04 sep 1965 Albert Schweitzer (Kaysersberg, 14 januari 1875 – Lambaréné (Gabon), 4 september 1965) was een Frans-Duitse arts, lutherse theoloog , filosoof en musicus. Albert Schweitzer werd in 1875 geboren in Kaysersberg, in de noordelijke, toen Duitse Elzas, het tegenwoordige Franse Haut-Rhin-departement. In 1951 ontving hij de prestigieuze Vredesprijs van de Duitse Boekhandel voor zijn protest tegen kernproeven en in 1952 de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn filosofie 'Eerbied voor al het leven'[1]. Hij is, behalve door zijn medisch werk in Afrika, vooral bekend geworden door zijn filosofie over cultuur en ethiek, en als musicus door zijn studies en interpretatie op orgel en piano van de muziek van Johann Sebastian Bach. Albert Schweitzer was de tweede zoon van Ludwig Schweitzer, predikant bij de Evangelische gemeente. De naam van zijn moeder was Adele, zij was een dochter van de dominee van Mühlbach. Samen met een oudere broer en drie zussen beleefde hij - naar eigen zeggen - een gelukkige jeugd. Albert Schweitzer was een ziekelijk kind, wat men aan de sterke, gezonde man van later niet zou afzien. Hij was ook, en dat is nog vreemder, laat met lezen en schrijven, en leerde slecht. Hij noemde zichzelf een traag en dromerig kind. Daarom dwong hij zichzelf, toen hij opgroeide, om juist die onderwerpen te leren beheersen die moeilijk voor hem waren, zoals Hebreeuws. Daarbij werd hij onder andere gemotiveerd door zijn klassenleraar uit de derde, Dr Wehmann, die hem zelfvertrouwen gaf. Op muzikaal vlak was hij wel zeer begaafd. Toen hij zeven jaar oud was had hij reeds een psalm gecomponeerd en speelde hij op het harmonium koraalmelodieën met zelfgevonden harmonieën. Op zijn achtste begon hij op kerkorgels te spelen, een hartstocht die hij van zijn grootvader geërfd had. Hij volgde het gymnasium te Mülhausen, met dank aan een oudoom die directeur was van de volksscholen daar en bereid was hem in huis te nemen. Zijn vader had dit onderwijs voor hem waarschijnlijk nooit kunnen betalen. In huis bij zijn oudoom kwam Albert onder strenge tucht te staan, waarvoor hij later zijn diepe dankbaarheid uitte. Op 18 juni 1893 haalde hij met tamelijk middelmatige eindcijfers zijn eindexamen. In oktober dat jaar ontving hij orgelles van de grote Parijse organist Charles-Marie Widor, bekostigd door een oom die koopman in Parijs was. Er ontstond een bijzondere vriendschap tussen Widor en Schweitzer. Eind oktober 1893 begon hij filosofie en theologie te studeren in Straatsburg. Slechts onderbroken door zijn militaire dienstplicht in 1894 stortte hij zich in zijn studie en verdiepte zich de eerste jaren intensief in het Nieuwe Testament en het leven van Jezus. Hij bleef ook op muzikaal vlak bezig, als orgelbegeleider bij Bachconcerten van het St. Wilhelm-koor. Ook leerde hij hier de opera's van Wagner kennen. Na zijn eerste staatsexamen theologie in 1898 besloot hij zich - gesteund door een beurs - op de filosofie toe te leggen. Daartoe verhuisde hij naar Parijs, waar hij opnieuw orgellessen van Widor volgde en zich verdiepte in de filosoof Immanuel Kant. In de zomer van 1899 reisde hij af naar Berlijn, om zich nader te verdiepen in de filosofie. Hier leerde hij onder andere de theoloog Adolf von Harnack en de psycholoog Carl Stumpf kennen, evenals de bredere academische wereld en geestelijke kringen in Berlijn. De toen nog niet al te grote stad beviel hem zeer, behalve de nieuwere orgels. De klank was dreunend en droog, vond Schweitzer. Eind juli dat jaar keerde hij terug naar Straatsburg en promoveerde op Kant. Hij besloot zich voor langere tijd te vestigen in Straatsburg, en wel in de studentenkamer aan de Thomaskade waar hij eerder met veel plezier had gewoond. Hij sloeg een aanbod om filosofie-docent te worden af, omdat het dan niet gewaardeerd zou worden als hij bleef prediken. Als predikant - zijn tweede examen ternauwernood gehaald op 15 juli 1900 - verzorgde hij de middagdiensten op zondag en catechisatielessen aan jongens. Ieder jaar kon hij gerust drie maanden vrij nemen om zich te concentreren op verdere studie en reisde hij nog regelmatig naar Parijs. Daar hield hij - in het Duits - colleges over filosofen als Friedrich Nietzsche en Arthur Schopenhauer, schrijvers als Gerhart Hauptmann, Hermann Sudermann en Goethes Faust. In 1900 behaalde hij de graad van doctor in de theologie, met zijn werk over het Avondmaal. In 1902 begon hij colleges te geven aan de theologische faculteit in Straatsburg en in 1905 publiceerde hij in het Frans een biografie over Johann Sebastian Bach. In 1905 voltooide hij een studie over de bouw van het orgel waarna hij met zijn studie medicijnen begon, om tropenarts in Afrika te worden. Al langer liep Schweitzer rond met het idee iets te doen aan het voor hem onbegrijpelijke gegeven dat hij een gelukkig leven leiden mocht, terwijl er zoveel mensen met leed en zorg kampten. In zijn vriendenkring werd zijn voornemen niet goed ontvangen: men betoogde hem dat hij uiteindelijk meer goeds kon doen door vanuit Europa zijn wetenschappelijke kennis te verspreiden. Maar Schweitzer hield voet bij stuk en begon in oktober 1905, op zijn dertigste, aan de studie medicijnen en bood zijn diensten aan aan het Parijzer Zendingsgenootschap. Drukke jaren braken aan want naast zijn studie medicijnen bleef hij werkzaam als orgelspeler in Parijs en Barcelona, predikant en docent in de theologie in Straatsburg. Wel legde hij in 1906 zijn functie als directeur van het theologische seminarium naast zich neer. Desalniettemin had hij regelmatig een moeheidscrisis, met name tijdens examendagen. In oktober 1911 volbracht hij zijn medisch staatsexamen, waarna hij nog slechts een jaar in een kliniek moest werken en een dissertatie moest schrijven om als arts aan het werk te mogen. Voor zijn dissertatie onderzocht Schweitzer vanuit medisch oogpunt of Jezus' messiasverwachting ontsproot uit een geestesziekte. Dat was niet zo, volgens Schweitzer. Tijdens het schrijven van deze dissertatie, begon hij zich voor te bereiden op zijn reis naar Afrika. In 1912 stopte hij colleges te geven en nam hij ontslag als predikant van de St. Nicolaïkerk. Ook trouwde hij met de dochter van een Straatsburgse historicus, Helene Breslau, die hem hielp bij het afronden van al het literaire werk voor het vertrek naar Gabon. In de lente van dit jaar trok hij andermaal naar Parijs, ditmaal om tropische ziekten te bestuderen en alle nodige inkopen te doen om zijn werk in de tropen te doen. Nadat hij het Parijzer Zendgenootschap had overtuigd dat hij enkel als arts en niet als onorthodox christen en predikant naar Afrika af zou reizen, en nadat het Franse ministerie van Koloniën toestond dat een arts met enkel een Duits diploma uitgezonden kon worden, kon hij - met zijn echtgenote - op reis. Een groot deel van zijn leven heeft Albert Schweitzer doorgebracht in Afrika vanaf 1913, om precies te zijn nabij Lambaréné aan de rivier Ogooué in Gabon om daar een ziekenhuis te bouwen, in de buurt van een sinds 1872 bestaande zendingspost van het Amerikaanse Presbyteriaanse Zendingsgenootschap. Hij beloofde niet als zendeling, maar alleen als arts op te treden. Daar heeft hij duizenden mensen behandeld en geopereerd. Er was voorheen in die regio nog geen arts voorhanden en jarenlang was Schweitzer de enige arts in het hele ziekenhuis. In 1914 brak de Eerste Wereldoorlog uit en omdat hij Duitser was op Frans territorium werd hij officieel krijgsgevangen verklaard. Na een aantal maanden huisarrest mocht hij, omdat de mensen nu van medische zorg verstoken waren, zijn werk in het ziekenhuis hervatten. Zijn moeder werd in 1916 op straat overreden door paarden van militairen en stierf. In 1917 werden hij en zijn vrouw alsnog als krijgsgevangenen geïnterneerd in Frankrijk - aanvankelijk in een klooster in Monléon-Magnoac en later, in 1918, in Saint-Rémy-de-Provence, eveneens in een oud klooster met ziekenhuis, waar eerder Vincent van Gogh een tijdlang opgenomen was geweest. Schweitzer nam al zijn gedwongen rustperioden te baat om verder te werken aan onder andere zijn boek "Cultuur en Ethiek". Hij zag deze wereldoorlog als een teken van verval van de toenmalige beschaving, als een bewijs van zijn overtuiging dat een onverschillige, onnadenkende mensheid geregeerd wordt door de strijd om kennis en macht ten koste van anderen, en daarmee steeds meer schuld op zich laadt. Hij trachtte begrippen als 'liefde', 'toewijding', 'medelijden', 'deelgenootschap' en 'solidariteit' weer op de agenda krijgen, om de mensheid te stimuleren tot leven op een hoger plan. Na het einde van de oorlog, in 1918, kreeg hij een baan als medisch assistent in het Burgerziekenhuis in Straatsburg. Daarnaast hervatte Schweitzer zijn oude baan als hulpprediker in de St. Nicolaikerk. In 1923 voltooide hij het boek "Cultuur en Ethiek". Reeds in 1919 werd hij door Nathan Söderblom uitgenodigd om na Pasen in 1920 op de Universiteit van Uppsala te komen spreken over cultuur en ethiek. Hij had er groot succes mee en vele spreekbeurten in heel Europa volgden. Zijn spreekbeurten en ook orgelconcerten dienden overigens niet alleen voor het verbreiden van zijn gedachtegoed, maar ook om de nodige financiële middelen bijeen te brengen voor het werk in Lambaréné. Zijn eigen spaarpot had hij voor dat doel al ruimschoots aangesproken. In 1924 keerden Schweitzer en zijn vrouw naar Lambaréné terug. Daar moest hij allereerst het intussen vervallen ziekenhuis weer opknappen, waarna hij zijn medische werk hervatte. Na enige tijd kreeg hij hulp van andere artsen en kon hij naar Europa gaan wanneer hij werd uitgenodigd voor spreekbeurten of orgelconcerten. Geleidelijk kreeg zijn werk overal grote bekendheid en ook erkenning. Behalve zijn filosofische denken sprak vooral zijn werk in Afrika wereldwijd tot de verbeelding. Van 1939 tot 1948 werd Schweitzer wegens de oorlogssituatie in Europa gedwongen in Lambaréné te blijven.[bron?] Vanaf 1948, drie jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, kon hij weer vrij reizen, spreken en concerten geven, niet alleen in Europa, maar ook in de Verenigde Staten. Afgewisseld met zijn werk in Lambaréné is hij dit, voor zover zijn gezondheid het toeliet, blijven doen tot zijn dood in 1965. Schweitzer kreeg in 1952 de Nobelprijs voor de Vrede. Met de geldprijs die daaraan verbonden was kon hij eindelijk zijn lepradorp afbouwen. In 1954 werd hij opgenomen in de exclusieve Duitse Orde "Pour le Mérite". De laatste twee decennia van zijn leven sprak hij zijn bezorgdheid uit over de wapenwedloop in de wereld en het gevaar van een atoomoorlog. Hij stierf op 4 september 1965 in Lambaréné, 90 jaar oud. In Deventer bij de Brink voor het Nederlands Albert Schweitzer-centrum is in 1975 een bronzen standbeeld van Schweitzer onthuld van Pieter de Monchy door de kleindochter van Schweitzer.[2] 1893 - Studeert filosofie en theologie aan de Universiteiten van Straatsburg, Berlijn en Parijs 1900 - Hulpprediker in de St. Nicolaikirche in Straatsburg 1901 - Hoofd van het Theologisch Seminarie in Straatsburg 1905-1913 - Studeert medicijnen en chirurgie 1913 - Zendingsarts in Lambaréné in Gabon, Afrika, begint met de bouw van een hospitaal 1917 - Internering in Frankrijk 1918 - Medisch assistent en assistent-pastor in Straatsburg (St. Nicolaikirche) 1919 - Eerste grote voordracht over "Cultuur en Ethiek", aan de Universiteit van Uppsala in Zweden 1924 - Terugkeer als zendingsarts in Lambaréné; bouw van een nieuw hospitaal aan de Ogooue rivier 1927-1939 - bezoekt Europa regelmatig voor spreekbeurten en concerten 1939-1948 - Lambaréné, strijdende troepen respecteren de neutraliteit van het ziekenhuis 1949 - Bezoekt voor het eerst de Verenigde Staten 1953 - Bouw van het lepraziekenhuis in Lambaréné 1954-1965 - reizen door Europa worden afgewisseld met verblijven in Gabon Schweitzer als denker en als mens kunnen eigenlijk niet worden opgesplitst in segmenten. Daarvoor waren zijn denken, overtuiging en handelen te veel één. Voor een goed overzicht echter is het toch handig zijn theologische, musicologische, filosofische en medische werk apart te beschrijven. Het boek Geschichte der Leben-Jesu-Forschung, dat hij als jong theoloog publiceerde, vestigde zijn reputatie als nieuwtestamenticus. Het verscheen voor het eerst onder deze titel in 1906. In deze studie van eerdere levensbeschrijvingen van Jezus Christus interpreteerde hij het spreken en handelen van Jezus in het licht van diens eschatologische overtuiging. Hij schaarde zich daarmee grotendeels aan de zijde van Johannes Weiss en diens werk Die Predigt Jesu vom Reiche Gottes (1892). Schweitzer kwam in zijn boek tot de slotsom dat Jezus niet zozeer om zijn leer het navolgen waard is (hoewel hij de morele waarde van bijvoorbeeld de Bergrede hoog aansloeg) maar om zijn wilskracht, om een willen dat volgens Schweitzer vooral gericht is op de morele vernieuwing van de mensheid. Hij vergrootte zijn reputatie met een aantal andere nieuwtestamentische studies, zoals Die Mystik des Apostels Paulus (1930). Hieruit blijkt temeer zijn belangstelling voor de Bijbelse Messiaanse verwachting, christelijke eschatologie, verlossing van het lijden en de vervulling van de belofte van het Koninkrijk van God. Overigens wordt zijn werk ook gekleurd door een enigszins pantheïstischeinslag en door zijn belangstelling voor filosofieën. Albert Schweitzer was in zijn tijd een beroemd organist. Hij was bijzonder geïnteresseerd in de muziek van Johann Sebastian Bach en bestudeerde onder andere de religieuze elementen in diens muziek. Daaruit voortvloeiend ontwikkelde en publiceerde hij een eenvoudige, onopgesmukte stijl van uitvoeren, waarvan hij vond dat dat meer paste bij Bach en zijn tijd. Dit werkte hij uit in het boek Johann Sebastian Bach, dat hij in 1905 schreef op verzoek van de Parijse organist en componist Charles–Marie Widor. Schweitzers boek zette een trend in die zeer lange tijd de stijl van uitvoeren van Bachs muziek heeft beïnvloed. Hij stond ook bekend om zijn actieve belangstelling voor de constructie van het orgel. In 1951 instigeerde hij, in samenwerking met de vaste organist ter plekke George Stam, in de vrijzinnigprotestantse Leeuwenberghkerk te Utrecht de bouw van een nieuw orgel. Dit werd enkele jaren later opgeleverd uit de werkplaats van de Zaanse orgelmaker Flentrop met wie hij reeds eerder had samengewerkt. Dit instrument is het enige blijvende markeringsobject in Nederland van Schweitzers visie op de moderne orgelbouw, die vele jaren eerder in de Elzasser Orgelreform tot uitdrukking was gekomen. Tevens was hij orgeladviseur van de Somerville College Chapel, de kapel van Somerville College in Oxford. . Het kernpunt van Schweitzers filosofie is de term "eerbied voor het leven". In zijn ogen was de beschaving in verval vanwege een algemeen gebrek aan de wil om lief te hebben. Naar zijn stellige overtuiging moet men al het leven eerbiedigen en daarmee ook liefhebben. Hiermee ging hij lijnrecht in tegen de dan vooral bij jongeren populaire filosofie van Friedrich Nietzsche. Hij had meer op met de denktrant van de Russische schrijver Leo Tolstoj, wiens werk hij bewonderde. Sommige tijdgenoten vergeleken Schweitzers denken met dat van Franciscus van Assisi, wat hij niet tegensprak. Zijn persoonlijke credo was "Ik ben leven dat leven wil, te midden van leven dat leven wil". Met 'leven' bedoelde hij elk levend mens, dier en ding in de gehele kosmos. Hij bepleitte een soort spirituele verhouding tot het grote geheel, zag dat als een vorm van overgave aan het leven en aan de liefde tot al wat leeft. Op deze overtuiging bouwde hij zijn meest bekende theorie over "cultuur en ethiek", waarover hij zijn hele verdere leven bij allerlei gelegenheden sprak. Hij hoopte dat hij daarmee wezenlijk bijdroeg aan een nieuwe renaissance van de mensheid, een mensheid, bepleitte hij, die nadenkt en zich daardoor bewust wordt van zijn context, het omringende leven, en dat met een nieuwe liefde en met nieuwe wilskracht daarnaar zou handelen. Autonoom nadenken over de waarheid, de essentie van het leven, zou volgens Schweitzer resulteren in het verkrijgen van de noodzakelijke innerlijke kracht tot het doen van nobele, verheven daden ten gunste van al wat leeft. Schweitzer werd alom gerespecteerd voor het in praktijk brengen van zijn eigen theorie.
04 sep 1989 Georges Joseph Christian Simenon (Luik, 13 februari 1903 - Lausanne, 4 september 1989) was een (Franstalige) Belgische schrijver . Hij schreef aanvankelijk ook onder de pseudoniemen Georges Sim, Christian Brulls, Gom Gut, Georges d'Isly, Jean du Perry, Jean Dorsage, Jacques Dorsonne, Luc Dorsan, Georges- Martin- Georges en Gaston Vialis. Simenon werd bij het grote publiek vooral bekend als de schrijver van 75 detectiveromans en 28 korte verhalen over Maigret. Daarnaast schreef hij nog eens 136 psychologische romans en honderden andere verhalen. Georges Simenon werd geboren te Luik, Rue Léopold 26 (nu nummer 24) als zoon van Désiré Simenon en Henriette Brühl. De voorouders van zijn vader waren afkomstig uit Wallonië, die van zijn moeder uit Nederland en Duitsland. Zijn vader was werkzaam als boekhouder bij een verzekeringsmaatschappij. Zijn drie jaar jongere broer Christian zou de favoriete zoon van moeder worden, charmanter en meer open dan de gesloten en zelfstandige oudste, dit tot verdriet van George. Waar vader rust en gemoedelijkheid uitstraalde was moeder gespannen, heel vroom, maar ook angstig, een erfenis van armoede en een faillissement in de familie. Henriette verweet haar man niet hogerop te willen. Zij besloot kamers te verhuren aan studenten in Luik om het bescheiden inkomen aan te vullen. De arme, meestal uit Oost-Europa afkomstige jongemannen, zouden een voorrangspositie in huis innemen en door hun soberheid en ijver geen positieve indruk op de jonge George maken. In de romans Pedigree en Le locataire is hiervan de weerslag te vinden.[1] George Simenon was solidair met zijn vader. Ze verstonden elkaar, ook zonder woorden. Het type man, dat Simenon in zijn boeken beschrijft (op zichzelf, tevreden met het kleinburgerlijk bestaan, afkerig van verandering) waren even zo vele variaties op zijn vader. In zijn Maigretromans overlijdt de vader van de commissaris op 45-jarige leeftijd aan pleuritis, Désiré Simenon overleed op die leeftijd aan angina pectoris.[2] Hij was goed op school. Vanwege de financiële gesteldheid van zijn ouders mocht hij tegen half geld op het Collège Saint-Louis, een door jezuïeten geleidde middelbare school, en later het Collège SaintServais, studeren. De door zijn moeder voorgestane katholieke opvoeding vond weerklank bij de jongen; hij werd koorknaap. Later zou hij nederigheid als een belangrijke menselijke eigenschap blijven zien. De aangepaste scholier, die erebaantjes kreeg, werd echter een rebel, bewonderd door zijn vrienden. George las graag, vooral De drie musketiers van Alexandre Dumas. Dostojevski en Gogol zouden de geliefde auteurs van zijn volwassen leven worden. Hij breidde zijn belangstelling verder uit met de kennis van een Luiks historicus en die van een bekend Waals dichter in de stad.[3] Een seksuele ervaring met een ouder meisje veranderde zijn leven. Met de ziekte van zijn vader als voorwendsel verliet hij kort daarna opeens de school. Zijn biograaf Pierre Assouline denkt dat de werkelijke reden bij Simenon het gevoel was, dat hij seks in zijn leven niet meer wilde missen, iets dat de katholieke wereld, waarmee hij tot dan verbonden was, niet toeliet.[4] Wat doelloos dolen door de stad volgde. Thuis was hij niet graag. De ruzies tussen vader en moeder en hun pijnlijke stiltes ontweek hij liever. Hij dacht niet voor het geluk geboren te zijn en voor alles moeite te moeten doen. Zijn wat gereserveerde karakter werd in deze periode gevormd. Na een paar winkelbaantjes werd hij kort voor zijn zestiende als journalist aangenomen bij de Gazette de Liège, een rechtse katholieke krant, die in 1919 voor het eerst na de Duitse bezetting weer verscheen. De keuze voor het blad was niet toevallig. In Luik bestond een breed spectrum van bladen, van links tot liberaal, maar het klimaat van thuis en zijn eigen overtuiging lieten hem voor behoudend kiezen.[5] Hij stortte zich met grote energie op zijn werk, een tomeloosheid die de vaderlijke hoofdredacteur wist te kanaliseren. Grote belangstelling voor politiezaken, veel drank en bezoekjes aan hoeren, kenmerkten George Simenon als tiener. Zijn salaris verviervoudigde. Hij kon een fiets kopen, die hem als kind door zijn moeder geweigerd was en een Harley Davidson, die hem snel bracht waar hij moest zijn. 'Le petit Sim' werd onmisbaar op de redactie. Met een batterij brandende en uitgedoofde pijpen op het bureau was hij tot laat in de avond bezig nieuwe artikelen te schrijven in de brede categorie Gemengde Berichten. Hij kreeg een eigen rubriek, die eerst Buiten de kipperen en later Laten wij praten heette en die hij ondertekende met Georges Sim of G. Sim, namen die hij ook al voor zijn proefwerken gebruikt had. Zijn baan bracht hem in alle milieus, politiek, theater en op straat. Daar was hij eens getuige van een ruzie, die omsloeg in een volkspsychose, met een onvoorstelbare haat voor een man, die over een dak weg vluchtte. Angst voor de massa zou bij hem blijven en in enkele verhalen vorm krijgen. Simenon was niet alleen een vlotte schrijver, hij toonde ook veel zelfstandigheid. Hij ging ook politieke stukken schrijven. In 1921 verscheen, deels onder zijn naam, een lange reeks antisemitische artikelen in de Gazette. De stukken waren zogenaamd gedocumenteerd door de Protocollen van Zion, een stuk dat toen al als vervalsing bekend stond, dat de haat tegen Joden in naoorlogs Europa aanwakkerde door de vermenging van jodendom, elites, kapitaal en communisme aan te tonen. Ook al voerde George mogelijk een redactionele opdracht uit, dan leende hij zich daartoe niet tegen zijn zin. Het negatieve, karikaturale, beeld van de Jood komt herhaaldelijk voor in Simenons populaire en in zijn serieuze romans. In Le petit homme d'Archangelsk, vertaald als De merel in de tuin, geeft hij echter een begrijpend en diepgaand beeld van de Joodse mens.[ Simenon was van jongs af bezig met schrijven. Hij deed dat met groot gemak. Naast artikelen publiceerde hij korte verhalen in de Gazette. Voor meer kritische stukken zocht een uitlaatklep bij andere Waalse periodieken, die soms in de marge van de samenleving stonden. Het leven aan de rand trok hem aan, maar had gevaarlijke kanten. Dat bleek toen een van de leden van het artistiek vriendengroepje waartoe hij behoorde zich verhing aan de deurknop van een kerk in de buurt. Simenon gebruikte dit horrorverhaal, gesitueerd in een milieu van drinkers en ethersnuivers, in een van zijn eerste Maigretverhalen: Le pendu de Saint-Pholien (vertaald als Maigret en het lijk aan de kerkdeur). De eenzaamheid aan de marge joeg Simenon schrik aan. Om zich geborgen te voelen verloofde hij zich op zijn zeventiende jaar met Régine Renchon, studente kunstgeschiedenis, om "me 's avonds met haar achter dat gordijn te bevinden en een van die schaduwen te zijn."[7] Als auteur debuteerde Simenon in 1921 met een door vrienden geïllustreerde, licht satirische sleutelroman over Luik: Au pont des arches (Bij de bogenbrug). De brug vormt de verbinding tussen het oude stadscentrum en de zuidelijke oever, de wijk Outre-meuse, waar hij met zijn ouders woonde. Een tweede boek werd hem door zijn hoofdredacteur, Joseph Demarteau, dringend afgeraden. Satire was niet de echte creatieve kwaliteit van Simenon, was de mening. Simenon typeerde zich in de Gazette eens als "een eeuwige jongeling die met de neus in de wind en de handen in de zakken loopt, terwijl hij de geuren van de kades en de steegjes opsnuift."[7] In november van dat jaar overleed Désiré Simenon aan de gevolgen van zijn ziekte. Georges was in een shock, zei geen woord. Zijn vader, die penningmeester was geweest van een vereniging voor stille armen, had te weinig geld nagelaten om de begrafenis te kunnen betalen. Daarvoor zorgde de hoofdredacteur van de Gazette. De dood van zijn vader maakte George Simenon noodzakelijk volwassen: "Pas als de zoon zijn vader niet meer nodig heeft, begrijpt hij dat hij zijn beste vriend is."[8] Op zijn achttiende werd hij voor dienst opgeroepen en ingedeeld bij het transport, het paardenvolk. In de kazerne kreeg hij een merkwaardige voorkeursbehandeling. Mogelijk was hij door zijn geringe lengte niet echt nodig of wogen de vriendschapsbanden van de overste met de hoofdredacteur van de Gazette zwaar. Hij mocht in ieder geval overdag op de krant blijven en niets stond blijkbaar zijn vertrek naar Parijs, in december 1922, in de weg. Met een aanbevelingsbrief van Demarteau bij zich en opgevangen door een kring van kennissen uit het Luiks artistiek milieu kwam George niet als vreemdeling in Parijs aan. Hij werd secretaris van de rechtse publicist, activist en romancier Jean Binet de Valmer, voor wie hij waarschijnlijk onder diens naam twee romans schreef. Simenon had al het idee, dat hij van veelschrijver later een echt auteur zou worden: "Een deel van mijn leven zal ik Fordjes fabriceren en veel geld verdienen. Daarna zal ik voor mijn genoegen Rolls Royces maken!"[9] Régine Renchon, die hij Tigy noemde, kwam over. Op uitdrukkelijke wens van zijn moeder huwden ze eerst katholiek in Luik. Het huwelijk was voor hem een bescherming tegen angst en eenzaamheid. Van zijn inkomen maakte hij geld over aan Henriette, wat zijn broer Christian ook deed. De goede verdiensten als journalist had hij er met zijn levensstijl doorheen gejaagd, net als het kostbare horloge, dat hij een jaar voor het overlijden van zijn vader gekregen had. Het werd de prijs voor een mooie zwarte hoer, die hij niet had kunnen weerstaan. Hij zou het zich zijn hele leven blijven verwijten.