Hoe het Lammie en Willy vergaat in Spanje en Portugal
23-01-2012
N340
Vandaag via de N340 over Cuidad Real naar het westen gereden. Een route dwars door Spanje ri Portugal. Je scheert dan door het noorden van Andalusië. De Tomtom houdt onwrikbaar vast aan de route over de autowegen langs Madrid, ongeveer 200 km langer. Dat doen we niet. De N340 is een eenbaansweg, soms overgaand in een vierbaansweg strak naar het westen leidend en prima te rijden. Het is vrijdag in de middagspits en er is geen auto te bekennen. De gehele route naar ons huis in Portugal is 850 km. Halverwege overnachten we in hostel Los Pochinros aan de N340 km paal 276. We vermelden de precieze plek omdat we voor 1 overnachting plus diner, met grote fles rode wijn en een schaal biefstukken, zo groot als de rotonde met de Geesinkweg, 74 euro kwijt waren. Chapeaud! Het is echt in the midlle of nowhere en hartstikke Spaans. Een aanrader dus.
In januari is midden Spanje aardig groen. Land- en wijnbouwers zijn druk bezig op het land en het dorre en woestijnachtige van de zomer is amper zichtbaar.
De volgende dag doorkruisten we de Extremadura. Het is DE overwinteringsplek voor onze kraanvogels. Toen Lammie opmerkte dat er best veel reigers uit de mist opdoemden, wisten we dat we de kraanvogels gevonden hadden. Het was altijd nog een wens van me die ik een keer in mijn leven wilde vervullen. Kraanvogels in de winter in de Extremadura gaan observeren. De ooievaars deden niet onder voor de kraanvogels en waren ook overduidelijk aanwezig. Dit deed me realiseren dat ik de telescoopkijker van Harrie in de schuur van mijn huis had laten liggen. Vergeten, omdat ik het ding weer te goed opgeborgen had. Met de gewone verrekijker kwamen we gelukkig ook een eind. Kortom, we hebben echt genoten van de reis dwars door Spanje!
Langzaam aan gleden we Portugal in waar we de autoweg verlieten en via wat N wegen naar Outero da Corticada reden. Hier hebben we ons huis gehuurd.
Bij aankomst werden we door Arminda, de sleutelhoudster, hartelijk welkom geheten. Alsof er geen taalbarrière bestond zo kwekten we met elkaar. Met een mengeling van 200 woorden Spaans, Arminda.s Portugees en wat Franse woorden begrepen we, meestal, wat we bedoelden. Zij zal haar best doen ons wat Portugees bij te brengen. Até â manhã. Tot morgen.
De morgen is een zondag, die we altijd door willen brengen op een grote zondagmarkt in de buurt. We belanden op de Santana markt in Mata de Baixo Toch anders dan de Spaanse markten die we aan de costas veel bezocht hebben. Hier is meer levende have, kippen, eenden, hondjes, vogeltjes etc etc; ze werden aan de lopende band verkocht. Verder was er alles wat je maar bedenken kunt te koop. En geen toeristen hé. Aanschuiven bij de Portugezen aan de tafel en dan heerlijk schransen. Een halve liter rode wijn is zo weggespoeld, samen met een halve kip met toebehoren. Onze achterbuurman aan een tafeltje at er drie van op! Wat ook zo lief is, is dat de Portugese heren eerst observeren en dan je ongezien proberen te helpen. De buurman aan onze tafel, niet groter dan anderhalve meter en ongeveer van onze leeftijd, dirigeerde de bediening een paar keer ongezien maar wel dwingend naar ons toe, toen hij zag dat wij eigenlijk een beetje vergeten werden. Wij waren hem dankbaar en dat deed hem zichtbaar goed. We hebben een donkerbruin vermoeden dat we zelf weinig aan koken toekomen, want weinigen drinken hier tussen de middag een kopje koffie of thee, maar doen zich te goed aan de copieuze lunch in een of ander restaurant. We passen ons wel aan; de prijzen zijn er ook naar.
Wat ons letterlijk van het hart moet is het feit dat Willys hart zich hier kranig houdt ondanks het feit dat hij behoorlijk van zijn zelf ontwikkelde crash-dieet afwijkt. Geen ritmestoornissen na het wandelen, wijn drinken of ongeregeld eten meer. En diep slapen; hij weet niet wat hem overkomt. Vanaf het vertrek slaapt hij s nachts lang en diep. Hij denkt zelf dat hij thuis meer stress produceert dan hij denkt. De aanloop naar deze reis was ook een stressfactor, die behoorlijk ritmestoornissen veroorzaakte. En dat terwijl de reis en voorbereidingen eigenlijk van een leien dakje verliepen. Vraag hem niet waar het in zit, hij weet het niet. Hij vindt troost bij de uitspraak: Ach meneer Bruins, u gaat er niet aan dood, het is hoogstens onaangenaam. Nou hij vindt het soms zeeeer onaangenaam.
We hebben kennis gemaakt met Paulo de bakker. Hij komt iedere morgen voorrijden om ons vers gebakken broodjes te brengen.
