1 augustus 1951 Thomas Richard Bolin (1 augustus 1951 - 4 december 1976) was een Amerikaanse gitarist en songwriter die speelde metZephyr (van 1969 tot 1971), James Gang (van 1973 tot 1974) en Deep Purple (van 1975 tot 1976), naast het behouden van een opmerkelijke carrière als soloartiest en sessiemuzikant. Een groot deel van zijn discografie was ofwel niet uitgebracht op het moment van opname, of was niet meer beschikbaar en werd pas na zijn dood door een overdosis op 25-jarige leeftijd opnieuw vrijgegeven. Tommy Bolin werd geboren in Sioux City, Iowa en begon te spelen met een band genaamd The Miserlous voordat hij werd gevraagd om zich bij een andere band genaamd Denny and The Triumphs aan te sluiten, in 1964 op de jonge leeftijd van dertien.De band bestond uit Dave Stokes op lead vocals, Brad Miller op gitaar en zang, Tommy Bolin op lead gitaar, Steve Bridenbaugh op orgel en zang en uiteindelijk Denny Foote op bas en Brad Larvick op drums. Ze speelden een mix van rock en roll, R & B en de pophits van het moment, en toen bassist Denny Foote de band verliet om te worden vervangen door drummer's broer George Larvick Jr, veranderden ze hun naam en werden ze een Patch of Blue. Een album werd uitgebracht in 1999, Patch of Blue Live!van twee concerten uit 1967 in Correctionville, Iowa en in Sioux City. In 1999 werd de band ingewijd in de Iowa Rock & Roll Eregalerij. Tommy verhuisde in zijn late tienerjaren naar Boulder, Colorado en speelde toen in een band genaamd American Standard (met toekomstige songwriting medewerker Jeff Cook) voordat hij bij Ethereal Zephyr kwam, een band die vernoemd was naar een trein die liep tussen Denver en Chicago. Toen platenmaatschappijen geïnteresseerd raakten, werd de naam ingekort tot Zephyr .Deze band omvatte Bolin op leadgitaar, David Givens op bas en Givens 'vrouw Candy Givens op zang. De band was begonnen met het maken van grotere zalen, die open gingen voor meer gevestigde acts zoals Led Zeppelin . Hun tweede album, getiteld Going Back to Colorado , bevatte een nieuwe drummer, Bobby Berge, die van tijd tot tijd in muziekkredieten zou verschijnen in de notities van de albums van de latere projecten van Bolin. In 1972 vormde de 20-jarige Bolin de fusion jazz-rock-bluesband Energy. Hoewel de band tijdens het leven van Bolin nooit een album uitbracht, zijn er postuum post-opnames uitgebracht.
Vastgehouden tussen de muzikale richting die hij wilde nastreven en een bijna lege bankrekening, ontdekte 1973 dat TommyDomenic Troiano , die Joe Walsh had vervangen, in de James Gang had vervangen. Hij nam twee James Gang-platen op: Bangin 1973 en Miami in 1974. Bolin schreef of coschreef op één na alle nummers op deze twee albums. Tussen de twee James Gang-albums speelde Bolin in het soloalbum Spectrum van het Mahavishnuorkestlid Billy Cobham , waaronder Bolin op gitaar, Cobham op drums, Leland Sklar op bas en Jan Hammer (ook van Mahavishnu Orchestra ) op keyboards en synthesizers. Na de Miami- tournee wilde Bolin de James Gang verlaten. Hij ging sessiewerk doen voor verschillende rockbands en ook met een aantal jazzartiesten waaronder het album Mind Transplant van Alphonse Mouzon , dat door All Taylor-recensent Robert Taylor "gemakkelijk een van de beste fusionopnamen aller tijden" werd genoemd. Hij toerde ook met Carmine Appice en The Good Rats .
Begin 1975 was Bolin gastgitarist bij de Canadese band Moxy tijdens de opname van hun debuutalbum, waarop Tommy gitaarsolo's aanbood voor zes nummers. Later dat jaar tekende Bolin met Nemperor- platen om een soloalbum op te nemen. Bolin werd aangemoedigd en gecoached door The Beach Boys om ook zijn eigen vocalen op dit album uit te voeren. Sessiespelers op deze plaat waren David Foster , David Sanborn , Jan Hammer , Stanley Sheldon , Phil Collins en Glenn Hughes (niet genoemd vanwege contractuele redenen). Tijdens de opname van dit album werd hij gecontacteerd door Deep Purple.