[10] Het echte secretariswerk zou hij twee jaar doen bij een connectie van Binet-Valmer, de markies Tracy, eigenaar van een rechtse krant voor Nevers en omgeving, die op een het kasteel-landhuis, Paray-Le-Fresil in het departement Allers, woonde. Een arrogante lastige oude heer, die niet toestond, dat Simenons echtgenote bij hem introk. Een zekere fascinatie voor adel en kastelen zou Simenon blijven houden, al zou hij deze klasse met zijn rituelen nooit helemaal aanvoelen. "Ik leerde ten slotte een man te worden die nergens en overal thuis is, de man die ik in mijn dromen vaag had willen worden."[11] De onzekerheid en de angst om te falen zaten echter diep. Alle jongemannen in zijn latere romans zijn door dit onvermogen getekend. Zo volgt Michel Maudet in Het einde van een gentleman zijn onzeker lot als secretaris van een oude grillige man, die hij toch als een soort vader gaat zien. Terug in Parijs leefde hij van artikelen, spot en erotiek, voor verschillende blaadjes met namen als Paris-Flirt en Le sourire, drie stukjes per dag. De huisvesting met Tigy was sober, op een kamertje waar ze niet mochten koken. Bij het dagblad Le Matin probeerde Simenon ook verhalen te slijten. De toen bekende schrijfster en journaliste Colette, die aan de krant verbonden was, gaf hem het advies geen literatuur te schrijven. Na twee pogingen had hij het in de vingers: geen verfraaiingen maar eenvoudige woorden. Bij het schrijven zou hij zich dit advies blijven herinneren.[12] De Simenons werden welvarender; ze huurden een appartement aan de Place des Vosges en gingen graag uit in de wijk Montparnasse. Simenon leverde nu met de regelmaat van de klok volksromans, meer dan één per maand, aan verschillende uitgevers onder een groot aantal pseudoniemen, zoals Christian Brulls, de voornaam van zijn broer met de verbasterde achternaam van de moeder, Jean du Perry en Georges-Martin-Georges. Lichte, sentimentele en avonturenromans, met zich opofferende heldinnen, gejaagde jongemannen, de aristocraat in zijn kasteel en de onbarmhartige geldschieter. Voor pikante details hoefde hij alleen maar terug te grijpen op zijn Luikse jaren. In deze leertijd en kans om geld te verdienen, tussen 1924 en 1931, publiceerde hij 190 romans. Deze "secretaresseromans", zoals hij ze zelf noemde, zagen er niet uit – eerder een brochure dan een boek.[13] Het productieteam werd al gauw versterkt met een secretaresse naast Tigy, aan wie hij al improviserende een verhaal dicteerde. De twintigjarige Henriette Liberge kwam als huishoudster, een Normandische vissersdochter, blond, mollig en eenvoudig. Simenon noemde haar "Boule" (bolletje) en zij zou haar "kleine mooie meneer" altijd vergezellen. Tussen hen bestond een oprechte, liefdevolle, erotische verhouding.[14] Simenon was zakelijk en koelbloedig. Je kon gerust een roman van een bepaalde lengte bestellen tegen een vaste prijs, die hij dan op tijd leverde tussen andere verhalen door. Op de burelen van de uitgeverijen Ferenczi, Fayard en Gallimard verscheen hij regelmatig, vaak zwierig gekleed in een kostuum van geruite stof, platte pet en plusfours, net als de jonge journalist en detective Rouletabile uit de feuilletons van schrijver Gaston Leroux. Simenons onuitputtelijkheid en discipline wekten verbazing. Een journalist van het dagblad France-Soir bezocht hem en schreef "Negen uur. De typiste zit achter haar typmachien. Bedenk wel dat hij voor de middag twee lichte verhalen, een tragisch verhaal en de schets voor een populaire roman moet hebben gedicteerd. En vanavond zal hij opnieuw schrijven. En na middernacht veroorlooft hij zich het genoegen echt te schrijven.[15] Hij vatte opnieuw het koortsachtige uitgaansleven van cafés, cabarets, moderne concerten en prostituees op. Hij verkeerde in moderne artistieke kringen, ontmoette schilders en schrijvers als Maurice de Vlaminck, Pablo Picasso, André Gide en Max Jacob. Hij was zo'n uitgaansprominent, dat hem gevraagd werd de Sovjet-Russische volkscommissaris van Onderwijs Anatoli Loenatsjarski, zelf trouwens ook auteur van toneelstukken, tijdens diens bezoek door Parijs te leiden. In dat nachtleven ontmoette Simenon de Amerikaanse zwarte naaktdanseres Josephine Baker, met haar prachtige achterste. Vriendschap, liefde en een korte gepassioneerde verhouding volgden. Hij nam zaken voor haar waar, maar verbrak de relatie toen hun omgeving hem als een soort knechtje van de beroemde ster ging zien. Simenons aan het maniakale grenzende schrijfvaardigheid dreigde een circusnummer te worden toen de uitgever van een krant als publiciteitsstunt de schrijver in 1927 voorstelde in een glazen kooi op het terras van Moulin Rouge in drie dagen en drie nachten een roman te schrijven, waarvoor het publiek de hoofdpersonen en de titel mocht kiezen. George ging op het voorstel in en bedong een vorstelijke beloning. De pers sabelde deze vertoning, een schrijver onwaardig, echter neer. De uitgever kreeg financiële problemen en de politie had uit oogpunt van openbare orde ook bezwaren. George probeerde nog twee uitgevers te interesseren, maar er kwam niets van terecht. Toch streek hij een aardig bedragje op en verdween voor een tijdje naar een eilandje voor de kust van La Rochelle. De mythe dat hij in een glazen kooi voor het publiek een roman zou hebben geschreven bleef echter in stand.[16] De periode van het aan de lopende band produceren van "Fordjes" nam langzaam een eind. Tussen 1921 en 1934 schreef hij onder zeventien verschillende namen in totaal 358 romans en korte verhalen. [17] Canada, Arizona en een echtscheiding gevolgd door een nieuwe echtgenote annex secretaresse (Denyse Quimet) en een tweede zoon, betekenden een nieuw begin. Sommige romans zijn duidelijk door Amerika geïnspireerd, zoals Trois chambres à Manhattan (Drie kamers op Manhattan) en Maigret in New York, maar de meeste spelen zich in Frankrijk af, zoals Lettre à mon juge (Brief aan mijn rechter), Les volets verts (De groene luiken) en L’horloger d’Everton (De horlogemaker van Everton). Hij bleef ook bij zijn uitgevers in Frankrijk. Zijn nieuwe woning, de Shadow Rock Farm in Lakeville, Connecticut, dicht bij de bossen, gaf hem de ruimte zich in gedachten naar Frankrijk te verplaatsen. Aan zijn werkwijze veranderde niets: zes uur op, gordijnen dicht, pijpen, koffie, en nu ook cola. Niemand mocht hem storen. In 1952 maakte hij, onder grote belangstelling van de pers, een reis naar Engeland, België en Frankrijk. Een jaar daar voor was zijn trouwe vriend en criticus André Gide overleden, een van de weinigen aan wie hij zijn diepste gevoelens had geuit. Zo bleek dat onder zijn optimisme vaak 'een kille en heldere wanhoop' schuilging. Gide erkende in Simenons romans 'het verschrikkelijk gevoel van angst', dat de romanpersonen ontleenden aan hun middelmatigheid.[18] Na vijf jaar was het weer tijd om te vertrekken voor, wat zijn biograaf Assouline noemde, deze 'chronisch instabiele man'. Eerst reisde hij met gezin langs de plaatsen in Frankrijk, die een belangrijk thuis waren geweest, La Rochelle, Nieul-sur-Mer en omgeving en het eiland Porquerolles, bij Toulon. Cannes, waar onder meer de roman Striptease speelt, bood te weinig afzondering. Die vond hij wel in een kasteeltje bij Échandens, in het Zwitserse kanton Vaud, een type huis dat hij eerder bewoond had. Daarna was het 'business as usual': schrijven en het behartigen van zijn auteursrechten, waarin hij een niets ontziend zakenman was – meer uit principe en trots dan vanwege een gehechtheid aan geld, want hij gaf het net zo gemakkelijk uit als hij het verdiende. Wel sloeg een vermoeidheid toe, die ook de romanpersonen uit die tijd tekenen, waaraan het gebruik van drank, net als bij hun schepper, niet vreemd was.[19] Halverwege de jaren zestig verhuisde het gezin (Simenon, echtgenote, zoons Marc, Jean en Pierre en dochter Marie-Jo) met het huispersoneel van meer dan tien personen naar een villa die Simenon in Épalinges, bij het Meer van Genève, had laten bouwen, met ruimte voor zijn vijf luxe auto's. De stormachtige verhouding met zijn echtgenote Denyse kwam tot een eind door haar drankzucht en instabiliteit, waar hij ook zijn kinderen, tegen moest beschermen. Na haar vertrek naar een kliniek nam de Italiaanse huishoudster Theresa haar plaats in. De zelf onevenwichtige schrijver had een steun nodig. De band met zijn eerste echtgenote werd weer aangehaald. Ondanks het hectische levenspatroon was Simenon een man van de klok en had een passie voor zindelijkheid in het huis.[20] Na 1972 zou Simenon geen romans meer schrijven. Wel verschenen autobiografische teksten, die hij niet had geschreven maar op een bandrecorder had opgenomen, met uitzondering van Lettre à ma mère (Brief aan mijn moeder). Pijnlijk was de verwijdering van zijn tweede vrouw, die een belastend boek over hem liet schrijven. Traumatisch was de zelfdoding, op 25-jarige leeftijd, door zijn dochter Marie-Jo, die in Parijs was gaan wonen, maar erfelijk belast al vroeg symptomen van een neurose begon te vertonen. De aanbidding van haar vader en de spanningen die er thuis tussen haar vader en moeder waren, deden geen goed. Haar pogingen om in muziek of als actrice iets te betekenen werden gefnuikt door haar angsten. De lijvige autobiografie Mémoires intimes, die Simenon als een monnik, op vaste tijden, in een heel klein handschrift op ruitjespapier geschreven had, werd goed verkocht. Verhuisd naar een huis bij Lausanne, met Théresa en Boule, zou hij op 4 september 1989 sterven.[21] Simenon maakte in zijn romans gebruik van zijn kennis van Nederland. In Maigret in Holland beschrijft hij een café te Delfzijl, met zijn jeneverlucht, bierviltjes en schuifdeuren naar de achterzaal voor feesten en partijen. Hij noteert de geraniums op de vensterbank, de moderne boerderij en het feit dat nogal wat personen goed Frans spreken. Het type man dat hij beschrijft is een gevestigde man van aanzien, zakenman of arts, uit een burgerlijk milieu. Op een gegeven moment raken ze los van zichzelf, begaan een misdaad, vluchten, of blijven blijkbaar gelaten de gevolgen van hun daad afwachten. Het zijn typische Simenon-mannen: ontworteld en fatalistisch. In L’homme qui regardait passer les trains (De man die de treinen voorbij zag gaan) vlucht de Groningse, van fraude beschuldigde zakenman Kees Popinga naar Amsterdam, doodt in een vlaag van woede de maîtresse die hem afwijst en belandt in Parijs. Eenmaal gearresteerd sluit hij zich als een gek op in zwijgen en zal hij zijn dagen eindigen in een Groningse psychiatrische instelling. In L'assassin (De moordenaar) situeert de schrijver een zelfde "vluchteling" in Sneek: de arts Hans Kuperus koopt in Amsterdam, waar hij voor een artsencongres is, een wapen, waarmee hij op de terugweg zijn overspelige vrouw en diens geliefde doodt. Hij verlaat Sneek niet, maar begeeft zich zoals gewoonlijk onder zijn kring van vrienden in het café Onder de Linden. Hij "vlucht" naar binnen en spot soms met zijn lot door gewaagde uitingen. Het leven herneemt zijn oude gang. De dienster Neel heeft ondertussen de plaats van zijn echtgenote ingenomen. Georges Simenon was niet een auteur in afzondering. Hij schreef reportages van reizen door WestEuropese landen en Afrika voor het dagblad France-Soir en interviewde als bekend journalist de uitgeweken voormalige Sovjetleider Trotski. Simenon, niet wars van publiciteit, accepteerde een verzoek van deze krant om als Maigret een onderzoek in te stellen naar de verdachtmakingen en doden in het schandaal rond de Joodse oplichter Stavisky, dat in 1934 in Frankrijk tot een zware politieke crisis leidde. Zijn inmenging als amateur in dit mijnenveld was niet zonder risico, maar hij kwam er zonder kleerscheuren vanaf. Het criminele milieu reageerde niet, het waardeerde hem als schrijver van misdaadromans. Simenon was politiek rechts georiënteerd. In de groeiende spanningen werkte hij voor een royalistisch blad, als alternatief voor het fascisme. Hij was betrokken bij een op verzoening gerichte publieksactie: het dragen van speldjes met vredessymbolen en de letters SH (Sans Haine - Zonder Haat).[22] Toen de Duitsers België binnenvielen meldde Simenon, nog steeds Belgisch staatsburger, zich bij de ambassade. Legerdienst was minder waarschijnlijk, wel was hij geschikt met zijn connecties in La Rochelle de toestroom van Belgische vluchtelingen naar deze plaats te organiseren. Dit ging hem goed af. Na overgave en wapenstilstand keerden de vluchtelingen naar huis terug. De romans Vlucht uit Oostende en De trein bewaren een herinnering aan deze tijd. Tijdens de bezetting hield hij zich verder alleen bezig met het schrijven en de verfilming van zijn boeken. De Duitse filmmaatschappij Continental, een firma waar overigens ook Franse regisseurs en acteurs voor werkten, verwierf de rechten. Simenon tekende de Ariërverklaring. Hij publiceerde verhalen in Belgische en Franse collaborerende bladen. In zijn contacten maakte hij geen onderscheid maken tussen links, rechts en de bezetters. Hij probeerde in een goed blaadje bij de Duitsers te komen om reispasjes te krijgen. In een brief aan zijn moeder begin '41 schreef hij dat hij hoopte dat Engeland geen stand zou houden tegen het Duitse offensief, mogelijk in de hoop dat de oorlog dan over zou zijn en hij rustig zijn gang kon gaan. Simenon kon zeker een opportunist genoemd worden.[23] Ironisch voor een man, die in zijn woorden vaak blijk had gegeven van een zeker antisemitisme, werd hij er van beschuldigd een Jood te zijn – een aanklacht die later werd ingetrokken. Voor Radio Vichy schreef hij een hoorspel, dat zeer succesvol was. Niets in zijn werk verried de aanwezigheid van de oorlog, maar het verzet dat vanaf 1943 in kracht toenam kende hem wel. Een gaullistisch blad schreef dat de schrijver na de bevrijding zou worden gearresteerd.[24] Er konden hem geen concrete daden tegen Frankrijk worden verweten, maar hij had door zijn manier van leven een verkeerde indruk gewekt. Na een jaar van toe- en afnemend arrestatiegevaar besloot hij in augustus 1945 met zijn vrouw, zoon en huishoudster naar Amerika te vertrekken, net voor een Frans uitreisbevel. Zijn broer Christian, die als lid van de Belgische fascistische Rexbeweging leiding had gegeven aan een wraakactie tegen links, waarbij veel slachtoffers waren gevallen, kon de doodstraf verwachten. Simenon adviseerde hem zich bij het Franse Vreemdelingenlegioen aan te sluiten, wat hij deed. Later zou hij sneuvelen in de Franse koloniale oorlog tegen de Vietnamezen.[25] Als dertiger beschrijft Simenon vaak de eenling, een jongeman, gejaagd op zoek naar een plaats in het leven, een identiteit. Bij het ontbreken daarvan accepteren ze de dood, als straf voor een zinloos begane misdaad, een absurde daad, te vergelijken met het handelen van personen, gecreëerd door de existentialistische auteur Albert Camus. Als de gruwelijk eenzame Frank Friedelmayer in La neige était sale (Het bloedspoor in de sneeuw) gevangen zit in afwachting van de doodstraf, is het alsof hij in de cel een plek voor zichzelf gevonden heeft en de dood voor hem niet een einde is: "Hij is klaar. Hij hoeft zijn jas niet aan te trekken. Hij is op de hoogte. Hij haast zich. Hij wil de drie anderen die het koud hebben niet laten wachten (...) Kijk! Hij heeft de kraag van zijn jasje opgeslagen, net als de anderen! En hij heeft vergeten naar het raam te kijken, hij vergeet te denken. Het is waar dat hij later alle tijd zal hebben." Later zijn de hoofdpersonen minder wanhopig. Het zijn 'kleine' mannen en vrouwen, die veelal thuis werken: een klokkenmaker, een reclametekenaar, de chef van een klein stationnetje. Ze willen niet opvallen, maar door omstandigheden worden ze gedwongen aan het leven deel te nemen, zoals in de romans De weduwnaar, De neger en De trein. Hoewel Georges Simenon veel vrouwen heeft gehad, meestal in korte, betaalde, relaties, speelt erotiek als zodanig in zijn boeken nauwelijks een rol. De jonge hoofdpersonen hebben naast zich een jonge vrouw die hen in praktische aanleg de baas is. De echtgenotes in latere verhalen heten plichtmatig Jeanne, in een huwelijk uit gewoonte. De grote liefde is van oudere mannen voor jonge vrouwen, bijna meisjes nog, zoals scheepseigenaar Chatelard die in La Marie du port koestert voor de dienster Marie in een Bretons havencafeetje. Ondanks zijn onrust en herhaaldelijk verhuizen, koos Simenon vaak voor locaties in zijn romans, waar hij zich bijzonder thuis voelde: Parijs, La Rochelle en Bretonse vissersplaatsjes. Zo'n dorpje wist hij met gevoel voor sfeer en detail te beschrijven. "Het was dinsdag en de vijf of zes trawlers die de hele week op de Engelse kust vissen waren 's ochtends teruggekeerd. Zoals gewoonlijk waren ze in de voorhaven afgemeerd, dicht bij de vismarkt, en nu alleen, bij hoog tij, opende men voor hen de draaibrug. Oktober versnelde de val van de dag en zijn getijden van dood water likten nauwelijks de voet van de klippen. De vaargeul, ter hoogte van de brug, was dicht bezet met de lage woningen van Port-en-Bessin, met grijze gevels en daken van harde leisteen." Nadat hij zijn boot had verkocht en zich dan in Parijs, dan weer op het platteland gevestigd had, ging hij in de jaren dertig reizen en deed daar op zijn niet-politieke manier journalistiek verslag van. Hij trok met zijn vrouw door West-Europa, naar Afrika en voer door het Panamakanaal. Het donkere continent zou het thema van een aantal romans worden, zoals Le coup de Lune, te vertalen als Maanziek, dat zich in Gabon afspeelt. In Panama situeerde hij onder meer de roman Negerwijk (Quartier nègre). In zijn beginjaren had Simenon zich een bijna mechanische discipline eigen gemaakt. Als hij meester over eigen tijd is, zet hij de omstandigheden naar zijn hand: een busje met fijn geslepen potloden, een aantal gestopte pijpen, de geelbruine envelop met namen en verhaallijnen, als geheugensteun, en vooral de afzondering. Regelmatige wandelingen, om hem in een “staat van genade” te brengen. De overgave aan de persoon, die hij in zich voelt. Schrijven, typen, het hele creatieve proces, moet binnen een beperkte tijd zijn beslag vinden, uiterlijk een maand. De romans van Simenon zijn nooit lang, compact, wat ze een grote mate van echtheid geeft, als uit het leven. Wanneer hij zich niet sterk genoeg voelt voor een roman, schrijft hij een Maigretdetective, maar in wezen is hij romanschrijver. Hij betreurt daarom dat de lezers hem vooral kennen als schepper van deze beroemde rechercheur. Alles is intuïtie bij George Simenon. De persoon is de kern, waar omheen de omgeving “kleeft als een nat kledingstuk”. De mannen en vrouwen uiten zich in hun woorden altijd eenvoudig. Gedachten en psychologisering maken, daarvan is de schrijver overtuigd, de personen niet authentiek. Hij zal dan ook geen intellectuelen opvoeren in zijn boeken. De intrige komt op de tweede plaats. Dit geldt zowel voor zijn romans als voor de Maigretverhalen. Belangrijk is de persoon, die in een crisis verkeert, op het randje leeft. Het gevaar komt niet van buiten, maar zit in de personen zelf. De aantrekkingskracht van het werk van Simenon is niet het onderwerp, maar de wijze van schrijven, de stijl, waarvan hij zelf heeft gezegd, dat de stijl het ritme is. De zinnen van Simenon lopen in een lichte gang. Het aroma van zijn taal bestaat uit eenvoudige woorden, materiële woorden, zoals hij ze noemde, die iedereen kent. De omgeving, straat, een haven, de trein, worden treffend met enkele woorden aangeduid, overtuigend gehuld in een atmosfeer van regen of die van een bleke winterdag. Op plaatsen waar hij graag was – op het platteland, in de stad, aan boord van een schip, in een café, met kaartspelers – analyseerde hij niet, maar zoog zich vol indrukken. Simenon was geen auteur met een onbeperkte fantasie; veel van wat terug te vinden is in zijn romans nam hij persoonlijk waar.[26] Overlezen en corrigeren was niet aan hem besteed. Zijn manier van werken was instinctief, zodat hij eigenlijk niet precies wist hoe een boek tot stand was gekomen. Het moest daarom zo blijven als het was, met alle kwaliteiten en fouten. Op vragen van de gearriveerde auteur André Gide antwoordde hij, dat als hij zichzelf zou analyseren hij niet meer zou kunnen schrijven.[27] Ondanks zijn intuïtieve manier van werken, documenteerde Simenon zich regelmatig. Voor sommige romans maakte hij gebruik van het materiaal van juridische processen. Bij het schrijven van Les anneaux de Bicêtre (De klokken van Bicêtre), dat in een Parijs hospitaal speelt, wilde hij precies de gang van zaken daar weten. Het in een verhaal verwerken van mensen en plaatsen, die hij gekend had, leidde nog al eens tot herkenning, met soms de dreiging van een proces tot gevolg. Typerend voor Simenon was zijn belangstelling voor de mens. Maigret is een speurder met begrip voor de dader, een politieman, die als een soort dokter naar diens zwakten zoekt. De schrijver bezat een levendige belangstelling voor criminele, medische en psychologische diagnostiek en las mede daarom ook Tsjechov en William Somerset Maugham, auteurs die arts waren geweest. Die belangstelling was wederzijds: de beroemde psychiater Carl Gustav Jung had het volledige romanwerk van Simenon, met aantekeningen, in zijn kast staan.[28] Het succes van zijn boeken bracht Simenon een uitgever in een hoger literair echelon: Gallimard. Hoewel deze door de snelle productie van de schrijver nauwelijks de tijd kreeg reclame voor de titels te maken, verkochten deze goed. De omzet van zijn psychologische romans was beduidend minder. In literaire kring werd hij maar met moeite geaccepteerd: hij schreef te gemakkelijk, het kon daarom niet goed zijn. Waarschijnlijk had deze weerwil te maken met het feit, dat een belangrijke literatuurprijs, de Prix Renaudot, voor de roman Le Passagier de Polarys, aan zijn neus voorbijging. Maar de kracht van zijn verhalen viel op. In 1938 stond gemiddeld elke dag een artikel over hem in de Franse pers. Daar verscheen ook een aantal van zijn romans eerst als feuilleton. Ook buitenlandse uitgevers ontdekten hem. Eind jaren dertig was hij de meest vertaalde levende Franse auteur. Internationaal was hij dit begin jaren vijftig.[29] André Gide, André Thérive en Robert Brasillach behoorden tot de eerste schrijvers die hem erkenden als groot auteur. André Gide was gefascineerd door de creativiteit van Georges Simenon en begon na hun ontmoeting met hem te corresponderen. Hij volgde Simenons ontwikkeling als schrijver nauwgezet vanaf het ogenblik dat deze succes oogstte met zijn politieromans. Hij bestudeerde zijn schrijfstijl en technieken en plaatste notities in de marges, tot hij ten slotte in 1941 verklaarde: "Simenon est un romancier de génie et le plus vraiment romancier que nous ayons dans notre littérature d'aujourd'hui" ("Simenon is een geniaal romanschrijver en de meest waarachtige romancier uit de hedendaagse literatuur"). In Frankrijk werd hij opgenomen in het Legioen van Eer. In 1951 werd Simenon verkozen tot lid van de Académie royale de langue et de littérature françaises de Belgique. Een teken van grote waardering was ook zijn benoeming tot voorzitter van de Mystery Writers of America. Maar Frans kandidaat voor de Nobelprijs voor Literatuur werd hij niet, al was daar wel herhaaldelijk sprake van. Sinds 2003, het jaar waarin Simenon 100 jaar zou zijn geworden, worden zijn boeken uitgegeven in de beroemde Pléiade-reeks. Naast de detectives over Maigret schreef Simenon een groot aantal andere romans. In totaal wordt zijn oeuvre op zo'n 500 boeken geschat. Simenon is een van de meest gelezen auteurs van de twintigste eeuw en ook een van de meest verfilmde. Zijn romans hebben ondertussen een half miljard lezers gevonden.[30] Het personage "commissaris Maigret" maakte zijn debuut in 1929. Simenon publiceerde toen op verzoek van Joseph Kessel een reeks van detectiveverhalen in La Maison de l'inquiétude. Een van de eerste zes romans van de serie die hij aan uitgeverij Fayard aanbood, was Pietr-le-Letton (1931), in 1930 geschreven aan boord van de Ostrogoth. Niet alleen is dit het boek waarin Maigret zijn eerste officieel onderzoek leidt, het is ook de eerste roman die Simenon onder eigen naam publiceerde. In totaal schreef Simenon 103 romans en korte verhalen over Maigret. Volgens de overlevering[31] creëerde Simenon het personage Maigret in Delfzijl tijdens een van zijn bootreizen in 1929. In september 1929 arriveert Simenon, in het gezelschap van zijn vrouw Tigy, met zijn schip Ostrogoth in Delfzijl. Vanwege een lek in het schip brengt Simenon de boot voor reparatie naar een scheepswerf aan het Damsterdiep. Een vervallen schip in het Damsterdiep wordt daarna zijn werkkamer. Hier ontstaat zijn eerste boek in de Maigretreeks: Pietr-le-Letton (Maigret en de onbekende wreker). Deze versie over de geboorte van het romanpersonage Maigret wordt echter weersproken door een interview dat Simenon gaf op 1 juli 1932 in La République.[32]Daarin vertelt hij dat het idee voor het scheppen van een Franse commissaris ontstond tijdens een bootreis naar Noorwegen.