Er leefde eens heel lang  geleden

              een boertje werkzaam en tevreden,

              aan  weelde was hij niet gewend,

              een spiegel had hij nooit  gekend .

              En eens toen hij aan het spitten  was

              vond hij een stukje spiegelglas.

              Hij nam't in  zijn vereelte  hand

              't zat onder 't vuil en onder 't  zand.

              Hij veegde't aan zijn broekspijp af

              en  keek er in, en stond toen paf.

              Mijn vader zei hij,  sapperloot,

              die is al vele jaren dood .

              Mijn  vader, och die goeie man,

              hij is het en hij kijkt me  an .

              Hoofdschuddend stak hij 't in z'n zak,

              en  bekeek het thuis op zijn gemak.

              En hij begon te  overleggen,

              wat zijn vrouw ervan zou zeggen.

              Ze  was wat bazig zijn Katrien

              en zou er wel om lachen  misschien

              En  omdat hij daar zo bang voor was,

              verborg hij 't onder  zijn matras.

              Maar telkens ging hij er weer  heen.

              Mijn vader,' zei hij dan tevreên  .

              Dat wekte argwaan bij z'n vrouw

              die het hare  er van weten wou,

              en zodra hij weer de deur uit  was,

              zocht en vond zij 't spiegelglas .

              Wat  moet hij daarmee, peinsde zij,

              er moet iets niet in  orde zijn!

              Zij wantrouwde zo haar goede Hein,

              dat  ze 't omkeerde en keek,

              doch raakte toen geheel van  streek.

              Daar heb je 't nou, ik dacht het  wel,

              er is een andere vrouw in 't spel.

              Mijn man,  hij heeft geen hart in 't lijf,

              waarom houdt hij van  zo'n lelijk wijf ???