De afgelopen vier dagen heb ik regelmatig gedacht aan de Willy Voets en de Jef Bidons uit het peleton. Maar ook een beetje aan Patrick Lefevere en Johan Bruyneel. Samen met Walter zijn wij immers zowat de soigneurs en ploegleiders tegelijk. Bij het begin van de rit spreken we meestal af in welk dorp we het eerste café gaan bezoeken, maar de realiteit wijst uit dat daarvoor (eerlijk gezegd tot onze spijt) eerder weinig tijd rest (alhoewel ) : we moeten de weg verkennen (remember : mannen en kaartlezen !), om eten gaan in een of andere plaatselijke marché, assistentie verlenen bij pech, schaduwrijke rustplaatsen zoeken, drinkpullen vullen, enz. Van verveling is zeker geen sprake, zeker niet met de tonen van de plaatselijke zenders Fun en NRJ op de autoradio. Vooral bij beklimmingen, als het peleton uit elkaar valt, moeten we er ons gedacht bij houden. Een beetje de renners moed inspreken ook, door te zeggen dat het niet ver meer is en van dat soort zaken, terwijl wij soms al beter weten De volgende keer zouden we met oortjes willen werken Gisteren dan de apotheose met de klim van de Mont Ventoux, als de persoonlijke volger van Erik en Patrick. Naarmate de top naderde werd de afstand tussen beide helden wat groter, zodat ik wat moest schipperen van voor naar achter. Van mijn tien liter water was er op het einde van de klim niet veel meer over, zo verschroeiend heet was het. Het zweet droop de renners af en zelfs ik deelde vanuit de volgwagen in de brokken. Gelukkig was er aan Chalet Renard even tijd om in één zwelg een pintje te drinken en dan weer op zoek naar de renners. Patrick deed het in de stijl die we van hem gewend zijn : rustig, op het zadel blijvend, soepele tred, gelijkmatig tempo, zelfs nog tijd voor een grapje aan het stuur, al moest hij vanaf het monument van Simpson uitzonderlijk ook wel op zoek naar het kleinste verzet. Erik dan weer vaak en danseuse al viel het mij op dat hij toch meer blijft zitten dan vroeger. In ieder geval had ook hij zijn krachten goed gedoseerd, want binnen de verwachte tijd zagen we hem vanop de top traag maar gestadig de bergwand opschuiven. Zelden iemand zo content gezien, geluk dat uiteraard via sms onmiddellijk met onze hoofdsponsor diende gedeeld te worden. Met al dat geluk en al die tevredenheid vloeide er s avonds uiteraard nog meerder gerstenat, maar dat valt vanzelfsprekend onder mijn beroepsgeheim, al waren er ditmaal wel enkele toevallige Lembeekse getuigen (ra ra ra). Ciao en tot binnenkort!
Het is dinsdagmarkt vlak voor het hotel. Het is weer een snikhete dag. Dat wordt terrassenslenteren. De gemiddelde snelheid zal vandaag erg laag liggen. Om 17h00 komen Paul, Annie en Pieter, zoon van coach Erik, ons vervoegen voor een mini-vakantie.
Vandaag 2 platte tubes voor Patrick. Erik is de enige die de 1000 km aflegde zonder pech. Het wordt verschrikkelijk warm, dicht bij de 40°. Soms is het alsof je door een oven rijdt. Via kleine baantjes rijden we door een berglandschap, licht op en af tussen kanjers die 500 a 1000 meter boven ons uitstrekken. Later volgt de wondermooie "George de Méouge" Nog voor de middagstop, in volle middagwarmte, nog een col over. In Sault is er topoverleg. De warmte en de kilometers doen de groep splitsen. Patrick en Erik zullen doorrijden naar de top van de Ventoux. Wilfried, Johan en Marc besluiten langs, de overige zeer mooie, George de la Nesque naar Caromb af te dalen. Op het einde lijkt de minste helling een kwelling en de brug van Balgerhoeke een col. Om 18h00 aankomst van de 3 na precies 1000 km fietsen in 8 dagen, in zeer wisselende omstandigheden en langs een onvergetelijk parcours. Voor niemand zijn 3 halve liters een probleem. Een uurtje later komen ook de overwinnaars van de Ventoux aan.