[33] Uitgever Fayard liet de eerste Maigret eerst in 13 delen verschijnen (in de periode van 19 juli tot 11 oktober 1930) in zijn weekblad Ric Rac, voordat hij publicatie in boekvorm overwoog. Het boek verscheen ten slotte in het voorjaar van 1931. Simenons laatste 'Maigret' (Maigret et monsieur Charles) werd in 1972 gepubliceerd. In totaal verschenen 103 titels, romans en korte verhalen. In de periode 1931-1972 verschenen er in totaal 117 romans durs van Simenon. Het zijn meer literair geconstrueerde en stilistisch verfijnde romans, waarin Maigret niet voorkomt en Simenon zijn personages meer psychologische diepgang geeft. Le passager du Polarlys (1930) Le Relais d’Alsace (juli 1931) La maison du canal (1933) Les fiançailles de M. Hire (1933) Le coup de lune (1933) L’homme de Londres (1934) Quartier nègre (1935) Ceux de la soif (1935) 45° à l’ombre (1936) Les demoiselles de Concarneau (1936) L’assassin (1937) Le testament Donadieu (1937) L’homme qui regardait passer les trains (1938) La Marie du port (1938) Le bourgmestre de Furnes (1938) Les sœurs Lacroix (1938) La veuve Couderc (1940) La vérité sur Bébé Donge (1940) Malempin (1940) Les rapports du gendarme (1941) Le voyageur de la Toussaint (1941) Pedigree (1943) L’aîné des Ferchaux (1943) La révolte du Canari (1944) Le deuil de Fonsine (januari 1945) Madame Quatre et ses enfants (januari 1945) Le cercle des Mahé (1945) La maison des sept jeunes filles (1945) Trois chambres à Manhattan (1946) Un certain monsieur Berquin (augustus 1946) L’escale de Buenaventura (augustus 1946) Le petit restaurant des Ternes (januari 1947) Le petit tailleur et le chapelier (maart 1947) Le clan des Ostendais (1947) La neige était sale (1948) Les fantômes du chapelier (1949) Le temps d’Anaïs (1950) Les volets verts (1950) Un nouveau dans la ville (1950) Sept petits croix dans un carnet (september 1950) La mort de Belle (1951) Antoine et Julie (1952) Le grand lot (1953) Le grand Bob (1954) Le châle de Marie Dudon (1954) Le petit homme d'Arkhangelsk (1956) Les gens d'en face (1957) Le passage de la ligne (1958) Dimanche (1958) La vieille (1959) Le veuf (1959) Le roman de l'homme (1959) Betty (1960) Le train (1961) Les anneaux de Bicêtre (1962) Le petit saint (1964) La chambre bleue (1964) Le train de Venise (1965) La mort d’Auguste (1966) Lettre à mon juge (1967) Le riche homme (1970) Quand j’étais vieux (1970) Lettre à ma mère (1974) 103: De horlogemaker van Everton (L’horloger d’Everton) 115: De man van Oebangi/Het einde van een gentleman (L’aîné des Ferchaux) 147: De zoon (Le fils) 148: De neger (Le nègre) 168: In geval van nood (En cas de malheur) 188: Striptease (Strip-tease) 206: De president (Le président) 250: Zondag (Dimanche) 278: De merel in de tuin (Le petit homme d’Archangelsk) 281: De begrafenis van meneer Bouvet (L’enterrement de monsieur Bouvet) 297: De oude dame (La vieille) 344: De weduwnaar (Le veuf) 399: De roman van de mens (Le roman de l'homme) 404: Het zwarte balletje (La boule noire) 410: De teddybeer (L’ours en peluche) 455: Tante Jeanne (Tante Jeanne) 456: Brief aan mijn rechter (Lettre à mon juge) 499: Betty (Betty) 517: De trein (Le train) 545: De gebroeders Rico (Les frères Rico) 546: Het bloedspoor in de sneeuw (La neige était sale) 569: Drie kamers op Manhattan (Trois chambres à Manhattan) 570: De deur (La porte) 619: Over de scheidslijn (Le passage de la ligne) 620: Schele Marie (Marie qui louche) 650: De spoken van de hoedemaker (Les fantômes du chapelier) 681: De anderen (Les autres) 682: Antoine en Julie (Antoine et Julie) 699: De klokken van Bicetre (Les anneaux de Bicêtre) 715: Vier fatale dagen (Les quatre jours du pauvre homme) 738: De groene luiken (Les volets verts) 791: De blauwe kamer (La chambre bleue) 792: Stoplicht (Feux rouges) 812: De man met het hondje (L’homme au petit chien) 853: De ijzeren trap (L’escalier de fer) 854: Leven met Anais (Le temps d’Anais) 883: Als een nieuw begin (Un vie comme neuve) 884: De zaak Louis Bert (Cours d’assises) 956: Voortvluchtig (L’évadé) 957: 45 graden in de schaduw (45 à l’hombre) 982: De bananen toerist (Touriste de bananes) 999: Negerwijk (Quartier nègre) 1000: Het kasteel van Roodezand / Maigret en de zaak Nahour 1001: De trein uit Venetië (Le train de Venise) 1057: De dood van Auguste (La morte d’Auguste) 1078: De moordenaar (L’assassin) 1103: De schipbreukelingen (Les rescapés du Télémaque) 1104: De man die de treinen voorbij zag gaan (L’homme qui regardait passer les trains) 1124: De verdwijning van meneer Monde (La fuite de M. Monde) 1143: De verhuizing (Le déménagement) 1144: De drie misdaden van mijn vrienden (Les trois crimes de mes amis) 1202: Doodlopende weg (Chemin sans issue) 1203: De meisjes van Concarneau (Les demoiselles de Concarneau) 1226: De schokgolf (Le coup de vague) 1227: De hand (La main) 1251: De medeplichtigen (Les complices) 1252: De weduwe Couderc (La veuve Couderc) 1299: De rode ezel (L’âne rouge) 1300: Grote Bob (Le grand Bob) 1325: Ongestrafte misdaad (Crime impuni) 1362: November (Novembre) 1363: De man uit Londen (L’homme de Londres) 1390: De dood van Belle (La mort de Belle) 1403: De rijkaard (Le riche homme) 1442: De verdwijning van Odile (La disparition d’Odile) 1443: Een nieuweling in de stad (Un nouveau dans la ville) 1466: Uitgeput (Au bout de rouleau) 1477: De glazen kooi (Le cage de verre) 1478: Donkere regen (Il pleut bergère) 1498: De waarheid over Bebe Donge (La verite sur Bébé Donge) 1499: De poes (Le chat) 1509: De schuldelozen (Les innocents) 1543: Het huis aan de overkant (La fenêtre des Rouet) 1544: De vogelvrije (L’outlaw) 1806: Het geval de muis (Monsieur la souris) 2105: De burgemeester van Veurne (Le bourgmestre de Furnes) Simenon is geboren op vrijdag de 13e, maar zijn bijgelovige moeder heeft de 12e februari laten aangeven. Dit is beschreven in de autobiografische roman Pedigree. Op 2 maart 1922 werd de 24-jarige Joseph Jean Klein gevonden, met een strop opgehangen aan de deurklink van de Sint-Foillankerk te Luik. Deze Klein maakte met Simenon deel uit van een kunstenaarsgroep "La Caque". Deze groep van bohémiens experimenteerde met verdovende middelen en grensoverschrijdend gedrag. Klein was daarbij vaak het slachtoffer van psychologische drukmiddelen. Simenon was degene die Klein de voorgaande avond voor het laatst had gezien, toen hij hem naar zijn schamele behuizing had gesjouwd. Klein was door drank en verdovende middelen onmachtig geweest. De jonge Simenon schreef reeds diezelfde ochtend een artikel in de "Gazette" over de zelfmoord. Later verwerkte hij deze gebeurtenissen in de Maigret-roman Le pendu de SaintPholien (Nederlandse titel: Maigret en het lijk aan de kerkdeur). Op 3 september 1966 onthulde Simenon in Delfzijl een standbeeld van 'commissaris Maigret', gemaakt door de Hilversumse beeldhouwer Pieter d'Hont. Bij de onthulling van het beeld waren Maigretvertolkers uit vier landen aanwezig, waaronder de Nederlander Jan Teulings.[34] Simenon heeft langs moederskant nog banden met Limburg. Zo heeft hij een aantal dagen in een huis in Elen gelogeerd, wat hem geïnspireerd heeft tot de roman La Maison du canal (Het huis aan het kanaal). In dit boek situeert hij het huis foutief in Neeroeteren(het ligt wel vlak bij de gemeentegrens). Dat zijn voorouders langs vaderszijde tevens lang in de streek van het Belgisch Limburgse Riemst (voornamelijk hier in de dorpen Riemst, Herderen, Vlijtingen en Lafelt) hebben gewoond, was voor hem een verrassing. In Riemst leefden de Simenons geconcentreerd in Vlijtingen, waar ze tweehonderd jaar lang Nederlands spraken, Vlaamse namen droegen en trouwden met plaatselijke meisjes. In een van zijn honderden romans vermeldt Georges Simenon wel dat zijn familie voor haar vestiging in Luik afkomstig was van Vlijtingen maar volgens hem was zijn verste voorvader hier een Franse soldaat uit Bretagne of Normandië, die tijdens krijgsverrichtingen in de Napoleonse periode zijn hart zou hebben verloren aan een Vlijtingse schone. Dit blijkt evenwel niet kloppen. Omstreeks 1875 verhuisde zijn grootvader Christiaan (in Luik verfranste Christiaan zijn naam in Chrétien; geboren in 1841 te Vlijtingen) samen met zijn broer Lambertus naar het Luikse. Onder impuls van zijn vrouw Marie Catherine Moors (tevens geboren in Vlijtingen) werkt Chrétien zich in enkele jaren tijd op van ongeletterde dagloner tot gebrevetteerd hoedenmaker, een handelaar met enig aanzien in Outre-Meuse. De Luiks-Limburgse afstammingshaard van de Simenons bevindt zich in een regio die zich uitstrekt van de stad Luik en zo verder in noordelijke richting, over Herstal en Rocourt, de Jekervallei tussen Glons en Eben-Emael, tot in de Limburgse streek met de driehoek van de dorpen Riemst-HerderenVlijtingen. In 2005 werd Simenon genomineerd voor de titel van De Grootste Belg. In de Vlaamse versie eindigde hij op nr. 77, in de Waalse op nr. 10. Op 18 april 2007 bracht de veiling van de collectie Menguy € 121 000 op. Menguy was een kenner van Simenons werk. De geveilde collectie omvatte fotomateriaal, autogrammen, 75 romans en persoonlijke zaken van de auteur.[35] Het boek Les Dossiers de l'Agence "O" (1943) van Simenon werd bij Bruna uitgebracht als Georges Simenon Omnibus in 1968 met op de band de titel Het Agentschap O, Veertien Maigretverhalen. Maigret komt echter in deze verhalen in het geheel niet voor: de directeur van agentschap O is de exinspecteur van de Parijse recherche Joseph Torrence. Ooit beweerde Simenon tegenover de filmer Federico Fellini dat hij een vrouwenliefhebber was en met meer dan tienduizend vrouwen het bed had gedeeld
04 sep 1886 Geronimo (Gila Wilderness, Arizona, 16 juni 1829 – Fort Sill, Oklahoma, 17 februari 1909) was een Noord-Amerikaanse indianenleider, behorende tot de stam van de Apaches, meer bepaald de Chiricahua-Apaches. Zijn Apachenaam luidde 'Goyaałé' (hij die geeuwt). De naam Geronimo is hiervan een verbastering. Hij ontsnapte diverse keren uit het reservaat van San Carlos, dat door de Amerikaanse regering aan de Chiricahua-Apaches was toegewezen. Telkens werd hij door het Amerikaanse leger opgespoord, eerst onder de leiding van generaal George Crook (1883–1884), daarna onder de leiding van kolonel Nelson A. Miles (1884–1886). Geronimo gaf zich uiteindelijk definitief over in september 1886; er was een troepenmacht van ongeveer 5000 man nodig om 36 indianen te vangen. Alle Chiricahua-Apaches werden naar Florida gedeporteerd. In 1894 werden ze 'vrijgelaten' en naar Oklahoma gebracht waar Geronimo zijn laatste jaren doorbracht als boer en verkoper van souvenirs aan toeristen. Ook werd hij er lid van de gereformeerde kerk. Geronimo's angst dat zijn volk zou uitsterven, was terecht. Destijds waren er meer dan 1.200 Chiricahua. Tegen de tijd dat ze werden vrijgelaten waren er nog 265 over. Volgens zijn naasten speet het Geronimo dat hij zich aan Miles had overgegeven en dat hij niet tot aan de laatste man het had uitgevochten in de Sierra Madre. Op een winternacht in 1909 viel Geronimo, toen 79 jaar oud, van zijn paard. Hij lag tot de volgende ochtend in een greppel en stierf een paar dagen later aan een longontsteking. Op zijn sterfbed somde Geronimo de namen op van zijn krijgers. Hij werd begraven op het Apache-kerkhof van Fort Sill, te midden van 300 Chiricahua. Achterkleinzoon Harlyn Geronimo voert een juridische strijd om het lichaam van zijn overgrootvader te kunnen herbegraven op diens geboortegrond in Arizona. Maar volgens een hardnekkig gerucht zijn de schedel en enkele botten van de Apacheleider in 1918 geroofd door een dispuut van Yale-studenten genaamd Skull and Bones. Een van de grafschenners zou Prescott Bush zijn geweest, vader en grootvader van twee Amerikaanse presidenten.[1] Geronimo was tevens de codenaam voor de militaire missie die de Verenigde Staten op 1 mei 2011 uitvoerden om Osama bin Ladengevangen te nemen of te doden in zijn vermoedelijke schuilplaats in Abbottabad (Pakistan)
04 sep 1981 Beyoncé Giselle Knowles-Carter (Houston (Texas), 4 september 1981) is een Amerikaanse r&bzangeres, songwriter, actriceen modeontwerpster. Geboren en opgegroeid in Houston nam ze als kind deel aan diverse zang- en danswedstrijden en verwierf eind jaren 1990 bekendheid als leadzangeres van de r&b-meisjesgroep Destiny's Child. Met haar vader Mathew Knowles als manager werd de groep een van 's werelds bestverkopende meidengroepen ooit. Gedurende een onderbreking in het bestaan van de groep bracht Beyoncé haar debuutalbum Dangerously in Love (2003) uit, waarmee ze wereldwijd haar naam als soloartiest vestigde; het werd 11 miljoen keer verkocht en leverde vijf Grammy Awards op, naast de twee singles Crazy in Loveand Baby Boy die de eerste plaats van de Amerikaanse Billboardlijst haalden. Na het uit elkaar vallen van Destiny's Child in juni 2005 bracht Beyoncé haar tweede soloalbum uit, B'Day (2006), dat de hits Déjà Vu, Irreplaceable en Beautiful Liar opleverde. Ook waagde ze zich aan het acteren, met een voor de Golden Globe Awardgenomineerde rol in Dreamgirls uit 2006, en rollen in The Pink Panther uit 2006 en Obsessed uit 2009. Zowel haar huwelijk met rapper Jay Z als haar typering van Etta James in de film Cadillac Records uit 2008 oefenden invloed uit op haar derde album, I Am... Sasha Fierce (2008), waarmee ze haar alter ego Sasha Fierce aan de openbaarheid prijsgaf en in 2010 zes Grammy Awards won, een recordaantal voor een vrouwelijke artiest, waaronder de Song of the Year voor Single Ladies (Put a Ring on It). Vervolgens laste Beyoncé een carrièrepauze in en nam het management van haar carrière in eigen handen. Haar vierde album 4uit 2011 was minder scherp van toon en laat invloeden horen uit de jaren 70 (funk), de jaren 80 (pop), alsmede de jaren 90 (soul).[1] Haar vijfde studioalbum, Beyoncé (2013), kreeg lovende recensies en onderscheidde zich van eerdere uitgaven door de experimentele productie en het aanroeren van donkere thema's. Beyoncé is het gezicht van haar eigen kledinglijn House of Deréon. Beyoncé, naar eigen zeggen een "modern-day feminist",[2] schrijft nummers die vaak thema's als liefde, relaties en monogamie behandelen, evenals vrouwelijke seksualiteit en onafhankelijkheid. Op het podium hebben haar dynamische optredens en geavanceerde choreografie haar onder het publiek en recensenten de reputatie bezorgd een van de beste entertainers in de tegenwoordige popmuziek te zijn. In de eerste achttien jaar van haar loopbaan heeft ze meer dan 100 miljoen albums als soloartiest verkocht,[3] en nog eens 60 miljoen met Destiny's Child,[4] [5] waarmee ze een van de bestverkopende artiesten aller tijden is.[6] [7] Ze heeft 20 Grammy Awards gewonnen en is de meest genomineerde vrouw in the geschiedenis van de Grammy's. The Recording Industry Association of America erkent haar als de Top Certified Artist in Amerika van het eerste decennium van 2000.[8] In 2009 riep Billboard haar uit tot de beste vrouwelijke artiest van het eerste decennium uit 2000 en tot artiest van het millennium in 2011.[9] [10] Het tijdschrift Time nam haar zowel in 2013 als 2014 op in de lijst van 100 invloedrijkste mensen ter wereld. Beyoncé Giselle Knowles werd geboren in Houston als kind van Celestine Ann "Tina" (meisjesnaam Beyincé), een kapster en eigenaresse van een salon, en Mathew Knowles, die verkoopmanager bij Xerox was.[11] De naam Beyoncé is een hommage aan de meisjesnaam van haar moeder.[12] Haar jongere zus Solange is eveneens zangeres. Vader Mathew is een Afro-Amerikaan, terwijl de uit de creoolse populatie van Louisiana afkomstige moeder Tina kan bogen op Afrikaans, Indiaans, Frans, en voor 1/16e Iers bloed.[12] Beyoncé doorliep de St. Mary's Elementary School in Fredericksburg (Texas), waar ze danslessen volgde. Haar zangtalent werd ontdekt toen dansinstructeur Darlette Johnson een lied begon te neuriën en zij het inclusief de hoogste noten afmaakte.[13] Op haar zevende won Beyoncé een talentenjacht op school met een uitvoering van John Lennon's Imagine, waarbij ze de vijftien- en zestienjarige deelnemers versloeg.[14] [15] In de herfst van 1990 begon Beyoncé aan de Parker Elementary School, een muziekschool in Houston, waar ze bij het schoolkoor ging.[16] Ook bezocht ze de High School for the Performing and Visual Arts[17] en later Alief Elsik High School.[12] [18] Verder was Beyoncé lid van het koor van de St. John's United Methodist Church, waar ze twee jaar solist was.[19] Op achtjarige leeftijd deden Beyoncé en haar vriendin Kelly Rowland mee aan een auditie voor een meisjesgroep en ontmoette daar LaTavia Roberson.[20] Samen met drie andere meisjes werden ze in de groep Girl's Tyme gezet om te rappen en dansen in het talentenjachtcircuit van Houston.[21] Nadat hij de groep had gezien, nam r&b-producer Arne Frager hen mee naar zijn studio in het noorden van Californië en gaf ze een plek in Star Search, destijds het grootste talentenjachtprogramma op de Amerikaanse televisie. Girl's Tyme won echter niet en Beyoncé vond later dat hun lied niet goed was. [22] [23] In 1995 zegde Beyoncés vader zijn baan op om manager van de groep te worden.[24] Hierdoor liep het inkomen van Beyoncés familie met de helft terug en de ouders waren gedwongen apart te gaan wonen.[12] Mathew bracht de originele bezetting terug tot vier personen en de groep bleef optreden als openingsnummer voor gevestigde r&b-meidengroepen.[20] Na enkele audities sloot de groep een contract met Elektra Records en verhuisde voor enige tijd naar Atlanta Records om aan hun eerste opname te werken, maar het label liet hen vallen.[12] Het gevolg was dat de verhoudingen binnen de familie meer onder spanning kwamen te staan en Beyoncés ouders uit elkaar gingen. Op 5 oktober 1995 tekende Dwayne Wiggins' maatschappij Grass Roots Entertainment de groep. In 1996 begonnen de meisjes aan het opnemen van hun debuutalbum onder een overeenkomst met Sony Music en kwamen de ouders weer samen. Kort daarop tekende de groep een contract bij Columbia Records.[14] In 1996 veranderde de groep haar naam in Destiny's Child, naar een passage in het Bijbelboek Jesaja. [25] In 1997 debuteerde Destiny's Child bij een grote platenmaatschappij met het nummer Killing Time op de soundtrack voor de film Men in Black uit 1997.[23]Het jaar daarop bracht de groep hun Destiny's Child getitelde debuutalbum uit[22] en hadden zij hun eerste grote hit met No, No, No. De groep raakte nu gevestigd en het redelijk verkopende album leverde hen drie Soul Train Lady of Soul Awards op: voor Best R&B/Soul Album of the Year, Best R&B/Soul or Rap New Artist en Best R&B/Soul Single voor No, No, No. Het tweede, meermaals met platina bekroonde album The Writing's on the Wall verscheen in 1999, met daarop enkele van de bekendste nummers van de groep, zoals Bills, Bills, Bills (hun eerste Amerikaanse nummer 1-single), Jumpin' Jumpin en Say My Name, welk laatste nummer hun succesvolste en een herkenningsnummer van de groep werd. Say My Name won de Grammy Award voor Best R&B Performance door een zangduo of -groep en de Grammy Award voor Best R&B Song op de 43e editie van de Grammy Awards.[20] Van het album The Writing's on the Wall werden wereldwijd meer dan acht miljoen exemplaren verkocht.[22] In deze periode nam Beyoncé een duet op met Marc Nelson, een van de oorspronkelijke groepsleden van Boyz II Men, After All Is Said and Done voor de soundtrack van de film The Best Man uit 1999.[26] De manier waarop Mathew het management van de groep vervulde, leidde tot onvrede bij LeToya Luckett en Roberson. Zij werden uiteindelijk vervangen door Farrah Franklin en Michelle Williams. [20] Na de breuk raakte Beyoncé in een depressie omdat zij in de media, in blogs en door critici verantwoordelijk werd gehouden.[27] Rond deze tijd verbrak ook haar vriend de relatie.[28] De depressie duurde enkele jaren, gedurende welke ze af en toe haar slaapkamer dagenlang niet verliet en weigerde te eten.[29] Naar eigen zeggen had Beyoncé moeite om over haar depressie te praten omdat Destiny's Child net zijn eerste Grammy Award had behaald en daarom vreesde ze dat niemand haar au sérieux zou nemen.[30] Later zou Beyoncé haar moeder noemen als degene die haar erbovenop hielp.[29] Franklin werd uit de groep gezet en alleen Beyoncé, Rowland en Williams bleven over.[31] Destiny's Child was succesvol van 1997 tot 2005. De liedjes waren voornamelijk van het genre r&b. In 2003 bracht Knowles haar eerste soloalbum Dangerously in Love uit, dat wereldwijd meer dan twaalf miljoen keer verkocht werd. Voor dit album werkte ze samen met onder anderen Missy Elliott, Sean Paul en Jay Z. De eerste single, Crazy in Love, was een groot wereldwijd succes: het kwam op nummer 2 in Nederland, 1 in de Verenigde Staten en in de top 10 in bijna alle landen. De volgende singles waren eveneens succesvol – Baby Boy en Naughty Girl haalden de top tien, en Me, Myself and I piekte op 14. In de Verenigde Staten kwamen alle vier singles in de top vijf. Met dit album won ze vijf Grammy's op één avond. Haar tweede album heette B'Day en kwam uit op 4 september 2006, haar vijfentwintigste verjaardag. Het album werd binnen twee weken na voltooiing van de opnamen van de film Dreamgirls opgenomen. Het album kwam in de Amerikaanse Billboard 200 op nummer 1 binnen met meer dan 541.000 verkochte exemplaren in de eerste week. In april 2007 bracht ze B'Day opnieuw uit, onder de naam B'Day Deluxe Edition – deze uitgave heeft een iets andere tracklist dan de eerste versie van het album. De luxe-editie (Deluxe Edition) bevat onder andere Spaanstalige liedjes en een duet met zangeres Shakira, Beautiful Liar. In november 2008 bracht Knowles haar derde soloalbum I Am... Sasha Fierce uit. In een interview zei producer Rodney Jerkins dat het album was geïnspireerd op de film Cadillac Records, waarvoor Knowles was gecast om de rol van Etta James te vertolken.[bron?] Het album is onderverdeeld in twee cd's. Het eerste deel van het album, I am..., bevat vooral rustige nummers waarin Knowles' vocale prestaties de boventoon voeren. Het tweede deel van het album, Sasha Fierce, bevat uptemponummers. Ook in het fotoboekje bij de cd wordt een onderscheid gemaakt tussen Knowles en Sasha Fierce; voor het I Am...-deel poseert ze rustig in sobere kledij, terwijl ze voor Sasha Fierce in motorjack en met zwaardere make-up lustig in de camera kijkt. In oktober 2008 kwamen de eerste twee singles van het album uit: If I Were a Boy (I Am...) en Single Ladies (Put a Ring on It) (Sasha Fierce). Knowles was daarmee een van de eerste artiesten die twee singles tegelijkertijd uitbracht. De singles hadden beide hun videopremière op het internet. Tijdens haar I Am... Tour trad ze op 2 en 3 mei 2009 op in Nederland en op 7 mei in België. De tournee eindigde in juni 2010. Op het album staat ook het nummer Videophone, dat ze samen met Lady Gaga uitbracht. De videoclip kwam in november 2009 uit. De eerste single van het album 4 was Run the World (Girls) en verscheen op 21 april 2011. Eén dag nadat het nummer was uitgebracht, debuteerde Run the World al op nummer 60 in de Single Top 100. De volgende week schoot het naar nummer acht, de hoogste positie. Het bijbehorende album werd uitgebracht op 24 juni in Nederland en op 28 juni in de Verenigde Staten. De tweede single was Best Thing I Never Had. Het nummer kwam binnen op nummer 70 in de Single Top 100. Andere singles waren Love on Top, Countdown en End of Time. 4 kwam binnen op nummer twee in de Nederlandse Top 100. Hij haalde de nummer 1-positie in de VS, het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Ierland, Zwitserland en Zuid-Korea. Op 12 december 2013, vlak voor middernacht, bracht Knowles exclusief via iTunes haar vijfde studioalbum Beyoncé uit, dat 14 liedjes en 17 muziekvideo's bevat. Vanaf 20 december was het album in de winkels beschikbaar. De eerste single van het album was XO. Op 24 november 2014 kwam de Platinum Edition van Beyoncé uit. Het is een box die bestaat uit twee cd's en twee dvd's, met onder meer twee nieuwe singles, vier remixes, HBO X10 Live en het oorspronkelijke Beyoncé-album Op 6 april 2016 kwam de single Formation uit, als voorproefje van het op 23 april 2016 verschenen album Lemonade, dat 12 tracks bevat. Lemonade is het tot nu toe meest geprezen album van de zangeres en werd genomineerd voor negen Grammy Awards en won de Award voor Beste Urban Contemporary Album en beste muziekvideo Beyoncés vader was vanaf het begin van haar loopbaan tot maart 2011 haar zakelijk manager en haar moeder was haar stiliste. Knowles is methodiste en trouwde op 4 april 2008 in besloten kring met Jay Z. Op 7 januari 2012 werd in het Lenox Hill Hospital te New York hun dochter geboren.[32] Op 18 juni 2017 werd bekend dat Beyoncé een tweeling had gekregen.[33 Knowles is ook actief als actrice. Zo speelde ze onder andere een hoofdrol in het derde deel van Austin Powers en in 2006 in The Pink Panther. In 2006 kwam tevens Dreamgirls uit in de bioscoop. In deze film speelt Knowles samen met Eddie Murphy, Jamie Foxx en American Idol-finaliste Jennifer Hudson. Knowles figureerde verder in de film Cadillac Records, waarin zij de rol van blueszangeres Etta James vertolkt. Voor deze rol werd ze gecoacht door Etta James zelf en moest ze zeker acht kilo aankomen. De film kwam eind december 2008 uit in Amerika. In 2009 kwam de film Obsessed uit, een thriller waarin Knowles de hoofdrol vertolkt als Sharon. In de Amerikaanse animatiefilm Epic sprak ze de stem in van Queen Tara. Knowles is opgegroeid met de muziek van Anita Baker en Luther Vandross, met wie ze later een duet opnam. Beyoncé gebruikt ook invloeden in haar muziek van Amerikaanse artiesten als Prince, Aretha Franklin, Mariah Carey, Whitney Houston, Janet Jackson, Michael Jackson, Mary J. Blige, Diana Ross, Donna Summer en Tina Turner, met wie zij samen optrad tijdens de uitreikingsceremonie van de Grammy Awards in 2008. Beyoncés muziek wordt omschreven als een moderne vorm van r&b maar is ook beïnvloed door muziekgenres als dancepop, pop en soul. Bovendien nam de zangeres een aantal liedjes op in het Spaans voor haar opnieuw uitgekomen tweede soloalbum B'Day. Met Destiny's Child had zij al eerder een Spaans nummer opgenomen. In haar jeugd kreeg Beyoncé op school Spaanse les, maar tegenwoordig spreekt zij slechts een paar woorden Spaans. Voor de opname van de Spaanse nummers werd zij per telefoon gecoacht door Rudy Perez. Tijdens de uitreiking van de Oscars zong zij een keer in het Frans. In 2010 introduceerde Beyoncé haar eigen parfum, genaamd Beyoncé Heat. Eerder speelde ze al een rol in televisiereclame voor parfums van Tommy Hilfiger en Emporio Armani. Een vervolg op Beyoncé Heat volgde in 2011: Heat Rush. De derde geur in de reeks was Midnight Heat, uitgebracht in 2012. Naast deze reeks verschenen nog meer geuren
