Kontroleer ze maar , allemaal Haiku's geschreven in minder dan 10 minuten. ... uiteraard gestructureerd in het formaat zoals uitgelegd in uittreksel van Wikipedia (klik op hiervolgende hyperlink).
Onze" Europese premier , bij wie medestanders mogelijke kwaliteiten zochten, dichtten hem dan toch één hoedanigheid toe: "hij heeft een uitgesproken voorkeur voor Haiku's". Nederlandstalig en minister-president: on-ge-lo-fe-lijk.
Ik ben helaas geen CD&V-er, ik kan niet zingen, niet hardlopen, niet schilderen, niet timmeren, niet lassen, niet kunstduiken, niet op mijn handen lopen, niet Tv en/of radio herstellen, niet mijn te lange voornaam in de sneeuw plassen, niet koken in een restaurant, niet nog minstens 100 andere dingen. Maar Haiku maken is nu eenmaal zo eenvoudig dat iedere idioot het moet kunnen; gelukkig maar dat niet iedereen het doet: Liever geen haiku vermits weinig goede smaak op onze aardkloot
Heeft er trouwens iemand de kerstboodschap van onze trotse premier gelezen of gehoord ? Stilte en vreugde 5 lettergrepen van Kerstmis tot het nieuwe jaar oeps 8 lettergrepen ipv 7 Hopende ook op hoop oeps 6 lettergrepen ipv 5
Positief is dat toch één zin in orde is: het kon dus slechter. Qua inhoud eerlijk realistisch voor een toppolitieker : wensen die maar gelden gedurende één week. En schitterend gevonden alliteratie ...in de aard van Water in 't water Geloof het geloof Vissen ook op vis, Varen op de vaart, Strooien in 't droog stro (allemaal zinnetjes die trouwens zouden kunnen deel uitmaken van een correcte Haiku). Artistiek gedicht: Intellectualisme voor beginnertjes
Doe zo voort Herman, ik blijf een onvoorwaardelijke fan !... Nu ja, een heel klein beetje.
Deel I : 1995 : onderweg naar Hongarije Deel II : Vervolg ; Racisme bij Hongaarse politie (zie 05 jan 2011).. Deel III : Racisme met een misdadig randje -----
I. 1995 : onderweg naar Hongarije
... In die tijd was ik een fabriek aan het organizeren / opstarten ergens ten zuiden van het Balatonmeer in Hongarije. Logisch gevolg hiervan was dat ik maandelijks minstens 10 dagen aldaar moest doorbrengen in Tamasi (ten zuiden van het Balatonmeer). 1450 km verwijderd van mijn thuis, 140 km van Budapest, 40 km ten zuiden van Siofok. Helaas met maximum 1 rechtstreekse vlucht per dag tussen Brussel en de hoofdstad van Hongarije ( 3 Sabena vluchten H+R, 4 MALEV verbindingen H+R).
Zondag 29 oktober 1995
Zaterdag teruggekeerd uit Hongarije met de Sabena-middagvlucht vanuit Budapest. Iedere passagier kreeg een gratis (engelstalig) krantje 'Budapest To-Day' met Places to-be, badplaatsen, restaurants, hotels, interactieve lichaamsverzorging, enz... . Ik herinner mij nu nog steeds één artikeltje in vrije vertaling Vanaf deze week is er een algemene snelheidsbeperking van 50 km/uur doorheen alle dorpskernen in Hongarije: tot eind november zullen de buitenlanders uit goodwill bij overtreding niet beboet worden l maar vriendelijk attent worden gemaakt op het nieuwe reglement.
De week nadien zou het produktiekontrolesysteem overal worden ingevoerd over de gehele werkvloer in het fabriek : alle schermen waren immers ook vertaald in Magyar , naast Nederlands,Duits, Engels en gedeeltelijk in 't Frans. Opleiding van alle betrokkenen was voorbij , tijd voor The real Thing. Alle bestanden waren klaargezet tussen vrijdagmorgen en zaterdagmorgen.
Er was afgesproken dat zowel ikzelf als Pdj (Belgische CEO van het fabriek) op maandagmorgen om 6 uur terug aanwezig zouden zijn en ter plekke blijven tot datum onbekend. Met andere woorden de zekerste manier om terug in België te geraken wanneer de werkomstandigheden het toelieten was per auto.
Een prachtweekend dus ; vrijdagnacht nauwelijks geslapen,zaterdagnamiddag vertrek om 12u uit de luchthaven Feryhegi I (Boedapest) , aankomst thuis rond 17u00. De rest van de zaterdag de scenario's schrijven en bijwerken en tenslotte zondagmorgen om 11u00 terug vertrokken met eigen wagen. Geplande aankomst in hotel rond middernacht. Zoals hierboven aangegeven 1450 km in minder dan 13 uur waarvan ongeveer 300 km op gewone wegen : niet zo'n slecht gemiddelde zou ik denken.
Eén belangrijk feit was wel een meevaller, het weer was prachtig, precies midden van de zomer. Airco niet nodig, want wat is immers heerlijker dan met open dak rijden door achtereenvolgens België, Duitsland (voorbij Frankfurt , Regensburg, Passau met grensovergang naar Oostenrijk vlak langs de linkeroever van de imponerende Donau, vervolgens Oostenrijk ( Linz voorbij al die heerlijke Donausteden -helaas op de autobaan- in koerstempo doorheen Wienerwald naar de Hongaarse grens).
Goed opletten natuurlijk want Oostenrijkers kunnen niet verdragen dat iemand met vreemde nummerplaat sneller rijdt dan hen: men heeft zo de indruk dat iedereen aldaar familie is van Niki Lauda en/of Gerard Berger. Moordaanslagen door would-be verkeers-professoren die graag kort voor je afremmen in jeeps met nummerplaten 'W - ' (Wien) of 'G - ' (Graz), zijn faktoren waarmee absoluut moet rekening gehouden worden tijdens doortocht in de denkbeeldige cirkel van 50 km diameter rondom Wenen. Vrachtwagens rijden gelukkig niet op zondag , 'Verkehrspolizei' is te nadrukkelijk aanwezig en iedere vrachtwagenchauffeeur weet hoe graag de pakkemannen aldaar boetes uitschrijven.
Maar de doortocht op de autobaan ten zuiden van de Donau was heerlijk, om 18 u nog steeds schuifdakje open genietendend in de laatste zonnestralen : Wien nog 50 km, 25 km, 10 km ... Wat ik niet begreep waarom de verkeersmelding steeds maar weer herhaalde dat de 'autobahn' doorheen Wienerwald absoluut moest vermeden worden en nog minder waarom de autobahn Wien Graz zonder meer 'unbefahrbar' was. Ik reed nog steeds in de deugddoende zon bij de aanduiding Autobahnkreuz A60 - A21 ; onbegrijpelijk ... tot bij het oprijden van de eigenlijke splitsing. Links en rechts van de weg laten auto's opeengestapeld en kwamen nog steeds meer wrakken erbij terwijl ik het geval in paniek aanschouwde. Ik weet niet hoe , maar ik raakte ongeschonden voorbij het aangroeiende kerkhof. Druk verkeer veranderde in enkele ogenblikken in een slakkegang van 'ontsnapte' enkelingen die nog verder ploeterden doorheen een opeens ondergesneeuwde autostrade. De meesten die het wrakkenveld voorbijgeraakt waren stopten zoveel mogelijk aan de kant van de weg , hetzij rechts zo dicht mogelijk boven (?) de onzichtbare pechstrook , hetzij helemaal links omdat 'verstandige mensen' niet het risico durfden te nemen om de autosnelweg over de schaatsen. Maar mij kon niets gebeuren vermits een Citroën XM absoluut veilig is en overal voorbij raakte, en trouwens het was van moetens: ik had een afspraak 's anderendaags morgen vroeg nog zo'n 400 km verder. Dus verder rijden maar , slalommen langsheen auto's die dwars op het verkeer stonden , tot op het ogenblijk dat een (Hongaarse) bus vlak voor mij een pirouette van meer dan 180° uitvoerde vlak voor mij waarna ik nauwelijks enkele seconden later - op een paar meter de chauffeur vlak in de ogen keek.
