Buiten de Faubourg Pavé, in richting slagveld, ligt de militaire begraafplaats van Faubourg Pavé, met daarvóór een door het Comité de Verdun du Souvenir Francais aangelegde tuin. Op het einde van de centrale laan is in 1947 een monument ter nagedachtenis van de gefusilleerden en gefolterden opgericht, dat de martelaren en het lijden van alle conflicten evoceert. Midden in het nationale kerkhof, dat nagenoeg 5000 zerken telt, bevindt zich het vierkant van de onbekende soldaten, waaruit men in de citadel die ene heeft gekozen die thans onder de Triomfboog te Parijs rust en die de 1.700.000 Fransen symboliseert die in de oorlog 14-18 zijn gestorven..Nabij de toegang tot het burgerlijke kerkhof, naast het nationale, herinnert een granie
ten gedenkteken aan de pioniers van de luchtvaart: Nieuport, Thierry de Ville d'Auvray en Bresson, die respectievelijk in 1911, 1912 en 1913 bij het uitvoeren van een opdracht werden gedood. Men herdenkt aldus ook alle andere te Verdun gesneuvelde vliegeniers.
24-05-2008, 00:00 geschreven door DP
De Legende -- La Tranchèe des Baïonettes
DE LEGENDE La Tranchée des Baïonettes
Op 12 juni 1916 maakte dit stuk loopgraaf deel uit van de posities die ten westen van Douaumont een vooruitspringende uitloper vormden, welke de Duitsers, alvorens op 23 juni hun hoofdoffensief te ontketenen, wildenl uitschakelen. Twee bataljons van net 137ste Regiment Infanterie, die sinds 10 juni ter plaatse waren, doorstonden een vreselijk bombardement en bevonden zich vlug geïsoleerd. Het was waarschijnlijk dat manschappen van het 137ste Regiment hier, zoals helaas vaak voorkwam, verpletterd en levend begraven geweest zijn. Anderen, gedood, verstikt, bleven op de bodem van deze loopgraaf liggen, terwijl de geweren nog boven de rand uitstaken. De Duitsers, die de positie overrompelden, dichtten deze grafkuil voorgoed.
In januari 1919 deed de kolonel van het 137ste op deze plaats een klein houten gedenkteken oprichten. Later zou de grootmoedige Amerikaanse mecenas RAND de thans bestaande laan laten aanleggen, die met een fraaie smeedijzeren poort op de weg uitkomt. Dit monument is op 8 december 1920 door Alexandre Millerand, president van de Republiek, in tegenwoordigheid van de Ambassadeur van de Verenigde Staten, ingewijd.
In la Tranchée des Baïonettes, wordt geschiedenis legende!
24-05-2008, 00:00 geschreven door DP
LES QUATRE CHEMINEES - LA POUDRIERE DE FLEURY
LES QUATRE CHEMINÉES - LA POUDRIÈRE DE FLEURY
Anders opgevat waren de schuilposten van Quatre Cheminées en de Poudrière van Fleury.
In plaats van op een hoogte te liggen, die men moet beheersen en bewaken, bevinden zij zich afhellenden zijn in de rotsen uitgehouwen. En dit volgens een zeer eenvoudig patroon van zorgvuldig gemetselde door bogen overspannen galerijen. De Poudrière, munitieopslagplaats, was een van die talrijke depots waar dicht bij de forten granaten, kruit en patronen moesten bewaard worden. Ook deze punten worden door de omstandigheden nesten van verzet en vooral ook toevluchtsoord voor de gewonden en commandoposten in de voorste frontlinie. Uit de Poudrière vertrok een gangetje naar de kazerne van Marceau, twee kilometer zuidelijker. Quatre Cheminées gaf direct uit op de ravijn van Vignes, waarlangs de regimentsbrancardiers en de Amerikaanse vrijwillige ambulanciers 's nachts de gewonden naar het dorp Bras brachten, om ze uit de overbevolkte, naar gas en kruitdamp stinkende gangen te verlossen...
24-05-2008, 00:00 geschreven door DP
OUVRAGE DE FROIDETERRE
OUVRAGE DE FROIDETERRE
Het fortificatiewerk van Froideterre speelde op 23 juni dezelfde rol als Souville aan de oostkant op 12 juli, en dat was de aanval stuiten. Froideterre beschikte nochtans niet over de grote middelen waarmee de andere delen van de vestingsring waren uitgerust. Het was een fortificatie van middelbaar belang, in 1887-88 gebouwd en in de jaren 1902-05 vervolledigd. Het bezat enkel een kazerne in beton, een kazemat de Bourges als westelijk bolwerk aan de kant van de fortificatie van Charny, een toren voor 75 mm-geschut ter flankering aan de oostkant in richting Thiaumont en twee mitrailleurtorens. De diverse onderdelen waren helaas niet onderaards verbonden
Wel had men vanuit de twee gepantserde uitkijkposten een uitstekend zicht. De Duitsers bereikten de toegangsgracht in de morgen van 23 juni.
Ondanks de regen van artilleriegranaten, die twee dagen lang op de bovenbouw was ingeslagen, bleven de torens toch in werking. Zij konden met hun vuur de vijand afslaan. (Evenals de commandoposten 118-119, Quatre Cheminées, Thiaumont en Poudriere, is Froideterre door de A.N.S.B.V. met medewerking van het Leger ontruimd en voor bezoekers toegankelijk gemaakt).
24-05-2008, 00:00 geschreven door DP
22-05-2008
Herdenkingsdorpen
Negen dorpen "Herdenkingsdorpen"
Op 21 februari 1916 beslist het kanongebulder waarmee de slag om Verdun begint ook over het lot van meerdere dorpen!Deze zullen tijdens de maanden van hevige bombardementen, waarin de Franse en Duitse granaten dit mythisch geworden maanlandschap creëren, geheel verdwijnen. In negen gemeenten van het kanton Chamy is geen levende ziel meer over, doch om ze op een echter symbolische wijze te laten voortleven, voorziet de prefectuur ze van een gemeentelijke commissie met een voorzitter in de functie van burgemeester. De Staat keert hun vergoedingen wegens oorlogsschade uit, die dienen om monumenten voor de doden en een herdenkingskapel te bouwen op de plek van de oude parochiekerk. Hiervoor krijgen deze gemeenten enkele percelen terrein en de wegen er naar toe. De heer Sponville, burgemeester, laat zo in 1924 het monument voor de Doden van Vaux bouwen. Hij zal nagevolgd door andere burgemeesters.
Negen dorpen en de omliggende landbouwgronden zijn dermate verwoest dat wederopbouw onmogelijk word geacht!
Beaumont186 inwoners
Douaumont288 inwoners
Louvemont183 inwoners
Bezonvaux 149 inwoners
Fleury 422 inwoners
Ormes 718inwoners
Cumières205inwoners
Haumont131 inwoners
Vaux287 inwoners
Tot 16 maal toe veroverd en heroverd is Fleury wel het sprekendste voorbeeld van totale verwoesting. Duitse Alpenjagers veroveren het dorp op 23/6. Op 24 en 25/6 heroveren de Fransen de uiterste oostkant (kant chapelle Sainte-Fine).
De 27e heroveren elementen van het 241e R.I. het centrum maar worden teruggedrongen naar oost- en westkant. Op 11/7 slagen de Duitsers erin het gehele dorp + station (waar zich nu ook het memoriaal museum bevindt) te veroveren. Verliezen het terug op 4/8 en heroveren het op 5/8.Op deze manier gaat dit nog een tijdje door.Het R.I.C.M. (Régiment d'Infanterie Colonial du Maroc) herovert Fleury definitief op 18/8.
Waar vroeger een ganse gemeenschap leefde staat nu nog enkel een naambord, een gedenkteken en een kapel. Tussen de bomen van het bos zien we het oorspronkelijke stratenplan netjes afgebakend. Naamplaten geven de plaats aan waar zich vroeger de Mairie, ecole, cordonnier, menuisier, enz... bevonden.Het is stil geworden in de Rue Saint-Nicolas, patroonheilige van het dorp, ter ere van wie nog altijd op 6/12 een dienst wordt opgedragen in de kapel.
22-05-2008, 13:02 geschreven door DP
Duitse artillerieprotzen
Tijdens een van onze vele zwerftochten (september 2006) in en door de velaten slagvelden nabij Verdun botsten wij op twee Duitse 7.7 cm artillerieprotzen, dit zijn munitiewagentjes van de Duitse artillerie. Onvoorstelbaar 90 jaar na de slag! zie foto's.
22-05-2008, 12:16 geschreven door DP
AANGRIJPEND MONUMENT
Een van de meest aangrijpende monumenten die ik ken en ai tientallen keren heb bezocht is het Ossuaire van Douaumont. Het is een langgerekte monument, het is een bidplaats en kerk van 137 meter lang. Achttien grote nissen bevatten graftomben met daarin de beenderen en schedels van gesneuvelden. Zij zijn bij elkaar gelegd volgens de sector van het Verdun-front, waar ze gevallen en gevonden zijn. Buiten aan de achterkant zijn raampjes gemaakt. Door die raampjes kan je naar binnen kijken en zie je de knekelhopen en schedels liggen. Het is een gruwelijk en ontroerend zicht! Zo zijn er 45 van die ramen in de gevels aangebracht! Jammer genoeg vinden vele toeristen dit sensatie en gedragen zich hier dan ook vaak niet op de gepaste wijze, maar voor hen die wel de geschiedenis van Verdun kennen kijken wel vol eerbied door de raampjes
22-05-2008, 11:56 geschreven door DP
Moslim monument te Douaumont
Op 26 Juni 2006 huldigde de toenmalige Franse president Jacques Chirac nabij Verdun, op de heuvel van Douaumont, een monument in ter nagedachtenis van de 87.000 moslims die gevallen zijn voor Frankrijk gedurende de EersteWereld Oorlog. Dit was eenvan de hommagesuit de serie van herdenkingsplechtigheden van de Slag om Verdun, negentig jaar geleden in 1916.
De 600.000 moslims die voor Frankrijk aan het Westelijk Front streden, waren ver van huis. Ze werden ingelijfd of gewelddadig geronseld in de voormalige koloniën en protectoraten van Frankrijk, zoals Marokko, Tunesië, en Algerije.
Er is al een grote militaire begraafplaats op Douaumont, dit met de graven van 15.000 geïdentificeerde soldaten, waaronder ook de graven van moslim soldaten. Op de top staat al sedert 1927 een Grafmonument voor de onbekende Christelijke (Ossuaire) en Joodse soldaten, die rond Douaumont gesneuveld zijn.