Op 4 september 1888 registreert de Amerikaan George Eastman de naam Kodak, en krijgt octrooi voor een fotocamera, die een filmrolletje gebruikt. In het begin wordt de box als het rolletje vol is teruggebracht naar de winkel. Later kan het rolletjesimpel door de gebruiker verwisseld worden. Het produkt zal door het eenvoudige mechanisme snel gebruikt worden door de grote massa (lees middenklasse), en in het begin van de 20ste eeuw een van de populairste industriële producten zijn. Het formaat van de negatieven (6x6 cm.) zal lang de standaard zijn. De Eastman Kodak Company (kortweg Kodak genoemd ) is een Amerikaans technologiebedrijf dat beeldverwerkingsproducten produceert met zijn historische basis op het gebied van fotografie. Het hoofdkantoor van het bedrijf bevindt zich in Rochester, New York en is opgericht in New Jersey . [4] Kodak biedt verpakkingen, functioneel drukwerk, grafische communicatie en professionele diensten voor bedrijven over de hele wereld. De belangrijkste bedrijfssegmenten zijn printsystemen, Enterprise Inkjet Systems, Micro 3D Printing en Packaging, Software and Solutions en Consumer en Film. [5] [6] [7] Het is vooral bekend voor fotografische filmproducten . Kodak werd opgericht door George Eastman en Henry A. Strong op 4 september 1888. Gedurende het grootste deel van de 20e eeuw had Kodak een dominante positie in de fotografische film. De alomtegenwoordigheid van het bedrijf was zodanig dat de slogan ' Kodak moment ' het gewone lexicon binnenging om een persoonlijke gebeurtenis te beschrijven die naar verluidt voor het nageslacht moest worden opgenomen. [8] Kodak begon aan het eind van de jaren negentig financieel te strijden, als gevolg van de daling van de verkoop van fotografische films en de traagheid ervan bij de overgang naar digitale fotografie . [9] Als onderdeel van een strategie voor omkering begon Kodak zich te concentreren op digitale fotografie en digitaal printen en probeerde hij inkomsten te genereren door middel van agressieve octrooigeschillen. [10] [11] In januari 2012 heeft Kodak Chapter 11 faillissementsbescherming aangevraagd bij de District Court van de Verenigde Staten voor het zuidelijke district van New York . [12] [13] [14] In februari 2012 kondigde Kodak aan dat het zou stoppen met het maken van digitale camera's, pocketvideocamera's en digitale fotolijsten en zich zou richten op de markt voor digitale beeldvorming van bedrijven. [15] In augustus 2012 kondigde Kodak zijn voornemen aan om zijn fotografische film , commerciële scanners en kioskoperaties te verkopen als een maatregel om uit faillissement te komen, maar niet voor filmfilmoperaties . [16] In januari 2013 keurde de Rekenkamer de financiering goed voor Kodak om medio 2013 failliet te gaan. [17] [18] Kodak verkocht veel van zijn patenten voor ongeveer $ 525.000.000 aan een groep bedrijven (waaronderApple , Google, Facebook, Amazon , Microsoft , Samsung , Adobe Systems en HTC ) onder de namen Intellectual Ventures en RPX Corporation . [19] [20] Op 3 september 2013 kwam het bedrijf failliet omdat het zijn grote erfenis van verplichtingen kwijt was en verschillende bedrijven had verlaten. [21] Personal Imaging en Document Imaging maken nu deel uit van Kodak Alaris , een afzonderlijke onderneming die eigendom is van het in het VK gevestigde Kodak Pension Plan. [22] [23] Vanaf de oprichting door George Eastman in 1888, volgde Kodak de strategie van het scheerapparaat en de messen om goedkope camera's te verkopen en grote marges te maken van verbruiksartikelen - film, chemicaliën en papier. Nog in 1976 had Kodak 90% van de filmverkopen en 85% van de cameraverkopen in de VS. [24] Japanse concurrent Fujifilm betrad de Amerikaanse markt (via Fuji Photo Film USA) met goedkopere films en benodigdheden, maar Kodak geloofde niet dat Amerikaanse consumenten ooit hun merk zouden verlaten. [25] Kodak maakte van de gelegenheid gebruik om de officiële film te worden van de Olympische Spelen van Los Angeles in 1984 ; Fuji won deze sponsorrechten, waardoor het een vaste voet op de markt kreeg. Fuji opende een filmfabriek in de VS en de agressieve marketing en prijsverlaging begon marktaandeel te winnen van Kodak. Fuji ging van een aandeel van 10% in het begin van de jaren 90 naar 17% in 1997. Fuji maakte ook vorderingen op de professionele markt met speciale transparantiefilms zoals Velvia en Provia , die met succes Kodaks kenmerkende professionele product, Kodachrome , concurreerden, maar meer gebruikten economische en gemeenschappelijke E6-verwerkingsmachines die standaard waren in de meeste verwerkingslaboratoria, in plaats van de speciale machines die Kodachrome nodig heeft. Fuji's films vonden al snel ook een voorsprong op de concurrentie in snellopende negatieve films, met een strakkere korrelstructuur. In mei 1995 diende Kodak een verzoekschrift in bij het Amerikaanse ministerie van handel op grond van artikel 301 van de Commerce Act, met het argument dat zijn slechte prestaties op de Japanse markt een rechtstreeks gevolg waren van oneerlijke praktijken die door Fuji werden toegepast. De klacht werd ingediend door de Verenigde Staten bij de Wereldhandelsorganisatie . [26] Op 30 januari 1998 kondigde de WTO een "ingrijpende afwijzing van de klachten van Kodak" aan over de filmmarkt in Japan. De financiële resultaten van Kodak voor het in december 1997 eindigende jaar lieten zien dat de inkomsten van het bedrijf daalden van $ 15,97 miljard in 1996 tot $ 14,36 miljard in 1997, een daling van meer dan 10%; het nettoresultaat ging van $ 1,29 miljard naar slechts $ 5 miljoen voor dezelfde periode. Het marktaandeel van Kodak daalde van 80,1% naar 74,7% in de Verenigde Staten, een éénjaars daling van vijf procentpunten met waarnemers die suggereerden dat Kodak niet snel reageerde op veranderingen en zijn rivalen onderschatte. [9] [27] [28] [28] Hoewel Fuji en Kodak vanaf de jaren zeventig de aankomende dreiging van digitale fotografie erkenden, en hoewel beide op diversificatie als een mitigatiestrategie streefden, was Fuji meer succesvol in diversificatie. [25] Het Kodak 'K' -logo werd geïntroduceerd in 1971. De hier getoonde versie - met de 'Kodak'-naam in een moderner lettertype - werd gebruikt vanaf 1987 tot het stoppen van het logo in 2006. Een herziene versie werd opnieuw geïntroduceerd in 2016. [29] Hoewel Kodak in 1975 een digitale camera ontwikkelde , de eerste in zijn soort, werd het product gedropt uit angst dat het de fotografie-activiteiten van Kodak zou bedreigen. [30] [31] In de jaren 1990 plande Kodak een tien jaar durende reis om over te schakelen naar digitale technologie. CEO George MC Fisher greep [ benodigde verduidelijking ] naar Microsoft en andere nieuwe consumenten merchandisers. De baanbrekende QuickTake digitale consumentencamera's van Apple , geïntroduceerd in 1994, hadden het Apple-label, maar werden geproduceerd door Kodak. De DC20 en DC-25 zijn in 1996 gelanceerd. In het algemeen was er echter weinig implementatie van de nieuwe digitale strategie. Kodaks kernactiviteiten ondervonden geen druk van concurrerende technologieën en omdat Kodak-managers een wereld zonder traditionele film niet konden doorgronden, was er weinig reden om van die koers af te wijken. Consumenten stapten geleidelijk over op het digitale aanbod van bedrijven zoals Sony. In 2001 daalde de filmomzet, die door Kodak werd toegeschreven aan de financiële schokken veroorzaakt door de aanslagen van 11 september . Executives hoopten dat Kodak de overgang naar digitaal zou kunnen vertragen door middel van agressieve marketing. [32] Onder Daniel Carp , Fisher's opvolger als CEO, maakte Kodak zijn intrede in de markt voor digitale camera's, met zijn EasyShare-familie van digitale camera's. Kodak besteedde enorme middelen aan het bestuderen van klantgedrag door uit te vinden dat vooral vrouwen dol waren op het maken van digitale foto's, maar dat ze gefrustreerd waren om ze naar hun computers te verplaatsen. Deze belangrijke onvervulde behoefte van de consument werd een grote kans. Nadat Kodak zijn productontwikkelingsmachine had gestart, bracht het een breed scala aan producten uit die het gemakkelijk maakten foto's via pc's te delen. Een van hun belangrijkste innovaties was een printerstation, waar consumenten hun camera's in dit compacte apparaat konden plaatsen, op een knop konden drukken en hun foto's konden zien uitrollen. In 2005 stond Kodak op nummer 1 in de VS in de verkoop van digitale camera's die 40% steeg tot $ 5,7 miljard. [33] Ondanks de hoge groei slaagde Kodak er niet in om te anticiperen op hoe snel digitale camera's commodities werden, met lage winstmarges, toen meer bedrijven halverwege de jaren 2000 op de markt kwamen. [34] In 2001 bekleedde Kodak de nummer 2-plaats in de verkoop van digitale camera's in de VS (achter Sony ), maar het verloor $ 60 op elke verkochte camera, terwijl er ook een geschil bestond tussen werknemers uit zijn digitale en filmdivisies. [35] De filmactiviteit, waar Kodak hoge winstmarges genoot, daalde in 2005 met 18%. De combinatie van deze twee factoren resulteerde over het algemeen in teleurstellende winsten. [32] De digitale camera's werden al snel onderboden door Aziatische concurrenten die hun aanbod goedkoper konden produceren. Kodak had in 1999 een marktaandeel van 27%, dat in 2003 tot 15% was gedaald. [35] In 2007 was Kodak nummer 4 in de verkoop van digitale camera's in de VS met een aandeel van 9,6% en in 2010 had het 7% als zevende plaats achter Canon , Sony , Nikon en anderen, volgens onderzoeksbureau IDC. [36] Ook werd een steeds kleiner percentage digitale foto's genomen op speciale digitale camera's, die geleidelijk aan in de late jaren 2000 werden verplaatst door camera's op mobiele telefoons, smartphones en tablets . Kodak begon toen met een strategieverschuiving: eerder had Kodak alles in eigen beheer gedaan, maar CEO Antonio Pérez sloot filmfabrieken af en schakelde 27.000 banen uit omdat het zijn productie uitbesteedde. [37] Pérez investeerde zwaar in digitale technologieën en nieuwe diensten die gebruikmaakten van zijn technologische innovatie om de winstmarges te vergroten. [32] Hij heeft ook honderden miljoenen dollars besteed aan het opbouwen van een printerinkoop met hoge marges om de verschrompelende verkoop van films te vervangen. De inktstrategie van Kodak verwierp het bedrijfsmodel voor scheerapparaten en bladen dat werdgebruikt door de dominante marktleider Hewlett-Packard, in die zin dat Kodak-printers duur waren, maar dat de inkt goedkoper was. [38] Vanaf 2011 stonden deze nieuwe lijnen met inkjetprinters op het punt winst te maken, hoewel sommige analisten sceptisch waren omdat de afdrukken geleidelijk waren vervangen door elektronische kopieën op computers, tablets en smartphones. [38] Fotoprinters voor thuisgebruik, snelle commerciële inkjetpersen, workflowsoftware en verpakkingen werden gezien als de nieuwe kernactiviteiten van het bedrijf. De omzet van die vier bedrijven zou in 2013 verdubbeld zijn tot bijna $ 2 miljard aan omzet en zou goed zijn voor 25% van alle verkopen. Hoewel Kodak in augustus 2012 thuis printers noemde als een kernactiviteit, zorgde Kodak eind september ervoor dat Kodak een einde moest maken aan de inkjetmarkt voor consumenten. [39] Kodak is ook naar rechtszaken gegaan om inkomsten te genereren. [10] [11] In 2010 ontving het $ 838 miljoen van octrooilicenties met een schikking met LG . [9] Ondanks de ommekeer in de loop van 2011, heeft Kodak in snel tempo zijn kasreserves opgebruikt, waardoor de vrees voor faillissement ontstond; het had $ 957 miljoen in contanten in juni 2011, een daling ten opzichte van $ 1,6 miljard in januari 2001. [40] In 2011 onderzocht Kodak naar verluidt de verkoop van of licentiëring van zijn enorme patentenportfolio om faillissement te voorkomen. [40] In januari 2012 stelden analisten voor dat het bedrijf failliet zou kunnen gaan, gevolgd door een veiling van zijn octrooien, omdat er naar verluidt in overleg met Citigroup sprake was van financiering door de schuldenaar in bezit . [13] [41] Dit werd bevestigd op 19 januari 2012, toen het bedrijf de Chapter 11- faillissementsbescherming aanvroeg en een kredietfaciliteit van $ 950 miljoen dollar voor 18 maanden van Citigroup verkreeg om het in staat te stellen zijn activiteiten voort te zetten. [12] [13] [14] Onder de voorwaarden van zijn faillissementsbescherming had Kodak een deadline van 15 februari 2013 om een reorganisatieplan op te stellen. [42] In april 2013 toonde Kodak zijn eerste Micro Four Thirds- camera, te produceren door JK Imaging . [43] [44] Op 3 september 2013 kondigde Kodak aan dat het failliet is gegaan als een technologiebedrijf dat zich richt op beeldvorming voor bedrijven. [21] De belangrijkste bedrijfssegmenten zijn Digital Printing & Enterprise en Graphics, Entertainment & Commercial Films. [5] Op 12 maart 2014 kondigde Kodak aan dat Jeffrey J. Clarke was benoemd tot chief executive officer en lid van de raad van bestuur. [45] [46] [47] Op 1 januari 2015 kondigde Kodak een nieuwe structuur voor vijf bedrijfsonderdelen aan; Printsystemen, Enterprise Inkjet Systems, Micro 3D Printing en Packaging, Software en Solutions, en Consumer en Film. [7] [48] April 1880 : George Eastman huurde de derde verdieping van een gebouw aan State Street in Rochester NY en begon de commerciële productie van droge platen. 1 januari 1881 : Eastman en zakenman Henry A. Strong vormden een samenwerkingsverband, de Eastman Dry Plate Company.[49] Eastman nam ontslag bij de Rochester Savings Bank om fulltime te werken bij de Eastman Dry Plate Company. 1884 : Het Eastman-Strong-partnerschap werd ontbonden en de Eastman Dry Plate and Film Company werd opgericht met 14 aandeelhouders. De Eastman Dry Plate Company was verantwoordelijk voor de eerste camera's die geschikt zijn voor niet-deskundig gebruik. 1885 : George Eastman kocht de patenten van David Houston voor rolfilm en ontwikkelde ze verder. Dit vormde de basis voor de uitvinding van film, zoals gebruikt door vroege filmmakers en Thomas Edison . 4 september 1888 : Eastman registreerde het handelsmerk Kodak . [50] 1888 : het eerste model van de Kodak-camera verscheen. Het nam ronde foto's met een diameter van 6,4 cm (2,5 in), was van hetvaste focustype en had een filmrolletje genoeg voor 100 opnamen. De uitvinding markeerde praktisch de opkomst van amateurfotografie , omdat vóór die tijd zowel apparatuur als processen te zwaar waren om fotografie als recreatie te classificeren.De rolfilm die werd gebruikt in het eerste model van de Kodak-camera had een papieren basis, maar werd al snel vervangen door een film met een basis van cellulose , een praktische transparante flexibele film. [51] De eerste films moesten in de camera worden geladen en in de donkere kamer worden uitgeladen, maar het filmcartridgesysteem met de beschermende strook ondoorzichtig papier maakte het mogelijk de camera in gewoon licht te laden en te ontladen. De Kodak-ontwikkelmachine (1900) en de vereenvoudigde opvolger ervan, de Kodak-filmtank, vormden de middelen voor de daglichtontwikkeling van film, waardoor de donkere kamer overbodig werd voor alle activiteiten van amateurfotografie. De eerdere typen van de Kodak-camera's waren van de doosvorm en van de vaste focus, en aangezien verschillende groottes werden toegevoegd, werden apparaten voor het scherpstellen van de lenzen geïncorporeerd. [51] 1889 : De Eastman Company werd opgericht. [1] 1891 : George Eastman begon met de productie van een tweede serie camera's, de Ordinaryreeks. [52] 1892 : in 1892 werd het omgedoopt tot Eastman Kodak Company. Eastman Kodak Company uit New York werd georganiseerd. [1] Hij bedacht de reclameslogan: " U drukt op de knop, wij doen de rest ." [53] Het Kodak-bedrijf behaalde daarmee de naam van de eerste eenvoudige filmcamera's met rollen die werden geproduceerd door Eastman Dry Plate Company, in zijn productlijn bekend als de "Kodak". Begin 1890 : de eerste opvouwbare Kodak-camera's werden geïntroduceerd. Deze waren uitgerust met vouwbalgen die een veel grotere compactheid mogelijk maakten. 1895 : de eerste Pocket Kodak-camera, de $ 5 Pocket Kodak, werd geïntroduceerd. [54] Het was van het type doosvorm, dat gemakkelijk in een gewone jaszak gleed en negatieven van 1½ x 2 inch produceerde. 1897 : de eerste Kodak-camera met vouwvak werd geïntroduceerd [51] en werd genoemd in de roman Dracula , die hetzelfde jaar werd gepubliceerd. 1898 : George Eastman kocht het patent voor Velox-fotopapier van Leo Baekeland voor $ 1.000.000. Na die tijd werd Velox-papier vervolgens verkocht door Eastman Kodak. 1900 : De Brownie- camera werd geïntroduceerd, waarmee een nieuwe massamarkt voor fotografie werd gecreëerd. 1901 : Het huidige bedrijf, Eastman Kodak Company uit New Jersey, werd opgericht onder de wetten van die staat. Uiteindelijk werd het bedrijf in Jamestown volledig verplaatst naar Rochester en werden de fabrieken in Jamestown gesloopt. Tegen 1920 : een " Autographic Feature " bood een manier om gegevens over de marge van het negatief op te nemen op het moment van blootstelling. Deze functie werd op alle Kodak-camera's geleverd, met uitzondering van een boxcamera die is ontworpen voor het maken van panoramische foto's [51] en werd stopgezet in 1932. 1920 : Tennessee Eastman werd opgericht als een volledige dochteronderneming. Het primaire doel van het bedrijf was de productie van chemicaliën, zoals acetyls , die nodig zijn voor de filmfotografieproducten van Kodak. 1930 : Eastman Kodak Company werd toegevoegd aan de Dow Jones Industrial Average- index op 18 juli 1930. Het bedrijf bleef de komende 74 jaar genoteerd als een van de DJIA-bedrijven, eindigend in 2004. [55] Kodak Camera Center, Tennessee, ca. 1930-1945 1932 : George Eastman sterft op 77-jarige leeftijd en neemt zijn eigen leven met een geweerschot. De zelfmoordbrief die hij achterlaat, luidt: 'Mijn werk is klaar, waarom wachten?' [ nodig citaat ] 1935 : Kodak introduceerde Kodachrome , een kleuromkeerstand voor film en diafilm. 1936 : Kodak vertakt zich in de productie van handgranaten . 1940-1944 : Eastman Kodak staat op de 62e plaats van bedrijven uit de Verenigde Staten in de waarde van militaire productiecontracten uit de Tweede Wereldoorlog . [56] 1934-1956 : Kodak introduceert de Retina-serie 35 mm-camera Kodak Retina-serie Camera's werden geproduceerd tussen 1949 en 1956. Het had ook de KodaChrome-technologie 1959 : Kodak introduceerde de Starmatic-camera, de eerste automatische Brownie- camera, die in de komende vijf jaar 10 miljoen exemplaren verkocht. 1963 : Kodak introduceerde de Instamatic- camera, een goedkope, eenvoudig te laden, punt-enschietcamera . 1970 : wetenschappers van Kodak onthullen de continu golfafstembare kleurstoflaser . [57] Dit wordt een product voor verschillende hightechbedrijven, maar niet voor Kodak. 1975 : Steven Sasson , toen een elektrotechnisch ingenieur bij Kodak, vond een digitale camera uit . [58] 1976 : De Bayer Pattern kleurenfilterarray (CFA) werd uitgevonden door Eastman Kodak-onderzoeker Bryce Bayer. De volgorde waarin kleurstoffen op een fotosensor-fotosite worden geplaatst, is nog steeds in gebruik. De basistechnologie is tot op heden nog steeds de meest gebruikte in zijn soort. 1976 : Kodak introduceerde de eerste Kodamatic, instant picture camera's, met behulp van een vergelijkbare film en technologie als die van het Polaroid-bedrijf. 1976 : Het bedrijf verkocht 90% van de fotografische film in de VS samen met 85% van de camera's. [9] Nieuw Kodak-moment: een winst van $ 19M. [59] 1978 : Kodak introduceert het Ektachem-testsysteem voor klinische chemie. Het systeem maakt gebruik van droge filmtechnologie en werd binnen 5 jaar door de meeste ziekenhuizen in het land gebruikt. 1981 : Kodak werd door Polaroid opgeroepen voor schending van de Onmiddellijke afbeelding patenten. De rechtszaak liep vijf jaar en de rechtbank kwam uiteindelijk in het voordeel van Polaroid in 1986. 1982 : Kodak lanceerde het Kodak Disc -filmformaat voor consumentencamera's. Het formaat bleek uiteindelijk niet populair en werd later stopgezet. 1986 : Kodak-wetenschappers creëerden 's werelds eerste megapixelsensor , geschikt voor het opnemen van 1,4 miljoen pixels en het produceren van een fotokwaliteit van 12,5 cm x 17,5 cm (4,9 in x 6,9 in) afdrukken. 1987 : Dr. Ching W. Tang , een senior onderzoeksmedewerker, en zijn collega, Steven Van Slyke, ontwikkelden de eerste meerlaagse OLED's in de Kodak Research Laboratories, waarvoor hij later Fellow werd van de Society for Information Display (SID) ) 1988 : Kodak koopt Sterling Drug voor $ 5,1 miljard [60] 1988 : Kodak-wetenschappers introduceren de coumarine tetramethyl- laserkleurstoffen [61] die ook in OLED-apparaten worden gebruikt.Deze worden een succesvol product totdat de lijn fijne chemicaliën is verkocht. 1991 : het Kodak Professional Digital Camera System of DCS , de eerste in de handel verkrijgbare digitale single-lens reflex (DSLR) camera. Een op maat gemaakte camera met de digitale beeldsensor werd gemonteerd op een Nikon F3- body en in mei uitgebracht door Kodak; het bedrijf had de camera eerder in 1990 bij photokina getoond. 1993 : Eastman Chemical , een Kodak-dochteronderneming opgericht door George Eastman in 1920 om te voorzien in de chemische behoeften van Kodak, werd afgedwongen als een afzonderlijke onderneming. Eastman Chemical werd op zichzelf een Fortune 500- bedrijf.[62] [63] 1994 : Apple Quicktake , een digitale camera voor consumenten werd geïntroduceerd door Apple Computer. Sommige modellen zijn vervaardigd door Kodak. 2000-09 [ bewerken ] 2003 : Kodak introduceerde de Kodak EasyShare LS633 digitale camera , de eerste camera met een AMOLED- display en het Kodak EasyShare Printer Dock 6000 , 's werelds eerste printer-encamera dock-combinatie. November 2003 : Kodak verwierf het Israëlische bedrijf Algotec Systems, een ontwikkelaar van geavanceerde beeldarchivering- en communicatiesystemen (PACS), die radiologieafdelingen in staat stellen om medische beelden en informatie digitaal te beheren en op te slaan. [64] Januari 2004 : Kodak kondigde aan dat het zou stoppen met de verkoop van traditionele filmcamera's in Europa en Noord-Amerika, en 15.000 banen zou afsnijden (in die tijd ongeveer een vijfde van het totale personeelsbestand). [10] [65] [66] 8 april 2004 : Kodak is geschrapt uit de Dow Jones Industrial Average- index, die 74 achtereenvolgende jaren een bestanddeel was. [55] Mei 2004 : Kodak heeft een exclusieve langetermijnovereenkomst ondertekend met Lexar Media, die het Kodak-merk in licentie geeft voor gebruik op digitale geheugenkaarten die zijn ontworpen, geproduceerd, verkocht en gedistribueerd door Lexar. [67] Januari 2005 : de Kodak EasyShare-One digitale camera , 's werelds eerste Wi-Fi consumentendigitale camera die foto's per e-mail kan verzenden, werd onthuld op de CES van 2005. Januari 2005: Kodak heeft het in Israël gevestigde bedrijf OREX Computed Radiography overgenomen, een leverancier van compacte computergestuurde radiografiesystemen die artsen in staat stellen röntgenfoto's van patiënten digitaal te maken. [68] Januari 2005: Kodak heeft het Burnaby , British Columbia, in Canada gevestigde bedrijf Creo overgenomen. Januari 2006 : Kodak onthulde de Kodak EasyShare V570 digitale camera met dubbele lens , 's werelds eerste dual-lens digitale fotocamera en kleinste ultragroothoek optische zoom digitale camera, op de CES . Door gebruik te maken van de Kodak Retina Dual Lens-technologie, wikkelde de V570 een ultragroothoeklens (23 mm) en een tweede optische zoomlens (39 - 117 mm) in een lichaam dat minder dan 2,5 cm (inch) dik was. April 2006 : Kodak introduceert de Kodak EasyShare V610 digitale camera met twee lenzen , destijds 's werelds kleinste 10 × (38-380 mm) optische zoomcamera van minder dan 2,5 cm (inch) dik. [69] [70] 1 augustus 2006 : Kodak stemde ermee in om de productie van digitale camera's aan Flextronics af te stoten, inclusief assemblage, productie en testen. [71] [72] Als onderdeel van de verkoop werd overeengekomen dat Flextronics digitale consumentencamera's voor Kodak zou produceren en distribueren en daarvoor een aantal ontwerp- en ontwikkelingsfuncties zou uitvoeren. Kodak heeft het digitale cameraontwerp op hoog niveau in eigen huis gehouden, bleef onderzoek en ontwikkeling uitvoeren in digitale fotocamera's en behield alle intellectuele eigendom en patenten. Ongeveer 550 Kodak-personeel werd overgebracht naar Flextronics. 10 januari 2007 : Kodak stemde ermee in om Kodak Health Group aan Onex Corporation te verkopen voor $ 2,35 miljard in contanten, en tot $ 200 miljoen aan extra toekomstige betalingen als Onex een bepaald rendement op de overname behaalde. [73] De verkoop werd voltooid op 1 mei. [74] Kodak gebruikte een deel van de opbrengst om zijn circa $ 1,15 miljard aan beveiligde termijnschuld volledig terug te betalen. Ongeveer 8.100 werknemers werden overgezet naar Onex en Kodak Health Group kreeg de nieuwe naam Carestream Health . Kodak Health Group had een omzet van $ 2,54 miljard voor de 12 maanden tot 30 september 2006. 