“Orders uitvoeren ! En geen ‘jamaar’ ! Begrepen luitenant ? Ingerukt !”                                                              “Tot uw orders kolonel.” luidde het antwoord stil.

Met een zwaar gemoed stapte de officier naar het kwartier zijner soldaten en onderofficieren.                             Het ‘Dorp zonder Naam’ moest door zijn parachutisten ‘veroverd’ worden en volledig worden uitgeroeid. De kolonel wou geen overlevenden.

Het bevel werd door de manschappen op luid gejuich onthaald.

Ze wisten wat ze zouden mogen doen en verheugden zich daar al op. Tegen het vallen van de nacht diende alles en iedereen afgeslacht en dat betekende veel plezier en geen getuigen.

De luitenant voelde zich bij het horen van hun vreugdekreten misselijk worden. Was dat die ‘propere oorlog’ die men hem beloofd had ? Walgelijk. Hij verwijderde zich en legde zich te rusten. De dag van morgen zou verschrikkelijk worden.

De zon kwam langzaam aan de einder tevoorschijn.                                                                                              “Waar is de luitenant, verdomme ?” brieste de kolonel toen hij bij het appel zijn ondergeschikte niet kon ontwaren.

“Die ligt op de ziekenafdeling met meer dan 41 graden koorts kolonel !” riep een in de houding springende sergeant luid.

“Grrrrrr …. ’t Is altijd iets met hem. Ik zal meegaan en zelf het bevel voeren. Allen in het vliegtuig !! ” In een minimum van tijd bevonden de enthousiaste militairen zich in het toestel en werd het bevel tot opstijgen gegeven.

Na zo’n half uurtje vliegen kwam het dorpje in zicht. De wapens werden nog een laatste keer nagekeken en sommigen grinnikten bij de gedachte van wat ze straks allemaal zouden mogen doen. De sfeer was goed. Toen het groene licht begon te branden stonden ze recht en gingen in een lange rij in de richting van de open deur staan. Na een kort bevel sprongen ze een na een snel uit het vliegtuig, de kolonel als laatste.

Toen alle valschermen open waren en de aanvallers door het gesloten wolkendek zakten openden op de begane grond geheel onverwacht een groot aantal zware mitrailleuses het vuur. De paniek bij de parachutisten was groot en hun gegil overstemde de motoren van het zich traag verwijderende vliegtuig. Zonder enige uitzondering waren ze allen door zware kogels doorzeefd nog voor ze op de grond landden. Als laatste kwam de bevelvoerder van deze aktie beneden. Zijn linkerbeen was onder de knie geheel in flarden en zijn buik was één grote open wonde. De harde smak waarmee hij op een bajonet terecht kwam was het laatste wat hij voelde.

De mooie glimlach van een verpleegster was het eerste wat de luitenant bij zijn ontwaken in het ziekbed te zien kreeg.