Jawel ik ben er voorbijgeraakt met een ofwel ontbrekende hartslag, dan wel zeer hoog in het rood. Maar toen wist ik het : einde van de rit. Over enkele km is er een benzinestation met Ausfahrt van de autobaan in Alland . 100 m verder naar rechts is er een straatje naar rechts naar een hotel/pension waar ik bij vroegere gelegenheden reeds gestopt was toen ik niet zo krap in tijdsnood zat. In slakkegang dus op hoop van ... veilige aankomst en morgen een nieuwe dag met liefst wat minder sneeuw.
Ausfahrt Alland kon ik bereiken , maar terwijl ik mijn manoeuver deed naar rechts reed ik gewoon in op een sneeuwruimspoor van een bulldozer van waarschijnlijk anderhalve meter hoog, in ieder geval boven ooghoogte, en jawel ik had met mijn snelheid van max 20 km/uur toch volgoende momentum om zo'n 2 m verder uit te komen op de eigenlijke uitrit voorbij de opgehoopte sneeuw. Helaas 100 m verder kon ik niet naar rechts naar mijn pensionnetje vermits de weg versperd werd door een dam van minstens 3 m hoog. De 'vrijgemaakte' weg (N210) linksaf naar Baden (15 km) was mijn enige optie. Heel de weg door vrij vrilig in het spoor van een sneeuwruimer die van tijd tot tijd moest stoppen om af te geraken van te grote hoeveelheden sneeuw.
Ik geraakte dus in Baden in ongeveer 2 uur en de radio maar herhalen dat de autobaan tussen Wien en Graz ondertussen gesloten was voor alle verkeer . De autoriteiten zouden alles doen wat mogelijk was om ingesneeuwde automobilisten hulp te bieden. Ik reed Baden binnen via een straat genoemd naar een of andere groothertog;10 tallen hotels hier aan weerszijden van de weg , maar ik kon die weg niet verlaten en ik kon mijn auto niet parkeren vermits de sneeuwruimers maar een doorgang hadden vrijgelaten van maximim 4 meter. Na een paar 100 m was de weg versperd door een gele Postbus, maar juist daarvoor kon ik wel rechtsaf in de Rathausstrasse waar op de hoek verwezen werd naar 2 hotelnamen met predikaat 'FREI' . Dus dat werd het .
De straat was echter volledig afgezoomd met witte schokbrekers hoger dan vangrails voor Formule 1 wedstrijden. Allen op het einde was er prcies een verbreding waar opvertollig sneeuw gestockeerd was. Rechts was echter een tamelijk steil heuveltje met uitzicht op een hotelparkplaats die niet was afgezoomd. Opnieuw werd de beslissing opgedrongen : dat Kurhotel zou het eindpunt worden van de zondagsrit.
En dat werd het ook, vermits ik opeens gedokker voelde aan alle kanten onderaan mijn auto; lekke banden dacht ik meteen. Vooruit was alles afgezet, achteruit durfde ik niet meer, kon ik ook niet meer omdat de sneeuwruimers klaarblijkelijk de ruimte vandoen hadden om te keren en te lossen. Wat kon ik anders doen , uitstappen, constateren dat ik -gelukkig- geen lekke banden had en door de hoge maagdelijke sneeuw ploeteren naar de hotelingang en inchecken.
Aan de balie vond men het wel grappig toen ze in het oog kregen waar ik mijn auto had achtergelaten. Ongerustheid was overbodig vermits ik 'doodgewoon' de trappen naar het stadhuis was opgereden. De receptie zou zelf de 'Gendarmerie' verwittigen dat één van hun gasten niet in de gaten kon hebben dat de 'Einbahnstrasse' eigenlijk niet verder liep dan de opstap naar het Rathaus van Baden. Men suggereerde dat ik deze zondagnacht gewoon de auto geparkeerd achterliet en 's morgens het wandel-voetweggetje en grasveld ernaast zou oprijden tussen stadhuis en hotel om alsnog op de hotelparking te geraken.
Wordt vervolgd met de gebeurtenissen tijdens de daaropvolgende week.
Deel I : 1995 : onderweg naar Hongarije (zie blog dd 20 dec 2010 ) Deel II : Racisme bij Hongaarse politie.(vervolg) Deel III : Racisme met misdadig randje (vervolg en slot) (zie blog dd 8 jan 2011) ---
II. Racisme bij Hongaarse politie
Einde goed , alles goed. Zo voelde het (bijna) aan toenik in het kurhotel aangekomen was. Een klein probleempje was nog iets te eten krijgen vermits de dag ondertussen gevorderd was rond 22u00. Maar dat lukte uiteindelijk nog met asssistentie van de receptie en gebruik makend van het feit dat nog enkele tafels bezet waren met jonge rakkers van mijn leeftijd- meestal vergezeld door veelal slankere blondines die waarschijnlijk therapeutische taken hadden: typetjes zo weggelopen vanuit Baywatch . Misschien dochters , maar sommigen met meer dan dochter-papa gevoelens.
Sportiviteit en relaxatie heel zeker vermits ik een goed zicht had op de inkomhal waar velen nog in badmantel onderweg waren uit/naar Hallenbad, Sauna-, Dampfbad- , Massage-Anlagen en wat er nog alles zo bestond.
Ook in het restaurant was er trouwens nog volop ambiance onderhouden door Russische gasten die meezongen met BoneyM of wellustig Dancing Queen van Abba meedansten : niets mis mee, zou men denken ware het niet dat de gretigheid praktisch uitsluitend mannen betrof. Zonder trots geef ik toe dat ook ik werd uitgenodigd om een dansje te doen? Het was een van de enige keren dat ik mij verheugde om de fysische handicap van mijn kapotte knie. Russen zijn echter niet haatdragend en nodigden mij , zoals ongeveer iedereen, uit om (rode) kaviaar mee te eten die ze waarschijnlijk vanuit hun Sowjet-vaderlanden hadden meegebracht. Iedereen kreeg zomaar een doosje waaruit vrijelijk kon geproefd worden ; consumptie met de tandenstokertjes die overal op de tafels stonden tussen peper, zout, azijn, olijven, e.d. . Klaarblijkelijk zonder bezwaar van obers noch hoteluitbaters, misschien wegens de toezegging dat bestellingen konden gebeuren bij de receptie geen limieten bij de bestelgroottes.
