Hoe het Lammie en Willy vergaat in Spanje en Portugal
16-02-2012
Albocaca
Vanaf ons terras kijken we naar beneden in een soort dal. Het geknetter en de stank van rook maakt ons opmerkzaam op een stuk folklore in Portugal (en ook Spanje!) De boer beneden ons staat met zijn handen in de zak bij een voor ons enorm vuur te kijken. Bomen en riet staan hopeloos in de brand. Wij verwachtten de brandweer binnen de aanrijdtijd te zien arriveren, totdat Cilla ons glimlachend komt vertellen dat er geen brandweer komt en dat dit gebruikelijk is om onkruid te verwijderen. In Nederland ga je hiervoor op de bon voor een economisch delict met een boete van ettelijke duizenden euros.
Even buurten bij de aardige VVV mevrouw bij de zoutpannen met een korte wandeling, leverde ons een fijne schade aan de achterkant van onze auto op. Was iemand met parkeren onzorgvuldig geweest en had onze auto als stootbumper gebruikt. Bedankt.
De temperaturen beginnen hier te stijgen, volgens meteo Portugal zitten we volgende week op 23 graden. Onbetaalbaar .
Ja en dan ons plekje. We zitten midden in het hart van Portugal. Geen pretpark, Lego World of Disney World te bekennnen, maar wel mooie cultuur-historische monumenten. 3 plekken behoren tot het Unesco erfgoed. Hier is bij wijze van spreken Portugal geboren. Hebben we geschreven over Batalha vandaag waren we in Alcobaca., een prachtige bestemming noordwaaarts zo in de zon. Het klooster/paleis van Alfonso de eerste is in 1153 ingewijd en later uitgebreid door diverse fameuze bouwheren. Poeh, als je daar naar binnen loopt wordt je overweldigd door een stemming van eerbied voor datgene wat daar gebouwd is. Het schijnt dat het betaald is met geld afkomstig van de handel met hun koloniën. Al dat hele fijne beeldhouwwerk is in het hele gebouw aanwezig en maakt dat je je geen moment verveelt. Enfin, al dit moois valt met geen woord te beschrijven
Om de hoek bij het benzinestation hebben we een cave ontdekt waar we de heerlijkste Portugese rode wijn kunnen kopen. De wijn komt ergens uit de achtertuin; de zogeheten Ribatejowijn, genaamd naar deze streek waar het verbouwd wordt. Het zijn zware wijnen met een alcoholgehalte van 13 procent of meer. De prijzen zijn nog steeds ouderwets. In de restaurants krijgen we het voor 1,80 geserveerd in open karaffen, fruitig en niet te droog. Zo kwamen we in Alenquer, een stadje richting Lissabon, terecht. De vvv raadde ons aan het klooster boven het dorp te bezoeken. Nou het bleek dus gewoon een klooster met daarin een bejaardencentrum te zijn. We hadden het gevoel dat we het gebouw moesten binnensluipen totdat we betrapt werden door een bank vol heren op leeftijd in de zon. Eindelijk leven in het bejaardenhuis! Vreemden in de binnentuin en nog wel uit Holland! Voortdurend wezen ze naar de satellietschotel, dat moesten we zien, totdat we ontdekten dat het de zonnewijzer was. De rivier in het stadje zat barstensvol met barbelen, sommigen met een lengte van wel een halve meter. Willy mist het vissen nog steeds niet, bacalhau in het restaurant dempt dat verlangen voldoende. Het is eigenlijk klipvis, een soort stokvis, dus hartstikke gezouten en door het voldoende in schoon water te weken krijg je de zoute smaak er een beetje af. Willy vindt het heerlijk; Lammie is er niet zo gecharmeerd van. Ons eten van de bacalhau in het naburig restaurantje ging gepaard met commentaar van een aantal buurvrouwen die daar vermoedelijk hun dagelijkse warme maaltijd genoten. Willy denkt altijd dat deze dames een vergadering hebben maar het is universeel, dames praten altijd. Is het niet onder elkaar dan maar gewoon tegen wildvreemden naast je.
O ja, dachten we bij de eerste kerk die we zagen iets bijzonders gezien te hebben, op de foto zie je een stilleven in de bijbehorende kapel die we in andere kerken ook zagen. Voor ons is dit echt iets Portugees.
Op zaterdagmiddag lopen door Santarem doet je terug denken aan lopen door Enschede op zon zelfde middag. Daar moet je je weg zoeken door drommen mensen die hetzelfde willen doen als jij, visje eten, terrasje op de markt en wat boodschappen meenemen. Nou, hier kun je een kanon afschieten, niemand te zien! 90 procent van de winkels dicht, senioren uit de buurt die de bankjes bevolken, kortom niets te doen. We zoeken maar gauw een plekje op het terrasje bij de Taag, waar je een prachtig uitzicht over deze rivier hebt. Wat we nooit doen zouden doen; luisteren naar een orgelconcert! Bij een eerder bezoek aan de dames van de VVV in Santarem werd ons op het hart gedrukt eens naar een orgelconcert in het kader van een serie door bekende orgelspelers te spelen concerten in de sfeervolle kerkgebouwen in en rond Santarem te gaan. In de Iglesia de Sankt Nicolau in Santarem zou het volgende concert gespeeld worden. We waren keurig op tijd want bij zo iets cultureels kom je natuurlijk niet te laat binnen kakken en we werden ook niet opgehouden door winkelend publiek. . Weer zon indrukwekkend gebouw waar we samen met anderen in terecht kwamen. Die anderen wisten echter precies wat ons te wachten stond, Uit hun jas of tas haalden ze een dekentje te voorschijn waar ze op gingen zitten. Zon dekentje hadden we alleen maar thuis . Het indrukwekkende orgel speelde nog steeds sonates toen we onze stramme en koude leden in beweging zetten en snel een terras in de zon opzochten. Voor 60 cent heb je hier de koffie geserveerd. Willy heeft heimwee naar zijn blues en Lammie naar radio 10 gold .
