de actieve 60 plusser Begin te lezen van 1st verhaaltje !
31-01-2014
KONINKLIJK SPROOKJE
Er was eens, heel lang geleden, in de tijd dat er nog koninkrijken waren, niet ver van hier een landje dat twee koningen en drie koninginnen had. Belgenland lag ingebed tussen twee republieken en een protestants koninkrijk. In dit laatste land droeg het staatshoofd geen kroon maar een hoed, die op een grote kaasbol leek.Vermits Koning Wijntje in zijn eigen land, geen goede katholieke juffrouw vond om mee te huwen, ging hij op zoek in het buitenland. Samen met de stoomboot van de Sint kwam Donna Ariola uit het verre christelijke Spanje mee naar het koninkrijkje. Hiermee was de bodem gelegd voor de allochtone instroom. Elke avond nadat hij zijn kroon afgezet had, knielde Koning Wijntje op zijn blote knietjes naast het echtelijke bed en bad tot God dat er snel erfgenaampjes zouden komen. God had er waarschijnlijk plezier in Koning Wijntje een beetje te sarren want hij liet op geen enkel wijze aan de devote man weten, dat hij niet naast het bed moest knielen, maar juist erin een beetje moest zondigen. Enfin, Wijntjes gebeden werden niet verhoord, waarschijnlijk had God andere dingen met hen voor.Met lede ogen zagen zij, dat de jongere broer, Prins Adelbertje met volle teugen van het leven genoot. Toen deze zijn wilde haren wat verloren had, schafte hij zich ook een vreemde Italiaanse schone aan. Prinses Paulina was mooi, lief maar stond zeker niet op de eerste rij, toen de talenknobbels uitgedeeld werden. Inburgering en de verplichting om alle landstalen te kunnen spreken bestond toen nog niet en werd met een zekere dedain verworpen. Zij had hoogstwaarschijnlijk andere kwaliteiten want al heel snel produceerde zij kleine prinsjes en een prinsesje.Na jaren van bidden en pauselijke absoluties, hebben Wijntje en Ariola hun kinderdroom dan maar opgeborgen. Zij zagen Paulina omringd door charmezangers en Adelbertje de ene zonde na de andere bedrijven. Terwijl deze vrolijk naast de prinselijke pot piste, besloten zij dus maar om de rest van hun Koninklijke vakantiedagen in Spanje door te brengen. Koningin Ariola kreeg Koning Wijntje eindelijk zo ver dat hij samen met haar naar een Flamenco show zou gaan kijken. Na het eten van een vettige paella, weggespoeld met de nodige miswijn, zag Koning Wijntje met veel animo naar het opzwepende zwieren van de danseressen en verleidelijke draaien van hun heupen. Van deze wulpse bewegingen kreeg hij ondeugende gedachten. Zijn ogen knipperden op de klanken van de castagnetten. Hij voelde eindelijk zijn lichaam leven..en zag plotseling het licht. Hij pakte Ariola vast en…nog voor hij de daad bij het woord kon voegen, werd hij voor deze zondige gedachte onmiddellijk door God met een hartinfarct beloond.Belgenland was in diepe rouw. De koning is dood lang leve de koning.Prins Adelbertje werd onmiddellijk weggesleurd bij zijn minnares en bastaardkind, aan de Cote d’Azur en legde al bibberend de koningseed af. Vanaf dan had Belgenland, één koning en maar liefst twee koninginnen ! Van degradatie in de Koninklijke rangorde, had men ten paleize nog nooit gehoord !Koningin Ariola kreeg een weduwen pensioen en besteedde haar dagen met het stijf houden van haar kapsel en het uitdokteren hoe ze zo kosteloos mogelijk, alles van haar vermogen en wijlen Wijntjes erfenis naar haar vaderland kon versassen.De nieuwe Koning Adelbert en zijn Koningin Paulina gingen stande pede op audiëntie bij de Paus in Rome. Zij kusten zijn ring en kochten op die manier, met tien Weesgegroetjes, hun overspelige zonden af.Na lange jaren van lintjes knippen en kerstboodschappen inspreken, werd Koning Adelbert moe. De kroonprins lag niet zo goed in de markt en daarom moest het majesteitelijk blazoen wat opgeluisterd worden. Men raadde Prins Flup aan, om weer geen onverstaanbare allochtoon naar het koninkrijk te slepen, maar een vrouw te zoeken, die niet alleen, alle volkstalen zou spreken, maar tevens lief en welwillend zou zijn om voor het nageslacht te zorgen. Tilly werd gesommeerd om van de houten klaas Prins Flup een echte koning te maken.Na jaren ignoreren van zijn