Ik ben René Schupp, en gebruik soms ook wel de schuilnaam utopia.
Ik ben een man en woon in Kerkrade (Nederland) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 02/01/1941 en ben nu dus 83 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven. Lezen, Muziek, Tai Chi..
FILOSOFIE:
Bij het recht om te zeggen wat je denkt, hoort de plicht om te denken over wat je zegt.
Kerkrade was twee bioscopen rijk; het 'Hollandia' en het 'Roxy' theater. In het weekend stonden de mensen in een lange rij voor een bezoek. Er speelde weer een leuke film; helaas kwam ik met een stel vriendjes enkele dubbeltjes te kort. Zodoende gingen wij in de belt lege flessen zoeken.
Wij vonden enkele lege melkflessen en brachten deze naar melkboer Faber in de Koestraat. De winkel bevond zich op de begane grond en het woonhuis boven de winkel. Naast de winkel was een lange overdekte gang. Deze gang kwam uit op het erf achter de winkel. Nadat we statiegeld hadden ontvangen bracht de melkboer de flessen achter de winkel naar de binnenplaats.
Intussen stond in de gang reeds iemand van ons klaar om via het poortje weer enkele flessen te vergaren. Natuurlijk ging dit slecht maar één keer goed. Even later was het de beurt van Jan (G). Heel voorzichtig opende Jan het poortje maar had echter buiten de waard (lees Faber) gerekend. Deze verkocht Jan een flinke draai om de oren.
Ik was in de straat aan het voetballen. Moeder riep mij om een boodschap bij de slager te doen. "Hè..... hè..... altijd ik." Maar het geklaag had geen zin. De boodschap moest toch gebeuren. Ik vroeg aan Laurens (D), of hij even mee ging naar America. "Dat is wel erg ver" zei Laurens plagend, wetend dat America de naam van de slager was. Samen op één fiets reden wij naar het centrum van Kerkrade. Daar werden pamfletten uitgedeeld. Terwijl wij zo voorbij fietsten greep ik naar een aantal pamfletten.
Door middel van het pamflet zocht de KVP steunbetuiging voor de aankomende Kamerverkiezing. Tevens was er een prijsaankondiging door middel van een volgnummer. Na de boodschap wilden wij ons huiswaarts begeven. Plotseling scheerde er een helikopter over ons heen; deze bleek te gaan landen op het terrein van de huidige 'Roda Hal'. Nieuwsgierig gingen wij een kijkje nemen. Via megafoons werden winnende nummers van de pamfletten afgeroepen.
Al gauw bleek dat ik een winnend nummer had. Samen met een buurtgenoot mocht ik in de helikopter plaats nemen voor een rondvlucht boven Kerkrade. Dit was indrukwekkend. Echter toen ik later thuis kwam was moeder boos; ze stond al enige tijd op het vlees te wachten en vader was ook al thuis van de mijn. Opgewonden vertelde ik wat ik gewonnen had. "Ja, ja, jouw fantasieën ken ik......", zei moeder.
Gelukkig....., de volgende dag stonden de winnaars met een foto in de krant.....!!!
Aan de Koningsweg bevond zich een smalle bosstrook; aangeduid met het bord: VERBODEN TOEGANG. In de volksmond dan ook bekend als het verboden bos. Desondanks een prachtig speelgebied. Aan de overzijde een grote witte zandplaat als overblijfsel van de reeds ontgonnen grintgroeve. Inmiddels in gebruik als stortplaats voor het huisvuil en andere afgedankte spullen. De omgeving had op de jeugd een enorme aantrekkingskracht.
Wij hoopten dat de afgraving wel wat te bieden had. Na enige tijd vonden wij een oude stenen vaas. Denkend aan de Germanen, Batavieren en Romeinen, besloten wij de ´kostbare´ vaas naar het museum te brengen. Het museum was gevestigd in een zijvleugel van kasteel ´Oud Erenstein.´Onderweg waren wij reeds plannen aan het smeden hoe wij het geld zouden besteden. Bij het passeren van een boerderij kwamen wij een vrouw tegen op een fiets. Zij zag de vaas en stapte af. Zij vond de vaas erg mooi en bood ons een kwartje aan. Natuurlijk gaven wij hier geen gehoor aan. Wij waren ervan overtuigd dat wij even later steenrijk zouden zijn.
Jan (K) zag het eigenlijk niet zo zitten. Hij had het grootste plezier en lachte dat het een lieve lust was. Nadat wij aangebeld hadden bleef Jan op de onderste kasteeltrede zitten. De beheerder zag het ook niet zitten en dacht dat wij hem in de maling wilde nemen. Boos stuurde hij ons weg. Erg teleurgesteld trachtten wij de eerder geïnteresseerde vrouw nog ergens te ontdekken. Helaas in geen velden of wegen te bekennen. Ontmoedigd gooiden wij de vaas stuk tegen de scheidingsmuur van de boerderij.
