Hoe het Lammie en Willy vergaat in Spanje en Portugal
23-01-2012
N340
Vandaag via de N340 over Cuidad Real naar het westen gereden. Een route dwars door Spanje ri Portugal. Je scheert dan door het noorden van Andalusië. De Tomtom houdt onwrikbaar vast aan de route over de autowegen langs Madrid, ongeveer 200 km langer. Dat doen we niet. De N340 is een eenbaansweg, soms overgaand in een vierbaansweg strak naar het westen leidend en prima te rijden. Het is vrijdag in de middagspits en er is geen auto te bekennen. De gehele route naar ons huis in Portugal is 850 km. Halverwege overnachten we in hostel Los Pochinros aan de N340 km paal 276. We vermelden de precieze plek omdat we voor 1 overnachting plus diner, met grote fles rode wijn en een schaal biefstukken, zo groot als de rotonde met de Geesinkweg, 74 euro kwijt waren. Chapeaud! Het is echt in the midlle of nowhere en hartstikke Spaans. Een aanrader dus.
In januari is midden Spanje aardig groen. Land- en wijnbouwers zijn druk bezig op het land en het dorre en woestijnachtige van de zomer is amper zichtbaar.
De volgende dag doorkruisten we de Extremadura. Het is DE overwinteringsplek voor onze kraanvogels. Toen Lammie opmerkte dat er best veel reigers uit de mist opdoemden, wisten we dat we de kraanvogels gevonden hadden. Het was altijd nog een wens van me die ik een keer in mijn leven wilde vervullen. Kraanvogels in de winter in de Extremadura gaan observeren. De ooievaars deden niet onder voor de kraanvogels en waren ook overduidelijk aanwezig. Dit deed me realiseren dat ik de telescoopkijker van Harrie in de schuur van mijn huis had laten liggen. Vergeten, omdat ik het ding weer te goed opgeborgen had. Met de gewone verrekijker kwamen we gelukkig ook een eind. Kortom, we hebben echt genoten van de reis dwars door Spanje!
Langzaam aan gleden we Portugal in waar we de autoweg verlieten en via wat N wegen naar Outero da Corticada reden. Hier hebben we ons huis gehuurd.
Bij aankomst werden we door Arminda, de sleutelhoudster, hartelijk welkom geheten. Alsof er geen taalbarrière bestond zo kwekten we met elkaar. Met een mengeling van 200 woorden Spaans, Arminda.s Portugees en wat Franse woorden begrepen we, meestal, wat we bedoelden. Zij zal haar best doen ons wat Portugees bij te brengen. Até â manhã. Tot morgen.
De morgen is een zondag, die we altijd door willen brengen op een grote zondagmarkt in de buurt. We belanden op de Santana markt in Mata de Baixo Toch anders dan de Spaanse markten die we aan de costas veel bezocht hebben. Hier is meer levende have, kippen, eenden, hondjes, vogeltjes etc etc; ze werden aan de lopende band verkocht. Verder was er alles wat je maar bedenken kunt te koop. En geen toeristen hé. Aanschuiven bij de Portugezen aan de tafel en dan heerlijk schransen. Een halve liter rode wijn is zo weggespoeld, samen met een halve kip met toebehoren. Onze achterbuurman aan een tafeltje at er drie van op! Wat ook zo lief is, is dat de Portugese heren eerst observeren en dan je ongezien proberen te helpen. De buurman aan onze tafel, niet groter dan anderhalve meter en ongeveer van onze leeftijd, dirigeerde de bediening een paar keer ongezien maar wel dwingend naar ons toe, toen hij zag dat wij eigenlijk een beetje vergeten werden. Wij waren hem dankbaar en dat deed hem zichtbaar goed. We hebben een donkerbruin vermoeden dat we zelf weinig aan koken toekomen, want weinigen drinken hier tussen de middag een kopje koffie of thee, maar doen zich te goed aan de copieuze lunch in een of ander restaurant. We passen ons wel aan; de prijzen zijn er ook naar.
