na een tijdje kregen wij te horen dat mijn schoonzus en haar kinderen onze notaris wilden dagvaarden wegens schuldig verzuim!
onze notaris had hen moeten laten weten dat er een schuleiser was vóór de voorlopige koopakte werd getekend!!precies of jij niet weet dat je vader en man veroordeelt is en schulden had! zo heeft hun advocaat ook een brief naar onze notaris gestuurd, maar onze notaris heeft hem geantwoord dat zij op geen enkel ogenblik kontakt gehad heeft met hen omdat zij een andere notaris verkozen. ook de voorlopige koopakte is niet bij onze notaris getekend, maar ze dreigen nu al twee keer om onze notaris te dagvaarden. die is er nog al gerust in, zij treedt niet op voor mijn broer en zijn vrouw en kinderen maar voor de zeven anderen.
ondertussen sleept de zaak aan en is er nog altijd geen oplossing, ik dacht dat niemand in onverdeeldheid moest blijven maar blijkbaar kan dat wel!!! goed dat mijn moeder dit allemaal niet meer weet, en ik heb er genoeg van, ik vertrek volgende week voor 14 dagen naar mijn zoon in Spanje, maar daar ik niet meer mag vliegen ga ik nu met de auto mee met vrienden, ben benieuwd wat dat gaat worden, het is wel 2000 km, maar ik wil mijn zoon weer eens zien; tot de volgende keer
het vervolg was dat mijn broer zijn kinderen niet geinteresseerd waren in moeders huis, de voorlopige koopakte kon opgesteld worden; toen dat gedaan was en ter ondertekening voorgelegd werd kregen we opnieuw problemen, de schoonzus en de broer, ik zal hem voortaan A noemen, gingen niet akkoord, 30 procent schadevergoeding indien de koop niet doorging moest 10 procent zijn, de koopakte moest bij hun notaris getekend worden, maar dat hebben ze uiteindelijk onder mekaar gedaan, toen kon onze notaris de voorbereidingen treffen om de originele koopakte te laten tekenen. wij waren allemaal blij dat dit onder de voet uit zou zijn, maar toen begonnen de poppen te dansen!! 4 of 5 dagen voor de betekening kregen we een telefoontje van onze notaris dat de koop niet kon doorgaan omdat er beslag gelegd was op ons moeder haar huis voor het erfdeel van mijn overleden broer; maar schoonzus beweerde dat het maar om een paar centen ging, het zou vlug in orde zijn! maar men legt geen beslag voor een paar centen, wel?
bij hun notaris gevraagd, ja , het was alleen een kwestie van principes!! zou vlug in orde zijn, en de tijd vergleed;tot we zelf kontakt opnamen met de schuldeiser. die mens kwam uit de lucht gevallen, hij wist niet dat mijn moeder en broer overleden waren en al helemaal niet dat er onderhandelingen waren om hun schuld te betalen zoals zij beweerden, die schuld bleek iets aan het OCMW en de advokaat had haar aangeraden om die maar te betalen want ze zou het toch nooit winnen van het OCMW; dus, de schuldeiser ging natuurlijk ook voor het zijne, bleek de schuld meer dan een millioen te zijn.omdat mijn broer destijds frauduleus bankroet is gegaan en veroordeelt had hij niets meer op zijn naam,maar daar zij en haar kinderen de erfenis van vader aanvaard hadden, ging de schuldeiser bij de kinderen aankloppen. ondertussen zijn we al drie keer op de rechtbank geweest en volgende week weer, we geraken niet uit onverdeeldheid en de koop kan niet afgedwongen worden! nu vraag ik je! wat doet de rechter, we zijn nog geen 5 minuten binnengeweest en het werd weer uitgesteld, maar de zaak kreeg nog een staartje maar dat is voor de volgende keer...
natuurlijk moet ik eerst mijn kleinkind nog voorstellen he! geboren op 23 april 2007. http://blog.seniorennet.be/crea_powerpointgroep2/ daar staat een pps-je over mijn kleinzoon, zijn naam is Rune.
