13 sep 1996 tupac Amaru Shakur, alias 2Pac en Makaveli, (New York, 16 juni 1971 – Las Vegas, 13 september 1996) was een Amerikaanserapper, dichter en acteur. Hij wordt door velen gezien als een van de beste en invloedrijkste rappers aller tijden.[1] Hij is ook een van de bestverkopende rapartiesten met meer dan 75 miljoen verkochte platen wereldwijd.[ Tupac werd geboren als kind van twee Black Panther ouders: zijn moeder (Afeni Shakur) zat een groot deel van de zwangerschap in de gevangenis en werd maar enkele weken voor de bevalling vrijgelaten. Zijn geboortenaam was Lesane Parish Crooks. Al op jonge leeftijd werd zijn naam veranderd in Tupac Amaru Shakur, waarmee hij werd vernoemd naar de Inca-revolutionaire vrijheidsstrijder Túpac Amaru, wat Blinkende Afgodslang betekent in het quechua. Zijn moeder had een boek gelezen over deze strijder en vernoemde haar zoon naar hem. Shakur is een Arabische naam. Rond zijn twaalfde verjaardag verhuisde Tupac met zijn moeder en zus (zijn vader zat op dat moment een gevangenisstraf uit wegens een gewapende overval) om verschillende redenen naar Baltimore, waar hij kennismaakte met acteren en dansen. Niet veel later verhuisde hij met zijn familie naar Oakland (Californië). Hier kwam Tupac voor het eerst in aanraking met (zoals hij later zelf zei) "verkeerde lui". Hij kwam diverse malen in aanraking met justitie, maar werd niet veroordeeld. Op 15-jarige leeftijd begon Tupac met rappen onder de alias MC New York, en later 2Pac. Na een gastoptreden op de EP This Is an EP Release van de groep Digital Underground uit 1991, kwam op 20jarige leeftijd zijn eerste soloalbum uit, 2Pacalypse Now. Dit album was niet echt een succes. Het album werd zijn aanval op de Amerikaanse hypocrisie genoemd. In 1993 verscheen zijn tweede album Strictly 4 My N.I.G.G.A.Z. Dit album werd een succes, met hits zoals: Keep Ya Head Up, I Get Around en nog veel meer. Ondertussen speelde hij in enkele films, onder meer aan de zijde van Janet Jackson in Poetic Justice. In 1994 raakte 2Pac zwaargewond bij een gewapende overval. Hij overleefde 5 kogels (waarvan twee in het hoofd). Nog tijdens de revalidatie werd hij veroordeeld tot 1,5 tot 4,5 jaar gevangenisstraf vanwege verscheidene aanklachten van aanranding van een 19-jarige fan. De verkrachting waar hij voor werd aangeklaagd is nooit bewezen; hij is hier dan ook niet voor veroordeeld. Hij heeft toegegeven dat de fan op zijn kamer was geweest met een paar andere mensen. Het verhaal is dat de 19-jarige fan hem een massage gaf en dat hij is gaan slapen terwijl de fan nog aanwezig was, maar haar niet heeft verkracht. Hij werd gearresteerd met nog een andere jongen, waarvan Tupac en zijn advocaat het vermoeden hadden dat deze man een geheim agent was, aangezien hij in bijna elke staat meerdere malen was opgepakt zonder ooit zelfs maar 1 keer veroordeeld te worden. Terwijl hij in de gevangenis zat, kwam zijn derde album Me Against the World uit. Dit album belandde op de eerste plaats in de Amerikaanse hitlijsten en bleef vier weken op eerste plaats staan. Hiermee was 2Pac de eerste artiest die tegelijkertijd in de gevangenis zat en een nummer-eenalbum had. Er werden meer dan twee miljoen exemplaren van het album verkocht. Een platenlabel genaamd Death Row Records wist hem vrij te krijgen uit de gevangenis. De platenbaas Suge Knight betaalde de 1,4 miljoen borg voor de vrijlating van Tupac in ruil voor een contract van 3 albums die Tupac moest doen voor Death Row. Tupac ging hiermee akkoord en op 13 februari 1996 brengt hij zijn Death Row debuutdubbelalbum uit onder de titel All Eyez on Me. Het gold bij Death Row als de eerste 2 albums van het contract. Er werden 566.000 