Hoe het Lammie en Willy vergaat in Spanje en Portugal
07-03-2012
Tuin van de vrede
Omdat onze hoofden even niet meer zo vol met dromen en fantasieën zitten hebben we vandaag de tuin van de vrede, de Buddhaeden in Carvalhal in de buurt van Bombarral bezocht. Een kunstenaar Jose Berardo is met de bouw van dit park begonnen als reactie op de vernieling van de Bamyan Boeddhas in Afganistan, de taliban was zo vriendelijk om toen de beide monumenten op te blazen. In ieder geval heeft de realisatie van dit park een grote vlucht genomen, een gedeelte stond nog op de kop maar was bijna klaar. De entree was 2.50, waarbij verontschuldigend werd gezegd dat bij inlevering bij het verlaten van het park een fles wijn klaarstond. Nou, als je van beelden en sculpturen houdt moet je dit echt wel gezien hebben. We hebben een paar fotos weten te schieten, totdat het toestel zo vriendelijk was om uit de hand te schieten en op de stenen te belanden. Hartstikke kapot dus. Het was een low budget camera (de goedkoopste bij Media markt en ook nog in de aanbieding) maar fotos maken als de beste. De menuknop hebben we bijna nooit gebruikt, gewoon richten en knippen maar. We hebben er drie jaar veel plezier mee gehad, in tegen stelling tot de veel duurdere exemplaren die we eerder hadden en zonder waarschuwing stopten met datgene wat ze moesten doen. En altijd na precies een jaar, als de garantie is verlopen, vis je bij de leverancier achter het net We zoeken hier wel weer een Media Markt of soortgelijk winkeltje voor een toestelletje. In dit park was alles bij de hand. Super blinkende wcs, restaurant, picknickplekken, wijnproeverij en bij het weggaan kregen we beiden inderdaad een mooie fles wijn mee. Het moet hier een goede wijnstreek zijn want er stonden Bacalhôa wijnen van wel 225,- De gratis flessen van ons zullen vast een fractie minder gekost hebben. Lammie scoorde nog een mooie muscatel voor een paar euro. Het moet ons van het hart dat het verkeer in tegenstelling tot 10 jaar geleden, toen we noord Portugal bezochten, veel rustiger is geworden. Natuurlijk is hier niet zo veel verkeer als op de Zuiderval in Enschede, maar toch, het gehaaste gejakker zien we niet meer. We sjokken hier dan ook van plaats naar plaats, spiedend naar wat moois. Zo zagen we op de terugreis nog een gebouwtje met de tekst Museu er op. Het hoorde bij een kerk van Carvalhalo. Het museumpje kon je zo inlopen, geen personeel of toezicht. Prachtig!! Oude meuk in zwart-wit, als Willy dat in musea tegenkomt loopt zijn hoofd weer helemaal vol met fantasieën over vervlogen tijden. Gelukkig heeft hij een behoorlijk groot hoofd! Tegenover de kerk was een tegeltableau in het blauw wit, zo mooi, bijna te mooi om zo verloren langs de straat te staan. Maar ja, het kaduke fototoestel he?
Sintra is een toeristische laats; je moet het gezien hebben. Met bussen vol worden de toeristen aangevoerd. De attracties zoals paleis en kasteel liggen een eind buiten het oude stadje. Het stadje zelf heeft een historisch centrum bestaande uit nauwe straatjes met vele souvenirwinkeltjes waar je de bekende zooi kunt kopen. Willy vond het maar zozo vanwege de vele kassas en gezagdragers waarvan er één hem zelfs in de nek sprong toen hij in het paleis waagde een foto te nemen. De eerste knorrige Portugees hebben we dus ontmoet. Het kasteel was een oud Moors kasteel, waarvan alleen nog de muren omhoog stonden, Met zijn oneindig vele hobbelige trappen was het een uitdaging voor Lammies heup-inmplataten en Willys etalagebenen om onbeschadigd een rondje te maken. Het was voor ons niet te doen, dus halverwege hebben we gauw de uitgang maar weer opgezocht. Het dient gezegd te worden dat de Moren een prachtige strategische plek hadden uitgezocht, Met een beetje geluk kun je tot aan Lissabon kijken. De oceaan kun je kilometers ver opkijken en dat was het wel. Het paleis was ook een aaneenschakeling van kassas waar je kaartjes voor paleis, park en nog wat gebouwen kon kopen, Reken er maar niet op dat je ergens voor niks een kijkje kunt nemen, integendeel zelfs een treintje richting het paleis moest betaald worden, terwijl je juist al een fortuin aan de kassa had betaald. Na de rondgang door het paleis kwam je midden in het restaurant uit. Commercieel goed doordacht! Maar . De dag nam toch een verrassende wending. Genietend van een kop koffie met gebak op het terras (boven op de berg), verschijnt er ineens een vogeltje op de muur, op een afstand van ongeveer 2 meter van ons. Willy zijn klus valt open en stamelt dat hij dit vogeltje nog nooit eerder gezien heeft. Hij herkende onmiddellijk het postuur van een heggemus, maar dat was het niet. Veel kleuriger met 2 vleugelstrepen. Verrek, daar was er nog één en ze schooierden om kruimels van ons gebak, dat ze dan ook met smaak opaten. Het toppunt was tot nu toe om patat schooierende geelgorzen in Zweden en brood stelende blauwe eksters in Spanje. De alpenheggemus, dat was het namelijk, liet zich uitgebreid van dichtbij bewonderen. Met onze low budget camera hebben we ze uitgebreid op de foto gezet. In Nederland ondernemen vogelaars hele reizen om zon vogeltje te zien en wij zien ze hier schooierend om ons gebak. Lammie vond Sintra wel wat hebben, Willy had heimwee naar Batalha of Tomar, waar je nog kunt wegdromen en je je niet tussen de vele tientallen fotograverende toeristen moet bewegen. Paul, onze VVV-expert annex bakker, vertelde gortdroog dat we beter op internet een paar fotos van Sintra hadden kunnen bekijken inplaats van zon reis te ondernemen en veel geld uit te geven. Tegelijk overhandigde hij ons met een vette knipoog een folder van het culinair festijn in Rio Maior waar we volgens hem wel heen moesten gaan. We laten het u weten hoe het ons daar vergaan is.