Het monument voor de moslimsoldaten is een rondlopende galerij van 25 bij 19 metermet een booggewelf en Arabische kantelen. Het bouwwerk kostte 370.000 euro en is betaald door de Franse staat. Tijdens de bouw was het moslimmonument al omstreden. Het monument is om politieke redenen pas 90 jaar na het gebeuren opgericht en dit ondanks hetfeit dat de koloniale troepen werden ingezet voor de zwaarste taken en dit vooral nabij Verdun en in 1917 op de Chemin des Dames.
22-05-2008, 00:00 geschreven door DP
20-05-2008
Het rode vierkant
Het rode vierkant
In de geschiedenisboeken over Verdun spreekt men vaak van het rode vierkant. Met het rode vierkant duidt men in feite daarmee een bijna vierkant gebied aan van enkele kilometers in omtrek tussen Douaumont en Vaux in het noordoosten en Thiaumont en Chapelle St. Fine in het zuidwesten. Wat de benaming 'rood' betreft: nergens op aarde is werd de grond zozeer doordrenkt geworden met menselijk bloed als op die plek. In de maanden juni en juli 1916 voltrokken zich daar gevechten die te barbaars zijn om zich voor te stellen. Man tegen man gevechten, waarbij soldaten met handgranaten, bajonetten, scherp geslepen pionierschoppen en zelfs met de blote handen elkaar te lijf gingen, in aantallen, die we ons gewoon niet meer kunnen indenken. Zo trok op 23 juni over een frontvan zes kilometer breed een Duitse legermacht van 50.000 soldaten in 16 linies van elk 3000 man in de richting van de Franse stellingen. Bepakking op de rug en de bajonet op het geweer. Met de simpele opdracht om de Fransen eruit te jagen en de weg naar Verdun open te leggen. Generaal Robert Nivelle (die in mei Pétain als bevelhebber was opgevolgd) schreef in zijn dagorder de gevleugelde woorden: 'Ils ne passeront pas!'. 'Ze zullen er niet doorkomen'. En zijn soldaten hebben dat inderdaad waargemaakt. Onbeschrijfelijke tonelen hebben zich in dat rode vierkant afgespeeld. Tienduizenden militairen zijn daar op de meest vreselijke wijze afgemaakt. Maar de rijen van de Franse poilus, hoe zwak misschien ook op bepaalde momenten, konden niet doorbroken worden.
De laatste aanval van de Duitsers kwam op 11 juli. Ook deze aanval werd voorafgegaan door een gigantisch artilleriebombardement. En vervolgens begonnen 40.000 infanteristen (net als op de 23e juni) aan hun opmars in de richting van Verdun, zwoegend over het kapotgeschoten slagveld, strompelend over de uitrustingsstukken en de lijken van eerder gesneuvelde militairen. En bijna lukte het hen om naar Verdun door te dringen. De Duitse troepen kwamen tot aan het fort Souville, en konden Verdun op enkele kilometers afstand zien liggen. Maar toen werden ze door de verdedigers van het fort weggeschoten. Een deel werd gevangen genomen. Een ander deel vluchtte. En de aanval op Verdun was definitief mislukt.
20-05-2008, 11:55 geschreven door DP
Le Poilu
Le Poilu
Poilu I aj harig, ruig, bebaard; II m P mannetjesputter m; Franse soldaat m (1914 1918
Poilu" is wel het meest gevierde woord van de eerste wereldoorlog. Als de linguïst Albert Dauzat tijdens zijn mobilisatie op 02 augustus 1914 deze term hanteert is dat omdat deze al gebruikt werd. In augustus 1914 betekent "poilu" man. In het leger werden soldaten mannen genoemd.
Deze snelle verklaring ontkracht nog niet de gedachte dat soldaten "poilus" werden genoemd omdat deze zich niet zouden scheren. Een eeuw eerder, in het militaire vakjargon, was een "poilu" iemand die haar had, niet zozeer op zijn kin maar elders, van oudsher een teken van vruchtbaarheid. Balzac, een generaal van Napoleon, vond 42 pontonniers (geniesoldaten) voldoende "poilu" om een brug over de Bérézina te bouwen, dit wil zeggen met durf, moed.
In de kazernes, voor 1914, betekende "poilu" dus moedigof gewoonweg man. Berichten over de oorlog aan het front bereikte ook de burger en men nam de term "poilu", welke tot voor kort voorbehouden was aan het militaire vakjargon, over. Hierbij kreeg "poilu" een nieuwe glans; soms familiair, vriendelijk of met bewondering. Niemand sprak meer van strijder, iedereen sprak van 'nos poilus'!
De Franse infanteriesoldaat, 'fantassin', onderging tijdens het eerste jaar van de oorlog een behoorlijke transformatie. In augustus 1914 trok de soldaat met veel elan ten strijde. Hij was gekleed in zijn zéér opvallende uniform met rode broek, donkerblauwe jas en rode kepie, dat maakte hem een schietschijf voor de in feldgrau gehulde Duitse troepen. Met ingang van 1915 kreeg hij een uniform in 'bleu horizon'. De kepie, korte tijd in 'bleu horizon', werd door de vele hoofdwonden veroorzaakt door allerlei rond vliegende scherven al snel vervangen door de kenmerkende casque (helm) Adrian.
Gedurende de eerste wereldoorlog kreeg de term "poilu" een extra dimensie. De beoogde bewegingsoorlog aan het westelijke front viel stil en alle partijen groeven zich in en de loopgravenoorlog was een feit. De Franse soldaten verbleven een periode van twee weken in de voorste linies, vaak onder zéér erbarmelijke omstandigheden. Onder vuur van de vijand, uitgeput, vervuilt en verhongerd keerden de soldaten terug naar de achterste linies om na een korte rust terug te keren naar de hel van de loopgraven. De naar de achterste linies terugkerende militairen soldaten waren gemakkelijk te onderscheiden van hun collega's van de aflossing. Naast de door modder doordrenkte uniformen camoufleerde een baard van twee weken de gelaten gezichtsuitdrukking. Deze mannen, die zich twee weken nauwelijks hadden geschoren, kwamen terug als 'bebaarden' ofwel 'poilus'.
20-05-2008, 11:43 geschreven door DP
Het grafmonument van Douaumont
LOSSUAIRE: Het grafmonument van Douaumont
Een kenmerk van de strijd om Verdun is, in vele gevallen, het niet kunnen begraven van de doden .Gezien het enorme aantal gesneuvelden is het slagveld van Verdun verzadigd met menselijke overblijfselen.
In het knekelhuis of massagraf van Douaumont rusten de stoffelijke resten van ongeveer 130.000 niet geïdentificeerde Franse en Duitse gesneuvelden! Verzameld uit de in 51 verschrikkelijke oorlogsmaanden veroorzaakte chaos der slagvelden.
Aanvankelijk waren deze lijken, in kisten met de naam van de sectoren waar de betrokkenen waren gesneuveld, geborgen in een voorlopig knekelhuis, een grote in 1919 opgetrokken barak. Thans bevinden zij zich in het monument dat het werk is van de architecten AZEMA, HARDY en EDREl. Dit grafmonument is opgericht op initiatief van een door monseigneur GINISTY, bisschop van Verdun, voorgezeten comité. De prelaat heeft in Frankrijk en in het buitenland door middel van oproepen tot geldelijke steun en conferentiereizen de nodige fondsen opgehaald.
De eerste steen werd gelegd op 22 augustus 1920 en de stoffelijke overschotten werden in 1927 uit het voorlopige ossuaire overgebracht. De inwijding van het volledig afgewerkte monument vond plaats op 07 april 1932. Kannunik NOEL al bedrijvig in het voorlopig ossuaire wordt de eerste kapelaan van het nieuwe monument + kapel
Op de 137 meter lange gevel zijn de schilden aangebracht van de Franse maar ook buitenlandse steden die tot de bouw hebben bijgedragen ( oa Kortrijk). Op de as van de toegangspoort verheft zich een 46 meter hoge toren. Die toren in de vorm van een houwitsergranaat, het projectiel dat zovele lichamen heeft verscheurd, maar voorzien is van het kruis dat aan al die offers zin zou moeten geven. Op de top staat een lantaarn met vier witte en rode schijnwerpers rond een 2.300 kg zware klok. In de maanden juli en augustus zwaait het rood/witte licht van de schijnwerper elke nacht als een vuurtoren over het slagveld. Buiten het "seizoen" enkel tijdens de weekends.
In de gang zijn achttien nissen aangebracht met elk twee granieten graftomben, die door steden of departementen zijn geschonken. Boven elke graftombe is de naam te lezen van de slagveldsector waarop de geraamten zijn aangetroffen. Aan beide uiteinden van de gang heeft men een 150 kubieke meter grote grafkelder moeten inrichten om er de gebeenten uit de te overladen sectoren onder te brengen. Boven elk van die grafkelders staat een schild uit graniet, waarop men bij plechtigheden de herdenkingstoorts ontsteekt.
De vloer van de gang is uitgevoerd in mozaïektegels, die de militaire orden van Frankrijk uitbeelden: in het midden, het erekruis van het Legion d'Honneur, op beide uiteinden de Medaille Militaire en ertussenin een reeks Oorlogskruisen. In het verlengde van de ingangspoort biedt een fraaie deur toegang tot de katholieke kapel, waar een ontroerende piëta boven het hoofdaltaar de pelgrims verwelkomt. De glasramen verbeelden gevechtsscènes. Het zijn schenkingen van de families en zijn het werk van meesterglasschilder Desvallieres.
Monseigneur Gihisty, de stichter van het patronaat van het grafmonument, en kanunnik Noel, zijn op hun eigen verzoek begraven bij de naamloze doden aan wie zij een laatste rustplaats hebben bezorgd.
Het grafmonument is gebouwd op de heuvel van Thiaumont, waarvan de ruines, een paar honderd meter verder westelijk, nog die naam dragen. Ernaast bevindt zich de monumentale muur ter ere van de Israëlitische vrijwilligers die voor Frankrijk zijn gesneuveld, waarop als versiering de bijbel in Hebreeuwse schrifttekens is aangebracht. Lichtjes afhellend voor het grafmonument strekt zich het militaire kerkhof van Douaumont uit, dat 15.000 grafzerken omvat. Alle zijn voorzien van een wit kruis, behalve die van de moslimsoldaten, die een naar Mekka gericht zuiltje als gedenkteken hebben (momenteel is men bezig met er een gebedplaats voor moslims te bouwen). De bij Verdun gestorven Duitse kameraden zijn eveneens voor een groot deel in deze aarde bij de Maas begraven. Zij zijn er in de zone van de slag bij Verdun verzameld in 29 Duitse begraafplaatsen met 54.845 geïdentificeerde lijken.