exemplaren verkocht in de eerste week, tegen april 1996 waren er al 5 miljoen exemplaren verkocht. All Eyez on Me was het eerste dubbelalbum in de hiphop- en rapgeschiedenis. Deze dubbel-cd wordt gezien als zijn beste album en wordt ook gezien als een van de bestverkochte rap-albums met meer dan 9 miljoen verkochte exemplaren. Op 7 september 1996 werd Tupac opnieuw beschoten, nadat hij bij een bokspartij van Mike Tyson in Las Vegas (het MGM Grand Hotel) was geweest. Na een week in het ziekenhuis, waar onder meer een long verwijderd werd, overleed Tupac op 25-jarige leeftijd. Tot op heden is de dader van de moordaanslag niet gevonden. Twee maanden na zijn dood werd zijn album The Don Killuminati: The 7 Day Theory uitgebracht. Dit was het laatste album dat voor zijn dood werd opgenomen en wordt gezien als een klassiek album omdat het volledige album klaar was in zeven dagen. (In drie dagen werden al de teksten geschreven en opgenomen en in vier dagen werd het album gemixt). Er werden 664.000 exemplaren verkocht in de eerste week. Hiermee werd Tupac ook de eerste rapper die twee nr. 1 albums had in één jaar. In 1998 waren er al 7 miljoen exemplaren alleen in de Verenigde Staten verkocht en 28 miljoen wereldwijd. Op 15 april 2012 was op het Amerikaanse muziekfestival Coachella een bewegend en rappend hologram te zien van Tupac Shakur.[3] Het rapte het nummer Hail Mary en rapte samen met Snoop Dogg het nummer 2 Of Amerikaz Most Wanted. Na het grote succes van het hologram op Coachella was Dr. Dre zelfs van plan om op tournee te gaan met Snoop Dogg en Tupacs hologram, maar heeft het later afgewezen. Tupac Shakur groeide op in New York (oostkust van de Verenigde Staten) en verhuisde op zijn zeventiende naar Californië(westkust). De verandering van omgeving zorgde voor een veranderend taalgebruik van de rapper van Oostkust Afro-Amerikaans Engels naar Westkust Afro-Amerikaans Engels. Een taalwetenschappelijk onderzoek uit 2015 over het taalgebruik van Tupac en zijn uitspraak van vocalen tussen 1988 en 1996 toont aan dat de rapper zowel lange als korte varianten van de a door elkaar gebruikte, maar geleidelijk werd het aandeel lange varianten steeds groter na verwerving van het regionale dialect van de westkust. Vanaf 1995 vond er zelfs hypercorrectie plaats, waarbij zijn a langer klonk dan die van westkust-collega's Ice Cube en Dr. Dre. Deze hypercorrectie ontstond in de periode dat de rapper zich extra sterk ging distantiëren van zijn oostkust-identiteit.[4]
13 sep 1942 Lee Dorman (Saint Louis, 13 september 1942 – Laguna Niguel [1] , 21 december 2012) was een Amerikaans basgitarist. Hij is bekend geworden als lid van de psychedelische rockgroep Iron Butterfly. Dorman begon als tiener basgitaar te spelen en verhuisde in de jaren zestig naar San Diego. Hij werd in 1967 basgitarist van Iron Butterfly, nadat de oorspronkelijke leden op twee na de groep hadden verlaten. Later was hij een van de oprichters van Captain Beyond. Nadat deze groep uit elkaar was gegaan, richtte hij in 1977 Iron Butterfly opnieuw op. Dorman werd op 70-jarige leeftijd door de politie van Orange County dood aangetroffen in een auto bij zijn huis. Hij had hartproblemen en is een natuurlijke dood gestorven.[2]