Materiaalmoeheid.
Er was even windstilte in de berichtgeving. Willy heeft letterlijk iets vervelends ontdekt in zijn mannelijkheid waardoor we aardig van streek raakten. De boodschap is dat je nooit moet wachten met het gaan naar een dokter bij dit soort geconstateerde onvolkomenheden. Wie zijn wij om dit advies in de wind te slaan?
Dus op naar de dokter in Portugal en wel in Rio Maior. In landen als Zweden, Denemarken en Spanje hadden we al ervaring met visites bij plaatselijke doktoren. In Portugal is het zo dat de meeste grote plaatsen een gezondheidcentrum hebben. Hierin is een urgentieafdeling voor alle kwalen die je kunnen plagen. Dit houdt in dat iedereen zonder afspraak naar binnen kan lopen en een visite bij de dienstdoende arts kan afleggen. De mogelijkheid bestond dat de doktoren hier geen Engels spraken, daarom was Antonio, onze Nederlands sprekende buurman zo lief om 3 keer met mij mee te gaan. Zonder morren heeft hij met mij een wachttijd van 3 en een half uur ondergaan voordat wij aan de beurt waren. De boodschap was dat we eerst een scan van de aandoening moesten maken. Ik stond al op om naar de volgende deur te lopen voor het maken van een scan, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Je moet hier zelf een lab zoeken waar ze een zodanige scan kunnen maken. Uiteindelijk kwamen we terecht in een lab in een stadje buiten Rio Maior, waar ze zon scan konden maken. Een dag later konden we daar terecht. Met de resultaten van deze scan zijn we weer een dag later naar Rio Maior gereden om deze aan de arts voor te leggen. Zij sprak Portugees met Antonio als tolk. De aandoening van Willy herkende zij als een bij mannen bekende aandoening met een specifieke naam die ons ontschoten is, die verder relatief ongevaarlijk was. Pfff, dat was een opluchting, want je haalt je van alles in je hoofd. Wel kreeg hij de waarschuwing mee dat als het zich verder ontwikkelde of pijnlijk werd, hij naar een uroloog moest gaan. Dat zou dus einde van onze vakantie betekenen. De andere kant is dat het over een tijdje ook vanzelf weg kan gaan.. We zijn en blijven positief en gaan er van uit dat alles met een sisser is afgelopen. We vergelijken hem met een wat oudere airbus waar ook regelmatig materiaalmoeheid optreedt. Met goed onderhoud houdt je hem toch in de lucht. Een waarschuwing voor iedereen die dit leest, als je naar het buitenland reist neem dan de Europese zorgkaart van je zorgverzekeraar mee, het opent alle deuren voor je, mocht je net als Willy wat overkomen. Hierna konden we eindelijk weer verder met ons programma De kloosterkerk van Batalha is een klooster in Portugal. Het klooster heeft een belangrijke rol gespeeld in de Portugese geschiedenis. Het bouwwerk werd namelijk gebouwd ter ere van de overwinning (Santa Maria da Vittoria) van de Portugezen op de Castilianen in de slag bij Aljubarrota in 1385.Het gebouw is in zandkleurige steen opgetrokken en heeft geen gekleurde of heel grote ornamenten. Een groot aantal versieringen is aangebracht, die geen van alle helemaal gelijk zijn. Dat maakt dat het gebouw in feite één groot kunstwerk is. De fotos tonen de versieringen, die zo rijkelijk zijn aangebracht. Sinds 1983 staat het 'Mosteiro da Batalha' op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Trouwens de reis er naar toe en terug was er ook een om in te lijsten. Maar ja, wat wil je ook als de zon je voortdurend vergezeld.
Geschiedenis herschrijven
We hebben hier het boek herinneringen van zuster Lucia gekocht, beschrijvende de herinneringen van één der zieneressen die in 1917 in Fatima verschijningen van Maria gehad hebben. Zuster Lucia heeft geleefd tot 2005 terwijl de twee andere zieners Jacinta en Francisco als kind gestorven zijn. We hebben het boek, waarin zuster Lucia haar herinneringen verteld, gelezen en snappen nu ook een beetje de bezieling van de pelgrimgangers in Fatima. Een mooi boek, als we de volgende keer nog een keer in Fatima komen zullen we zeker met andere ogen naar de pelgrim gangers kijken. Ook stelt het het belachelijke ikke, ikke, ikke in ons materiele leven aan de kaak. Het (behoorlijk katholieke) boek is ook als pdf bestand op internet te lezen op www.pastorinhos.com/livros/nl/MemoriasI_nl.pdf of anders zoeken op herinneringen van zuster Lucia.
Vandaag konden we niet om het feit heen dat we eens Sopa da pedramoesten eten. Dat is letterlijk vertaald een steensoep. Het verhaal gaat dat vroeger een handige voorbijganger in Almeirim, een stadje in de buurt, misbruik maakte van de goedgelovigheid van de inwoners door te beweren dat hij van een steen soep kon trekken. Een voorwaarde was dat de inwoners er dan enige ingrediënten, vaak rechtstreeks uit eigen tuin, aan moesten toevoegen. Zo kon het voorkomen dat er dan een geurige en voedzame soep ontstond zonder dat de steen enige bijdrage had. Gezeten in het midden van het restaurant met de toepasselijke naam Sopa da Pedra kregen we de soep geserveerd. Een grote soepterrine, gevuld met geurige soep kregen we onder de neus en al roerende zagen we dat het lekkere hummekessoep was!! Die voorbijganger moet een handige Tukker zijn geweest! Zo hebben we daar stiekem de geschiedenis herschreven.