20-05-2008, 00:00 geschreven door DP
18-05-2008
Brief van soldaat Charles Guinant
Verdun, le 18 mars 1916
Ma chérie, Je t'écris pour te dire que je ne reviendrai pas de la guerre. S'il te plaît, ne pleure pas, sois forte. Le dernier assaut m'a coûté mon pied gauche et ma blessure s'est infectée. Les médecins disent qu'il ne me reste que quelques jours à vivre. Quand cette lettre te parviendra, je serai peut-être déjà mort. Je vais te raconter comment j'ai été blessé. Il y a trois jours, nos généraux nous ont ordonné d'attaquer. Ce fut une boucherie absolument inutile. Au début, nous étions vingt mille. Après avoir passé les barbelés, nous n'étions plus que quinze mille environ. C'est à ce moment-là que je fus touché. Un obus tomba pas très loin de moi et un morceau m'arracha le pied gauche. Je perdis connaissance et je ne me réveillai qu'un jour plus tard, dans une tente d'infirmerie. Plus tard, j'appris que parmi les vingt mille soldats qui étaient partis à l'assaut, seuls cinq mille avaient pu survivre grâce à un repli demandé par le Général Pétain. Dans ta dernière lettre, tu m'as dit que tu étais enceinte depuis ma permission d'il y a deux mois. Quand notre enfant naîtra, tu lui diras que son père est mort en héros pour la France. Et surtout, fais en sorte à ce qu'il n'aille jamais dans l'armée pour qu'il ne meure pas bêtement comme moi. Je t'aime, j'espère qu'on se reverra dans un autre monde, je te remercie pour tous les merveilleux moments que tu m'as fait passer, je t'aimerai toujours. Adieu Soldat Charles Guinant
18-05-2008, 00:00 geschreven door DP
15-05-2008
Duif
Duif
Frankrijk wil geen oorlog zonder helden. Eén van hen is een gevleugelde held, namelijk de duif Le Vaillant. Zij was de laatste postduif waarover de omsingelde verdedigers van het Fort Vaux beschikten om informatie door te geven aan het hoofdkwartier. Toen de verdedigers van dit fort in juni 1916 van geen wijken wilden weten, werden zij met gas, brandende benzine en springladingen bestookt. De commandant liet daarop Le Vaillant los met een laatste oproep om hulp. Het dier slaagde erin om de regen van kogels te ontwijken, bereikte het hoofdkwartier en viel daar dood. De moedige duif werd opgezet en kreeg - als enige soortgenoot - het Legion d'Honneur. Het fort kon niet meer ontzet worden en moest capituleren.
15-05-2008, 15:43 geschreven door DP
La Voie Sacrée
La Voie Sacrée, de navelstreng van Verdun
Gemotoriseerd vervoer komt tot ontwikkeling gedurende de Eerste Wereldoorlog. In 1914 bestaat het vrijwel niet. Aan de vooravond van de mobilisatie bezit het leger slechts 170 voertuigen, maar verkrijgt het nodige aantal door vordering en tot terbeschikkingstelling van de staat. In 1918 zal het gemotoriseerd vervoer één van de voornaamste middelen van oorlogsvoering geworden zijn.De eerste poging tot rationele organisatie van gemotoriseerd vervoer vindt plaats op 01 en 02 september 1914 met de evacuatie van Reims. Dit gebeurt onder leiding van bevelhebber Doumenc, stafofficier, die we later zullen terugvinden in Verdun waar de ervaring met de organisatie van de weg van Bar naar Verdun een grote bijdrage leveren aan de ontwikkeling van ideeën over de vorming en het gebruik van militaire gemotoriseerd vervoer. Deze experimenten in 1914 en 1915 tonen aan, dat om dergelijke operaties te doen slagen het absoluut noodzakelijk is om op tijd over het nodige aantal voertuigen te beschikken en de weg volledig onder controle te hebben. Langzamerhand, dankzij punctuele analyses en met de versterking van het wagenpark door het opzetten van een oorlogsindustrie en bestellingen geplaatst in het buitenland (Italië, Verenigde Staten), worden de contouren van een algemene doctrine zichtbaar. Zo vind het idee ingang om een grote reserve aan te leggen ter beschikking van de opperbevelhebber. Deze reserve bestaat uit secties van 25 voertuigen, samengevoegd tot groepen van vier secties (plus een reparatiewerkplaats). Vijf of zes van die groepen vormen op hun beurt een eenheid. Een eenheid van 600 voertuigen kan in één keer een hele brigade vervoeren. De eerste eenheid wordt samengesteld in april 1915. Aan het einde van hetzelfde jaar zijn er vijf eenheden, in 1916 zijn dat er dertien en in juli 1918 vijfentwintig! Dat betekent dat begin 1916 het gemotoriseerde voertuig, dankzij de uitbreiding van het wagenpark, de opzet van de "reserve" en van reparatiewerkplaatsen en dankzij de vooruitgang geboekt in het gebruik ervan, een opmerkelijk militair hulpmiddel is geworden. De Slag bij Verdun brengtdit plotseling aan het licht. Op spoorlijnen kan men niet rekenen, want die van Lérouville is bij Saint-Mihiel verspert en die van Châlons bij Aubréville. De plaatselijke smalspoorlijn van één meter breed, Le Meusien genoemd, die Bar met Verdun verbind heeft een debiet van maximaal 800 ton per dag, terwijl een vervoerscapaciteit van wel 10 maal die hoeveelheid nodig is. Daarentegen bestaat de Franse verbinding tussen Verdun en het achterland uit een smalspoorbaan en een in zeer slechte staat verkerende 75 km lange en 7 meter brede verkeersweg die voert naar Bar-le-Duc waar de eerste aansluiting met het Franse spoorwegnet te vinden is. Dit is de enige verbinding met het achterland:.
Blijft dus over de wegen de ervaringen opgedaan gedurende de afgelopen jaren kan op deze departementale verkeersader, in 1915 verbreed tot 7 meter, worden toegepast. De weg is echter bochtig en maar gedeeltelijk van een steenlaag voorzien. Op 19 februari, toen de bedreigingen aan het front bij Verdun steeds duidelijker werden, besloot de algemene staf tijdens een werkbijeenkomst in Bar le Duc, kapitein Doumenc, die over de het wagenpark ging, met dit probleem te belasten. Op 20 februari werd de Commission Régulière Automobile in het leven geroepen die tot taak had 2 000 ton per dag aan goederen te vervoeren naar de streek bij Verdun en tegelijkertijd zo'n 15 tot 200.000 manschappen.
Van levensbelang voor de gevechtskracht van het Franse leger is de aanvoer en afvoer van mensen en de aanvoer van voedsel, materialen en munitie. Vooral munitie omdat de slag rond Verdun zich steeds meer zal ontwikkelen tot een artillerieslag, de Duitsers spreken van een 'Materialschlacht'. De Duitsers hebben in hun achterland een goedwerkend spoorwegstelsel tot hun beschikking
Men besluit dus om de weg onder volledige controle te nemen. Hij wordt uitsluitend toegankelijk voor gemotoriseerde voertuigen. Elk voertuig met pech dat niet op sleep kan worden genomen moet in de greppel worden geduwd. De weg zelf wordt verdeeld in zes cantons waarbij elke kantoncommandant de Regelcommissie vertegenwoordigd en de beschikking heeft over de nodige middelen voor verbinding, toezicht op de toegang en reparatie. De automobielafdeling hoeft zich niet te bekommeren over de artillerie of de door paarden voortgetrokken konvooien die zich onafhankelijk verplaatsen en geen gebruik maken van de bewaakte weg. Ook heeft zij niets te maken met het vervoer van proviand dat gebeurt over de plaatselijke spoorlijn. Al de rest, infanterietroepen, munitie en divers materieel moet wel worden vervoerd. Alles arriveert per spoorlijn in de regio van Revigny, Bar-le-Duc en vooral op het station van Baudonvillers ten zuiden van Bar, het vertrekpunt van deze weg die zich uitstrekt over 75 kilometer tot aan het kruispunt van Moulin Brûlé. De Regelcommissie is bedrijfsvaardig op 22 februari. Commandant Girard (waterstaats- en wegenbouwkundig ingenieur) laat steengroeven aanleggen langsheen de weg waar ook vaak Duitse krijgsgevangenen worden ingeschakeld. 1 200 Territorialen gooien ( en dit rechtstreeks dagelijks ) stenen en puin onder de wielen aangevoerd vanuit steengroeven in de buurt. Daarmee worden de gaten in het wegdek voortdurend opgevuld en doen de voertuigen, die met een snelheid van 15 tot 20 km/ uur rijden, zelf dienst als pletwalsen. Commandant Girard wordt (behalve door kapitein Doumenc) bijgestaan door 19 officieren en 250 onderofficieren en soldaten. Tijdens de Slag bij Verdun, zullen de 51 groepen om en nabij de 9000 voertuigen (waarvan er 6000 onafgebroken over deze weg rijden) 90 000 mensen en 50 0000 ton materiaal vervoeren. Er zal een totale afstand afgelegd worden van één miljoen kilometer.
Zeven automobiel- eenheden zijn op deze manier actief geweest.
Als we daar de interne middelen van het leger aan toevoegen, hospitaalvoertuigen enz. gaat het over een totaal van 8 000 voertuigen die elkaar hebben opgevolgd (éénelke 14 seconden) van Bar naar Verdun. Gedurende de maanden maart tot juni 1916, bedraagt het maandelijks verkeer meer dan 500 000 ton en 4000 000 man zonder de 200 000 gewonden mee te tellen die door de hospitaaldiensten zijn afgevoerd. Gedurende de hele Eerste Wereldoorlog zullen nergens elders op één enkele weg en voor een dergelijk lange duur zulke omvangrijke transporten plaats vinden.
Pétain besluit, net als bij de slag aan de Marne in 1914, vrachtauto's in te zetten om het leger te bevoorraden. Een voor die tijd revolutionair plan omdat het gebruik van mechanische tractie, ook bij de Duitsers, nog altijd een zeldzaamheid is..
In de dorpen langsheen de weg worden sleepdiensten en reparatiewerkplaatsen ingericht. Vrachtauto's met pech worden zonder pardon ter zijde geschoven: niets mag de levensader van Verdun blokkeren. Al na korte tijd komt er een onafgebroken stroom voertuigen van allerhande aard op gang die bumper aan bumper rijden. Tussen 24 februari en 6 maart, dus binnen de acht dagen tijd, zijn al 3.500 vrachtauto's ingeschakeld om 190.000 man troepen en 23.000 ton munitie van Bar-le-Duc naar Verdun over te brengen. Men becijfert dat op het hoogtepunt van de slag elke 14 seconden een voertuig passeert (dit zijn meer dan 250 voertuigen per uur) en dat er meer dan 12.000 auto's inzetbaar zijn. Per week worden zo'n 50.000 ton goederen en 90.000 manschappen over de weg vervoerd.