Vergeten we bijna Rio Maior te noemen. Rio Maior is een vrij modern stadje op een afstand van ongeveer 12 km van ons huis. Het is een middelgrote stad met grote supermarkten zoals Inter Marche en Lidl, voor ons ideaal dus. Echte bezienswaardigheden, behalve de zoutmijnen, hebben we niet gevonden, een wandeling door de stad is wel de moeite waard. We slaan het eten in de middag steeds vaker over, aangezien ons spijsverteringssysteem toch wel moeite heeft met de omschakeling van een bakje kwark in Nederland naar een volle Portugese maaltijd. Maar ja, kom hier om 18.00 uur maar eens om een warme hap. Een soepje op het terras in de middag gaat nog wel, s avonds redden we ons zelf al dan niet met behulp van de barbecue. Rio Maior heeft leuke winkelstraatjes en het dient nog eens gezegd te worden, de Portugezen blijven aardig en heel voorkomend. We hebben nog niet één knorrige Portugees gezien. De droogte slaat nu wel toe, de citroenboom achter het huis heeft het inmiddels begeven. Sorry Cas en Martha, we hebben er nog wel mee gepraat, gepapt en natgehouden, maar waarschijnlijk te laat. Rondom zien we op de erven gerooide of afgezaagde citroenbomen die helemaal dood zijn. De eerste sinaasappelbomen leggen ook al het loodje. Jammer. De wandelingen in de omgeving van Ourero da Corticada, zijn ook mooi. Zo nu en dan scoort Willy een mooi stuk worteltak waar hij wel figuren in ziet. Hij gaat ze meenemen naar huis om ze daar te bewerken. Ondertussen hebben we al zoveel spullen die we mee willen meenemen, dat we moeten oppassen dat we niet te veel aanschaffen. Bij het loshalen van een van de worteltakken is hij van een steile helling gemietert, hij heeft duidelijk gymnastiek te kort gehad. Dat wordt dus inhalen in het krachthonk als hij terug komt. We hebben het Portugese kookboek in de kast in de kamer van ons huis ontdekt. Gerechten als sopa de Pedra, kabeljouwbeignets etc, in ieder geval de gerechten die we in de restaurants zo lekker vinden, staan hierin. Lammie is helemaal verslingerd geraakt aan het toetje Arroz Doce, een zoet rijstdessert met veel room. Onze kleinzoon Stijn zou dit recept onmiddellijk opnemen in de receptuur voor zijn op te richten dessertfabriek waar hij later directeur van wil worden. Alle recepten hebben we inmiddels op de laptop gezet, zodat we er straks mee uit de voeten kunnen.
TOMAR met kloostercomplex,
Deze stad ligt in het dal van de Rio Nabão, een zijrivier van de Taag in het district Santarém. De naam Tomar is afgeleid van het Arabische woord voor rivier. Tomar wordt omringd door heuvels, maisvelden, dennenbossen, olijf- en eucalyptusbomen. Al van veraf is duidelijk te zien welke cultuurhistorische betekenis Tomar heeft. Net als andere stadjes in Portugal -Alcobaça, Mafra en Batalha- wordt deze bepaald door één bouwwerk, in dit geval een klooster annex burcht op een heuvel. Deze burcht was nu eens niet het gevolg van het nakomen van een gelofte of ontstaan in opdracht van een koning, maar op instigatie van twee elkaar opvolgende ridderorden. Dit waren religieus-militaire verenigingen van ridders, die zich tot taak hadden gesteld het Heilige Graf in Jeruzalem en de pelgrims op hun tocht daarheen te beschermen. De combinatie van monnik en ridder was in de Middeleeuwen een normaal en geaccepteerd verschijnsel.
Orde van de Tempeliers
Voor Tomar was in eerste instantie de in 1119 in Jeruzalem opgerichte orde der tempeliers belangrijk. Deze orde had zijn hoofdzetel in een deel van een paleis in Jeruzalem, dat stond op een plein, waar vroeger de tempel van Salomo gestaan had, vandaar zijn naam. De leden van de orde waren te herkennen aan een witte mantel met een achtpuntig rood kruis op de borst. Aan het hoofd van de orde stond een grootmeester. De Portugese tak, de 'Ordem da Cavalaria do Templo' , kortweg Templários, had zijn zetel in Tomar. Behalve bij de Kruistochten naar het Heilige Land waren zij tevens nauw betrokken bij de strijd tegen de Moren op het Iberisch Schiereiland. Zo hadden zij een belangrijk aandeel in de verovering van Santarem en Lissabon in 1147. Voor zijn daden werd de orde beloond met burchten en landgoederen. Dit was niet alleen in Portugal, maar ook elders het geval. In Europa ontstonden zo rijke, machtige regionale orden, waarbij de 'Ordre du Temple' in Parijs de machtigste werd. Wereldlijke leiders moesten rekening houden met deze machtsfactor. Filips IV de Schone, koning van Frankrijk, was dit gegeven een doorn in het oog. Hij klaagde de tempeliers aan wegens zedeloosheid, verwereldlijking en machtsmisbruik. Hij wenste geen staat binnen de staat. Het bezit van de orde in Frankrijk werd geconfisqueerd en de onder druk geplaatste paus Clemens V, in ballingschap in Avignon, ontbond in 1312 de gehele orde. In Spanje en Portugal stuitte dit op groot verzet. Paus Johannes XXII, Clemens' opvolger, schonk daarop de Iberische vorsten het recht nieuwe orden te stichten en deze toegankelijk te maken voor de vroegere tempeliers.
Orde Christusridders
In 1319 stichtte koning Dinis hierop de orde der Christusridders, Ordem da Cavalaria de Nosso Senhor Jesus Cristo, die in 1350 door paus Julius III verbonden werd met de Portugese kroon. Een aantal jaren was Castro Marim in de Algarve het hoofdkwartier van de orde, maar in 1356 vestigden de ridders zich in Tomar. De orde kon zodoende de materiële welstand der tempeliers verder uitbreiden. Alleen de naam was veranderd, verder bleef alles bij het oude. Na de definitieve verdrijving van de Moren kreeg de orde een nieuwe opdracht: de vergroting van de Portugese koninklijke macht. Hendrik de Zeevaarder en Manuel I werden grootmeesters en konden zo de orde gebruiken voor hun idealen. De orde financierde de ontdekkingsreizen en verzorgde de bekering tot het christendom van de 'ongelovigen'. Hun symbool het achthoekige, rode kruis, overgenomen van de tempeliers, werd een begrip. Het was onderdeel van het wapen van Manuel I en het sierde elk zeil van de karvelen van de ontdekkingsreizigers. Na deze roemruchte periode werd hun macht echter beperkt, doordat Joáo III in 1523 bepaalde dat het religieuze aspect weer de boventoon moest gaan voeren. De orde werd weer een zuivere monniksorde.
In 1789 volgde de secularisatie en bij de val van de monarchie in 1910 werd de orde opgeheven.
Welnu, rond de genoemde 1523, vonden veel verbouwingen aan de nog bestaande burcht/klooster/kerk plaats. Beroemde bouwmeesters wedijverden in de pracht en praal van het toen ontstane complex. Wij hebben ons echt vergaapt aan sommige fragmenten in dit Unesco-erfstuk complex. De fotos spreken voor zichzelf.
Ja, als de gasfles leeg is pak je de kruiwagen en haal je aan het begin van het straatje een volle gasfles bij Cilla en Arminda. Het bleek dat ze op de traditionele wijze aan het broodbakken waren. Nog gauw even een paar shotjes genomen. Vanmiddag zien we het resultaat als Arminda een brood langsbrengt.