de rest van mijn verhaal is voor de volgende dagen, tot dan
bij de tweede bijeenkomst over de verkoop van het huis was er al een gegadigde, maar omdat dat een zoon van een van mijn zusters was, vond die andere broer dat hij het recht had om ook aan zijn kinderen te vragen of ze interesse hadden! precies of hij het er nog niet met hen over gehad had.!!! mijn jongste broer was al gaan lopen na weer een scheldpartij, de emoties liepen erg hoog op toen hij zei dat moeder boven haar stand geleefd had!!! te weten dat zij een dronkaard van een man had, negen kinderen heeft gekregen en twee miskramen, dat zij er alleen voor stond met de zaak en ten slotte een eigen huisje heeft kunnen verwerven noemde hij boven je stand leven!!! iedereen was woest en er werd beslist om niet verder te praten en alles langs de rechtbank te laten gaan , toen ik mijn broer achterna ging hebben ze dan toch besloten dat het huis kon verkocht worden, maar eerst moest mijnheer nog eens zijn gal kunnen spuwen zonder dat wij hem onderbraken. natuurlijk was ik de kop van jut en ik weigerde nog eens samen te komen, maar de ander broers en zussen hebben me overgehaald, maar het was zo erg dat ik en één van mijn broers een temesta moesten nemen om kalm te blijven, wat natuurlijk weer niet lukte, ik kon het niet zetten dat ze mijn moeder van alles beschuldigden, en de schoonzuster was dan nog zo brutaal om te zeggen dat ik een tafeltje naast moeders bed had staan met allerhande medicijnen om mijn moeder vlug aan haar einde te helpen!!!! terwijl ze nooit bij mijn moeder geweest is! nu, een jaar later, heb ik het er nog moeilijk mee, en als ik haar voor de wielen van mijn auto krijg zie ik me bekwaam om haar omver te rijden!!!het vervolg is voor een andere keer....
ik heb delen van mijn blog opnieuw gelezen ,na zoveel tijd verstreken te zijn moest ik mijn geheugen weer opfrissen; maar waar ik gestopt ben daar is het ook gestopt, we zijn nog geen stap verder; inmiddels is mijn broer ook overleden, twee maanden na mijn moeder, en toen is de heisa begonnen. om alle verdriet te verwerken hadden we besloten voorlopig niks te doen wat betreft de erfenis van mijn moeder, maar omdat je de sucsessierechten moet opgeven binnen de 5 maanden zijn we daar in maart mee begonnen. als erfgename van mijn broer was zijn vrouw ook aanwezig bij de besprekingen, de eerst bijeenkomst was een scheldpartij van een broer en de vrouw van mijn overleden broer, net de twee die mijn moeder nooit en nauwelijks bezocht hadden.
ze moesten weten wat vader achtergelaten had (20jaar geleden)
wat mijn moeder had toen ik daar bij ging inwonen, wat ze allemaal had uitgegeven, wat haar inkomsten waren enz....
wat vader achter gelaten had wisten wij niet meer, dus de notaris aangesproken, maar wij hebben destijds allemaal afstand getekend ten gunste van mijn moeder.en toen kwam de aap uit de mouw, of liever gezegd een halve, want er kwam nog een vervolg. in eerst instantie was beslist (met zeven) dat van de inboedel ieder zou nemen wat hij graag wilde en de rest naar een opkoper, maar die twee wilden dat het verkocht werd, ook het spaarboekje moest verdeelt worden voor er van de verkoop van het huis sprake kon zijn, maar dat kon niet omdat er nog rekeningen moesten betaald worden en de onkosten van de notaris. dan begon mijn andere broer aan mij vragen te stellen en me uit te maken voor dief, ik was met alles lopen ik was de enige die erfde etc..hij moest van mij 167000 frank, ook mijn andere broers en zussen, voor de huur die ik niet betaald had aan mijn moeder!!!! ik heb niet gevraagd om bij mijn moeder te gaan wonen, maar zij zelf én mijn broers en zussen, bovendien was mijn man stervende, dus ik zou liever gebleven zijn waar ik was, maar omdat niemand voor haar kon of wilde zorgen heb ik toegestemd! wat heb ik me dat al berouwd het laatste jaar, nu ben ik ziek en hoop op beterschap is er niet.