Bij de slag om Verdun zijn meer dan 2.000.000 Franse soldaten en is er meer dan 1.000.000 ton munitie (soms wordt zelfs 2.000.000 ton genoemd) naar het front vervoerd tijdens de Slag bij Verdun ditterwijl de territorialen onvermoeibaar, de ene dag na de anderen, 700 000 ton kalksteen onder de wielen gooien van deze eindeloze ketting die dag en dacht doorrijdt. Aanvankelijk moeten de chauffeurs het 18 uur per dag uithouden aan het stuur. Soms blijven ze meer dan 10 dagen op hun post (met slechts enkele uren slaap achter in hun vrachtwagen). Er ontstaat een zeker trots en wedijver bij deze mannen die hun groepen onderscheidden met insignes zoals een zwaan, een klaverblad of een haan, enz . en de eenheden door kleuren. Op 15 januari 1917, wanneer de taakvolbracht is , wordt de Regelcommissie ontbonden. Het is duidelijk dat zij (veruit) het vitale orgaan is geweest voor de bevoorrading van de Slag bij Verdun.
De Franse auteur Maurice Barrès zal later de naam 'Voie Sacrée' voor deze weg bedenken, een weg die van zo groot belang is geweest voor de strijd om Verdun. De Voie Sacrée is trouwens nooit door de Duitsers gebombardeerd. Het ligt voor de hand hiervoor een tactische reden te verzinnen: om het 'leegbloeden' van het Franse leger te kunnen realiseren moet er een ononderbroken aanvoer van verse troepen gewaarborgd zijn en bombardementen zouden de continue aanvoer immers doen stokken.
Aan het meterspoorwegnet, ook wel de "Meusien" of de "Varinot" genoemd naar de streek en naar de constructeur, wordt in februari 1916 volop gewerkt, rails en ballast worden versterkt over het 78 km lange traject. Het rollend materieel dat (wat tractie betreft) bestaat uit een twintigtal machines met een beperkt vermogen, is onvoldoende. Men laat dus materieel komen van andere dergelijke "boemeltreinspoorwegen" in Frankrijk. Op 22 februari komt uit Florac een eerste locomotief aan in Revigny, afkomstig van het spoorwegnet in Lozère, Deze komt uit de werkplaats Fives in Lille (Rijsel). Daarom heeft hij in Lozère de bijnaam de "Lilloise" gekregen. Enkele dagen later zend de spoorwegmaatschappij uit Lozère twee andere Mallet locomotieven die "Louisette" en "Cecile" worden gedoopt (de "Lilloise" en de "Louisette" zullen in 1919 terug komen in Florac). De machines van de "Meusien" spoorlijn hebben slechts twee trekassen, terwijl die van de Lozériennespoorlijn er vier hebben en belast 40 ton wogen, de "Meusiennes" slechts 15 tot 20 ton. De departementale spoorwegen sturen ook zo'n 800 wagons, zowel voor reizigers - ,vee - of goederenvervoer, die de "Meusien" komen versterken,dit geeft de nodige problemenop het gebied van de remmen (uiteenlopende modellen) en buffers (op verschillende hoogte), verschillende tussenafstand De spoorwegarbeiders van het 5egeniekorps (10eCompagnie) brengen dat allemaal in orde en leggen tegelijkertijd nieuwe sporen aan (bijvoorbeeld van Nixéville naar Dugny), verdubbelen de bestaande sporen, en bouwen instapkades. De gebruikte ballast komt ook uit Lozère (uit Chapeauroux) en door een onverwachte maar efficiënte samenwerking wordt deze tevens gebruikt voor de versterking van de Voie Sacrée. De "Meusien" heeft als voornaamste taak om proviand te vervoeren en mee te werken aan het transport van gewonden.
Wordt vervoerd via de:
Voie Sacrée in maart 1916 : 500 000 ton400. 000 personen
Le Meusien in maart 1916: 54.000 ton 14.175 personen, waaronder 8.388 gewonden
Voie Sacrée in juni1916 : 500.000 ton 400.000 personen
Le Meusien in juni 1916: 10.000 tonnes 73.500 personen, waaronder 27.960 gewonden
Er zijn 800 wagons in dienst die in februari dagelijks 22 treinen vormen met dubbele aandrijving en in april zijn er 35. De afvoer van gewonden (bijna onmogelijk aan het begin van de strijd door gebrek aan materieel) begint met één hospitaaltrein per dag. Later wordt deze gebracht op twee en later drie treinen. Over het algemeen (ondanks deze prestaties) bereikt de Meusien niet volledig het geplande programma. Het totaal van 800 ton proviand per dag in februari loopt op tot 2 650 ton in juni. Het totaal van gewonden van 300 per dag in februari tot 930 in juni. De hospitaaltreinen vervoeren 105 liggende en 150 zittende gewonden, plus het medische en verplegende personeel dat permanent in de wagons is ingekwartierd. De tabel toont aan dat de Voie Sacrée al in maart haar maximumrendement heeft bereikt en dat, ondanks alle zeer opmerkelijke inspanningen de Meusien toch niet meer dan een aanvullende dienst levert. Op 21 juni wordt na 400 000 m3 zwaar grondwerk een extra normaalspoor in dienst genomen dat Sommeilles-Nettancourt met Verdun verbind via Dugny.
Tegenwoordig is de Voie Sacrée afgebakend met grenspalen. Wij hopen dat deze de toeristen, die de bedevaartstocht maken eraan herinneren dat deze weg voor miljoenen mensen de eerste en vaak de laatste fase vormde van een zware lijdensweg.
15-05-2008, 00:00 geschreven door DP
14-05-2008
Fort Vaux
Fort Vaux
Het fort is gebouwd, in metselwerk, tussen 1881 en 1884. In 1888 wordt de kazerne versterkt met een laag beton van 2,5 meter. Tussen 1904 en 1906 wordt de artilleriekoepel met twee 75 mm kanonnen geplaatst dit tesamen met drie waarnemingskoepels. De fortgracht wordt in de hoeken NW - NO - ZW voorzien van een bunker. Twee "Casemate de Bourges" (ZW en ZO) elk met twee 75 mm kanonnen, voltooien het geheel. Tussen 1910 en 1912 worden de onderaardse gangen gegraven die de kazerne met alle belangrijke onderdelen van het fort verbind. Evenals de andere versterkingen wordt het in oktober 1915 gedeeltelijk ontwapend en verwaarloosd.
Het dorp en het fort Vaux worden aangevallen vanaf 08 maart. In tegenstelling met het voorbarige Duitse zegebulletin van 09 maart, is het fort nog NIET in Duitse handen. Het dorp echter gaat verloren tijdens de gevechten van 16, 17 en 19 maart. In de loop van de maand april lukt het de Fransen wat terrein ten Noorden van het fort te heroveren. Op 31 mei beginnen de Duitsers een hevig artilleriebombardement op de ravin de la Caillette en du Bazil, het bos Vaux-chapitre, het fort en zijn omgeving. Op 01 juni bereiken ze de spoorlijn (Fleury-Vaux) naast de ravin du Bazil. R2 (R= Retranhcement ) en R3 versperren hen de weg naar het "Bois Fumin" en de "ravin des Fontaines". Ondanks enorme verliezen veroveren ze R2 en beginnen 's avonds hun opmars in het bois Fumin.
Op 02 juni wordt fort Vaux bedreigd langs drie kanten namelijk: ten Westen via het bois Fumin, ten Noorden via de loopgrachten voor het fort, ten Oosten via Damloup.
De Fransen proberen een tegenaanval naar het bois Fumin en R2 maar tevergeefs. De Duitsers geraken tussen R1 (dat nog stand houdt tot de nacht van 08 op 09 juni) en het fort.Tegen de middag echter hebben een 40-tal Duitse infanteristen ( 50e I.D. = IR 39, IR 53, IR 158 ) zich ingegraven bovenop het fort. 's Nachts krijgen zij versterking en er worden mitrailleurs geplaatst. De Fransen in het fort verdedigen zich hardnekkig. Vanuit de Franse linies onderneemt men tegenaanvallen om het fort te ontzetten.
Het fort kan enkel nog communiceren via zijn duiven en met lichtsignalen richting Souville. De Franse artillerie legt een spervuur op de Duitse aanvalstroepen die daardoor in dekking moeten blijven liggen en niet kunnen oprukken.
Op 03 juni veroveren de Duitsers de NW en NO bunkers en het gevecht gaat door in de twee ondergrondse gangen naar de Kazerne van het fort. Het garnizoen (6ecompagnie 142eRI), onder bevel van commandant Raynal verdedigt zich heldhaftig. General Lebrun, bevelhebber van de sector beveelt de tegenaanval. Maar van die slecht geleide aanval komt niets terecht.
Zondag 04 juni, Duitse vlammenwerpers worden ingezet om de Fransen uit te roken maar dit mislukt omdat door de tocht in het fort de rookwolken naar buiten slaan en de aanvallers belemmeren in hun acties. De Fransen ondernemen opnieuw een aantal tegenaanvallen maar ze worden opgewacht door Duitse versterkingen die in man tegen man gevechten de aanvallers terugdrijven. Het Franse bombardement belemmert de Duitsers opnieuw in hun bewegingen.Raynal verzendt z'n laatste duif met de volgende boodschap :
Nous tenons toujours, maisnous subissons une attaque, par lez gaz et les fumées, très dangereuse. ILy a urgence à nous dégager. Faites-nousdonner de suite communication par Souville qui ne répond pas ànos appels...C' est notre dernier pigeon !
Het gebrek aan water begint ernstig te worden. In de nacht van 4 op 5 juni ontsnapt een deel van de - overtollige - bezetting uit het fort. Maar Aspirant Buffet en sergeant Fretté beslissen om terug te keren naar fort Vaux en er de strijd verder te zetten...
Maandag 05 juni, meter na meter dringen de Duitsers het fort binnen waar de Fransen zich koppig verdedigen vanachter barricades van zandzakken. Majoor Raynal organiseert de verdediging op een meer dan heldhaftige wijze. Zijn voornaamste zorg is de beperkte hoeveelheid drinkwater die in het fort nog beschikbaar is. De inhoud van de watertank is veel minder dan het peilglas aangeeft, het rantsoen van een liter per dag wordt daarop teruggebracht tot 1/8 liter, de gewonden krijgen het dubbele. Ook de Duitsers lijden dorst door gebrek aan drinkwater. De maand juni begint met warm weer en op het slagveld is het drinkbaar water schaars, alles moet worden aangevoerd. Daarnaast bevatten de explosieven op het slagveld de chemische stof lyddiet die zeer dorstverwekkend is. Er zijn zelfs verhalen in omloop dat Duitsers op het slagveld van Verdun sigaretten en sigaren ruilen met de Fransen voor veldflessen met drinkwater.
