Metejoor en zijn mama liedje zijn de aanzet voor dit blog postje. De bewoording van ook mijn gevoelens:  

Soms zijn er van die dagen

Dat ik het even niet meer weet

Maar als mensen er om vragen

Dan is alles weer OK.

Mijn moeder schreef dagboeken in Exacompta schriften met zwart leren kaft, en egelijk papier. Ik koester die dagboeken en bewaar ze zorgvuldig. Als ik in haar dagboeken wat rondool dan zie ik welk een sierlijk handschrift ze had, en hoe mooi ze schreef met haar Mont Blanc porteplume gevuld met blauwe Pelikan inkt. Het lijkt wel of het net gisteren is geschreven op dat kwaliteitspapier, zo intakt zijn haar dagboeken.

Het was ons, als kinderen, absoluut verboden om met haar vulpen te schrijven want dat gouden pennetje mocht niet beschadigd worden. Ik vind het nog altijd zonde dat die Mont Blanc vulpen onvindbaar was na haar dood want die pen is in mijn herinnering onnafscheidelijk verbonden met het beeld van mijn moeder die geconcentreerd aan tafel zit en in haar zwart leren  schriftje haar dagboek  aanvult met haar gedachten, verlangens en herinneringen. Door haar dagboeken te lezen besef ik steeds meer elke sterke en complexe persoonlijkheid mijn mamma had en hoe goed ze haar gevoelens kon vastleggen in woorden en zinnen. 

07-02-2023, 13:31 Geschreven door toeskilfoo
Reageren (0)

Ik ga zo stilaan naar 80 jaar. Ik kwam ter wereld op 5 mei 1914 in Leuven, het jaar dat de eerste wereldoorlog losbarste. Na de inval van de duitse troepen is er een pure terreur uitgebroken. De duitsers hebben toen op barbaarse wijze de stad Leuven verwoest. Mijn ouders zijn moeten vluchten. Zij hadden alles verloren door de brandstichtingen die ook heel onze straat in as legde. Net als zoveel anderen zijn ze gevlucht naar Engeland. Zij zijn in augustus '14 met mij als baby naar Nederland gereden waar ze vanuit Rotterdam zijn overgevaren naar Engeland. Als vluchtelingen zijn ze in Lancaster beland. Mijn vader kon er als architect aan de slag bij een bouwbedrijf. Wij zijn daar jaren gebleven. Ik heb daar heel goede herinneringen aan. Mijn broer Gaston (Tony) is in Lancaster geboren. We hadden het daar goed. Ik ging er naar school en had daar vriendinnetjes waarmee ik speelde. Best dat kinderen niet beseffen welke gruwel oorlog veroorzaakt. Door de functie die mijn vader had in die bouwfirma zijn wij in 1918 nog langer in Lancaster gebleven vooraleer terug te keren naar België. Ik was al zeven jaar toen ik in Leuven aankwam en kende niet veel vlaams. Voor mij was het raar om nonkels en tantes en mijn grootouders te ontmoeten die ik nog nooit gezien had. Ik kwam in een vreemde wereld terecht. Na enkele weken kon ik naar school. In een snel tempo leerde ik vlaams, maar ik kon aleen maar rekenen in het Engels. Na drie maanden moest ik een klas hoger, mrt veel spijt en verdriet dat ik mijn nieuwe kameraadjes moest achterlaten. Ik miste ook mijn engelse vriendInnetjes. Maar dat ging ook voorbij. Mijn taal verbeterde heel snel. Op school leerde ik Nederlands en Frans; vlaams met mijn kameraadjes en Engels thuis want mijn ouders wilden dat wij die taal machtig bleven.

Mijn ouders hadden een huis gekocht, waar we naar toe verhuisden. Tot waren we ingetrokken bij mijn grootouders van vaders kant. Mijn vader was intussen als architect partner geworden bij een Leuvense bouwonderneming die volop werk had met de heropbouw van Leuven.

Tot daar dit uittrekseltje uit het dagboek 11994 van mijn mama.

meer over de oorlog veroestingen van 1914 in Leuven op YT

Bijlagen:
http://https://www.youtube.com/watch?v=r1FJcCs4iOI