Hoe het Lammie en Willy vergaat in Spanje en Portugal
13-02-2012
zaterdag in Santarem
Op zaterdagmiddag lopen door Santarem doet je terug denken aan lopen door Enschede op zon zelfde middag. Daar moet je je weg zoeken door drommen mensen die hetzelfde willen doen als jij, visje eten, terrasje op de markt en wat boodschappen meenemen. Nou, hier kun je een kanon afschieten, niemand te zien! 90 procent van de winkels dicht, senioren uit de buurt die de bankjes bevolken, kortom niets te doen. We zoeken maar gauw een plekje op het terrasje bij de Taag, waar je een prachtig uitzicht over deze rivier hebt. Wat we nooit doen zouden doen; luisteren naar een orgelconcert! Bij een eerder bezoek aan de dames van de VVV in Santarem werd ons op het hart gedrukt eens naar een orgelconcert in het kader van een serie door bekende orgelspelers te spelen concerten in de sfeervolle kerkgebouwen in en rond Santarem te gaan. In de Iglesia de Sankt Nicolau in Santarem zou het volgende concert gespeeld worden. We waren keurig op tijd want bij zo iets cultureels kom je natuurlijk niet te laat binnen kakken en we werden ook niet opgehouden door winkelend publiek. . Weer zon indrukwekkend gebouw waar we samen met anderen in terecht kwamen. Die anderen wisten echter precies wat ons te wachten stond, Uit hun jas of tas haalden ze een dekentje te voorschijn waar ze op gingen zitten. Zon dekentje hadden we alleen maar thuis . Het indrukwekkende orgel speelde nog steeds sonates toen we onze stramme en koude leden in beweging zetten en snel een terras in de zon opzochten. Voor 60 cent heb je hier de koffie geserveerd. Willy heeft heimwee naar zijn blues en Lammie naar radio 10 gold .
Om de hoek bij het benzinestation hebben we een cave ontdekt waar we de heerlijkste Portugese rode wijn kunnen kopen. De wijn komt ergens uit de achtertuin; de zogeheten Ribatejowijn, genaamd naar deze streek waar het verbouwd wordt. Het zijn zware wijnen met een alcoholgehalte van 13 procent of meer. De prijzen zijn nog steeds ouderwets. In de restaurants krijgen we het voor 1,80 geserveerd in open karaffen, fruitig en niet te droog. Zo kwamen we in Alenquer, een stadje richting Lissabon, terecht. De vvv raadde ons aan het klooster boven het dorp te bezoeken. Nou het bleek dus gewoon een klooster met daarin een bejaardencentrum te zijn. We hadden het gevoel dat we het gebouw moesten binnensluipen totdat we betrapt werden door een bank vol heren op leeftijd in de zon. Eindelijk leven in het bejaardenhuis! Vreemden in de binnentuin en nog wel uit Holland! Voortdurend wezen ze naar de satellietschotel, dat moesten we zien, totdat we ontdekten dat het de zonnewijzer was. De rivier in het stadje zat barstensvol met barbelen, sommigen met een lengte van wel een halve meter. Willy mist het vissen nog steeds niet, bacalhau in het restaurant dempt dat verlangen voldoende. Het is eigenlijk klipvis, een soort stokvis, dus hartstikke gezouten en door het voldoende in schoon water te weken krijg je de zoute smaak er een beetje af. Willy vindt het heerlijk; Lammie is er niet zo gecharmeerd van. Ons eten van de bacalhau in het naburig restaurantje ging gepaard met commentaar van een aantal buurvrouwen die daar vermoedelijk hun dagelijkse warme maaltijd genoten. Willy denkt altijd dat deze dames een vergadering hebben maar het is universeel, dames praten altijd. Is het niet onder elkaar dan maar gewoon tegen wildvreemden naast je.
O ja, dachten we bij de eerste kerk die we zagen iets bijzonders gezien te hebben, op de foto zie je een stilleven in de bijbehorende kapel die we in andere kerken ook zagen. Voor ons is dit echt iets Portugees.
Vanaf ons terras kijken we naar beneden in een soort dal. Het geknetter en de stank van rook maakt ons opmerkzaam op een stuk folklore in Portugal (en ook Spanje!) De boer beneden ons staat met zijn handen in de zak bij een voor ons enorm vuur te kijken. Bomen en riet staan hopeloos in de brand. Wij verwachtten de brandweer binnen de aanrijdtijd te zien arriveren, totdat Cilla ons glimlachend komt vertellen dat er geen brandweer komt en dat dit gebruikelijk is om onkruid te verwijderen. In Nederland ga je hiervoor op de bon voor een economisch delict met een boete van ettelijke duizenden euros.
