Na familiezorgen en mijn gezondheid die niet zo goed is;zou ik graag weer een beetje met mijn blog bezig zijn,misschien tot binnenkort.
mijn blogadres is TERESAMARIE ;groetjes van teresa.
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Over mijzelf
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
Ik ben een vrouw en woon in brugge (koolkerke) (belgïe) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/04/1934 en ben nu dus 90 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: kantklossen,breien,haken,tuinieren.
Ik weet niet wat er gebeurt is maar de vorige uitleg over mezelf klopt niet ;ik wou het reeds lang verwijderen maar ik vind het niet bij de pijltjes links en wil ook niets wegdoen dat ik goed vind
over vroeger en nu Veel mensen zijn eenzaam daar is niets op tegen,het mag.
Maar kom je ze tegen zeg,zeg dan op zijn minst even:DAG "
17-10-2006
Mijn mama en papa
Ik wist als het zover zou komen dat ik en mijn lief huwden dat het heel moeilijk zou worden om mijn ma en pa te verlaten,ik was nog nergens geweest zelfs niet op vakantie geen reisjes met het lief,wat nu heel gemakkelijk gaat;ik ondervind dat met de kleinkinders hop ze zijn zomaar een weekend weg samen alsof het niks is en niemand maakt daar bezwaar tegen maar we moeten de moderne tijd aanvaarden;dus al pruttelen en wees voorzichtig en niet zomaar met iedereen,zeggen ze maraine je moet niet zo bezorgd zijn maar ze denken dat ze groot zijn,en ze zouden nog zoveel kunnen genieten van hun jeugd zonder zich nu al zo te belasten en hun vrijheid die ze denken te hebben toch te beknotten door die vrienden,want nu zijn er heel veel vrienden en vriendinnen niet zomaar één lief.
Er is niets aan de hand en ik voel me nog fris, want ik ben zo gezond als maar mogelijk is; t'Is alleen dat ik wat jicht in mijn knieen krijg, en het praten gaat soms met een piepend gehijg. Mijn pols is wat zwak,en wat dun wordt mijn bloed, maar ik ben voor mijn leeftijd nog vreselijk goed.
Die steunzolen onder mijn voeten dat gaat, anders zou ik niet best kunnen lopen op staat. Soms wordt me de slaap nachtenlang niet gegund, maar ik merk dat je ook wel eens zonder kunt. Mijn geheugen wordt minder,soms duizelt mijn hoofd, maar dat valt zo niet op,geen mens die 't geloofd. Denk niet dat ik daar vaak in zorg over zit; want ik ben voor mijn leeftijd nog werkelijk fit.
Ze zeggen dat je de oude dag als de gouden leeftijd beschouwen mag. Maar af en toe twijfel ik daar toch aan, als ik s'avonds weer moe naar bed ben gegaan. Met mijn oren in de la en mijn tanden in een glas, en mijn ogen op de tafel als ik uitgelezen was. En voordat ik inslaap bedenk ik me dan, zit er nog iets los dat ik wegleggen kan? Terwijl het met mij zo slecht nog niet zit, want ik ben voor mijn leeftijd nog tamelijk fit.
Wat is van dit alles tot slot de moraal die te leren valt uit dit goedmoedig verhaal? Voor elk die het ouder zijn glimlachend draagt als een ander je weer eens'hoe maak je het?vraagt is het beter te zeggen dat het best met je gaat dan die lui te vertellen hoe het echt met je gaat.
Prullemieke heeft me doen nadenken hoeveel men met een dier kan begaan zijn.We hebben een half jaar geleden in de voortuin een poesje gevonden van 4 of 5weken oud,het was zo mager en vuil;hoe sommige mensen dat toch kunnen doen;ze at of dronk niet een hele tijd maar als er niemand in de buurt was verminderde geleidelijk het eten of drinken dat ik haar voorzette.Na 2maanden geduld kwam ze kopjes geven eerst om eten te krijgen later zomaar.Nu we Lady 5weken hebben laat ze haar plaats niet afpakken zo van je krijgt me hier niet weg,hoewel Lady alleen maar wil spelen denk ik;nu wil ze ook aan Lady kopjes geven maar dat lukt nog niet goed;maar als ik denk aan dat hoopje ellende in de voortuin,ik heb een lieve kat gekregen die weet wat ze wil en dat is hier blijven.
