Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
Ik ben een vrouw en woon in den helder (nederland) en mijn beroep is vrijwilligster mantelzorger,huisvrouw, echtgenoote.
Ik ben geboren op 14/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: accordeon spelen, wandelen,schrijven,paintshoppro, de pc.
Ik ben zeer positief ingesteld en voel meer dan gemiddeld. Mijn fles is altijd halfvol, halfleeg kan altijd nog. Ik probeer te zijn zoals ik mezelf graag zie. Een vrouw met levenservaring
die elke dag nog bijleert en geniet van de kleine dingen.
Als U op de bovenstaande afbeelding klikt komt U op het blog OPS-CTE Zeer de moeite waard Zeer zeker een aanrader
Organo Psygo Syndroom. Vervroegde Dementie Voor de partner Geen hulp OPS is een beroepsziekte Die het hele gezinsleven ontwricht. klik op de afbeelding en lees en huiver. Mijn blog over OPS
lieve bezoeker U vindt op dit blog zelfgeschreven gedichten al dan niet bewerkt op een mooie achtergrond evenzoveel spreuken die ik bewerkt heb de spreuken algemeen bekend aan de zijkant heb ik eigen bewerkingen van plaatjes neergezet ik wens u veel kijk-en leesplezier
woorden gaan de wereld over beelden gaan de wereld over iedereen kan zien en horen hoe de aarde vervuilt
economie is zeer vervuilend geworden de laatste 100 jaar de weggooimaatschappij is ontstaan ter ere van het geld repareren werd te duur weggooien en nieuw kopen is goedkoper en uiteindelijk heel erg duur
iedereen ergert zich groen en geel en wordt blauw staat in de kou
niemand neemt het heft in handen om het tij drastisch te keren want mensen zullen nooit leren dat het ook wat minder kan
men kijkt mij verongelijkt aan dat ik geen auto heb om mij en mijn accordeon te vervoeren ik doe alles op de fiets
in deze maatschappij zeer ongezond met al die uitlaatgassen maar ik woon aan zee met veel wind ik hoef niet zo op te passen
ik heb plezier in mijn leven en doe op mijn manier werken aan een schoner milieu zonder veel vervuiling
Ik ben gister uit spelen geweest. Jan ging ook mee want in het restaurant hebben ze heerlijk sorbetijs. Dus niet voor mij maar voor het ijs ging hij mee. Zoetjes aan kwamen de liefhebbers binnendruppelen. eerst een kopje koffie of thee. een half uurtje muziek en dan een praatje over vroeger. De
zinloosheid van oorlog en dat men er niets van leert zei een man in een
rolstoel. weet U wat ik heb? hij was helemaal verrot geschoten in
Indonesië. tranen rolden over zijn wangen, zo blij was hij dat hij kon vertellen en dat hij zo genoot van de muziek. De vreugde van een mevrouw die vrolijke noten geeft hier en nu. Dat hij blij is dat hij dat kan zeggen en zo praten we nog even door tot er een gil komt van krijgen we nog muziek ? een gezellig middag is zo om en rond half vijf gaan wij weer huiswaarts.
vanmorgen een gedicht geschreven.
oorlog en vrede
een veteraan zei tegen mij mensen zijn beesten als het om macht gaat oorlog is zo zinloos
vrede en veiligheid bestaat niet men zal altijd proberen om te kleineren om de zin door te drijven
soldaten zullen er altijd zijn ter ere van de superieuren de dood ingejaagd worden verschrikkingen tegemoet treden
en waarom is dat ik heb 40 jaar niet kunnen praten ik ben nu 81 jaar en verlamd al bijna 60 jaar
zo ben ik uit de oorlogen gekomen eerst dwangarbeid en toen Indonesië en nu er is nog niets veranderd de mensheid is hopeloos verloren
vrede en veiligheid zit in je hart daar kun je vrede stichten ik begrijp deze veteraan zo goed die eindelijk kan praten
het kost hem heel veel moeite maar zijn blijheid dat hij leeft en dit kan doorgeven schrijf ik graag op
speelster
ik dacht dat hij een beroerte had gehad zo zag hij eruit. hij
zat zo te genieten van mijn accordeonspel. en in de pauze kwam er een
verhaal. kippevel op me armen. ik kon niet anders dan vanmorgen achter
me toetsenbord gaan zitten en de vingers maar laten gaan en dan is een
gedichtje zo geschreven. met tranen in zijn ogen vertelde hij dat hij
al die tijd wel kon denken maar niets kon uitspreken. men weet niet wat
is het is je niet kunt praten en dat 40 jaar lang. nu kan ik nog niet
erg uit mijn woorden komen maar met veel inspanning lukt het zei hij.
