Twee politiemensen begeleidden de veroordeelde vrouw uit de zaal.  Ze weende stil en kon vanwege haar handboeien niet eens een zakdoekje nemen. Vanuit het publiek keek haar man met lede ogen machteloos toe. Hij wist dat ze onschuldig was maar met zijn getuigenis werd geen rekening gehouden. Die paste niet in het kraam van de gebeurtenissen. Hun zesjarig dochtertje keek niet-begrijpend naar haar moeder die werd weggevoerd. Het kind begreep er niets van. Haar mama had toch niets misdaan …. Maar ook daar werd geen rekening mee gehouden. Men had een veroordeling en daarmee basta. En in staten zoals Fascististhan was zulks voldoende. Ook daarmee basta.

Na sluitingsuur stapte de betrokken rechter met stevige tred door de Zaal der Verloren Passen. Glimlachend hoorde hij elk zijner stappen weergalmen. Het enige wat hem stoorde was een man die hem met vurige donkere ogen onbeweeglijk leek aan te staren. Wat bezielde die ? Maar dit deel van het gebouw was voor het publiek toegankelijk en die man verstoorde de openbare orde niet. Hij versnelde ietwat zijn passen en ging op het einde van de grote zaal een gang in, richting voorbehouden parking.

Opeens schrok hij. Ietwat verder stond nog steeds onbeweeglijk diezelfde man, zijn handen in de zakken van zijn zwarte mantel.

Zijn kort gitzwart op een punt eindigend baardje leek te glanzen in de nochtans schaarse verlichting. Statig had hij in het midden van de gang plaats genomen. Het leek of hij zachtjes grijnsde. 

Toen de veroordeelde vrouw bij het binnen komen van de gevangenis bij de direkteur werd geleid fronste die zijn zware wenkbrauwen. “Waarom bent u hier eigenlijk mevrouw ?” De tot vele jaren veroordeelde zei niets. Wat had ze trouwens kunnen zeggen ? “Ik ontving een uurtje geleden een dokument waarin vermeld staat dat u vrij gesproken bent.” Hij keek de twee begeleiders aan die niet beter wisten dan naar de grond te kijken. Per slot voerden zij alleen maar een bevel uit. ”We zullen u vannacht hier houden en in principe kan u morgen tegen de middag naar huis gaan. Kan iemand u komen halen ?”

Toen ’s anderendaags het schoonmaakpersoneel van het gerechtsgebouw de gang naar de parking begon te schuren               vonden zij op het einde een hoopje nog licht rokende as.

Nooit heeft men geweten waar dat vandaan kwam.