Na familiezorgen en mijn gezondheid die niet zo goed is;zou ik graag weer een beetje met mijn blog bezig zijn,misschien tot binnenkort.
mijn blogadres is TERESAMARIE ;groetjes van teresa.
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Over mijzelf
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
Ik ben een vrouw en woon in brugge (koolkerke) (belgïe) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/04/1934 en ben nu dus 90 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: kantklossen,breien,haken,tuinieren.
Ik weet niet wat er gebeurt is maar de vorige uitleg over mezelf klopt niet ;ik wou het reeds lang verwijderen maar ik vind het niet bij de pijltjes links en wil ook niets wegdoen dat ik goed vind
over vroeger en nu Veel mensen zijn eenzaam daar is niets op tegen,het mag.
Maar kom je ze tegen zeg,zeg dan op zijn minst even:DAG "
12-10-2006
Mijn toekomstige schoonfamilie.
Het is toch wennen aan een heel nieuwe familie met schoonouders en (schoon)tantes en nonkels en nichtjes en neven,broers of zusters waren er niet alleen kreeg mijn lief nog een zusje dat doodgeboren was toen we reeds kennis hadden dus bijna was het toch gelukt om een zusje te krijgen,dat bijna een generatie verschil was met mijn man maar ook dat mocht niet zijn;dus toen mijn man voor 18 maanden zijn legerdienst deed ging ik ook veel bij hem thuis daar mijn toekomstige schoonmama heel lang ziek is gebleven en veel verdriet had;Mijn schoonpapa in spé waar ik heel goed mee opschoot had gebokst tot aan zijn huwelijk maar daar mijn schoonma daar erg tegen was bokste hij niet meer toch heb ik nog veel foto's van toen en van maten.
Het echte leven begon want eens men gaat werken is alles veel ingewikkelder,men moet goed doen voor de bazen ook thuis moet alles goed gaan;en dan begint men ook te vrijen,dus alles is moeilijker dan op school,dan moest het lief zijn legerdienst doen en dat was nog 18maanden,dus ik mocht niet veel buiten of mijn lief moest erbij zijn van mama;dat was een tijd van veel thuis zitten en handwerken maken en sparen.
We hadden een gedichtje van M.Nijholf op26-4-48 tergelegenheid van moederdag op school. Het oude huis. De kamers waren donkerder geworden,maar geen ding van zijn eigen plaats gezet En aan de wand tussen de blauwe borden hing in ovalen lijstje het portret. Zie de avond ernstig door het raam inkijken,het oude huis ruist van muziek en zang. Een stoet van bloemen gaat dalen en stijgen,rondom waar moeder is op het behang. Moeder,ik ken je nog,je zacht gelaat,de rimpeltjes om je gestorven ogen Zing weer van God die altijd naast ons staat,ik heb zolang naar het portret gekeken. Dat de ogen glansden,dat haar mond ging spreken. En 'k hoorde vleugels die door 't huis heenvlogen.
Voor ik die tijd afsluit wil ik nog enkele gedichten van de schooltijd op het blog zetten; Dit gedicht is van 1948,we hadden een zuster genaamd Zuster Marie-Jozefa en die kon mooie gedichten schrijven.
Een zonnekind. Ik heb ze niet gekend dan kromgebogen,en leunend op twee stokjes naar de grond. Toch had ze grote blauwe kinderogen,waarin een blijde zon te blinken stond. Gebroken kwam ze langs de weg getogen,waar oude beuken wuiven,bruin en blond. Die recht hun kruinen dragen naar den hoge,en liederen zingen als met gouden mond. Dan leunend aan verweerde kloostermuren,bleef zij in 't water van de wallen turen. Verlangde zij een nenuphaar mischien,die schouwend lagop 't water zonder rimpel. Ik vroeg het haar maar 't antwoord luidde simpel,toch niet,ik kwam hier naar de hemel zien.
Het is hier hard aan het hagelen en donder,Lady is gelukkig niet bang van de donder want dat kent ze nog niet maar die hagel op het dak van de veranda ze is er niet gerust in,en komt voortdurend troost zoeken;deze week leert ze in de auto zitten en aan de leiband lopen we hebben een drukke week voor de boeg er komt iemand om de hagen te knippen dus wij moeten opruimen.
