Na familiezorgen en mijn gezondheid die niet zo goed is;zou ik graag weer een beetje met mijn blog bezig zijn,misschien tot binnenkort.
mijn blogadres is TERESAMARIE ;groetjes van teresa.
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Over mijzelf
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
Ik ben een vrouw en woon in brugge (koolkerke) (belgïe) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/04/1934 en ben nu dus 90 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: kantklossen,breien,haken,tuinieren.
Ik weet niet wat er gebeurt is maar de vorige uitleg over mezelf klopt niet ;ik wou het reeds lang verwijderen maar ik vind het niet bij de pijltjes links en wil ook niets wegdoen dat ik goed vind
over vroeger en nu Veel mensen zijn eenzaam daar is niets op tegen,het mag.
Maar kom je ze tegen zeg,zeg dan op zijn minst even:DAG "
06-11-2006
Nog mijneerste
Zal nog enkele foto's zetten van onze oudste;hoewel ik volop bezig ben met ons babytje van de kleindochter,ze is vandaag naar de gynicologe geweest en hoewel het de laatste week is voor de bevalling is het kleintje nog niet volledig ingedaald dus we moeten geduld hebben,ik zeg maar steeds dat het nergens beter kan zijn maar ja we zijn altijd ongeduldig.
Als je zo dat manneke beziet ach hij is zelf nog zo'n kleuter en mama is alweer ochtend ziek,van mijn 2de ben ik heel erg misselijk en bijna mijn 9maanden vol;maar hoe klein hij was vroeg hij mama helpen en dan bracht hij iets om te drinken,en kroop hij heel dicht bij me in de grote zetel als of hij voelde dat het heel moeilijk was,toen had ik ook een winkel in cadeau artikels dus dubbel moeilijk,maar mijn mama kwam dikwijls helpen en de kleine was gek op haar.
Kindertranen,fel snikkend enluid, om een gebroken pop;het spel was uit maar als mama er een nieuwe bracht, kwam de pret vlug weer,het kindje lacht. Mensen tranen moedig bedwongen, toen het reqiuem werd gezongen na jaren saam in liefde en trouw heelt de tijd langzaam,ook in rouw Moedertranen-eindeloos en droef, als men haar enig kind begroef, een deel van zichzelf dat haar verliet, neen zoiets vergeet een moeder niet..
ne mens gaat niet dood op dies laatste dag met sombere klokken en met rouwbeklag misschien overleed ie al zonder geween nauwelijks merkbaar zoveel jaren geleen.
zoveel grote mensen in werk en verkeer zoveel dode zielen zo druk in de weer zoveel arme sukkels in grote nood als t'kind in ons sterft dan gaan we dood
ne mens gaat nie dood als ie moe is gesjokt zijn herte begeeft en zijnen asem stokt dat sterven dat is al jaren aan de gang dood gaan dat doe j'heel je leven lang
gaan vader en moeder naar den overkant trekt uw kind uw liefste naar 't ander land je zinkt en verdrinkt in nen tranenzee bij ieder sterven sterf j'ook een wat mee
ne mens ga niet dood als zijn lijf ontbindt tot stof en as zijn lichaam verzwindt misschien is de dood een vereenvoudeging door vuur en eerde een soort loutering
kijk naar her licht en hoort hoe dat 't waait kijk hoe moeder eerde altijd verder draait zegen de regen onze wijn en ons brood der is gene grens tussen leven en dood
denk dat men eens mag deze gedachten hebben om aan onze liefsten die we verloren hebben te denken
Ik denk dat een eerste kind voor een vrouw die eigenlijk nog meisje is de grootste verandering in het leven is,men is zo beschermd door de ouders dat was vroeger anders dan nu en men werd voor alles afgeschermd;ik zie aan mijn 7 kleindochters dat het nu toch een heel andere wereld is.Ik weet zelfs niet of ik nog een meisje van 14 15 jaar zou willen zijn. Ik zal een foto bijzetten die genomen is op de vesting bij de molens waar ook onze Robby bij is waar ik reeds vroeger iets over heb gezet dat was een mechelse scheper we hebben hem 10 jaar gehad en was een heel lieve trouwe hond die altijd bij de kinders was en heel gemakkelijk in de omgang.