volgende keer meer
na meer dan een jaar ben ik hier terug op mijn blog, dank zij monique van de mailgroep powerpoint, ik had hem verwijderd omdat mijn moeder ondertussen overleden is, maar ik wilde hem graag terug; maar ik ga niet alle dagen schrijven hé, ik leer nu ppsjes maken, dus alvast weet welkom op mijn blog : mantelzorg en familie!!!! ik voeg nog een foto toe, misschien zijn er wel mensen die zich mijn blog herinneren, dus ook de foto.
groetjes
kurosawa
nu zit ik hier, de begrafenis en de voornaamste dingen zijn gedaan, mijn broer zorgt voor de rest. ik heb het de laatste dagen te druk gehad om iets toe te voegen aan mijn blog, maar dat ga ik nu doen.Ik weet niet goed waar te beginnen, men zal begrijpen dat ik nog met veel verdriet zit, ik ben deze namiddag naar het kerkhof geweest, ik zie haar asse en de bloemen maar ik voel niets, zij is daar niet, zij is in mijn hart. ik kan ook niet huilen, ze wilde zo graag sterven dat we blij mogen zijn dat ze zachtjes is ingeslapen, maar ik mis haar zo! telkens als ik inkopen moet doen vraag ik me af of zij dat ook zou lusten, en deze namiddag stond ik met een doos ijsjes in mijn hand en ik eet nooit ijs, maar zij wel, dus ik denk dat het nog even zal duren. ondertussen zijn alle officiele instanties op de hoogte en heb ik haar invalidenkaart en de telefoon weggebracht. er liggen nog een paar dingen in het huis van mijn moeder maar die zal ik wel eens ophalen als ik ze nodig heb.
na de asuitstrooing zijn we samen gekomen om een en ander uit de doeken te doen,ik heb haar trouwkettinkje gekregen, mijn jongste zus haar trouwring en van het geld dat ze nog in huis had hebben we missen laten doen. verder hebben we allemaal enkele taken gekregen en werd beslist om een afspraak met de notaris te maken, maar toen mijn zieke broer hoorde welke notaris we hadden gekozen was hij razend, hij wilde dat we naar zijn notaris gingen, maar mijn moeder had deze gekozen en daar waren we mee akkoord gegaan. mijn zus moest de trouwboekjes ophalen maar kreeg het zijne niet mee, maar de dag dat mijn oudste broer naar de notaris ging was hij daar al geweest en gevraagd of het daar wel eerlijk aan toe ging!en dat aan een beeedigde notaris!!!! van mij eist hij een grote som geld, waarom weet ik niet maar ik ben niet ongerust, alles staat op papier en dat kan hij inzien bij de notaris, ik snap het echt niet, zo ziek en toch nog ruzie maken, ik heb medelijden met hem, als hij er niet meer is zal zijn vrouw heel eenzaam zijn zonder familie of vrienden, en dat zal dan ook deels haar eigen schuld zijn, ze heeft me van iets beticht dat een grote leugen is en dat laat ik niet op me zitten, daar zal ze nog wel van horen! de volgende dag ben ik met mijn zoon naar spanje gevlogen, maar dat is voor de volgende keer
ja, ik ben weer terug in het land, maar het is even een schrikken, zo'n vies weer! ik heb de batterijen weer opgeladen, maar er blijft nog een en ander te doen in het huis van mijn moeder, de was en de plas van 17 dagen vakantie, dus later meer, en nu in mijn bedje!
