The Cats was een popgroep uit Volendam, bestaande uit zanger-gitaristen Cees Veerman (6 oktober 1943) en Piet Veerman (1 maart 1943), Jaap Schilder (9 januari 1943) (gitaar, piano), Arnold Mühren (28 januari 1944) (bas) en Theo Klouwer (30 juni 1947 - 8 februari 2001) (drums). De band was vooral populair in Nederland en Duitsland.

Biografie

The Cats heette in eerste instantie The Mystic Four, ontstaan uit een samenvoeging van Electric Johnny and the Skyriders (Arnold en Cees) en de Everly Kosters (Piet en Jaap). Later veranderde de naam in The Blue Cats waarin drummer Theo Klouwer de gelederen kwam versterken. De band kon (mede) opgericht worden door een lening van Jan Buys, hun latere manager. Dit was de vriend en latere echtgenoot van de zus van Jaap Schilder, een van de leden van The Cats. De groep had de grootste successen in de periode 1968 - 1972.

Halverwege de jaren '80 verliet Piet Veerman de groep. Hij scoorde een solo-hit met het nummer Sailin' home.

Op 23 maart 2006 werden The Cats benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. De bandleden Cees Veerman, Piet Veerman, Jaap Schilder en Arnold Mühren kregen de onderscheiding uit handen van de burgemeester van Volendam. Tegelijkertijd bracht de band, als éénmalige reünie, in de woorden van Piet Veerman "als dank aan al de fans" op initiatief van Bert van Breda, Johan Tol en Michel Veerman en met medewerking van producer John Ewbank van o.a. Marco Borsato, een cd/dvd, "Those Were The Days", uit waar twee nieuwe liedjes op staan: The Best Years Of My Life en de titelsong Those Were The Days, die beide na elkaar als single uitgebracht werden. Van het album waren in juli 2006 al ruim 35.000 exemplaren verkocht.

Op 15 februari 2008 werd de biografie van de Cats "De Cats, een Hollands succesverhaal" geschreven door Jip Golsteijn uit 1973 opnieuw uitgebracht.

Op 15 maart 2008, tijdens de tweede officiële Cats-fandag, werd de dvd "The Cats in Indonesië" gepresenteerd; met daarop de documentaire die Rita en Jan Huyskens in 1971 maakten van de tournee door Indonesië, een liveopname van Vaya Con Dios en The Story of The Cats anno 2008.

Over de singles

De eerste zes singles van de Cats waren alle up-tempo popsongs. Géén van de zes A-kanten was van eigen hand. De vierde single: 'Sure He's A Cat', met op de B-kant: 'Without Your Love' een compositie van Cees Veerman & Mel Andy, een ballad gezongen door Cees Veerman deed het met een 12e plaats aardig in de Nederlandse hitlijsten. Op de zesde single: 'Turn Around And Start Again', werd voor het eerst gebruik gemaakt van de 'Palingsound' orkestratie en arrangementen. Het nummer haalde een 14e plaats in de Nederlandse hitlijst, maar het was toch de voorbode van het grote succes.

Dat werd ingeleid met de volgende single en nummer 2 hit: 'Times Were When'. Het was nog steeds geen eigen compositie van de Cats, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met de volgende single en nummer 1 kraker: 'Lea'. Een compositie van Arnold Mühren, gezongen door Piet Veerman.

'Lea' vertelt het waargebeurde verhaal van de 20-jarige Lia Vertelman uit Wervershoof. Lia was vanaf het eerste uur een grote fan van de the Cats en bezocht vaak concerten. Arnold Mühren kende haar van deze concertbezoeken en op een gegeven moment hoorde hij dat zij en haar vriend betrokken waren geraakt bij een zwaar auto-ongeluk in Friesland. Lia was hierbij op slag gedood en haar vriend zwaar gewond. Arnold was hierdoor geraakt en heeft toen dit nummer voor haar geschreven. Na overleg met de familie van Lia is dit nummer uitgebracht.

Op de B-kant stond een nummer van Cees Veerman: 'I Gotta Know What's Going On'.

De volgende single: 'Why', werd ook een nummer 1 hit en was van de hand van Arnold Mühren, gezongen door Piet Veerman. De B-kant was: 'Mandy My Dear', geschreven door Jaap Schilder. De Cats hadden nu een superstatus bereikt in Nederland en wisten dat nog geruime tijd te handhaven.

Hun volgende nummer 1 hit werd: 'Marian', weer van componist en tevens bassist Arnold Mühren, de leadzang werd verzorgd door Piet Veerman. De B-kant: 'Somewhere Up There', werd gezongen én geschreven door Piet Veerman.

Ook op nummer 1 kwam 'Where Have I Been Wrong'. Deze ballad werd geschreven en gezongen door Piet Veerman.

