Hoe het Lammie en Willy vergaat in Spanje en Portugal
07-03-2012
Tuin van de vrede
Omdat onze hoofden even niet meer zo vol met dromen en fantasieën zitten hebben we vandaag de tuin van de vrede, de Buddhaeden in Carvalhal in de buurt van Bombarral bezocht. Een kunstenaar Jose Berardo is met de bouw van dit park begonnen als reactie op de vernieling van de Bamyan Boeddhas in Afganistan, de taliban was zo vriendelijk om toen de beide monumenten op te blazen. In ieder geval heeft de realisatie van dit park een grote vlucht genomen, een gedeelte stond nog op de kop maar was bijna klaar. De entree was 2.50, waarbij verontschuldigend werd gezegd dat bij inlevering bij het verlaten van het park een fles wijn klaarstond. Nou, als je van beelden en sculpturen houdt moet je dit echt wel gezien hebben. We hebben een paar fotos weten te schieten, totdat het toestel zo vriendelijk was om uit de hand te schieten en op de stenen te belanden. Hartstikke kapot dus. Het was een low budget camera (de goedkoopste bij Media markt en ook nog in de aanbieding) maar fotos maken als de beste. De menuknop hebben we bijna nooit gebruikt, gewoon richten en knippen maar. We hebben er drie jaar veel plezier mee gehad, in tegen stelling tot de veel duurdere exemplaren die we eerder hadden en zonder waarschuwing stopten met datgene wat ze moesten doen. En altijd na precies een jaar, als de garantie is verlopen, vis je bij de leverancier achter het net We zoeken hier wel weer een Media Markt of soortgelijk winkeltje voor een toestelletje. In dit park was alles bij de hand. Super blinkende wcs, restaurant, picknickplekken, wijnproeverij en bij het weggaan kregen we beiden inderdaad een mooie fles wijn mee. Het moet hier een goede wijnstreek zijn want er stonden Bacalhôa wijnen van wel 225,- De gratis flessen van ons zullen vast een fractie minder gekost hebben. Lammie scoorde nog een mooie muscatel voor een paar euro. Het moet ons van het hart dat het verkeer in tegenstelling tot 10 jaar geleden, toen we noord Portugal bezochten, veel rustiger is geworden. Natuurlijk is hier niet zo veel verkeer als op de Zuiderval in Enschede, maar toch, het gehaaste gejakker zien we niet meer. We sjokken hier dan ook van plaats naar plaats, spiedend naar wat moois. Zo zagen we op de terugreis nog een gebouwtje met de tekst Museu er op. Het hoorde bij een kerk van Carvalhalo. Het museumpje kon je zo inlopen, geen personeel of toezicht. Prachtig!! Oude meuk in zwart-wit, als Willy dat in musea tegenkomt loopt zijn hoofd weer helemaal vol met fantasieën over vervlogen tijden. Gelukkig heeft hij een behoorlijk groot hoofd! Tegenover de kerk was een tegeltableau in het blauw wit, zo mooi, bijna te mooi om zo verloren langs de straat te staan. Maar ja, het kaduke fototoestel he?
Hoe krijg je een dinosaurus in je hoofd? Miljoenen jaren geleden hebben die beesten, waar we nu staan, rondgelopen, De afdrukken van hun poten staan haarscherp afgedrukt in het graniet, waardoor we opnieuw constateren dat de natuur en de tijd de beste kunstenaars zijn. Een uur lang lekker wegdromen in een voormalige steengroef in de buurt van Fatima. In het park is het zelfs mogelijk om je eigen voetstap in zon afdruk te zetten. s Nachts kun je dan lekker wegdromen in een prehistorische droom, het is een keer wat anders. O ja, we waren nog het wassenbeelden museum in Fatima vergeten. Daar ook nog even snel aangewipt. Nou ja, snel, het was een hartstikke modern museum waar echt aandacht aan besteed was. Erg mooi om daar een uurtje rond te dwalen. Volgden elkaar in de tijdlijn mooi op; de dinosaurussen en het verhaal uit de beide testamenten..