Het moet niet gekker worden; we gaan verkoeling zoeken! Een temperatuurmeter onderweg geeft 28 graden aan. Het raam van de auto is geopend de verwarming staat op 0. Het blijft voor ons een verademing om in februari zulk mooi weer mee te maken. Dus op naar een plek waar het koel is; grutas de mira de aire. De grotten zijn ontdekt in 1947. Wat zou Willy daar graag bij geweest zijn. Wat een avontuur. Oude zwart-wit beelden laten beelden van touwklimmende mannen zien die steeds dieper de grotten betreden. Wij gaan nu over riante betonnen treden in een feeëriek verlichte grot. Lammie was er van overtuigd dat de temperatuur ijskoud moest zijn, maar de jassen konden al snel uit. Ook binnen was het 18 graden .Net als in Lourdes, Fatima en andere bezienswaardigheden, een heleboel merchandising om dit fenomeen. Voor 5 euro op de foto, edelgesteente (niet eens afkomstig uit de grot of Portugal) voor veel geld, knullige souvenirs; we houden het maar bij een dikke Magnum voor weinig geld.
Iedere morgen volgen we met de verrekijker de vorderingen van het kieviten paar in de wei achter onze woning, Vanaf het terras kijk je schuin naar beneden waar de helling/boomgaard overgaat in weiland. Zolang er geen trekkers over het weiland gaan scheuren maken we denk en we de geboorte van jonge kieviten nog wel mee. Onze huisroodborst is gestorven. Hij werd zo aanhankelijk dat hij zelfs in de woonkamer aan wilde schuiven. Maar ja, als je dan met een noodvaart door het gesloten raam de kamer weer wilt verlaten kan het gebeuren dat je je hoofd stoot. Hij heeft het niet overleefd. Buiten zit nu een eenzame roodborst te roepen om haar of zijn gemaal. Sorry.
Onderweg naar een proeflokaal voor rode wijn kwamen we langs het museum Rural e do Vinho de Conhelho do Cartaxo, oftewel een wijnmuseum met proeflokaal. Nou, wij blij dat we iets gevonden hadden en de receptioniste eveneens want die nam de tijd om ons door het hele museum te gidsen inclusief de magazijnen. Zij een paar uur verder en wij een mooie doos wijn rijker, hebben we het museum weer verlaten.
We hebben hier een paar winkels geplunderd en de barbecue maar aangestoken. De zonnebril op je hoofd, de trui uit, de luie stoel naast de tafel in de zon en je maar weer afvragen of het nu echt februari is. Jawel nog één week te gaan in deze maand. Www.Meteo.pt zegt dat het de hele maand nog stralend weer is.
We zien de gewassen rond ons langzaam verkleuren en inzakken. Ja, er moet water op maar voorlopig is er weinig zicht op. Sinds december 2011 heeft het hier niet mee geregend ..
Porto de Mos
Porto de Mos is een plaatsje aan de achterkantvan het natuurreservaat Serra dos Candeiros, dat pal bij ons voor de deur ligt. Boven Porto de Mos torent op een bergtop een mooi kasteel, met uitzicht over de omgeving. Tijdens de Romeinse bezetting was hier een haven waar molenstenen geladen konden worden. De molenstenen kwamen uit een naburige steengroeve. In het stadje zie je overal overblijfselen van dit feit. In de 13e eeuw werd het kasteel gebouwd en twee eeuwen later werd het veranderd in een paleis/fort. Na 1940 is het fort zo goed gerestaureerd dat het niet meer de glans en allure uitstraalt die we van dit soort kastelen verwachten. Modern en strak ligt het kasteel er nu bij; er is geen plaats voor mijmeringen van hoe het vroeger geweest moet zijn. Een expositie van moderne kunst zou niet misstaan in deze omgeving. Desalniettemin is het kasteel toch een bezoek waard.
Het weer is zodanig dat we de beschikbare barbecue maar eens in de benen helpen. We zitten de hele dag buiten met het hoofd in de zon; dus kunnen we daar ook wel eten. Iedere dag kijken we op het weerbericht www.meteo.pt. In de 10 daagse voorspelling komen altijd wel een paar wolken voor; hoe dichter die dag nadert, hoe meer wolken verdwijnen in de prognose. We realiseren ons dat we hier al een maand zijn en alleen maar mooi weer (zon!) gehad hebben. We weten dat de Portugezen zuchten onder deze droogte; we hebben ze beloofd dat in april voldoende regen zal vallen om hun zorgen op te lossen. (zijn wij weg).
Regelmatig eten we de frango (kip van een paar weken oud) geroosterd op houtskool in het restaurant. Nu gaan we het zelf maar eens proberen op onze barbecue.
Vannacht zijn we wakker geworden van een beest dat zo dicht bij ons slaapkamerraam zat te roepen dat we niet konden inslapen. Het geluid leek van een hop, u weet wel zon gekleurde vogel met zon kuif. Maar hoppen roepen s nachts niet. Dit moest een uil zijn. Deze had ik nog nooit gehoord. Na even zoeken vonden we uit dat het een ruigpootuil geweest moest zijn. Verder is er hier weinig fauna. We hebben maar één konijn in de tuin kunnen betrappen. Op onze wandelingen zien we helemaal geen beesten, wel vogels, maar ook matig. Troffen we 100 km naar het zuiden hele kolonies ooievaars aan, hier zijn ze al lang niet meer gezien. (volgens Antonio) 2 of 3 keer in de week horen we de mannen met de jachtgeweren in de buurt schieten. Logisch dat je als wild hartstikke kopschuw wordt om je aan mensen te vertonen. Zondags rijden ze op open vrachtautos voorbij, hier zitten dan een aantal jagers, drijvers en honden op. Het zal wel net zo als bij ons zijn, als het wild op is, stoppen ze vanzelf wel. De loslopende (verwilderde) honden zie je meer dan het echte wild. Het zijn echte outlaws, zo gauw ze iemand zien, verdwijnen ze.
Het werd hoog tijd dat we eens vis gingen eten in Portugal. Dus op naar Peniche, een toeristische kustplaats, met zijn vele restaurantjes. De restaurants van naam (met zeezicht) zaten barstensvol, in een klein zijstraatje vonden we een restaurant waar we ons geluk probeerden. (MinhotoII, Rua TententeValadim) Bij het zien van de volle visplaat gingen onze gedachten terug naar een ooit door ons besteld vismenu (het duurste op de menulijst) bij de Lutzer Alm aan de Lossersestraat. Daar kregen we voor hetzelfde geld een menu bestaande uit niet meer vis dan 4 IGLO vissticks. Bij het vaststellen van het feit dat we de vis bijna opgegeten hadden, werd de schaal nog eens geheel gevuld met gegrilde vis met daarbij een gulle lach van de eigenaar. Eindelijk weer eens een restauranthouder die schik in zijn vak had. Als we door Europa reizen zien we dit niet zo vaak. We kunnen ons deze gelegenheden door de jaren heen op 2 handen natellen.