Met 18j en 4maanden was de schooltijd afgelopen,de meeste van de meisjes na zoveel jaren samen zal ik niet meer zien;enkele echte vriendinnen blijven wel kontact houden.Met 2 zusters die in het laatste leerjaar samen met mij zaten werk ik 2seizoenen in een kinderkledingwinkel aan de kust het waren lange dagen meestal 12 uur van huis met tram of trein,maar we hadden nog geen tv dus de avonden waren lang,maar we hadden wel de bonte dinsdagavond trein was een leuk programma en ook zelf zingen of verhalen vertellen waar we dan naar ons bed niet durfden.
We hadden jaarlijks een schoolfeest voor de ouders en andere familieleden;mijn vriendinnen en ik hadden moeten repeteren en de uitbeelding was een schip;dat was ieder jaar iets speciaals want we deden ons best voor onze ouders.
Soms denk ik dat verleden en heden moeilijk te scheiden zijn ,ik ben vooral bezig met die oude foto's te bekijken sommige zelfs jaren geleden,en nu zijn we reeds 2dagen aan het snoeien in de tuin we hebben er alletwee een pijnlijke rug van en toch was het heel dringend want het was bijna niet te overzien,maar morgen zal ik mij weer een beetje bezighouden met mijnpctje.
Het is 14jaar geleden dat ik onze Duck alles heb aangeleerd het was een welsh terrier en hij leerde heel moeilijk iets aan,misschien komt het omdat we ouder geworden zijn maar ik wist niet dat het zo inspannend zou zijn;ze is nu vier maand en half en we hebben haar drie weken en al wat ze vast krijgt bijt ze kapot ik denk dat we naat de hondenschool zullen moeten gaan daar ze ook geweldig trekt aan de leiband.
Ik zal even onderbreken vindt dat mijn beschrijving van mijn leven veel te vlug gaat;daarom even dit mooi gedicht. Zeegedicht door lenze l.bouwers.
De zee kan troosten als een moederhuid:het blanke zand dat om de voeten sluit, het schuim spat hoog op,water trekt weer recht het spel van duikvlucht,vliegertouwgevecht; wat golven nemen geven ze als buit je ademt er met vissen in en uit als eb en vloed,als bruidegom en bruid:de zee kan troosten als een moederhuid; de zon staat hoog en is aan haar gehecht,de vogels hebben wolken afgezegd en jij,je hebt jouw hand op mij gelegd,terwijl je rustig ademt in en uit: de zee kan troosten als een moederhuid.
Ik moest veel op mijn broers passen,maar ook een van de tantes kwam wekelijks een avond voor ons zorgen dan hadden mama en papa hun cinema avondje;die tante was één van de zusters van mama en was getrouwd met een broer van papa;ze hadden één jongentje van 6jaar die gestorven is aan een gesprongen apendix en daardoor kwamen ze veel bijons.Het ging stillaan beter met ons papa had nu werk en ook mama was nog altijd huishoudster op die hoeve.We hadden een ziek broertje die maanden lang in een sanatorium aan zee verbleef,daar gingen we maandelijks eenzondagnamiddag met de trein naartoe.
Toen mama vroeger de was deed moesten we eerst naar het eind van de straat om emmers water te halen aan de pomp waar iedereen soms in de rij stond.Water om eten gereed te maken mochten we enkele huizen verder halen dat was 25 centiemen per emmer en dat was veel dus moest er veel gesleurd worden;later kregen we een kraantje achter de voordeur maar eindelijk water in huis.
De vorige foto was mijn geboorte huis daar ben ik ook geboren,het 2de huisje ernaast woonde de vader van papa met zijn 2de vrouw hij was ook mijn peter;die tijden waren toch heel anders ik had nichtjes en neefjes in de straten rond ons huis en we liepen overal zomaar binnen en buiten,gingen samen naar school speelden samen buiten en maakten ons huiswerk met de nichtjes bij een van de tantes.De foto hierbij was ons koertje daar werden konijnen gekweekt en kippen daar werd gewassen en zelfs gekookt want in die ene plaats beneden was daar niks om te koken of af te wassen dus ik denk dat onze ouders blij waren dat we op straat speelden.