De rits van Willys ski-jas heeft het begeven. In Almeirim zouden zogenaamde Samaras te koop zijn, Dit zijn best wel sjieke jassen met een kraag van vossenbont. Het zijn jassen volgens zeggen gebruikt door herders, jagers etc. Nou, het adres wat we hadden van deze winkel was een onooglijke schoenmakerij in een steegje in Almeirim. Daar hebben we ons gemeld waarna we met een luxe slee werden afgehaald en overgebracht naar een klein winkeltje in de buitenwijken van Almeirim. Daar konden we zon jas passen. Wat we al vreesden, een kingsize jas hadden ze natuurlijk niet. Geen probleem, een maatjas wordt gemaakt, een nieuwe vos geschoten en met twee weken is hij klaar. Het kost een paar cent, maar dan heb je ook wat. 100 procent garantie op de warmte, nadat Willy had uitgelegd dat zijn lage bloeddruk, extreme warmte voorwaarden aan zon jas stelde.. Het is toch wat dat je voor een mooie warme jas, naar Portugal moet.
Potverdorie, het heeft vannacht gevroren! De wasbak met daarin nog wat water voor de plantjes is helemaal bevroren. De zon schijnt wel maar de wind brengt jullie rotkou met een cirkel over de oceaan naar ons toe. Italië schijnt helemaal ontwricht te zijn door sneeuw en kou. Nou, vanmiddag zitten we met onze ski-jas aan, gewoon weer op ons bankje voor het huis in de zon. Uit de ooghoeken zien we nog dat Arminda nieuw haardhout voor onze deur heeft neergelegd. Altijd lachen die vrouw, maar ja Willy heeft haar een paar dagen uitvoerig geprezen toen ze nieuwe krullen in het haar had gekregen. Daar kan geen bos rozen of doos bonbons tegenop (weet hij van zijn eigen vrouw) Met onze tv kunnen we gelukkig de Nederlandse radio en tv zenders ontvangen dank zij ons onvolprezen reispakket die we overgehouden hebben uit de camper. Een schoteltje op het reservewiel, Canal Digital ontvanger en platte tv tussen de kleding in de koffer, doet ons overal alle programmas uit Nederland ontvangen. In het huis is wel een tv, daar zijn de Portugese zenders mee te ontvangen. Het Portugees van ons is gebrekkig, gelukkig kunnen we ons met wat woorden Spaans redden. Natuurlijk, iedere ochtend krijgen we van Paulo, de bakker, een mini cursus, maar dan merk je dat de Portugezen veel meer zingenen neusklanken gebruiken. Hebben we weer een paar woorden geleerd, dan worden we overhoord, waarbij hij soms lachend en hoofdschuddend wegloopt. We hebben al een paar keer eerder gezegd dat het voor ons een verademing is om ons in het dagelijkse Portugese leven te bewegen. Niemand, maar dan ook echt niemand die zich aan ons opdringt, geen obers, marktkooplui of winkeliers, die aan je jas gaan hangen, we weten nog niet of het aan ons of aan de anderen ligt. Het is in ieder geval lekker rustig zo en we hopen dat we dat zo kunnen houden. In andere landen hebben we dat wel eens anders meegemaakt. Iedereen kan daar over meepraten denken we.
We genieten nog steeds van de onverwachte momenten als we de verkeerde weg nemen of in het verkeerde dorp uitkomen. Er is altijd wel een kasteel, Romeinse brug of zo maar een mooi panorama waar we onverwacht van kunnen genieten. Natuurlijk kwamen we voor Lissabon, maar dar raakt steeds verder op de achtergrond ons niet realiserend dat het hier zo mooi zou zijn. Zelfs het wandelen vanaf ons huis levert soms onverwachte momenten op. Ons huis grenst aan een, voor ons reuzen, eucalyptus woud, waar we al menig uur hebben doorgebracht.
Wij hebben een open haard. Het ding moet natuurlijk wel gevoed worden. We ruimen rond het huis wat afvalhout op en halen bij een bedrijf in Rio Maior open-haard hout. Arminda waarschuwt ons dat het morgen erg koud zal worden. Onze bakker vindt het ook nodig ons te waarschuwen dat het erg koud zal worden. Arminda, de schat, klopt op onze deur en toont ons triomfantelijk een berg hout die ze voor ons huis gesleept heeft. Of ik een zaag heb, vraagt ze, anders wil ze dat ook nog wel zagen. We krijgen het gevoel dat we binnenkort het scenario van Nova Zembla krijgen.
Nou, het is de dag (donderdag) dat het zo koud zal worden. We trekken de rolluiken omhoog en zien de zon volop schijnen. Het internet zegt dat het vandaag 12 graden zal worden, mijn ISO onderbroek ligt allang weer in de koffer en als ik de bakker vertel dat het in Nederland ongeveer 12 graden onder nul is, spert hij de ogen open en zegt dat hij medelijden heeft met jullie. Ik moet denken aan de spreuk van Henk: Het kan vriezen, het kan dooien, als je op de bek gaat, ben je te laat met strooien. Willy met zijn lage bloeddruk en dus zijn 2 truien en ski-jas valt niet eens op tussen de Portugezen met eveneens ski-jassen dassen en mutsen. Verder vallen we natuurlijk op doordat Willy torenhoog uitrijst boven de gemiddelde Portugees en helemaal nu hij zijn baard als een zeerover laat staan.
In de straat waar onze straat een zijstraatje van is, hebben wij kennis gemaakt met heel aardige uit Holland gerepatrieerde Portugezen, die voortreffelijk Hollands spreken. Hij is de oud burgemeester van ons dorp. Mochten we helemaal klem komen te zitten, kunnen we daar terecht. Omdat het zo zonnig is, toeren we via een prachtige route naar Santarem, een wat grotere stad ten oosten van ons dorp. Een aardige juffrouw van de toeristinfo helpt ons door ons voor deze dag een doel te geven. De Porta del Sol, met musea, daar moeten we heen volgens haar. Nou ze had geen ongelijk, wat een uitzicht over de Taag. de rivier die in Lissabon in de oceaan stroomt! Verder staat de stad vol met monumenten, voornamelijk mooie kerken. Alle vorsten, die hier gewoond hebben en iets akeligs of moois meegemaakt hebben, gaven opdracht hier een kerk te stichten. Allemaal monumenten nu en sommige zijn nog authentiek. We komen er nog wel eens op terug.