Veel tijd om mee te vieren was er echter niet : ik werd immers 400 km verder verwacht 's anderendaagsmorgens tegen 06u00. 1995 was echter de inloopperiode van Gsm : m.a.w. ik kende niemands Gsm nummer in Hongarije . Ik was wel zo alert geweest om tijdens mijn slippartijen op de Wienerwald-snelweg PdJ (=CEO van de groep waartoe het fabriek behoorde) op te bellen die eveneens onderweg was van Antwerpen naar het fabriek in Tamàsi. Mijn boodschap : vermijd Wienerwald (A21) en rij rechtdoor over Wenen (A1) naar Gyor. Ik hoopte dat hij dan toch op tijd zou aankomen ter bestemming. Toch maar eventjes controleren, en jawel hij was vlot kunnen rijden tot voorbij Wenen, maar hij was bijlange nog niet ter bestemming;, hij was regelingen aan het treffen om zijn dikke Mercedes uit een gracht te laten takelen nog voor de Hongaarse grens. Neen, geen gekwetsten , nauwelijks blikschade zelfs. Enkel geprobeerd een rij 'mossels die daar maar stonden stil te staan ' rechts voorbij te rijden op vrij stukje weg dat echter geen weg meerwas maar een met sneeuw opgevulde greppel. Da-aag slapen, da-aag verder rijden vanacht!.
Dus, ik zou maar enkele telefoontjes plegen ; eerste poging naar het fabriek waar alijd een bedrijfsbewaker aanwezig was. De verbinding was uitstekend, alleen kon ik enkel concierge Marika bereiken: een Hongaarse ongetrouwde schone van rond 45 jaar, die nog steeds haar oude moeder verzorgde en die mij -zeer enthousiast- te woord stond. Helaas in waarschijnlijk een of ander Hongaars dialect. Ik begreep enkel dat ze steeds maar 'Saelensur' herhaalde ingekapseld in klepperdeklep en holderalitie. (In het Hongaars wordt iedere mijnheer aangesproken door aan zijn naam het achtervoegsel ur toe te voegen). Van al de rest snapte ik g e e n j o t a. Van Marika is algemeen bekend dat ze nooit kan zwijgen, telkens ik aan haar wachtlokaal voorbijga, vertelt ze mij enkeledrukke maanden uit haarboeiende leven, dus ook nu zat er niets anders op dan Kösunom enyo este (=Bedankt en Goede nacht) te mompelen en resoluut de telefoon toe te leggen. Andere optie, de tolk opbellen en vragen dat hij de boodschap doorgeeft aan Marika opdat alle betrokkenen maandagmorgen vroeg in te lichten. De opstart van het systeem werd verschoven tot dinsdagmorgen. Toen dat lukte, restte me nog enkel het wachtlokaal in het moederbedrijf in Antwerpen op te bellen om ervoor te zorgen dat de nodige instructies bij de juiste personen zouden aankomen via fax en/of telefoon ( neen dus : @-mails bestonden toen nog niet ).
Eindelijk klaar voor een 'stevige' nachtrust vermits onbijt niet werd opgediend voor 7u00 . Nog efkens checken of mijn auto nog steeds ter plekke stond : jawel en wat nog belangrijker was, het sneeuwen was opgehouden en ik merkte meerdere blauwe zwaailichten op die aan het opruimen waren, ook rond mijn mijn parkeer-trap.
Maandagmogen 07u15 : onbijt klaar, kamer afgerekend en met 'rare' manoeuvers over het hotelgrasveld gesukkeld door de veel te hoge sneeuw tot aan de parking. Alle paadjes op het grondgebied rond het hotel waren vrijgemaakt door zo'n aangepaste grasmaaiers.
Vanaf daar geraakte ik vrij vlot tot op de A3 Wien Graz, waar ik stapvoets de 10à15 km zuidelijke richting kon afhaspelen die me scheidden van de Landesstrasse naar Klingenbach en verder naar Sopron ( eerste stadje in Hongarije). Op de pechstroken van de A3 was men systematisch bezig met auto's vrij te maken die (enkele keren letterlijk ) volledig ondergesneeuwd waren. Eens de autobaan achter de rug; zag men zo de sneeuwhoogte afnemen tot nauwelijks 5 km verder zowaar compleet sneeuwvrije straten en velden. Nooit zo vlot de dubbele grensovergangen van Oostenrijk en Hongarije gepasseerd vermits nauwelijks verkeer. Ik werd zowaar optimistisch dat ik nog rond het middaguur ter bestemming zou geraken.
Kort nadat ik de weg voorbij Sopron had gekozen naar Sarvàr, voelde ik mij , eindelijk 'King of the Road'. Een weg zonder verkeer bijna zo recht als een landingsbaan voor een Spae Shuttle, waar ik snelheden haalde van meer dan 100 km/uur tussen de velden', en iets langzamer door de Hongaarse dorpjes met hun typische dorpskernen: een weg afgezoomd aan weerszijden door ondiepe grachten met op hun beurt daarnaast een paar meter voor voetgangers; men zou zo zeggen een natte droom voor adepten van extreem veilig voor voetgangers en kinderfietsjes. En jawel , en toch wel zeker, vlak nadat ik het tweede dorpje op de E65 achter mij had gelaten (Simasag), werd ik ingehaald door een 'ongeletterde' beige Lada met 3 ijverige politieagenten aan boord : handje buiten zwaaiend met rond stoptekentje met STOP. Eindelijk een Hongaars woord dat ik begreep en toch voelde het niet hoed aan.
Op een bordje had men genoteerd 84 km. Met een verklarende tekst met louter vreemde woorden , maar die ik uiteraard wel verstond : wat kon 84 km anders betekenen? Dus maakte ik hen diets dat 2 dagen voordien in een Hongaarse krant stond dat buitenlanders tijdens de eerste maand niet zouden bekeurd worden. Noch in het Duits, noch in het Engels kwam mijn boodschap aan. Een agent vroeg mijn 'Pasport und Papiere', wat ik hen prompt overhandigde en wat hij op een zeer ordentelijke manier naar zijn Lada bracht ... en onmiddellijk terugkeerde met alleen mijn verzekeringsdocumenten en rijbewijs; geen paspoort dus. Ik maar protesteren dat zoiets ongeoorloofd is, wat ze - vanzelfsprekend - opnieuw niet begrepen. Ik kreeg naast een blad (zeer waarschijnlijk de bekeuring) ook nog een notaatje in het Duits opgesteld wanneer ik mijn boete kon vereffenen . De gestempelde plaats met adres en telefoon was vastgelegd in politierechtbank van Sarvàr, datum met balpen genoteerd op 's anderendaags. Ik slaagde er zelfs in de dag des oordeels te verplaatsen van dinsdag naar vrijdag. Met een vriendelijke 'Yo Napot Kivanok' (=nog een goeie dag) gingen we uit mekaar. Al mijn vredelievende gevoelens had ik meteen achtergelaten, en ik vervolgde mijn weg, vastbesloten om mij geen tweede keer te laten snappen. Mijn meest fijnzinnige definitie van die politieagenten, lag in de lijn van 'verdomde gore klootzakken' : ze jagen gewoon op buitenlanders, hoe anders te verklaren dat ze duitstalige flyers hadden.