Hierna volgde de grootste hit voor de Cats: 'One Way Wind', geschreven door Arnold Mühren, bereikte 'slechts' de derde plaats in onze hitlijst. Het nummer werd echter ook onder andere in België, Duitsland en Zwitserland een hit. De B-kant was: 'Country Woman', een rocknummer geschreven en gezongen door Piet Veerman.

De volgende 6 singles werden wel hits maar geen nummer 1-hit in Nederland, totdat 'Be My Day' uitkwam. Het was nu 1974 en dit in Amerika opgenomen nummer werd de laatste nummer 1-hit voor de Cats.

Er zouden nog vele singles volgen, maar ze verschenen niet meer hoog in de hitlijst, evenmin als de in 1985 uitgekomen laatste single: 'Hooray For Michael'. Wel werd de melodie van De postkoets van de Selvera's uit 1957 in 1983 gebruikt voor hun comeback-single La Diligence. Deze kwam op de rand van de top tien terecht.

John Lee Hooker (Clarksdale (Mississippi), 22 augustus 1917 - Los Altos (Californië), 21 juni 2001) was een invloedrijke Amerikaanse blueszanger, gitarist en songwriter die tijdens zijn leven verschillende soorten stijlen hanteerde. Hij geldt als een belangrijke vernieuwer van de blues. Bekende nummers van Hooker zijn onder andere Boom Boom en I'm in the Mood. Hij werd geboren in Clarksdale, Mississippi in een muzikale familie, en als neef van Earl Hooker.

Ook al stotterde hij in gewone gesprekken, wanneer hij zong, viel dat niet op door z'n half-gesproken zangstijl die zijn handelsmerk werd. Zijn muziek was ritmisch vrij, een eigenschap die teruggevonden wordt bij veel van de akoestische Delta Blues-muziek.

Aangetrokken door fabriekswerk verhuisde Hooker naar Detroit in 1943, waar hij zou blijven tot in 1969. Hij voelde zich perfect thuis in de nabijheid van de blues-saloons in Hastings Straat, dé plaats in Detroits oostkant voor entertainment voor zwarte burgers.

Carrière

Hooker begon zijn carrière in 1948 met de hitsingle "Boogie Chillen", opgenomen in een studio nabij de Wayne State Universiteit. Hij voerde vooral solo liedjes uit; hij werd populair bij de blues-aficionados, folkfans uit de vroege jaren 60, en bekoorde ook het witte publiek. Ook bood hij de jonge folk hero Bob Dylan indertijd een aantal kansen.

In 1989 begon hij een groepssessie met een aantal muzikanten, onder wie Keith Richards en Carlos Santana, om The Healer op te nemen - dat een Grammy won — een van de vele prijzen. Daarnaast werkte hij samen met onder anderen Miles Davis, Bonnie Raitt en Los Lobos. Hooker heeft ook verscheidene liedjes opgenomen met Van Morrison, zoals Never get out of these blues alive, The healing game en I cover the waterfront. Ook trad hij verscheidene keren op met Van Morrison, waarvan sommige nummers op het live-album A night in San Francisco te vinden zijn.

Hooker werd ziek vlak voor hij aan een tour door Europa wilde beginnen, in 2001. Hij stierf niet lang daarna op 84-jarige leeftijd.

John Lee Hooker heeft gedurende zijn leven meer dan 100 albums opgenomen. De laatste jaren van zijn leven vertoefde hij rond de baai van San Francisco, in Californië, waar hij een nachtclub toestemming had gegeven om de naam Boom Boom Room te gebruiken, naar één van z'n hits.

Hookers laatste opname vond plaats met de Italiaanse zanger Zucchero in de lente van 2001. Voor diens nummer "Ali D'Oro" (lett. Gouden Vleugels), van het album Shake, zong de bluesman nog het refrein in: "I lay down with an angel." Hooker liet acht kinderen, negentien kleinkinderen, een ontelbaar aantal achterkleinkinderen en een neef na.

Hoewel John Lee Hooker een belangrijk deel van zijn carrière woonde en werkte in Detroit, wordt hij niet meteen geassocieerd met de Chicago-stijl die lang de muziekscene in de grote noordelijke steden van de VS domineerde. Hooker staat vooral bekend als pregnant vertolker van een aantal zuidelijke bluesstijlen, beter bekend onder de verzamelnaam Delta-blues, met veel invloeden van country, folk en de zogeheten "front porch blues". Hookers gebruik van de elektrische gitaar - vaak een Gretsch, soms een Gibson - verbond op nog niet eerder vertoonde wijze de Delta Blues met de sterk opkomende naoorlogse niet louter meer akoestisch geïnspireerde blues.

Hookers songs zijn in een halve eeuw tijd honderden keren gecoverd door bands en individuele musici, van The White Stripes, MC5, The Doors, George Thorogood, Jimi Hendrix, Led Zeppelin, AC/DC, Van Morrison, The Yardbirds, The Animals, R. L. Burnside en de J. Geils Band tot en met The Rolling Stones, Eric Clapton en The Jon Spencer Blues Explosion.