Mijn schoonma was toendertijd wel een meisje die lang naar school mocht wat toendertijd niet zo maar ging,want mijn schoonpa moest reeds gaan werken met 12jaar,toen zijn moeder een jongentje van2jaar had en een meisje van een half jaar ging haar man werken in frankrijk voor de bietenoogst en kwam na 2maanden niet meer terug dat waren tijden dat men niet zo eenvoudig zomaar iemand kon opsporen men kan het zich eigenlijk niet voorstellen ;er is altijd gedacht dat hij ginds aan een nieuwe familie is begonnen.
Ik zal enkele keren foto's zetten van mijn schoonfamilie,nu een foto van mijn schoonma bij haar plechtige comunie in het jaar 1923 zo is er ook iets te zien over de mode van toen heb ook foto's toen zij en haar vriendinnen uitgingen,hoe die jonge meisjes toen gekleed gingen en ze zagen er erg gelukkig uit.
Winden worden stillaan koud,bladeren glinsteren in het licht, Schaduw danst voor je uit,zonne laatste stralen richt. Haardje mint reeds vuur,deurke goed gesloten. Ieder klokje slaat dat uur,dagje heen geslopen. Avond wiegt zijn weke glans,kimme neigt ten westen. Radio speelt een weense wals,rode gloed aanschouwd die resten. En weder komt de nacht ons huisje binnensluipen. De herfst denkt treurend zacht,aan hen die buiten rusten. G.Broeckaert.
Het is toch wennen aan een heel nieuwe familie met schoonouders en (schoon)tantes en nonkels en nichtjes en neven,broers of zusters waren er niet alleen kreeg mijn lief nog een zusje dat doodgeboren was toen we reeds kennis hadden dus bijna was het toch gelukt om een zusje te krijgen,dat bijna een generatie verschil was met mijn man maar ook dat mocht niet zijn;dus toen mijn man voor 18 maanden zijn legerdienst deed ging ik ook veel bij hem thuis daar mijn toekomstige schoonmama heel lang ziek is gebleven en veel verdriet had;Mijn schoonpapa in spé waar ik heel goed mee opschoot had gebokst tot aan zijn huwelijk maar daar mijn schoonma daar erg tegen was bokste hij niet meer toch heb ik nog veel foto's van toen en van maten.
Het echte leven begon want eens men gaat werken is alles veel ingewikkelder,men moet goed doen voor de bazen ook thuis moet alles goed gaan;en dan begint men ook te vrijen,dus alles is moeilijker dan op school,dan moest het lief zijn legerdienst doen en dat was nog 18maanden,dus ik mocht niet veel buiten of mijn lief moest erbij zijn van mama;dat was een tijd van veel thuis zitten en handwerken maken en sparen.
We hadden een gedichtje van M.Nijholf op26-4-48 tergelegenheid van moederdag op school. Het oude huis. De kamers waren donkerder geworden,maar geen ding van zijn eigen plaats gezet En aan de wand tussen de blauwe borden hing in ovalen lijstje het portret. Zie de avond ernstig door het raam inkijken,het oude huis ruist van muziek en zang. Een stoet van bloemen gaat dalen en stijgen,rondom waar moeder is op het behang. Moeder,ik ken je nog,je zacht gelaat,de rimpeltjes om je gestorven ogen Zing weer van God die altijd naast ons staat,ik heb zolang naar het portret gekeken. Dat de ogen glansden,dat haar mond ging spreken. En 'k hoorde vleugels die door 't huis heenvlogen.
Voor ik die tijd afsluit wil ik nog enkele gedichten van de schooltijd op het blog zetten; Dit gedicht is van 1948,we hadden een zuster genaamd Zuster Marie-Jozefa en die kon mooie gedichten schrijven.
Een zonnekind. Ik heb ze niet gekend dan kromgebogen,en leunend op twee stokjes naar de grond. Toch had ze grote blauwe kinderogen,waarin een blijde zon te blinken stond. Gebroken kwam ze langs de weg getogen,waar oude beuken wuiven,bruin en blond. Die recht hun kruinen dragen naar den hoge,en liederen zingen als met gouden mond. Dan leunend aan verweerde kloostermuren,bleef zij in 't water van de wallen turen. Verlangde zij een nenuphaar mischien,die schouwend lagop 't water zonder rimpel. Ik vroeg het haar maar 't antwoord luidde simpel,toch niet,ik kwam hier naar de hemel zien.