De oude muur stond erg wankel op de fundering. Men was bezig om de muur te slopen. Wij vroegen of wij mochten helpen. De boer vond het goed. Energiek begonnen wij tegen de muur te duwen, de muur begon te wankelen om even later met geraas en een stofwolk het onderspit te delven. Trots en voldaan vroegen wij de boer om drinken. Zijn antwoord: "Jullie zijn bedankt, ga maar lekker in de sloot drinken."
Om onze ergernis te verdrijven gingen wij in de buurt van de tunnels bij café ´De Bril´ slootje springen. Het spreekwoord ´Wie het laatst lacht, lacht het best´ was even later van toepassing. Jan (K) die zoveel plezier had gehad om de vaas, viel in de sloot. Proestend kwam hij boven water en riep: "Ik verdrink, ik verdrink!" De sloot was echter niet zo diep, het water was wel erg vuil. Nu was het onze beurt om te lachen. Hilmar (C) sloeg zich op de knieën van plezier. Het was ook een uiterst komisch gezicht; Jan met een natte graspol op zijn hoofd.
Bekomen van het plezier besloten wij de boer in de luren te leggen. Wij stapten het café binnen. Even later verscheen er achter de tap een dikke vrouw. Wij vertelden dat we de boer hadden geholpen en dat wij van hem een glas limonade te goed hadden. Hij zou later komen afrekenen. Argwanend schonk zij ons een glas limonade. Toen ik dit op had kon ik mijn lachen bijna niet ophouden en zei: "Ik ga even kijken of de hond noch aan de lijn zit." Buiten gekomen, een enorme lachbui. Even later volgen de anderen met her zelfde verhaal. Wanhopig riep de vrouw: "Hoeveel honden hebben jullie dan.....?"
De voormalige grintgroeve, annex vuilnisbelt werd in beginsel omgetoverd tot een stadspark. Later werd er ook een speeltuin gerealiseerd. Heel veel werk moest worden uitgevoerd. Veel grond moest er worden verplaatst. In verband met de hoogte verschillen konden er geen vrachtwagens rijden. Er waren smalle spoorrails gelegd waarop de kiepwagens op en aanreden. Na schooltijd waren we hier steeds te vinden.
Tijdens een pauze van de grondwerkers was ik met enkele vriendjes in een kiepwagen gaan zitten om stiekem een sigaretje te roken. Plotseling raakte de wig van de rails; onder luid geschreeuw daalden wij een helling af. Hein (J) vloog uit het kiepwagentje; kwam met zijn hoofd op de rails terecht. Ik sprong onmiddellijk uit de wagen en hield deze tot stilstand om erger te voorkomen; desondanks had Hein een flinke hoofdwond opgelopen.
Bij de spoordijk liepen twee tunnels; een voor het normale verkeer en een voor de tram die van Kerkrade naar Heerlen reed en natuurlijk ook weer omgekeerde richting. Met een aantal vrienden bij de tramtunnel aan het spelen: cowboy en indiaan.Wij legden ons oor op de rails om te luisteren of de tram al aan kwam. In dat geval legden we enkele kiezelsteentjes op de rails om deze te laten verpulveren tot poeder. Terwijl de tram aankwam liepen we langs de schuine kant van de tunnel omhoog om ons te verstoppen.
Op dat moment dat de tram de tunnel uit kwam gleed dezelfde Hein plotseling van de tunnelrand naar beneden. Deze keer was het Hilmar (C) die hem op het nippertje kon redden; greep hem bij zijn kraag. Regelmatig bleek Hein de pechvogel te zijn….!!
Blij worden van het afval van de ander. Wat de één niet meer kan gebruiken en naar de afvalhoop brengt kan voor de ander heel waardevol zijn. De pechvogel uit het vorige verhaal maakte zijn redder van het ene op het andere moment tot een geluksvogel.
De opa van Hein (J) was de schuur aan het opruimen. In de onnoemlijke berg rommel kwam hij ook een fiets tegen met kapotte spaken en versleten banden. In opdracht van zijn opa moest Hein de fiets naar de vuilnisbelt brengen. Terwijl Hein hiernaar onderweg was, kwam hij Hilmar (C)) tegen die de fiets wel wilde hebben.
Maar Hein was onverbiddelijk; moest de opdracht van zijn opa correct vervullen. Hilmar volgde hem naar de belt. Terwijl Hein aanstalten maakte om de fiets de berg af te kieperen; greep Hilmar de fiets aan de achterzijde beet en riep: "Fiets, ik heb je...!"