Er is opnieuw een slecht opgezette Franse tegen- aanval. Raynal seint "... Sommes à foute extremité".Soms ziet een compagnie kans het fort te bereiken, in één van een dergelijk geval is er van de oorspronkelijke 170 man nog 26 man over. Duitse pogingen om het fort op te blazen worden verijdeld door gericht Frans artillerievuur vanuit het nabij gelegen fort Souville.
Dinsdag 06 juni, vier compagnies proberen van het 238e en 321eRI opnieuw het fort te ontzetten.Tevergeefs echter. De toestand in het fort zijn erbarmelijk!Doden, gekwetsten, geen eten, geen drinkwater, gebrek aan verse lucht alle toegangen zijn dichtgemaakt. De lucht is er volkomen verpest door oliedampen en stof en het is er aardedonker. Regelmatig breekt er paniek uit als men vermoedt dat er een gasaanval is gepleegd. De mannen worden gek van dorst. Ze likken zelfs het condenswater van de muren en sommigen onder hen drinken zelf hun eigen urine op. De stank is onverdraaglijk omdat onder andere de latrines niet bereikbaar zijn en er in alle hoeken uitwerpselen en braaksel liggen. Normaal functioneren, blijkt onmogelijk en Raynal besluit om het fort over te geven.
Fort Vaux geeft zich over op 07 juni om 06 uur 's morgens. Er verschijnt een witte vlag op het fort; een Franse ordonnans brengt een brief voor de Duitse aanvalsleider, luitenant Rackow. Majoor Raynal vraagt om een eervolle overgave voor zijn garnizoen. Dit wordt toegestaan en het garnizoen geeft zich over op correct militaire wijze, met gepresenteerd geweer. Brancardier Edmond Poty verhaalt: De Fransen staan opgesteld langs de beide kanten van de centrale gang van het fort. De Duitsers passeren in het midden en groeten hen. Zij behoren tot het 39ste Pruisisch Infanterie Regiment. De evacuatie gebeurt via de noord-westelijke bres De Fransen worden met alle egards behandeld - souvenirs worden uitgewisseld - er worden foto's gemaakt. De Kroonprins ontvangt Raynal om uitdrukking te geven aan zijn bewondering voor de heldhaftige tegenstand en schenkt hem zijn eigen degen bij wijze van eerbetoon. Na Pétain is Raynal nu tesamen met Driant de bekendste held van Verdun. (Wanneer Raynal in 1939 sterft krijgt hij een staatsbegrafenis.)
Donderdag 08 juni: De Fransen beginnen onmiddellijk met tegenaanvallen om het fort te heroveren. In het volledige kapotgeschoten terrein rondom het fort wordt er hevig gevochten in man tegen man gevechten. De Franse kanonnen leggen na elke aanval het fort onder een dusdanig zwaar spervuur dat de Duitsers zich in het fort moeten terugkrabbelen. Dag en nacht gaan de gevechten door. Na tien aanvallen wordt de strijd gestaakt, de Fransen trekken zich terug. Het strijdtoneel is er bedekt met Franse doden. Pétain is razend over deze nutteloze aanvallen en verbiedt Nivelle verdere pogingen te ondernemen om fort Vaux te heroveren.
Zo snel als mogelijk richten de Duitsers het fortin als Duitse uitvalsbasis, compleet met munitiedepots en een eerste hulppost. Doch de bevoorrading verloopt uiterst moeizaam want alles moet met mankracht aangebracht worden en dit onder voortdurende zware beschietingen van de Fransen. Een van de grootste problemen binnenin het fort is het feit dat de latrines in het fort volledig verstopt zijn en een afschuwelijke stank verspreiden. Deze stank probeert men te bestrijden met chloorkalk waarvan de geur zich dan weer vermengd met de ontbindingsstank van het slagveld. De Duitsers doen hun behoeften met hun gasmasker op. Voor gevechtsperiodes krijgen de Duitse soldaten speciale hoge-nood-zakken uitgereikt waarin zij hun behoeften kunnen doen zonder hun post te verlaten.
Woensdag 25 oktober Fort Vaux wordt aangevallen. De eerste Franse aanvalsgolf wordt door het Duitse mitrailleurvuur weggemaaid. De Franse leiding laat zonder enig medelijden nog twee aanvallen uitvoeren zonder enige artilleriesteun en weer bezwijken de Fransen in het moordende mitrailleurvuur. Het hele gevechtsterrein is bedekt met naar schatting 800 tot 1.000 doden, het aantal gewonden is niet te tellen. Er wordt zelfs, en dat is een grote uitzondering, een gevechtspauze ingelast om de doden te bergen en de gewonden te verzorgen. De aanvallen op fort Vaux worden hierna gestaakt.
Het blijkt nu dat het fort bij een nieuwe Franse aanval, vanuit het Bois de la Caillette, afgesneden zal zijn van de Duitse frontlinie die bij Hardoumont wordt aangelegd. Voor het eerst komt aan Duitse zijde het begrip strategische terugtocht ter sprake. Een begrip dat voordien onbespreekbaar was. Generaal Ludendorff is een voorstander van het terugtrekken van troepen uit frontsituaties die geen strategisch belang meer hebben om zodoende onnodige verliezen te voorkomen. Er wordt besloten om fort Vaux te ontruimen en op te blazen. Op 02 november 12.00 uur begint het Duitse garnizoen de afmars en om 13.30 uur komen de springladingen tot ontploffing. In de nacht van 02 op 03 november valt het fort -eerloos - terug in Franse handen! Ze betreden de restanten van het fort. Ze hebben via de Duitse radio gehoord dat het fort ontruimd is.
14-05-2008, 16:14 geschreven door DP
FORT DOUAUMONT
FORT DOUAUMONT
In 1875 begint men met het bouwen van vijf forten rond Verdun. Dit zijn de forten van Landrécourt, Marne, Souville, Tavannes en het fort du Rozelier. Omdat de huidige artillerie de afstand Verdun - Douaumont (7 km) niet aankan, komt laatstgenoemde nog niet voor in programma.
Pas in 1885 wordt begonnen met de constructie van het fort en dit volgens de normen die generaal Séré de Rivières in 1874 had bepaald. Door de snelle evolutie van de artillerie zijn er al vlug diverse aanpassingen noodzakelijk. In 1887 wordt de kazerne versterkt met een laag zand en daar bovenop een laag beton van 2,5 meter dik. Het profiel van de fortgracht wordt gewijzigd en er komt rondom een dubbel ijzeren hekken.
In de jaren 1901-1903 krijgt het fort een casemate de Bourges voor 2 x 75 mm kanonnen en twee koepels voor Hotckiss mitrailleurs.
In 1907-1909 volgt er een artilleriekoepel type Galop-in (1 x 155 mm kanon - 7500 m). Nadien (1911-1914) komen er nog gepantserde waarnemingsposten, een derde mitrailleurkoepel en uiteindelijk nog een artilleriekoepel van 2 x 75 mm kanonnen bij.Na de mobilisatie ontvangt het de 5e compagnie 44 R.T. ( 44e territoriaal regiment) als garnizoen.
Al vanaf eind 1914 wordt er overgegaan tot de geleidelijke ontwapening van het fort.Bij het uitbreken van de slag heeft het dan ook maar een samenraapsel van mannen uit diverse eenheden, hooguit een 67-tal, als garnizoen. Enkel de 155 mm koepel is nog in gevechtsklare toestand.
Het fort wordt "veroverd" op 25 februari 1916 rond 17 uur door het Duitse 24e I.R (Brandenburg).
Wie de eerste Duitser is die het fort heeft betreden zal wel nooit met zekerheid geweten zijn.
Is het Radke (6e compagnie), von Brandis (8e compagnie), Kunze (Pionier) of Haupt (7e compagnie) ? (Tot op de dag van vandaag discussiëren historici nog over dit gebeuren.) Hoe dan ook, het bezit van het fort is voor de Duitsers enorm belangrijk en het vervult dan ook een multifunctionele rol tijdens de slag. De beide artilleriekoepels worden niet gebruikt om te schieten maar men richt ze in als optische seinposten. Fort Douaumont is de uitvalsbasis geworden voor alle Duitse activiteiten in de frontlinie, tegen het Bois de la Caillette, de Thiaumont-linie en later tegen Fleury. In het fort zijn de munitiedepots, de gewonden ontvangen hier de eerste zorgen en de bevoorrading vertrekt van hieruit naar alle fronttroepen. De Fransen beschieten nu dag en nacht het fort. Alle activiteiten vinden 's nachts plaats omdat dan de troepenbewegingen niet waarneembaar zijn vanuit de kabelballonnen en vliegtuigen. De Franse artillerie blijft ook 's nachts de Duitse aanvoerroutes beschieten, daardoor moeten de Duitsers zich tussen de vuurpauzes door verplaatsen.
Maandag 08 mei 's morgens 4.00 uur. In het fort breekt er plots grote paniek uit. De zwarten komen! wordt er geroepen ( met zwarten bedoeld men de gevreesde Franse koloniale troepen die berucht zijn door het feit dat ze zogezegd nooit krijgsgevangenen maken). Kort daarna zijn er drie ontploffingen die een geweldige schokgolf door het fort jagen, veel sterker dan bij een voltreffer. In het fort ontwikkelt er zich een ondoordringbaar rook gordijn met een verstikkend gas. De ontploffingen maken veel slachtoffers die letterlijk drie tot vier rijen dik in de hoeken van het fort liggen neergekwakt; honderden Duitsers komen door verstikking om het leven. Met veel moeite worden 100 mannen gered. Men schat het aantal doden op ongeveer een 700 man, 28 officieren en 650 soldaten? Velen onderhen zijn niet meer te identificeren.
Een aanwezige arts reconstrueert het gebeuren en komt tot de bevinding dater een voltreffer terechtgekomen is op een opslagplaats voor vlammenwerperolie. Die olie is ontvlamd door vuurtjes van het kookgerief. Hierdoor ontstaat brand met een zeer zware rook- en roetontwikkeling. Bijna iedereen is geheel overdekt met een dikke laag roet, vandaar de paniek: de zwarten komen! . In die panieksituatie zijn er handgranaten gegooid naar de vermeende binnendringers. Hierdoor zijn munitiebunkers met granaten en gifgasgranaten tot ontploffing gekomen. De lijken kunnen vanwege de aanhoudende beschietingen niet buiten worden begraven, daarom worden ze opgestapeld in een leeg munitiemagazijn op iedere laag lijken wordt er een laag chloorkalk gestrooid dan terug een laag lijken enz . De munitieopslagplaats wordt dichtgemetseld en is tot vandaag de dag nog aanwezig in heb fort. ( na de oorlog is op deze plaats in het fort een kapel ingericht ) De Fransen hebben merken niets op van deze catastrofe.