we hebben even kunnen lachen en het is en blijft vreselijk de
zinloosheid van oorlog. dat zijn zijn woorden. oorlog is zo gruwelijk
die beelden die verdwijnen nooit van je netvlies ook niet na 60 jaar.
vroeger deelden we alles met elkaar. hoelang is vroeger wel tot zo'n 20
jaar geleden. het gedrag van mijn man begon langzaam te veranderen. de
boze buien hadden hun intrede gedaan. en echt om niets kon hij zomaar
uit zijn slof schieten. de tederheid verdween ook heel langzaam en op
een gegeven moment mocht ik hem niet meer zoenen maar hij wilde wel
gemeenschap.
zo'n koude kille bedoening zonder gevoel. ik voelde me niet
prettig en heel onhandig. delen deden we steeds minder. gelukkig heb ik
een fijne hobby die steeds meer plaats in mijn leven is gaan innemen.
daar kan ik mee delen en geeft me een warm gevoel. gevoel dat mijn man
nu helemaal kwijt is naar mij toe. en toch heb ik gemerkt dat hij nog
wel degelijk gevoel heeft maar het niet meer kan uiten op een *normale*
manier. we hebben jarenlang heibel gehad over de minstinteressante
dingen en fituliteiten. dat het me op een gegeven moment opbrak. toen
ik 7 jaar geleden te horen kreeg wat de oorzaak zou kunnen zijn van
zijn gedrag(ziekte) vielen alle ik puzzelstukjes in elkaar. Ik deel nu
woorden en klanken uit met veel gevoel en emotie. zo is er weer
harmonie in mijn leven gekomen. wat mijn man betreft ik heb nu een
groot kind in huis die nauwelijks tevreden is en voor mij veel over
heeft maar wel constant zegt. nu moet je dit en nu moet je dat. en dat
moeten heb ik afgeschaft. ik moet helemaal niets. en als je wat wil dat
er gebeurt vraag je maar en ik doe het. zo is onze situatie weer
leefbaar geworden met een portie gevoel. want ondanks de zware jaren
heb ik nu het gevoel ik leef weer. ik speel accordeon wat mijn grootste
hobby is en waar ik alles in kwijt kan. wat wel leuk is om te vertellen
men kan horen als ik niet lekker in mijn vel zit. en dan komt er een
verzorgster en die zegt zo nu even stoppen en vertellen. (zij weet van
de situatie) en ik kan dan even mijn hart luchten. dat is heel
belangrijk en blij kan ik dan weer naar huis zonder naar gevoel. en nu
heb ik mijn roer helemaal omgegooid. ik weet dat mijn man alleen maar
verder zal aftakelen en gun hem nog een paar fijne jaren. nu kan ik nog
met hem weg en hem laten genieten van een bakkie koffie met een
appelpunt met slagroom. dus pakken we een terrasje of gaan naar de
koffieroom. het blijde gezicht dat dan tevoorschijn komt daar kan ik
mateloos van genieten. maar vergis je niet samen genieten is er
absoluut niet bij. hij zal niet vragen uit zichzelf zo schat is het
lekker? daar hoef ik niet op te rekenen. maar als ik vraag smaakt het
dan krijg ik een glunderend antwoord. en dat maakt mijn hart heel blij.
zo om te gaan met de ziekte van mijn man geeft mij de ruimte om te doen
wat voor mij belangrijk is. gewoon genieten van zijn genieten. meer is
het niet. echt delen is er niet meer en zal er ook niet meer van komen.
delen doe ik met goede vrienden op allerlei gebied. een goed gesprek
een schouder om te huilen en heel veel lachen om die stomme mop. want
ook dat kan ik niet meer met mijn man.eindconclusie is voor mij ik
schuif niets meer op de lange baan wat hij ook zegt en geniet van de
momenten dat het goed gaat en de rest maar over me heen laten gaan en
vergeten. want daar mee zitten is verloren energie. ik schiet daar
niets mee op en mijn humeur laat ik niet meer verpesten. ook al heb ik
nog wel eens een huilbui om vroeger dat helemaal over is. dat geeft een
stukje verlichting en rust want echt emotioneel zit ik heel raar in
elkaar. ik ben veel gevoeliger geworden en huil om het minste of
geringste maar heb tegen mezelf gezegt dat kan ook niet anders in jouw
omstandigheid die zoveel moet missen aan warmte en aandacht. ik krijg
het wel op een andere manier maar niet meer vandegene waar ik o zo veel
van hou ondanks zijn ziekte. ons delen van gevoel en emoties is niet
meer. niet zoals het warm en fijn zou zijn.