onwettige dochter,werd Koning Adelbert constant gerechtelijk achtervolgd om zijn dna als vaderlijk bewijs aan haar af te staan. Toen de media hem dan ook nog eens in zijn ivoren toren aanviel en de paparazzi zich massaal op hem stortten, dacht Koning Adelbert dat het beter was voor Belgenland dat hij met pensioen zou gaan. De rust zou weerkeren in het koninkrijk en zijn overspel met royaal gevolg zou alzo vlug vergeten worden. Zijne Majesteit zou de Koninklijke fakkel doorgeven aan zijn oudste zoon, Prins Flup. Daar zaten de inwoners van Belgenland duidelijk niet op te wachten. Niet alleen zouden zij op dat moment twee koningen en drie koninginnen, maar ook nog eens vijf regeringen met belastinggeld moeten gaan onderhouden. Na de kroning kwam het Koningspaar op het bordes van het paleis en las de nieuwe Koning een stuntelig zinnetje voor. Daarna voerde het kersverse koningspaar een zoentoneeltje op, waarbij alle burgers steil achterover sloegen. Toen Koning Adelbert dan ook nog kwam verkondigen, dat hij met zijn gezinspensioentje niet meer toekwam om met zijn luxejacht te varen en zijn verschillende buitenverblijven zou moeten verkopen, begon er iets de broeien onder de bevolking.Verschillende regeringsleden probeerden de verontwaardigde populatie te sussen en stelden de koning op rust voor, om zoals de meeste onderdanen, te bezuinigen. Hij kon de vakantie doorbrengen aan de Azurenkust in een stacaravan op een luxe camping en als “framboos” (dixit Flup) op de taart konden zij een tochtje met een Flandria boot maken.Stilaan kwam het besef en de verontwaardiging bij de inwoners van Belgenland. Koning Flup en Koningin Tilly hielden hun hart vast. Zij zagen de anti royalistische bui al hangen..De overgrote meerderheid van de inmiddels migranten bevolking wilde tevens dat er een Iman kwam om de wetten en regels vast te leggen en hadden al dat dure protocol niet nodig. Enkele jaren later, barstte de bom en spatte het sprookje van koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen onvermijdelijk uit elkaar…Flup en Tilly kregen hun C4 voor ”bewezen” diensten en werden regelmatig, maar tevergeefs, door de arbeidsbemiddeling opgetrommeld om te solliciteren. Alle, broers, zusters en als prins en prinsesjes geboren nageslacht moesten vanaf dan, werken voor hun adellijke boterham.De ex Koninklijke familie woonde van dat moment allemaal prinseerlijk samen in de sociale woningen die massaal opgetrokken werden op het grondgebied van Laken. Hun pensioen werd, zoals bij alle inwoners van Belgenland geplafonneerd en uitgerekend op jaren van effectief werken. Met een beetje geluk konden zij nog met vervroegd brugpensioen gaan. Enkelen onder hen, die nooit iets van betekenis presteerden, kregen alsnog na lang aandringen, een leefloon. Met de nodige angst, dat ze zelf een bijpassing bij het ontoereikende pensioen van Ariola zouden moeten ophoesten, kregen Adelbert en Paulina, de bejaarde koningin echter niet in een rusthuis geplaatst. Uit plaatsgebrek zouden zij zelf de zorg voor de oude charismatische gelovige op zich moeten nemen. Adelbert ontdekte de modelbouw en kleefde bibberend bootjes in elkaar. Terwijl Paulina in de keuken verse pasta maakte, oefende zij wat onwennig samen met haar kleinkinderen de vervoegingen van de Nederlandse taal. De onwettige dochter van Adelbert, maakte furore in de kunstenaarswereld en werd schatrijk. Hij vroeg haar om vergiffenis, in de hoop dat zij later haar “vader” zou onderhouden.
En de Belgenlanders leefden nog lang en gelukkig..in afwachting van de sharia.
Bedenkingen van mijn schoondochtertje Wendy, mama van Valentina nadat borstvoeding niet lijkt te lukken
Als er een God bestaan heeft en hij heeft de mens geschapen, dan was hij zonder twijfel een MAN.
Een man die zijn eigen beperkingen kende en het daarom aan de vrouw heeft overgelaten om een kind 9 maanden in de buik te dragen (met alle gevolgen van dien) , daarna haar kind uit een te kleine opening te moeten persen (met alle gevolgen van dien) om dan haar kind op eigen houtje te moeten zogen. En voor wie nu denkt: "er is niks natuurlijker dan dat", heb ik schokkend nieuws!