Ik was bezig foto's te sorteren en er waren erbij van de zee,gelukkig is er geen foto getrokken toen ik mijn nieuw zwembroekje aanhad;ik was een jaar of 11en ik weet niet of er zwembroeken in de winkel lagen want het tekort na de oorlog was niet zo gauw voorbij;dus ik heel gelukkig mama had een mooi zwembroekje gebreid we speelden in het zand en na een tijd mochten we in zee om ons af te spoelen maar toen ik uit het water kwam hing het sprietje van mijn zwembroek op mijn kniëën;het was een klucht en iedereen maar lachen maar ik had traantjes in mijn ogen maar ik kon het nog dragen op het strand tot ik een echte zwembroek kreeg.
Ik volgde in die 4jaar de les in de school snit en naad,ik had twee lieve vriendinnetjes waar ik al eens mee naar de film mocht dat waren dan de films van tarzan veel keus was er niet want de meeste films waren voor boven de 18.In de lessen maakten we kleding voor onszelf of voor mama en de eerste 2jaar waren babykleertjes dus ik deed dat heel graag voor het kleinste broertje.We gingen ook met het hele gezin naar de braderie dat was heel leuk voor ons,hoewel mama dan zei we hebben weer een droge wandeling gemaakt want we gingen nergens binnen.
Toen ik 15jaar was mocht ik met meter en een nichtje met de trein naar Rijsel datwas iets heel speciaals want die trein stopte aan ieder stationnetje dus die reis duurde lang maar was heel plezierig;want we waren niet gewoon op reis te gaan;het verst was naar de zee met de fiets en dan gingen we mosseltjes trekken hele lekkere ook karkooltjes en in zee zwemmen. Maar nu gingen we naar Rijsel we bleven daar 8dagen bij een zuster van mijn meter er was veel te zien we mochten met de dochter op stap,want meter en haar zus waren alletwee slecht te been ze hadden elkaar ook al jaren niet gezien(wat je nu niet meer kan voorstellen)en hadden veel bij te praten .Dat waren gelukkige jaren met al mijn nichtjes en neven.
Enkele maanden na mijn plechtige communie beviel mijn mama van haar 5de kind ze was daarna heel lang ziek en ik hielp haar met de verzorging van de baby,ik denk dat ze toen genoeg kinderen gebaard had want er zijn er geen meer gekomen;en hoewel ik heel graag een zusje had gekregen hield ik van dat broertje het meest;ik weet nog hoe ik al schommelen mijn huiswerk maakte ging ook veel wandelen en het proper maken van mijn broertje ging ook goed;na een tijd ging mama weer werken en zo ging de tijd weer verder.Ik ging veel bij mijn mémé op bezoek dat was ook mijn meter en daar ze 14 kinderen had gekregen en de miskramen zei mama dan want dat was zo het kind was er amper en ze waren weer in verwachting,kon ze heel moeilijk aan haar voeten en ze was zo tevreden als ik haar voeten eens duchtig wastte want ze kon er niet meer aan,wat was een mens vroeger gauw tevreden.Ik was ook de oudste van de 56 kleinkinderen die ze had.
We hebben goed ons werk met lady alleen wil ze niet buiten en geduldig zit ik te wachten tot ze haar plasje doet anders vlucht ze rap binnen en hop het ligt daar,ze is sinds gisteren 4maand en met veel geduld hoop ik dat ze gauw proper wordt;maar ze moet zoveel indrukken ineens verwerken dat je niet kan geloven dat zo'n jonge hond dat kan verwerken maanden veilig bij zusjes en broertje in de hondenkamerkennel en ineens zit ze hier en moet vanalles leren;vandaag zijn we ook 2korte autoritjes gaan rijden de dierenarts zegt dat we dat moeten opbouwen en wij leren ook bij.
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
mijn leven