12 sep 1992 Anthony Perkins (New York, 4 april 1932 – Los Angeles, 12 september 1992) was een Amerikaans acteur, het meest bekend van zijn rol als Norman Bates in Alfred Hitchcocks Psycho. Perkins was de zoon van acteur Osgood Perkins, die stierf toen Perkins vijf jaar oud was. Hij begon op vijftienjarige leeftijd met acteren. Begin jaren vijftig ging hij naar het Rollins College, Florida. Zijn eerste film was The Actress uit 1953, waarin hij naast Spencer Tracy en Jean Simmons een hoofdrol speelde. Hij was toen 21 jaar oud. Hierna ging hij studeren aan de Columbia-universiteit. Later acteerde hij zowel in televisiedrama's als op Broadway, waarin hij onder andere te zien was in Tea and Sympathy. Voor zijn rol in Friendly Persuasion van William Wyler uit 1956 werd hij genomineerd voor een Oscar voor beste mannelijke bijrol. Het jaar daarop speelde hij honkbalster Jimmy Piersall in Fear Strikes Out. Perkins ging zich specialiseren in neurotische, vreemde jongemannen. In 1960 speelde hij de zachtaardige moteleigenaar Norman Bates, die zich zou ontpoppen tot een psychopathische seriemoordenaar, in Psycho van Alfred Hitchcock. De film was wereldwijd een groot succes en de rol zou zijn hele leven aan Perkins blijven kleven. Om te ontsnappen aan typecasting vertrok hij in de jaren zestig naar Europa, waar hij een succesvolle carrière zou opbouwen. Hier was hij onder andere te zien in Orson Welles' versie van Franz Kafka's Het proces, Le Procès uit 1963. Eind jaren zestig keerde hij terug naar Amerika om te spelen in films als Pretty Poison (1968) en Catch22 (1970). Ook speelde hij in de bewerking van het Nederlandse boek Twee Vrouwen. In 1983 keerde hij opnieuw terug naar de rol die hem beroemd had gemaakt met Psycho II. Hij zou de rol opnieuw spelen in Psycho III (1986), die hij tevens regisseerde, en Psycho IV: The Beginning (1990). Waarschijnlijk liep Perkins rond het filmen van Psycho III het hiv-virus op. Perkins kreeg pas in 1990 officieel te horen dat hij seropositief was. Hij moest het vernemen via een artikel in roddelblad The National Enquirer, dat illegaal en zonder zijn medeweten een bloedmonster van hem had getest op het virus. Perkins stierf op zestigjarige leeftijd aan een door aidsveroorzaakte longontsteking. Hij was van 1973 tot zijn dood in 1992 getrouwd met Amerikaans fotografe en model Berry Berenson, de zus van actrice Marisa Berenson en kleindochter van modeontwerpster Elsa Schiaparelli. Ze kregen samen twee kinderen, acteur Oz Perkins (geboren in 1974) en muzikant Elvis Perkins (geboren in 1976). Zijn vrouw Berry was een van de slachtoffers van de terroristische aanslagen van 11 september 2001. Zij was een van de passagiers van American Airlines vlucht 11, die die dag de noordelijke toren van het World Trade Center binnenvloog. In 1995 verscheen zijn biografie Anthony Perkins: A Haunted Life, geschreven door Ronald Bergan. Het jaar daarna verscheen een tweede biografie, Anthony Perkins: Split Image (Alyson Books, 1996), geschreven door Charles Winecoff.
12 sep 2003 johnny (J.R.) Cash (Kingsland (Arkansas), 26 februari 1932 - Nashville (Tennessee), 12 september 2003) was een Amerikaanse countryzanger , gitarist, singer-songwriter, acteur en auteur. Hij werd wereldwijd bekend als The Man in Black (De man in het zwart) en viel op door zijn diepe baritonstem. Hij was van 1954 tot 1966 getrouwd met Vivian Liberto en vanaf 1968 tot aan haar dood, met June Carter Cash, die op 15 mei 2003 overleed. Johnny Cash stierf een paar maanden later op 71-jarige leeftijd in het Baptist Hospital in Nashville aan de gevolgen van suikerziekte. Hij was een van de invloedrijkste zangers, zowel binnen als buiten het country-genre. Zo belandde Johnny Cash in Rolling Stone op de 31e plaats in zijn lijst van de honderd grootste artiesten aller tijden.[1] Op twaalfjarige leeftijd schreef Cash zijn eerste liedjes, geïnspireerd door de countrymuziek die hij hoorde op de radio. Tijdens zijn diensttijd in West-Duitsland kocht hij zijn eerste gitaar. Na zijn diensttijd trouwde hij met Vivian Liberto en verhuisde naar Memphis (Tennessee), waar hij een cursus tot diskjockey volgde. 