Wat ons letterlijk van het hart moet is het feit dat Willys hart zich hier kranig houdt ondanks het feit dat hij behoorlijk van zijn zelf ontwikkelde crash-dieet afwijkt. Geen ritmestoornissen na het wandelen, wijn drinken of ongeregeld eten meer. En diep slapen; hij weet niet wat hem overkomt. Vanaf het vertrek slaapt hij s nachts lang en diep. Hij denkt zelf dat hij thuis meer stress produceert dan hij denkt. De aanloop naar deze reis was ook een stressfactor, die behoorlijk ritmestoornissen veroorzaakte. En dat terwijl de reis en voorbereidingen eigenlijk van een leien dakje verliepen. Vraag hem niet waar het in zit, hij weet het niet. Hij vindt troost bij de uitspraak: Ach meneer Bruins, u gaat er niet aan dood, het is hoogstens onaangenaam. Nou hij vindt het soms zeeeer onaangenaam.
We hebben kennis gemaakt met Paulo de bakker. Hij komt iedere morgen voorrijden om ons vers gebakken broodjes te brengen.
Outera da Corticada en Rio Maior
Ons huis ligt als laatste huis aan een doodlopende weg, aan de rand van het dorp Outera da Corticada. Als we wegrijden of aankomen rijden we langs de huizen van familieleden van Cas en Martha, de eigenaars van ons huis. Er is altijd wel iemand buiten zodat je er niet aan ontkomt om te claxonneren of te zwaaien. Gelukkig is zwaaien en claxonneren internationaal,we hoeven dus niet te tasten naar ons juist geleerde Portugese beleefdheden. Willy loopt s avonds het dorp nog wel eens in, waar hij op zijn route door verschillende hofhonden begeleid wordt. De honden liggen aan korte kettingen of lopen los op het erf, er is niets veranderd wat betreft het lot van deze beesten. Op de Santana markt lagen de apathische pups, amper 6 weken oud, eigenlijk te jong om bij de moeder weggehaald te worden, te koop. De hondjes met de grootste aaibaarheidsfactor vielen in de smaak bij de potentiële kopers en gingen dan ook grif van de hand.
Op een afstand van 3 kilometer van Rio Maior liggen de zoutpannen van deze stad, een toeristische attractie volgens de prospectus over deze stad. We hebben daar een kijkje genomen en belanden al snel in het kippenrestaurant in het straatje met de houten huizen. s Middags warm eten bevalt ons goed en de prijs is er ook naar. Ook hier was het restaurant afgeladen vol met Portugezen die de lunch gebruikten. We hebben geen boterham gezien maar wel volle schalen met kip met toebehoren en links en rechts een mooi glas rode wijn. Als we hier een broodje gezond zouden bestellen zouden ze ons onmiddellijk voor niet goed snik verklaren. We denken dat we niet aan koken toekomen.
Pelgrimsoord Fatima
Samen met Lourdes in Frankrijk en Santiago de Compostella in Spanje is Fatima één van de beroemdste pelgrimsoorden ter wereld. In Lourdes hebben we gekampeerd en daar gemerkt dat de commercie en geloof hand in hand gaan, net als hier. Op 13 mei 1917 beleefden 3 jonge schaapsherdertjes Lucia, Francisco en Jacinta uit Fatima in een visioen de verschijning van de Heilige Maagd. Dit wonder gebeurde bij een steeneik op een onvruchtbaar plateau, op een afstand van 5 kilometer van Fatima. Vijf maanden lang, elke keer op de 13e verscheen de door de kinderen als een wonderschoon meisje met in haar handen een rozenkrans omschreven Heilige Maagd opnieuw. Deze Maagd van de rozenkrans, zoals ze genoemd werd, riep de door oorlog verscheurde wereld op tot eeuwige vrede. Op 13 oktober 1917 was een menigte van 70.000 gelovigen getuige van de laatste openbaring, plotseling stopte de regen en verscheen de zon als een grote vuurbal. Een stem verkondigde dat binnen een maand een speciale gebeurtenis zou plaatsvinden; zou wellicht de Oktoberrevolutie in Rusland bedoeld zijn? In het jaar 2000 werd de derde, tot dan toe geheime, openbaring bekend gemaakt door het Vaticaan, de aanslag op de Paus van 