Lange slierten draad geweven dauwbepareld zilverglans spinnerag op alle wegen en een laatste muggendans. Rode,bruine,gele tover in een eind'loos kleurpalet ligt nu schitt'rend op het lover windbewogen tot ballet. Asters staan weer blauw te gloeien in het late zonnelicht
Gouden glans op de pompoenen weemoed op een aangezicht. Vele vogels gaan nu trekken. t'Zuiden hunk'rend in hun bloed. Nevelsluiers d'aard bedekken weg is allenajaarsgloed. Alles wordt nu mistbehangen zwaar drukt droefheid ons terneer. Leven wordt met dood omhangen t'wordt november telkens weer.
De vorige foto was mijn mama met mijn eerste kindje en daar het haar eerste kleinkind was was ze heel fier.ik zal nu een foto opzetten van snoepie mijn katje juist voor ze hier aan de deur overreden werd samen met onze chico hij is 30jaar oud geworden en zo is er de vreugde van een dier dat je in je hart sluit en telkens weer verdriet als je ze moet afstaan.
Nog een foto van onze eerste kindje,nu ik het zo overdenk met tussen de foto's te zoeken besef ik toch hoe kort een mensenleven is;men heeft verdriet en pijn toch onthoud ik de leuke dingen veel gemakkelijker
Slilaan geraak ik de huwelijke staat gewoon,ga ook niet meer buitenshuis werken mis dus ook de dagelijkse omgang met de collega's,maar alles went en na enkele maanden ben ik zwanger en kan ik babykleertjes naaien en breien,en dan gaat alles vlug en de bevalling nadert,had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn;na 3 dagen werken zoals dat toen heette en 38 inspuitingen later had ik eindelijk op Zondagavond om 5 uur mijn eerste zoon in mijn armen,wat een geluk nu nog 9dagen tellen en wij gingen samen naar huis.
Op de foto is het een lief blondje,dat de tijd toch zo vlug voorbij gaat dat kleine meisje van toen is nu 23 en zal binnen ongeveer 2weken bevallen van mijn eerst achterkleinkind,het is nog een verrassing of het een jongen of meisje wodt;ik zie er erg naar uit zo'n nieuwe baby is toch altijd weer bijzonder en dan is het net of men de tijd van zelf bevallen weer meebeleefd.Ik ben nu bezig aan de kaartjes een leuk werkje.
Nog even een foto van ons huwelijk het was een mooie maar drukke dag zoals bij de meeste huwelijken zeker eens heel de familie te samen en ook de schoonfamilie een beetje beter leren kennen,ook voor mama was het tijd dat alles achter de rug was;dat ze een beetje met haar huishouden kon bezig zijn want ze maakte zich zo zenuwachtig dat er mischien iets zou tegenslaan.
Wekenlang was het een drukte van jewelste,een huis huren meubels kopen,het feest organiseren,en dan maakte ik ook nog de kleren van mama en schoonma en mijn eigen trouwjurk en binst de dag gaan werken er was niet veel rust gegunt;en dan dacht ik eraan dat het nooit meer zou zijn zoals het reeds heel mijn leven was;mijn 4broers die nog allemaal thuis waren,ja mijn ouders en broers waren er nog maar toch was het alsof ik een beetje op visite kwam telkens ik thuis kwam zo'n 2 keer in de week en ook mama kwam iedere woensdag namiddag langs;maar mijn man was na een week vakantie terug aan het werk en ik miste ons druk huisgezin.Ik maakte kleren voor de mensen en terwijl ik aan het werken was lag onze robby aan mijn voeten een mooie scheper van 2 maanden want je dacht toch niet dat ik het zonder een lieve kameraad zou uithouden,(we hebben haar 10jaar gehad)en ze was altijd bij me ik zal er wel nog een foto van opzetten.
Ik wist als het zover zou komen dat ik en mijn lief huwden dat het heel moeilijk zou worden om mijn ma en pa te verlaten,ik was nog nergens geweest zelfs niet op vakantie geen reisjes met het lief,wat nu heel gemakkelijk gaat;ik ondervind dat met de kleinkinders hop ze zijn zomaar een weekend weg samen alsof het niks is en niemand maakt daar bezwaar tegen maar we moeten de moderne tijd aanvaarden;dus al pruttelen en wees voorzichtig en niet zomaar met iedereen,zeggen ze maraine je moet niet zo bezorgd zijn maar ze denken dat ze groot zijn,en ze zouden nog zoveel kunnen genieten van hun jeugd zonder zich nu al zo te belasten en hun vrijheid die ze denken te hebben toch te beknotten door die vrienden,want nu zijn er heel veel vrienden en vriendinnen niet zomaar één lief.