Tussen 22 en 24 mei 1916 proberen de Fransen (129e, 36e, 34e R.I.) vruchteloos Douaumont te heroveren.
Maandag 23 oktober, Twee Creusot-Schneider kanonnen beginnen opnieuw te vuren op het fort Douaumont. Twee voltreffers dringen door tot in het binnenste van het fort en richten er grote schade aan. Het licht valt uit, de tweede voltreffer doodt in het lazaret alle aanwezigen en er ontstaat brand. Daarna volgen nog meer voltreffers waaronder ook voltreffers met gasgranaten. Er zijn veel gewonden en gas slachtoffers, er ontstaat paniek. De commandant besluit het fort te ontruimen. Een kleine Duitse bezettingsmacht blijft in het fort achter onder leiding van kapitein Soltau. Op zijn verzoek om versterkingen te sturen wordt niet gereageerd en omdat hij het fort met een handvol soldaten niet kan verdedigen besluit ook hij het fort te ontruimen. Onder de eerste groep die het fort verliet, bevindt zich kapitein Prollius die besluit om terug te keren naar het fort, omdat hij het onjuist acht dat het fort zonder slag of stoot in Franse handen zal vallen. Bij nadere inspectie blijkt het fort weer gasvrij en de branden lijken bedwongen. Met niet meer dan een twintigtal bijeengeraapte manschappen besluit hij het fort weer te bemannen.
24 oktober: De inname van fort Douaumont wordt toevertrouwd aan het Regiment d'Infanterie Coloniale du Maroc (R.I.C.M.,1e bataljon) onder leiding van majoor Nicolaï. Na een korte schermutseling besluit kapitein Prollius het fort over te dragen aan majoor Nicaloï. Om 10 uur in de voormiddag, onder leiding van commandant Nicolai, betreden de Franse kolonialen zonder verdere tegenstand Douaumont. De Duitsers verliezen zodoende hun belangrijkste steunpunt aan het Verdunfront.
14-05-2008, 15:47 geschreven door DP
13-05-2008
Het laatste Duitse offensief deel 2
Het laatste Duitse offensief deel 2
Op ongeveer 600 meter ten zuiden van Fleury ligt het magazijn M8 La Poudrière de Fleury, dat tijdens de aanval dient als commandopost van de 255e brigade. Op tien meter afstand van het magazijn ligt ook nog een bunker dat dient als wachtpost. Het lukt het Bayerse Leib Regiment om, ondersteunt door vlammenwerpers en machinegeweervuur, de Poudrière van Fleury in te nemen. Bij de aanval geven 250 Fransen en hun officieren zich over.
In het magazijn vinden de Duitsers 6.000 granaten, 300 vaten kruit, 200 geweren, munitie, conserven en levensmiddelen. Het magazijn wordt onmiddellijk ingericht als eerste hulppost. In de ruimtes en gangen liggen er overal gewonden. Water is schaars en het kleine magazijn kan door de zware beschietingen maar moeilijk bevoorraadt worden. De kleine kazemat in het magazijn dient als verblijfsruimte voor de bataljonscommandant Wilke.Tegen het einde van de dag loopt het front ongeveer 150 meter om het magazijn heen. Nadat de Fransen het verlies van het magazijn vernemen, leggen de Fransen het magazijn direct onder artillerievuur.
Ten noordwesten van het kruispunt van La Chapelle Sainte Fine wordt een bataljon Fransen gevangengenomen en afgevoerd.Door de snelle inname van het magazijn en de gebeurtenissen bij het kruispunt La Chapelle Sainte Fine ontstaat tussen de Franse 128e en 131e divisie een bres van ongeveer 350 meter.De 131e divisie onder leiding van generaal Duport geeft alle batterijen van zijn divisie opdracht om de bres onder vuur te nemen. Door de beschieting en door de hulp van twee infanterie regimenten gelukt het de Fransen de Duitsers enigszins te vertragen.Tegen de middag zijn de Fransen niet zeker waar hun stellingen aan de rechterkant en aan de linkerkant liggen. De Duitsers zijn ervan overtuigd zowel links als rechts te zijn doorgebroken. Daarom nemen zij Froideterre, Ravin des Vignes, fort Souville, fort St. Michel en Belleville onder vuur.De Franse generaal Mangin geeft zijn troepen opdracht een geïmproviseerde tegenaanval te doen. Dit heeft enig succes aan de rechterkant op La Montagne.
De 3ecompagnie van het 7e regiment en fort Souville
Fort Souville ligt in de tweede fortenlinie van de in totaal drie fortenlinies van Verdun. Achter fort Souville liggen in de derde fortenlinie nog twee forten namelijk de forten Belleville en St. Michel. Deze forten werden echter niet in staat geacht zich te kunnen verdedigen.Fort Souville ligt al vele maanden onder vuur. Van het fort is dan ook weinig over. Alle delen die boven de grond uitsteken zijn ingestort. Door de beschietingen en de gasgranaten die op het fort zijn gevallen zijn er bijna geen gevechtsklare soldaten meer in het fort.
Bij de aanvang van de Duitse aanval heeft de 3e compagnie van het 7e regiment opdracht gekregen om de lijn te gaan versterken. Om 05u30, ruim een half uur nadat de aanval van de Duitsers is gestart komt de 3e compagnie van het 7e regiment met ongeveer 60 man onder bevel van luitenant Dupuy en overste d'Orgemont langs het fort. Zijn opdracht is om naar de Carrières te gaan. Maar door de enorme verliezen, die hij al heeft geleden op weg naar het fort, besluit hij om een schuilplaats te zoeken in het fort. Doorgaan zou waarschijnlijk de ondergang van de gehele compagnie betekenen. Luitenant Dupuy treft er een bijna geheel uitgeschakelde teritorialecompagnie aan. Een Duits bataljon zou zeker geen moeite hebben om het fort op dat moment in te nemen. De commandant van het fort op dat moment is luitenant-kolonel Astruc. Hij is gewond en vergiftigd door het gas maar hij weigert om het fort te verlaten.
Luitenant Dupuy begint meteen met zijn overste d' Orgemont de organisatie van de verdediging van het fort te regelen. Hij stuurt het volgende bericht naar overste Borius, bevelhebber van het 7e regiment: " Souville, op 11 juli, 6 uur 's morgens. - kapitein Soucarre, die wegens gasvergiftiging uitgevallen is, heeft mij het commando over de compagnie overgegeven en bevolen om mij naar Carrières te gaan. Na veel spervuur en gas, bereikten we met veel moeite Souville die in nood verkeerd. Hier gaat het niet goed. De commandant van het fort heeft een gasvergiftiging en het garnizoen is gevechtsonklaar. Indien er geen ander bevel gegeven wordt, blijf ik in het fort en onderneem de verdediging.
Commandant Piffre de Vaubon van het 7e regiment vertelt hoe luitenant Dupuy de verdediging regelde:
"Luitenant Dupuy liet allereerst de onderaardse gangen openen en vrijmaken en stelde daar zijn met handgranaten bewapende mensen op, die bij het minste of geringste konden ingrijpen. De noordoost ingang van de centrale gangen in het bijzonder werd gebarricadeerd en met zandzakken en prikkeldraad volledig versperd. Terwijl wachtpostgroepen de omgeving van het fort bewaakten, wees hij gevechtsklare territoriale mannen hun plaats toe.Van de zieken en gewonden laat hij er zoveel mogelijk afvoeren.
Om 09:00 uur gelukt het kapitein Decap, adjudant van overste Borius, commandant van het 7e regiment, doorgang te vinden. Hij moet op bevel van overste Goubeau, commandant van de 262e brigade, het commando overnemen. Luitenant Dupuy, die hij bij de ingang van de gewelven aantreft, waar de bezetting zich ophield, bericht hem over de maatregelen, die hij getroffen heeft. Kapitein Decap treft nog meer maatregelen. Kort daarop worden de bewaking en de verdediging op de volgende manier gewaarborgd:
1.De gehele bruikbare rest van de 3e compagnie, 35 man en drie machinegeweren, die nog worden aangevuld door enkele overgebleven territorialen, bezetten de uitgang van de gewelven aan de noordwest zijde van het fort. Luitenant Dupuy voert deze groep aan. Boven op de gewelven worden wachtposten opgesteld.
2.Aan de zuidingang stellen enkele territorialen onder luitenant d' Orgemont van de 3ecompagnie zich op.
3.Binnen in het fort onderhoudt luitenant Barreau, die weer is bij gekomen, (onderweg naar fort Souville had hij en luitenant Roger, beiden van de 3e compagnie gasvergiftiging opgelopen. ) met enige, gevechtsklare mannen het contact tussen het fort en Batterie Tourelle (262e brigade).
Tegen de avond liggen de mannen van de 3e compagnie 24 uur onder vuur en zijn zij uitgedund tot 35 gevechtsklare soldaten. Aangevuld met enige territorialen is het toch gelukt de verdediging van het fort te organiseren.