Even buurten bij de aardige VVV mevrouw bij de zoutpannen met een korte wandeling, leverde ons een fijne schade aan de achterkant van onze auto op. Was iemand met parkeren onzorgvuldig geweest en had onze auto als stootbumper gebruikt. Bedankt.
De temperaturen beginnen hier te stijgen, volgens meteo Portugal zitten we volgende week op 23 graden. Onbetaalbaar .
Ja en dan ons plekje. We zitten midden in het hart van Portugal. Geen pretpark, Lego World of Disney World te bekennnen, maar wel mooie cultuur-historische monumenten. 3 plekken behoren tot het Unesco erfgoed. Hier is bij wijze van spreken Portugal geboren. Hebben we geschreven over Batalha vandaag waren we in Alcobaca., een prachtige bestemming noordwaaarts zo in de zon. Het klooster/paleis van Alfonso de eerste is in 1153 ingewijd en later uitgebreid door diverse fameuze bouwheren. Poeh, als je daar naar binnen loopt wordt je overweldigd door een stemming van eerbied voor datgene wat daar gebouwd is. Het schijnt dat het betaald is met geld afkomstig van de handel met hun koloniën. Al dat hele fijne beeldhouwwerk is in het hele gebouw aanwezig en maakt dat je je geen moment verveelt. Enfin, al dit moois valt met geen woord te beschrijven
Vannacht zijn we wakker geworden van een beest dat zo dicht bij ons slaapkamerraam zat te roepen dat we niet konden inslapen. Het geluid leek van een hop, u weet wel zon gekleurde vogel met zon kuif. Maar hoppen roepen s nachts niet. Dit moest een uil zijn. Deze had ik nog nooit gehoord. Na even zoeken vonden we uit dat het een ruigpootuil geweest moest zijn. Verder is er hier weinig fauna. We hebben maar één konijn in de tuin kunnen betrappen. Op onze wandelingen zien we helemaal geen beesten, wel vogels, maar ook matig. Troffen we 100 km naar het zuiden hele kolonies ooievaars aan, hier zijn ze al lang niet meer gezien. (volgens Antonio) 2 of 3 keer in de week horen we de mannen met de jachtgeweren in de buurt schieten. Logisch dat je als wild hartstikke kopschuw wordt om je aan mensen te vertonen. Zondags rijden ze op open vrachtautos voorbij, hier zitten dan een aantal jagers, drijvers en honden op. Het zal wel net zo als bij ons zijn, als het wild op is, stoppen ze vanzelf wel. De loslopende (verwilderde) honden zie je meer dan het echte wild. Het zijn echte outlaws, zo gauw ze iemand zien, verdwijnen ze.
Het werd hoog tijd dat we eens vis gingen eten in Portugal. Dus op naar Peniche, een toeristische kustplaats, met zijn vele restaurantjes. De restaurants van naam (met zeezicht) zaten barstensvol, in een klein zijstraatje vonden we een restaurant waar we ons geluk probeerden. (MinhotoII, Rua TententeValadim) Bij het zien van de volle visplaat gingen onze gedachten terug naar een ooit door ons besteld vismenu (het duurste op de menulijst) bij de Lutzer Alm aan de Lossersestraat. Daar kregen we voor hetzelfde geld een menu bestaande uit niet meer vis dan 4 IGLO vissticks. Bij het vaststellen van het feit dat we de vis bijna opgegeten hadden, werd de schaal nog eens geheel gevuld met gegrilde vis met daarbij een gulle lach van de eigenaar. Eindelijk weer eens een restauranthouder die schik in zijn vak had. Als we door Europa reizen zien we dit niet zo vaak. We kunnen ons deze gelegenheden door de jaren heen op 2 handen natellen.
De vesting aan de uiterste westzijde van de stad werd tot 1974 gebruikt als gevangenis voor politieke gevangenen, totdat de anjerrevolutie van 25 april een volledige ommekeer in Portugal teweeg bracht. Nu is de gevangenis een monument/museum als nagedachtenis aan het verleden. Alles wat je hierover tijdens de geschiedenis lessen op school leerde, kon je hier met eigen ogen aanschouwen. Penische is een mooie plaats.
