De koude wind huilde. Ja …. ook tot in de schoorstenen die hier

en daar op de daken van de schaarse boerderijen verschenen.

Struiken bewogen woest van ene naar gene zijde en brachten

samen met de takken van de bomen een angstwekkend geluid

voort. Een dik konijntje kroop nog snel in zijn pijp en van een

mol was nog juist het tipje van zijn staart te zien.

Het water dat de beek vulde spatte wild over de rand en het

er langs lopende bospad was kletsnat.

Donder maakte schrikwekkende geluiden en de bliksem deed

zelfs de stier in de nabij gelegen boerderijstalling angstig ineen

krimpen. De koeien durfden niet meer te loeien, alleen paarden

waagden zich aan een zenuwachtig gehinnik.

De Weergoden waren kwaad. Amper een uurtje geleden had

een gefrustreerd onverlaat voor de lol enkele kleine konijntjes

neergeschoten en dan doodgestampt. Zo maar. Volgens zijn

soort dienen personen zoals hij baas over de wereld te zijn en

moesten alle dieren te verdwijnen, liefst door middel van

hagel of messen. En liefst op een zo pijnlijk mogelijke manier.

De man die zichzelf ‘de boze jager’ noemde grinnikte. Hij nam

zijn geweer en keek zorgvuldig of het wel geladen was. Toen

stond hij op en kleedde zich dik en warm. Laarzen en een

lederen hoed vervolledigde zijn uitrusting uiteraard met een

lading reservekogels. Hij stapte naar buiten en trok met een

klap de voordeur dicht. Zijn hoed tot op de oren getrokken en

zijn wapen in aanslag begaf hij zich het beboste gedeelte van

het landschap in. Daar zaten nu immers de dieren verscholen.

Het laatste wat hij nog hoorde was een stem die riep

: “Ik heb hem Lowie ! En ik denk dat het een everzwijn moet

zijn. ’t Lijkt me nogal ne grote ! Da wordt smullen zeg !”

Toen sloot hij voor altijd de ogen en werd het weer stil in

het bos.

De Weergoden glimlachten.