De vesting aan de uiterste westzijde van de stad werd tot 1974 gebruikt als gevangenis voor politieke gevangenen, totdat de anjerrevolutie van 25 april een volledige ommekeer in Portugal teweeg bracht. Nu is de gevangenis een monument/museum als nagedachtenis aan het verleden. Alles wat je hierover tijdens de geschiedenis lessen op school leerde, kon je hier met eigen ogen aanschouwen. Penische is een mooie plaats.
Vanaf ons terras kijken we naar beneden in een soort dal. Het geknetter en de stank van rook maakt ons opmerkzaam op een stuk folklore in Portugal (en ook Spanje!) De boer beneden ons staat met zijn handen in de zak bij een voor ons enorm vuur te kijken. Bomen en riet staan hopeloos in de brand. Wij verwachtten de brandweer binnen de aanrijdtijd te zien arriveren, totdat Cilla ons glimlachend komt vertellen dat er geen brandweer komt en dat dit gebruikelijk is om onkruid te verwijderen. In Nederland ga je hiervoor op de bon voor een economisch delict met een boete van ettelijke duizenden euros.
Even buurten bij de aardige VVV mevrouw bij de zoutpannen met een korte wandeling, leverde ons een fijne schade aan de achterkant van onze auto op. Was iemand met parkeren onzorgvuldig geweest en had onze auto als stootbumper gebruikt. Bedankt.
De temperaturen beginnen hier te stijgen, volgens meteo Portugal zitten we volgende week op 23 graden. Onbetaalbaar .
Ja en dan ons plekje. We zitten midden in het hart van Portugal. Geen pretpark, Lego World of Disney World te bekennnen, maar wel mooie cultuur-historische monumenten. 3 plekken behoren tot het Unesco erfgoed. Hier is bij wijze van spreken Portugal geboren. Hebben we geschreven over Batalha vandaag waren we in Alcobaca., een prachtige bestemming noordwaaarts zo in de zon. Het klooster/paleis van Alfonso de eerste is in 1153 ingewijd en later uitgebreid door diverse fameuze bouwheren. Poeh, als je daar naar binnen loopt wordt je overweldigd door een stemming van eerbied voor datgene wat daar gebouwd is. Het schijnt dat het betaald is met geld afkomstig van de handel met hun koloniën. Al dat hele fijne beeldhouwwerk is in het hele gebouw aanwezig en maakt dat je je geen moment verveelt. Enfin, al dit moois valt met geen woord te beschrijven
Om de hoek bij het benzinestation hebben we een cave ontdekt waar we de heerlijkste Portugese rode wijn kunnen kopen. De wijn komt ergens uit de achtertuin; de zogeheten Ribatejowijn, genaamd naar deze streek waar het verbouwd wordt. Het zijn zware wijnen met een alcoholgehalte van 13 procent of meer. De prijzen zijn nog steeds ouderwets. In de restaurants krijgen we het voor 1,80 geserveerd in open karaffen, fruitig en niet te droog. Zo kwamen we in Alenquer, een stadje richting Lissabon, terecht. De vvv raadde ons aan het klooster boven het dorp te bezoeken. Nou het bleek dus gewoon een klooster met daarin een bejaardencentrum te zijn. We hadden het gevoel dat we het gebouw moesten binnensluipen totdat we betrapt werden door een bank vol heren op leeftijd in de zon. Eindelijk leven in het bejaardenhuis! Vreemden in de binnentuin en nog wel uit Holland! Voortdurend wezen ze naar de satellietschotel, dat moesten we zien, totdat we ontdekten dat het de zonnewijzer was. De rivier in het stadje zat barstensvol met barbelen, sommigen met een lengte van wel een halve meter. Willy mist het vissen nog steeds niet, bacalhau in het restaurant dempt dat verlangen voldoende. Het is eigenlijk klipvis, een soort stokvis, dus hartstikke gezouten en door het voldoende in schoon water te weken krijg je de zoute smaak er een beetje af. Willy vindt het heerlijk; Lammie is er niet zo gecharmeerd van. Ons eten van de bacalhau in het naburig restaurantje ging gepaard met commentaar van een aantal buurvrouwen die daar vermoedelijk hun dagelijkse warme maaltijd genoten. Willy denkt altijd dat deze dames een vergadering hebben maar het is universeel, dames praten altijd. Is het niet onder elkaar dan maar gewoon tegen wildvreemden naast je.
O ja, dachten we bij de eerste kerk die we zagen iets bijzonders gezien te hebben, op de foto zie je een stilleven in de bijbehorende kapel die we in andere kerken ook zagen. Voor ons is dit echt iets Portugees.
Op zaterdagmiddag lopen door Santarem doet je terug denken aan lopen door Enschede op zon zelfde middag. Daar moet je je weg zoeken door drommen mensen die hetzelfde willen doen als jij, visje eten, terrasje op de markt en wat boodschappen meenemen. Nou, hier kun je een kanon afschieten, niemand te zien! 90 procent van de winkels dicht, senioren uit de buurt die de bankjes bevolken, kortom niets te doen. We zoeken maar gauw een plekje op het terrasje bij de Taag, waar je een prachtig uitzicht over deze rivier hebt. Wat we nooit doen zouden doen; luisteren naar een orgelconcert! Bij een eerder bezoek aan de dames van de VVV in Santarem werd ons op het hart gedrukt eens naar een orgelconcert in het kader van een serie door bekende orgelspelers te spelen concerten in de sfeervolle kerkgebouwen in en rond Santarem te gaan. In de Iglesia de Sankt Nicolau in Santarem zou het volgende concert gespeeld worden. We waren keurig op tijd want bij zo iets cultureels kom je natuurlijk niet te laat binnen kakken en we werden ook niet opgehouden door winkelend publiek. . Weer zon indrukwekkend gebouw waar we samen met anderen in terecht kwamen. Die anderen wisten echter precies wat ons te wachten stond, Uit hun jas of tas haalden ze een dekentje te voorschijn waar ze op gingen zitten. Zon dekentje hadden we alleen maar thuis . Het indrukwekkende orgel speelde nog steeds sonates toen we onze stramme en koude leden in beweging zetten en snel een terras in de zon opzochten. Voor 60 cent heb je hier de koffie geserveerd. Willy heeft heimwee naar zijn blues en Lammie naar radio 10 gold .
Materiaalmoeheid.
Er was even windstilte in de berichtgeving. Willy heeft letterlijk iets vervelends ontdekt in zijn mannelijkheid waardoor we aardig van streek raakten. De boodschap is dat je nooit moet wachten met het gaan naar een dokter bij dit soort geconstateerde onvolkomenheden. Wie zijn wij om dit advies in de wind te slaan?
