Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
05-08-2007
de warmte
bloot gevoel
van alles ontdaan
alleen
niet meer vastklampen
gelaten
alsof mijn laatste kleed
is afgelaten
het voelt gruwelijk aan
onwezenlijk bloot
en toch voel ik me vrij
om te blijven
of om de laatste tocht
eindelijk te gaan
zo nu en dan glimt
een vaag verlangen
door alle leegheid heen
om je op te zoeken
bewonderend jouw schoonheid
nog eenmaal te ervaren
hoe zou jij zijn
ongekleed en bloot
zou ik misschien schrikken
van alle omsluierde gebreken
verborgen voor het oog
onder jouw statig gewaad
of zou ik verblind
door jouw verborgen schoonheid
sprakeloos staan
jouw niet kunnen vereeuwigen
met mijn verwaarloosd
verarmd kleurenpalet
ook weet ik van de warmte
helder observeren lukt wel niet geel lust om te schilderen mijn vingers staan gezwollen
Het is niet definitief. Het noemt afbouwen maar het voelt aan als een langzaam afscheid. Straks gaat de poort voor mij open en weer dicht . Er is geen terugkeer mogelijk.
Pijn verbijten door naar mooie beelden van de reis te kijken.
pijn
o zo relatief jou pijn kan ik vermoeden niet inschatten niet voelen aanvoelen ja met je meeleven je steunen op de tanden bijten voor mijn eigen zeer positief blijven en doorgaan.
Het is een tijd van verplicht rusten en rustig bewegen zonder te belasten. Ik blijf er mee zitten maar kan amper zitten zonder die stekende pijn.
aanslepend
het blijft maar duren die schele pijn geen inspanningen geen eetlust lezen tot je ei zo na scheel ziet meer wandelen meer bewegen zonder belasten maar de kentering dat was maar schijn het komt steeds terug sleept maar aan.
de tere plek gevonden voorzichtigheidpact geschonden betrekkelijke hoge prijs betaald bijna ondragelijke pijn gedragen voortaan alleen nog maar rustig aan
als de tekenen in mijn lichaam fluisteren kan ik best maar ernaar luisteren.
Al dit aardewerk dateert van lang vòòr Christus. Wat is ons leven hier op aarde toch beperkt.
mijn leven
eeuwig is mijn lichaam niet een knip en alles is voorbij aftakeling buiten uit aftakeling binnenin gevat in pijn hoe lang nog zal ik er zijn maar ik houd zo vast aan zon en maan aan zoveel dat ik niet benoem en aan jou.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