Enkele km verder nam ik de richting Veszprèm (E66), die ik in alle sereniteit volgde en mij strikt hield aan de verkeersvoorschriften. Mij zou niets meer gebeuren dacht ik.
Tot ik na enkele kilometers werd voorbijgevlogen door een Italiaanse sportwagen met nummerplaat uit Bolzano. Nu ja op het ogenblik dat hij mij inhaalde vloog hij nog niet, dit gebeurde pas enkele honderden meter verder toen hij zomaar pats-boem vanop de vaste bodem omhoogschoot en enkele 10-tallen meter in een sneeuwwolk neerplofte: de sportwagen landde rechts van de weg op een braakliggend zonder bandensporen achter te laten. Ik stopte meteen en merkte gelukkig hoe de beide passagiers hun voertuig verlieten, zo wit als de bodem rond hen. Toen merkte ik ook op dat nauwelijks 100 m verder een auto stond met 'RENDORSZEG' (=politie), die klaarblijkelijk met walkie-talkie het verkeer stond te regelen om de smalle doorgang op een met vangails afgezette helling beurtelings te gebruiken ; eerste enkele dalers, daarna enkele stijgers, enz... . Eventjes panikeerde ik dat ze me nog zouden verplichten om een verklaring af te leggen , maar dat bleek dus niet nodig. Ik maakte me de bedenking dat de Italiaantjes zeker geluk hadden dat ze het dorpsnaambord Devecser en wegwijzer naar Kolontàr-Ajka niet omver gekeild hadden. Iedere keer dat ik later op die plaats voorbijreed moest ik denken aan dit ongevalletje. Niets ergs dus en gelukkig een tiental km verder was opnieuw alles opnieuw zo groen als normaal is in de late herfst rond Veszprèm.
Kolontàr? dacht ik toen in oktober 2010 een aluminiumfabriek uit Ajka haar giftige rode smurry uitbraakte, ken ik toch : 'waar sportwagens vlieglessen nemen' ! Nooit gedacht dat een smetteloos wit veld zou besmet worden door de uitwassen van een misdadige vervuilende industrie.
Nu goed, ik kwam uiteindelijk toch aan in Tamàsi kort na de middag, een dikke halve dag te laat. Pdj arriveerde halfweg de namiddag met zijn gedicht op halfzeven; met zijn kruissnelheid van 200km/uur had ik hem dan toch ruim geklopt. Ik wou bijna schrijven Eind Goed, Al Goed.
Wordt vervolgd door Deel III : Racisme met misdadig kantje.(zie blog 8 jan 2011)
Deel I : 1995 : onderweg naar Hongarije (zie blog dd 20 dec 2010 ) Deel II : Racisme bij Hongaarse politie.(vervolg) (zie blog dd 05 jan 2011) Deel III : Racisme met misdadig randje (vervolg en slot)
III. Racisme met misdadig randje
Einde goed , alles goed. Zo begon de week in het fabriek. Onmiddellijk na aankomst werd de bedrijfjurist verwittigd om uit te vinden wat er verder moest gebeuren. Snel werd duidelijk dat ik niet zou ontsnappen aan een boete. De bekeuring was uitgeschreven en klaarblijkelijk door mezelf ondertekend: dus bloeden zou ik. De afspraak in Sarvàr werd bevestigd over enkele dagen op vrijdagnamiddag 14u00 stipt. De advokaat wist me te vertellen dat de maximumboete voor mijn overtreding tienduizend Forint (=Ft) was (omgerekend vierduizend Belgische frank). Een gigantisch bedrag wanneer men bedenkt dat even veel was als het bruto salaris van de betere verdieners. Zo'n vaart zou het wel niet lopen dacht ik, hoopte ik.
Mijn grootste zorg was de klemtoon op 14u00 stipt; er zou wel weer iets mislopen,maakte ik mezelf wijs. Een ongeluk komt nooit alleen , bedacht ik , hoewel ik toch wel vond dat mijn sneeuwmiserie, mijn snelheidsbekeuring en mijn te late aankomst wat mij betreft toch wel volstonden.
Voor de volledigheid toch maar vermelden dat de werkweek tot en met vrijdag uitstekend verliep: hoewel taal een enorm probleem was, kreeg ik toch nog maar eens de bevestiging dat samenwerken met Hongaren zoveel aangenamer verliep dan verkapte oorlogsvoering met Slavische volkeren als Polen en Tjecho-slovaken en de geïnstitutionaliseerde laksheid van de theedrinkende Londoners.
Zodoende kon ik vrijdag ruimschoots op tijd vertrekken met een omslag die de maximale boete van 10.000 ft bevatte. Ik had een plattegrond mee waarop me werd uitgelegd hoe ik in de 'Batthuàny Lajos utca' moest geraken. De bestemming bleek het plaatselijke politiekantoor te zijn. Ik was een uurtje te vroeg, tijd genoeg voor een klein wandelingetje door een schattig stadje met een verzorgd parkje met veel bomen en enkele groene speelweiden.
Ik begaf mij een tiental minuten voor 14u00 neer het politiebureau, helemaal sereen en kalm. Wat kon er gebeuren, die magistraten hier doen ook maar hun werk. In de gang bij binnenkomst werd ik opgewacht door een zestiger met ringbaard (een bijklussende gepensioneerde ?). Herr Saelens? Jawel mijnheer, antwoordde ik en bedacht hoe goed alles georganiseerd was, 't zou dus niet eens nodig zijn om uit te vlooien waar ik juist moet aankloppen. Ik moest mij hier aanmelden ivm een verkeersovertreding. Bitte folgen, ich bin Ihr Dolmetscher en ik werd binnengeleid in een redelijk klein kantoor met één bureelmeubel met ervoor op ongeveer één meter afstand 4 stoelen. Ik werd uitgenodigd om te gaan zitten, de beide politmannen opzij gaven geen kik, de politierechter evenmin, hij groette ook niet, gaf geen handdruk; kortom het gaf een raar gevoel. De 'Dolmetscher' (=de tolk) bleef rechtstaan naast het bureau van de magistraat.
Onmiddellijk las de rechter voor wat ik zo allemaal had uitgespookt, ieder zinnetje werd prompt vertaald door de tolk. Eén info ontbrak klaarblijkelijk nog : de naam van mijn moeder .
Hallo ! ik vroeg verbaasd wat mijn moeder hiermee te maken had.
Over de afkomst van een persoon bestaat maar één enkele zekerheid: zijn moeder, die verwantschap is uniek en zoveel betrouwbaarder dan de band met de vader , antwoordde de tolk. Irma Van Gatspiegel antwoordde ik. Korte onderbreking, de naam werd bijgevuld op het vonnis en , door een agent, op een steekkaart (Was het de bedoeling later aan te vullen op een nationale database van alle misdadigers ?) . Ik werd wel gevraagd de juiste spelling te geven in drukletters op een kladblaadje te schrijven : zeer belangrijk ook, eerst de voornaam aub. De agenten waren dus niet alleen daar om mij te executeren, ze konden zowaar zelfs typen.
De voorlezing werd vervolgd en zo vernam ik dat de boete de maximale tienduizend ft bedroeg.
Ik haalde meteen mijn omslag boven om te betalen, zag mijn paspoort op het bureel, poneerde met de ene hand het geld op het bureau, en nam met de andere mijn paspoort terug.