Enkele dagen later reed de geluksvogel met zijn aanwinst door de straten. Zijn vader had enkele spaken vervangen en nieuwe banden opgelegd. Vervolgens een goede poetsbeurt. Hilmar trots als een pauw en Hein met een beteuterd gezicht.
In de buurt bevond zich een beemdgebied. In beginsel was dit waterrijke en natuurlijk gebied afgegraven voor zand en grintwinning. In een later stadium werd deze grintgroeve dicht gestort met huisafval. In de volksmond ook ´de Bende´ genoemd. De benaming Bende is afgeleid van het woord Beemd; waterrijk gebied. Dit gebied had een enorme aantrekkingskracht op de jeugd. Enerzijds zoeken in het afval naar gebruiksvoorwerpen of onderdelen; anderzijds klimmen in de bomen of verstoppertje spelen. Maar ook oorlogje voeren tegen andere wijken.
Op een gegeven moment werd een volle lading zaagsel (sjnietsmeeël) gestort afkomstig van de timmerwerkplaats in de buurt. Het was geweldig om na een aanloop, in duikvlucht naar beneden te zweven. Echter mijn oudere neef Michel (H), had enorme pech. Door het smeulend afval verbrandde hij beide enkels.
Na verloop van tijd werd het natuurgebied annex vuilnisbelt omgetoverd tot een hertenpark inclusief een speeltuin. Het hertenpark was nog in de eerste fase. Om voetballende jeugd van de straat te weren, kregen wij van de gemeente een plek aangewezen waar we mochten voetballen. Het was enige meters lager gelegen dan het hertenpark; zeer hobbelig met onregelmatige heuvelpartijen.
Met man en macht werd met kruiwagens de nodige grond verzet. Na enkele weken hadden we in onze ogen dan ook een prachtig stadion, waren hier na schooltijd dan ook vaak aan het voetballen. Helaas kon onze vreugde niet lang duren. De gemeente zag hier heil in voor ontwikkeling hertenpark tweede fase. Ons ´stadion´ werd omheind; vervolgens een schuin aflopende tunnel gegraven, waardoor de herten of overige dieren zich naar het lager gelegen gebied konden begeven. Snik, snik, het werd weer voetballen in de straat, waarbij helaas vaker een ruit sneuvelde.
In onze ogen was het gemeentelijk besluit dan ook erg onrechtvaardig; met enige agressieve uitingen tot gevolg. Met katapulten werd op diverse objecten geschoten. Eveneens moest de straatverlichting het op een aantal plaatsen ontgelden. Zelfs een bouwkeet van de gemeente werd omgeduwd. Uiteraard niet goed te praten; echter ons stadion hadden we aangelegd met bloed, zweet en tranen…..
Vaak is men in een gebeurtenis direct of indirect betrokken. Voor de een is het een bijzondere ervaring, voor de ander een vage herinnering, of mogelijk in het vergeetboekje geraakt. Hoe dan ook; leuk om onderstaand verhaal te vermelden.
Frans (W) woonde in de Erensteinerstraat; op al jonge leeftijd maakte hij kenbaar dat hij geroepen was om God en de mens te dienen. Het was ook niet zo vreemd; zijn oudere broer Piet was reeds jaren missionaris in de Derde Wereld. Frans was een echte wereldverbeteraar en het was zijn grote wens om zijn broer Piet te volgen. Hij kon hierover geweldig vertellen. Eveneens werd hij sterk geïnspireerd door een boek over Paul Krüger: de vijfde president van Transvaal en een voorvechter voor onafhankelijkheid. Enige tijd voordat Frans zijn studie definitief begon aan de Katholieke Universiteit in Tilburg beschrijf ik de volgende anekdote waarvan een duiventil deel uitmaakt.
Voor de duidelijkheid hoe het een en ander is ontstaan; eerst de volgende toelichting. De vader van Laurens (D) hield sportduiven; enerzijds voor wedstrijden en anderzijds om af en toe een kluifje in de soep te hebben. Op een keer haalde Laurens een aantal duiveneitjes uit het hok om deze in de pan te bakken. Echter om de pan gevuld te krijgen waren er nogal wat nodig; maar het smaakte wel.
In het hertenpark stond een duiventil met sierduiven. Regelmatig vroegen we aan de parkwachter of de duiven nog geen eitjes hadden gelegd. Elke keer weigerde hij ons te antwoorden totdat hij het kennelijk zat was. Op een gegeven moment gaf hij toestemming om in de paal te klimmen waarop een duiventil bevestigd was.
Frans, de priesterstudent klom in de ladder om vervolgens zijn zakken vol te stoppen met de aanwezige duiveneitjes. Echter toen Frans de ladder afdaalde gingen de eitjes stuk. Helaas stonk Frans een uur in de wind; kennelijk was de houdbaarheidsdatum verstreken…!