19 april 2007 : Kodak kondigde een overeenkomst aan om zijn lichtmanagementfilms, die films produceerden om de helderheid en efficiëntie van liquid crystal displays te verbeteren, te verkopen aan Rohm and Haas . Het afgestoten bedrijf bestond uit 125 werknemers. Als onderdeel van de transactie zijn Rohm and Haas overeengekomen om technologie te licenseren en apparatuur van Kodak te kopen en gebouw 318 te huren in Kodak Park . De verkoopprijs is niet bekendgemaakt. [75] 25 mei 2007 : Kodak heeft een cross-licensing-overeenkomst aangekondigd met Chi Mei Optoelectronics en zijn gelieerde onderneming Chi Mei EL (CMEL), waardoor CMEL Kodak-technologie kan gebruiken voor OLED-modules met actieve matrix in een verscheidenheid aan kleine tot middelgrote weergavetoepassingen. [76] 14 juni 2007 : Kodak kondigde een twee- tot viervoudige toename aan van de gevoeligheid voor licht (van één tot twee stops ) in vergelijking met huidige sensorontwerpen.Dit ontwerp wijkt af van het klassieke " Bayer-filter " door panchromatische of "heldere" pixels toe te voegen aan de RGBelementen op de sensorarray. Omdat deze pixels gevoelig zijn voor alle golflengten van zichtbaar licht, verzamelen ze een aanzienlijk groter deel van het licht dat de sensor raakt. In combinatie met geavanceerde Kodak-softwarealgoritmen die voor deze nieuwe patronen zijn geoptimaliseerd, profiteerden fotografen van een hogere fotografische snelheid (betere prestaties bij weinig licht), snellere sluitertijden (minder bewegingsonscherpte voor bewegende onderwerpen) en kleinere pixels (hogere resoluties in een bepaalde reeks). optisch formaat) met behoud van de prestaties. De technologie werd toegeschreven aan Kodak-wetenschappers John Compton en John Hamilton. [77] 4 september 2007 : Kodak kondigde een verlenging van vijf jaar aan voor zijn partnerschap met Lexar Media. [78] November 2008 : Kodak heeft de Kodak Theatre HD-speler uitgebracht, waardoor foto's en video's die op een computer zijn opgeslagen, kunnen worden weergegeven op een HDTV. Kodaklicentietechnologie van Hillcrest Labs voor de interface en aanwijzer, waarmee een gebruiker de speler met gebaren kon besturen. [79] Januari 2009 : Kodak boekte een verlies van $ 137 miljoen in het vierde kwartaal en kondigde plannen aan om 4.500 banen te schrappen. [80] 22 juni 2009 : Kodak kondigde aan dat het de verkoop van Kodachrome- kleurenfilm eind 2009 zou stopzetten en 74 jaar productie zou beëindigen, na een dramatische daling van de verkoop. [81] [82] 4 december 2009 : Kodak verkocht zijn organische light-emitting diode (OLED) business unit aan LG Electronics , resulterend in de ontslag van 60 personen. [83] 2010-heden [ bewerken ] December 2010 : Standard & Poor's hebben Kodak uit de S & P 500- index verwijderd. [84] September 2011 : Kodak heeft advocatenkantoor Jones Day ingehuurd voor herstructureringsadviezen en de aandelen zijn gedaald tot een historisch dieptepunt van $ 0,54 per aandeel. [85] In 2011 daalden Kodak-aandelen met meer dan 80 procent. [86] Januari 2012 : Kodak ontving een waarschuwing van de New York Stock Exchange (NYSE) met de mededeling dat de gemiddelde slotkoers gedurende 30 opeenvolgende dagen lager was dan $ 1,00 en dat deze de eerstvolgende 6 maanden de slotkoers tot minstens $ 1 op de aandelenkoers zou moeten verhogen laatste handelsdag van elke kalendermaand en hebben een gemiddelde slotkoers van ten minste $ 1 over de 30 handelsdagen voorafgaand of het zou van de notering zijn. Vanaf het $ 90-bereik in 1997 sloten Kodak-aandelen op 3 januari 2012 hun aandeel met 76 cent. Op 8 januari 2012 sloten de aandelen van Kodak zich meer dan 50% hoger af nadat het bedrijf een grote herstructurering in twee hoofddivisies aankondigde, een gericht op producten en diensten voor bedrijven, en de andere voor consumentenproducten, inclusief digitale camera's. [87] [88] 19 januari 2012 : Kodak heeft de Chapter 11- faillissementsbescherming aangevraagd. [13] [14] [89] De aandelen van het bedrijf zijn uit de NYSE gehaald en naar de OTC-beurs verhuisd. Na het nieuws eindigde de dag 35% omlaag met $ 0,36 per aandeel. 7 februari 2012 : De Image Sensor Solutions (ISS) -divisie van Kodak is verkocht aan Truesense Imaging Inc. [90] 9 februari 2012 : Kodak kondigde aan dat het de digitale beeldregistratie-activiteiten zou sluiten en de productie van digitale camera's zou stopzetten. [91] [92] Kodak ziet thuis fotoprinters, snelle commerciële inkjetpersen, workflowsoftware en verpakkingen met geïntegreerde GlobalVision- software als de kern van zijn toekomstige activiteiten. Nadat het digitalecamerabedrijf is uitgefaseerd, zegt Kodak dat zijn consumentenactiviteiten zich zullen richten op afdrukken. Het bedrijf zal een bedrijf vragen om licentie te verlenen voor het merk EasyShare digitale camera. 24 augustus 2012 : Kodak heeft aangekondigd dat het zijn film-, commerciële scanner- en kioskafdelingen wil verkopen. [93] 10 september 2012 : Kodak heeft plannen aangekondigd om nog eens 1.000 banen te verminderen tegen het einde van 2012 en dat het verdere banenverlies onderzoekt terwijl het zijn activiteiten in een faillissement herstructureert. [94] 28 september 2012 : Kodak heeft aangekondigd de inkjetprinterbusiness te verlaten. [39] 20 december 2012 Kodak kondigde aan dat het van plan is om zijn digitale beeldverwerkingsoctrooien voor ongeveer $ 525 miljoen te verkopen aan een aantal van 's werelds grootste technologiebedrijven, waarmee een stap wordt gezet om het faillissement te beëindigen. [95] 29 april 2013 Kodak heeft Kodak Pensioenplan (KPP) om de gepersonaliseerde imaging- en documentimaging-activiteiten van Kodak in te splitsen en $ 2,8 miljard aan KPP-claims van te wikkelen. [96] 3 september 2013 Kodak kondigt aan dat het is vurig hersteld 11 Faillissementsbescherming [97] als een bedrijf dat zich richt op het bedienen van commerciële klanten. [21] 17 oktober 2013 Kodak brengt Europees hoofdkantoor en het heleEAMERTechnology Centre onder één dak in Eysins, Zwitserland. De Verhuis brengt het Europese hoofdkantoor en de Inkjet demofócas samen, die zijn gevestigd in Gland, Zwitserland, en het KODAK EAMER Technology and Solutions Center, gevestigd inLa Hulpe , België. [98] 12 maart 2014 Kodak benoemt Jeffrey J. Clarke tot nieuwe Chief Executive Officer. [46] [47] [99] 30 juli 2014 Kodak onderhandelt momenteel met filmstudio's voor een jaarlijkse garantie van de filmfilmorder om de laatste bron van filmfilmproductie in de Verenigde Staten te behouden. [100] In december 2014 kondigde Kodak zijn eerste telefoon aan, de Kodak Ektra- smartphone van Bullitt Group . [101] De telefoon zou naar verwachting beschikbaar zijn in december 2016, aanvankelijk in Europa. [102] In januari 2016 pronkt Kodak met een prototype van de nieuwe Super 8 Camera op CES. [103] In januari 2017 kondigde Kodak aan dat het zijn Ektachrome-film introduceerde. [104] In mei 2017 bracht Kodak de Ektra-smartphone uit op de Amerikaanse markt. [105] In juni 2017 heeft Kodak plannen aangekondigd om 7 "en 10" tablets met ARCHOS in Europa uit te brengen. [106] Kodak biedt verpakkingen, functioneel drukwerk, grafische communicatie en professionele services voor bedrijven over de hele wereld. [6] De belangrijkste bedrijfssegmenten zijn printsystemen, Enterprise Inkjet Systems, Micro 3D Printing en Packaging, Software and Solutions en Consumer en Film. [7] In januari 2018 kondigde Kodak plannen aan om KodakCoin te lanceren , een fotograafgeoriënteerde blockchain cryptocurrency . [107] Kodak biedt high-speed inkjetprinters met groot volume en elektrophotografische printapparatuur in kleur en zwart-wit en bijbehorende verbruiksartikelen en services. [108] Het heeft een installed base van meer dan 5.000 units. Het Prosper-platform maakt gebruik van Stream inkjet-technologie , die zorgt voor een continue inktstroom die een constante en consistente werking mogelijk maakt, met een uniforme grootte en nauwkeurige plaatsing, zelfs bij zeer hoge printsnelheden. [109] Toepassingen voor Prosper omvatten publiceren, commercieel drukwerk, direct mail en verpakking. Het bedrijf omvat ook het klantenbestand van Kodak VersaMark-producten. [110] Het NexPress-platform wordt gebruikt voor het afdrukken van kortlopende, gepersonaliseerde afdruktoepassingen voor doeleinden zoals direct mail, boeken, marketingmateriaal en fotoproducten. Het Digimaster-platform maakt gebruik van monochrome elektrofotografische printtechnologie voor het afdrukken van hoge kwaliteit verklaringen, kortlopende boeken, bedrijfsdocumentatie, handleidingen en direct mail. [109] [111] [112] Kodak ontwerpt en produceert producten voor flexografisch afdrukken. Met de Flexcel [113] reeks flexodruksystemen kunnen labelprinters hun eigen digitale platen produceren voor op maat gemaakte flexodruk en flexibele bedrukte verpakkingen. Het bedrijf heeft op dit moment strategische overeenkomsten met sensoren uit de wereldwijde sensorwereld, zoals de samenwerkingsverbanden met UniPixel verkeerigd op 16 april 2013 en Kingsbury Corp. gelanceerd op 27 juni 2013. [114] [115] [116] Enterprise Professional Services biedt gedrukte en beheerde mediaservices, merkbeschermingsoplossingen en -diensten en documentbeheerd aan klanten, waaronder de overheid, farmaceutische producten, producten voor consumentenproducten, consumentenproducten en luxeproducten, retail en financiën. In 1997 hadden Heidelberg Printing Machines AG en Eastman Kodak Co. de joint venture Nexpress Solutions LLC opgericht om een digitale kleurenpers voor het topsegment te ontwikkelen. Heidelberg verwierf de digitale zwartdrukafdrukken voor Office Imaging van Eastman Kodak Co. in 1999. In 2000 lanceerden zij Digimaster 9110 - Black & White Production Printer en NexPress 2100 Digital Color Press. In maart 2004 heeft Heidelberg haar digitale print-divisie overgedragen aan Eastman Kodak Co. [117] in onderlinge overeenstemming. Kodak blijft digitale druksystemen onderzoeken en integreren en introdueren meer producten. Op dit moment heeft Kodak commerciële web-fed persen, commerciële imprinting-systems - Prosper, VersaMark en commerciële vellenpersen - NexPress digitale productie kleurenpers, DIGIMASTER HD digitale zwart-wit productieprinter. [118] Kodak ging in 1999 inkjet fotoprinters aan in een joint venture met fabrikantLexmark met de Kodak Personal Picture Maker. In februari 2007 is Kodak opnieuw op de markt gekomen met een nieuwe productlijn All-In-One (AiO) inkjetprinters die worden uitgebracht door verschillende technologieën die op de markt worden gebracht Kodacolor-technologie. Reclame zichtbare de lage prijs voorinktpatronen in plaats van voor de printers zelf. [119] Kodak heeft een jaar geleden gestopt met het gebruik van inkjetprinters, omdat het zich richt op commercieel drukwerk, maar nog steeds paarden verkoopt. [120] De grafische activiteiten van Kodak bestaan uit computer to plate (CTP) -apparaten, die Kodak voor het eerst lanceerde in 1995 toen het bedrijf de eerste thermische CTP op de markt bracht. In CTP stelt een uitvoerapparaat een digitaal beeld met behulp van SQUAREspot laserbeeldvormingstechnologie rechtstreeks op een aluminium oppervlak (drukplaat), dat vervolgens op een drukpers wordt gemonteerd om het beeld te reproduceren. Het portfolio van Kodak's Graphics omvat front-end controllers, productie-workflowsoftware, CTP-uitvoerapparaten en digitale platen. Kodak's Global Technical Services ("GTS") voor Commercial Imaging is gericht op de verkoop van servicecontracten voor Kodak-producten, waaronder de volgende servicecategorieën: buitendiensten, klantenservice, educatieve diensten en professionele diensten. Kodak's Entertainment Imaging en Commercial Film-groep ("E & CF"), haar filmfilms, met motion imaging-producten (camera-negatieve, intermediaire, gedrukte en archieffilm), diensten en technologie voor de professionele film- en tentoonstellingsindustrieën. E & CF biedt ook lucht- en industriële films, inclusief KODAK Printed Circuit Board-film, en levert externe verkoop voor de deelactiviteiten van het bedrijf: polyesterfilm, speciale chemicaliën, inkten en dispersies en oplosmiddelterugwinning. Het Kodak-bedrijf speelde een rol bij de uitvinding en ontwikkeling van de filmindustrie. Veel film- en tvproducties worden opgenomen op Kodak-filmvoorraden. [121] Het bedrijf hielp de standaard van 35mm film , en introduceerde de 16mm film formaat voor home movie gebruik en lager budget filmproducties . De op de thuismarkt gerichte 8 mm- en Super 8- formaten zijn ook door Kodak ontwikkeld. Kodak stapte ook halverwege de jaren tachtig op de markt voor professionele videoproductievideobanden onder de productportfolynaam Eastman Professional Video Tape Products. In 1990 lanceerde Kodak een wereldwijd studentenprogramma met universitaire docenten over de hele wereld om de toekomstige generatie filmmakers te helpen koesteren. Kodak heeft educatieve adviesraden opgericht in de VS, Europa en Azië, bestaande uit decanen en voorzitters van een aantal van de meest prestigieuze filmscholen over de hele wereld om de ontwikkeling van hun programma te begeleiden. Kodak bezat eerder de visuele effecten film post-productie faciliteiten Cinesite in Los Angeles en Londen en ook LaserPacific in Los Angeles. Kodak verkocht Cinesite aan Endless LLP , een onafhankelijk Brits private equity-huis. [122] Kodak verkocht eerder LaserPacific en haar dochterondernemingen Laser-Edit, Inc en Pacific Video, Inc. in april 2010 voor een niet nader genoemd bedrag aan TeleCorps Holdings, Inc. Kodak verkocht ook Pro-Tek Media Preservation Services, een filmbeslagbedrijf in Burbank, Californië, in oktober 2013. [123] Afgezien van technische telefonische ondersteuning voor zijn producten, biedt Kodak on-site service voor andere apparaten zoals documentscanners, gegevensopslagsystemen (optisch, band en schijf), printers, inkjetdrukpersen, microfilm / microficheapparatuur, fotokiosken en fotokopieerapparaten, waarvoor het technici verzendt die reparaties in het veld uitvoeren. Kodak verkoopt Picture CD's en andere fotoproducten zoals kalenders, fotoboeken en fotovergrotingen via retailpartners zoals CVS, Walmart en Target en via de online service van Kodak Gallery, voorheen bekend als Ofoto. Op 13 januari 2004 kondigde Kodak aan dat het de traditionele stilstaande filmcamera's (met uitzondering van wegwerpcamera's) in de Verenigde Staten, Canada en West-Europa zou verkopen, maar filmcamera's in India, Latijns-Amerika, Oost-Europa en China zouden blijven verkopen. [10] Tegen het einde van 2005 stopte Kodak met het produceren van camera's die hetgeavanceerde fotosysteem gebruikten. Kodak heeft de productie van Kodak-merkcamera's in 2005 en 2006 in licentie gegeven aanVivitar . Na 2007 heeft Kodak geen licentie verleend voor de productie van een filmcamera met de Kodak-naam. Na het verliezen van een patentgevecht met Polaroid Corporation verliet Kodak de instantcamerazaken op 9 januari 1986. De Kodak instantcamera omvatte modellen die bekend staan als de Kodamatic en de Colorburst. Polaroid ontving een schadevergoeding in de octrooiaanvraag ter waarde van $ 909.457.567, een record op dat moment. (Polaroid Corp. v. Eastman Kodak Co., VS District Court District van Massachusetts, besliste op 12 oktober 1990, zaak nr. 76-1634-MA.) Gepubliceerd in het US Patent Quarterly als 16 USPQ2d 1481). Zie ook de volgende gevallen: Polaroid Corp. v. Eastman Kodak Co., 641 F.Supp. 828 [228 USPQ 305] (D. Mass. 1985), blijven ontkend, 833 F.2d 930 [5 USPQ2d 1080] (Fed. Cir.), Aff'd, 789 F.2d 1556 [229 USPQ 561] (Fed . Cir.), Cert. ontkend, 479 US 850 (1986). [124] Kodak was de exclusieve leverancier van negatieven voor polaroidcamera's van 1963 tot 1969, toen Polaroid ervoor koos om zijn eigen instantfilm te produceren . Als onderdeel van zijn ontwikkeling naar hogere eindproducten, kondigde Kodak op 15 september 2006 aan dat de nieuwe Leica M8- camera de KAF-10500 beeldsensor van Kodak bevat . Dit was de tweede recente samenwerking tussen Kodak en de Duitse optische fabrikant. In 2011 verkocht Kodak zijn Image Sensor Solutions-activiteiten aan Platinum Equity, dat het vervolgens hernoemde tot Truesense Imaging, Inc. [125] Veel van de nieuwe digitale camera's van Kodak zijn ontworpen en gebouwd door Chinon Industries, een Japanse camerafabrikant. In 2004 verwierf Kodak Japan Chinon en veel van zijn ingenieurs en ontwerpers traden toe tot Kodak Japan. de Kodak DCS- serie digitale reflexcamera's met één lens nl digitale camera-steunenwerden in de jaren 90 en 2000 door Kodak vrijgegeven en in 2005 niet meer gebruikt. Ze waren gebaseerd op bestaande35-mm filmreflexcamera's van Nikon en Canon en het assortiment van de originele Kodak DCS , de beste fotograaf op de digitale SLR. In juli 2006 kondigde Kodak aan dat Flextronics zijn digitale camera's zou gaan produceren en helpen ontwerpen. Kodak ging voor het eerst fotolijstmarkt binnen met de Kodak Smart Picture Frame in het vierde kwartaal van 2000. Het werd ontworpen en ontwikkeld door Weave's StoryBox online fotonetwerk. [126] Eigenaars van Smart Frame die zijn aangesloten op een netwerk via een analoge telefoonaansluiting in het frame is ingebouwd. Het frame kon intern 36 images gratis en received een abonneenummer van zes maanden op het StoryBox-netwerk. [127] Kodak kwam in 2007 opnieuw uit met de introductie van vier nieuwe modellen van het EasyShare-merk in de maten van 200 tot 280 mm (7.9 tot 11.0 in), inclusief meerdere geheugenkaartslots , en inclusief Wi-Fi- mogelijkheid om verbinding te maken met de Kodak-galerij -dat de galerijfunctionaliteit nu is gecompromitteerd vanwege veranderingen in het galerijbeleid (zie hieronder). In juni 2001 kocht Kodak de ontwikkelingswebsite Ofoto , later omgedoopt tot Kodak Gallery. Via de website kunnen gebruikers hun foto's uploaden naar albums, deze publiceren in afdrukken en muismatten, kalenders, enz. Maken. Op 1 maart 2012 maakte Kodak bekend dat het Kodak Gallery voor $ 23,8 miljoen aan Shutterfly verkocht. [128] Kodak biedt scantechnologie. Historisch gezien begon deze industrie toen George Eastman in de jaren 20 met banken samenwerkte om beeldcontroles uit te voeren. Door de ontwikkeling van microfilmtechnologie kon Eastman Kodak langdurige documentopslag bieden. Document imaging was een van de eerste imaging-oplossingen om over te schakelen naar "digital imaging" -technologie. Kodak produceerde de eerste digitale documentscanners voor snelle documentafbeeldingen. Tegenwoordig heeft Kodak een volledige reeks documentscanners voor banken, financiën, verzekeringen, [129] gezondheidszorg en andere verticale industrieën. Kodak biedt ook bijbehorende software voor het vastleggen van documenten en bedrijfsprocesservices. Eastman Kodak verwierf in september 2009 de Bowe Bell & Howell-scannerdivisie. Kodak blijft speciale films en films maken voor nieuwere en meer populaire consumentenformaten, maar heeft de productie van film in oudere en minder populaire soorten stopt. Kodak is een toonaangevende producent van zilverhalogenide(AgX) papier dat wordt gebruikt voor het afdrukken van film en digitale afbeeldingen. Minilabs in winkels en grotere centrale fotolabbewerkingen (CLO's) gebruiken zilverhalide-papier voor het afdrukken van foto's. In 2005 kondigde Kodak aan dat het zou stoppen met het produceren van zwart-wit fotopapier. [130] Kodak is een fabrikant van zelfbedieningsfotokiosken die "afdrukken in seconden" produceren uit meerdere bronnen, waaronder digitale invoer, gescande afdrukken, Facebook, de Kodak-galerij en bestellingen die online worden geplaatst met behulp van thermosublimatieprinters . Het bedrijf heeft meer dan 100.000 Picture Kiosks geplaatst in winkels wereldwijd. [131] Kodak biedt vergelijkbare technologie en biedt ook grotere afdruksystemen met extra functies, zoals wenskaarten voor dubbelzijdig printen, grootformaat posterprinters, fotoboeken en kalenders onder de merknaam "APEX". [132] De letter k was een favoriet van Eastman; hij wordt geciteerd zoals zeggend, "het lijkt een sterk, indringende soort van briefje." [133] Hij en zijn moeder bedachten de naam Kodak met een setanagrammen. Eastman zei dat er drie belangrijke concepten waren that happen with the making of the name: hij zou kort moeten zijn, makkelijk uit te spreken en niet. [134 Dochterondernemingen Kodak Limited (VK) Het hoofdkantoor voor verkoop en marketing van het bedrijf is gevestigd in Watford, Verenigd Koninkrijk, met Kodak Alaris in Hemel Hempstead, Hertfordshire. productiefaciliteiten waren vroeger gevestigd in Harrow in Noordwest-Londen (gesloten in 2016), Kirkby in de buurt van Liverpool (gesloten in 2007) en Annesley in Nottinghamshire (gesloten in 2005). FPC, Inc. FPC, VS / Canada FPC Italië De Kodak Research Laboratories werden in 1912 opgericht ontmoet Kenneth Meesals de eerste directeur. [135] De primaire componenten van de Kodak Research Laboratories waren de Photographic Research Laboratories en vervolgens de Imaging Research Laboratories . Andere organisaties waren de Corporate Research Laboratories . Al bijna een eeuw lang produceerden wetenschappers in deze laboratoria prachtige octrooien en wetenschappelijke publicaties.
Verkeersborden zijn een van de drie soorten verkeerstekens die de wegbeheerder kan gebruiken om het verkeer op de weg te regelen. De andere twee zijn verkeerslichten en verkeerstekens op het wegdek. Verkeerstekens in het algemeen en borden in het bijzonder geven aanwijzingen aan verkeersdeelnemers over hoe zich te gedragen op de weg. Verkeersborden zijn er in verschillende categorieën. Sommige geven verboden weer voor het wegverkeer in het algemeen of bestuurders van bepaalde voertuigen in het bijzonder, andere verkeersborden leggen juist verplichtingen op of geven informatie aan de verkeersdeelnemer. Het uiterlijk van de borden werd het laatst in internationaal verband vastgesteld in 1968 in het Verdrag van Wenen inzake verkeerstekens. Naast het wegverkeer zijn er ook verkeersborden in andere vervoerssystemen, zoals in de scheepvaart, op de spoorwegen of op een luchthaven. Sommige borden zijn niet altijd nodig of gewenst: de wegbeheerder kan dan door middel van een wisselbord (of -wegwijzer) of een elektronisch matrixbord de verkeerssituatie veranderen. In België zijn de verkeersborden gedefinieerd in Titel III Hoofdstuk II van het Koninklijk Besluit van 1 december 1975 houdende algemeen reglement op de politie van het wegverkeer en van het gebruik van de openbare weg. (B.S. 09.12.1975) De Belgische verkeersborden worden ingedeeld in zes categorieën: Serie A: Gevaarsborden Serie B: Voorrangsborden Serie C: Verbodsborden Serie D: Gebodsborden Serie E: Parkeren- en stilstaanborden Serie F: Aanwijzingsborden In de zomer van 2012 zou een nieuw verkeersreglement van kracht worden in België. Het huidige reglement is 61 keer gewijzigd in 35 jaar. De stootkar zou verdwijnen van de verkeersborden en er zouden nieuwe borden komen, bijvoorbeeld voor mist.[1] Eind september 2011 gaf de Vlaamse regering echter een negatief advies af over de wijzigingen. Het reglement zou op enkele plaatsen de federale bevoegdheden te buiten gaan en hoge kosten met zich meebrengen voor de gemeenten
03 sep 1967 Zweden schakelt over van links- naar rechtsrijden Zweden, officieel het Koninkrijk Zweden (Zweeds: Konungariket Sverige, Samisch: Ruoŧŧa Gonagasriika), is een Scandinavischland in Noord-Europa. Het wordt omringd door Noorwegen in het westen en noorden, Finland in het noordoosten, de Botnische Golf in het oosten, de Oostzee in het zuidoosten en het zuiden en het Skagerrak en het Kattegat in het zuidwesten. In de Oostzee liggen de eilanden Öland en Gotland die ook tot Zweden behoren. De hoofdstad en tevens grootste stad is Stockholm. Het land heeft een oppervlakte van 450.295 km² en 9.960.487 (2017) inwoners. Met een bevolkingsdichtheid van 22,1/km² (2017) is Zweden het op vier na dunstbevolkte land in Europa (na Noorwegen, Finland, Kazachstan en IJsland). Met 82% vormen de Zweden de grootste bevolkingsgroep van het land. De staat Zweden is ontstaan in de Middeleeuwen en groeide in de Vroegmoderne Tijd uit tot grootmacht, die onder meer delen van de huidige Baltische staten, Finland en het Heilige Roomse Rijkomvatte. In de 18e, 19e en aan het begin van de 20e eeuw werd veel grondgebied verloren. Sinds 1814, toen het land Noorwegen annexeerde en hiermee vervolgens bijna een eeuw lang een personele unie vormde, is Zweden niet meer in oorlog geweest. Het huidige Zweden is een constitutionele monarchie en een van de rijkste, welvarendste en meest ontwikkelde landen ter wereld. Zweden staat veertiende (2014) in de Index van de menselijke ontwikkeling van de Verenigde Naties en eindigde in 2008 als eerste in de democratie-index van het blad The Economist.[6] Zweden is aangesloten bij de Noordse Raad en is sinds 1 januari 1995 lid van de Europese Unie. Het valt wel buiten de eurozone, het betaalmiddel is de Zweedse kroon. Zweden heeft twee volksliederen: een burgerlijk volkslied (Du gamla, Du fria) en een koninklijk volkslied (Ur svenska hjärtans djup en gång). Daarnaast exporteert het ijzererts (via het staatsbedrijf LKAB), staal, kristal, elektronica, motorvoertuigen en machines. De munteenheid is de Zweedse kroon (SEK) (meervoud: Zweedse kronen). 1 Zweedse kroon bestaat uit 100 öre. 1 euro is ongeveer 9,37 Zweedse kronen waard en 1 Zweedse kroon dus ongeveer 10,7 eurocent (3 februari 2016). In september 2003 werd er een referendum gehouden over de invoering van de euro als wettig betaalmiddel. Dit werd door een meerderheid van 62% door het Zweedse volk afgewezen. Ook al is Zweden door het lidmaatschap van de EU verplicht tot het invoeren van de euro (men heeft niet zoals het Verenigd Koninkrijk en Denemarken een uitzonderingspositie verkregen), zal men pas een nieuw referendum houden als de publieke opinie veranderd is.[10] Inmiddels is veel wetgeving aangepast, zodat de euro gelijkgesteld is met de kroon ten behoeve van de Europese handel met Zweden. Geld overmaken naar en van Zweedse bankrekeningen in euro's is bijvoorbeeld kosteloos, net als binnen de eurozone. Tussen Zweden en Denemarken ligt een gecombineerde brug/tunnel, waarvan de Sontbrug het opvallendste gedeelte is. Ook zijn er internationale veerdiensten van en naar Duitsland, Denemarken, Polen, Estland en Finland. Internationaal vliegverkeer is mogelijk van en naar Växjö, Malmö, Göteborg en Stockholm. Het Zweedse spoorwegennet heeft een lengte van 11.481 kilometer, waarvan 9400 geëlektrificeerd. Het beheer van het spoorwegennet is in handen van de overheidsdienst Banverket, die ook voor de verkeersleiding zorgt. Op de hoofdlijnen wordt vooral door het voormalige staatsbedrijf Statens Järnvägar (SJ)personenvervoer bedreven. Bekende treinen van de SJ zijn de hogesnelheidslijnen X2000. Het wegennet is 210.760 km lang. Op doorgaande wegen in Zweden mag men in de regel 70 of 90 km/ h en in enkele gevallen in het midden en noorden ook 120 km/h rijden. Op de autosnelwegen is meestal 120 km/h toegestaan. Op de Zweedse wegen wordt sinds Dagen H in 1967 aan de rechterzijde van de weg gereden.
