Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
nimmer gezocht altijd gevonden keuze maken soms moeilijk dan weer helemaal niet steeds kiezen voor het zwaarste voor de uitdaging rustig worden doorgaan niet omzien geen gepieker de weg volgen wel eens eenzaam maar nooit vergeet ik de eerste keuze die was fout daaruit leren alles komt terecht.
ze komt terug uit haar zonnige oorden gebruind enkel door arbeid als een vreemde in eigen dorp zal ze rondlopen door iedereen nagekeken als een vakantieganger terug uit verlof dan pas zullen wij vieren voor het nieuwe jaar als we allemaal samen zijn
dat ze wat zon kon meebrengen om mijn stramme leden volop soepel te maken zo verlang ik wat veel en zal onze winter zich daaraan niet storen wat kunnen wij meer verwachten dan een wat slanker vermoeid kind.
waardoor tijd voor mij lopen gaat slaap gaat met mij op de dool tot jouw hand
zacht mijn schouder roert
en kus mijn lippen raakt
het is midden in de nacht trap kraakt onder voeten bed glimlacht zacht gewoonte loert om de hoek regelmaat ligt in een knoop koude lakens jagen slaap eruit eenzaam zit weer alleen neemt schrijven tot metgezel.
telkens als het stormt bij ons, denk ik terug aan de tsunami van eind 2005. Het geicht is geschreven na het herhaaldelijk bekijken van steeds dezelfde beelden.
debeelden kwamen steeds terug
ik zag de wereld kantelen op mijn bord bevend trilde ik mee en alles viel in brokken uiteen de dans kon ik ontspringen toen spoelde ik mee een eind met het geweld greep me vast aan de kruin van een boom kwam weer tot mezelf onder een groezelig deken zei aan niemand iets
waar eens mijn huisje stond
is enkel puin mijn geliefden ik ben op zoek hopeloos er is niemand meer
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