Na zijn studie is Frans als missionaris vertrokken naar Nicaragua. Jaren later nog een keer ontmoet terwijl hij in onze parochie de eucharistie deed en een inzameling hield voor getroffen gebieden. Naast zijn priesterschap had Frans het beroep van lasser geleerd. Zo kon hij effectief in de missie werkzaam zijn. Hij kwam echter in opstand omdat de bisschop collecten en zwaar verdiende gelden opeiste.
Naar ik vernomen heb is Frans op latere datum uit het priesterambt getreden; is docent en vertaler. Woont momenteel samen met zijn vrouw in Spanje (Tarragona).
Twee boezemvrienden; Walter en Nol. Ze woonden in de zelfde straat en gingen naar de zelfde school. Twee belhamels die waren geïnspireerd door de verhalen van ´De Bokkenrijders.´ Hoe dan ook; ze wilden graag een extra zakcentje verdienen en besloten het volgende plan uit te voeren.
In de brievenbus van een buurtgenoot een brief met het uitdrukkelijke verzoek om de volgende dag voor een bepaald tijdstip, tien gulden te leggen onder een kei in de doodlopende brandgang achter de woning. Als bewoner hier niet aan zou voldoen; een dreiging dat het huis in de fik gezet zou worden. Ondertekend door de club van ´De Zwarte Hand.´
Op het bewuste tijdstip slopen boezemvrienden door het donkere gangpad om de buit op te halen. Echter een verdekt opgestelde politieagent greep hun in de kraag en nam hen mee naar het politiebureau. Daar mochten ze over hun zonden nadenken. Op de knieën met hun gezicht naar de muur: in beide handen een geraniumpot. Loodzwaar; echt waar. In ieder geval gedeelde smart; halve smart…!!!
Een jongeman uit onze wijk was met een meisje uit een andere wijk op stap geweest. Nadat hij haar thuis had gebracht en afscheid had genomen werd hij door de jongemannen van betreffende wijk met argusogen nagekeken. Op weg naar huis had hij al snel het gevoel dat hij gevolgd werd. In het schijnsel van de maan, zag hij reeds de schaduw van zijn achtervolger. Hij begon sneller te lopen. echter zijn achtervolger volgde hem even snel. Hij werd nu toch wel erg angstig, draaide zich om en zwaaide hevig met zijn vuisten. De achtervolger stond eveneens stil met zwaaiende vuisten. Wat een opluchting; het was zijn eigen schaduw.
Als mijnwerkers na uren zwoegen weer boven kwamen, stonden we met honderden tegelijk in het bad en was lokaal. Over en weer werden de ruggen gewassen (poekelen). Regelmatig kwam de Mijnpolitie controleren of er in het bad lokaal gerookt werd. Luidkeels werd dan geroepen: " Politie…Politie."
Een poedelnaakte mijnwerker had de Mijnpolitie niet gezien of horen aankomen; van schrik wist hij niet waar hij zijn sigaret moest houden en hield quasi onverschillig zijn handen op de rug. Stel je dit beeld eens voor; vermanende Mijnpolitie in uniform naast de poedelnaakte mijnwerker. Deze herinnering roept steeds weer een glimlach op.
Tegenover mijn ouderlijke woning in de Koestraat woonde een oudere weduwe. Haar man Louis Sluis was al enkele jaren overleden. Haar zoon Piet was een man met twaalf ambachten en dertien ongelukken. Hij stond bekend om de ondeugende streken die hij uithaalde. In onderstaand verhaal was hij buschauffeur.
Twee busondernemingen zorgden voor het vervoer van Kerkrade naar Heerlen. Ze stonden bekend als de groene lijn (LTM) en de rode lijn (IAO). Met beide lijnen kon men Heerlen bereiken, zij het via een afwijkende route.
Op een vroege wintermogen had een mijnwerker zich verslapen en stond op een latere bus te wachten. Bang dat hij te laat kwam trappelde hij van ongeduld. Hij was blij toen Piet kwam aanrijden. Beiden waren vrienden van elkaar. Even later reed Piet in volle vaart naar het mijnbedrijf waar zijn vriend werkzaam was. Echter in de opwinding negeerde hij de overige halten en liet wachtenden letterlijk en figuurlijk in de kou staan. Zijn vriend kwam alsnog op tijd. Uiteraard moest Piet zich verantwoorden bij de Directie; kreeg hierbij flink de oren gewassen.
De moeder van Piet kon moeilijk omgaan met het belhamelgedrag. Zij bezocht het graf van haar overleden echtgenoot en maakte een kuiltje in het graf en sprak de historische woorden: "Louis....., hoor je mij? Die verdomde Piet maakt mij knettergek!"
