Hoe het Lammie en Willy vergaat in Spanje en Portugal
26-01-2012
Fatima
Pelgrimsoord Fatima
Samen met Lourdes in Frankrijk en Santiago de Compostella in Spanje is Fatima één van de beroemdste pelgrimsoorden ter wereld. In Lourdes hebben we gekampeerd en daar gemerkt dat de commercie en geloof hand in hand gaan, net als hier. Op 13 mei 1917 beleefden 3 jonge schaapsherdertjes Lucia, Francisco en Jacinta uit Fatima in een visioen de verschijning van de Heilige Maagd. Dit wonder gebeurde bij een steeneik op een onvruchtbaar plateau, op een afstand van 5 kilometer van Fatima. Vijf maanden lang, elke keer op de 13e verscheen de door de kinderen als een wonderschoon meisje met in haar handen een rozenkrans omschreven Heilige Maagd opnieuw. Deze Maagd van de rozenkrans, zoals ze genoemd werd, riep de door oorlog verscheurde wereld op tot eeuwige vrede. Op 13 oktober 1917 was een menigte van 70.000 gelovigen getuige van de laatste openbaring, plotseling stopte de regen en verscheen de zon als een grote vuurbal. Een stem verkondigde dat binnen een maand een speciale gebeurtenis zou plaatsvinden; zou wellicht de Oktoberrevolutie in Rusland bedoeld zijn? In het jaar 2000 werd de derde, tot dan toe geheime, openbaring bekend gemaakt door het Vaticaan, de aanslag op de Paus van 13 mei 1981. In 1919 bouwde de bevolking bij de steeneik een kapelletje. Nadat de kerk in 1930 officieel toestemming had gegeven voor de verering van de Heilige Maagd, was het trossen los voor de bouwmeesters, een basiliek, verschijningkapel, talrijke kloosters en seminaries en de gebruikelijk gebouwen als hotels en winkeltjes rezen uit de grond. De originele steeneik is inmiddels door souvenirjagers grondig gesloopt. Centrum van het heiligdom is de neoklassieke Basilica de N.S. de Rosário, met een capaciteit van 300.000!! pelgrims, (op het plein) gebouwd in 1953 met op het dak een groot glazen kruis en daarvoor een immens groot, betonnen voorplein. (groter dan het plein van de Sint-Pieter in Rome) Voor de basiliek brandt de eeuwige vlam. Nou ja, de paus is hier nog een paar keer geweest, de 13e van iedere maand is het hier extra druk, de gelovigen leggen boetedoend soms de laatste honderd meter al kruipend af en zo is er nog heel veel te vertellen over Fatima. Zo is de kogel waarmee de paus in 1981 belaagd werd in de kroon van Maria in de Mariakapel ingemetseld. Of als je een gebrek hebt, kun je een zelfde wassen ledemaat kopen die je bij de Mariakapel laat smelten, in de hoop dat je dan genezen raakt. Wij hebben er maar niets in gegooid, want we weten niet waar we beginnen moeten. Wel hebben we voor alle lezers een kaarsje gebrand en gewenst dat het hun zeer goed mag gaan. We zijn in Lourdes, Kevelaer en niet te vergeten Overdinkel geweest waar we de bedevaartgangers hebben gade geslagen. Soms voelden we ons als gluurders en als we de winkeltjes hier betreden, hebben we toch sterk het gevoel dat hier ergens misbruik wordt gemaakt van de goegelovige gemeente.
Nou ja, we hebben vandaag in ieder geval genoten en een paar fotos geschoten. We komen nog eens graag terug voor de musea waar we niet genoeg tijd voor vonden om te bezoeken. Als u een foto geopend hebt, deze niet afsluiten maar een bladzijde terug gaan, anders blijft u openen. Veel kijkplezier.
Outera da Corticada en Rio Maior
Ons huis ligt als laatste huis aan een doodlopende weg, aan de rand van het dorp Outera da Corticada. Als we wegrijden of aankomen rijden we langs de huizen van familieleden van Cas en Martha, de eigenaars van ons huis. Er is altijd wel iemand buiten zodat je er niet aan ontkomt om te claxonneren of te zwaaien. Gelukkig is zwaaien en claxonneren internationaal,we hoeven dus niet te tasten naar ons juist geleerde Portugese beleefdheden. Willy loopt s avonds het dorp nog wel eens in, waar hij op zijn route door verschillende hofhonden begeleid wordt. De honden liggen aan korte kettingen of lopen los op het erf, er is niets veranderd wat betreft het lot van deze beesten. Op de Santana markt lagen de apathische pups, amper 6 weken oud, eigenlijk te jong om bij de moeder weggehaald te worden, te koop. De hondjes met de grootste aaibaarheidsfactor vielen in de smaak bij de potentiële kopers en gingen dan ook grif van de hand.