03 sep 1991 Het Super Nintendo Entertainment System wordt op de markt gebracht. Nintendo Co., Ltd. [a] is een Japans multinationaal bedrijf voor consumentenelektronica en videogames met hoofdkantoor in Kyoto . Nintendo is een van 's werelds grootste videogamebedrijven op basis van marktkapitalisatie, waardoor een aantal van de bekendste en best verkochte franchises voor videogames, zoals Mario , The Legend of Zelda en Pokémon , worden gecreëerd. [3] Opgericht op 23 september 1889 door Fusajiro Yamauchi , produceerde het oorspronkelijk handgemaakte hanafuda speelkaarten . [4] [5] In 1963 had het bedrijf verschillende kleine nichebedrijven geprobeerd, zoals cab-services en liefdeshotels . [6] Nintendo heeft zich in de jaren zestig van de vorige eeuw verlaten ten gunste van speelgoed en ontwikkelde zich in de jaren '70 tot een bedrijf voor videogames , en werd uiteindelijk een van de meest invloedrijke in de industrie en Japans derde meest waardevolle bedrijf met een marktwaarde van meer dan $ 85 miljard. . [7] Van 1992 tot 2016 was Nintendo ook de meerderheidsaandeelhouder van de Seattle Mariners of Major League Baseball . Nintendo werd op 23 september 1889 opgericht als een speelkaartbedrijf door Fusajiro Yamauchi . [8] Het bedrijf was gevestigd in Kyotoen produceerde en verkocht Hanafuda- kaarten. De handgemaakte kaarten werden al snel populair en Yamauchi huurde assistenten in om massaproducten te produceren om aan de vraag te voldoen. [9] In 1949 nam het bedrijf de naam Nintendo Karuta Co., Ltd. aan, [b]zakendoen als The Nintendo Playing Card Co. buiten Japan. Nintendo blijft speelkaarten produceren in Japan [10] en organiseert zijn eigen contract- bridgetoernooi, de "Nintendo Cup". [11] Het woord Nintendo kan worden vertaald als "laat geluk naar de hemel", of als alternatief "de tempel van vrije hanafuda". [12] [13] In 1956 bezocht Hiroshi Yamauchi , de kleinzoon van Fusajiro Yamauchi, de VS om te praten met de United States Playing Card Company , de dominante speelkaartfabrikant daar. Hij ontdekte dat het grootste bedrijf voor speelkaarten ter wereld slechts een klein kantoor had.Yamauchi's besef dat de speelkaartbusiness een beperkt potentieel had, was een keerpunt.Vervolgens verwierf hij de licentie om Disney-personages te gebruiken bij het spelen van kaarten om de verkoop te stimuleren. In 1963 hernoemde Yamauchi Nintendo Playing Card Co. Ltd. aan Nintendo Co., Ltd. [14] Het bedrijf begon toen te experimenteren in andere gebieden van het bedrijfsleven met nieuw geïnjecteerd kapitaal in de periode tussen 1963 en 1968. Nintendo installeerde een taxibedrijf genaamd Daiya . Dit bedrijf was aanvankelijk succesvol. Nintendo was echter gedwongen om het te verkopen omdat problemen met de vakbonden het te duur maakten om de dienst uit te voeren. Het richtte ook een liefdeshotelketen op , een tv-netwerk, een voedingsbedrijf (het verkopen van instant rijst ) en verschillende andere ondernemingen. [15] Al deze ondernemingen mislukten uiteindelijk, en na de Olympische Spelen van Tokio in 1964 daalde de verkoop van kaartspellen en daalde de aandelenkoers van Nintendo tot het laagste niveau van ¥ 60. [16] [17] In 1966 nam Nintendo deel aan de Japanse speelgoedindustrie met de Ultra Hand , een uitschuifbare arm die in zijn vrije tijd werd ontwikkeld door zijn onderhoudstechnicus Gunpei Yokoi . Yokoi werd verplaatst van onderhoud naar de nieuwe "Nintendo Games" -afdeling als productontwikkelaar. Nintendo bleef populair speelgoed produceren, waaronder de Ultra Machine , Love Tester en de Kousenjuu- serie lichtpistoolspellen . [ nodig citaat ] Ondanks sommige succesvolle producten, worstelde Nintendo om de snelle ontwikkeling en de productieomwenteling te ontmoeten die in de stuk speelgoed markt wordt vereist, en viel achter de reeds lang gevestigde bedrijven zoals Bandai en Tomy .[9] In 1973 verschoof de focus naar entertainmentlocaties voor gezinnen met het Laser Clay Shooting System , waarbij gebruik werd gemaakt van dezelfde lichtpistooltechnologie die werd gebruikt in Nintendo's Kousenjuu- serie speelgoed, en werd opgezet in verlaten bowlingbanen. Na wat succes ontwikkelde Nintendo een aantal meer lichte machinegeweren (zoals het lichte schietspel Wild Gunman ) voor de opkomende arcadescène. Terwijl de reeks Laser Clay Shooting-systemen moest worden uitgeschakeld vanwege buitensporige kosten, had Nintendo een nieuwe markt gevonden. De Color TV-game was de eerste poging van Nintendo om videogamen te spelen, wat binnenkort haar belangrijkste focus zou worden Nintendo's eerste onderneming in de video-gamingindustrie was het veiligstellen van rechten om de Magnavox Odyssey videogameconsole in Japan in 1974 te distribueren. Nintendo begon in 1977 met het produceren van zijn eigen hardware, met de spelconsoles van het spel Color TV-Game . Er werden vier versies van deze consoles geproduceerd, elk met variaties op een enkele game (bijvoorbeeld Color TV Game 6 bevatte zes versies van Light Tennis ). Een student productontwikkelaar genaamd Shigeru Miyamoto werd op dit moment door Nintendo ingehuurd. [18] Hij werkte voor Yokoi, en een van zijn eerste taken was om de behuizing te ontwerpen voor verschillende kleurentelevisie-gameconsoles. Miyamoto ging verder met het maken, regisseren en produceren van een aantal van de beroemdste videogames van Nintendo en wordt een van de meest herkenbare figuren in de videogamesector. [18] In 1975 nam Nintendo deel aan de video- arcadespelindustrie met EVR Race , ontworpen door hun eerste gameontwerper, Genyo Takeda , [19] en volgde nog een aantal andere games. Nintendo had wat succes met deze onderneming, maar de release van Donkey Kong in 1981, ontworpen door Miyamoto, veranderde de fortuin van Nintendo dramatisch. Het succes van de game en vele licentiemogelijkheden (zoals poorten op de Atari 2600 , Intellivision en ColecoVision ) gaven Nintendo een enorme winststijging en bovendien introduceerde de game ook een vroege iteratie van Mario , toen in Japan bekend als Jumpman, de uiteindelijke bedrijfsmascotte. In 1979 bedacht Gunpei Yokoi het idee van een handheld-videogame , terwijl hij een mede-koepeltreinforens observeerde die de tijd had genomen door op een handige manier te interacteren met een draagbare LCD-calculator, waarmee Game & Watch werd geboren.[20] In 1980 lanceerde Nintendo Game & Watch - een door Yokoi ontwikkelde videospelletjesserie. Deze systemen bevatten geen uitwisselbare cartridges en dus was de hardware aan het spel gekoppeld. De eerste Game & Watch-game, Ball , werd wereldwijd gedistribueerd. Het moderne "cross" D-pad ontwerp werd in 1982 ontwikkeld door Yokoi voor een Donkey Kong- versie. Bewezen populair te zijn, het ontwerp was gepatenteerd door Nintendo. Later verdiende het een Technology & Engineering Emmy Award . [21] [22] In 1983 lanceerde Nintendo de Family Computer- console ('Famicom'), een thuisvideogameconsole in Japan, naast de poorten van de populairste arcade-spellen. In 1985 werd een cosmetisch bewerkte versie van het systeem buiten Japan bekend als het Nintendo Entertainment System of NES, gelanceerd in Noord-Amerika. De praktijk van het bundelen van het systeem samen met geselecteerde games heeft ertoe bijgedragen dat Super Mario Bros. een van de best verkochte videogames in de geschiedenis is . [23] In 1988 bedachten Gunpei Yokoi en zijn team bij Nintendo R & D1 het nieuwe handheld-systeem Game Boy , met het doel om de twee zeer succesvolle ideeën van de draagbaarheid van de Game & Watch samen met de uitwisselbaarheid van de cartridges van de NES samen te smelten. Nintendo bracht de Game Boy uit in Japan op 21 april 1989 en in Noord-Amerika op 31 juli 1989. Nintendo of America president Minoru Arakawa heeft een deal gesloten om het populaire third-party game Tetris samen met de Game Boy te bundelen en het tweetal is gelanceerd als een onmiddellijk succes. In 1989 kondigde Nintendo plannen aan voor de release van de opvolger van de Famicom, de Super Famicom . Op basis van een 16-bits processor beschikte Nintendo over aanzienlijk betere hardwarespecificaties van graphics, geluid en spelsnelheid dan de oorspronkelijke 8-bits Famicom. De Super Famicom werd eindelijk vrij laat op de markt in Japan uitgebracht op 21 november 1990 en uitgebracht als het Super Nintendo Entertainment System (officieel afgekort als de Super NES of SNES en vaak verkort tot Super Nintendo) in Noord-Amerika op 23 augustus 1991 en in Europa in 1992. De belangrijkste concurrent was de 16-bit Mega Drive , bekend in Noord-Amerika als Genesis, die agressief geadverteerd was tegen de ontluikende 8-bit NES. In het begin van de jaren negentig volgde een console-oorlog tussen Sega en Nintendo. [24] Van 1990 tot 1992 opende Nintendo World of Nintendo- winkels in de Verenigde Staten, waar consumenten Nintendo-producten konden testen en kopen. In augustus 1993 kondigde Nintendo de opvolger van de SNES aan, met codenaam Project Reality . Met 64-bit graphics werd het nieuwe systeem ontwikkeld als een joint venture tussen Nintendo en Noord-Amerikaans technologiebedrijf Silicon Graphics . Het systeem zou tegen het einde van 1995 zijn vrijgegeven, maar is vervolgens vertraagd.Ondertussen zette Nintendo de Nintendo Entertainment System-familie voort met de release van de NES-101 , een kleiner herontwerp van de originele NES. Nintendo kondigde ook een CD- drive-randapparaat aan, de Super NES CD-ROM-adapter , die eerst door Sony was ontwikkeld onder de naam "Play Station" en vervolgens door Philips. Met het dragen van prototypen en gezamenlijke aankondigingen op de Consumer Electronics Show , was het op schema voor een release uit 1994, maar werd controversieel geannuleerd. In 1995 kondigde Nintendo aan dat het wereldwijd een miljard gamepatronen had verkocht, [25] [26] tien procent daarvan was afkomstig van de Mario- franchise . [ nodig citaat ]Nintendo beschouwd 1994 het "Jaar van de Cartridge". Om hun ondersteuning voor cartridges te vergroten, kondigde Nintendo aan dat Project Reality, dat nu de naam Ultra4 had gekregen, geen CD-formaat zou gebruiken zoals verwacht, maar liever cartridges als primair medium zou gebruiken. Nintendo IRD- algemeen manager Genyo Takedawas onder de indruk van de ontwikkeling van videogamevormingsbedrijf Rare met real-time 3D grafische technologie, met behulp van geavanceerde Silicon Graphics-werkstations. Als gevolg daarvan kocht Nintendo een belang van 25% in het bedrijf, met uiteindelijk een uitbreiding naar 49%, en bood hun catalogus van personages aan om een CGI-game rond te creëren, waarmee Rare Nintendo's eerste in het westen gebaseerde ontwikkelaar van andere ontwikkelaars werd . [27] Hun eerste spel als partners met Nintendo was Donkey Kong Country . De game was een kritiek succes en verkocht wereldwijd meer dan acht miljoen exemplaren, waarmee het de op één na bestverkopende game in de SNESbibliotheek is . [27] In september 1994 benaderde Nintendo, samen met zes andere videogamegiganten, waaronder Sega, Electronic Arts , Atari, Acclaim , Philips en 3DO , de Senaat van de Verenigde Staten en eiste een classificatiesysteem voor videogames om te worden gehandhaafd. beslissing om de Board of Entertainment Rating Board te maken . Met het doel om een betaalbare virtual reality- console te produceren, bracht Nintendo in 1995 de Virtual Boy uit, ontworpen door Gunpei Yokoi. De console bestaat uit een op het hoofd gemonteerd semi-draagbaar systeem met een rood gekleurd scherm voor elk van de ogen van de gebruiker, met stereoscopische afbeeldingen . Spellen worden bekeken via een verrekijkeroculair en bestuurd met een aangebrachte gamepad. Critici waren over het algemeen teleurgesteld over de kwaliteit van de spellen en de roodgekleurde graphics en klaagden over door gameplay geïnduceerde hoofdpijn. [28] Het systeem verkocht slecht en werd stilletjes stopgezet. [29] Te midden van de mislukking van het systeem, trok Yokoi zich terug uit Nintendo. [30] In hetzelfde jaar lanceerde Nintendo de Satellaview in Japan, een randapparaat voor de Super Famicom.Met het accessoire konden gebruikers videospellen via uitzending gedurende een bepaalde periode spelen. Verschillende games zijn exclusief gemaakt voor het platform, evenals verschillende remakes . In 1996 bracht Nintendo de Ultra 64 uit als de Nintendo 64 in Japan en Noord-Amerika. De console werd later in 1997 uitgebracht in Europa en Australië. De Nintendo 64 ging verder met wat een Nintendo-traditie van hardwarearchitectuur was geworden, die minder gericht was op hoge prestatieeisen dan op designinnovaties die bedoeld waren om de ontwikkeling van games te inspireren. [31] Met zijn marktaandeel afgegleden naar de Sega Saturn en zijn partner-geworden rivaal Sony PlayStation , heeft Nintendo zijn merk nieuw leven ingeblazen door een $ 185 miljoen marketingcampagne te lanceren rond de slogan "Play It Loud". [32] In hetzelfde jaar bracht Nintendo ook de Game Boy Pocket uit in Japan, een kleinere versie van de Game Boy die meer omzet genereerde voor het platform. Op 4 oktober 1997 stierf de beroemde Nintendo-ontwikkelaar Gunpei Yokoi bij een auto-ongeluk. In 1997 bracht Nintendo de SNS-101 uit (Super Famicom Jr. genaamd in Japan), een kleinere herontworpen versie van het Super Nintendo Entertainment System . In 1998 werd de opvolger van de Game Boy, de Game Boy Color, uitgebracht. Het systeem had verbeterde technische specificaties waardoor het speciaal voor het systeem gemaakte spellen kon uitvoeren, evenals games die werden vrijgegeven voor de Game Boy, maar dan met toegevoegde kleur. De Game Boy-camera en -printer werden ook als accessoires uitgebracht. In oktober 1998 werd Retro Studios opgericht als een alliantie tussen Nintendo en de voormalige oprichter van Iguana Entertainment, Jeff Spangenberg . Nintendo zag een kans voor de nieuwe studio om games te maken voor de komende GameCube, gericht op een oudere demografie, in dezelfde geest als de succesvolle Turok- serie van Iguana Entertainment voor de Nintendo 64. [33] In 2001 introduceerde jNintendo de vernieuwde Game Boy Advance. In datzelfde jaar bracht Nintendo de GameCube ook uit op lauwe verkoop en het lukte uiteindelijk niet om het marktaandeel te herwinnen dat de Nintendo 64 had verloren. Toen Yamauchi, president van het bedrijf sinds 1949, op 24 mei 2002 met pensioen ging, [34] [35] Satoru Iwatawerd de eerste Nintendo-president die geen band had met de Yamauchi-familie door bloed of huwelijk sinds de oprichting in 1889. [36] [37] In 2003 bracht Nintendo de Game Boy Advance SP uit , een herontwerp van de Game Boy Advance met een clamshell-ontwerp dat later zou worden gebruikt in Nintendo's DS en 3DS handheld videospelsystemen. In 2004 bracht Nintendo de Nintendo DS uit , het vierde grote draagbare systeem. De DS is een tweevoudig gescreende rekenmachine met touchscreenmogelijkheden die reageert op een stylus of op een vinger. Voormalig Nintendo-president en nu voorzitter Hiroshi Yamauchi werd door GameScience vertaald als uitleggend: "Als we de reikwijdte van de industrie kunnen vergroten, kunnen we de wereldwijde markt nieuw leven inblazen en Japan uit een depressie halen - dat is Nintendo's missie." Met betrekking tot de lauwe GameCube-verkoop die het bedrijf het eerst gerapporteerde bedrijfsverlies in meer dan 100 jaar had opgeleverd, vervolgde Yamauchi: "De DS vormt een cruciaal moment voor Nintendo's succes in de komende twee jaar. Als het lukt, stijgen we naar de hemel, als het faalt , we zinken weg in de hel. " [38] [39] [40] Dankzij games zoals Nintendogs en Mario Kart DS werd de DS een succes. In 2005 bracht Nintendo de Game Boy Micro uit in Noord-Amerika, een herontwerp van de Game Boy Advance. Het laatste systeem in de Game Boy-lijn , het was ook de kleinste Game Boy en het minst succesvol. Midden 2005 opende Nintendo de Nintendo World Store in New York City , waar Nintendo-spellen zouden worden verkocht, een museum over de geschiedenis van Nintendo zou worden gepresenteerd en publieke partijen zoals productintroducties zouden worden georganiseerd. De winkel is in 2016 gerenoveerd en hernoemd tot Nintendo New York. In de eerste helft van 2006 bracht Nintendo de Nintendo DS Lite uit , een versie van de originele Nintendo DS met een lichter gewicht, een helderder scherm en een betere levensduur van de batterij. Naast dit gestroomlijnde ontwerp sprak de veelzijdige subreeks casual games de massa's aan, zoals de Brain Age- serie. Ondertussen leverde New Super Mario Bros. een substantiële toevoeging aan de Mario- reeks toen het werd gelanceerd naar de top van verkoopgrafieken. De succesvolle richting van de Nintendo DS had een grote invloed op de Nintendo's volgende thuisconsole (inclusief de gemeenschappelijke Nintendo Wi-Fi Connection ), [41] met codenaam "Revolution" en werd nu omgedoopt tot " Wii ". [ nodig citaat ] In augustus 2006 publiceerde Nintendo ES, een project dat momenteel nog niet is voltooid, een open source- onderzoeksproject dat is ontworpen met het oog op de integratie van webtoepassingen, maar zonder specifiek doel. [42] [43] In de tweede helft van 2006 bracht Nintendo de Wii uit als de achterwaarts compatibele opvolger van de GameCube. Gebaseerd op ingewikkelde Wii-afstandsbediening bewegingsbedieningen en een balansbord , inspireerde de Wii verschillende nieuwe game-franchises, sommige gericht op geheel nieuwe marktsegmenten van casual en fitness-gaming. Wereldwijd meer dan 100 miljoen verkopend, de Wii was de best verkopende console van de zevende generatie , het herwinnen van marktaandeel verloren tijdens de tenures van de Nintendo 64 en GameCube. Op 1 mei 2007 verwierf Nintendo een belang van 80% in Monolith Soft , een dochterbedrijf voor videogames, dat in het bezit was van Bandai Namco . Monolith Soft is het best bekend voor het ontwikkelen van rollenspellen zoals de Xenosaga en Baten Kaitos-serie . [44] Tijdens de feestdagen van 2008 volgde Nintendo het succes van de DS met de release van de Nintendo DSi in Japan. Het systeem heeft een krachtigere CPU en meer RAM, twee camera's, een naar de speler gericht en een naar buiten gericht, en had een online distributie- winkel genaamd DSiWare . De DSi werd later wereldwijd uitgebracht in 2009. In de tweede helft van 2009 bracht Nintendo de Nintendo DSi XL uit in Japan, een grotere versie van de DSi. Dit bijgewerkte systeem werd later wereldwijd vrijgegeven in 2010. In 2011 bracht Nintendo de Nintendo 3DS uit , gebaseerd op een stereovrij stereoscopisch 3D-display zonder bril . In februari 2012 verwierf Nintendo Mobiclip , een in Frankrijk gevestigd onderzoeks- en ontwikkelingsbedrijf dat gespecialiseerd is in sterk geoptimaliseerde softwaretechnologieën zoals videocompressie. De bedrijfsnaam werd later gewijzigd in Nintendo European Research & Development. [45] In het vierde kwartaal van 2012 bracht Nintendo de Wii U uit . Het verkocht langzamer dan verwacht, [46] ondanks dat het de eerste console van de achtste generatie is. In september 2013 was de omzet echter weer gestegen.[ verduidelijking nodig ] Met het oog op de verbreding van de 3DS-markt bracht Nintendo de in 2013 verlaagde Nintendo 2DS metkostenreductie uit. De 2DS is compatibel met, maar mist de 3DS duurdere maar cosmetische autostereoscopische 3Dfunctie.Nintendo bracht ook de Wii Mini uit , een goedkoper en niet-genetwerkt redesign van de Wii. Op 25 september 2013 maakte Nintendo bekend dat het een belang van 28% had gekocht in een Panasonic spin-off bedrijf genaamd PUX Corporation. Het bedrijf is gespecialiseerd in technologie voor gezichts- en stemherkenning, waarmee Nintendo de bruikbaarheid van toekomstige spelsystemen wil verbeteren. Nintendo heeft in het verleden ook met dit bedrijf gewerkt om karakterherkenningssoftware te maken voor een touchscreen van een Nintendo DS. [47] Nadat hij een winstdaling van 30% aankondigde voor de periode april-december 2013, kondigde president Satoru Iwata aan dat hij een beloningsverlaging van 50% zou nemen, terwijl andere leidinggevenden kortingen zagen van 20% -30%. [48] In januari 2015 kondigde Nintendo aan de Braziliaanse markt te verlaten na vier jaar distributie van producten in het land. Nintendo noemde hoge invoerrechten en een gebrek aan lokale productie als redenen om weg te gaan. Nintendo blijft samenwerken met Juegos de Video Latinoamérica om producten te distribueren naar de rest van Latijns-Amerika . [49] Op 11 juli 2015 stierf Iwata op 55-jarige leeftijd aan een galwegtumor. Na zijn overlijden leidde de representatieve directeuren Genyo Takeda en Shigeru Miyamoto samen het bedrijf op interim-basis tot de benoeming van Tatsumi Kimishima als opvolger van Iwata op 16 september 2015 [50] Naast Kimishima's benoeming, werd de managementorganisatie van het bedrijf ook geherstructureerd - Miyamoto heette "Creative Fellow" en Takeda werd "Technology Fellow" genoemd. [51] Op 17 maart 2015 kondigde Nintendo een samenwerking aan met de Japanse mobiele ontwikkelaar DeNA om spellen voor slimme apparaten te produceren. [52] [53] De eerste van deze, Miitomo , werd uitgebracht in maart 2016. [54] Op dezelfde dag kondigde Nintendo een nieuw "dedicated gamesplatform aan met een gloednieuw concept" met de codenaam "NX" die in 2016 verder onthuld zou worden. [53] [55] Reggie Fils-Aimé , president van Nintendo of America, verwees naar NX als "onze volgende thuisconsole" in een interview in juni 2015 met The Wall Street Journal . [56] In een later artikel van oktober 2015 bracht The Wall Street Journal speculaties van niet bij naam genoemde bronnen naar buiten dat de NX bedoeld was om 'toonaangevende' hardwarespecificaties te bevatten en bruikbaar te zijn als zowel een draagbare console voor thuisgebruik. Er werd ook gemeld dat Nintendo was begonnen met het distribueren van software development kits (SDK's) voor ontwikkelaars van derde partijen, waarbij de naamloze bron verder speculeerde dat deze bewegingen suggereerden dat het bedrijf op schema was om het al in 2016 te introduceren. [57] Tijdens een investeerdersbijeenkomst op 27 april 2016, kondigde Nintendo aan dat de NX wereldwijd in maart 2017 zou worden uitgebracht. [58] In een interview met Asahi Shimbun in mei 2016, verklaarde Kimishima dat de NX een nieuw concept was dat de 3DS niet zou opvolgen of Wii U-productlijnen. [59] Op een aandeelhoudersvergadering volgend op E3 2016, verklaarde Shigeru Miyamoto dat het bedrijf ervoor koos om de NX tijdens de conferentie niet te presenteren vanwege zorgen die concurrenten konden overnemen als ze dit te snel aan het licht brachten. [60] Dezelfde dag onthulde Kimishima tijdens een Q & A-sessie met investeerders dat ze ook onderzoek deden naar virtual reality . [61] In mei 2015 kondigde Universal Parks & Resorts aan dat het een partnerschap aangaat met Nintendo om attracties te creëren bij Universal-themaparken op basis van Nintendo-eigendommen. [62] In mei 2016 drukte Nintendo ook de wens uit om de animatiefilmmarkt te betreden. [63] In november 2016 werd gesteld dat het gebied dat moet worden gecreëerd bij Universal-pretparken bekend staat als Super Nintendo World , dat in 2020 bij Universal Studios Japan voltooid zal zijn in de tijd van de Olympische Spelen van Tokio in 2020 , terwijl Universal Orlando Resort en Universal Studios Hollywood krijgt het themagebied op een niet nader te bepalen datum na de Japanse versie.[64] In juli 2016 kondigde het bedrijf aan dat het de NES zou introduceren in de vorm van de NES Classic Edition (Nintendo Classic Mini geheten in Europa). De plug-en-play-console ondersteunt HDMI , twee spelersmodi en heeft een controller die lijkt op de oorspronkelijke NES-controller. De controller kan verbinding maken met een Wii-afstandsbediening voor gebruik met Wii en Wii U Virtual Consolespellen. De NES Classic Edition werd geleverd met 30 vooraf geïnstalleerde games, waaronder Final Fantasy, Kid Icarus , The Legend of Zelda , Zelda II: The Adventure of Link en Dr. Mario , onder anderen. Het werd uitgebracht in november 2016. Aanvullende controllers waren ook beschikbaar. [65] De release van de mobiele Pokémon Go -app van juli 2016 door Niantic zorgde ervoor dat het aandeel in Nintendo verdubbelde, vanwege het misverstand van beleggers dat de software eigendom van Nintendo was. Later die maand bracht Nintendo een verklaring uit waarin de relatie met Niantic werd verduidelijkt. Nintendo verklaarde dat 32% van de eigenaar van het intellectuele eigendom van Pokémon de Pokémon-compagnie was , en hoewel het enige licentie- en andere inkomsten uit de game zou ontvangen, verwachtte het de impact op het totale inkomen van Nintendo. beperkt zijn. Als gevolg van de verklaring daalde de beurskoers van Nintendo aanzienlijk en verloor 17% op één handelsdag. [66] [67] Na een vermindering van de shareprice van de Pokémon Go- piek, werd het bedrijf nog steeds gewaardeerd op meer dan 100 keer zijn netto-inkomen, een koers-winstverhouding die het gemiddelde op de Nikkei 225 ruimschoots overschreed. [68] Analisten die met Bloomberg LP en The Financial Times spreken, becommentarieerden beiden de potentiële toekomstige waarde van het IP-adres van Nintendo als het wordt overgedragen aan de gsm-game business. [68] [69] In augustus 2016 verkocht Nintendo of America 90% van zijn controlerend belang (55%) in de Seattle Mariners aan een groep investeerders onder leiding van gsm-zakenman John Stanton voor $ 640 miljoen. [70] [71] Na de aankondiging van het mobiele spel Super Mario Run in september 2016, steeg Nintendo's voorraad tot net onder het recente hoogtepunt na de release en het succes van Pokémon Go eerder dit jaar, iets dat door journalisten wordt opgemerkt als nog belangrijker dan Pokémon Go , zoals Super Mario Run werd door Nintendo intern ontwikkeld, wat niet het geval was met Pokémon Go . [72] In een interview in december 2016 voorafgaand aan de release van Super Mario Run , legde Miyamoto uit dat het bedrijf geloofde dat met sommige van hun spelfranchises, "hoe langer je een serie blijft maken, hoe complexer de gameplay wordt en hoe meer hoe moeilijker het wordt voor nieuwe spelers om in de serie te komen ", en dat het bedrijf mobiele games ziet met vereenvoudigde besturingselementen, zoals Super Mario Run , stelt hen niet alleen in staat" een spel te maken dat het breedste publiek van mensen kan spelen " ", maar om deze eigenschappen ook opnieuw te introduceren aan nieuwere doelgroepen en ze naar hun consoles te trekken. [73] Op 20 oktober 2016 heeft Nintendo een preview-trailer uitgebracht over de NX, waarmee de officiële naam van de Nintendo Switch wordt onthuld. [74] Volgens Fils-Aimé gaf de console spelontwikkelaars nieuwe mogelijkheden om hun creatieve concepten tot leven te brengen door het concept van onbeperkt spelen te openen. [75] In december 2016 bracht Nintendo Super Mario Run voor iOS- apparaten uit, met een game van meer dan 50 miljoen downloads binnen een week na de release. Kimishima verklaarde dat Nintendo vanaf dat moment voor elk jaar een paar mobiele games zou uitbrengen. [76] In september 2017 kondigde Nintendo een partnerschap aan met het Chinese gamingbedrijf Tencent om een wereldwijde versie van hun commercieel succesvolle mobiele game Honor of Kings voor de Nintendo Switch te publiceren.De aankondiging leidde sommigen ertoe te geloven dat Nintendo binnenkort een grotere footprint zou kunnen hebben in China, een regio waar de Switch niet wordt verkocht en grotendeels wordt gedomineerd door Tencent. [77] In november 2017 werd gemeld dat Nintendo zou samenwerken met Illumination Entertainment , een animatiedivisie van Universal Pictures , om een geanimeerde Mario- film te maken. [78] [79] [80] In april 2018, Nintendo aangekondigd dat Kimishima zou aftreden als president van het bedrijf in juni, met Shuntaro Furukawa , voormalig managing executive officer en externe directeur van The Pokémon Company , die hem opvolgde. [81] Het Nintendo Entertainment System (afgekort als NES ) is een 8-bits videogameconsole, die in 1985 in Noord-Amerika en in Europa in 1986 en 1987 werd uitgebracht. De console werd oorspronkelijk in Japan uitgebracht als de Family Computer (afgekort als Famicom ) in 1983. De bestverkopende gaming-console van zijn tijd [83], de NES, hielp de Amerikaanse game-industrie nieuw leven in te blazen na de crash van het videogamecircuit van 1983 . [84] Met de NES introduceerde Nintendo een nu standaard bedrijfsmodel voor het licentiëren van externe ontwikkelaars, hen autoriseren om spellen voor Nintendo's platform te produceren en te distribueren. [85] De NES werd gebundeld met Super Mario Bros. , een van de best verkochte videospellen aller tijden , en ontving poorten van de populairste arcade-spellen van Nintendo. [23] Nintendo produceerde ook een beperkte serie van de NES Classic Edition in 2016. Het NES Classicsysteem was een speciale consolegemodelleerd naar een NES met 30 ingebouwde klassieke spellen van de eerste en derde partij uit de NES-bibliotheek. Tegen het einde van zijn productie in april 2017, heeft Nintendo meer dan twee miljoen exemplaren verkocht. [ nodig citaat ] Het Super Nintendo Entertainment System (afgekort als de Super NES of SNES ) is een 16bits videogameconsole, die werd uitgebracht in Noord-Amerika in 1991 en in Europa in 1992. De console werd oorspronkelijk in 1990 in Japan uitgebracht als de Super Famicom , officieel de verkorte naam van zijn voorganger aannemende. De console introduceerde geavanceerde grafische en geluidsmogelijkheden in vergelijking met andere consoles op dat moment. Al snel vorderde de ontwikkeling van een verscheidenheid aan uitbreidingschips die op de printplaten van elke nieuwe spelcassette werden geïntegreerd, het concurrentievoordeel van de SNES. Hoewel zelfs grof driedimensionaalgraphics waren voorheen zelden op thuisconsoles te zien, [86] de Super NES's enhancement-chipsmaakten opeens een nieuw kaliber aan games mogelijk met steeds geavanceerdere faux 3D-effecten zoals te zien in de Pilotwings 1991 en Super Mario Kart in 1992 . Argonaut Games ontwikkelde de Super FX-chip om 3D-afbeeldingen te repliceren van hun eerdere Atari ST- en Amiga Starglider- serie op de Super NES (meer specifiek Starglider 2 ), [87] beginnend met Star Fox in 1993. De SNES is de beste console van het 16-bits tijdperk verkopenhoewel ze een relatief late start en felle concurrentie van Sega 's Mega Drive / Genesis console hebben ervaren . Nintendo is ook van plan om in september 2017 tot het einde van het jaar een beperkte run van de Super NES Classic Edition uit te brengen. Net als de NES Classic Edition is de Super NES Classic Edition een speciale console met 21 ingebouwde games uit de bibliotheek, waaronder de nooit eerder uitgebrachte Starfox 2 . De Nintendo 64 werd uitgebracht in 1996, met 3D-renderingmogelijkheden voor veelhoekmodellen en ingebouwde multiplayer voor maximaal vier spelers. De controller van het systeem introduceerde de analoge stick en introduceerde later de Rumble Pak , een accessoire voor de controller die forcefeedback produceert met compatibele spellen. Beide zijn de eerste dergelijke functies die op de markt zijn gekomen voor gaming voor thuisconsoles en uiteindelijk de de facto industriestandaard werden . [88] Aangekondigd in 1995, voorafgaand aan de lancering van de console in 1996, de 64DD("DD" staat voor "Disk Drive") is ontworpen om de ontwikkeling van een nieuw genre van videospellen mogelijk te maken [89] via 64 MB beschrijfbare magnetische schijven, videobewerking en internetconnectiviteit. Uiteindelijk uitgebracht in 1999 in Japan, het commerciële falen van de 64DDrandapparatuur resulteerde er in slechts negen games die werden vrijgegeven en verdere wereldwijde release uitgesloten. De GameCube (officieel genaamd Nintendo GameCube , afgekort NGC in Japan en GCN in NoordAmerika) werd uitgebracht in 2001, Japan en Noord-Amerika en in 2002 wereldwijd. De zesde generatie console is de opvolger van de Nintendo 64 en concurreerde met Sony's PlayStation 2 , Microsoft's Xbox en Sega's Dreamcast . De GameCube is de eerste Nintendo-console die optische schijven als primair opslagmedium gebruikt. [90] De schijven lijken op het miniDVD- formaat, maar het systeem is niet ontworpen om standaard te spelenDvd's of audio-cd's . Nintendo introduceerde verschillende connectiviteitsopties voor de GameCube. De gamebibliotheek van de GameCube biedt weinig ondersteuning voor internetgamen , een functie die