Als "20.000 ste bezoeker" aan mijn blog mag ik begroeten:

Cyclobob

hem deze beker overhandigen

er tesamen eentje op drinken op de komende bloggersmeeting

hem dan het beloofde kusje geven

en wordt dit dan het resultaat?

haha...

Deze ton stond sinds enige tijd droog doch met de regenval van gisteren heeft ze terug haar nut kunnen bewijzen.
Ons Mieneke beschouwt deze plaats als haar uitkijkpost om de vogeltjes te begluren.
Of zou ze Blondie, Tigertje of een andere poes in haar vizier hebben?...

Tijdens het verlaten van het parcours kregen we nog een "wolkbreukje" op onze nek.
Dat kon mij niet veel deren want ik had gelukkig een paraplu bij.
Maar toen ik op de parking arriveerde om mijn wagen te gaan halen, brak plots de zon er terug door en dit uitte hem tot dit mooi schouwspel...een prachtige regenboog...

Ieder jaar is 1 november de dag van de cross en De Koppenberg is dan "the place to be"!
Als inwoner van deze streek kon ik het niet nalaten een kijkje te gaan nemen.
Hier sta ik bovenop de weide naast die bewuste "kasseiënweg" en vanop deze plaats heb je een prachtig zicht op Melden (Oudenaarde) en op het cross-parcours...

De kerkhoven zijn gehuld in een zee van kleurrijke bloemen.
Allerheiligen is een dag waarop iedereen eens in gedachten stilstaat bij zijn overleden familieleden en vrienden.
Deze dag benadrukt tegelijkertijd de vergankelijkheid van het leven...

Stel je nu eens even in de plaats van een vlieg of een ander insect en je komt dit bos tegen.
Dat moet toch bangelijk zijn hé!
En toch zijn deze paddestoelen nauwelijks enkele cm groot. Vandaar het gezegde: "hoe kleiner, hoe fijner".

Opgepast! Dit laatste heeft niks met de eetbaarheid te maken...

Ik ben vandaag een beetje tegendraads geweest!
In plaats van richting Kust te nemen ben ik de prachtige herfstkleuren in het binnenland gaan opzoeken.
In het Meerdaalbos (buurt van Leuven) ligt een prachtig natuurgebiedje met rustige vijvers en mooie bossen.
Het was er wel op de koppen lopen maar wat wil je met "zomers weer" in volle herfst...

Rusty: "Ja ja, jullie kunnen er mee lachen en het is wel heel tof met m'n haren in de wind...
Maar beseffen jullie wel hoe ik mij voelde?
Ik zat daar op die rotspunt...meer van 130m hoog en daarboven woei een hevige wind...
Ik had schrik om weg te vliegen want ik weeg maar 3 kg hoor.
En dat noemt men dan even uitwaaien...pfff..."

Vooreerst wil ik wel uit de "biecht klappen": de hierboven vermelde titel is een grapje.
         

Want ik hou, zoals jullie al wel gemerkt hebben, enorm veel van paarden maar ezeltjes vind ik ook enorm schattig.
Dit beeldmooie paard heeft zelfs als beste maatje dit snoezig ezeltje.
Ze kunnen niet zonder elkaar want ze zoeken steeds elkaars nabijheid, ook buiten de weide.
Op jumping ken ik een persoon die paard en geit meebrengt.
Die geit natuurlijk niet om de hindernissen te springen maar gewoon omdat het paard anders te onrustig is alleen.
Zo zie je maar hoe dieren ook aan elkaar verknocht kunnen zijn!...