-Zwanger zijn is niet geheel onprettig, maar er zijn leukere lichamelijke geneugten - Over de bevalling heb ik maar 1 ding te zeggen, LANG LEVE EPIDURALE VERDOVING (zou dit een uitvinding zijn van een vrouw? Of een man die medelijden kent!) - Borstvoeding, het beste dat je aan je kind kan geven... Had de natuur daar dan niks makkelijker (lees: pijnloos) op kunnen vinden?! Elke paar uur schreeuwen mijn borsten om leeggegeten te worden, wat voor dochterlief toch niet zo vanzelfsprekend blijkt te zijn. Met als resultaat dat mijn borsten nu fulltime brullen dat het etenstijd is en dochterlief fulltime brult van de maag- en darmlast en het geregeld dondert in haar pamper met daarbij nog eens een kreet van oprechte pijn.
De 1e 2 etappes heb ik met de glimlach doorstaan, maar nu moeder- en dochterlief er geen van beide nog mee kunnen lachen, geef ik de fakkel der borstvoeding zonder schroom door aan een volgende utopisch denkende zoogster in wording. Weliswaar zonder haar te ontmoedigen, want zeg nu zelf, het is en blijft het meest natuurlijke!
Vol verwijt keken ze elkaar aan. Er was niemand meer over om de schuld te geven.
Elk jaar was er wel iemand, die ze dachten te straffen, door er plots niet meer tegen te spreken. Eerst een paar dagen, dan een paar maanden, aaneengeregen tot jaren van stom lopen. Telkens opnieuw werd een geschil beantwoord door stilzwijgen. Elke onenigheid botste op een muur van zwijgzaamheid. Niets werd er uitgeklaard. Gewoon stommetje spelen.
Toen broers, zussen, vrienden en zelfs hun kinderen niet meer de moeite namen om de muur van stilte te doorbreken, maar hun schouders ophaalden en vrolijk doorgingen met hun leven, zochten zij nog steeds de oorzaak niet bij zichzelf. Geen moment kwam het in hun op, dat hun koppig zwijgen alleen henzelf pijn deed.
Hun leefwijze en hun wil opdringend, gaven ze onbeschoft kritiek op andermans leven. Commentaar van anderen verwerkten zij met een levenslang koppige stilte. Jaloersheid op andermans geluk werd weggeduwd achter een zwijgmuur.
Niemand zat nog te wachten op hun verontschuldigingen, die nooit kwamen.
Na al die jaren bleven ze nu alleen over. Hun zwijgmuur was een klaagmuur geworden.
Twee mensen met een berg verwijten en een frustratie die ze nu slechts aan zichzelf kwijt konden.
Het verwijt dat hij alle dagen doofstom voor de televisie rondhing. Het verwijt dat hij misschien veel gelukkiger met die andere zou geweest zijn. Het verwijt dat zij door hypotheken en een berg stenen vastgeketend zat in een liefdeloos huwelijk. Het verwijt dat het elkaars schuld was, dat niemand hen nog wou kennen.
Maar een leven lang geleden, hadden zij elkaar gezocht, waren ze verliefd geworden en hadden buiten elkaar ook niemand nodig gehad…alleen was dat toen anders.
Een jaar is uit, een jaar begint, ik wens U als een minzaam kind, dat heel het jaar en al zijn dagen, U geven mag, wat Uw hart mag vragen en dat dit bloggertje al begin ik klein, een deel van Uw leesplezier mag zijn
Toen ons kleinzoontje, twee weken geleden, hoestend, proestend en snotterend, kwam logeren, hadden wij al een sterk vermoeden, dat dit zich voor ons wel eens zou kunnen wreken.Onze vluchttickets waren nog niet uitgeprint, of manlief voelde de virusjes al in zijn neus kriebelen ! ’t was allemaal snot, begot ! En solidair als hij was, gaf hij zijn microben onmiddellijk aan zijn reismaatje door.
De koffer werd stante pede verzwaard met een grote hoeveelheid papieren zakdoeken, hoestsiroop en een neusspray.
Berlijn werd dan ook voor het eerst met waterige oogjes bekeken.
