Het racisme rukt weer op

De inmiddels meer dan driehonderd erkende hondenrassen werden bekomen door honden selectief op kenmerken te fokken. Er bestaan ongeveer evenveel paardenrassen en er zijn een tachtigtal kattenrassen. Echter, volgens de hedendaagse wetenschappelijke inzichten bestaan er helemaal geen 'menselijke rassen' binnen de soort van de homo sapiens: de drierassenleer waarin gesteld wordt dat het blanke ras superieur is aan het negroïde en aan het Aziatische is negentiende-eeuws en van de hand van Arthur de Gobineau (1816-1882) en de vijfrassentheorie van 'schedelmeter' Johann Friedrich Blumenbach (1752-1840) is achttiende-eeuws.

Niemand echter kan verhinderen dat politici met die volstrekte onzin uitpakken omdat in een democratie aan politici nu eenmaal geen andere eisen gesteld worden dan dat zij verkozen zijn. Ook negentiende-eeuwse Russische keizers en Europese kolonisatoren zwaaiden gretig met racistische pseudowetenschap die hun immers toeliet om anderen aan zich te onderwerpen en dikwijls kregen zij ook nog de steun van de kerk: Afrikanen werden door de blanke kolonisatoren beschouwd als mensen zonder ziel; vanuit christelijk oogpunt mochten zij derhalve veroordeeld worden tot de slavernij.

Verwijzend naar Blumenbach die meende dat de mens in de Kaukasus ontstaan was en die de Kaukasiërs ook de mooiste mensen vond, beschouwden de nazi's de mensen uit de Kaukasus als superieur. Zo geacht minderwaardige rassen dienden uitgeroeid te worden en in de holocaust werden dan ook zes miljoen 'Lebensunwertigen' omgebracht; het superieure ras daarentegen werd gekweekt, met name in Hitler's 'Lebensborn' - Gobineau had immers bedacht dat rassenvermenging de mens zou doen degenereren.

Het zuivere ras, de stamboom, de afkomst, het nationalisme, blauw bloed: het zijn allemaal excuses waarmee figuren die helemaal niets te betekenen of te bieden hebben - snobs en parvenu's - zich alsnog naar het voorplan pogen te werken. Bij uitstek lui zonder verdiensten beroepen zich op zaken zoals afkomst en ras in hun pogingen om degenen de loef af te steken die zich daarop niet (kunnen of willen) beroepen. Zwaaien met afkomst en ras is even gemeen als kwaadsprekerij omdat de twee handelwijzen te herleiden zijn tot zelfverheerlijking middels de onterechte vernedering van anderen.

Dat politici het ook vandaag nog doen - uitpakken met ras - zegt in de eerste plaats iets over het bedenkelijke niveau van deze intrieste figuren: nooit voorheen in de cultuurgeschiedenis was de combinatie van enerzijds rijkdom en macht en anderzijds onverstand dermate zorgwekkend als in het huidige door het klimaat van het kapitalisme getekende tijdperk. Opportunisme en vriendjespolitiek alom hebben de onbekwaamheid aan de macht gebracht. De onbekwaamheid is het nieuwe normaal geworden en voortaan worden de wetenschappelijkheid en het recht door het narrenkorps naar de verdomhoek verwezen alwaar ze een stille dood sterven ingevolge een letale kwaal die op het mensdom weegt, zijnde de algemene onverschilligheid.

En zo bestaat het dat een Europees staatshoofd vandaag, geruggensteund door de immer schaamteloze kerken, nazistische en racistische praat uitslaat welke aanmeert als een succesvolle boodschap in godbetert de zogenaamde Nieuwe Wereld: de extreemrechtse Victor Orban, goede leerling van de christelijke neonazibende in de abdij van Trisulti, welke zichzelf beschouwt als een leger van 'gladiatoren voor het christendom', krijgt gehoor bij de kapitalisten van Texas die heersen over talloze jaknikkers waaraan zij hun macht danken. Het gepredikte nationalisme en het racisme zijn vormen van snobistisch elitarisme.

Een bijzonder gevaarlijke vorm van elitarisme explodeert vandaag in de bijzonder groteske plannen van zekere burgemeesters en andere vermeende 'volksvertegenwoordigers' die lijden aan de hoger geschetste kwaal welke macht combineert met onverstand en dat uit zich nu ook in de constructie van zogenaamde BIN's of 'burgerinformatienetwerken': formaties van gefrustreerde onwetende en onbekwame vrijwilligers die zich onder de dekmantel van beschermers van de veiligheid straffeloos willen kunnen afreageren op allerlei door henzelf te creëren categorieën van zondebokken waardoor de zwakkeren in de samenleving met quasi legale middelen kunnen worden verdrukt en uitgerangeerd zonder hoop op rechtspraak.

De betrokken politici gaan prat op deze BIN's welke doen denken aan de schrijnende toestanden in het Roemenië van Nicolae Ceaușescu waar drieëndertig jaar na de dood van deze gruwelijke dictator de paranoia quasi onverminderd rondwaart, het alle menselijk verkeer blokkerende wantrouwen in het zog van het nazisme, het stalinisme en het totalitarisme als zodanig. Voor de ongeletterden, die immers allerminst uitgesloten worden van inspraak en macht, hebben sociale analisten zoals Aldous Huxley en George Orwell vruchteloos geleefd en gewerkt en de leeghoofden komen prompt weg met een niet te harden gedoe wars van geschiedenis, cultuur, wet en recht, dat de benaming van leiderschap opeist.

Onder de titel “Mee een oogje in het zeil houden” en met de slogan “samen zorgen we voor veiligheid” publiceert een controlefreak met burgemeesterssjerp in zijn door de burgers betaalde gedrukte periodiek zijn enthousiasme voor de herscholing van zijn onderdanen tot argusogen van zijn politiekorps: “Het is belangrijk dat, als mensen verdachte handelingen of gedragingen vaststellen, ze meteen de politie verwittigen via het nummer 112.”, zo schrijft hij: “ We roepen burgers op om zich mee te engageren in het buurtinformatienetwerk. Wie lid wenst te worden, kan een mail sturen (…). Op die manier is bijna het hele grondgebied van onze gemeente voorzien van een BIN, want ook het BIN Schellebelle, Billegem en De Gilde (Wichelen) bestaan al geruime tijd.” (1)

Wel, wie begaan zijn met het lot van de inwoners van deze boom- en rozenkwekersgemeente kunnen misschien beginnen met het verwittigen van de politie via het nummer 112 van de dagelijkse ongeremde sproei-activiteiten die zich uitstekken over bijna het hele grondgebied van de gemeente: sproei-activiteiten met zware vergiften waaraan alle inwoners, de uiterst gevoelige kinderen incluis, achteloos worden blootgesteld, dag na dag en jaar in jaar uit, en ten gevolge waarvan zij steeds vaker kankers ontwikkelen en overlijden nog vooraleer zij de leeftijd van de volwassenheid hebben bereikt. Kennelijk gebeurt dit zonder dat ook maar iemand het nodig acht om het kwaad aan te klagen bij de politieke verantwoordelijken. Men heeft de mond vol over maffioso die de feitelijke regering uitmaken in Mexico, Colombia of Rusland maar in de eigen straat wordt prompt de andere kant opgekeken als nevelen van vergif over de akkers drijven. Winst als excuus voor de dodenakkers, applaus voor de daders die paraderen met villa's en met dure wagens en ter gelegenheid van de verkiezingen een stem voor de politici die mee-eten van de koek.

Criminelen vertrouwen zich op de omerta. Zij hebben daartoe alle redenen want de straffen van de wetgever kunnen niet tippen aan hun eigen laffe revanches. Talloze jonge mensen worden verkracht, alleen de enkelingen die verzet bieden, hoeven vermoord te worden en zo lijkt de misdaad een uitzonderingstoestand. Veekeurder Karel Van Noppen werd koelbloedig omgebracht omdat hij gewetensvol zijn job deed en weigerde om het gebruik van ziekmakende verboden hormonen over het hoofd te zien: bijna dertig jaar later vertellen ons de opgeblazen runderen in de wei dat de criminele hormonenmaffia onverminderd de plak zwaait.

De onverschilligheid is een nog groter kwaad dan de massamoord: dat zijn de woorden van Primo Levi die de holocaust overleefde maar de onverschilligheid houdt aan ten koste van talloze vaak jonge mensenlevens. We roepen de burgers op om zich mee te engageren en als zij vaststellen dat tractoren gewapend met uitgestrekte sproeifonteinen tonnen vergift over onze akkers verspreiden, onmiddellijk de politie te verwittigen via het nummer 112.

(Jan Bauwens, 6 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) Kenneth Taylor (v.u.), “De warmste gazette” d.d. 3 augustus 2022, pag. 2.

