Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 86 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
vaag
poëmen en sfeerbeelden
25-11-2007
moeizaam
Dit schilderij is nog niet helemaal af. Hier en daar dient nog schakering, de eindtoets gelegd.
In een tuin vol groei en bloei zag ik plots een roeste vlinder, door mensenhand gemaakt.
zo
je lacht opnieuw naar mij geschillen uitgepraat zo kan ik onbevangen zonder last terug kleur en vormen kneden mijn geest mijn handen laten leiden expressief en vrij.
Bij het opruimen van mijn atelier vond ik een klein schilderijtje dat ik eens maakte toen ik nog les in schilderen gaf. het was nieteens gesigneerd. Ik hield een monoloog voor het popje.
geluk
je mag het wel zeggen jij poppemie je hebt toch wat geluk dat ik je vond
nu mag je pronken met jouw meisjeskleuren aan een muur in mijn atelier
verdoken zat je daar achter de rug van zware kalibbers door niemand gewenst
straks mag jij fier wat kleur brengen in een kinderkamer je weet maar nooit
maar nu raak je mij elke dag zo naief dit vind ik best fijn jou telkens weer te zien.
Nu het zondag is plaats ik een foto van het interieur van een kerk, ergens in Frankrijk. Nu moet ik nog op zoek naar een zondags gedicht. In feite komt het er niet zo aan als het maar niet triestig is.
Soms verlangen we naar mooi weer. We gaan het ver zoeken. Eens thuis moeten wij het zelf maken.
evolutie
duisternis omknelde mij onzekerheid beheerste mij verwarring alom negatief was koning domineerde mij met dondervlagen dan komt symbolisch de druppel je weet toch wel het vat leeggegoten een nieuw begin duidelijkheid zekerheid
licht woord en wederwoord klaar en zacht de afspraak.
Een mens kan te overvloedig praten maar ook teveel zwijgen.
de vreugde
de woorden die je sprak brengen bevrijding niet uit te drukken in kwantiteit integendeel van de kwaliteit zeg ik spontaan die is superieur het effect is niet te meten want de vreugde in mijn hart groeit dag na dag.
een gewone dag zo lijkt het wel tot plots als geraas in een vloed van woorden de pijn op jouw gelaat met een golf van tranen mijn hart open breekt dan valt de stilte geruisloos zacht grijpt ons aan zoals het licht dat sterk verblind maar ons samensmelt tot een gevoel van leefbaarheid.
Er zijn zo van die dagen dat alles tegen valt, dat je er geen gat in ziet. Gelukkig zijn dat, nu eens rap, dan weer traag, voorbijgaande ogenblikken. Alles klaart dan plots weer uit. November is altijd een harde noot om kraken.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