Tonnie van harte gefeliciteerd met zijn verjaardag! Als we jullie weerbericht horen liggen wij in de zon. Languit te luieren zolang het nog kan. Iedere keer horen we dat ons weer ook slechter zal worden maar de zon is er gewoon iedere dag! We spreken hier ook van gevoelstemperatuur maar dan in positieve zin. 17 graden in de zon voelt hier aan als 25 graden. Onze VVV die iedere morgen het brood komt brengen zegt dat het kan vriezen of dooien in Portugal, tenminste dat denken we want hij praat Portugees-Engels en wij Engels-Portugees. Inderdaad, s nachts kan het een graadje vriezen, maar tegen 11 uur is het alweer best te harden zittend op ons terras, genietend van een bakje décafe koffie. Willy is langzaam aan weer vervallen in zijn crash dieet, zijn hartritme liep weer regelmatig uit de pas, nu houdt het zich wel weer koest. Hij heeft zijn baard laten staan, dus schrik niet als hij terug komt.
Hadden we ons bericht over het prachtige Obidos nog maar net geschreven, mailt Tim ons dat hij daar vorige maand nog geweest was bij zijn werkbezoek in Peniche. Hij wel hoor! Maar ja, het is ook wel een unieke plek. Johan (en Martha) ook bedankt voor de leuke reactie en Lammie zegt dat haar zussen de computer eens aan moeten zetten zodat zij eens met hun kan mailen.
We hebben ons al aardig gesetteld, de soep van de buurvrouw Silla smaakt voortreffelijk en als we heimwee hebben gaan we naar de Lidl in Rio Maior waar we ons tussen de Nederlandse en Duitse opschriften alweer gauw thuis voelen. Het komt voor dat we een meer dan een tachtig jaar oude lifter meenemen naar Rio Maior. Hij staat hier dan een beetje verloren op de hoek van de straat en we denken dat hij dan de bus naar Rio Maior heeft gemist. Het is onze overbuurman tio (oom) Raul. Hij is duidelijk dankbaar als we hem bij het park van Rio Maior afzetten, waar hij met leeftijdgenoten zijn tijd verdoet.
We hebben een kijkje genomen in Caldas da Rainha een stadje in de buurt van Obidos..Het staat bekend om zijn kuuroord gevestigd rondom voormalige zwavelbronnen. Een leuk stadje, met mooie oude panden. Je kunt er goed winkelen en genieten van een cappuccino met wat lekkers.
De verdere berichten kunt u lezen door op de pijl naar rechts onderaan de berichten te klikken.
OBIDOS
Onze bakker adviseerde ons uitdrukkelijk om eens een kijkje te nemen in Obidos op een afstand van ongeveer 40 km van ons dorp. Na een bezoek aan de onvolprezen markt Santana, waarbij we ons steeds meer bewust worden van het feit dat de kooplui ons absoluut met rust laten als we eens voelen en knijpen in de producten, zijn we naar het nabij gelegen Obidos gereisd. In 1148 schijnt dit stadje door de 1e koning van Portugal op de Moren te zijn veroverd. Het stadje is omringd door muren en bekroond met een echt Moors kasteel. Obidos is een van de meest perfecte voorbeelden van de Portugese middeleeuwse kastelen. Zoals in vroeger tijden is de toegang via de zuidelijke poort versierd met azulejos (tegels) uit de 18e eeuw. Obidos bestaat verder uit steile straatjes en leuke winkeltjes en huizen. Laten we nu merken dat ze het chocoladefestival van november naar Maart verplaatst hebben? Lammie heeft het in haar agenda gezet en wil er in de maand Maart iedere week naar toe. Ons bezoek was zeer de moeite waard en we komen zeker nog een keer terug. We lopen hier in de volle zon die ons erg warm maakt en die steeds in onze snufferd schijnt. Frank heeft ons gevraagd in hun barre tijden niet steeds zo positief over de zon te schrijven, bij deze dus. Ook hier hebben we een paar fotos gemaakt. Wat ons weer opvalt is dat we door een bus vol met Japanners worden overvallen. Allemaal er uit, foto nemen en er na een uur weer in.
Als we terug komen gaan we bellen met onze kleinzoons. We krijgen een verslagen Stijn aan de telefoon die zegt dat zojuist zijn oom Hennie is overleden. Hennie is een broer van oma Bea. Hartstilstand op de fiets. Hennie stond midden in het leven, uroloog en nog geen 58 jaar oud. We wensen iedereen van de familie heel veel sterkte met dit overlijden.