Taiwan

Altijd onvoorspelbaar – zo is de toekomst. En ook nu alle ogen gericht zijn op Rusland dat massaal troepen naar zijn grenzen met Europa stuurt of op de V.S. in twist met Noord-Korea of op Israël en de Palestijnen: na de oorlogszuchtige uitspraken van de Chinese leider Xi Jinping, blijkt plotseling het lot van de wereld af te zullen hangen van dat van het zogenaamde Eiland van Pracht, want dat is de naam die de Portugese ontdekkingsreizigers in 1583 gaven aan het huidige Taiwan dat sinds 1949 de eigenlijke Republiek China herbergt, afgescheiden van het vasteland dat, toen ingepalmd door de communisten, aangeduid wordt als de Volksrepubliek China.
Taiwan beschouwt zichzelf als onafhankelijk van China dat in twee gespleten werd onder invloed van het Russische communisme na de Oktoberrevolutie aldaar in 1917: Mao stichtte met zijn communistische partij gesteund door de Russen de Volksrepubliek China (in 1949) terwijl de anti-communisten met hun nationalistische Republiek China (sinds 1912) en met steun van de V.S. (in 1949) naar het eiland vluchtten en zich daar vestigden als een westers gekleurde democratische partij. (1)
De huidige Chinese communisten beschouwen Taiwan als een afvallige provincie en ze willen die terug, precies zoals Irak zijn voormalige provincie Koeweit terug wilde – wat mislukte – of zoals Rusland aanspraak maakte op de Krim die prompt door Poetin werd heroverd. En als het mogelijk bleek voor de Russen om quasi zonder enige westerse tegenstand de Krim te heroveren vlakbij de Europese grens, hoe zou het dan onmogelijk zijn voor de Chinezen om hun naburige voormalige provincie opnieuw in te palmen, te meer daar zij zo veraf ligt van het westen? Xi Jinping sprak zich enkele dagen geleden daarover uit in niet mis te verstane bewoordingen. De kwestie is alleen dat het Westen de Taiwanezen waarschijnlijk niet zomaar aan hun lot zal overlaten en dat betekent oorlog.
Sinds de Oktoberrevolutie (in 1917, gevolgd door een burgeroorlog die in 1922 uitmondde in de stichting van de USSR) heeft de ganse politieke wereld zich in twee gespleten: een kapitalistisch en een communistisch deel. De kiemen van die strijd lagen in feite al bij de Franse Revolutie (in 1789-1799) of, eerder nog, bij de opstand in Engeland onder Cromwell (met de afschaffing van de monarchie in 1649, welke zich echter herstelde twee jaar na zijn dood – in 1660): dit waren volksopstanden gericht tegen clerus en adel; de communistische revolutie richtte zich weliswaar tegen de Tsaren maar ook en vooral tegen de geldadel – de zogenaamde kapitalisten. Het lelijke kapitalisme dat immers verregaande ongelijkheid brengt, volgt paradoxaal genoeg uit de mooie ideologie van de vrijheid die vertrekt vanuit een (al te) groot (en daarom vaak rampzalig) vertrouwen in het volk. Het communisme verwerpt die ongelijkheid maar kan dat niet doen zonder het vertrouwen in het volk op te geven en de individuele vrijheid aan banden te leggen. Het communisme biedt onderling gelijke doch verknechte enkelingen waar het kapitalisme dreigt te stranden in een rampzalige vrijheid waarvan de milieuverloedering ingevolge ongeremde concurrentie en verkwisting slechts één van de vele exponenten is. Een bijkomend en in zekere zin onvoorzien doch nu alles overschaduwend probleem is dat van de tegenstelling tussen deze twee wereldvisies.
De spanningen tussen China en Taiwan weerspiegelen zich sinds 1949 op het wereldtoneel met betrekking tot de erkenning van hetzij het ene hetzij het andere China, want er moet nu eenmaal een keuze worden gemaakt door elk land dat handelsbetrekkingen wil aanknopen met een van beide. China misprijst landen die Taiwan erkennen en geeft aan dat misprijzen ook uiting door met die landen geen politieke betrekkingen aan te knopen en landen die politieke betrekkingen aanknopen met China, mogen dan weer Taiwan niet in. Zo bijvoorbeeld erkennen de VS Taiwan wél en zij hebben er een ambassade maar bijvoorbeeld België staat op goede voet met het communistische China...
(J.B., 23 maart 2018)
Verwijzingen:
(1) Meer in detail: zie het artikel over China: https://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3062603  of
http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3062605  

Het pact

Wat je beloofd wordt, is het best denkbare, namelijk het eeuwige leven dat voor zover je je dat kan voorstellen, alleen de goden bezitten. Het is weliswaar geen geschenk maar een belofte. Maar je moet er wel wat voor teruggeven en dat moet je nota bene ook effectief doen: alleen maar de belofte van die teruggave volstaat niet.

Het gaat hier om een heel vreemd pact: je wil wat kopen en je betaalt er ook voor maar je wordt vervolgens wandelen gestuurd met louter de belofte dat je het echt betaalde ook echt zal krijgen. Pruttel je tegen, dan krijg je meteen als antwoord dat niemand je tot die koop verplicht en dat je zelf ook wel weet dat je het niettemin doet omdat hetgeen je wordt beloofd, het best denkbare van alle dingen is.

En de verkoper houdt vol precies zoals de visser volhoudt die geduldig wacht totdat hij een prooi aan de haak heeft. Geduldig en ook vol zelfvertrouwen omdat hij weet dat de vis honger heeft. De vis zal hoe dan ook toehappen omdat die geen andere keuze heeft als hij zijn honger stillen wil.

Volgens sommigen gaat het hier om een valse honger maar het te sluiten pact is allerminst vals: het is een realiteit die zich presenteert aan elke mens. En het gaat hier uiteraard over die bombastische stoet volgestouwd met allerlei groteske irrationaliteiten en aangevoerd door het bonte kraam van de religies.

Het pact dat Faust sluit met de duivel, kennen we maar dit is een gelijkaardige zaak, ofschoon een beetje anders. Faust ruilt het succesvolle leven dat de duivel hem belooft voor zijn eigen ziel. De duivel echter komt zijn belofte na en hij doet dat uiteraard omdat de verkochte ziel al in zijn bezit is - de duivel hoeft alleen te wachten op Faust zijn levenseinde dat er sowieso komt omdat het al een feit is: Faust behoort tot het mensenras dat zich met de erfzonde de sterfelijkheid heeft op de hals gehaald - de dood is onafwendbaar. Maar voor de belofte gedaan door een religie staat niets of niemand borg: wat anders kon pausen en bisschoppen beletten om ons te beliegen dan de hellestraffen die zij zelf verzinnen?

Uit de tijd zijn ze, die opera's der dynastieën, de verkleedpartijen van de clerus met de mijters en de scepters, de hax pax max deus adimax (alias: de hocus-pocus) van het Vaticaan en als ze er niet meer zullen in slagen het exuberante bedrog te camoufleren, straks ook de sector van de farmacie en die der witte schorten. Waar rook is, is vuur en waar geld is, is bedrog. Hoe doen ze het, om na de afslachting van zowat de halve wereld gedurende twintig eeuwen, met een gedoe dat op excuses moet gelijken opnieuw in het gevlei te komen bij de massa? Zij rekenen gewis precies zoals voorheen op het gigantische onverstand waarvan zij tenslotte leven, rijk worden en waardoor zij heersen. Een mensenleven is door de band te kort om erachter te kunnen komen met wie men dan te doen heeft als men geconfronteerd wordt met die met goud gedrapeerde reuzen die zich met toverformules in dode talen een laan banen door het verstomde volk dat bij hun passage prompt een knieval doet.

Twee handen op één buik, zo gaan ze te werk, de staat en de kerk, alvast volgens de ketters die oorspronkelijk katharen waren. Het volk dat wordt gepluimd door graven en baronnen en in deze dagen kennelijk door drugsbaronnen, heeft zijn ellende volgens kardinalen, bisschoppen en pausen niet aan uitbuiting te wijten doch aan eigen zonden. Mea culpa, zegt de massa, van de wijs gebracht door al dat goud en die bombarie, en de slavernij gaat lustig door. Twijfelen aan de woorden van de hoogdravende zotskappen doet men niet want dan verliest men immers meteen het in het pact beloofde en wie deinst daar niet voor terug?

Het kastensysteem in India garandeert de continuering van de ongelijkheid en de macht van de heersende kaste: de onaanraakbaren zijn wat zij zijn door eigen karma of fouten en derhalve treft niemand schuld voor de situatie van een ander. Het hindoeïsme helpt aldus het recht van de sterkte, de volstrekte rechteloosheid of de dictatuur te bestendigen. De slavernij van de slaaf is er door het geweld van zijn uitbuiter maar de religie snoert de mond van de gedupeerde en belaadt prompt het slachtoffer met de schuld. Precies omdat de mensen geloven, geloven ze ook dat ze schuldig zijn en zij durven niet te twijfelen omdat zij, het pact indachtig, de hoop willen behouden op het beloofde goed waarvoor zij met hun geloof betalen. Vele goden, vele religies, variaties op hetzelfde thema.

