Snipperdag voor Paul en Annie. Erik en Pieter beklimmen de Signal de Lure. Voor Johan, Mark en Wilfried is het nu of nooit. Het weer is goed, de benen zijn terug hersteld, dus hopla den berg op, op zoek naar onsterfelijke roem. Vanuit Bedoin is het niet de gemakkelijkste beklimming: van ongeveer 250 m. naar 1912 m. hoogte in 21 km. De 1e 5 km. zijn een opwarmer maar de 16 km. die dan volgen tot de top kunnen de vergelijking met de Toumalet en l'Alpe d'Huez zeker doorstaan. Het komt er op aan het juiste ritme te vinden, en dat lukt: de 3 duimpjes overwinnen de grote stenen puist, de reus van de provence. Een supereinde van een super wielervakantie. Boven gaan de wielen eruit en op Chalet Renard het verloren vocht er weer in. Filip en Patrick, gisteren nogal laat gearriveerd, haalden ons met de auto een stuk voor de top in terwijl Walter als een echte bezorgde soigneur-chauffeur heel de tijd de 3 in de gaten hield voor het geval...... In de namiddag doet Patrick nog een toerken en Filip ook. Die leent daarvoor de velo van Wilfried en vindt in de pulle nog een verdacht uitziend drankje. Het labo Van Vooren zal de zaak onderzoeken. 't Is lastig geweest, 't is leuk geweest, 't is mooi geweest. A thing of beauty is a joy for ever!
's Nachts onweer en dus in de voormiddag enige afkoeling. In de namidag rond 15h00 een uurtje windkracht 10 en 's avonds is het alweer zwoel.
Programma Pieter: 3 x de Ventoux op (c'est fou); dat lukt maar op het einde toch licht in het hoofd en zwaar in de benen. Erik, Johan, Walter, Paul en Annie volgen een stuk met de auto en doen aan sight-seeing. Programma Filip en Patrick: bezoek aan vriend(in?) van Patrick in den Ardéche. Geen verslag --> Top secret! Programma Mark en Wilfried: Pastis - pizza - siësta - bezoek wijnbedrijf - Pastis.
De afgelopen vier dagen heb ik regelmatig gedacht aan de Willy Voets en de Jef Bidons uit het peleton. Maar ook een beetje aan Patrick Lefevere en Johan Bruyneel. Samen met Walter zijn wij immers zowat de soigneurs en ploegleiders tegelijk. Bij het begin van de rit spreken we meestal af in welk dorp we het eerste café gaan bezoeken, maar de realiteit wijst uit dat daarvoor (eerlijk gezegd tot onze spijt) eerder weinig tijd rest (alhoewel ) : we moeten de weg verkennen (remember : mannen en kaartlezen !), om eten gaan in een of andere plaatselijke marché, assistentie verlenen bij pech, schaduwrijke rustplaatsen zoeken, drinkpullen vullen, enz. Van verveling is zeker geen sprake, zeker niet met de tonen van de plaatselijke zenders Fun en NRJ op de autoradio. Vooral bij beklimmingen, als het peleton uit elkaar valt, moeten we er ons gedacht bij houden. Een beetje de renners moed inspreken ook, door te zeggen dat het niet ver meer is en van dat soort zaken, terwijl wij soms al beter weten De volgende keer zouden we met oortjes willen werken Gisteren dan de apotheose met de klim van de Mont Ventoux, als de persoonlijke volger van Erik en Patrick. Naarmate de top naderde werd de afstand tussen beide helden wat groter, zodat ik wat moest schipperen van voor naar achter. Van mijn tien liter water was er op het einde van de klim niet veel meer over, zo verschroeiend heet was het. Het zweet droop de renners af en zelfs ik deelde vanuit de volgwagen in de brokken. Gelukkig was er aan Chalet Renard even tijd om in één zwelg een pintje te drinken en dan weer op zoek naar de renners. Patrick deed het in de stijl die we van hem gewend zijn : rustig, op het zadel blijvend, soepele tred, gelijkmatig tempo, zelfs nog tijd voor een grapje aan het stuur, al moest hij vanaf het monument van Simpson uitzonderlijk ook wel op zoek naar het kleinste verzet. Erik dan weer vaak en danseuse al viel het mij op dat hij toch meer blijft zitten dan vroeger. In ieder geval had ook hij zijn krachten goed gedoseerd, want binnen de verwachte tijd zagen we hem vanop de top traag maar gestadig de bergwand opschuiven. Zelden iemand zo content gezien, geluk dat uiteraard via sms onmiddellijk met onze hoofdsponsor diende gedeeld te worden. Met al dat geluk en al die tevredenheid vloeide er s avonds uiteraard nog meerder gerstenat, maar dat valt vanzelfsprekend onder mijn beroepsgeheim, al waren er ditmaal wel enkele toevallige Lembeekse getuigen (ra ra ra). Ciao en tot binnenkort!
Het is dinsdagmarkt vlak voor het hotel. Het is weer een snikhete dag. Dat wordt terrassenslenteren. De gemiddelde snelheid zal vandaag erg laag liggen. Om 17h00 komen Paul, Annie en Pieter, zoon van coach Erik, ons vervoegen voor een mini-vakantie.
Vandaag 2 platte tubes voor Patrick. Erik is de enige die de 1000 km aflegde zonder pech. Het wordt verschrikkelijk warm, dicht bij de 40°. Soms is het alsof je door een oven rijdt. Via kleine baantjes rijden we door een berglandschap, licht op en af tussen kanjers die 500 a 1000 meter boven ons uitstrekken. Later volgt de wondermooie "George de Méouge" Nog voor de middagstop, in volle middagwarmte, nog een col over. In Sault is er topoverleg. De warmte en de kilometers doen de groep splitsen. Patrick en Erik zullen doorrijden naar de top van de Ventoux. Wilfried, Johan en Marc besluiten langs, de overige zeer mooie, George de la Nesque naar Caromb af te dalen. Op het einde lijkt de minste helling een kwelling en de brug van Balgerhoeke een col. Om 18h00 aankomst van de 3 na precies 1000 km fietsen in 8 dagen, in zeer wisselende omstandigheden en langs een onvergetelijk parcours. Voor niemand zijn 3 halve liters een probleem. Een uurtje later komen ook de overwinnaars van de Ventoux aan.