Dus op naar de dokter in Portugal en wel in Rio Maior. In landen als Zweden, Denemarken en Spanje hadden we al ervaring met visites bij plaatselijke doktoren. In Portugal is het zo dat de meeste grote plaatsen een gezondheidcentrum hebben. Hierin is een urgentieafdeling voor alle kwalen die je kunnen plagen. Dit houdt in dat iedereen zonder afspraak naar binnen kan lopen en een visite bij de dienstdoende arts kan afleggen. De mogelijkheid bestond dat de doktoren hier geen Engels spraken, daarom was Antonio, onze Nederlands sprekende buurman zo lief om 3 keer met mij mee te gaan. Zonder morren heeft hij met mij een wachttijd van 3 en een half uur ondergaan voordat wij aan de beurt waren. De boodschap was dat we eerst een scan van de aandoening moesten maken. Ik stond al op om naar de volgende deur te lopen voor het maken van een scan, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Je moet hier zelf een lab zoeken waar ze een zodanige scan kunnen maken. Uiteindelijk kwamen we terecht in een lab in een stadje buiten Rio Maior, waar ze zon scan konden maken. Een dag later konden we daar terecht. Met de resultaten van deze scan zijn we weer een dag later naar Rio Maior gereden om deze aan de arts voor te leggen. Zij sprak Portugees met Antonio als tolk. De aandoening van Willy herkende zij als een bij mannen bekende aandoening met een specifieke naam die ons ontschoten is, die verder relatief ongevaarlijk was. Pfff, dat was een opluchting, want je haalt je van alles in je hoofd. Wel kreeg hij de waarschuwing mee dat als het zich verder ontwikkelde of pijnlijk werd, hij naar een uroloog moest gaan. Dat zou dus einde van onze vakantie betekenen. De andere kant is dat het over een tijdje ook vanzelf weg kan gaan.. We zijn en blijven positief en gaan er van uit dat alles met een sisser is afgelopen. We vergelijken hem met een wat oudere airbus waar ook regelmatig materiaalmoeheid optreedt. Met goed onderhoud houdt je hem toch in de lucht. Een waarschuwing voor iedereen die dit leest, als je naar het buitenland reist neem dan de Europese zorgkaart van je zorgverzekeraar mee, het opent alle deuren voor je, mocht je net als Willy wat overkomen. Hierna konden we eindelijk weer verder met ons programma De kloosterkerk van Batalha is een klooster in Portugal. Het klooster heeft een belangrijke rol gespeeld in de Portugese geschiedenis. Het bouwwerk werd namelijk gebouwd ter ere van de overwinning (Santa Maria da Vittoria) van de Portugezen op de Castilianen in de slag bij Aljubarrota in 1385.Het gebouw is in zandkleurige steen opgetrokken en heeft geen gekleurde of heel grote ornamenten. Een groot aantal versieringen is aangebracht, die geen van alle helemaal gelijk zijn. Dat maakt dat het gebouw in feite één groot kunstwerk is. De fotos tonen de versieringen, die zo rijkelijk zijn aangebracht. Sinds 1983 staat het 'Mosteiro da Batalha' op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Trouwens de reis er naar toe en terug was er ook een om in te lijsten. Maar ja, wat wil je ook als de zon je voortdurend vergezeld.
Geschiedenis herschrijven
We hebben hier het boek herinneringen van zuster Lucia gekocht, beschrijvende de herinneringen van één der zieneressen die in 1917 in Fatima verschijningen van Maria gehad hebben. Zuster Lucia heeft geleefd tot 2005 terwijl de twee andere zieners Jacinta en Francisco als kind gestorven zijn. We hebben het boek, waarin zuster Lucia haar herinneringen verteld, gelezen en snappen nu ook een beetje de bezieling van de pelgrimgangers in Fatima. Een mooi boek, als we de volgende keer nog een keer in Fatima komen zullen we zeker met andere ogen naar de pelgrim gangers kijken. Ook stelt het het belachelijke ikke, ikke, ikke in ons materiele leven aan de kaak. Het (behoorlijk katholieke) boek is ook als pdf bestand op internet te lezen op www.pastorinhos.com/livros/nl/MemoriasI_nl.pdf of anders zoeken op herinneringen van zuster Lucia.
Vandaag konden we niet om het feit heen dat we eens Sopa da pedramoesten eten. Dat is letterlijk vertaald een steensoep. Het verhaal gaat dat vroeger een handige voorbijganger in Almeirim, een stadje in de buurt, misbruik maakte van de goedgelovigheid van de inwoners door te beweren dat hij van een steen soep kon trekken. Een voorwaarde was dat de inwoners er dan enige ingrediënten, vaak rechtstreeks uit eigen tuin, aan moesten toevoegen. Zo kon het voorkomen dat er dan een geurige en voedzame soep ontstond zonder dat de steen enige bijdrage had. Gezeten in het midden van het restaurant met de toepasselijke naam Sopa da Pedra kregen we de soep geserveerd. Een grote soepterrine, gevuld met geurige soep kregen we onder de neus en al roerende zagen we dat het lekkere hummekessoep was!! Die voorbijganger moet een handige Tukker zijn geweest! Zo hebben we daar stiekem de geschiedenis herschreven.
De rits van Willys ski-jas heeft het begeven. In Almeirim zouden zogenaamde Samaras te koop zijn, Dit zijn best wel sjieke jassen met een kraag van vossenbont. Het zijn jassen volgens zeggen gebruikt door herders, jagers etc. Nou, het adres wat we hadden van deze winkel was een onooglijke schoenmakerij in een steegje in Almeirim. Daar hebben we ons gemeld waarna we met een luxe slee werden afgehaald en overgebracht naar een klein winkeltje in de buitenwijken van Almeirim. Daar konden we zon jas passen. Wat we al vreesden, een kingsize jas hadden ze natuurlijk niet. Geen probleem, een maatjas wordt gemaakt, een nieuwe vos geschoten en met twee weken is hij klaar. Het kost een paar cent, maar dan heb je ook wat. 100 procent garantie op de warmte, nadat Willy had uitgelegd dat zijn lage bloeddruk, extreme warmte voorwaarden aan zon jas stelde.. Het is toch wat dat je voor een mooie warme jas, naar Portugal moet.