Het pact is gemeen, het volk wordt voor de gek gehouden, de hoop is ijdel maar kennelijk is het onverstand verblindend genoeg om dat alles te laten voortduren tot in de eeuwigheid: niet omdat mensen nooit tot inzicht zouden komen maar omdat zij sterfelijk zijn en hen derhalve telkenmale pas als bejaarden de schellen van de ogen vallen. Dan komen nieuwe generaties, zo blind als de voorgaande. Als u hier eventjes wilt tekenen?

(J.B., 28 juli 2022)

Het pensioengeld en de Moloch

Afrikanen werken om te leven en hun tijdschema volgt de reële fysieke noden maar sinds het tijdperk dat door Charlie Chaplin wordt bestempeld als 'Modern Times' werd dat allemaal op zijn kop gezet en wel in die mate dat zelfs de werking van onze blaas, maag en darmen zich dient te schikken naar het door elke arbeider te volgen schema: plaspauze om tien uur, schafttijd van twaalf tot kwart na twaalf en na het afklokken om vijf uur mag de vermoeidheid toeslaan - hoe je thuisgeraakt is niet meer de verantwoordelijkheid van je baas, je bent overigens perfect vervangbaar.

De heilige Augustinus van Hippo was een groot filosoof en het behoort tot een van zijn briljantste inzichten dat er een fundamenteel onderscheid bestaat tussen enerzijds dingen die door ons gefabriceerd zijn en anderzijds dingen die geschapen zijn of gegroeid: de boom die voortkomt uit een zaadje en de vogel hoog in de lucht zijn van een heel andere orde dan de verlichtingspaal en het vliegtuig. De mens is van een heel andere orde dan de robot en mensen analyseren en beschrijven zoals men een robot analyseert en beschrijft, is de gigantische vergissing van het zogenaamde micro-reductionisme die nochtans heel wat bekende 'wetenschappers' in zijn greep houdt.

De illusie dat mensen maakbaar zouden zijn en 'verbeterbaar' zoals ook computers dat zijn, is een onverstand dat de mensheid aantast in haar diepste kern en aan de grondslag van dit euvel ligt het zogenaamde darwinisme: het geloof dat de evolutie van het leven ook anders had kunnen verlopen en dat bijgevolg 'wetenschappelijk onderbouwde' menselijke ingrepen daarin, niet alleen verantwoord zijn maar tevens wenselijk. Zelfs als men zou stellen dit waar was, dan zou dit door toedoen van de regerende kapitalistische economie resulteren in de productie van allerlei machinemensen of slaven: mensen quasi zonder eigen hoofd die zich door anderen laten besturen maar die wel beschikken over alle andere gesofisticeerde vermogens van de menselijke fysiek. Nu reeds worden bijvoorbeeld dolfijnen militair ingezet om explosieven snel en doeltreffend naar vijandelijke plekken te transporteren - uiteraard voor eenmalig gebruik.

Kijkt men echter goed om zich heen, dan kan men vaststellen dat nu reeds mensen met een eigen hoofd alleen nog te vinden zijn in wat men 'primitieve gemeenschappen' noemt, zoals de vergeten stammen in het Amazonewoud. Van alle 'beschaafde' (lees: 'geteleviseerde') volkeren hebben de mensen een hoofd dat allang niet meer functioneert als eigen denkkracht maar dat alleen nog dienst doet om gevuld te worden met de imperatieven van wie hen (- ons dus) overheersen: onze gedachten worden ons ingelepeld tijdens onze eerste levenshelft (want zoveel tijd neemt deze gesofisticeerde conditionering in beslag) in het proces van de zogenaamde 'opvoeding' en levenslang via de zogenaamde informatiekanalen zoals de media zichzelf misleidend bestempelen en langs nog een aantal sluikwegen die wij niet meteen kunnen ontdekken omdat zij dermate verfijnd zijn dat ze ons petje te boven gaan. Met de stok van sociale uitsluiting achter de deur, zorgt sociale controle ervoor dat de greep van de macht op de massa reeds dermate gevorderd is dat technologische hoogstandjes zoals de implantaten waarvan niet alleen meer in de sciencefiction sprake is, daar eigenlijk niet veel meer kunnen aan toevoegen.

Het is een enorm misverstand dat implantaten, genetische manipulatie en nog meer van die zaken aan het menselijke vermogen verbeteringen zouden aanbrengen: zij kunnen ons functioneren alleen veranderen door toedoen van het inbouwen van allerlei 'listen' gedirigeerd door derden met het oog op onze instrumentalisering. Vandaag gaat het voorlopig nog grotendeels via de oude weg. Neem nu de pensioenen: wat is de bedoeling van deze heisa?

Enkele jaren geleden werden de (verzwegen) Amerikaanse kernkoppen in Kleine-Brogel vernieuwd met Belgisch geld. Van nog recentere datum is de Belgische aankoop van Amerikaanse gevechtsvliegtuigen waarmee de regering ons in de schuld stak voor nog verschillende decennia. Dat er bespaard moet worden, zal derhalve niemand meer verwonderen en waar er precies bespaard zal worden, is ook niet langer een geheim: zoals altijd zullen de grootste lasten terechtkomen op de schouders van de zwaksten. Zieken- en gehandicaptenzorg, mentaal welzijn en opvoeding kregen het al hard te verduren en ook de wegens hun hogere leeftijd 'nutteloze' burgers delen in de klappen. Er zijn er die zeggen dat de pandemie een poging is geweest om de 'dure oudjes' te laten verdwijnen maar die bleken hoe dan ook taaier dan verwacht en hier te lande kon er op amper twintigduizend pensioentrekkenden worden bespaard. Plan B zou er dan in bestaan dat de pensioenen gewoon worden opgeschort want wie zei ook weer dat de staat geen liefdadigheidsinstelling is?

Die opschorting gebeurt op zijn zachtst gezegd nogal doorzichtig, men doet zelfs geen moeite om het groteske bedrog wat te camoufleren. Vooreerst zullen de grootverdieners en de bezetters van de best betaalde banen worden gespaard: ofschoon het systeem waarbij werk gelijkgesteld wordt met inkomen ervoor gezorgd heeft dat zij de enigen zijn die geld opzij hebben kunnen zetten voor hun oude dag, zal aan hun pensioen niet worden geraakt en kunnen zij bovendien onbeperkt blijven bijverdienen. Degenen echter die op de arbeidsmarkt niet of nauwelijks aan de bak kwamen omdat zij eruit gerangeerd werden door de genoemde, meer agressieve elementen, konden derhalve helemaal niets opzij leggen: men zou verwachten dat voor hen een inkomen voorzien werd om de harde winter van het leven door te kunnen komen maar niets blijkt minder waar: wie geen loon ontvingen voor hun vijfenzestigste, zullen ook na die leeftijd in de kou blijven staan.

Op de vraag wie de ouderlingen zonder pensioen dan in leven zullen houden, luidt prompt het antwoord dat zij niet langer verplicht zullen worden om verder te leven en reeds werd de uitweg van de euthanasie voorbereid door zelfverklaarde 'topartsen' die zich in dezer 'pioniers' noemen. En verder zal uiteraard alles verglijden naar de wantoestanden van de feitelijke bedelarij in het zog van het Amerikaanse neokapitalisme dat om die reden het middeleeuwse pakt met de (overigens onderling sterk verdeelde) religies herwaardeert. Dat komt dan hier op neer dat oudjes zonder pensioen steuntrekkers worden bij de OCMW die op haar beurt de centen zal moeten halen bij de families van de behoeftigen. Aanpassingen van alle wetten ter zake hebben er al voor gezorgd dat via de life-pass en dergelijke verklaringen meer met betrekking tot het levenseinde, zich volstrekt wettelijk een genocide vanjewelste zal kunnen voltrekken, wat dan de redding zal zijn van de huidige economie. En voor het restant van de hulpbehoevenden die dan vermoedelijk nog zeer talrijk zullen zijn, zijn er dus... de kerken.

Ja, wie had dat gedacht, daar komen ze weer achter de hoek kijken, de volksverlakkers met hun leugens over hemel en hel: zij zullen er uiteindelijk voor zorgen dat het neoliberalisme ongestoord zijn gang kan gaan. Rijkelui kunnen dan wat nog overschiet van hun geweten sussen met nu en dan een gulle gift voor de armlastigen en de armen kunnen om den brode bij de kerk terecht. Twee vliegen in één klap: de rijken worden niet langer wettelijk verplicht om bij te dragen aan de armenzorg en zij kunnen die bovendien aftrekbaar maken; de armen op hun beurt zullen in functie van de bevrediging van hun fundamentele behoeften niet langer een recht opeisen (dat hebben zij immers niet meer!) maar zij zullen zoals tamme dieren dat doen, voortaan om eten schooien. Exit de humaniteit; exit de beschaving; exit de mens. En de rode loper voor de nieuwe god, de Moloch.