's Avonds speelde hij in een trio, met de gitarist Luther Perkinsen de bassist Marshall Grant. In 1955 probeerde de groep auditie te doen bij Sun Records. Na enkele mislukte audities vroeg de oprichter van Sun Records, Sam Phillips, of hij met iets commerciëlers wilde terugkomen. Dat werd zijn debuut en eerste hit, het nummer Hey Porter. Sam Phillips veranderde zijn naam (Johnny werd geboren als J.R., maar toen hij in dienst kwam werd dit veranderd in John R. Cash, want in dienst werden letters niet als naam geaccepteerd) in Johnny Cash, en Perkins en Grant heetten vanaf toen the Tennessee Two. Daarna volgden Folsom Prison Blues en zijn eerste grote hit, I Walk the Line, eind 1956. I Walk the Line stond zes weken lang op nummer één in de Country top Five, waarna de single in de Pop top 20 belandde. In november 1957 verscheen zijn eerste lp, Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar, wat hem de eerste artiest maakte bij Sun met zijn eigen elpee. Johnny Cash wilde ook graag een gospelalbum uitbrengen, maar Sun wees zijn verzoeken af. Mede daarom, en een ruzie over de royalty's, vertrok Cash in 1958 naar Columbia Records. Sun bracht daarna nog tot in de jaren zestig niet eerder uitgebracht materiaal van Cash uit. In 1960 werd the Tennessee Two uitgebreid tot the Tennessee Three, met de komst van de drummer Bill Holland. Door een slopend toerschema van 300 shows per jaar, stortte Cash in en raakte hij verslaafd aan amfetamine. In 1963 hielp June, toen nog de vrouw van Carl Smith, die een van zijn drinkvrienden was, hem er weer bovenop. Ze schreef een van zijn bekendste nummers, Ring of Fire, samen met Merle Kilgore. Cash is nooit veroordeeld tot een gevangenisstraf, maar belandde wel enkele malen in een politiecel. Zo zat hij 1965 een nacht in een cel wegens huisvredebreuk: hij had dronken bloemen geplukt in de tuin van vreemden. Tijdens deze 'overnachting' brak hij zijn teen toen hij door trappen tegen de tralies deze probeerde te forceren.[2] [3] [4] In 1966 scheidde hij van Liberto en vertrok naar Nashville. In de lente van 1968 trouwde hij met June Carter. Zij werd zijn inspiratie die hem door de donkere periodes in zijn leven hielp. Samen kregen ze op 3 maart 1970 een zoon, John Carter Cash. Vanaf de jaren zestig nam hij met June enkele nummers op, waaronder Long legged guitar pickin' man en Jackson. Hij trad vanaf toen veel op in gevangenissen, waarvan drie live-LP's gemaakt zijn: 1968 - Johnny Cash At Folsom Prison 1969 - At San Quentin 1972 - På Österåker Op het voorlaatste album stond onder andere zijn wereldhit A Boy Named Sue (een strijd van een vader en zoon) Waarschijnlijk als een verwijt naar zijn eigen vader over de dood van zijn oudere broer Jack. In 1969 deed hij mee op Bob Dylans country-album Nashville Skyline, en kreeg hij zijn eigen televisieshow bij de ABC, the Johnny Cash Show, die liep tot 1971. Dominee Billy Grahamwas er een vaak geziene gast. Gedurende de jaren zeventig maakten hij en zijn vrouw zich sterk voor de rechten van Indianen en gevangenen. In 1975 verscheen zijn autobiografie Man in Black. Samen met Waylon Jennings, Willie Nelson en Kris Kristofferson begon hij de gelegenheidsband the Highwaymen. In 1986 liet Columbia Records hem vallen en tekende Cash een contract met Mercury. In 1993 tekende hij een contract bij American Records van Rick Rubin. Zijn eerste album aldaar, American Recordings werd geproduceerd door Rubin, en naast zijn eigen nummers legde hij ook een aantal covers vast, onder andere van Leonard Cohen en Neil Diamond. Het was een groot succes bij de critici en introduceerde Cash bij een jong alternatief publiek. Hierna volgde Unchainedin 1996, met Tom Petty & the Heartbreakers als begeleidingsband en composities van onder andere Beck en Soundgarden. Ondertussen kwakkelde zijn gezondheid meer en meer. Eind 2002 werd American IV: the Man comes Around uitgebracht, het vierde studioalbum bij American Records. Met zijn laatste single Hurt (acht jaar eerder geschreven en uitgevoerd door Trent Reznor met diens band Nine Inch Nails op het album The Downward Spiral) scoorde hij zijn laatste grote hit voor zijn overlijden. De bijgaande videoclip werd bekroond met een Grammy Award en genomineerd voor een MTV Video Music Award. De single van Cash bereikte de 39ste plaats in de Britse hitlijst en de achtste plaats in de VG-Lista van Noorwegen. Het huis waar Cash met zijn vrouw woonde tot zijn dood, dat ook decor was voor de videoclip, brandde op 10 april 2007 volledig af, na renovatiewerken. Het huis was op dat moment eigendom van Bee Gees-zanger Barry Gibb. Cash heeft een grote invloed gehad op de muziek van met name artiesten en bands als U2, Bob Dylan en Nick Cave. Typerend voor Cash (naast de donkere baritonstem) zijn de zwarte pakken, die hem, zeker vanaf de glamoureuze seventies, een eigen identiteit gaven. Het is de periode waarin alternatieve country (Twang) ontstaat als een counterbeweging met onder meer voortrekkers als Gram Parsons, die op zijn beurt met flamboyante pakken de hippiebeweging inspireert. In 1971 bezingt Cash het waarom van zijn donkere kostuums in de song Man in Black. Al deze pakken (genaamd Nudie suits) werden ontworpen door cultmodeontwerpers Nudie Cohn en zijn schoonzoon Manuel Cuevas. Vanaf het eind van de jaren vijftig had Cash alcohol- en drugsproblemen, door de druk van het lange toeren. Hij kwam meermalen in aanraking met justitie, onder andere wegens het smokkelen van amfetamine naar El Paso. Aangezien later bleek dat het 'slechts' voorgeschreven medicijnen waren die hij verstopt had in zijn gitaarkoffer, kreeg hij een voorwaardelijke straf. Nadat hij zijn drugsverslaving te boven was gekomen, herwon Cash ook zijn christelijk geloof. June Carter Cash betekende veel voor zowel zijn fysieke als mentale gesteldheid. Terugkijkend op die periode zei Cash dat zij en God zijn leven hadden gered. Het christelijk geloof speelde een grote rol in het leven van Johnny Cash. In 1973 kwam het album The Gospel Road uit, de soundtrack van de gelijknamige film waarin het leven van Jezus wordt verhaald. Cash was in de film, geproduceerd door Billy Graham, de verteller die toelichting gaf bij de verschillende scènes van het verhaal van Jezus' leven. In 1975 verscheen zijn autobiografie Man in Black, waarin hij openhartig over zijn turbulente leven en latere bekering schreef. De Nederlandse uitgave van deze biografie verscheen in 1976 bij uitgeverij Kok onder de titel Johnny Cash persoonlijk. Naast deze autobiografie schreef Cash ook de roman The man in white, waarin hij het verhaal vertelde van Saulus van Tarsus, die later bekend werd als de apostel Paulus. Cash had grote bewondering voor de geschiedenis van zijn land en de hoofdrolspelers van die geschiedenis, inclusief de oorspronkelijke bewoners van Amerika, de indianen. De Verenigde Staten hadden er in de ogen van Cash voor gezorgd dat hij kansen kreeg. Als zoon van een arme katoenboer groeide hij uit tot een gevierd artiest. Zijn uitspraken over Amerika werden door links en rechts geaccepteerd. Hij was sinds 1972 te gast bij alle presidenten op het Witte Huis. Voor de 200ste verjaardag van de Verenigde Staten schreef hij Ragged Old Flag, over de vlag die het symbool is voor de Verenigde Staten in de afgelopen 200 jaar. In 1977 werd hij opgenomen in zowel de Songwriters Hall of Fame als de Nashville Songwriters Hall