Anton Steiger
In een brief naar huis beschrijft de infanterist Anton Steiger, een twintigjarige student in de theologie, zijn belevenissen:
"De laatste dag voor Verdun en de verschrikkelijkste! Op 11 juli marcheerde onze compagnie af naar het bos van Fosses. Om twaalf uur verder tot de kloof van Ablain. Daar bleven het tweede peloton en een groep van het derde peloton achter. De eerste en tweede groep van het derde peloton, zeventien man, twee onderofficieren en een sergeant-majoor, marcheerden door. Daarbij ik en mijn twee schoolkameraden Steiner en Reidser. Ongeveer 600 m voor onze plaats van bestemming hielden we stil in een granaattrechter om op krachten te komen, omdat we het traject zo snel mogelijk, op zijn vort-vort moesten afleggen: er was immers een verschrikkelijk spervuur. Een granaattrechter kunnen jullie je het best voorstellen als je denkt aan een met wortel en al uitgerukte grote boom. Ik was nauwelijks gaan liggen, of - ssstt - daar slaat een granaat vlak voor ons in. Geschreeuw, gekerm, gehuil, tegelijk ook de kreet: "Op, op vooruit, vooruit, wie dat nog kan!" Ik verzamelde mijn laatste krachten en sprong op (wij waren natuurlijk allemaal bepakt); ik ben die 600 m niet meer gelopen, maar gevallen, van de ene granaattrechter naar de andere. In onze schuilplaats verloren we zes van onze zeventien man; drie waren dood, onder wie Reiser, met wie ik in mijn schooltijd negen jaar lang ben opgetrokken. Van de drie gewonden wist er een nog de volgende dag vroeg kruipend onze schuilplaats te bereiken. Hij werd 's nachts door onze mensen meegenomen. Een granaat sloeg onder hen in en de gewonde met zijn vier dragers waren dood. Onze schuilplaats was een oude, al half in elkaar geschoten Franse kazemat 150 m van de artilleriestelling Thiaumont verwijderd. In onze ogen was het slechts een hoopje aarde; als een vossehol was de ingang. Daarachter leidde een helemaal door aarde bedolven trap naar de ruimte waarin we vier dagen lang hebben gelegen. Er lagen doden onder het puin, van een ervan staken de benen naar buiten tot aan de knieën. Beneden waren er drie ruimtes, één vol met Franse lichtkogels en vuurpijlen; een ruimte zo groot als onze keuken, die waarin we verbleven, lag ten dele vol met Franse munitie, de derde was gevuld met Franse explosieven. Heel de tijd was het stikdonker, omdat we maar een paar kaarsen hadden. Dan was er nog die verschrikkelijke stank, een bedorven lucht van doden. Ik heb die vier dagen bijna niets door mijn keel kunnen krijgen. Op de derde dag schoot de Franse artillerie met 28'ers zo op onze schuilplaats, dat wij dachten dat alles in elkaar zou storten. Op de vierde dag, een vrijdag, ging het al vroeg erop los met die zware artillerie, tot 's avonds half 10.Dat wil zeggen, tien uur in een schuilplaats liggen onder granaatvuur, tien uur de dood van levend worden begraven, onder ogen zien of het vooruitzicht in de lucht te vliegen voor het geval een granaat daar inslaat waar de explosieven liggen; maar het zou nog anders gaan: één gat was al helemaal in elkaar geschoten, het ander zozeer bedolven, dat er ternauwernood een man door kon kruipen. Wij kregen dus, doordat onze kelder 6 m achter het gat lag en daarna nog 2 m in de diepte, bijna geen lucht meer. Tot slot schoten de Fransen waarschijnlijk gasgranaten op ons af. Opeens kijkt de sergeant-majoor op, hij wordt niet goed; nog een paar staan op en vallen flauw. Dan schreeuwt ook de sergeant-majoor: "Eruit, naar boven, wie dat nog kan!". Ik en de andere liggen op onze ransels. Als we opstaan, vallen we zonder meer om. Er ontstond een onbeschrijflijke wirwar. Iedereen snakte naar lucht. Iedereen wilde eruit. Iemand viel en dan bleven allen steken. Velen hadden niet meer de kracht zich naar boven te werken. Ik had die kracht nog wel. God zij dank, en hielp nog iemand naar buiten. Buiten gekomen, doken we de volgende granaattrechter in! We waren allemaal krijtwit. We bleven er liggen en verroerden ons niet meer, ondanks de granaten die links en rechts insloegen. Een paar kwamen vrij gauw weer op krachten en haalde de anderen, die niet meer naar boven konden komen. Ze werden allemaal gered. Bij drie of vier moesten we kunstmatige ademhaling toepassen. Na een half uur, om tien uur 's avonds, begonnen we aan de terugweg, dat wil zeggen wij wankelden terug. Niemand kon er meer lopen, om de vijf minuten stopten we."
Het onderkomen waar zij hoogstwaarschijnlijk verbleven is hoogstwaarschijnlijk T.D. 1. De resten van dit onderkomen bevinden zich onder het Ossuaire. Anton Steiger zou kort daarop ingezet worden bij de slag aan de Somme. Op 14 oktober 1916 zou hij sterven te Sailly-Saillisel. Hij rust op het Duitse oorlogskerkhof in Rancourt in een "Kameradengrab".
Woensdag 12 juli: De aanval van de Duitsers gaat door alleen waren er geen versterkingen meer om de aanval daadkracht bij te zetten. Ook is er onduidelijkheid over waar de lijn nou precies lag.Het bevel voor de aanval op het fort Souville wordt gegeven. Er zijn slechts twee compagnieën van het Duitse140e Infanterie Regiment beschikbaar om de aanval in te zetten. In de vroege ochtend wordt het kruispunt La Chapelle Sainte Fine ingenomen door de Duitsers van waaruit zij tegen 06:00 uur doortrekken. Vanaf La Chapelle Sainte Fine is het 400 meter naar fort Souville. Tegen 06:00 uur worden de Duitsers door de Fransen in fort Souville waargenomen. Ze zijn ongeveer met 150 man. De troepen zijn twee compagnies van het I.R.140. De ene helft uitgerust met steelhandgranaten de andere met geweren met bajonet erop . De aanval wordt geleid door een vuurwals een kruipende beschieting waarachter de mannen optrekken. De ingevallen gracht wordt direct overgestoken. Zodoende klimmen zij op de bovenbouw van het fort. Duitse observatoren nemen, niet veel later, op het fort van Souville soldaten waar die met een Duitse vlag zwaaien. Dit betekende dus dat er zich tussen de Duitse infanterie en het fort geen Franse soldaten meer bevinden. Er is echter geen enkel regiment beschikbaar om deze situatie uit te buiten. Meteen wordt het gebied ten zuiden van het fort onder vuur genomen.
Commandant Piffre de Vaubon noteerde;
"Fort Souville werd de hele dag van de 11e op de 12e onder zwaar vuur genomen. Onophoudelijk sloegen de 21 cm projectielen in. Luitenant Dupuy had het goede idee gehad, bij de uitgang van de gewelven, waar de dappere mensen van het 7eregiment en de territoriale soldaten verzameld waren, en waar zij een voorraad handgranaten hadden klaargezet. Op 12 juli tegen 3 uur 's morgens liet ik alarm slaan, verklaard hoofdman Decap in zijn bericht. Het grootste deel van de 3e compagnie bevond zich op de bovenbouw van het fort met de drie machinegeweren van de landweersoldaten. Tegen 05:00 uur versterkt het Duitse vuur op het fort zich tot een ongelooflijke kracht. Om verliezen te vermijden, besloot kapitein Decap zijn mensen in de gewelven terug te trekken. Een paar wachtposten liet hij op hun plaats. Zij stierven allemaal! Tegen 06:00 uur, zo melde kapitein Popis mij, dat de Duitsers vanaf Sainte Fine naar het fort doortrokken. Hoofdman Popis, adjudant van de majoor Darré, die twee machinegeweergroepen van de 3ecompagnie van het 7e regiment aanvoer, bevond zich met twee colonnes in de buurt van een ten oosten van fort Souville liggende Batterij. Ik stuurde met het oog hierop een verkenningspatrouille erop uit: luitenant d'Orgemont, onderofficier Guisnier met 8 mensen richting Sainte Fine.
De ongeveer 30 Duitse soldaten, van het I.R.140, die zich op het dak van fort Souville bevinden zijn hoogstwaarschijnlijk de eerste en laatste vrije Duitse soldaten die in de Eerste Wereldoorlog de stad Verdun zullen zien liggen. Zij zien Verdun in de verte liggen maar er komen geen versterkingen! Tot op dat moment houden de Franse soldaten op de bovenbouw zich stil. Dit tot dat luitenant Dupuy samen met onderofficier Guisnier het teken geeft om de bovenbouw te bestormen. Tegelijkertijd begint een geschut ergens anders vandaan op de bovenbouw te schieten. Er volgt een fel gevecht met handgranaten. De Duitse soldaten houden een ogenblik in. Dan beginnen de drie machinegeweren te schieten. De Duitse soldaten moeten dekking zoeken. Nu vallen alle Poilus aan. Er volgt een gevecht waarbij beide partijen constant met handgranaten gooien. Ten oosten van het fort ligt een batterij die de tegenaanval doeltreffend ondersteund.
Plotseling geven drie Duitse soldaten zich over waarop de anderen terugwijken. De Fransen krijgen de overhand, dit bemerken zij zelf ook. Daarom wordt er, door onderofficier Guisnier en luitenant d' Orgemont, een aanval uitgevoerd om de Duitse soldaten van de bovenbouw te verdrijven. De aanval slaagt en tien Duitse soldaten geven zich over.Om 08u30 is er geen Duitser meer boven op het fort. Het lukt enkele mannen van I.R. 140 nog wel wat om stand te houden in de gracht en de daaromheen liggende trechters. Maar de situatie wordt alsmaar zwaarder, vooral omdat de Fransen nu steeds meer versterking krijgen en de Duitsers geen.
De Duitse observatoren zien ook dat de soldaten van de bovenbouw weg zijn en dat de beschieting van het fort weer begint. Vreemd is dat de Fransen nu ook de bovenbouw beginnen te beschieten. Luitenant Dupuy neemt onmiddellijk contact op met batterij Tourelle en verzoekt hen om het vuur naar voren te leggen.
Het volgende gesprek vindt plaats:
Hallo, Hallo, batterie Tourelle?
Ja! Hier Dupuy, we worden door de eigen artillerie beschoten, het vuur naar voren leggen! Waar ben je? In het fort. In het fort! En de Duitsers? Die zijn van het fort geslagen! Enkele gevangenen... We houden vol!... Verleg het vuur naar voren!... naar voren leggen!...
De Duitse soldaten van I.R. 140, die ondanks dat zij onder vuur liggen van zowel de Franse als de Duitse kanonnen, toch nog de gracht weten te behouden. Worden nu met behulp van handgranaten door de Fransen verdreven. 23 Duitse soldaten geven zich over, de rest van de soldaten sneuvelt.De aanval op fort Souville is definitief afgeslagen. Andermaal is de Duitse aanval op Verdun mislukt.
Achteraf zal blijken dat de aanvallen van 11 en 12 juli 1916 niet hadden hoeven plaats te vinden. Want op 11 juli 1916 had generaal Falkenhayn zich immers bedacht en gaf hij het order in de verdediging te gaan. Het was echter al te laat om dit bevel nog op tijd bij de bevelhebbers van de divisies te krijgen!Op 14 juli 1916 krijgen de Duitsers alsnog het bevel de aanval te staken!
Generaal Nivelle vaardigt op deze dag een ontroerende dagorder uit waarin de Franse troepen worden geprezen voor hun doorzettings- vermogen en hun standvastigheid. Hij besluit met de beroemde passage: 'Ils ne passeront pas!'.
De Duitse opperbevelhebber Falkenhayn meldt aan het Ve Leger dat er een periode van rust aan het front moet intreden. De veroverde linies moeten wel worden verdedigd, ook tegen zware Franse tegenaanvallen. Er wordt opdracht gegeven zuinig om te springen met munitie. Nog steeds worden manschappen en artillerie overgeplaatst naar het Sommefront en naar het oostelijke front. De strijd aan het Verdunfront gaat op kleinere schaal onverminderd door en speelt zich vooral af rond de versterkingen en bunkers die behoren tot het oorspronkelijke Franse verdedigingsysteem rond Verdun. Hier wordt dagelijks vurig gevochten waardoor de frontlijn van dag tot dag verandert. Generaal Mangin zet op 15 juli nog een grote aanval in op Fleury. De 37e Afrikaanse Divisie wordt hierbij ingezet maar slaagt er niet in het dorp in te veroveren. Opnieuw is er sprake van een overhaaste aanval zonder artillerieondersteuning en de Franse verliezen zijn enorm.