(J.B., 22 juli 2022)

In sneltempo verovert vandaag de onmens ook de politieke macht

In sneltempo verovert vandaag de onmens ook de politieke macht. Hij wordt verkozen door de massa die niet nadenkt omdat die helemaal niet denken kan. Hij haat zoals de massa haat. Hij voert uit wat de dwingelandij van een joelende menigte hem gebiedt. Hij is de echo van de massa, hij is de massa aan de macht. Hij is de onmens die de mens verplettert met zijn onnadenkend geweld, zijn beestachtige emoties die zichzelf niet kennen maar met vooral zijn haat voor alles wat ook maar enigszins afwijkt van de standaard, de domme standaard, de middenmoot, de replica van één en hetzelfde specimen: de zo misleidend op een mens gelijkende figuur waarvan de hersenen uit het hoofd werden gehaald dat dan werd opgevuld met info uit de supermarkt, eenheidsworst, dat werd geprogrammeerd tot laffe gehoorzaamheid, warempel met het oog op een perfecte perfide moordmachinerie.

De paragraaf hier boven lijkt alleen maar onzin, de werkelijkheid immers overtreft de stoutste fantasie en doet dat uiteraard vooral daar waar de fantasie gekortwiekt wordt, waar kunstenaars worden beschouwd als kunstjesmakers, als mee-eters die niet opbrengen, als overbodig ballast en hun werk als onwerk, tijdverdrijf en prutserij. Edoch met rasse schreden zet het monster zonder kop zijn logge tred voort richting regering, wet en recht om daar alle fijne constructies, destijds met zweet en tranen in elkaar geweven en gevezen, met de veeg van één poot te doen verdwijnen.

Werkgelegenheidsvoorziening is een verantwoordelijkheid van de regering, niet een van de werknemers: werknemers zijn verantwoordelijk voor hun eigen werk, niet voor dat van de regering. De tendens in de huidige pensioenhervormingen gaat in de richting van de bestraffing van uitgerekend degenen aan wie het fundamentele recht op arbeid werd onthouden. Door arbeid als een plicht voor te stellen, wordt verdonkeremaand dat hier een fundamenteel mensenrecht met voeten getreden wordt. De eerste paragraaf van het artikel 23 van de Universele Verklaring van de Rechten van de mens luidt: “Eenieder heeft recht op arbeid, op vrije keuze van beroep, op rechtmatige en gunstige arbeidsvoorwaarden en op bescherming tegen werkloosheid." (1) De eerste paragraaf van artikel 25 luidt: "Eenieder heeft recht op een levensstandaard, die hoog genoeg is voor de gezondheid en het welzijn van zichzelf en zijn gezin, waaronder inbegrepen voeding, kleding, huisvesting en geneeskundige verzorging en de noodzakelijke sociale diensten, alsmede het recht op voorziening in geval van werkloosheid, ziekte, invaliditeit, overlijden van de echtgenoot, ouderdom of een ander gemis aan bestaansmiddelen, ontstaan ten gevolge van omstandigheden onafhankelijk van zijn wil." (1) Zowel het recht op arbeid als dat op voorziening in geval van ouderdom dreigen met zekere uitlatingen over de huidige voorstellen voor een pensioenhervorming ter ziele te gaan en in de plaats komen... het recht op sociale en economische uitsluiting en het recht op discriminatie op grond van leeftijd!

En dan is er nog de dubbele boekhouding, de dubbele tong en de dubbele moraal welke allemaal behoren tot de tactieken van de superbedotters: als zij dan toch de mond vol hebben over 'effectief gewerkte jaren', laten zij dan maar aanvangen met de bestraffing van hun beschermelingen die in ruil voor een stem op de dag van de verkiezingen levenslang een loon opstrijken voor een baan die niet veel meer voorstelt dan de aan- of afwezigheid van haar bekleder in een of ander lokaal van een gebouw behorend tot het ministerie van de door hun corrupte stemmen aan de macht geholpen beschermers. 'Effectief gewerkt', zo klinkt het uit hun scheve kelen, maar zij bedoelen uiteraard 'effectief beloond' want in dit tijdperk der grofste leugens betekent 'werken, 'verloond worden' en wordt onbetaalde slavernij gelijkgesteld met nietsen, wat uiteraard geen recht geeft op pensioen.

Het tart elke vorm van logica maar het is niet aan zijn prestaties - en dat zijn de vruchten van de arbeid - dat een burger wordt beoordeeld in functie van zijn recht op pensioen: in functie van zijn pensioenrechten wordt een burger uitsluitend beoordeeld op zijn beloningen. Van die beloningen wordt immers verondersteld dat zij in evenredigheid zijn met de geleverde prestaties terwijl iedereen weet dat veel vaker het omgekeerde het geval is: zij die het hardst werken, en dat zijn de slaven, de mensen uit de derde en de vierde wereld, de vluchtelingen en de illegalen voor wie geen andere keuze rest dan zich voor een boterham te pletter te werken, uitgerekend zij die het hardst werken houden aan hun hongerloon niets over en van een pensioen is uiteraard geen sprake want op papier bestaan deze mensen zelfs helemaal niet. En de slaven zijn geen uitzonderingen: zij vormen een absolute meerderheid aangezien de westerling zijn levensstandaard in geen geval te danken heeft aan zijn zogenaamde hoogtechnologische cultuur waar hij prat op gaat maar wel aan het labeur van gemiddeld veertig tot vijftig slaven per gepapiereerde (!) burger. Onze politici geven het grif toe: als wij illegaal werk verbieden, dan kost uw bloemkool in de supermarkt niet één maar wel tien euro, zo verontschuldigen zij zich bij jan met de pet die het aandurft om er een opmerking over te maken. Zelf behoren zij tot de grootverdieners, onze politici, en de enige prestatie die van hen verwacht wordt, bestaat erin dat zij door een meerderheid van burgers worden verkozen. Zeg maar door de massa. De massa stemt hen naar de macht op voorwaarde dat zij ook de wensen van de massa inwilligen en dat zijn uiteraard onwensen. Inderdaad, in sneltempo verovert vandaag de onmens ook de politieke macht.

(J.B., 18 juli 2022)

Verwijzingen:

(1) https://www.amnesty.nl/encyclopedie/universele-verklaring-van-de-rechten-van-de-mens-uvrm-volledige-tekst

Aldus sluipt het kwaad de wereld in

De wet van de jungle, het recht van de sterkste of de immoraliteit is onverenigbaar met de ethiek van de naastenliefde maar het feit dat in een oorlog misdadigers, geweldenaars en moordenaars, plotseling 'overwinnaars' kunnen gaan heten, getuigt van het bestaan van de mogelijkheid van een verborgen schrikwekkende metamorfose van de ene gezindheid in de andere.

Verdraagzaamheid is onverenigbaar met onverdraagzaamheid maar de overgang van de eerste naar de laatst genoemde moraal voltrekt zich van zodra de onverdraagzaamheid uit de illegaliteit wordt gehaald doordat onverdraagzame lieden erin geslaagd zijn om een gelijkgezinde aan de macht te brengen.

Macht bestaat waar aan mensen kan verboden worden om te beweren dat de som van één en één gelijk is aan twee omdat macht zich met dwang boven de waarheid plaatst middels haar zeggenschap over leven en dood.

Het nazisme bestond reeds jarenlang voordat Hitler aan de macht kwam: men schaamde zich ervoor om het ook openlijk te belijden totdat de nazi's zelf het voor het zeggen kregen en schaamte voor niets meer nodig was omdat die ingevolge de genoemde machtswisseling niet langer kon leiden tot schande.

De dictatuur is altijd deze van de massa zodat ook democratieën of meerderheidsregeringen er niet vrij van zijn en zo de rechtspraak geschiedt in de openbaarheid, blijft ook zij in handen van de dictator. De rechtspraak en derhalve ook de moraal, wat goed en kwaad zal heten, wat obligaat is en wat 'not done': dat alles wordt opgelegd met de dwang van ongeacht welke wetten en niet door een vermeend geweten, dat immers slechts een resultante van de handhaving van zekere wetten kan zijn.