Bitte Herr Saelens, geef onmiddellijk dit paspoort terug. Eerst vonnis ondertekenen . De politie stond recht om de berisping kracht bij te zetten. Ik onderging dus de wet van de sterkste, gaf mijn paspoort terug, maar vooraleer ik ondertekende, vroeg ik of het mogelijk was om het fotootje, (het bewijs) van mijn overtreding te zien. Een kort intermezzootje volgde tussen tolk en politierechter.
Natuurlijk , op de vrijdagnammidag van de derde week van december ... in Szombathely ( dat was anderhalve maand later , 40 km daar vandaan!) , maar bedenk wel dat je in tussentijd je paspoort niet terug krijgt . Gevolg : ik zou het land niet kunnen verlaten.
Mijn sereniteit begon snel af te kalven, maar ik besloot toch maar om te ondertekenen. Ik kon het echter niet laten om opnieuw het artikeltje uit de krant van Boedapest te citeren, 'dat gedurende de eerstemaand geen bekeuring zou uitgeschreven worden aan buitenlanders'.
De politierechter repliceerde echter dat ik niet hypocriet moest doen alsof de Hongaren achterlijk waren. In België bestaat die regel al vele jaren telkens men een dorpskom binnenrijdt , wist hij te zeggen. Waaruit hij had afgeleid dat ik Hongaren achterlijk zou vinden, kon ik in de verste verte niet achterhalen.
... En het geld nam ik maar beter terug, de betaling moest gebeuren via zegels die moesten gekleefd worden in een postkantoor.
Na een diepe zucht, vroeg ik ik zweer het , op een heel beleefde manier - Waar vind ik hier een postkantoor ?.
Het antwoord van de tolk, vergeet ik nooit. Ik ben hier om te tolken, niet om uit te leggen waar je het postkantoor kan vinden . Trouwens mijnheer de rechter blijft hier nog ongeveer een kwartier. Als je de betaling niet kan regelen maakt hij wel een nieuwe afspraak voor volgende week .
Op dit moment zou zelfs een Nobelprijswinnaar Voor De Vrede keihard in zijn kl. getrapt hebben. De politierechter had het antwoord 'niet begrepen (?)', want toen glimlachte hij voor de eerste keer en maar deed evenmin een poging om zijn tolk terecht te wijzen. Zijn onderliggende vraag om drinkgeld te krijgen had ik echter wel begrepen, ik vond nog een briefje van 50 ft in mijn brieventas en herhaalde mijn vraag. Het postkantoor is hier rechtover !. Was ik niet zo kwaad geweest, ik voelde me gast bij het programma Verborgen Camera in een duet met André Van Duyn. In het postkantoor de tolk was achtergebleven - was de vrouwelijke bediende zo vriendelijk om me erop te wijzen dat ik een officieel documentje nodig had om de zegels op te kleven. Niet duur, slecht 75 ft. Maar ik had die niet, meer dan een paar Hongaarse muntstukjes had ik niet. Ik had Belgische frank, Duitse marken en Oostenrijkse shilling. De postbediende raadde mij aan om te gaan wisselen in een bank ! Het postkantoor was niet uitgerust om Visa of bankkaart te accepeteren. Maar ... De post bleef echter wel maar tot 15u00 open !.
Ik verloor de grond vanonder mijn voeten, hoe moest ik teruggeraken binnen mijn toegestane kwartiertje om nog te gaan wisselen ? Enfin, de bediende wou voor mij wel het kleefdocument voorschieten als ik haar vergoedde in de vreemde valuta had , DM of liever nog Oostenrijkse shilling... maar zij kon spijtig genoeg niet teruggeven, en de beide andere bedienden aldaar ook niet. Om kort te zijn ik heb daar 50 Oostenrijkse shilling ( ong.150Bef) betaald als voor 75 ft (ong. 30 Bef). Ik had geen zin om uit te vissen of ze geen ft konden teruggeven dan wel geen shillingen, deze discussie met mensen die nauwelijks duits spraken was te complex in de weinige ogenblikken die mij nog restten. Hoeft het gezegd dat ik met stoom uit oren en ogen terugkeerde bij de politierechter, die gelukkig nog aanwezig was. De nodige plichtplegingen werden afgehandeld. Toen vroeg ik de tolk om voor mij letterlijk te vertalen wat ik te zeggen had; de juiste formulering ken ik niet 100 % meer, maar 'k zal er toch niet ver vanaf zitten.
Mijnheer de rechter, je bent een racist. 10000 ft is buiten alle proporties. Je denkt dat iedere buitenlander hier een Onassis is, maar je vergeet wel dat ik hier ook ben om te werken voor een onderneming waar op dit ogenblik reeds 400 Hongaren tewerkgesteld werden en waar er binnen het jaar nogeens zoveel moesten bijkomen. Hoe ik hier behandeld ben getuigt van een rondom krapuleuze attitude. Ik zal jullie één voor één nogmaals in de ogen kijken, en ik verzeker jullie dat ik nooit een gezicht vergeet. Probeer dus nog maar eens later om terug zo'n farce op te voeren als de voorbije week, en ik sta niet in voor mijn daden. Ik zal in ieder geval dit gebeuren rapporteren aan de Belgische ambassade.
Antwoord kreeg ik niet meer, ik had er ook geen behoefte aan. Ik ben naar buiten gegaan, het was iets na 15u00 en ik had nog een duizental km voor de wielen. Ik ben weggereden van voor het politiekantoor nagekeken door enkele politieagenten die mijn uitval gehoord hadden. Bij het wegrijden groette ik hen met claxon en een hand met opgestoken middenvinger door mijn open schuifdak Weinig klasse, denken jullie. Allicht , maar hoevelen zouden niet op dezelfde manier gereageerd hebben als ik?
En voor wie het zich mocht afvragen hoe de wegen erbij lagen bij mijn thuisrit : zoals het hoort in de herfst richting Besz (= Wenen in het Hongaars) en daarna door Duitsland naar West-Vlaanderen.
Wie zei ook weer Eind Goed Alles Goed ? Ik niet in ieder geval.
Onwaarschijnlijk trots. Ongelooflijk geroerd. Onuitsprekelijk blij. Zo voelde ik mij vanmorgen toen ik via adobe een met de hand geschreven gedichtje vond van mijn jongste kleindochter. In mei wordt ze 9 jaar. Men voelt zich zo 'niet-oud' , alle emoties zijn gericht op het ene feit dat men de kleine poëte wil knuffelen en bijna dood knijpen.
Haar mama had gezegd dat ze het helemaal zelf had gedaan !
Lieve opa ik hou zoveel van jou Je bent zo lief dat ik van je hou Het is je 65ste verjaardag vandaag Zondag gaan we samen eten en dat doe je graag Je eet graag rosbief en je bent mijn hartedief
Daar hoeft toch geen verdere commentaar meer bij ?!?
Of beter dag Nonkel André, want zo ging dat vroeger, wie trouwde met een tante werd automatisch ineens nonkel, ook al was die tante altijd in de eerste plaats een niet veel oudere soort zuster die tot aan mijn pubertiteit alleen maar probeerde me te verwennen .
Dus opnieuw dag Nonkel André, die voor mij ook eigenlijk meer een vriend is geweest dan zomaar een familielid waarvoor men respect hoort te hebben : je weet wel oudere mensen moet men bejegenen met ontzag omdat ze ouder zijn en veel meer levenservaring zouden hebben.