Shit, in de buurt van Peniche horen we een oorverdovend geratel ter hoogte van het rechtervoorwiel van onze auto. Willy heeft het voertuig onmiddellijk bedreigd met adoptie door een louche autosloper, maar helaas het geratel bleef. Op een verlaten landweg het bewuste voorwiel ter plekke maar eens verwijderd en het reservewiel er op gezet. Waarom we dat deden wisten we nog niet. Niet geschoten is altijd mis. En tata, alles functioneerde weer. Het geratel was weg en bleef weg. Thuis gekomen, hebben we het bewuste wiel er weer op gezet en de auto likep weer als een zonnetje. Waarschijnlijk een steentje tussen de remschijf en beschermplaat. Poeh dat was een opluchting. We hadden al visioenen van notas van 1500 en meer. (ondervinding) Hebt u dus ooit eens pech met de auto: eerst bedreigen en dan wiel wisselen. Gaat ook op ook voor kapotte radio, tomtom of gewoon reisziekte.
Helaas, hier eindigt de blog. Gezondheidsprobleempjes nopen ons iets eerder op te breken. Doktoren in Nederland zitten klaar om ons te ontvangen. Men zegt wel eens dat je het feest op het hoogtepunt moet verlaten, voor ons geldt dat zeker. Ontbijten in de zon, bruinen in de middag, wandelen bij zonsondergang en zelfs het meemaken van een heuse zonsopgang (met dikke jas aan hoor) zijn dingen die we in Nederland niet vaak doen.
Wat vinden wij van Portugal
Het midden van Portugal kent nog geen overmatige toerisme.
Soms kun je heel veel geluk hebben met het mooie weer. (zoals wij)
Hier ligt zoveel historie, te veel om te bekijken.
De natuur ligt aan je voeten, open je ogen en je ziet het.
Voor 2 euro kun je een hele middag in de grotere steden parkeren.
De vrouwen kleden zich niet modieus, alsof kleuren besmettelijk zijn (zegt Willy)
De mannen kleden zich niet modieus (zegt Lammie)
Portugezen blijven altijd hoffelijk.
Toeristen moeten geen woordenboek-Portugees proberen te spreken, liever een gulle lach en een klap op de schouder bij het observeren van de non-verbale mimiek. Als je wilt kom je er altijd uit.
In restaurants houden ze niet van een klein beetje.
In restaurants houden ze niet van hoge rekeningen.
Portugese wijn wordt dag en nacht gedronken en een aantal liters past altijd wel in een Nederlandse kofferbak.
Bacalhau is slecht voor Willy´ hartritmestoornissen. Vermoedelijk wordt er te veel histamine vrijgemaakt door de gefermenteerde vis.
Binnendoor rijden betekent altijd een eindeloze reeks bochten en dorpen met daartussen verrassende panoramas.
Sila en Arminda zijn moordvrouwen maar ze moeten wel meer liefde aan het kettinghondje achter in de tuin geven.
Met tio (oom) Raoul konden we geen woord wisselen toch raakte hij ontroerd toen we weggingen. Hij nam nog gauw de kans om Lammie een klapzoen te geven. De charmeur.
Zo zijn er nog vele dingen om over te schrijven maar we laten het hierbij. Een speciale dank gaat naar bakker Paul die iedere morgen als een echter reisleider wel een toeristische verrassing had. (en niet te vergeten zijn heerlijk Portugees brood). Cas en Martha bedanken we voor de gastvrijheid in hun huis. Als we nog een keer naar Portugal willen komen we zeker weer terug. Allemaal bedankt!
Onze terugreis zullen we nog apart verslaan.