De overgang van samenhorigheid naar racisme wordt (pas) mogelijk waar de geweldpleging door racisten het geweld overtreft waarmee de wetten gehandhaafd worden die de samenhorigheid waarborgen. Het gevaar van de oorlog bestaat derhalve niet zozeer in het geweld als zodanig maar wel in die specifieke macht welke besloten ligt in het gebruik van geweld, namelijk de macht om goed en kwaad te herdefiniëren. De eerste slachtoffers van het oorlogsgeweld zijn chronologisch gezien weliswaar mensen maar in ontologische zin sneuvelt vooreerst de bestaande ethiek door toedoen van een nieuwe dictatuur waarbij de potentaat zich profileert als niemand minder dan de nieuwe godheid die zijn nieuwe 'tien geboden' oplegt. Het geloof in het objectief bestaan van goed en kwaad gaat in elke oorlog aan het wankelen, waardoor de waarheid als zodanig dreigt te sneuvelen en het bijzonder moeilijk wordt om recht te spreken daar de grond van recht en orde dan verschuift.

Bij de aanvang van de oorlog zal elkeen Napoleon of eender welke dictator veroordelen als een wreedaard maar waar deze massamoordenaar uiteindelijk de titel verovert van 'overwinnaar', worden alras zijn meest verachtelijke wandaden als heldendaden bejubeld. De sterkste is nu eenmaal hij die in de jungle overleeft en niemand zal ontkennen dat deze jungle vandaag alle beschavingen aantast vanuit de huidige (wereld)economie die immers een oorlogszuchtig karakter heeft. Niet zomaar wordt beweerd dat de oorlog het verlengstuk is van de economie en het is daarom van het allergrootste belang dat met het oog op het algemeen welzijn aan de bestaande economie dringende beperkingen worden gesteld: zij blijkt de sluikweg via welke de te vrezen metamorfose van de ene gezindheid in de andere zich voltrekt.

(J.B., 13 juli 2022)

De grens

De wereld is totaal veranderd. Edoch, die verandering zelf is allerminst nieuw: het verleden was een quasi eindeloze herhaling van het soort van transformaties die ook vandaag aan de orde zijn. En de huidige verandering heeft niet zozeer te maken met een vermeende stormachtige ontwikkeling van technologie, zoals al vaker beweerd wordt door hen voor wie de geschiedenis dermate onbekend is dat zij zich blind kijken op het onmiddellijke verleden. Deze herschikking van de kaarten heeft veeleer te maken met de onafwendbare intrede van een (dit keer wereldomvattende) culturele ontwikkelingsfase, (volgens sommigen is er immers nog slechts één cultuur) namelijk de kentering die volgt op elke bloeiperiode, zoals ook in het zog van elke mooie zomer na de oogsttijd en de herfst, de melancholie zijn intrede doet wanneer donkere hemelen de aarde hullen in duisternis en in de verschrikking van de winterkou.

Uiteraard houdt de onderhavige transformatie geen verband met de weerwisselingen die de jaargetijden vergezellen, met de getijden in het zog van de gang van de maan of met de golfbeweging van groei en aftakeling die het leven tekent maar voor wie aannemen dat ook de cultuurgeschiedenis althans voor een deel een organisch karakter heeft, lijkt de opeenvolging van opgang en neergang geenszins een abnormaliteit en zo lag ook de huidige ineenstorting van de beschaving in de lijn van de verwachtingen.

Men zou nu wel eens kunnen denken dat de neergang welke vergezeld gaat met de opkomst van economische recessie, faillissementen, oorlog, honger, vluchtelingenstromen en allerlei kwalen en ziekten, te wijten is aan tekorten maar een angstwekkende paradox maakt dat het tegendeel het geval is: de neergang van de beschaving volgt rechtstreeks uit een teveel aan het goede. Als er al sprake is van een tekort, dan gaat het wel om een tekort aan maat: een teveel van het goede is een groot gebrek dat recht naar de ondergang voert. Alle tafels zijn gedekt met de fijnste spijzen maar de eters worden ziek omdat zij zich bezondigen aan overdaad. Auto's scheppen meer afstanden dan zij kunnen overbruggen; voedsel berooft ons van energie waar wij toestaan dat het ons obees en immobiel maakt; de drang naar de rust welke verwacht wordt van steeds meer bezit, brengt slechts nieuwe lasten en onrust. De perfecte maatschappij waarin niemand nog aan het werk is, teert noodzakelijkerwijze op de meest onmenselijke slavernij. Wij weten dat al het werk gedaan wordt door illegalen die zestien uur per dag aan de slag zijn en die per twintig in garageboxen wonen, zo zeggen onze politici, maar als wij dit niet toestaan, wordt alles tien tot twintig keer duurder. En zo zwijgt iedereen.

Het is eigen aan de kapitalistische economie dat zij haar gewisse ondergang meevoert in de kiem omdat zij gedijt bij de gratie van de eeuwige groei, terwijl de groei begrensd is: de afvalbergen kunnen niet blijven groeien want er is ruimte te weinig; de schade aan het milieu kan niet blijven toenemen want zij maakt steeds meer mensen ziek; de economie van de winstmaximalisatie kan niet blijven duren omdat het principe van zo weinig mogelijk geven en zoveel mogelijk krijgen zichzelf alras de das omdoet en de bandeloze vrijheid met haar concurrentiemaatschappij mondt onafwendbaar uit in monopolievorming en dictatuur. Het is een angstwekkende paradox maar ongeremde vrijheid leidt naar gevangenschap, de bevrediging van alle behoeften creëert nieuwe en niet langer te bevredigen behoeften; de drang naar absolute zekerheid voedt slechts de onwetendheid en de twijfel. Inderdaad, alle leven leidt onherroepelijk naar de dood.

Edoch, allerminst een blind geloof in een hemels hiernamaals kan deze malaise een halt toe roepen: niets is makkelijker maar niets is ook bedrieglijker dan het geloof dat ooit alles wel in orde komt. Alleen het op de lange baan schuiven van het einde, brengt enig soelaas. Wij moeten ons tevreden stellen met de eindigheid omdat wij schepselen zijn en nimmer goden. Goden die de goddelijkheid beloven aan hun schepselen, kunnen slechts producten zijn van onmogelijke wensen van ontevreden creaturen. Indien schepselen ooit goden werden, dan konden zij teruggaan in de tijd, zichzelf scheppen en hun eerste scheppers overboord gooien maar zo kan de werkelijkheid niet in elkaar steken omdat alle mogelijkheden te danken zijn aan het bestaan van onmogelijkheden. Iemand kan zich pas verplaatsen van punt A naar punt B als hij nu niet in punt B is; immers, was hij reeds in punt B, dan ware een verplaatsing daarheen onmogelijk.

De cultuurgeschiedenis is op haar eindpunt beland omdat alles wat een begin heeft, ook een einde moet hebben: begint iets, dan staat het als een paal boven water dat in dat begin reeds het einde besloten ligt. Het is nu eenmaal een van de onmogelijkheden dat er dingen zijn die beginnen en nimmer eindigen. Dat religies maar ook ideologieën en economieën die onzin alsnog aan mensen kunnen slijten, is alleen hieraan te wijten dat mensen in staat zijn om de wens met de wil te verwisselen. Om iets te kunnen willen, moet men eerst weten dat dit ook kan gerealiseerd worden. Wensen daarentegen houden met hun realiseerbaarheid geen rekening: zij behoren tot het rijk van de fantasie en van de dromen, dat alleen begrensd wordt door dat van de nuchtere werkelijkheid. Al het bestaande heeft een grens nodig om zichzelf te kunnen zijn. En aan zijn grens houdt het ook op te bestaan.

(J.B., 12 juli 2022)

'Sympathie'

De gijzeling die volgde op de bankoverval in Stockholm naar welke het stockholmsyndroom genoemd werd, is intussen welhaast een halve eeuw geleden (namelijk d.d. 1973) maar het psychologische verschijnsel dat ermee wordt aangeduid is actueler dan ooit: gegijzelden gaan sympathiseren met hun gijzelnemers waar die absolute macht hebben over hun leven, waarbij de sympathie zelfs omslaat in actieve medewerking met de criminelen en met de bestrijding van hun tegenstanders tot lang na de fysieke bevrijding van de slachtoffers. Onder het juk van een omerta gaan wie misdaden toedekken en verzwijgen, degenen die ze aan het licht pogen te brengen naar het leven staan.

Angst blijkt het uitnemende middel waarmee mensen van hun eigen wil (en dus van hun eigen ik) kunnen worden beroofd om dan de wil uit te voeren van criminelen van wie zij de handlangers worden. Het verschijnsel doet zich voor in vele gedaanten maar het gevaar wordt dikwijls onderschat omdat het zich verschuilt achter onschuldig klinkende benamingen zoals 'invloed' en 'belang'. Het voedt volstrekt onpersoonlijke monsters, onder welke religies, ideologieën en politieke partijen de meest bekende zijn.