Ik heb echter “nonkel” André kunnen leren apprecieëren voor een lange rij redenen.
Ik heb het geluk gehad dat ik hem persoonlijk kon vertellen twee dagen voor hij gestorven is “Nonkel ik ben heel trots op het voorrecht je gekend te hebben”.
Hij was geen schrijnwerker : maar hij bouwde ingemaakte kasten en fabriceerde eignhandig allerlei eigen binnenhuis-schrijnwerk – dikwijls met bijeengesprokkelde materialen maar steeds met perfecte afwerking.
Hij was geen loodgieter : maar hij installeerde wel alles zelf van afwatering tot en met centrale verwarming.
Hij was geen electrieker : maar niemand buiten hemzelf heeft zelfs maar een draadje aangesloten of een stekker verwisseld.
Hij was geen schilder-behanger : maar als je zag hoe hij deuren, muren en ramen kon behandelen kon je niet anders dan bewonderend knikken.
Hij was geen tegelzetter of vloerder : maar maak dat maar eens wijs aan diegenen die geconfronteerd werden met zijn zelf ontworpen badkamer.
Hij was geen kok : maar wie ooit het geluk had om van zijn notentaart te proeven, wou terstond een petitie in te sturen om een nobelprijs gastronomie in het leven te roepen.
Hij was geen tuinbouwer : maar in zijn moestuin groeide genoeg om – weliswaar met een beetje overdrijving – een eigen tuinbouwveiling uit te baten.
Al deze eigenschappen kan ik samenvatten onder de noemer “Goede superhandige huisvader”... maar er zijn wel meer handige doe-het-zelvers
Hij kwam graag naar buiten als een groene jongen. Consequent ! Vele mensen verheugen zich in het gekwetter en het gefluit van inlandse vogels in hun tuin... maar hoevelen zorgen dat enkele frambozestruiken, aalbessen en aardbeien vrijelijk toegankelijk blijven voor die kwetteraars om te kunnen genieten van hun aanwezigheid. Is het niet een beetje door mensen als Nonkel André dat er nog enkele mussen alhier overleven ?
Zijn omgang met zijn honden Rebecca en Merida waarmee hij nooit bij de dressuur een stap heeft binnengezet. Die honden waren echter zo professioneel afgericht dat hij ze overal mee naar binnen kon brengen zonder overlast van de bezochten. En of die beesten hem graag zagen !!!
Hij had geen universitair diploma psychologie of politieke wetenschappen: maar hij had over alles een eigen mening waarmee hij naar buiten kon komen, en naar buiten kwam. Ook bij niet akkoord kon de toehoorder probleemloos in discussie treden.
Hij doorkruiste Europa van beneden tot onder en kende ongeveer alle niet-toerisctische plaatsen alsof ze in 't bosje van Oostende lagen of aan de Keignaert grensden. Zeer spijtig dat zijn laatste droom met zijn eigen mobilhome zo wreedaardig kort duurde.
Maar (zoals waarschijnlijk de meesten die zijn ziekteverloop konden volgen ) ben ik een beetje blij dat de aftakeling niet meer verder hoeft. Hij kon afscheid nemen van mijn liefste tante en van zijn kinderen en kleinkinderen. En wat mij betreft kon ik hem nog verklappen wat ik over hem kwijt wou. Ik vermoed dat je akkoord ging met de stelling Non est vivere sed valere vita (Leven is niet alleen in leven zijn, maar ook gezond en krachtig zijn).
Eén van mijn vele tante Maria's. In mijn jonge tijd was het de gewoonte dat de goede katholieke Vlaamse ouders zelf deel uitmaakten van grote gezinnen. En waar men ging langs Vlaanderens wegen, overal kwam men Maria's tegen. Mijn beide ouders hadden een zus Maria; de ouders van mijn vrouw eveneens. Komt daarbij nog her en der een Mariaatje via nonkels die – o wonder – ook met ene Maria trouwden....Maar over deze tante Maria Magdalena Slabbinck kan toch wel meer verteld worden dan over mijn andere 4 tante Maria's samen.
Zij leefde haar eerste levensjaren in de omgeving van de Bolle (waar vandaag de personeelsparking is van AZ Damiaan ) : haar ouders waren concierge bij houthandel Snauwaert. Iedere dag liep ze tevoet tussen 't Hazegras in Oostende en haar woonplaats (twee keer per dag heen en terug). Ze stierf vorige week op slechts een paar honderde meters daar vandaan.
Nochtans was tante Maria niet zo honkvast als op het eerste gezicht bleek. Eerste verhuis was naar Oudenburg tijdens de eerste oorlogsmaanden in 1940. Kort na het einde van WO II verhuisde ze met haar ouders naar Zandvoorde.... waar ze viel voor Henry Verstraete, die grootse plannen maakte en haar inpalmde (mij onbekend in welke volgorde)
Rond deze tijd was ik nog niet eens een tiener hoewel toch algauw oud genoeg om de Odyssee van de familie Verstraete te volgen.
De eerste twee adressen waren allebei in de Konterdam : samen goed voor amper een paar jaar. Dra riep het leger onderofficier Verstraete en Maria naar Adinkerke in een grote woonwijk , KOREA genoemd door de omwonenden, wegens permanente guerilla-activiteiten voorafgegaan en/of gevolgd door heftige verzoeningen. Wat MIJ van toen vooral is bijgebleven, is de Indian-moto waarop de familie Verstraete zich verplaatste: zijn afmetingen waren zo gigantisch dat de piloot leek op een bromvlieg die zich per paard verplaatste. Even indrukwekkend – voor mij althans – was hun liefde voor klassieke muziek. Mijn indoctrinatie onderging ik via een aria uit Madame Butterfly van Puccini. Laten wij de Grieken vergeven dat ze financiële en sportieve sjoemelaars zijn; ze gaven ons immers Maria Callas
Maria Slabbinck leek dus wat avontuurlijker en anders te zijn dan haar zusters . Toen reeds.
In dezelfde periode werd zoon Frank geboren en had Herr Werner Von Braun, vader van de Duitse V-raketten – een nieuwe job gevonden bij de Nasa. Daar moesten Nato-techniekers rond hem verzameld worden om allerhande raketten buiten de dampkring te lanceren. Oeps dus , de Verstraetes verhuisden nog wat verder weg van den Opex en vestigden zich godbetert in Huntsville – Alabama - USA, waar minder projectielen werden afgeschoten dan zwarte medemensen. De boekskens alhier berichtten iedere week over nieuwe rassenrellen (oa in het nabijgelegen Little Rock). De meesten zouden terug huiswaarts keren uit die rumoerige staat, de familie Verstraete verhuisde echter nog zo'n duizend km verder, naar het uiterste zuiden van Texas , naar El Paso meerbepaald , op de Mexikaanse grens.
Uit die periode vertelde tante Maria mij 2 gebeurtenissen die ze. In Alabama stapte ze de bus op met zoon Frank, die zich prompt achteraan neerplofte op de achterste rijen. Even spontaan weigerde de buschauffeur om verder te rijden en eiste dat ze vooraan kwam ... of weer uitstapte: ze hadden namelijks plaats genomen in de zone gereserveerd voor de kleurlingen. Een andere keer – in de staat van de familie Bush – werd ze eens tegengehouden door een politieagent die haar erop wees hoe onbehoorlijk het was om te fietsen met een kleed aan in plaats van een lange broek. Jawel dat was ook toen al de Verenigde Staten van Amerika.