Veel Amerikaanse soldaten die Nederland in 1945 bevrijdden, hadden kauwgom bij zich. Ze kauwden het zelf, maar deelden het ook uit. Indrukwekkend de zogeheten ‘Black Soldiers’ met hun sneeuwwitte tanden. Steeds meer Nederlanders leerden kauwgom kennen. Kauwen op kauwgom werd stoer gevonden. Heel wat Nederlandse jongens wilden er net zo stoer uit zien als Amerikaanse soldaten. Om indruk te maken, en natuurlijk dat het lekker was. Ook meisjes gingen kauwen met voornamelijk de zogeheten bubblegum. De eerste kauwgomfabriek ging in Nederland in 1948 van start onder de merknaam Maple Leaf. Onderstaande tekstblokken staan min of meer in relatie met het thema kauwgom.
Omstreeks 1925 werd een aanvang genomen met de aanleg van het spoorlijntje Schin op Geul en Kerkrade. In de volksmond het zogeheten 'miljoenlijntje'. Deze naam is ontleend aan de hoge kosten van dit traject. Eén miljoen gulden (ongeveer €455.000) per kilometer. De bouwkosten liepen zo hoog op omdat er nogal wat tunnels, bruggen en duikers gebouwd moesten worden. Bovendien moesten alle bouwwerken extra stevig worden gemaakt in verband met mogelijke verzakkingen door de plaatselijke mijnbouw. Ook moesten enorme hoeveelheden grond worden verplaatst om hoogteverschillen te overbruggen.
Zo ook bij de tram- en verkeerstunnel gelegen aan de Wijngracht in Kerkrade. Nadat de ovale tunnelsegmenten tegen elkaar waren geplaatst, werden in die tijd de kitnaden volgespoten met vloeibare pek. Na uitharding bleven de doorgelopen pekslierten jarenlang zichtbaar. Wij hadden ons laten vertellen dat door het kauwen op deze pek, wij dezelfde witte tanden zouden krijgen als eerder genoemde 'Black Soldiers.' Menige tanden zijn er op stukgebeten. Hoe dan ook de echte kauwgom was vele malen aangenamer van smaak….
Het was tijdens onze verkeringstijd omstreeks de zomer van 1963. Tijdens een wandeling door het stadspark van Kerkrade kwam ons een mevrouw tegemoet. Een piep, piep, klein hondje volgde haar aan een lijntje. In volle aandacht was ze in gesprek met haar lieveling. Terwijl we passeerden merkte ik op: 'Kijk daar loopt een biefstuk aan een lijntje.' De ogen van het vrouwtje schoten vuur. 'Biefstuk.....hoe kom je erbij? Mijn chiwawa is toch geen BIEFSTUK..!'
n de zomer van 1975 bracht ik samen met Claire en onze zoontjes Marcel en Roger (7 en 5 jaar), een familiebezoek in Groningen. Wij hadden elkaar enkele jaren niet gezien, dus het was even bijpraten....
Wij waren nog niet in bezit van eigen vervoer. Een familielid bracht ons een van de volgende dagen naar een recreatiegebied. Een open meer (in aanleg) vloeide via een smalle sluis over in een reeds langer bestaande visvijver. Door begroeiing was deze vijver aan het oog onttrokken.
Nadat ik voor de kinderen de rubberboot vol lucht had geblazen peddelden zij naar hartenlust. Terwijl Claire geamuseerd toekeek begaf ik mij te water om het afgebakende gedeelte te pijlen. Buiten het afgebakende gebied waren echter diepe plekken. Onbewust was ik verder gezwommen dan de bedoeling was. Bij de sluis ging ik weer aan land met de bedoeling om via de oever terug te lopen.
Plotseling ontstonden onafhankelijk van elkaar situaties die voor de nodige paniek zorgden. De kinderen hadden hun peddels verloren waardoor hun bootje buiten het veilig gestelde gebied dreef. Zowel de kinderen als Claire konden (nog) niet zwemmen. De kinderen schreeuwden en Claire zwaaide naar passanten om hulp.
Intussen speelde zich bij de visvijver een tragedie af. Een overspannen oudere visser maakte mij in woord en gebaar duidelijk dat zijn collega visser verdronken was. Zelf kon hij niet zwemmen. Bij een verder gelegen boerderij had hij reeds het alarmnummer laten bellen.
Ik begaf mij wederom te water om het slachtoffer te bergen. Helaas mocht reanimatie niet meer baten. Politie en ambulance arriveerden gelijktijdig. Terwijl de politie mij om nadere gegevens vroeg, hoorde Claire van omstanders dat er in de visvijver een man verdronken was. Aangezien ik door het gebeuren reeds langere tijd verdwenen was, raakte zij totaal van streek. Hand in hand, de kinderen dicht tegen ons aangedrukt, hebben wij de komst van ons vervoer afgewacht...!!!