Voor de Brandeburger Tor lagen een twintigtal asielzoekers honger te lijden. Zij duwden een pamflet in onze handen, met een gebrekkige Duitse tekst : dat deze hongerstaking onze schuld was, dat het onze schuld was dat zij hier(in Berlijn, maar dus nu ondertussen ook overal) illegaal waren, dat het onze schuld was, dat zij hun thuisland ontvlucht waren, dat het onze schuld was.enfin het was een uiterst warme welkom.
Toen wij ons omdraaiden richting centrum, zagen wij, dat alles één grote bouwwerf was , van de Brandeburger Tor tot aan de Alexanderplatz ! Op de zo gezegde romantische en gezellige Unter den Linden werd een nieuw stuk metro aangelegd en in plaats van er lekker te kunnen flaneren, kon men nu onder het lawaai van de graafmachines, ter compensatie naar foto’s kijken die aangebracht waren op de hoge afsluitmuren. Foto’s van Berlijn kort na het einde van de oorlog, na het vallen van de muur en afbeeldingen hoe alles er nu anno 2013 “zou moeten” uitgezien hebben. Wel, we hebben in een reality versie, een goed beeld van het naoorlogse Berlijn gekregen.
Naast de Dom, de opera , het Rathaus en alle in renovatie getooide bezienswaardigheden, torende telkens een bos torenkranen, de hemel in.
Snotterend zochten wij naar onaangeroerde gezellige hoekjes…tevergeefs het leek wel of Berlijn op het reisduo Vercauteren-Cornelis gewacht had, om ineens in alle straten putten te graven, stukken uit te breken of stenen te herleggen. Als er dan al een onaangeroerde straat bewandeld werd, dan stonden er minstens drie mooie gevels in de stelling of waren ganse gebouwen ingepakt met doeken. Het leek wel of Cristo hier een snelcursus gegeven had.
Historisch is Berlijn natuurlijk wel belangrijk. Zo was ons logeeradres in een appartementscomplex, opgetrokken op de ondergrondse, maar na de oorlog vernietigde Hitler bunker. Door ons raam zagen wij het monument voor alle in de oorlog vermoorde joden. Een grote vlakte vol met stenen rechthoeken. Een bewaker moest regelmatig een hoop lachende, poserende toeristen en schoolkinderen, van de stenen halen, die waarschijnlijk de werkelijke betekenis van dit gedenkteken niet ten volle meer begrepen. Als ze durfden, en de zon had geschenen, zouden ze er zelfs hun picknick op uitgestald hebben.
Als we onze straat uitgingen kwamen wij onmiddellijk aan de resten van de Muur. Dit gedeelte was wel heel indrukwekkend en vol verwachting stapten wij, de regen trotserend door de plassen, richting Checkpoint Charlie.
Toen alle fotograferende Japanners uiteengeweken waren, konden wij deze “Disneyland”- toestand bekijken. Drie nep Amerikaanse soldaten, onder paraplu, stonden voor het wachthuisje. Als je tussen hen in ging staan, kreeg je een grote Russische pet op je kop gedrukt, en mocht je jezelf, weliswaar met je eigen camera voor 10 Euro voor de rest van je leven belachelijk op de foto laten vereeuwigen.
Na deze attractie, bezochten wij het Checkpoint Charly museum. 12,5 Euro ingang per persoon en als je een ecouteur wilde, dan kon je nog eens extra 3 Euro dokken. Het museum bestaat uit allemaal kleine kamertjes. Wat wij niet wisten, was dat er na ons, twee volle busladingen toeristen en een volledige ongeïnteresseerde groep Nederlandse pubers in diezelfde kamertjes geduwd werden. Als haringen in een ton, claustrofobisch warm probeerden wij de kilometers tekst te verwerken, maar er was geen beginnen aan. Aan de helft van de tentoonstelde attributen kon je niet aan of omtrent. Met een teleurgestelde rode kop vol snot en vijfentwintig euro lichter zakten wij parapluend af naar de Potsdammerplatz.
Hier was het nieuwe Berlijn. Wolkenkrabbers en een speciale met glas, overkoepelde winkelgalerij, waar het leek of je onder een gigantische paraplu liep.
Van hieruit plensden we verder richting Reichstag, die maar “ half” in de steigers stond. Binnen zijn we niet geraakt, want er stond een rij verkleumde toeristen aan te schuiven, die de lengte van de Meir* benaderde.
Even verder liepen er een twintigtal Roma zigeuners, die plotsklaps allemaal doofstom geworden waren .Hoeveel pech kan een mens hebben ? Allemaal hadden ze hetzelfde papiertje in hun hand en loerden ze naar achteloze slachtoffers. Met kinderwagens vol mini doofstommen, liepen ze op toeristen af, mimeden honger en wezen naar hun arme bloeikes.