vandaag ben ik met mijn zus naar het mortuarium geweest om mijn moeder te bezoeken, ik kon het niet laten , ik moest haar zien! maar er schoot weinig van over van mijn moedertje, het lijkt wel of ze nog gekrompen is. en zoals ze leefde , zo is ze ook opgebaard: scheef! het mensje was helemaal vergroeid en ja, daar is weinig aan te doen, maar we vonden haar mond niet goed, te veel mond voor zo'n klein gezichtje, daar hebben ze wat aan gedaan en nu lijkt ze meer op zichzelf. vanavond is mijn dochter en twee nichtjes haar gaan bezoeken, ik wou dat deze periode voorbij was, ik heb gewoon hartepijn van al het verdriet dat ik zie, en dat moet nog zo tot vrijdag. donderdag komt mijn zoon alleen, dolores krijgt geen verlof omdat ze geen bloedverwant is, en voor één dag is de moeite niet. wat zal hij verdrietig zijn, hij hield echt veel van haar, en nu moet hij alleen afkomen, mijn broer gaat hem halen, ik kan niet mee, ik heb nog te veel te doen, het worden zware dagen ja, en dan gaan mijn gedachten ook vaak naar mijn broer en schoonzus, zij hebben hun zoon verloren nog niet zo lang geleden en nu moeten ze weer door die pijn, ik lees het op hun gezichten, ze hebben diep verdriet, en ik kan hen niet troosten, mijn potje is ook overgelopen, wie troost mij als ik straks alleen achterblijf? ook mijn jongste zus heeft verdriet, ze vermagerd zienderogen,maar ze wil ons niet vertellen wat er aan de hand is, dat respecteer ik maar het doet pijn om je familie zo te zien lijden, en dan die broer die nooit thuis kwam? ze willen allemaal een bewijs van overlijden voor hun bazen , waarom? gaan ze naar de begrafenis komen of willen ze alleen een vrije dag?zoveel dingen die ik in mijn hoofd steek, misschien ben ik overgevoelig, en ben ik bang om alleen over te blijven, hopelijk heelt de tijd alle wonden, maar 't zal even duren want ik heb er vele!
een moeder sterft altijd te vroeg,
al wordt zij nog zo oud,
je bidt dat god haar sparen zal,
omdat je van haar houdt.
maar als de dagen knellen gaan,
zij ziek wordt en benauwd.
bidt je dat god haar halen zal ,
omdat je van haar houdt.
treur niet over mijn dood,
maar verblijdt je over mijn leven.
eerst en vooral hartelijk dank voor uw steun en medeleven bij het overlijden van mijn moeder,het verdriet is groot, daarom vertrek ik samen met mijn zoon na de begrafenis naar spanje, moeder wordt gecremeerd op 24 november en op 25 november vertrekken we, dus jullie zullen me een tijdje niet zien, later, als alles een poosje voorbij is zal ik jullie er alles over vetellen, maar nu is het me zwaar te moede, dus neem ik hier een tijdje afscheid, dank en tot ziens
helaas, mijn moeder zal niet weerkeren naar huis, ze zal overlijden aan longembolien, ze is buiten bewustzijn, ze eet of drinkt niet meer, ze geeft geen enkele reactie, en de verpleegster heeft ons gevraagd om te komen waken, wij willen niet dat ze alleen sterft, in deze toestand mag ze niet vervoerd worden dus ligt ze nu heel alleen op een vierpersoonskamer, dit vind ik zo jammer, haar en mijn droom zullen niet uitkomen, maar ze moet niet meer vechten, dat heeft ze al méér dan genoeg gedaan, maar jammer dat ik het niet heb kunnen waar maken, haar bed was al gedekt, de verpleegsters al verwittigt en de ambulance al besteld, ik was weer hoopvol maar nu moet ik inzien dat het niet meer gaat, haar kaarsje is zo goed als uitgebrand,morgenochtend om 6 uur is het mijn beurt om te waken dus ik ga het kort maken en in mijn bedje kruipen, en of het nog niet genoeg was is een nichtje met haar auto tegen een boom gevlogen, het dak er afgezaagd, en haar naar het ziekenhuis gebracht, , mijn kleinzoontje moest de poliepen laten trekken, en een sneetje aan zijn piemeltje, die was ook moe en de kleine een beetje verward, hopelijk komt dat wel goed. tot zover, morgen mijn verslag over de wake......