Gebeurtenissen en soms wonderbaarlijke ervaringen met een diepere betekenis. Zodra we de frequenties in ons bewustzijn begrijpen, verkeren we in een zee van wonderen, waarvan de schoonheid je zal verbijsteren. Je zult altijd op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Door arbeidsomstandigheden zijn we vaker verhuisd. Vanwege het zwerversbestaan kregen we vaker de opmerking dat we beter een woonwagen konden nemen. In ieder geval speelt onderhavige verhaal zich af in twee woonplaatsen; zowel in Eindhoven (1985) als in Kerkrade (2013).
Van 1973 tot 1985 woonden we in Eindhoven. In het laatste jaar van deze periode kwam Roger thuis van school met een vogeltje dat hij onderweg had gevonden. Kennelijk uit het nest gevallen; nogal kaal met een paar donsveertjes. Even van te voren had Roger hij bij de dierenarts aangebeld; deze gaf hem een schouderklopje en de raad om het vogeltje thuis te verzorgen. Het geheel was een trieste aanblik.
Met intensieve zorg ging ons gezin aan de slag. Door middel van een pipetje en een pincet werd vocht en zacht voer toegediend. De eerste dagen werd het vogeltje in een kartonnen doos gehouden; later in een geleende vogelkooi. Na enkele weken zorg groeide het kleine vogeltje uit tot een jonge merel; in het geheel niet schuw, at de meelwormen uit mijn hand.
Om de merel de gelegenheid te geven uit te vliegen, hadden we de kooi in de tuin, op een keukentrap geplaatst. Uiteraard met geopend deurtje, wel nog voorzien van een waterflesje en voederbakje. De merel huppelde regelmatig door de tuin of zat vanaf een boom of dakrand toe te kijken naar zijn nieuwe wereld. Zodra ik vanaf de schuur met een potje meelwormen naar buiten kwam was hij razendsnel weer terug. Het was erg aandoenlijk als de merel met mij mee huppelde om dankbaar het voedsel in ontvangst te nemen.
Na verkenningen van de buitenwereld keerde de merel terug in zijn geopende kooi om de nacht te verblijven. Helaas ontdekten we op een ochtend dat de merel aan een van de vleugels verwond was. Kennelijk in aanraking gekomen met een onvriendelijke poes uit de omgeving. Na behandeling met wondspray en veel liefde was de merel weer snel in zijn element. In deze periode stond het gezin klaar voor een nieuwe verhuizing naar Almelo. We zochten een oplossing voor de merel.
Enkele dagen voor het vertrek reden we met ons allen naar een bosrijke omgeving in de buurt. We parkeerden op een zandpad en namen de merel liefdevol uit de kooi. Nadat ik de merel op een boomtak had geplaatst wilde ik mij weer naar de auto begeven; echter de merel vloog en huppelde achter mij aan. Dit herhaalde zich enkele malen, totdat de merel definitief aan ons oog onttrokken werd. Vier betraande gezichten achterlatend; tot zover deze gebeurtenis.
DE MEREL (2) Twee jaar later (1987) verhuisden we van Almelo naar Venlo; vervolgens terug naar Kerkrade (2003). De wet van synchroniteit laat de wetmatigheid zien van gebeurtenissen die plaats vinden op dat tijdstip dat het toeval lijkt. Echter, als je goed kijkt naar wat er werkelijk plaatsvindt en je probeert de diepere symboliek mee te laten spelen bij het maken van keuzes, zul je merken dat langzaam maar zeker je leven een andere wending zal krijgen.
Ik zat op het balkon en las een spiritueel boek. Liefde en mededogen; het viel mij op hoe goed dat ontvangen informatie aansluit bij huidige vragen en verlangens. Terwijl ik enkele zinnen op mij liet inwerken, keek ik naar de omgeving. Ik zag enkele merels af en aanvliegen en genoot van hun bedrijvigheid. Op een korte afstand zat een andere merel op een lantaarnpaal; was uitgebreid het verenkleed aan het verzorgen. Op dat moment moest ik terugdenken aan de lieve merel uit Eindhoven.
Een dag later was ik onderweg van de bibliotheek naar huis; had enkele nieuwe boeken opgehaald over spiritualiteit. Terwijl ik de straat overstak vloog een merel rakelings over mij heen; nam plaats op de antenne van een geparkeerde auto. Op nauwelijks een meter afstand van mij verwijderd zong de merel het hoogste lied. Persoonlijke hecht ik hier een diepe betekenis aan; mijn waarheid. Verbazingwekkend en ongelofelijk mooi. Merel dank je wel...!