Zeer warm weer. Platte tubes voor Johan en Patrick. Start om 9h30 met hier en daar wat lood in de kuiten. Fietsen door "Het parc national du Vercors" is een unieke ervaring: in een soms bruut en weids landschap met niet al te lastige klimmetjes. Col de Carri, col de Proncel, col de Rousset: allemaal moeten ze voor de bijl. En dan: poef! een snelle afdaling van 22 km met meer dan een dozijn haarspeldbochten op naar Die, je kan hier enkel moe worden van het remmen. Dan een pitstop en door het dal van de Drome, erg mooi, maar de uitsmijter van de dag: een zondagmiddagklimmetje naar de Col de Cabre waarna een lange afdaling richting hotel. Bij het col klimmen rijdt elk zijn eigen tempo zodat bij aankomst van Wilfried en Marc de rest meerdere minuten en pinten voorsprong hebben. We waanden ons even op zondag in de kantine van FC Lembeke. Vananvond tafelen we buiten en bespreken we alweer de nationale- en wereldproblemen. Dat kan en mag niet anders met zoveel slim volk.
Hotel "Chez Nous" is een absolute aanader voor wie en passent in de buurt van Lyon goed wil tafelen en rustig slapen. Warm weer, no wind, no bewolking, niemand rijdt plat. Lovenswaardig begeleiders- en bevoorradingswerk van Walter en Filip. Op het programma staat een lange rit, dus stipt om 9h00 op de fiets. Na 32 km rijden we over de Rhone. We zullen vandaag trouwens niet alleen het Rhone-dal maar ook dat van de Aisne en de Isére doortrekken, wat betekent leuk vlot afdalen en met moeite uit het dal klimmen, telkens kilometers lang. Geraken we in Pont en Cherny toch wel de weg kwijt zeker, veel tijd verloren en 15 km extra. Nog een foutje in de afstandsberekening en we hebben een rit van 180 km. Jawadde mjne joegne. Na veel klimmen en dalen in een gevarieerd lanschap zien we in de verte de muur van het Vercors-massief opduiken. Verder door boomgaarden met alleen notelaars, toeristische dorpjes die allen eindigen op 'royans'. Om 18h00 staan we aan de voet van de Col de la Machine, het "speeltje" van coach Erik. Dit wordt 13 km het plateau van de Vercors oprijden, kruipen en sluipen. De laatste kilometers door wondermooie unieke rotsgalerijen. Op de col is Patrick als 1e boven, later volgen Erik, Johan, Marc en Wilfried. Koninginnerit? zeer zeker! Door het wisselend parcours, de afstand, de moeilijkheidsgraad, de finale, en de slotaanblik van Wilfried bij de aankomst: precies koningin Fabiola.
Het weer is vandaag de ganse dag onberispelijk: weinig wind, zonnig en niet te warm.Tot in Cluny fietsen we op een oude spoorweglijn, een platte aanloop die doet denken aan Schipdonk en de Lieve maar af en toe met een verrassend decor. Op het einde rijden we door een fietstunnel van 1,6 km lang. Daarna een serieuze klim naar de "Roche de Solutré", bekroond met een zeldzaam mooie afdaling, 4 km genieten zonder trappen dwars door de wijngaarden van de Bourgogne. Effenaf schitterend. Onderweg een platte tube voor Marc. Na 60 km middagstop op een lommerrijke petanquebaan in Leynes, zowat het afscheid van de Bourgogne. Ondertussen hebben Johan en Walter de streek afgeschuimd op zoek naar een nieuw wiel. De laatste 60 km alweer een ander landschap, vrij vlak, veel bomen en moerassen en enkele ooievaars gezien. Aankomst in St Croix om 16h00 waar Filip ons vergast op een dubbele "Arret Kronenbourg". Om 17h00 in het hotel "Chez Nous" een mooi verblijf. Dat wordt vananvond dineren onder de platanen.
