onderweg terug naar haar betonnen kaartenhuis
beslaan terneergeslagen ogen de ramen
verzacht door volksmuziek op gedempte toon

botst het landschap onder haar vandaan
verborgen achter jaren onkruid en ongeplukt fruit 
zijn daar de deuren als deksel dichtgetimmerd
een breekijzer kraakt de cocon van rustend stof
de holte beantwoordt haar in vertrouwde echo’s

als ze bij slingerlicht de trap en haar voordeur vindt 
overwint ze de drempel waar ooit warmte begon
maar wat nu door een hellestorm lijkt leeggezogen 
en zo is zij

ze vindt niet het portret van toen, van hem, van samen 
ze vindt niet de doorgang terug naar haar wereld
maar zal verder gedroomd leven in nachten zonder slaap 
wachtend op haar tijd 

een voortslepend afscheid

(stephan van der sluys)