Pelgrimsoord Fatima
Samen met Lourdes in Frankrijk en Santiago de Compostella in Spanje is Fatima één van de beroemdste pelgrimsoorden ter wereld. In Lourdes hebben we gekampeerd en daar gemerkt dat de commercie en geloof hand in hand gaan, net als hier. Op 13 mei 1917 beleefden 3 jonge schaapsherdertjes Lucia, Francisco en Jacinta uit Fatima in een visioen de verschijning van de Heilige Maagd. Dit wonder gebeurde bij een steeneik op een onvruchtbaar plateau, op een afstand van 5 kilometer van Fatima. Vijf maanden lang, elke keer op de 13e verscheen de door de kinderen als een wonderschoon meisje met in haar handen een rozenkrans omschreven Heilige Maagd opnieuw. Deze Maagd van de rozenkrans, zoals ze genoemd werd, riep de door oorlog verscheurde wereld op tot eeuwige vrede. Op 13 oktober 1917 was een menigte van 70.000 gelovigen getuige van de laatste openbaring, plotseling stopte de regen en verscheen de zon als een grote vuurbal. Een stem verkondigde dat binnen een maand een speciale gebeurtenis zou plaatsvinden; zou wellicht de Oktoberrevolutie in Rusland bedoeld zijn? In het jaar 2000 werd de derde, tot dan toe geheime, openbaring bekend gemaakt door het Vaticaan, de aanslag op de Paus van 13 mei 1981. In 1919 bouwde de bevolking bij de steeneik een kapelletje. Nadat de kerk in 1930 officieel toestemming had gegeven voor de verering van de Heilige Maagd, was het trossen los voor de bouwmeesters, een basiliek, verschijningkapel, talrijke kloosters en seminaries en de gebruikelijk gebouwen als hotels en winkeltjes rezen uit de grond. De originele steeneik is inmiddels door souvenirjagers grondig gesloopt. Centrum van het heiligdom is de neoklassieke Basilica de N.S. de Rosário, met een capaciteit van 300.000!! pelgrims, (op het plein) gebouwd in 1953 met op het dak een groot glazen kruis en daarvoor een immens groot, betonnen voorplein. (groter dan het plein van de Sint-Pieter in Rome) Voor de basiliek brandt de eeuwige vlam. Nou ja, de paus is hier nog een paar keer geweest, de 13e van iedere maand is het hier extra druk, de gelovigen leggen boetedoend soms de laatste honderd meter al kruipend af en zo is er nog heel veel te vertellen over Fatima. Zo is de kogel waarmee de paus in 1981 belaagd werd in de kroon van Maria in de Mariakapel ingemetseld. Of als je een gebrek hebt, kun je een zelfde wassen ledemaat kopen die je bij de Mariakapel laat smelten, in de hoop dat je dan genezen raakt. Wij hebben er maar niets in gegooid, want we weten niet waar we beginnen moeten. Wel hebben we voor alle lezers een kaarsje gebrand en gewenst dat het hun zeer goed mag gaan. We zijn in Lourdes, Kevelaer en niet te vergeten Overdinkel geweest waar we de bedevaartgangers hebben gade geslagen. Soms voelden we ons als gluurders en als we de winkeltjes hier betreden, hebben we toch sterk het gevoel dat hier ergens misbruik wordt gemaakt van de goegelovige gemeente.
Nou ja, we hebben vandaag in ieder geval genoten en een paar fotos geschoten. We komen nog eens graag terug voor de musea waar we niet genoeg tijd voor vonden om te bezoeken. Als u een foto geopend hebt, deze niet afsluiten maar een bladzijde terug gaan, anders blijft u openen. Veel kijkplezier.
Outera da Corticada en Rio Maior
Ons huis ligt als laatste huis aan een doodlopende weg, aan de rand van het dorp Outera da Corticada. Als we wegrijden of aankomen rijden we langs de huizen van familieleden van Cas en Martha, de eigenaars van ons huis. Er is altijd wel iemand buiten zodat je er niet aan ontkomt om te claxonneren of te zwaaien. Gelukkig is zwaaien en claxonneren internationaal,we hoeven dus niet te tasten naar ons juist geleerde Portugese beleefdheden. Willy loopt s avonds het dorp nog wel eens in, waar hij op zijn route door verschillende hofhonden begeleid wordt. De honden liggen aan korte kettingen of lopen los op het erf, er is niets veranderd wat betreft het lot van deze beesten. Op de Santana markt lagen de apathische pups, amper 6 weken oud, eigenlijk te jong om bij de moeder weggehaald te worden, te koop. De hondjes met de grootste aaibaarheidsfactor vielen in de smaak bij de potentiële kopers en gingen dan ook grif van de hand.
Op een afstand van 3 kilometer van Rio Maior liggen de zoutpannen van deze stad, een toeristische attractie volgens de prospectus over deze stad. We hebben daar een kijkje genomen en belanden al snel in het kippenrestaurant in het straatje met de houten huizen. s Middags warm eten bevalt ons goed en de prijs is er ook naar. Ook hier was het restaurant afgeladen vol met Portugezen die de lunch gebruikten. We hebben geen boterham gezien maar wel volle schalen met kip met toebehoren en links en rechts een mooi glas rode wijn. Als we hier een broodje gezond zouden bestellen zouden ze ons onmiddellijk voor niet goed snik verklaren. We denken dat we niet aan koken toekomen.
Vandaag via de N340 over Cuidad Real naar het westen gereden. Een route dwars door Spanje ri Portugal. Je scheert dan door het noorden van Andalusië. De Tomtom houdt onwrikbaar vast aan de route over de autowegen langs Madrid, ongeveer 200 km langer. Dat doen we niet. De N340 is een eenbaansweg, soms overgaand in een vierbaansweg strak naar het westen leidend en prima te rijden. Het is vrijdag in de middagspits en er is geen auto te bekennen. De gehele route naar ons huis in Portugal is 850 km. Halverwege overnachten we in hostel Los Pochinros aan de N340 km paal 276. We vermelden de precieze plek omdat we voor 1 overnachting plus diner, met grote fles rode wijn en een schaal biefstukken, zo groot als de rotonde met de Geesinkweg, 74 euro kwijt waren. Chapeaud! Het is echt in the midlle of nowhere en hartstikke Spaans. Een aanrader dus.
In januari is midden Spanje aardig groen. Land- en wijnbouwers zijn druk bezig op het land en het dorre en woestijnachtige van de zomer is amper zichtbaar.