de aftermarket Nintendo GameCube Broadband Adapter en Modem Adapter vereist . De GameCube ondersteunt connectiviteit met de Game Boy Advance , waardoor spelers toegang hebben tot exclusieve in-game functies met behulp van de rekenmachine als een tweede scherm en controller. De Wii werd tijdens het kerstseizoen van 2006 door schotten. Het systeem is voorzien van deWii controller , kan worden gebruikt als een handheld aanwijsapparaat en welke beweging detecteert in drie dimensies. Een ander opvallend kenmerk van de console isWiiConnect24, die het berichten en updates via internet kan ontvangen in de standby-modus. [91] Het heeft ook een game download-service, genaamd "Virtual Console ", heeft sinds de release van de Wii veel randapparaten voortgebracht Wii Balance Boardnl Motion Plus , en heeft verschillende hardwarerevisies ondergaan . De Wii Family Edition- variant is identiek aan het originele model, maar is ontworpen om horizontaal te zitten en verwijdert de GameCube-compatibiliteit. De Wii Mini is een kleinere, opnieuw ontworpen Wii zonder GameCube-compatibiliteit, online connectiviteit, de SD- kaartsleuf en WiFi- ondersteuning, en heeft slechts één USB- poort in tegenstelling tot de twee van de vorige modellen. [92] [93] De Wii U , de opvolger van de Wii, werd wereldwijd uitgebracht tijdens de feestdagen van 2012. [94] [95] De Wii U is de eerste Nintendo-console die high-definition grafische afbeeldingen ondersteunt . De primaire controller van de Wii U is de Wii U GamePad , die een ingebouwd aanraakscherm heeft . Elk spel kan zo zijn ontworpen dat dit touchscreen wordt gebruikt als aanvulling op de hoofd-tv of als het enige scherm voor afspelen buiten de tv . Het systeem ondersteunt de meeste Wii-controllers en accessoires, en de meer klassiek gevormde Wii U Pro Controller . [96] Het systeem is compatibel met eerdere versiesmet Wii-software en accessoires; deze modus maakt ook gebruik van Wii-gebaseerde controllers en biedt optioneel de GamePad als het primaire Wii-display en bewegingssensor bar. De console heeft verschillende online services aangeboden door Nintendo Network , waaronder: de Nintendo eShop voor online distributie van software en inhoud; en Miiverse , een sociaal netwerk dat op verschillende manieren kan worden geïntegreerd met games en applicaties. Op 31 maart 2018 bedroeg de wereldwijde verkoop van Wii U meer dan 13 miljoen stuks, met meer dan 100 miljoen games en andere software om deze te verkopen. [97] Op 17 maart 2015 kondigde Nintendo een nieuw "dedicated games-platform aan met een gloednieuw concept" met de codenaam "NX" sterft in 2016 verder onthuld zou worden. [53] [55] Reggie Fils-Aimé , president van Nintendo of America, verwees naar NX als "onze volgende thuisconsole" in een interview in juni 2015 met The Wall Street Journal. [56] In een later artikel op 16 oktober 2015 heeft The Wall Street Journal gerelayleerde speculatie van niet-benoemde interne bronnen dat, hoewel de NXhardwarespecificaties onbekend waren, het misschien bedoeld om "industrieleidende" hardwarespecificaties te bevatten kan worden gebruikt voor het gebruik van de console. Er werd ook gezegd dat Nintendo begonnen was met het distribueren vansoftware development kits(SDK's) voor NX-to-the-source-engines, which the following responders that the steps of the these of the names. [57] Tijdens een investeerdersbijeenkomst op 27 april 2016 Nintendo Nintendo bekendgemaakt dat de NX in maart 2017 zal zal worden uitgebracht. [58] In een interview ontmoetAsahi Shimbunin mei 2016 verwees Kimishima naar de NX als "noch de opvolger van de Wii U noch naar de 3DS", en ook niet als een "nieuwe manier om games te spelen", maar het zou "de verkoop van Wii U vertragen" na onthullen en verspreiding. [59] In juni 2016 verklaarde Miyamoto dat de reden waarom Nintendo tot nu toe nog geen informatie over de "NX" had vrijgegeven, was omdat ze bang waren voor navolgers en zeiden dat hij en Nintendo dachten dat andere bedrijven "een idee konden kopiëren dat ze werken aan. " [98] [99] Dezelfde dag onthulde Kimishima tijdens een Q & A-sessie met investeerders dat ze ook onderzoek deden naar virtual reality . [61] Op 19 oktober 2016,Nintendo kondigde aan dat ze de volgende dag een trailer voor de console zouden uitbrengen. [100]De volgende dag onthulde Nintendo de trailer die de definitieve naam van het platform, Nintendo Switch, onthulde. [101] Tegen maart 2018 waren meer dan 17 miljoen Switch-eenheden wereldwijd verkocht. [102] Game & Watch is een serie handheld elektronische spellen geproduceerd door Nintendo van 1980 tot 1991 . Gemaakt door gameontwerper Gunpei Yokoi , heeft elke gameeen unieke game om op een LCD- scherm af te spelen naast een klok, een alarm of beide. [103] Het was het eerste Nintendoproduct dat groot succes oogstte. [104 Na het succes van de Game & Watch- serie, ontwikkelde Yokoi de Game Boy- handheldconsole, die in 1989 werd uitgebracht. Uiteindelijk werd de Game Boy de best verkochte handheld aller tijden en bleef hij dominant gedurende meer dan een decennium, waarbij hij kritisch en commercieel gezien populaire spellen zoals Pokémon Yellow zijn in 1998 in Japan uitgebracht, in 1999 in Noord-Amerika en in 2000 in Europa. Incrementele updates van de Game Boy, inclusief Game Boy Pocket , Game Boy Light en Game Boy Color , deden weinig om de oorspronkelijke formule te veranderen, hoewel de laatste kleurenafbeeldingen introduceerde voor de Game Boy-lijn. De eerste grote update van zijn handheld-lijn sinds 1989, de Game Boy Advance heeft verbeterde technische specificaties die vergelijkbaar zijn met die van de SNES. De Game Boy Advance SP was de eerste herziening van de GBA-lijn en introduceerde schermverlichting en een tweekleppig schelpontwerp, terwijl latere iteraties, de Game Boy Micro , een kleinere vormfactor opleverden. Hoewel oorspronkelijk geadverteerd als een alternatief voor de Game Boy Advance, verving de Nintendo DS de Game Boy-lijn na de eerste release in 2004. [105] Het was kenmerkend voor zijn dubbele schermen en een microfoon, evenals een aanraakgevoelig onderste scherm . De Nintendo DS Lite bracht een kleinere vormfactor [106], terwijl de Nintendo DSi grotere schermen en twee camera's heeft [107]en werd gevolgd door een nog groter model, de Nintendo DSi XL , met een 90% groter scherm. [108] Verdere uitbreiding van de Nintendo DS-lijn, de Nintendo 3DS maakt gebruik van het proces van autostereoscopie voor het produceren van stereoscopische driedimensionaal effect zonder bril . [109] Uitgegeven aan belangrijke markten in 2011, verlieten de 3DS een trage start en misten aanvankelijk veel belangrijke functies die waren beloofd voordat het systeem werd gelanceerd. [110] Gedeeltelijk als gevolg van de trage verkopen daalde het aandeel van Nintendo in waarde. Latere prijsverlagingen en game-releases hielpen de verkoop van 3DS- en 3DS-software te stimuleren en het vertrouwen van investeerders in het bedrijf te verlengen. [111] Vanaf augustus 2013 was de 3DS de best verkopende console in de Verenigde Staten gedurende vier opeenvolgende maanden. [112]De Nintendo 3DS XL werd geïntroduceerd in augustus 2012 en bevat een 90% groter scherm, een SD-kaart van 4 GB en een langere levensduur van de batterij. In augustus 2013 heeft Nintendo de Nintendo 4DS , een versie van de 3DS zonder 3D-weergave , aangekondigd . Het heeft een lei-achtig ontwerp in tegenstelling tot het scharnierende, clamshell-ontwerp van zijn voorgangers. Een hardwarerevisie, New Nintendo 3DS , werd onthuld in augustus 2014. Het is geproduceerd in een standaardformaat en een groter XL-model; Beide modellen beschikken over geüpgradede processors en extra RAM, een eye-tracking-sensor om de stabiliteit van het autostereoscopische 3D-beeld, gekleurde gezichtsknoppen en near-field communicatieondersteuning voor native gebruik van Amiiboproducten te verbeteren. Het standaardformaat model heeft ook iets grotere schermen en ondersteuning voor accessoires voor frontjes.[113] Nintendo of America heeft verschillende spraakmakende marketingcampagnes gevoerd om zijn merk te definiëren en positioneren. Een van de eerste en meest blijvende slogans was "Nu speel je met power!", Eerst gebruikt om zijn Nintendo Entertainment System te promoten. [ nodig citaat ] Het paste de slogan aan om "SUPER-macht" voor het Super Nintendo-entertainmentsysteem, en "DRAAGBARE macht" voor de Game Boy op te nemen. [ Nodig citaat ] Zijn 1994 "Play It Loud!" campagne gespeeld op rebellie in de tienerleeftijd en een gespannen reputatie koesterden. [ nodig citaat ] Tijdens het Nintendo 64tijdperk, was de slogan "Get N of ga weg."[ nodig citaat ]Tijdens het GameCube-tijdperk, de "Who Are You?" suggereerde een link tussen de spellen en de identiteiten van de spelers. [ nodig citaat ] Het bedrijf promootte zijn Nintendo DS handheld met de slogan "Aanraken is goed." [ nodig citaat ] Voor Wii, gebruikten zij de slogan "Wii van zou willen spelen" om de console met de mensen te bevorderen die de spelen met inbegrip van Super Mario Galaxy en Super Paper Mario probeerden . De Nintendo 3DS gebruikte de slogan "Take a look inside". [ Nodig citaat ] De Wii U gebruikt de slogan "Hoe U volgende zal spelen."[ Nodig citaat ] DeNintendo Switch gebruikt de slogan "Switch and Play" in Noord-Amerika en "Speel overal, altijd en met iedereen" in Europa. [ nodig citaat ] Representatieve directeuren Shuntaro Furukawa , president [114] [115] Shigeru Miyamoto , Fellow bestuurders Shinya Takahashi, Senior Managing Executive Officer, General Manager van Entertainment Planning & Development , Supervisor van Business Development en Development Administration & Support Ko Shiota, Senior Executive Officer, General Manager van Platform Technology Development en Hardware Development Department Satoru Shibata, Senior Executive Officer, General Manager van Marketing and Licensing, verantwoordelijk voor de afdeling Advertising en Global Marketing Department Bestuurders (leden van de audit- en de toezichtcommissie) Naoki Noguchi Naoki Mizutani, externe directeur Katsuhiro Umeyama, externe directeur Masao Yamazaki, externe directeur Uitvoerende functionarissen Senior executive officers Shigeyuki Takahashi, General Manager van de Divisie Algemene Zaken Satoshi Yamato, president van de verkoop Hirokazu Shinshi, General Manager van Manufacturing Division Uitvoerende functionarissen Reggie Fils-Aimé , president en COO van Nintendo of America Yoshiaki Koizumi , plaatsvervangend algemeen directeur van de afdeling Entertainment Planning & Development Takashi Tezuka , Senior Officer van de afdeling Entertainment Planning & Development Hajime Murakami, General Manager van Finance Administration Division, Finance Department en Payment Services Management Department afdelingen Hoofdartikel: lijst met divisies van Nintendo De interne onderzoeks- en ontwikkelingsactiviteiten van Nintendo zijn onderverdeeld in drie hoofddivisies: Nintendo Entertainment Planning & Development (van EPD), de belangrijkste afdeling voor softwareontwikkeling van Nintendo, die zich richt op de ontwikkeling van videogames nl software ; Nintendo Platform Technology Development (van PTD), dat zich richt op thuis nl handheld video game consolehardware ontwikkeling; en Nintendo Business Development (of NBD), dat zich richt op het verfijn van de bedrijfsstrategie en verantwoordelijk is voor het toezicht op desmart device- afdeling van het bedrijf. Entertainment Planning & Ontwikkeling (EPD) De divisieNintendo Entertainment Planning & Developmentis de primaire afdeling voor softwareontwikkeling bij Nintendo, die in 2015 is overleden als een fusie tussen hun voormalige divisiesEntertainment Analysis & Development nl Software Planning & Development . Onder leiding van Shinya Takahashi heeft de divisie de grootste concentratie aan personeel in dienst. het bedrijf, met meer dan 800 ingenieurs en ontwerpers. De divisie bevindt zich voornamelijk in het centrale Kyoto R & D-gebouw, waar ze worden gecontroleerd door Katsuya Eguchi , en heeft ook een studio in Tokio onder toezicht van Yoshiaki Koizumi . Platform Technology Development (PTD) de Nintendo Platform Technology Development- divisie is een combinatie van de voormalige divisies Integrated Research & Development (van IRD) en System Development(van SDD) van Nintendo . Onder leiding van Ko Shiota is de divisie verantwoordelijk voor het ontwerpen van hardware en het ontwikkelen van Nintendo'sbesturingssystemen , ontwikkelaar en ontwikkelaar Nintendo Network . Bedrijfsontwikkeling (NBD) De Nintendo Business Development-divisie is op zoek gegaan naar Nintendo's zoektocht naar softwareontwikkeling voor slimme apparaten including mobiele telefoons nl tablets. Ze zijn verantwoordelijk voor het verfijn van het bedrijfsmodel van Nintendo voor de speciale activiteiten van het videogamesysteem en voor het ontwikkelen van de ontwikkeling van Nintendo voor slimme apparaten. Nintendo Co., Ltd. Nintendo Co., Ltd.. Het hoofdkantoor is gevestigd in Kyoto, Japan sinds het begin. Nintendo Co., Ltd. houdt toezicht op de wereldwijde activiteiten van de organisatie en beheert met name de Japanse activiteiten. De twee belangrijkste dochterondernemingen van het bedrijf, Nintendo of America en Nintendo of Europe, beheren respectievelijk hun activiteiten in Noord-Amerika en Europa. Nintendo Co., Ltd. [116] verhuisde van zijn oorspronkelijke Kyoto-locatie [c] [ waar? ] Naar een nieuw kantoor in Higashiyama-ku, Kyoto ,; [d] in 2000 werd dit het onderzoeks- en ontwikkelingsgebouw toen het hoofdkantoor verhuisde naar zijn huidige locatie in Minami-ku, Kyoto . [e] [117] Nintendo of America De Noord-Amerikaanse dochteronderneming van Nintendo is gevestigd in Redmond, Washington . Oorspronkelijk werkte het Amerikaanse hoofdkantoor met verkoop, marketing en reclame. Het kantoor in Redwood City , Californië leidt nu echter die functies. Het bedrijf heeft distributiecentra in Atlanta (Nintendo Atlanta) en North Bend, Washington ( Nintendo North Bend ). De Nintendo North Bend-faciliteit met een oppervlakte van 380.000 vierkante meter (35.000 m 2 ) verwerkt dagelijks meer dan 20.000 bestellingen aan Nintendo-klanten, waaronder winkels die naast consumenten die winkelen, Nintendo-producten verkopenNintendo's website. [118] Nintendo of America exploiteert ook twee winkels in de Verenigde Staten, Nintendo New York in Rockefeller Plaza , New York City , dat open is voor het publiek, en Nintendo Redmond , gevestigd op het hoofdkwartier van NOA in Redmond, Washington, dat is alleen toegankelijk voor werknemers van Nintendo en genodigden. Nintendo of America's Canadese filiaal, [119] Nintendo of Canada is gevestigd in Vancouver , British Columbia met een distributiecentrum in Toronto , Ontario . [ nodig citaat ]Het localisatieteam van Nintendo of America, genaamd Nintendo Treehouse , bestaat uit ongeveer tachtig medewerkers, die verantwoordelijk zijn voor het vertalen van tekst uit het Japans naar het Engels, het maken van video's en marketingplannen en ervoor zorgen dat Nintendo's games in een gepolijste staat worden uitgebracht. [120] Nintendo of Europe Nintendo's Europese dochteronderneming werd opgericht in juni 1990, [121] gevestigd in Großostheim , [122] in de buurt van Frankfurt , Duitsland. Het bedrijf verzorgt de activiteiten in Europa en Zuid-Afrika . [121] De vestiging van Nintendo of Europe in het Verenigd Koninkrijk (Nintendo UK) [123] verzorgt de activiteiten in dat land en in Ierlandvanuit het hoofdkantoor in Windsor , Berkshire. In juni 2014 startte NOE met een reductie- en consolidatieproces, met in totaal 130 ontslagen: de sluiting van haar kantoor en magazijn en de beëindiging van alle tewerkstelling in Großostheim; en de consolidatie van al deze operaties in, en beëindiging van enige werkgelegenheid op, haar locatie in Frankfurt. [124] [125] Nintendo Australië Hoofdartikel: Nintendo Australië Het Australische dochterbedrijf van Nintendo is gevestigd in Melbourne, Victoria . Het verzorgt de publicatie, distributie, verkoop en marketing van Nintendo-producten in Australië , Nieuw-Zeeland en Oceanië ( Cookeilanden , Fiji , Nieuw-Caledonië , Papoea-Nieuw-Guinea , Samoa en Vanuatu ). Het produceert ook een aantal Wii-spellen lokaal. Nintendo Australië is ook een externe distributeur van een aantal spellen van Rising Star Games , Bandai Namco Entertainment , Atlus , The Tetris Company , Sega,Koei Tecmo en Capcom . iQue Een Chinees samenwerkingsverband tussen haar oprichter, Wei Yen en Nintendo, produceert en distribueert officiële Nintendo-consoles en -games voor de Chinese markt op het vasteland, onder het merk iQue. De productopstelling voor de Chinese markt verschilt aanzienlijk van die voor andere markten. Nintendo's enige console in China is bijvoorbeeld de iQue Player , een aangepaste versie van de Nintendo 64. Het bedrijf heeft zijn modernere GameCube of Wii niet op de markt gebracht, hoewel een versie van de Nintendo 3DS XL in 2012 werd uitgebracht. van 2013 is het een 100% dochteronderneming van Nintendo. [126] [127] Nintendo of Korea De Zuid-Koreaanse dochteronderneming van Nintendo is opgericht op 7 juli 2006 en is gevestigd in Seoul. [128] In maart 2016 werd de dochteronderneming sterk ingekrompen vanwege een herstructurering van het bedrijf na analyse van de verschuivingen in de huidige markt, waarbij 80% van de werknemers werd ontslagen, terwijl slechts tien mensen overbleven , waaronder CEO Hiroyuki Fukuda. Dit had geen invloed op spellen die gepland waren voor release in Zuid-Korea, en Nintendo ging daar door zoals gewoonlijk. [129] [130] dochterondernemingen Hoewel het merendeel van de Research & Development in Japan wordt gedaan , zijn er enkele R & Dfaciliteiten in de Verenigde Staten en Europa die zijn gericht op de ontwikkeling van software- en hardwaretechnologieën die worden gebruikt in Nintendo-producten. Hoewel ze allemaal dochterondernemingen zijn van Nintendo (en dus de eerste partij), worden ze vaak externe bronnen genoemd als ze betrokken zijn bij gezamenlijke ontwikkelingsprocessen met de interne ontwikkelaars van Nintendo door de betrokken Japanse persoonlijkheden. Dit is te zien in verschillende "Iwata vraagt ..." interviews. [131] Nintendo Software Technology (NST) en Nintendo Technology Development (NTD) zijn gevestigd in Redmond, Washington , Verenigde Staten, terwijl Nintendo European Research & Development ( NERD ) is gevestigd in Parijs , Frankrijk, en Nintendo Network Service Database (NSD) is gevestigd in Kyoto , Japan . De meeste externe softwareontwikkeling voor externe partijen vindt plaats in Japan , aangezien de enige buitenlandse dochteronderneming Retro Studios is in de Verenigde Staten. Hoewel deze studio's allemaal dochterondernemingen van Nintendo zijn, worden ze vaak externe bronnen genoemd als ze worden betrokken bij gezamenlijke ontwikkelingsprocessen met de interne ontwikkelaars van Nintendo door de divisie Nintendo Entertainment Planning & Development (EPD). 1-UP Studio en Nd Cube bevinden zich in Tokio , Japan , terwijl Monolith Soft één studio heeft in Tokio en een andere in Kyoto . Retro Studios bevindt zich inAustin , Texas . Nintendo richtte naast The Creatures en Game Freak ook The Pokémon Company op om het merk Pokémon effectief te beheren . Op dezelfde manier werd Warpstar Inc. gevormd door een gezamenlijke investering met HAL Laboratory , die de leiding had over de Kirby: Right Back at Ya! geanimeerde serie. Gedurende vele jaren had Nintendo een beleid van strikte richtlijnen voor inhoud voor videospellen die op zijn consoles werden gepubliceerd. Hoewel Nintendo grafisch geweld toestond in zijn videospellen die in Japan werden uitgebracht, waren naaktheid en seksualiteit ten strengste verboden. Voormalig Nintendo president Hiroshi Yamauchigeloofde dat als het bedrijf kon de in licentie geven van pornografische games, imago van het bedrijf zou worden voor altijd bezoedeld. [132] Nintendo of America ging verder in die games die voor de Nintendo-consoles werden uitgebracht, konden geen naaktheid, seksualiteit, godslastering (inclusief racisme , seksisme of spotters ), bloed, grafische ofhuiselijk geweld , drugs , politieke boodschappen of religieuze symbolen (met uitzondering van wijdverbreide niet-religieuze religies, zoals het Griekse Pantheon ). [133] Het Japanse moederbedrijf was bezorgd dat het kan worden gezien als een "Japanse invasie" door Japanse gemeenschapsnormen voor Noord-Amerikaanse en Europese kinderen te forceren . Ondanks de strikte richtlijnen zijn er enkele uitzonderingen: Bionic Commando (hoewel swastika 's in de VSversie werden geëlimineerd), Smash TV en Golgo 13: Top Secret Episode bevatte menselijk geweld, waarbij de laatste ook impliciete seksualiteit bevatteen tabak gebruik ; River City Ransom en Taboo: The Sixth Sensebevatte naaktheid, en de laatste bevatte ook religieuze afbeeldingen, evenals Castlevania II en III . Een bekend neveneffect van dit beleid was de Genesis- versie van Mortal Kombat die meer dan het dubbele van de Super NES-versie verkocht, voornamelijk omdat Nintendo uitgever Acclaim had gedwongen om het rode bloed opnieuw te kleuren en eruit te zien als wit zweet en enkele van de meer bloederige afbeeldingen te vervangen in de release van het spel, waardoor het minder gewelddadig wordt. [134] Sega stond daarentegen toe dat bloed en gore in de Genesis-versie bleven (hoewel er een code nodig was om het gore te ontsluiten). Nintendo liet de Super NES-versie van Mortal Kombat II het volgende jaar ongecensureerd verzenden met een inhoudswaarschuwing op de verpakking. [135] In 1994 en 2003, toen de ESRB en PEGI (respectievelijk) systemen voor het beoordelen van videogames werden geïntroduceerd, koos Nintendo ervoor om het grootste deel van dit beleid af te schaffen ten gunste van consumenten die hun eigen keuzes maakten over de inhoud van de games die ze speelden. Tegenwoordig worden veranderingen in de inhoud van games voornamelijk gedaan door de ontwikkelaar van het spel of, soms, op verzoek van Nintendo. De enige duidelijke regel is dat ESRB AO-rated games geen licentie krijgen op Nintendo-consoles in Noord-Amerika [136], een praktijk die ook wordt afgedwongen door Sony en Microsoft , de twee grootste concurrenten in de huidige markt. Nintendo heeft sindsdien verschillende games voor volwassen inhoud op zijn consoles gepubliceerd, waaronder:Perfect Dark , Conker's Bad Fur Day , Doomand Doom 64 , BMX XXX , de Resident Evil- serie, Killer7 , de Mortal Kombat- serie, Eternal Darkness: Sanity's Requiem , BloodRayne , Geist , Dementium: The Ward ,Bayonetta 2 , Devil's Third en Fatal Frame: Maiden of Black Water . Bepaalde games zijn echter nog steeds aangepast. Bijvoorbeeld, Konami werd gedwongen om alle verwijzingen naar sigaretten in de 2000 te verwijderen Game Boy Colorspel Metal Gear Solid (hoewel de vorige NES-versie van Metal Gear en het daaropvolgende GameCubespel Metal Gear Solid: The Twin Snakes beide dergelijke verwijzingen bevatten, evenals Wiispel MadWorld ), en verminking en bloed uit de Nintendo 64- poortvan Cruis werden verwijderd 'n USA . [137] Een ander voorbeeld is in de Game Boy Advance-game Mega Man Zero 3 , waarin een van de bazen, Hellbat Schilt genoemd in de Japanse en Europese releases, omgedoopt werd tot Devilbat Schilt in de Noord-Amerikaanse lokalisatie . In Noord-Amerika releases van de Mega Man Zerospellen, vijanden en bazen gedood met een sabelaanval zouden geen bloed laten vloeien zoals in de Japanse versies. De release van de Wii ging echter gepaard met een aantal zelfs nog meer controversiële games, zoals Manhunt 2 , No More Heroes , The House of the Dead: Overkill en MadWorld , waarvan de laatste drie exclusief voor de console werden gepubliceerd. Licentie richtlijnen Nintendo of America had ook vóór 1993 richtlijnen die moesten worden gevolgd door zijn licentiehouders om games te maken voor het Nintendo Entertainment System , naast de bovenstaande inhoudsrichtlijnen. [132] Richtlijnen werden afgedwongen via de 10NES- lockout-chip. Het was licentiehouders niet toegestaan om dezelfde game voor een concurrerende console uit te brengen tot twee jaar voorbij waren. Nintendo zou beslissen hoeveel cartridges aan de licentienemer zouden worden geleverd. Nintendo zou beslissen hoeveel ruimte zou worden besteed aan artikelen, advertenties, enzovoort in het Nintendo Power- magazine. Er was een minimumaantal cartridges dat door de licentienemer bij Nintendo moest worden besteld. Er was een jaarlijkse limiet van vijf games die een licentiehouder voor een Nintendo-console mag produceren. [138] Deze regel is gemaakt om oververzadiging van de markt te voorkomen, wat heeft bijgedragen aan de Noord-Amerikaanse videogamecrash van 1983 . De laatste regel werd op een aantal manieren omzeild; Konami bijvoorbeeld, die meer games wilde produceren voor Nintendo's consoles, vormde Ultra Games en later Palcom om meer games te produceren als een technisch andere uitgever. [132] Deze benadeelde kleinere of opkomende bedrijven, omdat ze het zich niet konden veroorloven om extra bedrijven te starten. In een ander neveneffect hebben de uitvoerders van Square Co (nu Square Enix ) gesuggereerd dat de prijs van het publiceren van spellen op de Nintendo 64 samen met de mate van censuur en controle die Nintendo afdwong over zijn spellen, met name Final Fantasy VI , factoren waren bij het wisselen de focus op Sony's PlayStation console. [ nodig citaat ] In 1993 werd tegen Nintendo een class action zaak aan de kaak gesteld met beweringen dat hun lockoutchip oneerlijke handelspraktijken mogelijk maakte . De zaak werd afgehandeld, met als voorwaarde dat Californische consumenten recht hadden op een kortingsbon van $ 3 voor een spel van Nintendo's keuze. [139] Nintendo is gekant tegen emulatie door derden van zijn videogames en consoles, en verklaart dat dit de grootste bedreiging vormt voor de intellectuele eigendomsrechten van ontwikkelaars van videogames. [140] Echter, emulators zijn door Nintendo en gelicentieerde externe bedrijven gebruikt als een middel om oudere games opnieuw uit te brengen, met Virtual Console , die klassieke spellen opnieuw als gratis titels publiceerde, en met speciale consoles zoals de NES Mini en SNES Mini . [ nodig citaat ] Op 19 juli 2018 daagde Nintendo Jacob Mathias, de eigenaar van het ROM-beeld, aandistributiewebsites LoveROMs en LoveRetro, voor "brutale en massale inbreuk op de intellectuele eigendomsrechten van Nintendo." De gouden sunburst-zegel werd voor het eerst gebruikt door Nintendo of America en later Nintendo of Europe. Het wordt weergegeven op elke game, systeem of accessoire die is gelicentieerd voor gebruik op een van de consoles van videogames , waarmee wordt aangegeven dat de game door Nintendo op de juiste manier is goedgekeurd. Het zegel wordt ook weergegeven op elke door Nintendo gelicentieerde handelswaar, zoals ruilkaarten, spelgidsen of kleding, zij het met de woorden "Officieel Nintendo gelicentieerd product". [142] In 2008 noemde gameontwerper Sid Meier de Seal of Quality als een van de drie belangrijkste innovaties in de geschiedenis van videogames, omdat het hielp een standaard te stellen voor gamekwaliteit die consumenten tegen shovelware beschermde . [143] NTSC-regio's In NTSC- regio's is dit zegel een elliptische vuurwerkster met de naam "Official Nintendo Seal". Oorspronkelijk was het zegel voor NTSC-landen een grote, zwarte en gouden cirkelvormige vuurwerkstorm. De zegel luidt als volgt: "Dit zegel is uw garantie dat NINTENDO de kwaliteit van dit product heeft goedgekeurd en gegarandeerd." Dit zegel werd later gewijzigd in 1988: "goedgekeurd en gegarandeerd" werd veranderd in "geëvalueerd en goedgekeurd." In 1989 werd het zegel goud en wit, zoals het er nu uitziet, met een verkorte zin: "Official Nintendo Seal of Quality." Het werd in 2003 gewijzigd om "Official Nintendo Seal" te lezen. [142] De zegel luidt momenteel: [144] Het officiële zegel is uw garantie dat dit product is gelicentieerd of vervaardigd door Nintendo. Zoek altijd naar dit zegel bij het kopen van videospelsystemen, accessoires, games en gerelateerde producten. PAL-regio's In PAL- regio's is het zegel een cirkelvormige starburst die het 'Original Nintendo Seal of Quality' wordt genoemd. Tekst bij het zegel in het handboek van de Australische Wii : Dit zegel is uw garantie dat Nintendo dit product heeft beoordeeld en dat het voldoet aan onze normen voor uitmuntendheid op het gebied van afwerking, betrouwbaarheid en entertainment. Zoek altijd naar dit zegel bij het kopen van games en accessoires om volledige compatibiliteit met je Nintendo-product te garanderen. [145] Liefdadigheidsprojecten In 1992 heeft Nintendo samen met de Starlight Children's FoundationStarlight Fun Center mobiele entertainment, gebouwd en gebouwd in ziekenhuizen voorzien. [146] 1.000 Starlight Nintendo Fun Center-components werden tegen het einde van 1995 installatie. [146] Deze eenheden combineren verschillende vormen van multimedia-entertainment, inclusief gamen, en dienen als een afleiding om stemmingen op te vrolijken en het moreel van kinderen te ziekenhuisverblijven te verbeteren. [147] Milieurapport Nintendo is consequent gerangschikt als laatste in Greenpeace 's "Guide to Greener Electronics" vanwege het feit dat Nintendo informatie niet publiceerde. [148] Evenzo staan ze als laatste gerangschikt in de "Conflict Minerals Company Rankings" van het Enough Project vanwege de weigering van Nintendo om te reageren op meerdere verzoeken om informatie. [149] Net als veel andere elektronicabedrijven biedt Nintendo een terugname- recyclingprogramma waarmee klanten oude producten kunnen inzenden die ze niet langer gebruiken. Nintendo of America beweerde dat het in 2011 548 ton geretourneerde producten in beslag nam, waarvan 98% werd hergebruikt of gerecycled. [150] Handelsmerk Tijdens de piek van het succes van Nintendo in de videogamesector in de jaren negentig, werd hun naam alomtegenwoordig gebruikt om naar elke videogameconsole te verwijzen, ongeacht de fabrikant. Om te voorkomen dat hun handelsmerk generiek zou worden , pushte Nintendo het gebruik van de term "spelconsole" en slaagde erin om hun handelsmerk te behouden. [151] [152]
03 sep 1875 Ferdinand Porsche (Maffersdorf, 3 september 1875 – Stuttgart, 30 januari 1951) was een Oostenrijkse autobouwer. Porsche werd geboren in Maffersdorf in het toenmalig OostenrijkHongaarse Bohemen (tegenwoordig Vratislavice nad Nisou in Tsjechië). Hij was een pientere veelbelovende jongen en werd erfgenaam van de metaalsmederijen van zijn familie. Tot grote teleurstelling van zijn vader gaf Ferdinand weinig om het smeden van metaal. Zijn talent lag meer op het gebied van de mechanica. De ouders van Ferdinand stuurden hem naar de Keizerlijke Technische School in Reichenberg. Daar maakte hij kennis met elektriciteit en rond 1893 had hij een complete elektrische verlichting ontworpen en in zijn ouderlijk huis geïnstalleerd. Het werd echter door zijn vader vernield en weggegooid. Daarna zou Porsche voor verschillende autobedrijven werken, zoals Lohnerwerke, AustroDaimler, NSU, Zündapp en Daimler-Benz. Hierna richtte hij zijn eigen ontwerpstudio op. Vanwege zijn verdienste kreeg hij in 1917 een eredoctoraat van de Technische Hochschule Wien en het officierskruis in de Frans Jozef-orde. Porsche was de uitvinder van de hybride auto. Als erkenning voor de ontwikkeling van de tweeliter compressor Mercedes "Tipo Indy 2,0" die de Targa Florio won verleende de Technische Hochschule Stuttgart hem in 1924 de titel van doctoringenieur honoris causa. Ferdinand Porsche stond aan de wieg van Volkswagen en het automerk Porsche en behoorde tot de Oostenrijkse school van auto-ontwerpers. Hij ontving in 1938 de Nationale Duitse Prijs voor Kunst en Wetenschap, de "Duitse Nobelprijs" en de daaraan verbonden 100 000 Rijksmark. In de Tweede Wereldoorlog ontwierp Porsche een aantal tanks die geen van alle een succes waren, waaronder de enorme Maus. Daarnaast ontwierp hij ook militaire voertuigen die wél een succes waren, zoals de Kübelwagen, de Schwimmwagen e.d. Hij was lid van de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij en de SS, hetgeen in 2013 na protesten leidde tot de verwijdering van zijn naam op borden in zijn geboorteplaats.[1] Ferdinand Porsche was de vader van Ferry Porsche en de grootvader van Ferdinand "Butzi" Porsche.