Het is hier hard aan het hagelen en donder,Lady is gelukkig niet bang van de donder want dat kent ze nog niet maar die hagel op het dak van de veranda ze is er niet gerust in,en komt voortdurend troost zoeken;deze week leert ze in de auto zitten en aan de leiband lopen we hebben een drukke week voor de boeg er komt iemand om de hagen te knippen dus wij moeten opruimen.
Met 18j en 4maanden was de schooltijd afgelopen,de meeste van de meisjes na zoveel jaren samen zal ik niet meer zien;enkele echte vriendinnen blijven wel kontact houden.Met 2 zusters die in het laatste leerjaar samen met mij zaten werk ik 2seizoenen in een kinderkledingwinkel aan de kust het waren lange dagen meestal 12 uur van huis met tram of trein,maar we hadden nog geen tv dus de avonden waren lang,maar we hadden wel de bonte dinsdagavond trein was een leuk programma en ook zelf zingen of verhalen vertellen waar we dan naar ons bed niet durfden.
We hadden jaarlijks een schoolfeest voor de ouders en andere familieleden;mijn vriendinnen en ik hadden moeten repeteren en de uitbeelding was een schip;dat was ieder jaar iets speciaals want we deden ons best voor onze ouders.
Soms denk ik dat verleden en heden moeilijk te scheiden zijn ,ik ben vooral bezig met die oude foto's te bekijken sommige zelfs jaren geleden,en nu zijn we reeds 2dagen aan het snoeien in de tuin we hebben er alletwee een pijnlijke rug van en toch was het heel dringend want het was bijna niet te overzien,maar morgen zal ik mij weer een beetje bezighouden met mijnpctje.
Het is 14jaar geleden dat ik onze Duck alles heb aangeleerd het was een welsh terrier en hij leerde heel moeilijk iets aan,misschien komt het omdat we ouder geworden zijn maar ik wist niet dat het zo inspannend zou zijn;ze is nu vier maand en half en we hebben haar drie weken en al wat ze vast krijgt bijt ze kapot ik denk dat we naat de hondenschool zullen moeten gaan daar ze ook geweldig trekt aan de leiband.
Ik zal even onderbreken vindt dat mijn beschrijving van mijn leven veel te vlug gaat;daarom even dit mooi gedicht. Zeegedicht door lenze l.bouwers.
De zee kan troosten als een moederhuid:het blanke zand dat om de voeten sluit, het schuim spat hoog op,water trekt weer recht het spel van duikvlucht,vliegertouwgevecht; wat golven nemen geven ze als buit je ademt er met vissen in en uit als eb en vloed,als bruidegom en bruid:de zee kan troosten als een moederhuid; de zon staat hoog en is aan haar gehecht,de vogels hebben wolken afgezegd en jij,je hebt jouw hand op mij gelegd,terwijl je rustig ademt in en uit: de zee kan troosten als een moederhuid.
Ik moest veel op mijn broers passen,maar ook een van de tantes kwam wekelijks een avond voor ons zorgen dan hadden mama en papa hun cinema avondje;die tante was één van de zusters van mama en was getrouwd met een broer van papa;ze hadden één jongentje van 6jaar die gestorven is aan een gesprongen apendix en daardoor kwamen ze veel bijons.Het ging stillaan beter met ons papa had nu werk en ook mama was nog altijd huishoudster op die hoeve.We hadden een ziek broertje die maanden lang in een sanatorium aan zee verbleef,daar gingen we maandelijks eenzondagnamiddag met de trein naartoe.
Toen mama vroeger de was deed moesten we eerst naar het eind van de straat om emmers water te halen aan de pomp waar iedereen soms in de rij stond.Water om eten gereed te maken mochten we enkele huizen verder halen dat was 25 centiemen per emmer en dat was veel dus moest er veel gesleurd worden;later kregen we een kraantje achter de voordeur maar eindelijk water in huis.
De vorige foto was mijn geboorte huis daar ben ik ook geboren,het 2de huisje ernaast woonde de vader van papa met zijn 2de vrouw hij was ook mijn peter;die tijden waren toch heel anders ik had nichtjes en neefjes in de straten rond ons huis en we liepen overal zomaar binnen en buiten,gingen samen naar school speelden samen buiten en maakten ons huiswerk met de nichtjes bij een van de tantes.De foto hierbij was ons koertje daar werden konijnen gekweekt en kippen daar werd gewassen en zelfs gekookt want in die ene plaats beneden was daar niks om te koken of af te wassen dus ik denk dat onze ouders blij waren dat we op straat speelden.
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
mijn leven
