Mijn hond

Mijn hond, die hond van mij

die halve mens,

die mij tot anderhalve maakt,

is beter dan mijn beste vriend.

Mijn hondse kameraad

is een veel ouder dier

dan de gebleekte sapiens die ik ben.
 

Zijn pels ruikt ruig en roestig

naar de tijd van toen, de oertijd

en zijn voorhistorisch wolfs bestaan.

Hij draagt nog steeds een muil

die ik sedert millennia heb afgelegd.

Hij heeft een kwispelende staart

die mij al lang geen zorg meer baart.
 

Zijn bruine blik boort

schrander in mijn ogen

en als ik luister naar zijn hijgen,

versta ik ieder van zijn woorden.

Mijn hond is steeds onmenselijk trouw

in liefde en genegenheid tot in de dood.

Begrijpen doet hij mij,

een half woord volstaat.

Hij is die enige unieke enkeling,

die mij bewondert en waardeert,

ook tegen heug en meug,

en vaak volledig onterecht,

en mij ontzettend fel bemint,

zoals ikzelf ook steeds mijzelf heb lief gehad.

Zo zijn we nu met tweeën om mijzelf

hartstochtelijk lief te hebben,

te koesteren en te beminnen.

Mijn hond zal waken op mijn graf

en kreunen, janken, blaffen,

huilen in de wind,

en razen, razen, razen

tegen het sterven van het licht.

En wie verstrooid voorbij zal komen

bij het vallen van de nacht,

zal denken dat ik het weer eens ben

die nog een toespraak houd,

vooraleer de winden liggen gaan.

                       

                                    Mark  EYSKENS