Een kentekenplaat, nummerplaat of nummerbord is een onderdeel van het kenteken van een voertuig. De kentekenplaat bevat een in een bepaald land uitgegeven unieke combinatie van letters en/of cijfers, aan de hand waarvan men de eigenaar van het voertuig kan traceren, alsmede de technische specificaties van het voertuig. Het monteren van een kentekenplaat op een motorvoertuig is vrijwel overal ter wereld verplicht. De afmetingen, kleurstelling en locatie van de kentekenplaten kan per land en per soort voertuig verschillen. Het aantal kentekenplaten op een auto is één (aan de achterkant) of twee (aan de voor- en aan de achterkant). Voor tweewielers is een enkele plaat meestal voldoende. Kentekenplaten hebben vaak een reflecterende achtergrond. Er zijn twee soorten systemen in zwang voor de toekenning van kentekens. Een systeem kent een nummer toe aan het voertuig, waar bij verkoop de gegevens van de eigenaar worden aangepast. In het andere systeem is het nummer gebonden aan de eigenaar en worden bij aanschaf van een nieuw voertuig de gegevens van het voertuig aangepast. Komt men met het voertuig in het buitenland, dan moet de kentekenplaat worden aangevuld met een landteken. Vanouds is dat een wit ovaal met daarin de landcode, bestaande uit een, twee of drie letters, aan de achterkant van het voertuig. Terwijl autofabrikanten bij het ontwerp zorgen voor ruimte voor de kentekenplaat, is er meestal geen plek voor het ovaal voorzien: het ovaal wordt ergens op de carrosserie geplakt. Merkwaardig is dat men op het ovaal vaak versieringen aantreft, hoewel die officieel niet geoorloofd zijn. In Europa wordt sinds het begin van de 21e eeuw een ander landteken toegepast: een strookje (meestal blauw) aan de linkerkant van de kentekenplaat (voor én achter), met daarop de nationale of Europese vlag en de landcode. Dit teken is ook in het binnenland verplicht. Het ovaal is niet meer nodig. Sommige Nederlandse nummerplaten hebben geen blauw strookje. Het gaat hier onder andere om de kleinere "Amerikaanse" platen, de blauwe platen van taxi's en oldtimers, de witte platen van fietsdragers en lichte aanhangwagens en de kleinere platen van bromfietsen (en dus ook snorfietsen en brommobielen). Het blauwe strookje ontbreekt soms ook op GV-platen. Heeft de nummerplaat geen blauw strookje, dan moet het voertuig in het buitenland het klassieke ovaal voeren. Het is eigenlijk niet geoorloofd een blauw strookje op de kentekenplaat te plakken (er zijn stickertjes te koop), hoewel er meestal genoeg ruimte voor is, want de hele nummerplaat moet zichtbaar blijven. In Afghanistan zijn de kentekens voor particulieren wit met zwarte letters, en er staat op uit welke stad c.q. streek de voertuigen afkomstig zijn. Het Albanees kenteken bestaat uit twee letters, gevolgd door vier cijfers en één letter. De zwarte letters en cijfers staan op een witte achtergrond. De eerste twee letters geven de regio aan waar het voertuig is ingeschreven, de regiocode voor Tirana is TR. Aan de linkerkant van het kenteken staat de Albanese vlag met daaronder de nationale code AL. In Albanië worden de kentekens uitgegeven door de regionale overheden. Een kentekenplaat uit Amerikaans-Samoa bestaat uit 4 cijfers, de naam van het eiland, en een straat waar de auto vandaan Andorra geeft sinds 1930 nummerplaten uit. Nummerplaten van Andorra uitgereikt tot ongeveer oktober 1970 bestaan uit 4 cijfers, nadien en tot 30 november 1989 bestaat de combinatie uit 5 cijfers. Vervolgens is men overgeschakeld op 1 letter gevolgd door 4 cijfers. De achtergrond is wit, met aan de linkerkant het wapen van Andorra. Onderaan de nummerplaat staan de woorden "Principat d'Andorra" in blauwe letters. In België heeft de witte kentekenplaat een rode letter-cijfercombinatie, bestaande uit ofwel: 1 letter en 4 cijfers, 2 letters en 3 cijfers, 3 letters en 3 cijfers of 3 letters en 4 cijfers. Het kenteken hoort in België niet bij het voertuig maar bij de eigenaar. Bij verkoop wordt de kentekenplaat verwijderd van het voertuig. Als een auto met Belgische niet-Europese nummerplaat de grens wil overschrijden, is een nationaliteitskenteken in de vorm van een zwarte B op een witte achtergrond verplicht. Als een auto een Europese nummerplaat heeft, dan hoeft een extra B-kenteken niet, aangezien die al op de nummerplaat gedrukt staat. Van 1951-1961 hadden kentekenplaten 1 letter en 4 cijfers in willekeurige volgorde; van 1962 tot 1971 was het een groepje van twee aaneengeschakelde letters en 3 cijfers in willekeurige volgorde; tussen 1971 en 1973 werden de 3 cijfers tussen de twee letters geplaatst en vanaf 1973 tot 2008 werden het drie letters gevolgd door 3 cijfers. In 2008 werd de combinatie omgedraaid, 3 cijfers gevolgd door 3 letters, omdat de vorige combinaties uitgeput waren. Met dit nieuwe systeem konden er opnieuw 17,5 miljoen (10 × 10 × 10 × 26 × 26 × 26) combinaties gevormd worden (afgezien van de combinaties die scheldwoorden, politieke partijen en andere verboden combinaties vormen). Op 16 november 2010 werd het eerste Europese model uitgereikt. Dit model heeft als combinatievolgorde 1 cijfer, drie letters en drie cijfers. In Canada heeft elke provincie zijn eigen kentekenplaten, herkenbaar aan een eigen kleur en logo, met bovenaan de plaat de naam van de provincie en onderaan de slogan van die provincie. Op de kentekenplaat wordt in sommige provincies tevens een keuringssticker geplakt. De kentekenplaat wordt, behalve in Newfoundland en Labrador, aan een persoon uitgereikt en kan dus overgaan op een andere auto. Op Cuba heeft elke provincie tot mei 2013 zijn eigen kentekenplaten. Vanaf mei 2013 zijn er nieuwe witte kentekenplaten ingevoerd, die de oude gekleurde kentekenplaten gaan vervangen. oud nieuw Chinese kentekenplaten volgen de standaard GA36-2007 die in 2007 is geïmplementeerd, en zijn blauw met links een Chinees karakter dat een afkorting is voor de provincie waar de auto is geregistreerd, gevolgd door een enkele Latijnse letter die de stad vertegenwoordigt (vaak staat A voor de hoofdstad, B voor de hierna belangrijkste stad, C voor de daaropvolgende, etc.), waarna een willekeurige letter/cijfercombinatie volgt. De kentekens worden uitgereikt door het Voertuigbeheerbureau, dat onder het Ministerie van Publieke Veiligheid valt. Motoren en grote of speciale voertuigen zoals bussen hebben een gele kentekenplaat, auto's vallend van diplomaten en buitenlanders hebben zwarte kentekenplaten. Hong Kong en Macau reiken zelfstandig kentekens uit en volgen dus andere standaarden Het kenteken in Cyprus bestaat uit 2 verschillende kentekenplaten. Een witte kentekenplaat aan de voorzijde en een gele kentekenplaat aan de achterzijde. Dit is net als in Groot Brittannië. Hieruit is duidelijk te zien dat het vroeger een Engelse kolonie was. De Huurauto's hebben een rood kenteken. Op de nieuwe kentekenplaten aan de Griekse zijde staat CY met de Europese vlag. Het verschil met Noord-Cyprus is, dat de gewone kentekenplaten een rode rand hebben, en de kentekenplaten van de huurauto's rood zijn, met een witte rand. Het Deens kenteken bestaat normaal gezien uit twee letters en vijf cijfers. De zwarte letter- en cijfercombinatie staat in een rood kader op een witte achtergrond. In Denemarken worden geen regionale codes gebruikt; men kan de herkomst van een wagen dus niet aflezen van het kenteken. De cijfercombinatie vertelt wel meer over het voertuigtype. Enkele voorbeelden: 10 000-18 999 Motorfietsen 20 000-75 999 Auto's 76 000-77 999 Diplomatiek korps 78 000-97 999 Bestelwagens, bussen en zware vrachtwagens 98 000-99 999 Taxi's Een Duits kenteken begint met een lettercode die het registratiedistrict waar het voertuig geregistreerd staat aangeeft. Deze code is minimaal 1 letter en maximaal 3 letters lang. Veelal bestaat de mogelijkheid de daaropvolgende letter- en cijfercombinatie (een of twee letters en maximaal vier cijfers) zelf te kiezen, voor zover deze nog niet uitgegeven is en ook niet voor motoren gereserveerd is. Deze combinatie kan dan voor een maand worden gereserveerd. Het toekennen van deze combinatie is altijd onder voorbehoud van goedkeuring door de bevoegde instantie. Een Estisch kenteken bestaat uit drie cijfers en drie letters. De zwarte cijfer- en lettercombinatie staat op een witte reflecterende achtergrond. In Estland wordt de combinatie niet willekeurig gekozen; er bestaan regionale codes. Men kan de herkomst van een wagen dus aflezen van het kenteken. Een Fins kenteken bestaat uit drie letters en drie cijfers. De zwarte letter- en cijfercombinatie staat op een witte reflecterende achtergrond. In Finland wordt de combinatie sinds 1989 willekeurig gekozen; er bestaan er geen regionale codes. Men kan de herkomst van een wagen dus niet aflezen van het kenteken. De vooropgestelde maten van de Finse kentekenplaten zijn 118 mm × 442 mm of 200 mm × 256 mm. Een kenteken uit Åland heeft een afwijkende vormgevi Sedert 15 april 2009 bestaat een kenteken uit twee letters, drie cijfers, twee letters. De huidige Griekse nummerplaten bestaan uit een combinatie van 3 letters gevolgd door 4 cijfers. Er worden uitsluitend letters gebruikt die zowel in het Grieks- als Latijns alfabet herkenbaar zijn Een Brits kenteken bestaat uit twee letters, twee cijfers en drie letters. De zwarte letter- en cijfercombinatie staat aan de achterzijde van het voertuig op een gele reflecterende achtergrond en vooraan op een witte reflecterende achtergrond. In Groot-Brittannië wordt de combinatie niet willekeurig gekozen; er bestaan regionale codes. De cijfers geven bovendien aan hoelang de wagen al in gebruik is. Men kan de herkomst en leeftijd van een wagen dus aflezen van het kenteken. Registraties in de eerste helft van 2003 dragen het nummer 03 en registraties in de tweede helft krijgen 53, zo ook 04 en 54, 05 en 55 enz. De eerste letter Y duidt op Yorkshire. Men kan ook een eigen unieke combinatie kopen en (eventueel met winst) doorverkopen, bijvoorbeeld BOND 007. Commerciële websites bemiddelen daarin. In plaats van de blauwe band met de vlag van de Europese Unie en daaronder de landcode GB is het toegestaan om een vlag van Engeland, Schotland of Wales te voeren met de afkorting van het land in plaats van de letters GB. De kentekenregistratie vindt plaats door de DVLA (Driver and Vehicle Licensing Agency). De kentekens uit Gibraltar zijn gelijk aan de Britse kentekens, echter links op de plaat, onder de vlag van de Europese Unie, staat GBZ. Dit komt doordat Gibraltar niet bij Groot Brittannië hoort, maar wel onder de Britse kroon valt. Een kenteken uit Gibraltar bestaat uit een combinatie van de letter 'G' met vier cijfers en sinds 2001 gevolgd door een serieletter. De letters en cijfers zijn zwart op een gele achtergrond. Vanouds zijn de kentekenplaten op Guernsey zwart met witte letters, echter de laatste jaren kan men zijn eigen kentekenplaat ontwerpen. Dit komt doordat het eiland niet bij Groot-Brittannië hoort, maar wel onder de Britse kroon valt. Op het eiland Man h net zoals in Groot-Brittannië, witte kentekenplaten voor en gele platen achter. Op de huidige platen staat aan de linkerzijde GBM, op oudere platen staat MAN. Dit omdat het eiland niet bij Groot-Brittannië hoort, maar wel onder de Britse kroon valt. De kentekenplaten in Jersey zijn gelijk aan die in Groot-Brittannië, wit van voren en geel van achteren. Het verschil is dat het wapen van Jersey er op staat en de letters GBJ. Dit omdat het eiland niet bij Groot-Brittannië hoort, maar wel onder de Britse kroon val Op de oude Hongaarse kentekenplaten staat links de Hongaarse vlag met de letter H, op de nieuwe kentekenplaten de Europese vlag met de letter H. Een Iers kenteken begint met twee of drie cijfers, gevolgd door een of twee letters en daarna nog maximaal zes cijfers. De eerste cijfers geven aan wanneer het kenteken uitgegeven is. Van 1987 tot en met 2012 waren dat twee cijfers: de laatste twee cijfers van het jaartal. Sinds 2013 staat daar nog een 1 of een 2 achter, die aangeeft of het kenteken in de eerste of de tweede helft van het jaar uitgegeven is. Er wordt beweerd dat het extra cijfer onder meer toegevoegd werd om te voorkomen dat kentekens met het ongeluksgetal 13 zouden beginnen.[1] De letter(s) staan voor de county. Het kenteken 09-MN-488 is het 488e kenteken dat in 2009 uitgegeven werd in County Monaghan. Een IJslands kenteken bestaat uit drie letters en twee cijfers. Kentekens die werden uitgereikt voor juni 2007 bestaan uit twee letters en drie cijfers. De blauwe letter- en cijfercombinatie staat in een blauw kader op een witte reflecterende achtergrond. In IJsland wordt de combinatie willekeurig gekozen; er bestaan geen regionale codes. Men kan de herkomst van een wagen dus niet aflezen van het kenteken. Het kenteken bevat wel een sticker met daarop het jaar waarop het voertuig naar de keuring is geweest, het laatste cijfer heeft aan in welke maand dat is gebeurd: 1 = januari, 2 = februari enz. Kentekens die na april 2004 zijn uitgereikt hebben aan de linkerkant de IJslandse vlag met daaronder de landcode IS. Naast oudere kentekens moest de gebruiker zelf een sticker met de nationale vlag en de landcode plakken. Een Italiaans kenteken bestaat uit een zwarte cijfer- en lettercombinatie op een witte achtergrond. De kentekenplaat van een auto bestaat uit vier letters en drie cijfers in de vorm AA 999 AA. Motoren en opleggers hebben een kentekenplaat met twee letters en vijf cijfers in de vorm AA 00000. Aan de linkerkant staat een blauwe band met de vlag van de Europese Unie en daaronder de landcode I. Aan de rechterkant staat eveneens een blauwe band met daarin een gele cirkel met het jaar van registratie. Het is niet verplicht de tweeletterige provinciecode in de rechterband te voeren, maar deze is aanwezig op 90% van de kentekens. De provinciecodes zijn doorgaans in hoofdletters van gelijke grootte, maar er zijn uitzonderingen. Op kentekens van de autonome provincie Trente, de autonome provincie Valle d'Aosta en de autonome provincie Bolzano-Alto Adige is de tweede letter kleiner met daarboven het provinciale wapen. Op kentekens uit de hoofdstad Rome wordt de tweelettercode vervangen door " Een Liechtensteins kenteken bestaat uit twee letters en vier tot vijf cijfers. De witte letter- en cijfercombinatie staat op een zwarte achtergrond. Tussen de letters en cijfers staat het wapenschild van Liechtenstein. Wegens de beperkte oppervlakte van het land worden in Liechtenstein ook geen regionale codes gebruikt; de cijfers worden altijd voorafgegaan door de letters FL (Fürstentum Liechtenstein). In Litouwen bestaat het kenteken uit 3 letters gevolgd door 3 cijfers. Tot eind april 2004 gebruikte men aan de linkerkant de afkorting LT met de nationale kleuren (zie afbeelding links van de tekst), sinds 1 mei 2004 wordt het Europese logo gebruikt. Het voorste en achterste kenteken zijn identiek; ze dienen beiden een geldige zegel in verband met technische keuring te hebben Een Luxemburgs kenteken bestaat uit één of twee letters en vier cijfers of uit vier of vijf cijfers zonder letters. In Luxemburg wordt de combinatie willekeurig gekozen; er bestaan geen regionale codes. Men kan de herkomst van een wagen dus niet aflezen van het kenteken. De zwarte letters staan op een gele reflecterende achtergrond. Aan de linkerkant van het nummerbord staat het EU-logo met daaronder de landcode L. De SNCT (Société Nationale de Contrôle Technique) die instaat voor de technische controle van voertuigen is ook verantwoordelijk voor de uitgave van kentekens in Luxemburg. De kentekenplaat uit Macedonië is een witte plaat met 2 rode horizontale strepen en zwarte tekens, bestaande uit 2 letters, 3 cijfers horizontale streep en 2 letters. Mexicaans kenteke In Monaco bestaat de combinatie van de nummerplaat uit 1 letter gevolgd door 3 cijfers, of uit 4 cijfers. Bovendien bestaat de mogelijkheid een gepersonaliseerde nummerplaat te bestellen. Nederland was het derde land ter wereld waar de kentekenplaat werd ingevoerd, maar was wel het eerste land met nationale registratie. Het eerste kenteken, nummer 1, werd uitgegeven aan de Zoutkamper J. van Dam, die een auto had van eigen fabricaat. Zijn broer had nummer 2. Deze auto's waren gemaakt door de Groninger Motorrijtuigen Fabriek. Er is een foto van de auto bewaard gebleven. In Nederland had de kentekenplaat van 1951 tot en met 2004 een zesdelige combinatie van cijfers en letters, verdeeld in drie groepen van twee (bijvoorbeeld DK-66-24). In 2007 verscheen voor het eerst een combinatie van achtereenvolgens twee cijfers, drie letters en één cijfer (01-GBB-1). Op 19 mei 2008 werd deze combinatie ook ingevoerd voor auto's in particulier bezit. Zie verder Nederlands kenteken voor de combinaties. Van 1905 tot en met 1951 kon in Nederland aan de hand van het kenteken afgeleid worden uit welke provincie de auto afkomstig was. Sinds 1951 is de cijfer-lettercombinatie in Nederland echter onafhankelijk van de plaats waar de eigenaar woont. In Nederland is het kenteken gekoppeld aan het voertuig. De afmeting van de plaat is gestandaardiseerd en voor een personenauto meestal 520×110 mm. Achterop bestelbusjes ziet men vaak platen met twee regels, 340×210 mm. Amerikaanse platen zijn kleiner en daardoor heeft een auto van Amerikaans fabricaat vaak geen ruimte voor zo'n plaat. Deze auto's mogen platen van 310×110 mm voeren. De plaat achterop een motorfiets meet 210×143 mm. Het Noors kenteken bestaat uit twee letters en vijf cijfers. De zwarte letter- en cijfercombinatie staat op een witte achtergrond. In Noorwegen duiden de letters van het kenteken de regio aan waar de wagen het eerst geregistreerd is. Het kenteken behoort tot de auto en blijft ook na het veranderen van eigenaar bij hetzelfde voertuig horen. In het midden van het kenteken diende de eigenaar een sticker van de belastingen aan te brengen die jaarlijks moest worden vervangen. Sinds 2012 echter is dit stickerplakken niet meer van toepassing vanwege de invoering van een geautomatiseerd controlesysteem. De Noord Koreaanse nummerplaten zijn wit met Koreaanse tekens. De Oostenrijkse nummerplaten zijn wit met zwarte letters en aan de onder- en bovenkant een rood randje. Na de districtscode van 1 of 2 letters (bijvoorbeeld 'Im' (Imst)) volgt het wapen van het Bundesland met daaronder de naam. Daarna volgt een willekeurige code (cijfers en letters) die zelf bepaald mag worden, wat rond de 200 tot 300 euro kost. Als men een andere auto koopt mag men het oude kenteken op de nieuwe auto zetten. Ook mag men 1 kenteken hebben als men 2 of meer auto's heeft. Dan moet er dus steeds gewisseld worden van kenteken. Het Pools kenteken bestaat uit twee of drie letters gevolgd door twee cijfers en nog eens twee letters. De zwarte letter- en cijfercombinatie staat op een witte achtergrond. Bij Poolse kentekens staat de eerste letter voor het woiwodschap (hier E voor het woiwodschap Lódz), de volgende een of twee letters staan voor de stad of de powiat (hier RA voor Radomsko). De politie heeft een eigen kentekenreeks, beginnend met de letters HP. Sinds 2 mei 2006, na de toetreding van Polen tot de Europese Unie, staat aan de linkerkant van het kenteken het EU-logo met daaronder de landcode PL. Vanaf 1937 tot 1992 bestond de Portugese nummerplaat uit een combinatie van 2 letters, 2 cijfers gevolgd door 2 cijfers. De nummerplaat had een zwarte ondergrond met witte tekens. Sedert maart 1992 werd het Europese kenteken uitgebracht, met zwarte tekens op een witte ondergrond. Tevens werd de letter P en het europese symbool aangebracht aan de linkerkant van de nummerplaat en werd de combinatie gewijzigd in 2 cijfers gevolgd door 2 cijfers en 2 letters. Sinds 1998 is er een gele balk aan de rechterkant toegevoegd waarin boven het jaar en onder de maand van de eerste ingebruikname van het voertuig vermeld staat. In 2005 werd de combinatie gewijzigd in 2 cijfers, 2 letters en 2 cijfers. In Roemenië beginnen de kentekens met 1 of 2 letters, waaraan te zien is uit welke omgeving ze vandaan komen Het Russische particuliere kenteken is een witte kentekenplaat met daarop in het zwart een kleine letter gevolgd door drie cijfers en ten slotte twee letters. Daarna komt een blauw vakje waar de vlag van Rusland, met daarvoor RUS instaat. Daarboven staat het regionummer. Voor grote steden zoals Moskou of Sint-Petersburg worden meerdere regionummers Een Slowaaks kenteken voor motorvoertuigen (Slowaaks: evidencné císlo) bestaat uit twee letters voor de okres (district), gevolgd door een liggend streepje en een combinatie van drie cijfers en twee letters. De letters Q en W worden hierbij niet gebruikt. In elke okres worden de lettercombinaties oplopend uitgegeven, waarbij de eerste voertuigserie AA is, en de eerste aanhangerserie YA. Het Spaanse kenteken bestaat uit vier cijfers en drie letters. De zwarte cijfers en letters staan op een witte achtergrond. In 2000 werd het provinciale systeem afgeschaft; sindsdien is niet meer te zien in welke provincie een voertuig geregistreerd is. Bij kentekens die werden uitgegeven tussen 1910 en 2000 was dit wel het geval. Merkwaardig is dat de volgorde van letters en cijfers niet van belang is. Wordt een kentekenplaat van twee regels gebruikt, dan zet men de letters op de bovenste en de cijfers op de onderste regel. Dit is dus officieel hetzelfde kenteken. Er zijn provincies met twee provinciecodes. Deze zijn ontstaan doordat aan de streektaal de voorkeur werd gegeven boven het Castiliaans. De oudere kentekens hebben de Castiliaanse provinciecode, maar de code kan zonder bezwaar veranderd worden als er nieuwe kentekenplaten worden aangeschaft met hetzelfde kenteken Een Tsjechisch kenteken bestaat uit een cijfer, een letter en een cijfer of een letter, gevolgd door nog eens vier cijfers. De letter geeft de regio (Kraj) aan. Zo geeft de letter A aan dat het voertuig is geregistreerd in de hoofdstad Praag. De zwarte letter- en cijfercombinatie staat op een witte achtergrond. Sinds 2004, na de toetreding van Tsjechië tot de Europese unie, staat aan de linkerkant van het kenteken het EU-logo met daaronder de landcode C De kentekenplaat van Turkije is een rechthoekige plaat gemaakt van aluminium. Aan de linkerkant staat de landcode, TR. De tekst op de plaat is zwart op een witte achtergrond bij burgervoertuigen en wit op een zwarte achtergrond bij officiële voertuigen. Het kenteken bestaat uit cijfers en letters. Het kenteken begint (gewoonlijk) met een cijfercode die de provincie waar het voertuig geregistreerd staat aangeeft. Deze code bestaat uit 2 cijfers tussen 01 en 8 In de Verenigde Staten heeft elke staat zijn eigen kentekenplaten Elke provincie in Zuid-Afrika heeft zijn eigen kentekenplaten. Zuid-Koreaanse kentekens hebben net als Noord-Koreaanse kentekens letters uit het Hangul-schrift, met 6 cijfers (de eerste 2 cijfers staan voor het soort vervoer, de overige 4 zijn verschillend). Het Zweeds kenteken bestaat uit drie letters en drie cijfers. De zwarte letter- en cijfercombinatie staat op een witte achtergrond. In Zweden bestaan geen regionale codes, maar het laatste cijfer geeft aan in welke maand het voertuig naar de keuring moet. Politievoertuigen, brandweerwagens en lijnbussen gebruiken hetzelfde soort kentekens als gewone auto's. Taxi's en militaire voertuigen hebben wel speciale kentekens. Het kenteken behoort tot de auto en blijft ook na verandering van eigenaar bij hetzelfde voertuig horen. Tot 1 januari 2010 bevatte de kentekenplaat in het midden een verplichte sticker als bewijs van betalen van de jaarlijks af te dragen belastingen. Deze sticker moest jaarlijks worden vervangen. Het stickersysteem wordt niet meer gebruikt en op nieuw gedrukte kentekenplaten worden de letters dichter op elkaar gezet, om zo het gat in het midden op te vullen Het Zwitserse kenteken bestaat uit twee letters en tot zes cijfers. De twee letters geven het kanton aan waar de wagen staat geregistreerd (op de afbeelding Zürich). De zwarte letter- en cijfercombinatie staat op een witte achtergrond. Aan de linkerkant van het kenteken staat een schild met de Zwitserse vlag en aan de rechterkant een schild van het kanton. Bij officiële voertuigen wordt de tweeletterige code vervangen door de letter A (federale administratie), P (publieke diensten) of M (militaire voertuigen). Het kenteken hoort in Zwitserland niet bij het voertuig maar bij de eigenaar. Bij verkoop wordt de kentekenplaat verwijderd van het voertuig. Een eigenaar die verschillende auto's in zijn bezit heeft mag de kentekenplaat om beurt aan al zijn auto's bevestigen
