Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
01-11-2006
november
de zon treurt om mijn jaren de wolken zijn onstuimig als jonge veulens
geef mij je hand want in jouw ogen glanst reeds de volgende lente
geef mij hoop voer me mee naar de andere kant van het koudere weer
plots stond ik stil verward en radeloos alles liep zo wat verkeerd blindelings ging ik verder stap na stap elke dag in pijn onzeker zo zit ik nu in een ander ritme onregelmatig maar vooral traag eindelijk ook een vleugje begrip er is weer een weinig hoop zo kom ik toch even op rust nu gewoon rustig verder gaan ik houd uitverkoop van de een na de andere bezigheid en ik loop rond en rust.
gisteren de hele dag zaagde ik hout voor de kachel de hele wintervoorrraad tegen alle regels in geen rekening houdend met mijn tere rug enkel mijn instinkt volgend morgen gaat het regenen maar vandaag leef ik in niemandsland doch mijn vrouw zaagt me de oren van het lijf doe eens dit en probeer eens dat de hele tijd door ik ben tot niets in staat maar puur uit noodzaak verzet ik nu geen poot.
uit mijn vlot en stevig ritme gevallen op de dool op zoek naar wat evenwicht het ligt niet zo maar voor het grijpen een steun wijkt terug zet mij in eenzaamheid
wegvluchten in tuinarbeid lukt niet meer een vriend komt dichterbij wonen als een hemelgeschenk valt het over me heen welkom zijn en ook welkom mogen heten
weggevlucht uit een steriele traditie liep ik wat verloren in nieuwe vormen dreigde er in tenonder te gaan vriendschap geeft weer hoop door steun.
van maart tot mei giet een merel van op de nok van buurman's schuur vanaf het vroege ochtendgloren maar ook bij tij en ontij zijn heldere klanken uit over onze tuin
zijn lied klinkt niet altijd even vrolijk de blijde toon wil wel eens wegvloeien in een droevig bitter bijrefrein zo bekomt hij eb en vloed van vreugde en heel regelmatig van diepe treurnis
nu hoor ik reeds een tijdje lang in mijn woordentuin van blogs een merel van andere pluimage zijn gevoelens uithalmen in klaterheldere poëzietaal
ook hier luister ik elke morgen naar zowel bijtende pijntonen als naar deugdoende vreugdeklank zo is het leven lieve merel dat weet jij maar al te goed.
en maar vertellen allemaal zelf beleefd over moeilijke maar ook gemakkelijke mensen
en hoe ze ontevredenheid steeds moet tegengaan wegwerken als het kan over slecht eten dat helemaal niet slecht is over gebrek aan keuze uit steeds een twintigtal gerechten kom zeg onredelijkheid verwende verwaande kwasten en steeds maar hetzelfde gezaag maar kalm en rustig moet al kook je over vanbinnen
en dan de mooie verhalen van dankbaarheid meestal met kinderen die de hoofdrol beleven maar zelf vecht je in een boeiende vermoeiende job
einde van de maand opnieuw vooruit egypte nu de kidsclub drie maanden weer intens genieten.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
