Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
Om de geest eens open te trekken zodat hij niet vastroest in steeds dezelfde ideeën kan je niets beters doen dan in de winter, bij koud en droog weer, in het hout te werken.
Toen we klein waren, 60, 65 jaar terug kenden we best wel enkele versjes die over warmte gingen in de winter. Ik heb er zelf een draai moeten aan geven omdat de meeste van deze versjes niet eens opgeschreven staan en vaak heel lokaal circuleerden. En ja natuurlijk, mijn geheugen is ook niet meer zo fris.
Dit poëem draag ik op aan mijn nichtje Lut die zo'n speciale band heeft bewaard met metje. Een band aangehaald nu tussen ons, twee creatieve zielen over de grens van de leeftijd heen.
Hoe dikwijls zat ik naast jou toen je nog duidelijk hoorde water werd gezegd. Je was het zo weinig eens met mij maar Let, die had bij jou een stapje voor. Ik zit met zoveel vragen
een hele tijd reeds was ik stil nu val ik in een diepe ik weet niet wat een put nee een lege ruimte moeder is er niet maar de ruimte kan ik vullen met herinneringen aan haar mooie herinneringen want moeder was een dame een pittige blije dame.
de tijd staat stil even maar moeder is niet meer en toch zoveel herinneringen houden haar levendig bij ons als afscheid is genomen bij de open kuil herneemt het leven maar anders nu moeder blijft een steunpunt een baken een band.
Onze moeder was een wijze werkzame gelovige volkse vrouw. Ze was eenvoudig en soms een beetje tegendraads maar iedereen kon op haar rekenen. Ze hield vooral van haar kleinkinderen en achterkleinkinderen en die hielden ook van haar.
overlijden uitvaart tijdspanne drukte stil verdriet onwennig uitkijken hoe wordt het tussen ons zonder moeder want moeder is er niet meer zal die leemte gapen of worden gevuld door toenadering onderling ik hoop dat de geest die moeder eigen was verder gaat leven onder ons.
Moeder Laevens ELODIE VANDECASTEELE is heel zacht van ons heen gegaan op vrijdag 1 februari kort na 13 u. Het onderstaande gedicht, op de laatste strofe na schreef ik een viertal jaar geleden toen ze nog tenvolle genoot van haar lang verblijf in het rust en verzorgingstehuis MAARTENSHOVE te Loppem. Het gedicht is anoniem opgenomen op het bidprentje dat op de uitvaartplechtigheid wordt meegegeven aan de aanwezigen, nadat het unaniem werd aangenomen door alle broers en zussen.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