inderdaad, mijn moeder komt naar huis de volgende dinsdag;de sociale dienst kwam vragen welke hulp we nodig hebben maar ik heb al veel hulp, die was even op rust terwijl ze in het ziekenhuis lag, vanaf dinsdag is het weer om de beurt een keer in de week komen slapen, en af en toe eens invallen op een namiddag zodat ik mijn boodschappen kan doen. de ziekenwagen wordt besteld om halftwee, maar voordien moet ik nog naar de longarts op controle. ze raden ons aan om met twee te komen zodat iemand bij in de ziekenwagen kan gaan zitten, dus de voorbereidingen zijn begonnen, ik denk dat ze tevreden is, ze zegt niet veel maar als je het over huis hebt zegt ze dat het thuis nog maar het beste is, voor de rest vergeet ze alles, ze wist niet meer wie er op bezoek geweest was, en die paljas die gezegd had dat mijn zus niet meer mocht bellen om haar te helpen bij het eten die was er om drie uur. ze hebben een notitie achter gelaten in het verzorgingsboekje:ons moe zeurt! dat hij dan wegblijft ! ik ben in ieders geval kontent dat ze naar huis mag, in het ziekenhuis konden ze niets meer voor haar doen, ik weet dat het nog een zware opgave zal zijn, maar ik hoop zo haar laatste wens te vervullen.ze zijn al gestart met een schema voor pijnbestrijding,ze krijgt een naaldje in haar arm voor eventuele medicijnen en ze hebben een plakker opgeplakt, ispahan moet er ook bij komen, ende dokter krijgt een schema van de specialist,dus hoop ik dat alles weer goed gaat, maar ik zal wéér niet naar spanje kunnen, maar ja dat is van latere zorg..
gisterenavond zijn we voor een gesprek bij de specialist geweest hij zegt dat ze verschillende embolieen heeft gehad en dat ze daar spuitjes voor krijgt. ze reageet daar goed op, ze ademt niet meer zo benauwd. de dokter is niet van plan verdere onderzoeken te doen.de vraag was; wat nu ? alles wat ze daar voor haar doen kunnen wij ook, dus heb ik gezegd dat ze wat mij betrof gerust naar huis mag komen. waarschijnlijk zal ik daar weer comentaar op krijgen,want ze zullen af en toe moeten komen helpen. er wordt nu een sociaal plan en een behandeling opgestart en dan zou ze naar huis mogen.ik ben oprecht blij, en moeder ook, ze onthoud niks maar vandaag zei ze dat ze volgende week naar huis mag,ze was tot tranen toe ontroert, ik denk dat ze altijd gedacht heeft dat ik haar in de steek zou laten. er moet eerst nog wel van alles geregeld worden, bovendien zal ik mijn reis naaar spanje wéér moeten annuleren,wat zal mijn zoon boos zijn. maar ik heb altijd gezegd dat mijn moeder op de eerste plaats kwam,natuurlijk vind ik het jammer, ik ben dit jaar maar één keer geweest, ik hoop dat hij het begrijpt.het zal denk ik niet zo zwaar zijn als toen met haar longontsteking, ze kan niet meer uit bed, dus alles gebeurt in bed, ik moet haar niet meer tillen, en ik gebruik de babyfoon weer, dus ik denk dat het wel mee zal vallen, deze avond ga ik haar helpen met het eten, dus misschien zie je me vanavond nog
nee, het ziet er niet goed uit, morgen moeten we op gesprek komen bij de behandelende arts, en dat is een veeg teken, ik zie zelf ook wel dat het zo niet verder kan,de verpleegster heeft tegen mijn broer gezegd dat ze palliatief is, maar dat is ze nog eens geweest hé ? maar ondertussen is haar hartslag fel verzwakt,ze geven haar alleen nog verzorging en ze eet een heel klein beetje, ze valt weer zienderogen af, dus ja, nu geloof ik het ook. maar als ze niets meer voor haar kunnen doen, dan wil ik haar terug naar huis halen, met wat extra verzorging van de verpleegsters en mijn familie moet dat kunnen, ik zie het geen maanden meer duren, net een vogeltje dat uit zijn nestje gevallen is. het is haar innige wens om thuis te mogen sterven en als ik kan vervul ik deze belofte. morgen meer