Op een afstand van 3 kilometer van Rio Maior liggen de zoutpannen van deze stad, een toeristische attractie volgens de prospectus over deze stad. We hebben daar een kijkje genomen en belanden al snel in het kippenrestaurant in het straatje met de houten huizen. s Middags warm eten bevalt ons goed en de prijs is er ook naar. Ook hier was het restaurant afgeladen vol met Portugezen die de lunch gebruikten. We hebben geen boterham gezien maar wel volle schalen met kip met toebehoren en links en rechts een mooi glas rode wijn. Als we hier een broodje gezond zouden bestellen zouden ze ons onmiddellijk voor niet goed snik verklaren. We denken dat we niet aan koken toekomen.
Vandaag via de N340 over Cuidad Real naar het westen gereden. Een route dwars door Spanje ri Portugal. Je scheert dan door het noorden van Andalusië. De Tomtom houdt onwrikbaar vast aan de route over de autowegen langs Madrid, ongeveer 200 km langer. Dat doen we niet. De N340 is een eenbaansweg, soms overgaand in een vierbaansweg strak naar het westen leidend en prima te rijden. Het is vrijdag in de middagspits en er is geen auto te bekennen. De gehele route naar ons huis in Portugal is 850 km. Halverwege overnachten we in hostel Los Pochinros aan de N340 km paal 276. We vermelden de precieze plek omdat we voor 1 overnachting plus diner, met grote fles rode wijn en een schaal biefstukken, zo groot als de rotonde met de Geesinkweg, 74 euro kwijt waren. Chapeaud! Het is echt in the midlle of nowhere en hartstikke Spaans. Een aanrader dus.
In januari is midden Spanje aardig groen. Land- en wijnbouwers zijn druk bezig op het land en het dorre en woestijnachtige van de zomer is amper zichtbaar.
De volgende dag doorkruisten we de Extremadura. Het is DE overwinteringsplek voor onze kraanvogels. Toen Lammie opmerkte dat er best veel reigers uit de mist opdoemden, wisten we dat we de kraanvogels gevonden hadden. Het was altijd nog een wens van me die ik een keer in mijn leven wilde vervullen. Kraanvogels in de winter in de Extremadura gaan observeren. De ooievaars deden niet onder voor de kraanvogels en waren ook overduidelijk aanwezig. Dit deed me realiseren dat ik de telescoopkijker van Harrie in de schuur van mijn huis had laten liggen. Vergeten, omdat ik het ding weer te goed opgeborgen had. Met de gewone verrekijker kwamen we gelukkig ook een eind. Kortom, we hebben echt genoten van de reis dwars door Spanje!
Langzaam aan gleden we Portugal in waar we de autoweg verlieten en via wat N wegen naar Outero da Corticada reden. Hier hebben we ons huis gehuurd.
Bij aankomst werden we door Arminda, de sleutelhoudster, hartelijk welkom geheten. Alsof er geen taalbarrière bestond zo kwekten we met elkaar. Met een mengeling van 200 woorden Spaans, Arminda.s Portugees en wat Franse woorden begrepen we, meestal, wat we bedoelden. Zij zal haar best doen ons wat Portugees bij te brengen. Até â manhã. Tot morgen.
De morgen is een zondag, die we altijd door willen brengen op een grote zondagmarkt in de buurt. We belanden op de Santana markt in Mata de Baixo Toch anders dan de Spaanse markten die we aan de costas veel bezocht hebben. Hier is meer levende have, kippen, eenden, hondjes, vogeltjes etc etc; ze werden aan de lopende band verkocht. Verder was er alles wat je maar bedenken kunt te koop. En geen toeristen hé. Aanschuiven bij de Portugezen aan de tafel en dan heerlijk schransen. Een halve liter rode wijn is zo weggespoeld, samen met een halve kip met toebehoren. Onze achterbuurman aan een tafeltje at er drie van op! Wat ook zo lief is, is dat de Portugese heren eerst observeren en dan je ongezien proberen te helpen. De buurman aan onze tafel, niet groter dan anderhalve meter en ongeveer van onze leeftijd, dirigeerde de bediening een paar keer ongezien maar wel dwingend naar ons toe, toen hij zag dat wij eigenlijk een beetje vergeten werden. Wij waren hem dankbaar en dat deed hem zichtbaar goed. We hebben een donkerbruin vermoeden dat we zelf weinig aan koken toekomen, want weinigen drinken hier tussen de middag een kopje koffie of thee, maar doen zich te goed aan de copieuze lunch in een of ander restaurant. We passen ons wel aan; de prijzen zijn er ook naar.