Herinneringen of fantasie; verankerd in ons geheugen. Hoe het is ontstaan of wie deze kronkel heeft bedacht is mij niet geheel duidelijk; in ieder geval een ongelofelijk en verdraaid verhaal.
Het was nacht, stikdonkere nacht. Helder scheen de maan op een jonge kale, doch behaarde grijsaard. Deze zat al staande in een dichtgeslagen boek te lezen op bladzijde 111 die er uitgescheurd was. Plotseling hoorde hij een ontzettende knal van een speld die op de grond viel. Van schrik rende hij naar boven om zo gauw mogelijk beneden te zijn. Hij kuste de deur en sloeg zijn vrouw dicht. Hij sprong op zijn horloge en keek op zijn fiets hoe laat het was. In een kaarsrechte bocht reed hij tegen een elektrische paardentram aan die juist kolen stond te bunkeren. In een duikvlucht; een straat verder in de verdraaide droom. Veertien dagen na zijn dood stierf hij. Hij had het laatste woord en dankte ieder dat het zo goed afgelopen was. De afwezigen klapten duid en luidelijk. De fanfare sloeg de trompet en blies de trom. Alle afwezigen werden uitgenodigd voor een uitgebreide maar wel een lege koffietafel. Het hersenspinsel; gevolg van en fikse hersenpudding. Tenslotte is deze regel het begin van het einde….
In het algemeen worden ervaringen door persoonlijke emoties gekleurd. Gebeurtenissen en de beleving daarvan vormen ons tot wie we zijn. Sommige gebeurtenissen hadden zodanige impact, dat deze zijn vertaald naar een gedicht. Evenzo spontane gedachten of oude verzen die boven komen drijven.
INHOUD 12.1 HET KIND 12.2 DROOMLAND 12.3 HARTSVRIENDIN 12.4 CELIBAAT IN BERAAD 12.5 ONTMOETINGEN 12.6 BESCHOUWING 12.7 BRIEF AAN VADER (PRIVÉ)
Mijn ouders; mijn keuze om te ervaren. De geboorte van een kind; een schitterend moment en teken van een nieuw begin. Vroeg of laat komt er voor ieder van ons een moment waarop we ons afvragen waar het eigenlijk om draait en wat het doel van ons bestaan is. In ieder geval waren ervaringen nodig om 'Mijn Wereld' in breder perspectief te zien.
Oorlogsdreiging, mobilisatie, troepenverplaatsing, consternatie. Hij, een knappe huzaar, zij, jong met prachtig haar. Standplaats Rotterdam, beiden in vuur en vlam. Op een mooie dag in mei, vogeltjes leggen hun ei. Aan de Maas of aan de zee, liefdesbootje deinde mee. Snel was ik onderweg, in die tijd een reuze pech.
Al of niet gewenst, ook wel eens verwenst. Mijn ouders weten het wel, moeilijke tijd, kommer en kwel. 2 januari 1941, ben ik geboren, wist niet allen te bekoren. Grootmoeder vond mij lelijk, later speet haar dit vreselijk.
Donkere, sombere oorlogsjaren, waren mijn kleuterjaren. Zorgen van ouders en landgenoten, kinderen onbekommerd, die genoten. Vreugde en verdriet toen ze kwamen, langverwachte Amerikanen. Door de druk van geallieerden, Duitsers die ons evacueerden.
Vernietigend was het lood, dertien mensen vonden de dood. Bevrijding, soldaat, daar stond hij dan, in uniform, een zwarte man. Do you like it, een hele reep, chocolade en een stuk zeep. Schooljaren in de vlucht, leerkrachten, strenge tucht. Indien men niet wilde horen, flinke draai om de oren.
Hard het houten liniaal, op je vingers was hun taal. Geraniumpotten, echt waar, in de handen, ó wat zwaar. Aandacht vragen aan je ouders, voor een klopje op je schouders. Moeilijk konden ze zich uiten, aan ondeugende schavuiten. Ontluikende seksualiteit, niet over praten, realiteit.
Geloven in de ooievaar, kan geen kwaad, nietwaar. Steeds werd het verzwegen, ook Rome gaf geen zegen. Schuldgevoel, hel en vagevuur, bijgebracht vanaf het eerste uur. Met geweld, of non verbaal, geloven maar het verhaal. Indoctrinatie was de leus, belevingen desastreus.
Werkgelegenheid, van vader op zoon, ongezond en zeker niet schoon. Mijnen werden onrendabel, omstandigheden miserabel. Gebakken wordt ons dagelijks brood, overal, daarom geen nood. Verknocht aan stad of streek, huis en haard lieten we in de steek.