Potverdorie, het heeft vannacht gevroren! De wasbak met daarin nog wat water voor de plantjes is helemaal bevroren. De zon schijnt wel maar de wind brengt jullie rotkou met een cirkel over de oceaan naar ons toe. Italië schijnt helemaal ontwricht te zijn door sneeuw en kou. Nou, vanmiddag zitten we met onze ski-jas aan, gewoon weer op ons bankje voor het huis in de zon. Uit de ooghoeken zien we nog dat Arminda nieuw haardhout voor onze deur heeft neergelegd. Altijd lachen die vrouw, maar ja Willy heeft haar een paar dagen uitvoerig geprezen toen ze nieuwe krullen in het haar had gekregen. Daar kan geen bos rozen of doos bonbons tegenop (weet hij van zijn eigen vrouw) Met onze tv kunnen we gelukkig de Nederlandse radio en tv zenders ontvangen dank zij ons onvolprezen reispakket die we overgehouden hebben uit de camper. Een schoteltje op het reservewiel, Canal Digital ontvanger en platte tv tussen de kleding in de koffer, doet ons overal alle programmas uit Nederland ontvangen. In het huis is wel een tv, daar zijn de Portugese zenders mee te ontvangen. Het Portugees van ons is gebrekkig, gelukkig kunnen we ons met wat woorden Spaans redden. Natuurlijk, iedere ochtend krijgen we van Paulo, de bakker, een mini cursus, maar dan merk je dat de Portugezen veel meer zingenen neusklanken gebruiken. Hebben we weer een paar woorden geleerd, dan worden we overhoord, waarbij hij soms lachend en hoofdschuddend wegloopt. We hebben al een paar keer eerder gezegd dat het voor ons een verademing is om ons in het dagelijkse Portugese leven te bewegen. Niemand, maar dan ook echt niemand die zich aan ons opdringt, geen obers, marktkooplui of winkeliers, die aan je jas gaan hangen, we weten nog niet of het aan ons of aan de anderen ligt. Het is in ieder geval lekker rustig zo en we hopen dat we dat zo kunnen houden. In andere landen hebben we dat wel eens anders meegemaakt. Iedereen kan daar over meepraten denken we.
We genieten nog steeds van de onverwachte momenten als we de verkeerde weg nemen of in het verkeerde dorp uitkomen. Er is altijd wel een kasteel, Romeinse brug of zo maar een mooi panorama waar we onverwacht van kunnen genieten. Natuurlijk kwamen we voor Lissabon, maar dar raakt steeds verder op de achtergrond ons niet realiserend dat het hier zo mooi zou zijn. Zelfs het wandelen vanaf ons huis levert soms onverwachte momenten op. Ons huis grenst aan een, voor ons reuzen, eucalyptus woud, waar we al menig uur hebben doorgebracht.
Wij hebben een open haard. Het ding moet natuurlijk wel gevoed worden. We ruimen rond het huis wat afvalhout op en halen bij een bedrijf in Rio Maior open-haard hout. Arminda waarschuwt ons dat het morgen erg koud zal worden. Onze bakker vindt het ook nodig ons te waarschuwen dat het erg koud zal worden. Arminda, de schat, klopt op onze deur en toont ons triomfantelijk een berg hout die ze voor ons huis gesleept heeft. Of ik een zaag heb, vraagt ze, anders wil ze dat ook nog wel zagen. We krijgen het gevoel dat we binnenkort het scenario van Nova Zembla krijgen.
Nou, het is de dag (donderdag) dat het zo koud zal worden. We trekken de rolluiken omhoog en zien de zon volop schijnen. Het internet zegt dat het vandaag 12 graden zal worden, mijn ISO onderbroek ligt allang weer in de koffer en als ik de bakker vertel dat het in Nederland ongeveer 12 graden onder nul is, spert hij de ogen open en zegt dat hij medelijden heeft met jullie. Ik moet denken aan de spreuk van Henk: Het kan vriezen, het kan dooien, als je op de bek gaat, ben je te laat met strooien. Willy met zijn lage bloeddruk en dus zijn 2 truien en ski-jas valt niet eens op tussen de Portugezen met eveneens ski-jassen dassen en mutsen. Verder vallen we natuurlijk op doordat Willy torenhoog uitrijst boven de gemiddelde Portugees en helemaal nu hij zijn baard als een zeerover laat staan.
In de straat waar onze straat een zijstraatje van is, hebben wij kennis gemaakt met heel aardige uit Holland gerepatrieerde Portugezen, die voortreffelijk Hollands spreken. Hij is de oud burgemeester van ons dorp. Mochten we helemaal klem komen te zitten, kunnen we daar terecht. Omdat het zo zonnig is, toeren we via een prachtige route naar Santarem, een wat grotere stad ten oosten van ons dorp. Een aardige juffrouw van de toeristinfo helpt ons door ons voor deze dag een doel te geven. De Porta del Sol, met musea, daar moeten we heen volgens haar. Nou ze had geen ongelijk, wat een uitzicht over de Taag. de rivier die in Lissabon in de oceaan stroomt! Verder staat de stad vol met monumenten, voornamelijk mooie kerken. Alle vorsten, die hier gewoond hebben en iets akeligs of moois meegemaakt hebben, gaven opdracht hier een kerk te stichten. Allemaal monumenten nu en sommige zijn nog authentiek. We komen er nog wel eens op terug.
Tonnie van harte gefeliciteerd met zijn verjaardag! Als we jullie weerbericht horen liggen wij in de zon. Languit te luieren zolang het nog kan. Iedere keer horen we dat ons weer ook slechter zal worden maar de zon is er gewoon iedere dag! We spreken hier ook van gevoelstemperatuur maar dan in positieve zin. 17 graden in de zon voelt hier aan als 25 graden. Onze VVV die iedere morgen het brood komt brengen zegt dat het kan vriezen of dooien in Portugal, tenminste dat denken we want hij praat Portugees-Engels en wij Engels-Portugees. Inderdaad, s nachts kan het een graadje vriezen, maar tegen 11 uur is het alweer best te harden zittend op ons terras, genietend van een bakje décafe koffie. Willy is langzaam aan weer vervallen in zijn crash dieet, zijn hartritme liep weer regelmatig uit de pas, nu houdt het zich wel weer koest. Hij heeft zijn baard laten staan, dus schrik niet als hij terug komt.
Hadden we ons bericht over het prachtige Obidos nog maar net geschreven, mailt Tim ons dat hij daar vorige maand nog geweest was bij zijn werkbezoek in Peniche. Hij wel hoor! Maar ja, het is ook wel een unieke plek. Johan (en Martha) ook bedankt voor de leuke reactie en Lammie zegt dat haar zussen de computer eens aan moeten zetten zodat zij eens met hun kan mailen.
We hebben ons al aardig gesetteld, de soep van de buurvrouw Silla smaakt voortreffelijk en als we heimwee hebben gaan we naar de Lidl in Rio Maior waar we ons tussen de Nederlandse en Duitse opschriften alweer gauw thuis voelen. Het komt voor dat we een meer dan een tachtig jaar oude lifter meenemen naar Rio Maior. Hij staat hier dan een beetje verloren op de hoek van de straat en we denken dat hij dan de bus naar Rio Maior heeft gemist. Het is onze overbuurman tio (oom) Raul. Hij is duidelijk dankbaar als we hem bij het park van Rio Maior afzetten, waar hij met leeftijdgenoten zijn tijd verdoet.