rond halfdrie zat ik weer bij mijn moeder, ze ligt alleen op een kamer van vier, de gordijnen dicht en een bekertje water op haar nachtkastje. ze heeft de hele tijd gesimd ( gekreund) van de pijn, ik had ze een dolol gegeven en toen heeft ze een kwartiertje geslapen, en alles begon weer van voren af aan. mijn zus had me een potje tiramisu meegegeven, dar heeft ze vijf hapjes van op, daarna moest ze op de pot, de verpleegster was er niet voor, ze zei dat ze niet meer op haar benen kan staan, maar mijn moeder wil niet in de pamper doen, dus kwam er een tweede verpleegster en hebben haar op de pot gezet, die zeiden dat mijn moeder erg ziek is, de spuitjes voor haar longembolie slaan wel aan maar heel traag, de dokter wil geen verdere onderzoeken meer doen omdat ze dat niet aan kan. ondertussen halen ze haar ook niet meer uit bed en doen ze haar geen kleren meer aan,te vermoeiend, dus ik denk dat ze haar opgegeven hebben. haar voorhoofd, armen en rug zijn nat van het zweet, ze wil de dekens van haar bed maar ze voelt kou aan, dat is nog niks gebetert, en telkens zeggen de verpleegsters dat ze ook al zo oud is en wat ik dan wil. ik wil alleen dat ze geen pijn heeft, dus bij het eten gaven ze haar een dafalgan, maar het werkte niet, ik heb haar een tijdje op haar zij laten liggen en dan stopt het gejammer even, van eten kwam ook niet veel in huis, ze heeft twee keer van haar boterham gebeten, een slokje van een drankje en dat was het. ik vrees dat het zo niet lang zal duren, maar blijkbaar hebben mijn broers of zussen er geen erg in dat het zo slecht gaat. vandaag had ik een volle zak vuile was, die staat weer klaar om mee te nemen, morgenmiddag gaat mijn zus omdat ik de kleinkinderen hier heb, en morgenavond zou mijn dochter gaan, maar ik ga ook, ik wil zien hoe ze evolueert, dus tot morgen
gisterenavond ben ik weer bij mijn moeder geweest, ze had haar beker weer uitgegoten in bed, de lakens nat natuurlijk. ze heeft ocharme een halve boterham gegeten en een paar schepjes pudding, ze heeft zo warm zegt ze, de dekens wegen zo zwaar en ze ademt zo moeilijk, haar voorhoofd en rug zijn nat van het zweet en toch voelt ze kou aan. de verpleegster kwam haar verversen en ze zei tegen mij dat ik maar naar huis moest gaan, ze was te moe om te praten, en wat ze zegt trekt op niks, ze vroeg naar haar moeder en waarom zij niet op haar gewacht had, als ik vraag is die of die geweest dan weet ze het niet meer, het rare is dat ze vroeg of ik gebeld had naar een broer om hem te feliciteren met zijn verjaardag, maar dat was op 1 november. ik geloof dat haar hersenen helemaal van slag zijn. dan ben ik ook nog naar haar vorige kamer geweest, daar lag ook iemand die ze kende, ik schrok me rot, ze droeg een grote halskraag, bleek dat nog van de val die ze 14 dagen geleden in het ziekenhuis gemaakt had!hoe is het mogelijk? het zelfde met mijn moeder, ik had aangedrongen om haar longen na te zien, zeggen ze dat er fotos gemaakt zijn en er niks aan de hand is, nu heeft ze dan al enkele longembolies gehad! hoe lang houdt een mens dat vol? nu krijgt ze spuitjes in haar buik en is het weer afwachten, mijn broer was er deze middag en die had geen beter nieuws, dus het gaat niet vooruit,straks ga ik nog maar eens kijken, totlater.