Ervaringen om te leren, 'To Be or not to Be', waarderen. Gehandeld naar beste vermogen, maar ook door onvermogen. Ik plaats het in de tijd, lieve ouders, geen verwijt. Onbegrijpende kinderogen, smachtend, zéér bewogen. Nooit gevraagd aan het kind, wat het ervan vindt. Uiteindelijk ben ik geboren, om mijzelf te laten horen. Daarom heel gezwind, luister naar: "Ikke...het Kind."
In de laatste fase van mijn werkzame carrière werd ik enorm belast met uitbreiding van taken. Enerzijds vond ik het een compliment, anderzijds wilde ik dit eigenlijk niet. Een enorme stress periode dat zich uitte in veel lichamelijke klachten; uiteindelijk viel mijn stem weg. Ruim zes weken lang kon ik geen geluid uitbrengen. Enorme frustratie was het gevolg. In die periode had ik een bijzondere droom over thuiskomen in Hier en NU.
UTOPIA In het donker van de nacht gevangen in een fuik. Een diep ravijn; geen weg terug. Bij het ochtendgloren de blik gericht op enorme hindernissen; hoge bergen en diepe dalen. Een aaneenschakeling van momenten; telkens weer richting kiezen.
Plotseling een loodrechte wand. Onbekende gids nam mij bij de hand. Wees de weg naar een boom. Brug naar de top; in een droom. Ruimte, onmetelijk, indrukwekkend. Grenzeloos onderweg in droomland. De tijd stond stil, het maakte niet uit. Geen gehaast, tijd genoeg.
Genietend van het ogenblik. Een oase van rust. Harmonie en evenwicht. Bron van vreugde en geluk. Valleien prachtig groen. Blauwe hemel, meren en rivieren. Zonlicht in gouden gloed. Warm en intens de mens. Vogels, vlinders en bijen. Bloemen, geuren en kleuren.
Muziek, jubelende klanken. Helder en zuiver Engelenzang. Geloof, Hoop en Liefde. Mensen vredig glimlachend. Gastvrij, deelden liefdevol. Begrip in overvloed. Ontwaken; confrontatie en realiteit. Droomland; illusie of werkelijkheid? Utopia een onbeschrijflijk gevoel. Bewustwording, ongetwijfeld het doel…!!!
Ruim 25 jaar hebben wij naast elkaar gewoond. In haar ouderlijk gezin was Annie de jongste; in ons gezin ik de oudste. Vandaar een sterke broederlijke zorg voor Annie. Wij groeiden op in de Koestraat; een eenvoudige omgeving. Geen materiële rijkdom; wel grote sociale saamhorigheid. Er werd gelachen en gehuild, maar ook gezongen. Normen en waarden vanzelfsprekend.
Bijna 40 jaar ben ik uit Kerkrade weggeweest; werkomstandigheden de oorzaak. Onze contacten werden minder; maar élke verjaardag hingen wij aan de telefoon. Bijpraten of herinneringen ophalen. Annie was mijn hartsvriendin. Veel hebben wij met elkaar gedeeld; als kleuter, als tiener, maar ook als twen. Vaak namen wij elkaar in vertrouwen; soms met een lach, soms met een traan.
MEMORIES
9 December 1940 werd Annie geboren; haar omgeving wist ze te bekoren. Een verleden is er nog niet; de toekomst in het verschiet. Samen hebben we gespeeld; nooit hebben wij ons verveeld. Als kind hield ik haar hand; dat schiep een bijzondere band. Ik zag haar als een zusje; soms stal ik een kusje. De buurt was sociaal; die behoefte hadden ze allemaal.
De Kerstman, Sint of Zwarte Piet; dure cadeaus kenden wij niet. Snoep, appel of een ijsje; deelde ik met dat meisje. Spelend op haar gitaar; trof ze menige snaar. Drie vrienden en een meisje; zongen als een sijsje. Zwemmen, vissen of roeien; jongens wist ze wel te boeien. Aan vrienden had ze geen gebrek; met haar verschijning niet zo gek.
Vriendinnen kwamen na elkander; de een nog leuker dan de ander. Annie vertelde ik verlangens en dromen; die later, gedeeltelijk uit zouden komen. Onze wegen zijn zich gaan scheiden; hetgeen niet was te vermijden. Verknocht aan stad en streek; huis en haard lieten wij in de steek. Gebakken wordt ons dagelijks brood; overal daarom geen nood.
Beschouwend ervaren; hoe haar bootje is gevaren. Soms kwamen wij elkander tegen; dan weer zon, dan weer regen. Veel heeft zij geleden; helaas hielpen geen gebeden. Het meisje van weleer; is nu bij Onze Lieve Heer. Jaren zijn vergaan; een verleden is ontstaan. Lief en leed is ondergaan. Echte vriendschap zal nimmer vergaan.
Ik ben René Schupp, en gebruik soms ook wel de schuilnaam utopia.