We hebben een kijkje genomen in Caldas da Rainha een stadje in de buurt van Obidos..Het staat bekend om zijn kuuroord gevestigd rondom voormalige zwavelbronnen. Een leuk stadje, met mooie oude panden. Je kunt er goed winkelen en genieten van een cappuccino met wat lekkers.
De verdere berichten kunt u lezen door op de pijl naar rechts onderaan de berichten te klikken.
OBIDOS
Onze bakker adviseerde ons uitdrukkelijk om eens een kijkje te nemen in Obidos op een afstand van ongeveer 40 km van ons dorp. Na een bezoek aan de onvolprezen markt Santana, waarbij we ons steeds meer bewust worden van het feit dat de kooplui ons absoluut met rust laten als we eens voelen en knijpen in de producten, zijn we naar het nabij gelegen Obidos gereisd. In 1148 schijnt dit stadje door de 1e koning van Portugal op de Moren te zijn veroverd. Het stadje is omringd door muren en bekroond met een echt Moors kasteel. Obidos is een van de meest perfecte voorbeelden van de Portugese middeleeuwse kastelen. Zoals in vroeger tijden is de toegang via de zuidelijke poort versierd met azulejos (tegels) uit de 18e eeuw. Obidos bestaat verder uit steile straatjes en leuke winkeltjes en huizen. Laten we nu merken dat ze het chocoladefestival van november naar Maart verplaatst hebben? Lammie heeft het in haar agenda gezet en wil er in de maand Maart iedere week naar toe. Ons bezoek was zeer de moeite waard en we komen zeker nog een keer terug. We lopen hier in de volle zon die ons erg warm maakt en die steeds in onze snufferd schijnt. Frank heeft ons gevraagd in hun barre tijden niet steeds zo positief over de zon te schrijven, bij deze dus. Ook hier hebben we een paar fotos gemaakt. Wat ons weer opvalt is dat we door een bus vol met Japanners worden overvallen. Allemaal er uit, foto nemen en er na een uur weer in.
Als we terug komen gaan we bellen met onze kleinzoons. We krijgen een verslagen Stijn aan de telefoon die zegt dat zojuist zijn oom Hennie is overleden. Hennie is een broer van oma Bea. Hartstilstand op de fiets. Hennie stond midden in het leven, uroloog en nog geen 58 jaar oud. We wensen iedereen van de familie heel veel sterkte met dit overlijden.
Pelgrimsoord Fatima
Samen met Lourdes in Frankrijk en Santiago de Compostella in Spanje is Fatima één van de beroemdste pelgrimsoorden ter wereld. In Lourdes hebben we gekampeerd en daar gemerkt dat de commercie en geloof hand in hand gaan, net als hier. Op 13 mei 1917 beleefden 3 jonge schaapsherdertjes Lucia, Francisco en Jacinta uit Fatima in een visioen de verschijning van de Heilige Maagd. Dit wonder gebeurde bij een steeneik op een onvruchtbaar plateau, op een afstand van 5 kilometer van Fatima. Vijf maanden lang, elke keer op de 13e verscheen de door de kinderen als een wonderschoon meisje met in haar handen een rozenkrans omschreven Heilige Maagd opnieuw. Deze Maagd van de rozenkrans, zoals ze genoemd werd, riep de door oorlog verscheurde wereld op tot eeuwige vrede. Op 13 oktober 1917 was een menigte van 70.000 gelovigen getuige van de laatste openbaring, plotseling stopte de regen en verscheen de zon als een grote vuurbal. Een stem verkondigde dat binnen een maand een speciale gebeurtenis zou plaatsvinden; zou wellicht de Oktoberrevolutie in Rusland bedoeld zijn? In het jaar 2000 werd de derde, tot dan toe geheime, openbaring bekend gemaakt door het Vaticaan, de aanslag op de Paus van 13 mei 1981. In 1919 bouwde de bevolking bij de steeneik een kapelletje. Nadat de kerk in 1930 officieel toestemming had gegeven voor de verering van de Heilige Maagd, was het trossen los voor de bouwmeesters, een basiliek, verschijningkapel, talrijke kloosters en seminaries en de gebruikelijk gebouwen als hotels en winkeltjes rezen uit de grond. De originele steeneik is inmiddels door souvenirjagers grondig gesloopt. Centrum van het heiligdom is de neoklassieke Basilica de N.S. de Rosário, met een capaciteit van 300.000!! pelgrims, (op het plein) gebouwd in 1953 met op het dak een groot glazen kruis en daarvoor een immens groot, betonnen voorplein. (groter dan het plein van de Sint-Pieter in Rome) Voor de basiliek brandt de eeuwige vlam. Nou ja, de paus is hier nog een paar keer geweest, de 13e van iedere maand is het hier extra druk, de gelovigen leggen boetedoend soms de laatste honderd meter al kruipend af en zo is er nog heel veel te vertellen over Fatima. Zo is de kogel waarmee de paus in 1981 belaagd werd in de kroon van Maria in de Mariakapel ingemetseld. Of als je een gebrek hebt, kun je een zelfde wassen ledemaat kopen die je bij de Mariakapel laat smelten, in de hoop dat je dan genezen raakt. Wij hebben er maar niets in gegooid, want we weten niet waar we beginnen moeten. Wel hebben we voor alle lezers een kaarsje gebrand en gewenst dat het hun zeer goed mag gaan. We zijn in Lourdes, Kevelaer en niet te vergeten Overdinkel geweest waar we de bedevaartgangers hebben gade geslagen. Soms voelden we ons als gluurders en als we de winkeltjes hier betreden, hebben we toch sterk het gevoel dat hier ergens misbruik wordt gemaakt van de goegelovige gemeente.
Nou ja, we hebben vandaag in ieder geval genoten en een paar fotos geschoten. We komen nog eens graag terug voor de musea waar we niet genoeg tijd voor vonden om te bezoeken. Als u een foto geopend hebt, deze niet afsluiten maar een bladzijde terug gaan, anders blijft u openen. Veel kijkplezier.
Outera da Corticada en Rio Maior
Ons huis ligt als laatste huis aan een doodlopende weg, aan de rand van het dorp Outera da Corticada. Als we wegrijden of aankomen rijden we langs de huizen van familieleden van Cas en Martha, de eigenaars van ons huis. Er is altijd wel iemand buiten zodat je er niet aan ontkomt om te claxonneren of te zwaaien. Gelukkig is zwaaien en claxonneren internationaal,we hoeven dus niet te tasten naar ons juist geleerde Portugese beleefdheden. Willy loopt s avonds het dorp nog wel eens in, waar hij op zijn route door verschillende hofhonden begeleid wordt. De honden liggen aan korte kettingen of lopen los op het erf, er is niets veranderd wat betreft het lot van deze beesten. Op de Santana markt lagen de apathische pups, amper 6 weken oud, eigenlijk te jong om bij de moeder weggehaald te worden, te koop. De hondjes met de grootste aaibaarheidsfactor vielen in de smaak bij de potentiële kopers en gingen dan ook grif van de hand.