Mensen van wie men niets te vrezen heeft, zijn zo goed als onzichtbaar en pas wie een mogelijk gevaar vormen voor het eigen leven, worden opgemerkt, gevolgd, naar de mond gepraat en bejubeld, ook al richten zij alleen maar onheil aan. Soms neemt de hypocrisie waarmee wie zich dan misschien wel niet gegijzeld weten maar dan toch 'onder invloed' staan, afzichtelijke vormen aan die dikwijls heel terecht als lafheid worden gekenschetst. Het uit vermeend persoonlijk gewin quasi kritiekloos gaan aanschurken bij potentaten waarbij de eigen getrouwen het navenante verraad moeten dulden, wekt weerzin bij de buitenstaanders maar kan op pervers begrip rekenen bij wie zich in gelijkaardige opportunistische schuitjes bevinden. En het is de ellende van deze tijd dat de wereld steeds meer geconditioneerd wordt door invloeden, belangen, machten en angsten. De kleinen worden niet meer apert fysiek verorberd door de groteren: zij worden tot 'bondgenoten' gemaakt, waarbij verzwegen wordt dat het gaat om afgedwongen bondgenootschappen of dus om mentale, psychosociale, economische inkapseling met vrijwillige toestemming van de verorberden.

Waar oorlog aan de orde is en het leven van velen letterlijk op het spel komt te staan, klinken de valse noten van wie met tirannieke partijen sympathiseren steeds luider. Selectieve verontwaardiging, vaak de kers op de taart der ongeloofwaardigheid, maakt dat de werkelijkheid onder flagrante leugens bedolven geheel onzichtbaar wordt. Waar anders linkse en rechtse extremen onderling contrasteren, maakt hun tiranniek karakter hen plotseling tot gelijken en zo bejubelen gezaghebbende 'geleerden' in één adem communisten (de nieuwe Mao die zich verrijkt middels kinderarbeid, strafkampen en spreekverbod) en nationalisten (de nieuwe Napoleon die politieke tegenstanders vergiftigt en die in het jaar 2022 prompt Europese buurlanden begint te bombarderen alsook voor racisme veroordeelde partijen) in een poging om de sensoren en de critici van het totalitarisme het vrije woord te ontnemen door hen terecht te wijzen als 'decadent': onder het juk van een omerta gaan wie misdaden toedekken en verzwijgen, degenen die ze aan het licht pogen te brengen naar het leven staan en zoals immer starten deze moordpartijen met ordinaire monddoodmakingen terwijl recht wordt afgevlakt tot louter 'mainstream'.

(J.B., 6 juli 2022)

Gekkenland Utopia

Met de regionalisering van het toekennen van het recht op abortus en vervolgens met het toekennen van voorrang aan de godsdienstvrijheid boven de vrijheid welke steunt op het belangrijkste principe van de Franse Verlichtingsfilosoof Montesquieu (waarmee deze weerwerk wilde bieden aan het despotisme), namelijk de scheiding van kerk en staat, keert katholiek Amerika met rasse schreden terug naar de duisternis van de waanzinnige middeleeuwen.

In wezen gaat het om een zaak welke in feite de kern vormt van het hoofdwerk van de Duits-Belgische filosoof Rudolf Boehm: de ontevredenheid van het schepsel mens met zijn lot als oorzaak van talloze kwalen die de moderne wereld teisteren. (1) Boehm zit hiermee in het vaarwater van onder meer Herbert Marcuse maar de kritiek is uiteraard veel ouder en wij kennen hem vooral van het sprookje van de gebroeders Grimm, getiteld: Von dem Fischer un syner Fru. Het gaat in dezer om het spook der utopieën.

Een ou-topos is een niet bestaande plaats (3) of een utopie. Ruim vijfhonderd jaar geleden, meer bepaald in 1516, gaf de humanist Thomas More Utopia als titel aan zijn hoofdwerk, handelend over de ideale samenleving. Edoch, de ideale samenleving is niet alleen onverwezenlijkbaar (zoals reeds More zelf vermoedde): waar men haar najaagt, resulteert zij in haar tegendeel (het mythische spook van de tegendoelmatigheid!) omdat zij de totale controle over alle burgers vereist en geen tegenstand duldt, wat haar tot een eenpartijstaat maakt zodat zij uitmondt in niets minder dan totalitarisme.

Het communisme is een welbekende utopie, de ideale staat van het nazisme onder Hitler was een utopie, de theocratieën zoals in de Islamitische Staat of in de katholieke keizerrijken zijn utopisch maar ook het kapitalisme met zijn vrijemarkteconomie blijkt een utopie. Allemaal zijn zij dwingelandijen met elk hun eigen concentratiekampen en gevangenissen, hellen en verdoemenissen, uitdraaiend op het tegendeel van wat zij zich hadden gewenst en voorgewend.

Schepsels die hun schepper naar de kroon steken, belanden in een beerput en het weinige dat zij bezaten, verliezen zij uitgerekend omdat zij er geen vrede konden mee nemen - “wie het kleine niet begeert, is het grote niet weerd”. De arme die nochtans genoeg heeft om te bestaan, wenst rijk te worden, wordt daardoor te gierig om te leven en offert aldus ook het weinige dat hij wél bezat, op aan een ijdele droom. De utopie verleidt wie niet tevreden kunnen zijn en straft hen met het tegendeel van wat zij najagen: zij krijgen de droom voor korte tijd doch zij verliezen wat echt was voor immer. De legende van Faust, de droom van het pensioen, de beloften van de wetenschappen, de sprookjes van de godsdiensten, het ene nog gekker dan het andere.

Utopisten met macht dwingen de massa in hun gareel, in de hoop om hun waangedachten te kunnen realiseren. En in die wanen spelen zij uiteraard de eerste viool, zoals de pausen die zichzelf onfeilbaar, zalig en heilig verklaren, de kunstenaars die zichzelf verheerlijken, de wetenschappers die zich 'top' noemen en genieën wanen, de politici die nadat zij door de mand vielen ten aanschouwe van de ganse wereld, maar blijven azen op macht.

In de hoofden van deze simpele geesten zitten allerlei gedaanten van het idée fixe, een heuse geestesziekte welke zo treffend werd in beeld gebracht in de satirische blijspelen van Molière (1622-1673): de mens is volmaakt, zo liegen deze zieken zichzelf voor, en dat hij het alsnog niét is, is slechts te wijten aan een kleine vergissing, echter makkelijk te verhelpen middels een eenvoudig en door hen zelf voorgeschreven recept. Dat het voorschrift onmogelijk uitvoerbaar is, nooit tot voleindiging kan komen, iedereen ongelukkig maakt en uiteindelijk uitdraait op waanzin, chaos, algehele uitputting en vernietiging van de schone aarde: daar hebben de utopisten helemaal geen oren naar want zij zijn een gevaarlijk soort van waanzinnigen, met name: fanatici. Zij zweren bij hun heilige geschriften die elkaar allemaal tegenspreken doch die waar moeten zijn omdat zij dat nu eenmaal wensen.

“Man en vrouw schiep Hij hen”: het is niet zo, de natuur laat zich niet bevelen door de wanen van 'profeten'. Er worden mensen geboren met twee hoofden, zonder hersenen en met meer 'afwijkingen' van 'de norm' dan men voor mogelijk kan houden maar dat is dan maar te wijten aan onze eigen zonden of aan die van onze voorouders, de eerste mensen. Er zijn geen homo's in Rusland, zo zegt Poetin en wij horen het ook Hitler zeggen over zijn ideale Duitsland vol van volmaakte supermensen en verder alle dictators uit de geschiedenis. Zij hebben uiteraard gelijk zolang zij al degenen die niet beantwoorden aan hun gekke maatstaven, oppakken en vergassen of anderszins onzichtbaar maken of ombrengen, overigens samen met al degenen die deze slinkse misdaden aan het licht pogen te brengen: zij worden in stukjes gesneden en met een chemisch product opgelost totdat nog slechts een beetje kalkgruis overschiet dat dan kan worden doorgespoeld in het toilet, zodat zij niet alleen niet meer bestaan maar zodat het op de koop toe uitschijnt dat zij ook nooit hébben bestaan. En uiteraard zijn hun veroordelingen niet van toepassing op zichzelf want voor zichzelf maken zij een uitzondering, Hitler was niet blond en had geen blauwe ogen en de katholieke Amerikaanse opperrechter waarvan hoger sprake is een hertrouwde man maar katholieken weten dat allemaal handig te verantwoorden zoals zij ook een kerkvaderlijke uitleg hebben om bijvoorbeeld oorlog goed te praten, het recht op oorlog - wat zeg ik: de plicht tot oorlog. Vatte wie kan.

(J.B., 28 juni 2022)

Verwijzingen:

(1) Voor een beknopte uiteenzetting van Rudolf Boehms Kritiek der grondslagen van onze tijd, (2) zie de paragrafen 22 tot en met 35 van het hoofdstuk Corona en de heilige zaak in het vijfde deel (eveneens genaamd: Corona en de heilige zaak) van Panopticum Corona, pp. 946-984.