of Fame en in 1980 werd Cash als jongste artiest ooit opgenomen in de Country Music Hall of Fame. Verder volgden nog opnames in de Rock and Roll Hall of Fame (1992), in America's Old Time Country Music Hall of Fame (1995), en postuum in de Gospel Music Hall of Fame (2010) en de Memphis Music Hall of Fame (2013). Kleist, R., Cash - I see a darkness (stripbiografie, 2005) Cash, J. e.a., Johnny Cash persoonlijk (vertaling van Man in black, 1976) Cash, J. met Patrick Carr, Johnny Cash. The Autobiography (2007) Hilburn, R., Johnny Cash, the life, Orion uitgever, 2013, ISBN 978-0316194754 In 2005-2006 kwam de film Walk the Line uit in de bioscoop. Deze Hollywood-film vertelt het leven van Johnny Cash achter de zogenaamde glitter en glamour. De film is genoemd naar Cash' eerste grote hit en geregisseerd door James Mangold. Joaquin Phoenix vervult de rol van de zanger, Reese Witherspoon speelt June Carter. Zij ontving hiervoor een Oscar.
12 sep 1926 Dr. Baron Paul Adriaan Johannes Janssen (Turnhout, 12 september 1926 – Rome, 11 november 2003) was een Belgisch arts en farmacoloog en stichter van het bedrijf Janssen Pharmaceutica. Paul werd geboren als oudste van 4 kinderen in het gezin van dokter Constant Janssen en Margriet Fleerackers. Behalve arts was zijn vader ook actief als ondernemer, met de exclusieve distributie in België, Nederland en Belgisch Kongo van de producten van de Hongaarse farmaceutische firma Gedeon Richter. Hiervoor richtte hij op 23 oktober 1934 de firma "N.V. Produkten Richter" op te Turnhout. In datzelfde jaar, Paul was toen acht, overleed zijn vierjarige zusje aan tuberculeuze meningitis, een gebeurtenis die hem hard trof en de drijfveer werd voor zijn later beroep. Nadat hij zonder veel moeite het middelbaar onderwijs bij de jezuïeten in het Sint-Jozefcollege Turnhout doorlopen had, besloot hij geneeskunde te gaan studeren; daarvoor volgde hij achtereenvolgens wetenschappen (fysica, biologie en chemie) aan de FUNDP te Namen en geneeskunde aan de Katholieke Universiteit Leuven. In 1951 studeerde hij af met grote onderscheiding ("magna cum laude") als doctor in de genees-, heel- en verloskunde en behaalde vervolgens ook het diploma farmacologie. In 1952 werkte hij deeltijds aan de Universiteit Gent bij professor Corneel Heymans (winnaar van de Nobelprijs voor geneeskunde in 1938). Net als zijn professor zou Janssen zich zijn hele leven voor de wetenschap blijven inzetten. In 1953 stichtte hij zijn eigen bedrijf voor farmaceutisch onderzoek, de latere firma Janssen Pharmaceutica in Beerse. Het bedrijf was niet opgericht als een filiaal van een chemische fabriek, maar met het doel zelfstandig onderzoek te verrichten. Hij maakte de keuze om getalenteerde medische studenten aan te werven die bij hem verder studeerden voor hun einddiploma en aan zijn onderzoekingen deelnamen. In 1955 ontdekte Dr. Janssen zijn eerste geneesmiddel ambucetamide, een pijnstiller die bijzonder effectief bleek voor de verlichting van menstruatiepijn [1] De onderneming nam gestaag uitbreiding. Sinds 1961 maakt ze deel uit van de multinational Johnson & Johnson. Janssen Pharmaceutica werd geleid door Dr. Paul Janssen, Bob Stouthuysen en Frans Van den Bergh. In 1971 stichtte Janssen Pharmaceutica een bedrijf in de VS. Toen in 1976 de Chinese communistische leider Mao Zedongoverleed, begon het jarenlang communistisch gebleven en geïsoleerde land meer interesse te tonen voor het kapitalisme. Paul Janssen was één van de eerste industriëlen in België om een bedrijf in China te vestigen. In 1989 richtte hij de joint venture Xian-Janssen op. Niet minder dan vijf van de geneesmiddelen die het bedrijf van Janssen ontwikkelde, kwamen op de