Waarmee ze zo mogelijk nog meer opzien baarden was hun reis door The American West (Grand Canyon – Death Valley , Petrified Forest of Arizona en nog veel meer) . We waren toen nog steeds in de vijftiger jaren: welke Europese miljardairs hadden dergelijke uitstap al beleefd. De diareeksen die ze bijeen gemonteerd hadden, deden ons allen dagdromen. De foto's van de dodenvallei waren voor mij het levende bewijs dat de boeken van Karl May niet op louter fictie berustten. Annemie stond niet als dusdanig op de foto's, althans niet in herkenbare vorm, wel echter in hervormde taille van tante Maria. De fundamenten waren gelegd voor een nakende geboorte van een gitzwarte dochter met cayennepeper in haar aders.
Ze kwamen terug in België en vestigden zich na enkele maanden in de Hoge Venen - Ardennen. De lokatie : langs het FI circuit van Francorchamps. Niet zomaar langs dit circuit, maar wel in de beruchte bocht van Burnenville, waar dodelijke race-ongevallen eerder regel dan nuitzondering waren. De zwartste dag ooit in F1 geschiedenis gebeurde destijds vlak voor hun woning in 1960: 2 doden (Stacey en Bristow) en de crash van Stirling Moss waaraan hij een verlamming overhield.
Na enkele jaren weer verhuis naar Düren Duitsland. Zoon en dochter doorliepen in de toenmalige BRD hun lagere- en middelbare studies. En jawel hoor, iedere zomervakanjtie opnieuw vertrok de familie - met boot achteraan gemonterrd op de aanhangwagen – om zowat geheel Zuid-Europa te verkennen : bijgevolg vanzelfsprekend geen enkel probleem dus om met haar te praten over meren, heuvels, steden telkens geassocieerd met verwijzingen naar culinaire en andere bijzonderheden.
Spijtig genoeg kwam tamelijk abrupt een einde aan hun zwerversbestaan, waarvan iedereen sprak over de nadelen, maar waarvan diezelfde iedereen innerlijk toch wel een ietsje pietsje jaloers was op wat ze hadden meegemaakt. Nonkel Henri werd ernstig ziek en verliet ons veel te vlug. Uit een Keulens ziekenhuis 36 jaar geleden.
Tante Maria kwam terug naar de Opex en bleef als weduwe in haar appartement tot vorige week. Ze was lange tijd actief in het sociaal Vuurtoren leven , in fiets- en wandelclubs, Davidsfonds, Kav, schaken, petanque, ed. . Wat echter vooral opviel dat ze tot op vandaag graag boeken , tijdschriften en dagbladen las waardoor ze eigenlijk nog steeds kon meespreken en discuteren over allerhande aktualiteiten.
Tante Maria was dus allesbehalve zomaar een tante uit de vele Maria's die onze contreien bevolkten. Ik zal haar in elk geval blijven gedenken als een aangename optimistische, kunstzinnige vrouw met een ongekunstelde persoonlijkheid.
Dat zoiets weer met mij moest voorvallen. (Gebaseerd op ware gebeurtenissen).
Vorige week (op 4 december 2012) moest ik (opnieuw) in het ziekenhuis om een nieuwe knieprothese te laten inbouwen in mijn linkerbeen.
... en ik voelde al nattigheid onmiddellijk na de operatie : bloed op de lakens, bloed op mijn voet, maar vooral veel bloed in een fles die verbonden was met mijn linkerbeen. Naief als ik ben , dacht ik meteen aan afvoer van mijn sappen naar iets wat het ziekenhuis een “redon” noemde. Het zag er helemaal uit zoals een “bidon” van een coureur ; waarom dan dat ding een andere naam geven ? De reden (eenverklaring ?)vond ik op een klevertje aan het flesje bevestigd : manufactured by Operacion Puerto – section Barcelona. Jawel, “ze” waren dopingbloed van sporters aan het overhevelen.
Wat zeer snel opviel was de stijging van mijn polsslag ... wanneer genomen door die jonge verpleegstertjes die daar rond huppelden. Waarom werd ik door die meisjes steeds met kussen overladen op alle plekken waar ze pijn veronderstelden ? 's Namiddags had alles zich gestabiliseerd toen de meting gebeurde door een verpleger. Dacht ik. Maar iedere Omron-test nadien verricht door Eline , Tara of Elena joeg mijn hartritme boven de 120 slagen.
Eén constante bleef echter en maakte mij euforisch ; ik hield nauwelijks pijn over aan de ingreep en ik voelde mij ”tot grootse dingen” in staat !?
Een “gewone” patiënt die ligt dan zomaar te staren naar plafond, televisie of (in kamer 4225 ) naar het niet afgeschermde toilet op verdieping één onder de wachtzaal van orthopedie (wisten jullie dat de meeste mannen een aantal keer schudden ?). Ik ging echter gewoon wat surfen op het internet met trefwoorden Operation Puerto, Sportplanning van minister Muyters voor de volgende OS, de bankcrisis , e.d. En alles werd zo klaar als een suikerklontje voor niet diabetici overal ter wereld, alsook voor diabetici in de kliniek AZ Damiaan waar ALLES ouderwets gezoet wordt. (Ik kreeg iedere dag 's morgens en 's avonds gezoete yohourt).
Ik was gewoon de begunstigde van een eerste storting door een Spaanse Bank : de bloedbank waar zovele sporters een deposito gemaakt hadden. Ik mocht zeer vroeg het ziekenhuis verlaten op voorwaarde dat ik nauwgezet mijn “whereabouts” aanpaste. De rest is een verhaal dat ik nooit zou geloven mocht ik het niet zelf verteld hebben.
Vorige maandag was er in Knokke een uiteenzetting over zwarte schapen door de burgemeester aldaar. Ik had me goed ingeduffeld met zware laarzen en een dikke pardessus : helaas miste ik de bus – na een knieprothese mag men gedurende 6 weken niet per auto rijden- zodat im maar gelopen heb naar Knokke. In de keizerin der badsteden bleek het echter niet te gaan over de diertjes die graasden op de Zwinnegrond: de burgemeester poogde zijn broer te ondersteunen en de goegemeente de verdiende zaligmaking aan te praten van “onze Maurice”, die zoveel, zo manhaftig, zo consequent zo doodeerlijk de belangen verdedigd had van de Fortis-spaarders. Ik werd aldaar echter standvastig lastiggevallen door missen, Bv-dametjes en starletjes die me bedolven met uitnodigingen op “Nacht van Exlusief” en feestjes van E- en Neu-rotica. Omdat ik mijn 65-plus abonnement van de tram vergeten was, ben ik maar teruggelopen naar Oudenburg.