Maar wat we met onze eigen ogen zagen, waren twee” doofstomme” zigeuner-haantjes, die twee lieve dikke dametjes aanspraken (enfin hier een misplaatste uitdrukking natuurlijk)
Van zodra deze door schuldgevoel overmande volslanke dametjes hun geldbeugel bovenhaalden, gritsten de twee dieven deze uit hun handen en liepen als een weerlicht elk een kant uit, de twee goedgevulde toeristes geshockeerd achterlatend… En natuurlijk geen Polizei in de buurt te bekennen, want die stonden allemaal op wacht bij een ambassade en rond de slapende asielzoekers voor de Brandenburger Tor.
Proestend en niezend, bezochten wij ook Potsdam. Eventjes werd Berlijn dan toch nog spannend. Toen we op onze trein stonden te wachten, hoorden wij in de verte sirenes dichter en dichter komen. Een aantal politieagenten stormden ons perron op; Er was een verdacht pakket gevonden op de stilstaande trein op het andere spoor. Wij werden met zijn allen zo ver mogelijk bij de trein weg gemaand. Zes agenten sleepten de koffer uit het treincoupé en bleven er in een cirkeltje rond staan. Moest het ding op dat moment boem hebben gezegd…
Enfin even later kwam de verstrooide eigenaresse haar bagage opeisen. Ze kon vertrekken met haar koffer, een proces-verbaal en waarschijnlijk een flinke boete.
Aan het Sanssouci kasteel aangekomen, zagen wij dat de helft van het gebouw omringd was door een stelling, een gedeelte ingepakt en in de tuin stonden overal gravers en kranen . Eén derde van het kasteel was dan ook ter renovatie voor het publiek gesloten.
Potsdam zelf, was heel gezellig. Nog eventjes meegeven, dat men van bijna in het
stadscentrum tot aan het station, speciaal een voetgangersgedeelte had aangelegd. Alle gemotoriseerd verkeer werd omgeleid, omdat de weg volledig….. ja zeker …. Open geploegd was.
Manlief had zijn microben overwonnen, en ik zou ziek of niet ziek, de laatste dag naar het overweldigend mooie Pergamon museum gaan. Prachtig opgevat, leek het wel of je in de Tentoongestelde tempels zelf rondliep. We begonnen het stilaan gewoon te worden en waren dan ook niet verwonderd dat een aantal zalen voor de geïnteresseerde toerist gesloten waren.
Maar met mijn gebruikelijke niessalvo’s, met tranende oogjes, een kop waar het snot van links naar rechts leek te beuken en twee hoogrode koortswangen was voor mij de lol er al vlug af.
Ik deed voor de rest van de dag en de nacht, wat ik thuis ook zou doen. Ik kroop in mijn Berliner bed, nam twee paracetamols, en een hete thee. Onder het donsdeken zou ik gewoon de rest van de namiddag en de nacht uitzieken !
Hopelijk heb ik alle doofstomme zigeuners lekker met mijn bacillen aangestoken !
Heel lang geleden, in de tijd toen het mobiel bellen, de computer, de PC, de WIFI, en dee-mail nog niet bestonden, schreef ik al, van op de camping in het buitenland, hilarische brieven naar mijn bedlegerig vriendinnetje in de hoop haar wat mee te laten genieten van mijn vakantie.
Telkens als mijn andere wederhelft, zonnekloppend, met een long drink in de hand, blik op nul, zich weeral afvroeg, wat de zin van het leven was, voelde ik allerlei verhaaltjes opborrelen, die hoognodig richting België gestuurd moesten worden.
Ik stuurde zelfs eens een omslag vol fijn zand, met op de achterkant de verwittiging “opgepast gevaarlijke inhoud”,(iets wat je nu dezer dagen waarschijnlijk niet meer ongestraft zou kunnen doen) Hopend op alweer een plezant verhaaltje, scheurde mijn geadresseerde, gretig de enveloppe open, maar alleen een minuscuul stukje Frans strand, kwam in haar bed terecht.
Aan mijn ontluikende schrijverstalent kwam abrupt een einde, toen ik van partner verwisselde en de tijd van vervelen voorgoed voorbij was.
Maar toen we dit jaar, een minder actieve vakantie planden, kreeg ik er weer zin in.
Alles was voorhanden, PC meegenomen, gratis WIFI in de caravan, mailadressen, om de twee avonden voor manlief voetbal op één of ander satelliet kanaal, en dus twee maal 45 minuten om ongestoord verhaaltjes in elkaar te draaien.