lijst van essentiële geneesmiddelen van de Wereldgezondheidsorganisatie(WGO) terecht. De farmacoloog ontving tal van wetenschappelijke en academische onderscheidingen, waaronder 22 eredoctoraten. Hij was de auteur of coauteur van circa 850 wetenschappelijke publicaties. Janssen bleef zich tot aan zijn dood inzetten om nieuwe medicijnen te ontwikkelen. Vooral de zoektocht naar een geneesmiddel tegen aids hield hem sterk bezig. Hij overleed onverwachts op 11 november 2003 in Rome. Janssen was getrouwd met Dora Arts, samen hebben ze vijf kinderen (2 zonen en 3 dochters) en 13 kleinkinderen. Dr. Paul Janssen was lid van de Koninklijke Academie voor Geneeskunde van België. Hij was lid van de Pauselijke Academie voor Wetenschappen. Janssen ontving 22 eredoctoraten en 5 ereprofessoraten voor zijn onderzoek naar nieuwe geneesmiddelen. Hij werd samen met Stouthuysen en Van den Bergh in 1991 in de Belgische adel opgenomen, met de persoonlijke titel van baron. Hij was Grootofficier in de Leopoldsorde en de Kroonorde en houder van talrijke binnen- en buitenlandse eretekens. De naam Paul Janssen is nog steeds een begrip in China. Hij was erelid van de Chinese Academie voor Geneeskunde en in 2002 werd een universiteit naar hem genoemd. Op 2 december 2006 onthulde zijn weduwe Dora barones Janssen een standbeeld van haar echtgenoot in Beerse. Het bronzen, 1,60 m hoge beeld is van de hand van de Vlaamse kunstenaar Wilfried Pas. In 2005, twee jaar na zijn dood, eindigde Janssen als tweede in de Vlaamse versie van de verkiezing van De Grootste Belg. In de zoektocht naar de Grootste Belgische Wetenschapper (actief na 1830) van het tijdschrift Eos en Radio 1 werd hij op 22 oktober 2008 met het hoogste aantal stemmen verkozen. Marc Van Montagu kreeg het op één na hoogste aantal. Zijn vrouw, barones Dora Janssen-Arts, verzamelde een collectie precolumbiaanse kunstwerken, die van 15 september 2006 tot 29 april 2010 werd geëxposeerd in het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis in Brussel. Vanaf mei 2011 vond de Collectie Janssen een vaste plaats in het MAS in Antwerpen.
12 sep 1944 Barry White (Galveston, 12 september 1944 – Los Angeles, 4 juli 2003) was een Amerikaans soul- en discozanger en -producer. Zowel solo als met het door hem gedirigeerde The Love Unlimited Orchestra had hij diverse hits. Barry White werd als Barry Eugene Carter geboren in Galveston, Texas, en groeide op in Los Angeles. Op 10-jarige leeftijd werd hij lid van een gang, en op de leeftijd van zestien jaar werd hij veroordeeld tot vier maanden gevangenisstraf wegens diefstal van Cadillac-autobanden ter waarde van $30.000. Eind jaren zestig begon White's muziekcarrière, aanvankelijk nog slechts als producer. Zijn grootste succes was het opzetten van Love Unlimited, een damesgroep met drie leden (waaronder zijn latere vrouw Glodean James), waarvoor hij de klassieker Walkin' in the Rain (With the One I Love) schreef. White had een aantal liedjes geschreven en zocht een mannelijke vocalist om deze op te nemen. Uiteindelijk liet hij zich overhalen dit zelf te doen, wat leidde tot het succesvolle album "I've Got So Much to Give" met de hit I'm Gonna Love You Just a Little More Baby. Zijn volgende succes was de oprichting van het Love Unlimited Orchestra. Tegen alle verwachtingen in werd het volledig instrumentale Love's theme een grote hit. White behaalde zijn grootste successen in de jaren 70. In de periode van de disco, maar ook later, heeft hij nog diverse hits gehad. Tijdens een verblijf in het ziekenhuis, waar hij herstelde van de gevolgen van een beroerte, overleed White aan een nierziekte. In 2013 kreeg hij postuum een ster op de Hollywood Walk of Fame.