13 mei 1981. In 1919 bouwde de bevolking bij de steeneik een kapelletje. Nadat de kerk in 1930 officieel toestemming had gegeven voor de verering van de Heilige Maagd, was het trossen los voor de bouwmeesters, een basiliek, verschijningkapel, talrijke kloosters en seminaries en de gebruikelijk gebouwen als hotels en winkeltjes rezen uit de grond. De originele steeneik is inmiddels door souvenirjagers grondig gesloopt. Centrum van het heiligdom is de neoklassieke Basilica de N.S. de Rosário, met een capaciteit van 300.000!! pelgrims, (op het plein) gebouwd in 1953 met op het dak een groot glazen kruis en daarvoor een immens groot, betonnen voorplein. (groter dan het plein van de Sint-Pieter in Rome) Voor de basiliek brandt de eeuwige vlam. Nou ja, de paus is hier nog een paar keer geweest, de 13e van iedere maand is het hier extra druk, de gelovigen leggen boetedoend soms de laatste honderd meter al kruipend af en zo is er nog heel veel te vertellen over Fatima. Zo is de kogel waarmee de paus in 1981 belaagd werd in de kroon van Maria in de Mariakapel ingemetseld. Of als je een gebrek hebt, kun je een zelfde wassen ledemaat kopen die je bij de Mariakapel laat smelten, in de hoop dat je dan genezen raakt. Wij hebben er maar niets in gegooid, want we weten niet waar we beginnen moeten. Wel hebben we voor alle lezers een kaarsje gebrand en gewenst dat het hun zeer goed mag gaan. We zijn in Lourdes, Kevelaer en niet te vergeten Overdinkel geweest waar we de bedevaartgangers hebben gade geslagen. Soms voelden we ons als gluurders en als we de winkeltjes hier betreden, hebben we toch sterk het gevoel dat hier ergens misbruik wordt gemaakt van de goegelovige gemeente.
Nou ja, we hebben vandaag in ieder geval genoten en een paar fotos geschoten. We komen nog eens graag terug voor de musea waar we niet genoeg tijd voor vonden om te bezoeken. Als u een foto geopend hebt, deze niet afsluiten maar een bladzijde terug gaan, anders blijft u openen. Veel kijkplezier.
OBIDOS
Onze bakker adviseerde ons uitdrukkelijk om eens een kijkje te nemen in Obidos op een afstand van ongeveer 40 km van ons dorp. Na een bezoek aan de onvolprezen markt Santana, waarbij we ons steeds meer bewust worden van het feit dat de kooplui ons absoluut met rust laten als we eens voelen en knijpen in de producten, zijn we naar het nabij gelegen Obidos gereisd. In 1148 schijnt dit stadje door de 1e koning van Portugal op de Moren te zijn veroverd. Het stadje is omringd door muren en bekroond met een echt Moors kasteel. Obidos is een van de meest perfecte voorbeelden van de Portugese middeleeuwse kastelen. Zoals in vroeger tijden is de toegang via de zuidelijke poort versierd met azulejos (tegels) uit de 18e eeuw. Obidos bestaat verder uit steile straatjes en leuke winkeltjes en huizen. Laten we nu merken dat ze het chocoladefestival van november naar Maart verplaatst hebben? Lammie heeft het in haar agenda gezet en wil er in de maand Maart iedere week naar toe. Ons bezoek was zeer de moeite waard en we komen zeker nog een keer terug. We lopen hier in de volle zon die ons erg warm maakt en die steeds in onze snufferd schijnt. Frank heeft ons gevraagd in hun barre tijden niet steeds zo positief over de zon te schrijven, bij deze dus. Ook hier hebben we een paar fotos gemaakt. Wat ons weer opvalt is dat we door een bus vol met Japanners worden overvallen. Allemaal er uit, foto nemen en er na een uur weer in.
Als we terug komen gaan we bellen met onze kleinzoons. We krijgen een verslagen Stijn aan de telefoon die zegt dat zojuist zijn oom Hennie is overleden. Hennie is een broer van oma Bea. Hartstilstand op de fiets. Hennie stond midden in het leven, uroloog en nog geen 58 jaar oud. We wensen iedereen van de familie heel veel sterkte met dit overlijden.
