|
Ik ben weer gaan lezen in een van de dagboeken van mijn mama: het zwart leren boekje van 1974, op 11 januari '74 schreef ze het volgende:
In de jaren 1930 kwam er een nieuwe periode in mijn leven, ik werd 16, 17 jaar. Die tweede periode was zeer leerzaam en schoon en ik denk er met plezier aan terug. Mijn papa had een piano gekocht. Ik leerde klasieke muziek in het conservatorium en een leermeester thuis leerde mij piano. Eerst was het eentonig en gezaag. Maar nadien werd het mooi en ontroerend naarmate ik meer muziek leerde kennen van Mozart, Chopin en tsaikovsky. Thuis hadden we een Gerard platenspeler met mooie platen. Mijn ouders namen een abonnement op opera's en concerten in de Muntschouwburg. Wij gingen ook naar theater in het Frans in het th. du Parc in Brussel.
Ik werd lid van de Cercle de Conférence van de universiteit. Die Cercle was om kennis te maken maken met de studenten. Niettegenstaande dat de moeders met de meisjes steeds meegingen en de papa's in de club en de fumoir zaten, werden er in de pauses van de lezingen toch afspraakjes gemaakt met de studenten. Zo heb ik daar in de circle mijn eerste verliefdheden gehad, alyhans zo dacht ik toen. Eerst was er een buurtjongen die voor advokaat studeerde, dan was er een prins maar dat was mis, want zijn lijfwachten zorgden daarvoor. We maakten feimelijk afspraken met studenten, en ik en mijn vriendinnen hebben veel kunnen lachen met al die zottigheden en amoureuze avontuurtjes. Mijn moeder was mijn besre vriendin, en als er een zoentjes vielen, of wat meer, dan was zij de eerste dat wist.
Wat was de jeugd toen rmantisch en naief. Soms werd er al eens op sex geinsinueerd en werden er voorstellen gedaan. Veel meisjes werden er rood tot in hun haar, en veel jongens waren verlegen. Maar er waren ook uitzonderingen zowel bij de jongens en de meisjes, maar over het algemeen was sex toboe.
Nu komt er een ommekeer in mijn jeugdjaren. Ik wordt twintig en dan wordt het serieus. Mijnheer en Madame Persoons was een van onze buren in de straat. Zij waren de stichters van de melkfabriek Stasano en de flessen Stabilac met gepastureerde melk. Hun zoon Frits was mijn buurjongen. Wij waren goede vrienden, steeds als er feestjes of recepties waren werd ik uitgenodigd. Frits studeerde voor dokter en was al in de 3de kandidatuur geneeskunde. Ik voelde dat Mr en mevr. Persoons en mijn mama mij probeerden in de richtibg van Frits te duwen en te koppelen. Mevr. Persoons vond dat ik heel geschikt was om in de verzorging te gaan. Met de gedachte aan een relatie met Frits heb ik mij laten overhalen en heb ik mij ingeschreven voor verpleegkunde. Na een paar lessen in de verpleegsterschool merkte ik snel dat het wereldje van ziekte en verzorging niets voor mij was en is het stop geblazen geweest en heb ik de verpleegkunde achter mij gelaten. Mijn papa vond dat een juiste beslissing en zei dat het inderdaad niets voor mij was.
Dit is genoeg voor vandaag.
Er zit nog genoeg in mijn hoofd dat ik wil verwoorden in dit dagboek, maar later.
|