Al na de eerste mailtjes kwamen de reacties; “superleuk” want iedereen kent ons, en ziet onze belevenissen als in een stripverhaal voorbijgaan. Iedereen heeft wel ergens een hardhorig familielid of een verloren artikel op camping of hotel.
Een ex collegaatje schreef even ludiek terug, dat onze vakantieverhalen voor haar en haar man heel herkenbaar waren. Nog andere schreven, dat toen ze het aan iemand voorlazen, deze bijna van het lachen van de stoel viel. Dat ze met plezier het vervolg zouden lezen…Eén familielid mailde zelfs, dat hij al die soap-verhaaltjes afdrukte, om ze dan ’s avonds nog eens glimlachend terug te lezen, veel leuker dan de eindeloze herhalingen op de TV.
Je laat de zon schijnen in het grijze België, dus meer, meer…..wij hebben er zo van genoten !
Door deze fanclub aangemoedigd, doorstond ik elke voetbalmatch, vrolijk typend
Toen we terug in het Belgenland kwamen, droogte mijn fantasie enigszins wat op en stopten mijn vakantie-epistels.
Maar manlief had ook al heel snel op de Belgische televisie de voetbalgekte terug gevonden.
Na een avondje voetbal kreeg ik ’s anderdaags onmiddellijk een mailtje van een ex-collegaatje “Helaba… ’t was gisteravond voetbal, waar blijft het ?????”
Dus terwijl de Rode Duivels zich Brazilië binnenschopten, heb ik zonder morren entypend, alle corners, strafschoppen en goals doorstaan. Viva gelijkspel met verlengingen;
Dus zo lang ik het leuk vind en jullie vinden het leuk, zal ik proberen jullie een glimlach op het gezicht te toveren.
Er zal nog heel veel voetbal op de televisie zijn. En voor diegene die het stoort, bovenaan jullie mailbox staat een groot rood kruis. Eén klik hierop en mijn verhaaltjes gaan ongelezen naar de mailtjes hemel.
Toen wij hier vorige zondag aankwamen, moesten wij even slikken. De ganse camping staat vol Duitsers ! Nog nooit meegemaakt.
Twee dagen hebben wij al tegen elkaar gezegd, zijn we nu in Duitsland of in Frankrijk. i.p.v de melodische zangerige franse taal, horen wij hier constant de harde afgekapte Duitse klinkers.
Als we ‘s morgens op het strand komen, lijkt het wel of ze opnieuw een bunkergordel langs de middellandse zee gegraven hebben. Daar valt ons fort, het putteke en bergje met omgedraaide emmertjes zand, in het niet.
Maar na het weekeinde begint in Bayeren ook de school terug en druppelsgewijs beginnen die schweinefleiss dikke spekbuiken, hun lawaaierige tieners en hun grote ego's in hun super BMW's en Audi's te proppen. De heimat roept !!!! Dus nog enkele dagen geduld en dan zullen de geallieerden de camping terug van de vijandige troepen terugwinnen !
Dan keert de rust terug... enfin, de campingleiding veronderstelt nog steeds dat wij tot 23.30 u moeten geanimeerd worden... maar tot vandaag valt dat reuze mee. We staan op de langste afstand denkbaar van het hele podium gebeuren. Geen Tommorowland bass-beats tot hiertoe!
De zee is knalblauw, het zonnetje schijnt, maar bij jullie blijkbaar ook ....moeten wij daar nu 1000 km voor rijden ? Maar wij hebben wel zuurstof bij 30 gr en jullie lekker niet, troosten wij ons dan maar.
Nee hoor voor de thuisblijvers, geniet nog lekker van de laatste zomerdagen.
Wij zijn reuze blij met onze nieuwe rijdende villa (in onze ogen een kasteel) Alleen toen wij hier aankwamen was het bloedheet en dan moet je eens een nieuwe nog nooit opgestelde voortent proberen op te zetten....het zweet liep langs mijn oren in mijn hals en in mijn ogen. Een sauna was er niets tegen.
Maar al lekker langs het strand gewandeld, een fietstocht gedaan langs Canal du Midi, marktje meegepikt waar nu alles 50 % goedkoper lijkt dan in het voorseizoen !
Enfin voor de rest al lekker gegeten en gedronken, Tielles de Sète enz Vive la France
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
Ik ben een vrouw en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde secretaresse.
Ik ben geboren op 17/12/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, lezen, schrijven, fotografie en koken.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