De volgende dag doorkruisten we de Extremadura. Het is DE overwinteringsplek voor onze kraanvogels. Toen Lammie opmerkte dat er best veel reigers uit de mist opdoemden, wisten we dat we de kraanvogels gevonden hadden. Het was altijd nog een wens van me die ik een keer in mijn leven wilde vervullen. Kraanvogels in de winter in de Extremadura gaan observeren. De ooievaars deden niet onder voor de kraanvogels en waren ook overduidelijk aanwezig. Dit deed me realiseren dat ik de telescoopkijker van Harrie in de schuur van mijn huis had laten liggen. Vergeten, omdat ik het ding weer te goed opgeborgen had. Met de gewone verrekijker kwamen we gelukkig ook een eind. Kortom, we hebben echt genoten van de reis dwars door Spanje!
Langzaam aan gleden we Portugal in waar we de autoweg verlieten en via wat N wegen naar Outero da Corticada reden. Hier hebben we ons huis gehuurd.
Bij aankomst werden we door Arminda, de sleutelhoudster, hartelijk welkom geheten. Alsof er geen taalbarrière bestond zo kwekten we met elkaar. Met een mengeling van 200 woorden Spaans, Arminda.s Portugees en wat Franse woorden begrepen we, meestal, wat we bedoelden. Zij zal haar best doen ons wat Portugees bij te brengen. Até â manhã. Tot morgen.
De morgen is een zondag, die we altijd door willen brengen op een grote zondagmarkt in de buurt. We belanden op de Santana markt in Mata de Baixo Toch anders dan de Spaanse markten die we aan de costas veel bezocht hebben. Hier is meer levende have, kippen, eenden, hondjes, vogeltjes etc etc; ze werden aan de lopende band verkocht. Verder was er alles wat je maar bedenken kunt te koop. En geen toeristen hé. Aanschuiven bij de Portugezen aan de tafel en dan heerlijk schransen. Een halve liter rode wijn is zo weggespoeld, samen met een halve kip met toebehoren. Onze achterbuurman aan een tafeltje at er drie van op! Wat ook zo lief is, is dat de Portugese heren eerst observeren en dan je ongezien proberen te helpen. De buurman aan onze tafel, niet groter dan anderhalve meter en ongeveer van onze leeftijd, dirigeerde de bediening een paar keer ongezien maar wel dwingend naar ons toe, toen hij zag dat wij eigenlijk een beetje vergeten werden. Wij waren hem dankbaar en dat deed hem zichtbaar goed. We hebben een donkerbruin vermoeden dat we zelf weinig aan koken toekomen, want weinigen drinken hier tussen de middag een kopje koffie of thee, maar doen zich te goed aan de copieuze lunch in een of ander restaurant. We passen ons wel aan; de prijzen zijn er ook naar.
Wat ons letterlijk van het hart moet is het feit dat Willys hart zich hier kranig houdt ondanks het feit dat hij behoorlijk van zijn zelf ontwikkelde crash-dieet afwijkt. Geen ritmestoornissen na het wandelen, wijn drinken of ongeregeld eten meer. En diep slapen; hij weet niet wat hem overkomt. Vanaf het vertrek slaapt hij s nachts lang en diep. Hij denkt zelf dat hij thuis meer stress produceert dan hij denkt. De aanloop naar deze reis was ook een stressfactor, die behoorlijk ritmestoornissen veroorzaakte. En dat terwijl de reis en voorbereidingen eigenlijk van een leien dakje verliepen. Vraag hem niet waar het in zit, hij weet het niet. Hij vindt troost bij de uitspraak: Ach meneer Bruins, u gaat er niet aan dood, het is hoogstens onaangenaam. Nou hij vindt het soms zeeeer onaangenaam.
We hebben kennis gemaakt met Paulo de bakker. Hij komt iedere morgen voorrijden om ons vers gebakken broodjes te brengen.
Het is alweer donderdag als we dit schrijven; morgen vertrekken we naar Portugal. De bedoeling is dat we de Tomtom negeren en een route over de Spaanse hoogvlakte nemen, met een overnachting in een hotel in the midlle of nowhere. De reservering hebben we hier geregeld. We hebben vanmiddag met Sjaak en Lenie en bekenden van hun geluncht bij de wok in El Verger, een plaats dichtbij. Tsja, als de Spanjaarden s middags kunnen bunkeren, dan kunnen wij dat ook, of niet dan. Nog even uitbuiken in de zon en dan is het hier gedaan met de mooie temperatuur in de zon. s Avonds en s nachts is het hier koud hoor. Willy met zijn lage bloeddruk heeft inmiddels een intense vriendschap gesloten met het kacheltje van Sjaak en Lenie. Overdag is hij niet uit de zon weg te slaan en s avonds zit hij bijna op hun warmtebron. De zwartkoppen, putters en Europese kanaries laten, nog enigszins bedeesd, hun liedje al horen, de mimosa bloeit en de wespen zoemen al om je oren.
Lammie heeft haar zinnen gezet op een prachtig appartement in ons dorp Campell, waar we voor december 2012 en januari 2013 willen boeken. Lenie zal bemiddelen bij de boeking van dit onderkomen. We denken dat het wel in orde komt.
Op een steenworp afstand van onze verblijfplaats in Campell , bevindt zich een bijzondere kliniek: de leproserie Fontilles. Het is de enige plaats in Europa waar nog een groep melaatsen wordt verpleegd. Dit jaar viert Fontilles zijn honderdjarig bestaan.
Lepra of melaatsheid werd in de 19e eeuw ´ontdekt´ door de Noor Gerhard Henrik Armauer Hansen, op een moment dat er in Noorwegen ongeveer 2000 zieken waren. Door Hansen kreeg de bacterie mycobacterium leprae een naam en werd de ziekte verklaarbaar en bestrijdbaar.