Na een alweer overvloedig ontbijtbuffet om 09h15 en route. Het weerbericht voorspelde alweer niet veel goeds, maar dat viel best mee. In het begin veel bewolking, maar het bleef de ganse dag droog en in de namiddag werd het zowaar voor de eerste keer vakantieweer. Wel zowat heel de dag tegenwind. Na 2 km alweer Wilfried plat. Dedju, binnen- en buitenband voor alle zekerheid vervangen. Tot de middagpauze bleek Johan het moeilijk te hebben: zware benen! De wraak van de biergod? Lever ontregeld? Bloedspiegel niet in orde? Darmen in de knoop? Welnee,bij de middagstop bleek dat de remblokjes zowaar tegen zijn wiel sleepten. Onze Richard Gere werd met veel medelijden bekeken. Pech bleef hem achtervolgen, want op het einde had hij met een kapotte speecke af te rekenen.
Het parcours: behoorlijk lang, gevarieerd, we zitten al in de wijngaarden van de Bourgogne. Al redelijk wat pittige klimpartijen, maar we werden telkens beloond met prachtige panoramas. het moreel van de troepen blijft prima, zeker burgemeester Filip de dappersten en de knapsten zijner inwoners vanavond komt vervoegen en toespreken.
Eerst het betere nieuws: het menu gisteren was uitstekend, het ontbijtbuffet deze morgen ook. Het parcours vandaag was mooi, gevarieerd, rustige wegen en niet te veel hellingen. Niemand is gevallen, niemand is verkouden. Slechts 2 platte tuben: Marc bij de middagstop en Wilfried - slechte gewoonte alweer net voor het hotel. De kopmannen deden hun werk meer dan uitstekend. Ook Johan schuift al eens naar voor.
Het trapniveau: Erik en Patrick trappen in de melk, Johan in de honing en Marc en Wilfried in de siroop. We waren al bij het hotel om 15h15, passend verwelkomd door een luid IA IA balkende ezel.
Nu het mindere nieuws: miljaar, miljaar, hoe is het mogelijk! De godganse dag regen, en regen en regen en tegenwind en tegenwind en tegenwind! Zes uur hebben we zitten terten in een permanent fris stortbad. Maar daarom treuren wij nog niet. Het moreel der troepen blijft uitstekend en gedisciplineerd: er zijn er al meer die koffie boven bier verkiezen. Normaal haden we Semur bezocht, maar het bleef regenen. Even na 16h00 kregen we onverwacht bezoek van Patrick De Backer en zijn dame Yvette, in de buurt op vakantie. Er werd gedronken en gezeverd, het leek wel een aprés-fuifje van een vroegere feestcomité-vergadering. De inhoud van de gesprekken volstond om alle Lembeekse beroepskomeren wekenlang stof te geven. Het diner was alweer dik in orde, het bierverbruik, om het regenwater weg te spoelen, ook. Reactie van de hotelmadam bij het betalen van de rekening: Beaucoup bu bière"
Kopieus onfrans ontbijt. Vertrek om 09h15. De weergoden zijn duidelijk beter gezind dan gisteren. Nog meer leute: Le vent en poupe. Grote stukken boven de 30 km / uur terwijl we bijna niet hoeven te trappen. Pastorale pitstop aan de Aube, dit is volgens Marc waar we een heel leven voor gewerkt hebben. Om 12h15 zittend buffet bij traiteur Walter. De laatste 30 km., jawel, weer regen. Erik rijdt nog eens de anderen los, rijdt verkeerd en bezorgd de rest wat verpozing. Na een ritje rond het Lac d'Orient bereiken we het hotel om 15h00. Leeglopende tube van Wilfried, geen paniek, dat heeft hij thuis ook regelmatig, is het niet Theeken