Nadat Ritchie Blackmore Deep Purple had verlaten, had de band een vergadering en besprak hij of hij moest ontbinden of een vervanger wilde zoeken en koos voor de laatste optie. David Coverdale had geluisterd naar de Billy Cobham LP Spectrum , waarop Tommy vier gitaristen was. Hij besloot dat hij Tommy in Deep Purple wilde hebben en nodigde hem uit voor een jam. Hij kletste vier uur lang met de band en de baan was van hem. De band verhuisde vervolgens naar München , Duitsland om aan Come Taste the Band te werken . Bolin schreef of co-schreef zeven van de negen nummers van het album, waaronder het instrumentale 'Owed to G', dat een eerbetoon was aan George Gershwin . Come Taste the Band werd uitgebracht in oktober 1975, en er volgden Australische, Amerikaanse en Japanse tours. Bolins soloalbum Teaser werd in november uitgebracht, maar zijn verplichtingen aan Deep Purple betekenden dat hij zijn eigen album niet met een tournee kon ondersteunen. "Een zeer droevig stigma dat Tommy volgde bij deze groepen (James Gang, Deep Purple) was het feit dat hij altijd een vervanger was, het was erg moeilijk voor hem om op het podium te staan en te horen, 'Joe Walsh!' of 'Waar is Ritchie?' Dit is wat hem tijdens de Engelse tournee achtervolgde, was 'Where's Ritchie?' ... je weet wel, opgeschud van het podium. Hij speelde verschrikkelijk, hij was gewoon zo ongelukkig om op deze manier gereageerd te worden. De receptie was ellendig, dus zijn houding was ellendig. "
Terwijl het album Come Taste the Band behoorlijk goed verkocht en Deep Purple geruime tijd nieuw leven inblies, hadden de concerttoernooien veel dieptepunten. Het publiek verwachtte dat Bolin solo's zou spelen die op Blackmore's leken, maar de stijlen van de gitaristen waren heel verschillend. Tommy's problemen met harddrugs en de cocaïneverslaving van collega-bandlid Glenn Hughes leidden ook tot verschillende concerten onder de peilers. [2] Een dergelijk concert in Tokio kwam nadat Tommy was verdwenen en acht uur lang in slaap viel op zijn linkerarm. Tijdens de showtime was hij alleen in staat om eenvoudige akkoorden op een bar-manier te spelen, waarbij toetsenist Jon Lordveel van de gitaarpartijen op het orgel moest spelen. Helaas werd dit concert opgenomen voor een live album genaamd Last Concert in Japan . Ondanks smeekbeden van bandleden om het album niet uit te brengen, kwam het uit in Japan en vond het zijn weg naar het VK en de VS. [3] Een veel betere concertopname door deze Deep Purple-opstelling werd begin 1976 in Long Beach, Californië gemaakt en in 1995 uitgebracht als King Biscuit Flower Hour Presents: Deep Purple in Concert .
Nadat Deep Purple in maart 1976 ontbond, was Bolin vrij om de Tommy Bolin Band te vormen en ging hij op pad terwijl hij plannen maakte voor een tweede soloalbum. De Tommy Bolin Band-band had een roterende cast spelers waaronder Narada Michael Walden , Mark Stein , Norma Jean Bell , Reggie McBride , Jimmy Haslip , Max Carl Gronenthal en uiteindelijk Bolin's jongere broer Johnnie Bolin op drums. Tegen midden 1976 ondertekende CBS Records Bolin en begon hij in september met opnemen van Private Eyes , zijn tweede en laatste soloplaat. Het album werd in september uitgebracht en een ondersteunende tournee volgde.
Bolin's tour voor Private Eyes zou zijn laatste live optreden zijn. Hij opende voor Peter Frampton en Jeff Beck . In zijn laatste optreden opende hij op 3 december 1976 in Miami voor Beck en speelde hij met een vertolking van 'Post Toastee'. Hij poseerde ook voor zijn laatste foto, achter de schermen van Jeff Beck na de show, die in Rolling Stoneverscheen. [4] Het artikel in Rolling Stone verklaarde: "Vlak voor het laatste concert van Bolin zei Jon Marlowe van The Miami News, na een interview met de gitarist: 'Pas op jezelf', waarop Tommy antwoordde: 'Ik heb Ik heb mijn hele leven voor mezelf gezorgd. Maak je geen zorgen om mij, ik zal er nog lang bij zijn. '"(nummer 230, pagina 14). Uren later stierf Bolin aan
een overdosis heroïne en andere stoffen, waaronder alcohol, cocaïne en barbituraten . [5] Hij is begraven op Calvary Cemetery, Sioux City , Iowa. [6]
In 1999 startte Bolin's voormalige Deep Purple-bandlid en goede vriend Glenn Hughes aan een 4-5 stadstributetour in Texas. Bolin's broer, Johnnie (van Black Oak Arkansas ) speelde drums, en Rocky Athas en Craig Erickson ( Cedar Rapids, Iowa ) speelden gitaar toen ze een selectie van Bolin's liedjes uitvoerden. Dean Guitars maakt een Tommy Bolin tribute-gitaar, gebaseerd op een van Tommy's favorieten, die is gemodelleerd als een superstrat , met 3 single-coil pickups en een maple hals / toets. Het heeft een speciale inlay op de 12e fret, evenals een afbeelding gemodelleerd naar zijn album Teaser op het lichaam. In 2008 verscheen een boek getiteld Touched By Magic: het Tommy Bolin-verhaal van de auteur Greg Prato, met geheel nieuwe interviews met voormalige bandleden, familieleden en vrienden van Bolin, die zijn hele levensverhaal heeft verteld. [7] In hetzelfde jaar werd een foto van Bolin gebruikt voor de voorkant van het boek Gettin 'Tighter: Deep Purple '68 -'76 , door auteur Martin Popoff. [8] In 2010 kwamen verschillende bekende artiesten samen om een tribute-album te maken met de titel Mister Bolin's Late Night Revival , een compilatie van 17 niet eerder uitgebrachte nummers die zijn geschreven door de gitaarlegende. De CD bevat werken van HiFi Superstar , Doogie White , Eric Martin , Troy Luccketta , Jeff Pilson , Randy Jackson , Rex Carroll , Rachel Barton , Derek St. Holmes , Kimberley Dahme en The 77s . Een percentage van de opbrengst van dit project komt ten goede aan de Jackson Recovery Centers. [9] Producer Greg Hampton (die eerder aan zulke archivistische Bolin-releases als Whips and Roses werkte) coproduceerde (met Gov't Mule- leider Warren Haynes ) een met sterren bezaaide eerbetoon aan Bolin, Tommy Bolin en Friends: Great Gypsy Soul , die uitgebracht in 2012, met onder meer bijdragen van Brad Whitford , Nels Cline , John Scofield , Myles Kennedy , Derek Trucks , Steve Morse en Peter Frampton .