Wat ons letterlijk van het hart moet is het feit dat Willys hart zich hier kranig houdt ondanks het feit dat hij behoorlijk van zijn zelf ontwikkelde crash-dieet afwijkt. Geen ritmestoornissen na het wandelen, wijn drinken of ongeregeld eten meer. En diep slapen; hij weet niet wat hem overkomt. Vanaf het vertrek slaapt hij s nachts lang en diep. Hij denkt zelf dat hij thuis meer stress produceert dan hij denkt. De aanloop naar deze reis was ook een stressfactor, die behoorlijk ritmestoornissen veroorzaakte. En dat terwijl de reis en voorbereidingen eigenlijk van een leien dakje verliepen. Vraag hem niet waar het in zit, hij weet het niet. Hij vindt troost bij de uitspraak: Ach meneer Bruins, u gaat er niet aan dood, het is hoogstens onaangenaam. Nou hij vindt het soms zeeeer onaangenaam.
We hebben kennis gemaakt met Paulo de bakker. Hij komt iedere morgen voorrijden om ons vers gebakken broodjes te brengen.
Het is alweer donderdag als we dit schrijven; morgen vertrekken we naar Portugal. De bedoeling is dat we de Tomtom negeren en een route over de Spaanse hoogvlakte nemen, met een overnachting in een hotel in the midlle of nowhere. De reservering hebben we hier geregeld. We hebben vanmiddag met Sjaak en Lenie en bekenden van hun geluncht bij de wok in El Verger, een plaats dichtbij. Tsja, als de Spanjaarden s middags kunnen bunkeren, dan kunnen wij dat ook, of niet dan. Nog even uitbuiken in de zon en dan is het hier gedaan met de mooie temperatuur in de zon. s Avonds en s nachts is het hier koud hoor. Willy met zijn lage bloeddruk heeft inmiddels een intense vriendschap gesloten met het kacheltje van Sjaak en Lenie. Overdag is hij niet uit de zon weg te slaan en s avonds zit hij bijna op hun warmtebron. De zwartkoppen, putters en Europese kanaries laten, nog enigszins bedeesd, hun liedje al horen, de mimosa bloeit en de wespen zoemen al om je oren.
Lammie heeft haar zinnen gezet op een prachtig appartement in ons dorp Campell, waar we voor december 2012 en januari 2013 willen boeken. Lenie zal bemiddelen bij de boeking van dit onderkomen. We denken dat het wel in orde komt.
Op een steenworp afstand van onze verblijfplaats in Campell , bevindt zich een bijzondere kliniek: de leproserie Fontilles. Het is de enige plaats in Europa waar nog een groep melaatsen wordt verpleegd. Dit jaar viert Fontilles zijn honderdjarig bestaan.
Lepra of melaatsheid werd in de 19e eeuw ´ontdekt´ door de Noor Gerhard Henrik Armauer Hansen, op een moment dat er in Noorwegen ongeveer 2000 zieken waren. Door Hansen kreeg de bacterie mycobacterium leprae een naam en werd de ziekte verklaarbaar en bestrijdbaar.
Lepra, zo ontdekte Hansen, wordt overgedragen door de adem van al geïnfecteerden, en kan naar binnen dringen via de huid of het zenuwstelsel. De besmetting vindt veel minder snel plaats dan bij griep of tuberculose, maar heeft wel verstrekkende gevolgen. De ziekte is zeker in een later stadium lastig te bestrijden. De eerste symptomen zijn vaak ongevoelige plekken op de huid. Omdat de bacterie doorgaans de meest koude plekken van het lichaam opzoekt, zijn de handen, voeten en neus vaak het snelste aangetast. Het is een mythe dat de ziekte er voor zorgt dat lichaamsdelen gewoon ´er af vallen´. Wel zorgt de ziekte er voor dat lichaamsdelen zich langzaam maar zeker naar binnen trekken en dus op díe manier verdwijnen.
In Fontilles, een leproserie van Franciscaner nonnen, wonen op dit moment nog 58 personen die eerder de ziekte hebben gehad en nu alleen nog als ex-zieken te herkennen zijn door hun misvormingen. Omdat de ziekte vroeger steeds leidde tot een grote afwijzing van de rest van de samenleving (veel steden hadden hun eigen leproserie buiten de stadswallen) is ook Fontilles een verborgen oord. Verscholen achter een berg en omringd door een muur van bijna vijf kilometer lengte biedt het al een eeuw verzorging aan een groep zieken. De muur, gedrapeerd tegen de tegenoverliggende berghelling is voor ons goed zichtbaar
Op dit moment zijn er nog slechts drie lepraspecialisten in Spanje. De ziekte is helaas nog steeds een groot kwaad in Azië, Afrika en Zuid-Amerika.