Er is niets aan de hand en ik voel me nog fris, want ik ben zo gezond als maar mogelijk is; t'Is alleen dat ik wat jicht in mijn knieen krijg, en het praten gaat soms met een piepend gehijg. Mijn pols is wat zwak,en wat dun wordt mijn bloed, maar ik ben voor mijn leeftijd nog vreselijk goed.
Die steunzolen onder mijn voeten dat gaat, anders zou ik niet best kunnen lopen op staat. Soms wordt me de slaap nachtenlang niet gegund, maar ik merk dat je ook wel eens zonder kunt. Mijn geheugen wordt minder,soms duizelt mijn hoofd, maar dat valt zo niet op,geen mens die 't geloofd. Denk niet dat ik daar vaak in zorg over zit; want ik ben voor mijn leeftijd nog werkelijk fit.
Ze zeggen dat je de oude dag als de gouden leeftijd beschouwen mag. Maar af en toe twijfel ik daar toch aan, als ik s'avonds weer moe naar bed ben gegaan. Met mijn oren in de la en mijn tanden in een glas, en mijn ogen op de tafel als ik uitgelezen was. En voordat ik inslaap bedenk ik me dan, zit er nog iets los dat ik wegleggen kan? Terwijl het met mij zo slecht nog niet zit, want ik ben voor mijn leeftijd nog tamelijk fit.
Wat is van dit alles tot slot de moraal die te leren valt uit dit goedmoedig verhaal? Voor elk die het ouder zijn glimlachend draagt als een ander je weer eens'hoe maak je het?vraagt is het beter te zeggen dat het best met je gaat dan die lui te vertellen hoe het echt met je gaat.
Prullemieke heeft me doen nadenken hoeveel men met een dier kan begaan zijn.We hebben een half jaar geleden in de voortuin een poesje gevonden van 4 of 5weken oud,het was zo mager en vuil;hoe sommige mensen dat toch kunnen doen;ze at of dronk niet een hele tijd maar als er niemand in de buurt was verminderde geleidelijk het eten of drinken dat ik haar voorzette.Na 2maanden geduld kwam ze kopjes geven eerst om eten te krijgen later zomaar.Nu we Lady 5weken hebben laat ze haar plaats niet afpakken zo van je krijgt me hier niet weg,hoewel Lady alleen maar wil spelen denk ik;nu wil ze ook aan Lady kopjes geven maar dat lukt nog niet goed;maar als ik denk aan dat hoopje ellende in de voortuin,ik heb een lieve kat gekregen die weet wat ze wil en dat is hier blijven.
Mijn schoonma was toendertijd wel een meisje die lang naar school mocht wat toendertijd niet zo maar ging,want mijn schoonpa moest reeds gaan werken met 12jaar,toen zijn moeder een jongentje van2jaar had en een meisje van een half jaar ging haar man werken in frankrijk voor de bietenoogst en kwam na 2maanden niet meer terug dat waren tijden dat men niet zo eenvoudig zomaar iemand kon opsporen men kan het zich eigenlijk niet voorstellen ;er is altijd gedacht dat hij ginds aan een nieuwe familie is begonnen.
Ik zal enkele keren foto's zetten van mijn schoonfamilie,nu een foto van mijn schoonma bij haar plechtige comunie in het jaar 1923 zo is er ook iets te zien over de mode van toen heb ook foto's toen zij en haar vriendinnen uitgingen,hoe die jonge meisjes toen gekleed gingen en ze zagen er erg gelukkig uit.
Winden worden stillaan koud,bladeren glinsteren in het licht, Schaduw danst voor je uit,zonne laatste stralen richt. Haardje mint reeds vuur,deurke goed gesloten. Ieder klokje slaat dat uur,dagje heen geslopen. Avond wiegt zijn weke glans,kimme neigt ten westen. Radio speelt een weense wals,rode gloed aanschouwd die resten. En weder komt de nacht ons huisje binnensluipen. De herfst denkt treurend zacht,aan hen die buiten rusten. G.Broeckaert.
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
mijn leven
