Aan een gesappig tempo reed het wagentje door de vallende

duisternis. De man die het autootje bestuurde neuriede zacht

een populair liedje. Zijn vrouw die naast hem zat bekeek hem

schuin, want zijn repertorium was nogal beperkt en hij was

nu reeds sinds hun vertrek van bij tante Zulma aan hetzelfde

refrein bezig. Maar goed, over een twintigtal minuutjes zijn

we thuis, dacht ze.

Zo’n honderdtal meter verder stond aan de rechterzijde van

de baan iemand te liften, zo te zien een man. Hij was gekleed

met een donkere regenjas en een dito hoed. Een fijne regen

was beginnen vallen en het werd koud. De lifter had zijn

kraag hoog opgetrokken. Maar een onbekende meenemen

leek hen nu toch te gevaarlijk. Ze besloten dus om niet

stoppen en reden vlotjes door.

Aan de lifter gekomen keek ze ietwat medelijdend in diens

richting. De schok die ze kreeg deed haar bleek worden.

Het hoofd van die lifter was een doodshoofd. “Sneller !!”

gilde ze, “Sneller verdomme !!”. Haar man keek niet in haar

richting maar had dit rare hoofd ook gezien, en in een mum

van tijd ging de snelheidsmeter van zeventig naar honderd.

Pas na meerdere kilometers vertraagde hij de snelheid en

ging de meter terug naar zeventig per uur. Verward keken

ze mekaar aan. Hadden ze zich vergist en meenden ze

alleen maar een doodshoofd gezien te hebben ? Nou, Joost

zal het weten. Ietwat van de emotie bekomen tuften ze

verder. Traag verslonden ze kilometer na kilometer.

Het scheelde niet veel of de bestuurder reed bijna iemand

aan. De persoon was donker gekleed en stond bijna op de

rand van de baan. Een fikse stoot op de rem belette hun

wagentje de nogal roekeloze figuur omver te rijden. Door

dit maneuver was de snelheid tot tegen de 20 per uur

gedaald. De vrouw uitte een luide gil en haar echtgenoot

werd bleek. Want wat ze onder de hoed van de lifter zagen

was terug het doodshoofd. Ruw en brutaal duwde de man

het gaspedaal in en langzaam trok het autootje terug op.

Wat was er in hemelsnaam nu toch gaande? Zoiets kan

toch niet …. ? Ze droomden toch niet ?

Pas toen hun voertuig uiteindelijk hun straat in reed

kwamen ze beiden een beetje tot rust. Met een ruk stond

hun auto stil. Beiden slaakten ze tegelijkertijd een hevige

en lange zucht. Waarschijnlijk had hun verbeelding hen

parten gespeeld. Dronken waren ze nochtans niet.

Zeker niet na een bezoek aan tante Zulma.

Nog zuchtend stapten ze beiden uit en na wat zenuwachtig

gepruts met de sleutel stapten ze binnen. Een borrel

hadden ze alle twee inderdaad wel nodig. Na hun jas

op de kapstok gegooid te hebben betraden ze het salon.

De vrouw ontstak de kristallen luster en onmiddellijk

baadde de plaats in een zee van zacht licht. Een knip aan

de cv-speler en Chopin vulde de ruimte.

Iemand zat in de brede lederen zetel. Langzaam draaide

hij het hoofd. Onder de rand van zijn donkere hoed werd

een grijnzend doodshoofd zichtbaar.