Onze reis terug
Ochtends om 6 uur zijn we uit Outero vertrokken. We hebben afgesproken dat dit de laatste keer is geweest dat we zo vroeg op een dag vertrekken. Daarover later meer. Tsja de Portugese tolwegen zijn in de ochtendspits erg leeg. Met één vinger aan het stuur kun je nog van de laatste panoramas genieten. Langzaam glijd je Spanje binnen, waar de snelwegen door Gallicie bijna nog leger zijn. Links en rechts doemen woestijn panoramas op. Het wegrestaurant is s morgens om 10 uur ook erg leeg. Voordat je het weet ben je aan de grens met Frankrijk. Het is dan net alsof je weer de beschaafdewereld betreed. Bij de tolpoort mag je je gepaste muntgeld in een bakje gooien waarna de slagboom opengaat. 2.60 in het bakje gegooid maar geen slagboom die open gaat. 1 euro ongeldig zegt het display. Nog een euro er in, maar helaas nog geen toegang tot Frankrijk. Gelukkig was er een knop voor assistentie. Het ding er bijna uitgedrukt maar een antwoord liet wel heeeeel lang op zich wachten. Terug dan maar want we zullen toch Frankrijk door moeten. Achter ons staat een Franse automobiliste die ons opsluit terwijl alle andere poortjes vrij zijn. Nadat we die aan het verstand hadden gebracht dat het ding niet deed, zien we haar met tegenzin een ander poortje opzoeken. Naast onspoortje was gelukkig een poortje waar een tante in een hokje zat, die je dan handmatig kunt betalen om doorgelaten te worden. Deze tante had onze escapades lijdzaam aangezien, een half woord zou dus voldoende moeten zijn. Nou we kunnen u verzekeren dat we nog nooit een dame ze schaapachtig naar buiten hebben zien kijken met opgehouden hand waar je nog een keer het geld in mag leggen. Met een paar Hollandse verwensingen hebben we ons gemoed nog kunnen luchten. Onze Tomtom bracht ons vervolgens naar de overnachtingplaats die we gereserveerd hadden, althans dat dachten we, Na Bordeaux gingen we de A10, richting Parijs, op, waar we dachten dat we de A89 (rechts van Bordeaux) op zouden gaan. Ja, er bleken dus wel 3 of 4 Rouffinacs in Frankrijk te zijn, waarvan we de verkeerde uitgekozen hebben. De reservering hebben we maar weer afgebeld en vervolgens aan de A10 een keurig hotel gevonden. We hebben voor ons de afspraak gemaakt nooit meer iets te reserveren maar op het moment dat we het reizen zat zijn, gewoon een hostal, pension of hotel op te zoeken en daar kwartier te zoeken. We hebben er op gelet, ieder half uur is er wel een mogelijkheid om een overnachtingsplek te vinden. In de wintertijd zijn de prijzen redelijk en de service hoog.
De volgende dag zijn we België binnen gereden. We wilden over Luik en dan via het Ruhrgebied naar Enschede. De wegen in België zijn aan onderhoud toe. Zo nu en dan zie je wegversmallingen op de autowegen waar je met pionnen van 3 naar 2 rijstroken wordt gedwongen met borden filegevaaren wegopbreking. Rijd je uiteindelijk op 2 rijbanen dan volgt er niets. Geen pion, geen asfaltmachine geen emmertje kalk, helemaal niets. Iedereen vliegt onmiddellijk weer naar de 3e rijbaan waardoor je weer in de oude situatie terecht komt. Dit overkwam ons twee keer, het zal wel bij het land horen. Tankten we in Spanje voor 1.43 per liter, in Nederland betaalden we precies 40 cent per liter meer. Welkom thuis. Op de grens met Duitsland hebben we in een wegrestaurant warm gegeten. Natuurlijk bezoek je dan ook even het toilet, waar we door een zeer norse, argwanende wc-wacht werden opgewacht. Een kwinkslag kon hij niet waarderen en dat liet hij blijken door te blaffen dat we 50 cent per persoon moesten betalen. Wilkommen in Deutschland. Het laatste stuk naar huis hadden we last van rukwinden. Aan 2 rode lampjes konden we zien dat dat Duitse autos moesten zijn die met geschat wel 200 km per uur hun nationale hobby uitoefenden. Verder ging alles van een leien dakje en zijn we weer thuis. We hebben maar een paar uurtjes nodig om alles weer op zijn plek te zetten en genieten van alle mooie herinneringen aan dat mooie land Portugal.
Iedereen die de moeite genomen heeft om onze blog te lezen, wensen wij het allerbeste toe.