Aangezien ik hoegenaamd geen vermoeidheid voelde, been ik efkens langs Brugge gelopen, waar de intelligentste sportmanagers van het Westelijk halfrond van Club Brugge een wereldploeg aan het maken zijn met iedere maand een nieuwe trainer. Lang heb ik daar niet kunnen genieten: een bal rolde pardoes voor mijn linkervoet, ik haalde uit met een terugspeelbal naar doelman Jorgacevic , die met hebben en houden meevloog tegen de netten , en geblesseerd bleef liggen. Ongelooflijk hoe het balgevoel in mijn linkerbeen een volmaaktheid bereikte die men eigenlijk nog enkel vermoedde bij Lionel Messi, Christiano Ronaldo of Zlatan Ibrahimovic. Jorgacivic werd onmiddellijk op de transfertmakt aangeboden , en mij kostte het enige moeite om al die managers van mij af te schudden, bescheiden als ik ben en altijd geweest ben.
Ik ben niet meer geïnteresseerd in roem, mijn hele hebben en houden is gericht op mijn kinderen, kleinkinderen ,vrienden en kennissen.
... Maar ik laat mij nog niet inspuiten met een antidotum zolang ik niet de verzekering krijg dat mijn recent verworven s..-appeal van al die topvoetballers onaangetast blijft. Met zo'n verzameling WAGs kan zelfs een oude knurft als ik zijn been strekken zonder zeer te lijden door toedoen van die lieve kine Shirley.
Tante Jeannine wat doe je ons nu eigenlijk aan?Jij en nonkel André waren een tweeëenheid ; als deze term niet zou bestaan hebben dan was hij uitgevonden om jullie huwelijk te etiketteren. Nonkel André werd 2,5 jaar geleden van je weggerukt , maar jij bleef functioneren ook na je echtelijke amputatie. En nu doe je dit : je laat je kinderen en mij achter met een gevoel van onvolledigheid.
Achter een gelukkig huwelijk staan twee gelijkgestemde personen, twee individuen met gelijklopende interessen en analoge ambities. En dat alles was heel erg van toepassing op jou en nonkel André. Jullie volgden allebei onderwijs dat afgestemd was om op 16 jarige leeftijd te gaan werken. Jij kwam als zovelen terecht in de SEO – alhier overal genoemd De Koo. Eerst twee jaar in Groenten en Fruit in de Amsterdamstraat, daarna in de afdeling dameskledij in de Romestraat ( nu Provinciaal museum). De Koo had echter haar eigen regels : één ervan dat je automatisch en statutair je ontslag kreeg op de datum van je huwelijk.
Je kwam graag mooi voor de dag. In het begin moest je daartoe improviseren ; geld ontbrak, dus maar oplossen door alle kleren (voor jullie beiden) zelf te maken. Nonkel André kreeg een job bij de toenmalige RTT en jullie gingen wonen in Woluwe langs de grauwe Leuvense steenweg waar dag- en nacht ononderbroken vrachtwagens met loeiende motoren de helling opdenderden. Je tweegezins-woning op het eerste verdiep lag bovenaan het vandaag genoemde Woluwedal met een veelheid van autostrades en mastodonterige multnationals.
Na enige tijd vonden jullie – met de ondertussen geboren Karina - een ander verblijf : de conciergewoning bij een villa in de ommuurde tuin van een rijke Zaventemse industrieel. Ik ben daar een aantal keer uitgenodigd en ik vond er mijn tante terug zoals ik haar het liefste zag : steeds weliswaar veel te druk bezig maar altijd even lief voor mij.
Jullie kochten bouwgrond in Zandvoorde in de Hortensialaan en Nonkel André kwam er vanaf toen ieder week-end en vrije dag werken. Wat ik mij nog herinner, is dat hij buiten metselarij en schrijnwerkerij ongeveer alles zelf in mekaar knutselde – en hij deed dit ononderbroken de volgende 50 jaar .
Aanvankelijk was er nooit tijd voor vakantie . Zodra je dochters echter waren uitgegroeid tot knappe tieners , zochten jullie herhaaldelijk ontspanning in Alpen, Ardèche, en de Cévennen. Per caravan bezochten jullie later zowat iedere landelijke parking ver van de mondaine badplaatsen in Frankrijk ,Spanje en Portugal. Latere jaren eveneens in de vroegere Oostbloklanden, toen meestal met eigen mobilhome.
Jij had niet het onderwijs gekregen dat je ongetwijfeld verdiende, leerde Frans in avondschool om gemakkelijker te communiceren met de plaatselijke bevolking en je in de Franse mentaliteit in te leven. Idem dito bij je latere trektochten naar Spanje, Portugal en de Oostbloklanden .
Haar Zandvoordse thuis bevat talloze relikwieën vanuit haar vakantiebestemmingen.
Je reisde dus graag en veel, maar eenmaal terug werd je opnieuw Zandvoordse huismus. Daar leefden jullie weliswaar teruggetrokken maar als epicuristen ; je had een grote keuze aan sterke dranken waarin je fruit uit de eigen tuin verwerkte.
Tante,jij was een kampioene in het afwegen van voor- tegen nadelen. Alles wat je deed moest meerdere malen maniakaal onderzocht worden op haalbaarheid, niets werd aangekocht zonder grondige prijsvergelijkingen , alles wat je zelf deed was beter dan de grijsheid van het commerciele aanbod.Zoiets vereist organisatie en werkzaamheid. Voeg hierbij spaarzaamheid en ik ziedaar de geschikte beschrijving voor de persoon Jeannine Slabbinck.
Maar je was daarnaast nog zoveel meer dan iemand die goed boerde. Je was een natuurliefhebber begaafd met grasgroene vingers. In de eerste plaats in het onderhoud van je eigen tuin: biologisch en ecologisch zodat je steeds gezond fruit en groenten teelde. Cynici ( zoals ik ) vragen zich nu af hoe het mogelijk is dat jullie allebei veel te jong zijn gestorven. Wat daarenboven eveneens zo bewonderswaardig was aan je hof, was de variëteit van vogels die standvastig kwetterden rond je terrasje. Die beesten beseften dat jijhen nooit kwaad zou doen. Ze kregen evenveel respect als je kippen die vrij rondscharrelden rond de achterdeur, eieren legden waar het hen uitkwam, sliepen in de bomen of op het dak van het waskot in plaats van op een stokje in een eng kiekekot. Merels rond je was een pluspunt in je leefbare wereld, vandaar dat je ieder jaar weer enkele aalbessenstruikenabsoluut vogel-toegankelijk liet en je ergerde aan would-be natuurliefhebbers die op allerhande manieren poogden om het vogelbestand rond hun eigen fruit te decimeren.
Dierenliefde dus in het algemeen , maar wat te zeggen van haar genegenheid voor honden; de dieren die jullie opvoedden, hebben bij leven al in het aards paradijs gewoond: Ik herinner die beesten als geliefde wezens die het verdienen om hier ter afscheid bij naam genoemd te worden : de Ierse setter Rebecca, die met een klein beetje zin voor overdrijving probleemloos schaakgrootmeesteres had kunnen worden. Daarna Merida die als zwerfhond vol luizen en teken werd opgevangen in Spanje en nog een 12-tal jaren zeer liefdevol werd behandeld alhier ... De voorbije jaren vond je het toch zo angstaanjagend dat Merida je zou overleven. Je onafscheidelijke gezel , een beetje doof geworden, stokoud maar nog steeds heel aanhankelijk krijgt echter gelukkig opvang in een ander gezin.
Samengevat , ik neem hier afscheid van iemand die ik graag heb gezien . Altijd al , sinds mijn geboorte .