Op een afstand van 3 kilometer van Rio Maior liggen de zoutpannen van deze stad, een toeristische attractie volgens de prospectus over deze stad. We hebben daar een kijkje genomen en belanden al snel in het kippenrestaurant in het straatje met de houten huizen. s Middags warm eten bevalt ons goed en de prijs is er ook naar. Ook hier was het restaurant afgeladen vol met Portugezen die de lunch gebruikten. We hebben geen boterham gezien maar wel volle schalen met kip met toebehoren en links en rechts een mooi glas rode wijn. Als we hier een broodje gezond zouden bestellen zouden ze ons onmiddellijk voor niet goed snik verklaren. We denken dat we niet aan koken toekomen.
Materiaalmoeheid.
Er was even windstilte in de berichtgeving. Willy heeft letterlijk iets vervelends ontdekt in zijn mannelijkheid waardoor we aardig van streek raakten. De boodschap is dat je nooit moet wachten met het gaan naar een dokter bij dit soort geconstateerde onvolkomenheden. Wie zijn wij om dit advies in de wind te slaan?
Dus op naar de dokter in Portugal en wel in Rio Maior. In landen als Zweden, Denemarken en Spanje hadden we al ervaring met visites bij plaatselijke doktoren. In Portugal is het zo dat de meeste grote plaatsen een gezondheidcentrum hebben. Hierin is een urgentieafdeling voor alle kwalen die je kunnen plagen. Dit houdt in dat iedereen zonder afspraak naar binnen kan lopen en een visite bij de dienstdoende arts kan afleggen. De mogelijkheid bestond dat de doktoren hier geen Engels spraken, daarom was Antonio, onze Nederlands sprekende buurman zo lief om 3 keer met mij mee te gaan. Zonder morren heeft hij met mij een wachttijd van 3 en een half uur ondergaan voordat wij aan de beurt waren. De boodschap was dat we eerst een scan van de aandoening moesten maken. Ik stond al op om naar de volgende deur te lopen voor het maken van een scan, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Je moet hier zelf een lab zoeken waar ze een zodanige scan kunnen maken. Uiteindelijk kwamen we terecht in een lab in een stadje buiten Rio Maior, waar ze zon scan konden maken. Een dag later konden we daar terecht. Met de resultaten van deze scan zijn we weer een dag later naar Rio Maior gereden om deze aan de arts voor te leggen. Zij sprak Portugees met Antonio als tolk. De aandoening van Willy herkende zij als een bij mannen bekende aandoening met een specifieke naam die ons ontschoten is, die verder relatief ongevaarlijk was. Pfff, dat was een opluchting, want je haalt je van alles in je hoofd. Wel kreeg hij de waarschuwing mee dat als het zich verder ontwikkelde of pijnlijk werd, hij naar een uroloog moest gaan. Dat zou dus einde van onze vakantie betekenen. De andere kant is dat het over een tijdje ook vanzelf weg kan gaan.. We zijn en blijven positief en gaan er van uit dat alles met een sisser is afgelopen. We vergelijken hem met een wat oudere airbus waar ook regelmatig materiaalmoeheid optreedt. Met goed onderhoud houdt je hem toch in de lucht. Een waarschuwing voor iedereen die dit leest, als je naar het buitenland reist neem dan de Europese zorgkaart van je zorgverzekeraar mee, het opent alle deuren voor je, mocht je net als Willy wat overkomen. Hierna konden we eindelijk weer verder met ons programma De kloosterkerk van Batalha is een klooster in Portugal. Het klooster heeft een belangrijke rol gespeeld in de Portugese geschiedenis. Het bouwwerk werd namelijk gebouwd ter ere van de overwinning (Santa Maria da Vittoria) van de Portugezen op de Castilianen in de slag bij Aljubarrota in 1385.Het gebouw is in zandkleurige steen opgetrokken en heeft geen gekleurde of heel grote ornamenten. Een groot aantal versieringen is aangebracht, die geen van alle helemaal gelijk zijn. Dat maakt dat het gebouw in feite één groot kunstwerk is. De fotos tonen de versieringen, die zo rijkelijk zijn aangebracht. Sinds 1983 staat het 'Mosteiro da Batalha' op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Trouwens de reis er naar toe en terug was er ook een om in te lijsten. Maar ja, wat wil je ook als de zon je voortdurend vergezeld.
Tonnie van harte gefeliciteerd met zijn verjaardag! Als we jullie weerbericht horen liggen wij in de zon. Languit te luieren zolang het nog kan. Iedere keer horen we dat ons weer ook slechter zal worden maar de zon is er gewoon iedere dag! We spreken hier ook van gevoelstemperatuur maar dan in positieve zin. 17 graden in de zon voelt hier aan als 25 graden. Onze VVV die iedere morgen het brood komt brengen zegt dat het kan vriezen of dooien in Portugal, tenminste dat denken we want hij praat Portugees-Engels en wij Engels-Portugees. Inderdaad, s nachts kan het een graadje vriezen, maar tegen 11 uur is het alweer best te harden zittend op ons terras, genietend van een bakje décafe koffie. Willy is langzaam aan weer vervallen in zijn crash dieet, zijn hartritme liep weer regelmatig uit de pas, nu houdt het zich wel weer koest. Hij heeft zijn baard laten staan, dus schrik niet als hij terug komt.
Hadden we ons bericht over het prachtige Obidos nog maar net geschreven, mailt Tim ons dat hij daar vorige maand nog geweest was bij zijn werkbezoek in Peniche. Hij wel hoor! Maar ja, het is ook wel een unieke plek. Johan (en Martha) ook bedankt voor de leuke reactie en Lammie zegt dat haar zussen de computer eens aan moeten zetten zodat zij eens met hun kan mailen.
We hebben ons al aardig gesetteld, de soep van de buurvrouw Silla smaakt voortreffelijk en als we heimwee hebben gaan we naar de Lidl in Rio Maior waar we ons tussen de Nederlandse en Duitse opschriften alweer gauw thuis voelen. Het komt voor dat we een meer dan een tachtig jaar oude lifter meenemen naar Rio Maior. Hij staat hier dan een beetje verloren op de hoek van de straat en we denken dat hij dan de bus naar Rio Maior heeft gemist. Het is onze overbuurman tio (oom) Raul. Hij is duidelijk dankbaar als we hem bij het park van Rio Maior afzetten, waar hij met leeftijdgenoten zijn tijd verdoet.
We hebben een kijkje genomen in Caldas da Rainha een stadje in de buurt van Obidos..Het staat bekend om zijn kuuroord gevestigd rondom voormalige zwavelbronnen. Een leuk stadje, met mooie oude panden. Je kunt er goed winkelen en genieten van een cappuccino met wat lekkers.
De verdere berichten kunt u lezen door op de pijl naar rechts onderaan de berichten te klikken.
