Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
13-11-2007
mijn model
mijn model
in mijn verbeelding
of je het wilt of niet
zie ik je
in al jouw glorie
in je blootje staan
ik geniet ten volle
gewoon zo maar ja ten volle
van vorm en kleur
als kunstenaar
zonder meer
jouw geur reëel erbij
maakt het plaatje vol
een compleet verzonnen model
bijgedachten
niet mijn terrein
och ja jij mag er zijn
zo kom je in mijn verbeelding
af en toe
in je blootje te staan
dan schieten mijn vingers vlug op gang en schets ik jou zoals ik denk dat je bent
het lukt niet echt
het gewrocht heeft nog steeds hoe ik ook probeer geen ziel
Een mens kan te overvloedig praten maar ook teveel zwijgen.
de vreugde
de woorden die je sprak brengen bevrijding niet uit te drukken in kwantiteit integendeel van de kwaliteit zeg ik spontaan die is superieur het effect is niet te meten want de vreugde in mijn hart groeit dag na dag.
een gewone dag zo lijkt het wel tot plots als geraas in een vloed van woorden de pijn op jouw gelaat met een golf van tranen mijn hart open breekt dan valt de stilte geruisloos zacht grijpt ons aan zoals het licht dat sterk verblind maar ons samensmelt tot een gevoel van leefbaarheid.
Er zijn zo van die dagen dat alles tegen valt, dat je er geen gat in ziet. Gelukkig zijn dat, nu eens rap, dan weer traag, voorbijgaande ogenblikken. Alles klaart dan plots weer uit. November is altijd een harde noot om kraken.
Ik was aan het wegzakken in een pessimistische zure toestand. Daarom grijp ik naar een zomergedicht dat ik vroeger schreef. De zon laat ons de laatste tijd wat in de steek.
Ik was jarig, zeventig. Nooit voorheen had ik een akeligere verjaardag. Alleen zijn en plots was ik in paniek en heb er geen uitleg voor. Angst voor het ouder worden. Misschien.
angst
mijn wereld is door elkaar geschud
de orkaan paniek heeft met sterke kracht mijn denken krank geveegd
gekraakt
gekwetst
in elkaar gedoken
onzekerder dan ooit helemaal klaar voor schroot zo voelt het nu
het duister heeft
in een vluggertje van kort alooi het licht gedempt
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