Speelster
het zwerversbestaan is hard en meedogenloos en helaas nog steeds de waarheid en er komen nog steeds meer daklozen bij en uit alle lagen van de bevolking niet alleen de slemielen maar ook van de gegoede kant zal ik maar zeggen allemaal hebben ze hun eigen verhaal zo aan de zelfkant van de maatschappij en niet alleen hier maar overal kom je ze tegen in de zon maar ook in de regen letterlijk en figuurlijk in het slop kom je er niet zo makkelijk uit als closard van parijs of met een winkelwagen in new york het maakt niet uit zwerversbestaan het is een hard leven en bijna iedereen is het om het even ze worden met de nek aangekeken maar een ieder kan het overkomen en daar staat niemand bij stil je baan verliezen, een echtscheiding de spiraal glijdt naar beneden en je hebt geen dak meer boven je hoofd hert zwerversbestaan is geboren
waarin niets moet en alles mag even alles achter me gelaten en heerlijk genoten van een prachtige dag om half acht trek ik de deur achter me dicht het begint met het lopen naar de bus ik zing mijn lievelingsmelodie met gedachten naar de oude vertrouwde tijd de bus brengt me naar het station waar me moeder al staat te wachten een hartelijk welkom en we stappen de trein in de rit gaat van den helder naar utrecht zonder mankementen dit keer ik heb me zonnebril maar opgezet het is nodig daar aangekomen naar ons stamcafeetje waar we koffie drinken met wat lekkers erbij dan komt moeders met ik wil wel naar emmen naar de dierentuin wel dat is leuk als je vroeg vertrekt maar om kwart voor elf naar emmen te gaan is nog een hele rit ik stel voor naar blijdorp in rotterdam daar zijn we zo met de intercity en de tram en blijdorp is erg aan het veranderen wordt dus heel mooi en is niet meer zoals vroeger oke het wordt blijdorp na een mooie rit komen we in rotterdam aan tram 3 brengt ons rechtstreeks naar blijdorp en daar wanen we ons dus in china maleisie japan de steppe van texas en het oceanium is wel zo mooi vooral nu er een school haringen rondzwemt wat een discipline hebben die beestjes net als spreeuwen niemand zwemt tegen elkaar aan en ze keren als een blok om ik heb daar met aandacht een tijdje naar zitten kijken ik vind het toch zo knap en mensen kunnen dat niet he het is prachtig in blijdorp en het weer werkt ook mee we zijn daar tot een uur of 3 gebleven en hebben heerlijk op ons gemak alles bewandeld en bekeken en met het treintje gaan weer terug naar de uigang waar we er in gekomen waren omdat ik niet zo vaak in rotterdam kom vraag ik aan de conducteur of ie een leuke tramrit weet zodat we wat van rotterdam kunnen zien zo gaan we dus met lijn 23 mee over de erasmusbrug langs feyenoord naar beverwaard het is inderdaad een mooie rit en krijgen zo een beeld van de mooie havenstad met zijn prachtige skylijn kranen hoge gebouwen de euromast en de havens daarna heerlijk gegeten bij de brasserie bij het station wat binnen heel nostalgisch is aangekleed met spoor attributen er staat een trein klaar die naar leiden gaat en daar staat een trein die naar amsterdam centraal gaat via schiphol en vandaar gaat het weer naar den helder de bussen staan ook op het station en ieder gaan we weer naar huis het is kwart voor tien als ik de sleutel in de deur steek en roep hallo ik ben er weer een heerlijke dag zit erop en wat hoor als ik thuis kom ben je er nou al? ik steek geen heel verhaal en zeg alleen dat ik een heerlijke dag heb gehad en naar rotterdam zijn geweest hij heeft nog eten voor me overgehouden en dat moet ik opeten maar ik zeg denk je nu echt dat ik onderweg niets gekregen heb? ja maar hij is naar de chinees geweest en het is zo lekker wat hij gehaald heeft en zo kom ik weer in het moeten patroon waar ik dus niet aan meewerk op een kalme ondernemende toon die ik geleerd heb te moeten voeren want het liefst zou ik gewoon een gesprek willen voeren maar dat is niet mogelijk ik kan terugkijken op een heerlijke dag van even niets moeten en alles mag
Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