(2) Rudolf Boehm, Kritiek der grondslagen van onze tijd, Het Wereldvenster, Baarn 1977. (Oorspronkelijk: Kritik der Grundlagen des Zeitalters (1973)) in een Nederlandse vertaling door Willy Coolsaet met een taalkundige revisie d.d. 2011 van Guy Quintelier. De integrale tekst van dit werk is beschikbaar op het internet op het volgende adres:

https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/index.htm

(3) De term komt uit het Grieks; daaraan verwant is een eu-topos een goede plaats en een dys-topos een slechte.

Een zoveelste Amerikaanse oorlog

In het spoor van Christoffel Columbus moordden Europese veroveraars op het Amerikaanse continent de autochtone Indiaanse bevolking uit en vervolgens werd het gebied bevolkt met slaven die gedurende vele eeuwen onophoudelijk per schip vanuit Afrika werden aangevoerd om aldaar tot de dood de thee- en katoenplantages van de imperialisten te bevolken en ziedaar het ontstaan van de V.S.

Op enkele van zijn eilanden na werd het land nooit aangevallen omdat het net zoals zijn voornaamste moederland, Engeland, quasi helemaal door zeeën omgeven is. Die bijzondere geografie zorgt dan voor een gevoel van onaantastbaarheid en voor de navenante onverschrokkenheid en agressie, nodig voor de onderwerping van een gigantische overzeese wereld. Naar het model van de British Empire werden de United States of Amerika een onaantastbaar rijk, florerend op de kap van onderworpen gebieden en kolonies, buit gemaakt met de bijzondere oorlogstactiek ons bekend van Julius Caesar: divide et impera - verdeel en heers. Door tweedracht te gaan zaaien op den vreemde en daar dan wapens te leveren aan de partij der bondgenoten, is een nieuw wereldrijk ontstaan dat op het eigen gebied nooit een andere oorlog te verduren kreeg dan een burgeroorlog van eigen makelij.

Rijk werden de wapenleveranciers wel van het beproefde handeltje met weinig risico's voor de eigen ondernemers maar met des te meer slachtoffers in de te veroveren gebieden. En het recept werd eindeloos herhaald in de welbekende reeks van jammerlijke, aanslepende en bloedige conflicten waaronder: Barbarije (1801-1805 en 1815), Canada (1812-1815), China (Tweede Opiumoorlog, 1856-1860), Spanje (1898), Filipijnen (1899-1913), W.O.I (1914-1918), Rusland (1918), W.O.II (1940-1945), Mexico (1946-1948), Korea (1950-1953), Laos (1953-1975), Vietnam (1955-1975), Grenada (1983), Panama (1989-1990), Irak/Koeweit (Golfoorlog, 1990-1991), Mogadishu (Somalië, 1993), Irak (2003-2011) en Waziristan (Afghanistan/Pakistan, 2004).

Dezelfde tactiek wordt vandaag andermaal toegepast voor de ogen van een wereld die zijn geschiedenis blijkbaar vergat. Politici die tot vandaag nooit hoorden over Transnistrië en Moldavië en professoren in de internationale politiek juichen een Europese uitbreiding toe die slechts zal verplichten tot een wereldwijde oorlog van zodra de overjaarse Napoleon uit Moskou één raket afvuurt op wat hij beschouwt als gestolen gronden met een onder invloed van westerse propaganda overgelopen bevolking. Opnieuw zullen de Amerikanen vanuit hun door wereldzeeën beveiligd continent supporteren voor Europeanen die hun laatste euro uitgeven aan oorlogswapentuig geleverd door Uncle Sam en die vervolgens andermaal reusachtige kerkhoven zullen bevolken ten bate van de Far West alwaar dan ongestoord de imperialistische nederzettingen kunnen doorgaan van fabrieken, pretparken en McDonalds.

Uiteraard moet men geen steun verlenen aan een nationalistische gefrustreerde gek en massamoordenaar uit Moskou maar een al even groot kwaad is het om in de val te trappen van de obligate partijdigheid, bekend van de zozeer misleidende slagzin: "Wie niet voor mij is, is tegen mij". De nuance en de diplomatie van het eigen continent blijken aangetast door hetzelfde fanatisme en de oppervlakkigheid die zij voorhouden te bestrijden. Volgens de heer Van Togenbirger die kennelijk niet bang is om vergiftigd te worden, gaat het om een zoveelste Amerikaans conflict uitgevochten met andermans middelen en op andermans territorium.

(J.B., 24 juni 2022)

Olla Centesimi

Aflevering 5: De utopie van de vrije markt

In zijn boek over het neoliberalisme vertelt Hans Achterhuis hoe de kredietcrisis van inmiddels een goed decennium geleden aan het licht bracht dat de vrije markt zichzelf helemaal niet reguleert. Atlas Shrugged van Ayn Rand over de kapitalistische utopie toont hoe de neoliberalen totaal breken met het verleden omdat “het oergebod dat de menselijke samenleving mogelijk maakte”, namelijk: “Gij zult niet begeren!”, op zijn kop wordt gezet met het invoeren van de utopie van de begeerte: de hele maatschappij is er dan mee gediend als elkeen uitsluitend het eigenbelang nastreeft; de onbaatzuchtigheid wordt een ondeugd en de zelfzucht wordt de deugd bij uitstek. Kijk maar, zegt Rand, hoe het kapitalistische Amerika de rest van de wereld moet voeden. Edoch, net zoals het communisme blijkt ook het neoliberalisme “geschraagd door een utopische inspiratie” en over utopische inspiraties weten wij dat zij het gevaar inhouden van totalitarisme. (1)

Op de vrije markt wordt de prijs van de waren bepaald door de vraag en de schaarste, met andere woorden door opbod. Omdat de arbeider, als louter aanhangsel van de machine, eveneens een waar is op de markt, (2) wordt ook zijn waarde door dezelfde criteria bepaald. Achterhuis verwijst in verband hiermee naar Michel Foucault en hij schrijft: “Omdat het doel van volledige werkgelegenheid tegenwoordig is opgegeven (…) gaan er meer en meer mensen buiten de boot vallen, juist ten gevolge van de ongelimiteerde werking van de markt. Deze groepen die buitenspel komen te staan in de samenleving, krijgen steeds minder ondersteuning in hun levensonderhoud. [De solidariteit van de klassieke verzorgingsstaat] wordt nu losgelaten. Er is nu sprake van een absoluut minimum dat voor de uitvallers [- 'de onrendabelen' -] wordt gegarandeerd.” (3) Omdat de neoliberalen staatsinterventie beschouwen als totalitair, zien zij uiteraard ook de solidariteit waarop christelijk en socialistisch geïnspireerde samenlevingen zijn geënt als een totalitair beginsel. Het ontgaat hen kennelijk volkomen dat volgens hun maatstaven de wet van de jungle, het recht van de sterkste of de volstrekte wetteloosheid als enig mogelijke legitieme maatschappelijke basis overblijft maar dat wil zeggen dat zij alle heil zien in de opheffing van de samenleving, wat hun ideologie uiteraard volstrekt inconsistent maakt. Het uitroepen van de volstrekte wetteloosheid tot (enige) wet betekent de tak waarop men zit, afzagen.

Dat samenlevingen die gebaseerd zijn op het principe van de ongecontroleerde vrije markt geen lang leven zijn beschoren, is een waarheid die niet alleen theoretisch wordt geschraagd maar waarvoor de geschiedenis zelf garant staat. Bij afwezigheid van staatscontrole en bijsturingen geraakt de markt precies omdat zij slechts door het winstprincipe geleid wordt, de pedalen kwijt: winstmaximalisatie is pas mogelijk als gewerkt wordt met het beginsel van 'zo weinig mogelijk geven en zo veel mogelijk krijgen', wat op zijn beurt pas kan mits een steeds meer gesofisticeerd en verborgen bedrog. Een maximale prijs van de waren kan gekoppeld worden aan een minimale kwaliteit op voorwaarde dat de kloof tussen 'schijn' en 'zijn' almaar toeneemt.

Het principe van de ongecontroleerde vrije markt is relatief jong in de economisch-politieke geschiedenis en het heeft ook altijd een bijzonder destructieve uitwerking gehad op het menselijk bestaan. Vandaag ziet men dat aan de enorme impact van de blinde concurrentiemaatschappij op gezondheid en milieu maar uiteindelijk ook op de welvaart welke het neoliberalisme zo bedrieglijk in haar vaandel voert. In het verleden is bij uitstek het kolonialisme het schoolvoorbeeld van de vernietigende en mensonterende werking van wilde economieën en van roekeloos en niets en niemand ontziend winstbejag. De geschiedenis van de slavenhandel spreekt boekdelen maar ook de histories die geresulteerd hebben in de huidige politieke en economische patstellingen op wereldschaal laten niets aan de verbeelding over.