Het is vandaag zondag; marktdag in Spanje. We bezoeken de markt in El Verger, in de buurt van Campell, het dorpje waar we verblijven. Alles is hier te koop voor een prijs van max 5; spijkerbroeken en andere kleding en alle denkbare andere handelswaar die je maar bedenken kunt. Het flaneren in de zon voert hier de boventoon, de jas kan uit en sommigen lopen al in het T-shirt.
Na de markt sjokken we de berg op en bivakkeren dan in het restaurant boven op de top van de berg, met een uitzicht over het dal tot de Middellandse zee. Dineren duurt hier gewoon 3 uur, dus de dag is bijna al weer kapot. Erg he?
We hebben een paar fotos van het uitzicht en van ons en Sjaak en Lenie in de zon bijgevoegd.
Op de foto van het uitzicht ziet u linksboven een aantal gebouwen, waaronder het restaurant waar we naar toe wandelden en lekker hebben gegeten.
Als we dit schrijven zijn we onderweg naar Spanje en Portugal, op ons eerste overnachtingadres,. Een boerderij in de buurt van de E45 onder Metz. (Cheminot) We werden door een charmante Française, Fabiënne genaamd, welkom geheten. Het bleek de plaatselijke veearts te zijn. Wij krijgen daar een werkelijk zeer luxe kamer toegewezen. Ons Frans is abominabel dus gaat de conservatie in Engels met Frans, Duits en Hollands vermengd verder. We verstaan ons wederzijds en dat is goed zo . Verder laat ze ons met rust. De lakens ruiken overigens naar roosjes.
De reis was goed, in de avondspits zijn we Nederland en België doorgereisd. In januari is dat goed te doen zodat Willy maar een of twee keer g.. gloeiende !#@$!! in goed Hollands heeft hoeven te roepen, tegen een automobilist die niet deed wat Willy verwachtte. Ja, zo gaat dat; zit hij op de fiets dan verwenst hij iedere automobilist, zit hij in de auto dan verwenst hij iedere fietser die zijn pad kruist. Dat verwensen zal wel nooit overgaan.
Morgen gaan we 700 km zuidelijker tot aan de Middellandse zee.
Nou, na Lyon was het al zover; de zon die in je ogen prikte, de temperatuur die met 5 graden omhoog schoot op weg naar het volgende overnachtingsadres. Bij Nimes gaf de TomTom linksaf op. Bleek daar de moeder van alle opstoppingen te zijn. Gekke Franse automobilisten die elkaar niet het licht in de ogen gunden. Wij waren als de enigste gekke Hollander in die opstopping de katalysator door zo nu en dan een slachtoffer er tussen te laten. We hebben niet één hengst op de claxon gehad, chapeaud voor de Franse automobilist dan maar.
Het bleken Fransen te zijn die die avond allemaal Nimes in wilden rijden i.v.m. de pas begonnen uitverkoop.
De laatste reisdag verliep zonder problemen, zonnetje op het autoraam, buiten 16 graden, Barcelona en Valencia letterlijk links laten liggen en dan arriveren bij Sjaak en Lenie. De nieuwe lambda sonde in de auto(ja sorry hoor, zo heet zon ding nu eenmaal bij Huiskes) van 360,- hield zich goed.
Al met al hebben we een ontspannen reis gehad, als je bedenkt dat je toch maar mooi half Europa doorgereisd bent.
Het is vandaag zondag; marktdag in Spanje. We bezoeken de markt in El Verger, in de buurt van Campell, het dorpje waar we verblijven. Alles is hier te koop voor een prijs van max 5; spijkerbroeken en andere kleding en alle denkbare andere handelswaar die je maar bedenken kunt. Het flaneren in de zon voert hier de boventoon, de jas kan uit en sommigen lopen al in het T-shirt.
Na de markt sjokken we de berg op en bivakkeren dan in het restaurant boven op de top van de berg, met een uitzicht over het dal tot de Middellandse zee. Dineren duurt hier gewoon 3 uur, dus de dag is bijna al weer kapot. Erg he?
We hebben een paar fotos van het uitzicht en van ons en Sjaak en Lenie in de zon bijgevoegd.
Op de foto van het uitzicht ziet u linksboven een aantal gebouwen, waaronder het restaurant waar we naar toe wandelden en lekker hebben gegeten. 