Lepra, zo ontdekte Hansen, wordt overgedragen door de adem van al geïnfecteerden, en kan naar binnen dringen via de huid of het zenuwstelsel. De besmetting vindt veel minder snel plaats dan bij griep of tuberculose, maar heeft wel verstrekkende gevolgen. De ziekte is zeker in een later stadium lastig te bestrijden. De eerste symptomen zijn vaak ongevoelige plekken op de huid. Omdat de bacterie doorgaans de meest koude plekken van het lichaam opzoekt, zijn de handen, voeten en neus vaak het snelste aangetast. Het is een mythe dat de ziekte er voor zorgt dat lichaamsdelen gewoon ´er af vallen´. Wel zorgt de ziekte er voor dat lichaamsdelen zich langzaam maar zeker naar binnen trekken en dus op díe manier verdwijnen.
In Fontilles, een leproserie van Franciscaner nonnen, wonen op dit moment nog 58 personen die eerder de ziekte hebben gehad en nu alleen nog als ex-zieken te herkennen zijn door hun misvormingen. Omdat de ziekte vroeger steeds leidde tot een grote afwijzing van de rest van de samenleving (veel steden hadden hun eigen leproserie buiten de stadswallen) is ook Fontilles een verborgen oord. Verscholen achter een berg en omringd door een muur van bijna vijf kilometer lengte biedt het al een eeuw verzorging aan een groep zieken. De muur, gedrapeerd tegen de tegenoverliggende berghelling is voor ons goed zichtbaar
Op dit moment zijn er nog slechts drie lepraspecialisten in Spanje. De ziekte is helaas nog steeds een groot kwaad in Azië, Afrika en Zuid-Amerika.
Het is vandaag zondag; marktdag in Spanje. We bezoeken de markt in El Verger, in de buurt van Campell, het dorpje waar we verblijven. Alles is hier te koop voor een prijs van max 5; spijkerbroeken en andere kleding en alle denkbare andere handelswaar die je maar bedenken kunt. Het flaneren in de zon voert hier de boventoon, de jas kan uit en sommigen lopen al in het T-shirt.
Na de markt sjokken we de berg op en bivakkeren dan in het restaurant boven op de top van de berg, met een uitzicht over het dal tot de Middellandse zee. Dineren duurt hier gewoon 3 uur, dus de dag is bijna al weer kapot. Erg he?
We hebben een paar fotos van het uitzicht en van ons en Sjaak en Lenie in de zon bijgevoegd.
Op de foto van het uitzicht ziet u linksboven een aantal gebouwen, waaronder het restaurant waar we naar toe wandelden en lekker hebben gegeten.
Als we dit schrijven zijn we onderweg naar Spanje en Portugal, op ons eerste overnachtingadres,. Een boerderij in de buurt van de E45 onder Metz. (Cheminot) We werden door een charmante Française, Fabiënne genaamd, welkom geheten. Het bleek de plaatselijke veearts te zijn. Wij krijgen daar een werkelijk zeer luxe kamer toegewezen. Ons Frans is abominabel dus gaat de conservatie in Engels met Frans, Duits en Hollands vermengd verder. We verstaan ons wederzijds en dat is goed zo . Verder laat ze ons met rust. De lakens ruiken overigens naar roosjes.
De reis was goed, in de avondspits zijn we Nederland en België doorgereisd. In januari is dat goed te doen zodat Willy maar een of twee keer g.. gloeiende !#@$!! in goed Hollands heeft hoeven te roepen, tegen een automobilist die niet deed wat Willy verwachtte. Ja, zo gaat dat; zit hij op de fiets dan verwenst hij iedere automobilist, zit hij in de auto dan verwenst hij iedere fietser die zijn pad kruist. Dat verwensen zal wel nooit overgaan.
Morgen gaan we 700 km zuidelijker tot aan de Middellandse zee.
Nou, na Lyon was het al zover; de zon die in je ogen prikte, de temperatuur die met 5 graden omhoog schoot op weg naar het volgende overnachtingsadres. Bij Nimes gaf de TomTom linksaf op. Bleek daar de moeder van alle opstoppingen te zijn. Gekke Franse automobilisten die elkaar niet het licht in de ogen gunden. Wij waren als de enigste gekke Hollander in die opstopping de katalysator door zo nu en dan een slachtoffer er tussen te laten. We hebben niet één hengst op de claxon gehad, chapeaud voor de Franse automobilist dan maar.
Het bleken Fransen te zijn die die avond allemaal Nimes in wilden rijden i.v.m. de pas begonnen uitverkoop.
De laatste reisdag verliep zonder problemen, zonnetje op het autoraam, buiten 16 graden, Barcelona en Valencia letterlijk links laten liggen en dan arriveren bij Sjaak en Lenie. De nieuwe lambda sonde in de auto(ja sorry hoor, zo heet zon ding nu eenmaal bij Huiskes) van 360,- hield zich goed.
Al met al hebben we een ontspannen reis gehad, als je bedenkt dat je toch maar mooi half Europa doorgereisd bent.
Materiaalmoeheid.
Er was even windstilte in de berichtgeving. Willy heeft letterlijk iets vervelends ontdekt in zijn mannelijkheid waardoor we aardig van streek raakten. De boodschap is dat je nooit moet wachten met het gaan naar een dokter bij dit soort geconstateerde onvolkomenheden. Wie zijn wij om dit advies in de wind te slaan?