Gisterenavond alles ingeladen bij Patrick en zijn biervoorraad geplunderd.Voor sommigen bleef bijzonder weinig slaaptijd over. Verzameling in Waarschoot om 6h30. Iedereen aanwezig. Mia en Magda assisteren bij vervoer naar de start. Chauffeur-gids-ravitailleur Walter is met zijn camionette even behendig als de velo-artiesten. Gevolg: even na 10h00 zijn we al in Rethel. Onderweg heel de tijd regen. Bij aankomst iets meer regen. Bij het monteren van de fietsen nog meer regen, en bij de start rond 11h00 een stortbadje. Het zal, nu eens minder, dan eens meer, en soms heel veel meer regenen. Dat alles lekker gecombineerd met een felle tegenwind. De kopmannen maken zich uitermate verdienstelijk en stumpen zich te barsten. De anderen proberen krampachtig in het wiel te blijven. Ongetwijfeld bieden de eerste 30 km, golvend landbouwland met toch al enkele pittige hellingen, vooral in juni bij zonnig weer een charmante aanblik, maar daar was nu weinig aandacht voor. Na 50 km. pitstop. Staand buffet: koeken en bananen. Geen tijd om te rusten, wegens iedereen koud en kletsnat en vol schrik voor bronchitis, tendinitis en penisverschrompeling. Om 16h30 bereiken we Vertus alwaar met Vlaamse Baviks ook het inwendige vochtpeil wordt aangevuld. Het hotel "Auberge du mont Aimé" biedt een aangenaam verblijf. En terwijl deze tekst tot stand komt, ligt Erik met onblusbare inzet te snurken en te grommen als een groot kampioen. Hij verdient het, alhoewel. Met dank aan Paul, Annie en Kathy die ons verrasten met een aangenaam bericht van het thuisfront.
Het is eigenlijk onverantwoord dat zoveel intelligente gasten naar Frankrijk rijden, terwijl het vaderland elke kilo hersens kan gebruiken. Maar ja, we hebben ervoor getraind, de hotels zijn besproken, en de koning en Leterme hebben onze GSM - nummers. Omdat ik wil dat alles eerlijk verloopt, heb ik toch enkele dokters op de route via e-mail gevraagd een onverwacht hotelbezoek te doen voor de nodige urinecontroles en bloedafnames. Nodig? Jawel, want van je vrienden moet je het hebben. Tijdens de trainingen werd duidelijk dat Marc en ik nog de enige echte ware wielertoeristen zijn, tevreden met een scheut versneden alcohol en met de historische 22,5 km. per uur. De rest? Onbetrouwbaar. Patrick heeft zogezegd een kapotte schouder vol metaalplaatjes en Johan een knie die opgelapt is met varkensdarmen. Zever! Gewoon een alibi om via handige doktersvoorschriften allerlei pillen en zalfjes te gebruiken om ons in de vernieling te rijden. En Erik, die is helemaal verdacht. Jaren geleden moesten we hem met velo en al in het wijwater van Lourdes dompelen om hem weer fit te krijgen, en nu vlamt hij als een bezetene, nog sneller dan een prior-zegel, en om ons te treiteren beweert hij dan nog dat hij achter elke draai een beetje vertraagt. Volgens mij pakt hij groeihormonen, verstopt in bananen. We zullen echt wel in de gaten moeten houden of er bij hem iets verdachts groeit. Voor de eerste dag heb ik gelukkig al een excuus : het gaat regenen, en met een nat gat verlies ik 80 % van mijn mogelijkheden, en op de heuvels van Champagne zal er tegenwind zijn; 22,5 per uur wordt moeilijk, maar toch :que la fête commence !