Vlaamse steden zoals Gent en Brugge worden geregeld uitgeroepen tot 's werelds meest leefbare en gezelligste plekken. De meer dan duizend jaar oude kathedralen en burchten welke eeuwenoude kunstschatten herbergen die werden voortgebracht door ambachtslieden met een ervaring waarvan de wortels omzeggens reiken tot in het steentijdperk, zijn allerminst te danken aan kortetermijnpolitiek, egoïsme, winstbejag en bedrog: zij zijn daarentegen de vruchten van door verstandig beleid georganiseerde intermenselijke samenwerking waarbij trouw, beroepseer en waardering voor wat waar, goed en schoon is, voorop staan. Europa is rijk aan vergelijkbare biotopen en ook de Aziatische en zelfs de Afrikaanse en Australische culturen brachten op hun eigen wijze beschavingen voort die een aangenaam menselijk samenleven gedurende ettelijke millennia mogelijk maakten. Totdat de zogenaamde 'expansie' van start ging, gedreven door een alles en allen verblindende winzucht.

Europese 'veroveraars' gingen niet alleen continenten zoals Afrika en Indië bezetten en leegroven onder het voorwendsel van christianisering en beschavingswerk: zij zetten ook voet aan wal in Amerika waar zij de duizend jaar oude culturen van Azteken, Inca's en Maya's prompt veroordeelden en wegvaagden om het terrein in te nemen en uit te baten middels godsdienst, wapengekletter en slavernij. Het prachtige landschap van de Indianen, door hen zo aandoenlijk bezongen in een eveneens vernietigde poëzie van duizend talen waarvan alleen nog de treurzang van Seattle overschiet, werd in geen tijd herschapen tot een woestijn van jaknikkers in de tweevoudige betekenis van enerzijds de olie-oppompers maar van anderzijds ook degenen die blinde gehoorzaamheid bieden aan een niets ontziende maffia in ruil voor jobs - loonslavernij. Geen kathedralen daar, geen burchten, geen geschiedenis van literatuur, muziek en schilderkunst, alleen die betonnen griezels van flatgebouwen die onderling lijken te concurreren om maar de hoogste te kunnen zijn; de inhoudsloze en leugenachtige spektakelfilms uit Hollywood, popart of gemors met verf van Andy Warhol, het gejank van Frank Sinatra en andere onderwereldsterren, overigens in een schril contrast met de blues van de negerslaven die schoonheid putten uit bodemloze ellende. Daarop entten zich later de hits van Led Zeppelin en de Rolling Stones, de rock-'n-roll en de jazz van de 'artistieke miljardairs'...

Gent en Brugge, maar ook cultuursteden zoals Rome, Istanboel (voorheen: Byzantium en Constantinopel), Athene, Praag, Samarkand, Sevilla, Lissabon, Peking en Sint-Petersburg: hun rijke geschiedenis en hun identiteit worden bedreigd door de eenheidsworst van de wolkenkrabbers, het gif van McDonald's en de pretjes van Walt Disney. Dostojevski's, Rachmaninovs, Stravinsky's en Prokofievs hebben ze in de States pas als ze die eerst importeren, zoals ze ook doen met geleerden via de brain drain. Men mag uiteraard niet overdrijven en ook mag men de schuld niet aan de mensen geven want het gaat om een misleidend systeem ontstaan uit na-ijver, ijdelheid, winzucht en nog andere ondeugden - of juist deugden - samengevat in de term 'kapitalisme'. Volgens Max Weber ontstaat kapitaal uit de combinatie van hard labeur en lustangst: hard werken brengt rijkdom en lustangst maakt dat men zijn centen spaart. De uitvinding van de stoommachine maakte massaproductie mogelijk en tegen rijke fabrikanten konden ambachtslieden niet langer concurreren zodat zij gedwongen werden om hun stiel in te ruilen voor die van fabrieksarbeider of 'machine-aanhangsel'. En het vervolg van dit verhaal is ons allerminst onbekend.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 12 juni 2022)

Verwijzingen:

(1) Zie ook: Hans Achterhuis, De utopie van de vrije markt, Lemniscaat b.v. Rotterdam, zesde druk 2012 (2010), pp. 7-34.

(2) Karl Marx en Friedrich Engels, Manifest der Kommunistischen Partei (Communistisch Manifest), Brussel, 1947, in een Nederlandse vertaling van Herman Gorter: "[De arbeiders] zijn een waar, als ieder handelsartikel, en daardoor in dezelfde mate aan alle wisselvalligheden van de concurrentie, aan alle schommelingen van de markt blootgesteld." (...) "[de arbeider] wordt niets dan een aanhangsel van de machine."

(3) Achterhuis, o.c., pp. 100-101.

Olla Centesimi

Aflevering 4: Totalitair neoliberalisme

Vaak wordt het neoliberalisme dat de huidige westerse wereld beheerst, beschouwd als opposant van het totalitarisme maar een totalitaire maatschappij is niet noodzakelijk een gevolg van manipulatieve en dictatoriale overheidsinmengingen, zij kan ook resulteren uit banaal kapitalisme, bijvoorbeeld in de vorm van monopolievorming ingevolge een al te vrije markt en het gevaar daarvan is duidelijk tot uiting gekomen ter gelegenheid van de jongste pandemie waarbij privébedrijven uit de farmaceutische sector de overheid als een ezel voor hun kar wisten te spannen, niet alleen om hun producten te kunnen slijten aan de voltallige wereldbevolking maar ook en vooral om wars van rechten en wetten het mensdom als zodanig te kunnen degraderen tot proefkonijn van nota bene volstrekt onwetenschappelijke experimenten, waarmee dit totalitarisme het nazisme met zijn concentratiekampen niet alleen naar de kroon heeft gestoken maar tevens heeft overtroffen daar dit bedrog er vooralsnog in geslaagd blijkt zich aan elke mogelijke vorm van vervolging te onttrekken.

Een andere resultante van dit veelkoppige monster van het neoliberalisme is de nu aan de gang zijnde derde wereldoorlog, op touw gezet door 's werelds grootste wapenlobby die immers de extreem nationalistische wereldstaten, zijnde enerzijds het Rusland van Poetin en anderzijds de V.S., op Europese bodem tegen elkaar heeft opgezet en dit met de bedoeling om, nu het nog kan, de vooralsnog aanzienlijke financiële reserves van de E.U. op te souperen zoals parasitaire mogendheden dat gewoon zijn te doen, waarbij zij er wel voor zorgen dat de slachtoffers die het gelag hoe dan ook zullen betalen, zich dankzij onverstand, manipulatie (lees: obligate partijdigheid), desinformatie en reclame, verkijken op absurde wij-zij-tegenstellingen. Zoals dat ook het geval was ten tijde van de Oostfronters, jagen de katholieke bisschoppen onder het voorwendsel van 'de hoogste vorm van naastenliefde' de Europese jeugd naar het front om te gaan vechten tegen de Russische nationalisten terwijl de orthodoxe patriarch de Russische jongeren opzet tegen de westerse nationalisten (en zelf blijven ze uiteraard thuis om daar een partijtje te zwemmen in hun vet).

Het neoliberalisme haalt zijn slag thuis bij de gratie van een in de hand gewerkte kortzichtigheid die haar immers toelaat om 'ongemerkt' alsmaar in het rood te gaan met haar commerce. De neoliberaal laat de producent van plastics ongehinderd zijn zin doen en argumenteert dat dit product goedkoop is en derhalve goed. Afgezien van het feit dat die twee niks met elkaar te maken hebben, wordt in eerste instantie geheel verdonkeremaand dat de kosten van het product achteraf komen in de vorm van niet meer weg te werken afval, nieuwe, vaak geheel onbehandelbare en dodelijke ziekten die vrijwel allen treffen en onomkeerbare milieuschade die ervoor zorgt dat de blauwe planeet alleen nog kan voortbestaan in utopische romans die de loftrompet steken over het neoliberalisme. Plastics, kernenergie, auto's, televisietoestellen, computers, smartphones en noem ze maar op, de zogenaamde voertuigen en producten van de vooruitgang, zoals ze zichzelf noemen: een gang vooruit maar dan wel in de richting van de afgrond. Na “de omslag van een sociale verzorgingsstaat naar een veel meer door de wetten van de vrije markt geregeerde prestatiemaatschappij” (1) zoals Hans Achterhuis het intussen twaalf jaar geleden en naar aanleiding van de kredietcrisis noemde, zitten wij op het spoor naar nergens dat wij uiteindelijk delen met de allereerste en geheel veronachtzaamde slachtoffers van deze maatschappelijke jungle, onder wie: de paupers en de daklozen, de werklozen, de drugsverslaafden, de thuislozen, de dwalenden, de langdurig zieken en de waanzinnigen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 7 juni 2022).

Verwijzingen:

(1) Hans Achterhuis, De utopie van de vrije markt, Lemniscaat b.v. Rotterdam, zesde druk 2012 (2010), pag. 98.