Dus op naar de dokter in Portugal en wel in Rio Maior. In landen als Zweden, Denemarken en Spanje hadden we al ervaring met visites bij plaatselijke doktoren. In Portugal is het zo dat de meeste grote plaatsen een gezondheidcentrum hebben. Hierin is een urgentieafdeling voor alle kwalen die je kunnen plagen. Dit houdt in dat iedereen zonder afspraak naar binnen kan lopen en een visite bij de dienstdoende arts kan afleggen. De mogelijkheid bestond dat de doktoren hier geen Engels spraken, daarom was Antonio, onze Nederlands sprekende buurman zo lief om 3 keer met mij mee te gaan. Zonder morren heeft hij met mij een wachttijd van 3 en een half uur ondergaan voordat wij aan de beurt waren. De boodschap was dat we eerst een scan van de aandoening moesten maken. Ik stond al op om naar de volgende deur te lopen voor het maken van een scan, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Je moet hier zelf een lab zoeken waar ze een zodanige scan kunnen maken. Uiteindelijk kwamen we terecht in een lab in een stadje buiten Rio Maior, waar ze zon scan konden maken. Een dag later konden we daar terecht. Met de resultaten van deze scan zijn we weer een dag later naar Rio Maior gereden om deze aan de arts voor te leggen. Zij sprak Portugees met Antonio als tolk. De aandoening van Willy herkende zij als een bij mannen bekende aandoening met een specifieke naam die ons ontschoten is, die verder relatief ongevaarlijk was. Pfff, dat was een opluchting, want je haalt je van alles in je hoofd. Wel kreeg hij de waarschuwing mee dat als het zich verder ontwikkelde of pijnlijk werd, hij naar een uroloog moest gaan. Dat zou dus einde van onze vakantie betekenen. De andere kant is dat het over een tijdje ook vanzelf weg kan gaan.. We zijn en blijven positief en gaan er van uit dat alles met een sisser is afgelopen. We vergelijken hem met een wat oudere airbus waar ook regelmatig materiaalmoeheid optreedt. Met goed onderhoud houdt je hem toch in de lucht. Een waarschuwing voor iedereen die dit leest, als je naar het buitenland reist neem dan de Europese zorgkaart van je zorgverzekeraar mee, het opent alle deuren voor je, mocht je net als Willy wat overkomen. Hierna konden we eindelijk weer verder met ons programma De kloosterkerk van Batalha is een klooster in Portugal. Het klooster heeft een belangrijke rol gespeeld in de Portugese geschiedenis. Het bouwwerk werd namelijk gebouwd ter ere van de overwinning (Santa Maria da Vittoria) van de Portugezen op de Castilianen in de slag bij Aljubarrota in 1385.Het gebouw is in zandkleurige steen opgetrokken en heeft geen gekleurde of heel grote ornamenten. Een groot aantal versieringen is aangebracht, die geen van alle helemaal gelijk zijn. Dat maakt dat het gebouw in feite één groot kunstwerk is. De fotos tonen de versieringen, die zo rijkelijk zijn aangebracht. Sinds 1983 staat het 'Mosteiro da Batalha' op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Trouwens de reis er naar toe en terug was er ook een om in te lijsten. Maar ja, wat wil je ook als de zon je voortdurend vergezeld.
Tonnie van harte gefeliciteerd met zijn verjaardag! Als we jullie weerbericht horen liggen wij in de zon. Languit te luieren zolang het nog kan. Iedere keer horen we dat ons weer ook slechter zal worden maar de zon is er gewoon iedere dag! We spreken hier ook van gevoelstemperatuur maar dan in positieve zin. 17 graden in de zon voelt hier aan als 25 graden. Onze VVV die iedere morgen het brood komt brengen zegt dat het kan vriezen of dooien in Portugal, tenminste dat denken we want hij praat Portugees-Engels en wij Engels-Portugees. Inderdaad, s nachts kan het een graadje vriezen, maar tegen 11 uur is het alweer best te harden zittend op ons terras, genietend van een bakje décafe koffie. Willy is langzaam aan weer vervallen in zijn crash dieet, zijn hartritme liep weer regelmatig uit de pas, nu houdt het zich wel weer koest. Hij heeft zijn baard laten staan, dus schrik niet als hij terug komt.
Hadden we ons bericht over het prachtige Obidos nog maar net geschreven, mailt Tim ons dat hij daar vorige maand nog geweest was bij zijn werkbezoek in Peniche. Hij wel hoor! Maar ja, het is ook wel een unieke plek. Johan (en Martha) ook bedankt voor de leuke reactie en Lammie zegt dat haar zussen de computer eens aan moeten zetten zodat zij eens met hun kan mailen.
We hebben ons al aardig gesetteld, de soep van de buurvrouw Silla smaakt voortreffelijk en als we heimwee hebben gaan we naar de Lidl in Rio Maior waar we ons tussen de Nederlandse en Duitse opschriften alweer gauw thuis voelen. Het komt voor dat we een meer dan een tachtig jaar oude lifter meenemen naar Rio Maior. Hij staat hier dan een beetje verloren op de hoek van de straat en we denken dat hij dan de bus naar Rio Maior heeft gemist. Het is onze overbuurman tio (oom) Raul. Hij is duidelijk dankbaar als we hem bij het park van Rio Maior afzetten, waar hij met leeftijdgenoten zijn tijd verdoet.
We hebben een kijkje genomen in Caldas da Rainha een stadje in de buurt van Obidos..Het staat bekend om zijn kuuroord gevestigd rondom voormalige zwavelbronnen. Een leuk stadje, met mooie oude panden. Je kunt er goed winkelen en genieten van een cappuccino met wat lekkers.
De verdere berichten kunt u lezen door op de pijl naar rechts onderaan de berichten te klikken.
Het is vandaag zondag; marktdag in Spanje. We bezoeken de markt in El Verger, in de buurt van Campell, het dorpje waar we verblijven. Alles is hier te koop voor een prijs van max 5; spijkerbroeken en andere kleding en alle denkbare andere handelswaar die je maar bedenken kunt. Het flaneren in de zon voert hier de boventoon, de jas kan uit en sommigen lopen al in het T-shirt.
Na de markt sjokken we de berg op en bivakkeren dan in het restaurant boven op de top van de berg, met een uitzicht over het dal tot de Middellandse zee. Dineren duurt hier gewoon 3 uur, dus de dag is bijna al weer kapot. Erg he?
We hebben een paar fotos van het uitzicht en van ons en Sjaak en Lenie in de zon bijgevoegd.
Op de foto van het uitzicht ziet u linksboven een aantal gebouwen, waaronder het restaurant waar we naar toe wandelden en lekker hebben gegeten. 