13-05-2008, 16:14 geschreven door DP
HET FRANS TEGENOFFENSIEF
HET FRANS TEGENOFFENSIEF
De Franse de legerleiding is vastbesloten de om Duitsers voorgoed terug te slaan. De grote aanval wordt grondig voorbereid. De rechteroever van de Maas verandert in een enorme bouwput!Er worden wegen aangelegd, artilleriestellingen worden gebouwd en er worden ook grote munitievoorraden opgeslagen. Generaal Mangin heeft acht divisies beschikbaar die in het achterland worden getraind in een nagebootst slagveld compleet met forten. Ondertussen ontwikkelt Generaal Nivelle een nieuwe artillerietactiek, namelijk het voortkruipende vuurscherm. Hierbij rukken de infanteristen op vlak achter het dichte artillerievuur dat met sprongen van 100 meter per vier minuten naar voren wordt verlegd. Aanvalstroepen en granaatvuur bereiken dan bijna gelijktijdig de vijandelijke linies waar de verdediging dan niet meer de tijd krijgt om uit hun bunkers tevoorschijn te komen. Deze nieuwe methode vereist een optimale coördinatie tussen artillerie en infanterie, hiervoor wordt er een speciaal ondergronds telefoonnet aangelegd. Nivelle krijgt ook de beschikking over twee 400 mm Creusot-Schneider kanonnen met een zeer groot doordringend vermogen. Zij staan 6 kilometer achter Verdun op rails geplaatst en moeten de forten onder vuur nemen.
Zaterdag 21 oktober: De Franse aanval begint met een bombardement, met veel zware kalibers, over een frontbreedte van 7 kilometer. Tegelijkertijd wordt het fort Douaumont beschoten met de nieuwe 400 mm kanonnen. Het vuur wordt geleid vanuit een verkenningsvliegtuig dat boven het fort cirkelt.
22 Oktober plotseling zwijgt de Franse artillerie. De Duitsers verwachten de aanval, hun artilleriebatterijen beginnen te vuren en verraden zo hun posities. Er komt echter geen aanval! De Fransen hervatten het bombardement en kunnen 70 van de 158 Duitse batterijen uit te schakelen!
Maandag 23 oktober, beide Creusot-Schneider kanonnen beginnen opnieuw te vuren op het fort Douaumont.
Dinsdag - 24 oktober 12.00 uur . Niettegenstaande het feit dat er op het slagveld een dikke mist hangt komen de Franse aanvallers, onder bevel van generaal Mangin, in actie. Gedurende vier dagen hebben 650 artilleriestukken deze actie voorbereid De attaque vindt plaats over een front tussen het ouvrage de Thiaumont en het ouvrage de la Laufée, de 38e , 74een 133eFranse infanterie divisie bestormen de zeven (verzwakte) Duitse divisies Het systeem van het voortkruipende vuurscherm werkt uitstekend! De afstemming tussen de infanterie en de artillerie blijkt voortreffelijk te werken en het Duitse front wordt opgerold. Fleury en het Bois de Chapitre worden ingenomen ook de Thiaumont-fortificatie en fort Douaumont worden bereikt. Hier en daar houden de Duitsers stand o.a. bij Haudromont met behulp van strategisch geplaatste mitrailleurnesten. Het fort Douaumont wordt nog dezelfde dag heroverd!( er worden in de dagen vlak voor de Franse aanval 240.000 artilleriegranaten per dag afgeschoten, op eengewone dag is dit aantal 100.000. In de afgelopen 7 maanden hebben de Fransen naar schatting 23.000.000 granaten gebruikt.)De Duitse linkervleugel biedt veel tegenstand in de linie tussen fort Vaux en het Bois de Fumin waar de Franse regimenten grote verliezen moeten incasseren. Pas laat in de avond wordt het verzet opgegeven. Vele Duitsers geven zich over en slijtende rest van de oorlog in gevangenschap. Fort Vaux is nu het volgende aanvalsdoel van de Fransen.
Woensdag 25 oktober,Fort Vaux wordt aangevallen maar pas op02 november zal het fort Vaux teruggenomenworden!
Het laatste Franse offensief
Na de val van fort Vaux blijft het meerdere weken rustig in de sector vanverdun. Generaal Nivelle is inmiddels benoemd tot opperbevelhebber van het Franse leger en generaal Mangin tot opperbevelhebber van het Verdunfront. Mangin besluit om nog één aanval uit te voeren die de Duitsers moet terugdringen tot de eigen uitgangsstellingen van februari 1916.
Maandag 11 december: De Franse beschieting begint weer in volle hevigheid!
13 -15 december: hetvuurscherm komtweer in beweging. De Duitsers geven zich nog steeds niet gewonnen en de Franse verliezen zijn groot maar uiteindelijk breekt het front. Bezonvaux, het Bois de Hassoule, het Bois de Chauffour en Louvemont worden veroverd door de Franse troepen.Inderhaast aangevoerde Duitse versterkingen houden stand in een linie die bestaat uit met elkaar verbonden granaattrechters waarin de Duitsers, rillend van de vrieskou, tot over de knieën in het water staan.
Zondag 19 december: De Duitse legerleiding komt tot de besluit dat er een volledige nederlaag is geleden bij Verdun. In deze laatste periode geven meer dan 11.000 Duitse soldaten en officieren zich over! Daarbij komen ze zelfs vaak niet meer uit hun onderkomens om te vechten. Het Duitse leger is definitief teruggeworpen in zijn oorspronkelijke stellingen van 21/02.
De de eerste slagSlag bij Verdun is voorbij!
In een geheime zitting van de Kamer van Afgevaardigden wordt de schuld van de militaire rampen bij Verdun in de schoenen van Joffre geschoven. In december 1916 wordt Joseph 'papa' Joffre opgevolgd door de charismatische en bij de Franse politici geliefde artillerist Robert Nivelle.
40.000.000 artilleriegranaten doden 165.000 Fransen en 145.000 Duitsers en zorgen voor meer dan 400.000 gekwetsten. Over het aantal verminkte zielen zijn geen cijfers voorhanden.
13-05-2008, 16:11 geschreven door DP
De aflossing van Knobelsdorf en Falkenhayn.
De aflossing van Knobelsdorf en Falkenhayn. Naargelang de Franse druk op het front groter wordt geraken de Duitse troepen steeds meer en meer gedemoraliseerd. Het aantal overlopers neemt toe! Vele frontsoldaten zijn afgestompt door het voortdurende zien van lijken zonder hoofd, zonder benen, door de buik geschoten, met kapot geschoten voorhoofd, met een gat in de borst! Het grootste deel van de kadavers zijn niet meer herkenbaar ze liggen aan flarden geschoten, bleek en vuil, in de taaie geelbruine blubber die het slagveld bedekt. Een soldaat vertelt: 'wie dekking zoekt in een granaattrechter valt bovenop glibberige, in ontbinding verkerende lijken en moet met stinkende handen en stinkende kleding verder'.
Om de moraal te versterken geeft generaal von Lochow opdracht streng op te treden tegen deserteurs, lafheid en insubordinatie. Meerdere malen worden aan het front standrechtelijke executies uitgevoerd. Een soldaat vertelt: 'in het trommelvuur bestaat geen dapperheid meer: alleen maar zenuwen, zenuwen, zenuwen. Als iemand dagenlang aan zulke beproevingenwordt blootgesteld is hij niets meer waard als aanvaller of verdediger!'
Woensdag 23 augustus: In het Duitse hoofdkwartier te Stenay ontvangt men het bericht dat generaal von Knobelsdorf wordt vervangen. Hij krijgt de verantwoordelijkheid voor het mislukte Verdun-offensief, dat op een nederlaag dreigt uit te lopen, op zijn nek.De kritiek op opperbevelhebber von Falkenhayn neemt ook toe. Hij wordt aansprakelijk gesteld voor het feit dat de slag om Verdun, die de Fransen moest laten doodbloeden, in feite een vleesmolen is geworden die ook evenzeer de Duitse troepen heeft getroffen! Hierdoor zijn alle offensieve mogelijkheden verloren gegaan.
Als op zondag 27 augustus blijkt dat Roemenië zich aansluit bij de geallieerden in plaats van neutraal te blijven, ontstaat er een crisissituatie het Duitse oppercommando te Charleville-Mèzieres. De Duitse Keizer besluit dat bij Ludendorff en Von Hindenburg, die al hun waarde hebben bewezen aan het oostelijke front, de nieuwe opperbevelhebbers moeten worden. von Falkenhayn wordt naar Roemenië overgeplaatst.
De eerste maatregel van generaal Ludendorff, op aandringen van de Kroonprins, is het beëindigen van de Duitse gevechtsactiviteiten bij Verdun, maar de ingenomen linies mogen niet worden opgegeven. De Fransen denken nog lang niet aan het stopzetten van de strijd. Zij blijven aanvallen uitvoeren op de Duitse stellingen die vaak slecht verdedigbaar zijn en daardoor de Duitsers grotere verliezen opleveren dan de Fransen.
13-05-2008, 16:05 geschreven door DP
De derde Duitse aanval de strijd om Fleury
De derde Duitse aanval de strijd om Fleury
De Duitse legerleiding besluit nog éénmaal aan te vallen, om het front te consolideren tussen Fleury en de Thiaumont-fortificatie. Dinsdag 01 augustus. De aanval wordt ingezet. De Duitse linkervleugel bereikt bijna fort Tavannes maar op de rechtervleugel wordt er geen succes geboekt. Tot zaterdag 12 augustus golft de strijd heen en weer maar er worden aan beide zijden geen successen geboekt. De Thiaumont-fortificatie wordt meerdere keren veroverd en heroverd. Op 12 augustus is ze weer in Duitse handen. Het gevechtsterrein is het gebied tussen fort Souville en de Froideterre-fortificatie dat veranderd is in een groot modderveld met granaattrechters waarin Fransen en Duitsers om beurten aanvallen en tegenaanvallen uitvoeren. Het slagveld is bedekt met doden en gewonden. Er Is geen sprake meer van een frontlinie. De troepen leven aan beide kanten in beestachtige omstandigheden. Er is zoals steeds een groot tekort aan drinkwater, munitie en voedsel. De verliezen zijn aan beide kanten enorm. Vanaf 06 september zal er een voorlopige rust intreden op het slagveld van Verdun
