Onrustig draaide hij zich op zijn linkerzij. Hij slaagde er maar niet in om de slaap te vatten. Het zweet liep in straaltjes van zijn blote rug en maakte de lakens nat. Voor de zoveelste keer keek hij naar de klokradio maar zag de tijd maar niet vooruit gaan.   Boos draaide hij zich nog maar eens om en verwenste een tv-uitzending die op een buitenlandse zender vanavond uitgezonden was geworden. Ondertiteld natuurlijk, want een andere taal dan diegene die in zijn land toegelaten was, was hij niet machtig. Maar dat was voor hem dan ook niet nodig. De rest van de wereld moest maar zien dat ze zijn taal begrepen. Zijn grenzen waren voor hem het einde van wat hij de ‘beschaafde wereld’ noemde. Het overige was voor hem en zijn vazallen oorlogsterrein.

Hoe durfden zo’n bende pacifisten op televisie de waarheid verkondigen. En wat nog meer was : hoe durfde die zender dat dan nog uitzenden ook.

Er was voor zijn ‘veiligheidsdiensten’, de officiële benaming van zijn eigen terreurorganisaties, dus weer werk aan de winkel. Wederom moesten enkele tientallen studenten verdwijnen en diende de orde in dat desbetreffende land hersteld te worden. Per slot was het de wapenindustrie die hem en zijn vrienden rijkelijk gespijsd in het zadel hield.

Wat dachten die onnozelaars wel ? Dat ze hém, de grote diktator, ongestraft konden tegenwerken ?

Werd hij niet door de machtigste misdaadorganisatie ter wereld onbeperkt beschermd ?

De zon vulde met haar stralen de gehele open lucht.

De grote diktator stond, omgeven door twaalf tot de tanden bewapende huurmoordenaars, hier ‘lijfwachten’ genoemd, rechtop in de  open paradelimousine en genoot met volle teugen van de door op vooraf bepaalde plaatsen neergedropte gillende ‘bewonderaarsters’.

Een student die de show met lede ogen aanschouwde en mijmerend aan de vele dagelijks stervende onschuldige burgers dacht had geen acht op een geweer dat zo’n tachtigtal meter verder in een ietwat hoger gelegen parkje achter het publiek scrupuleus op zijn hoofd gericht was.

De presidentiële wagen naderde langzaam en gleed rustig tussen de twee rijen luidruchtige toeschouwers.

De schutter had de vinger zenuwachtig op de trekker.

In zijn vuurlijn stond de student en die zag een oud vrouwtje moeizaam van een bank rechtkomen.

Stuntelig gleed haar tasje uit haar handen en viel op de grond. Niemand nam er aanstoot van.

De student ging naar het oudje.

De president passeerde.

De jongen bukte zich om, onder de blijde blik van het oude grijze vrouwtje, haar tasje op te rapen.

De huurmoordenaar drukte af.

De kogel vertrok.

Op dat moment kwam de limousine langs gereden.

Het projektiel vloog met een licht sissend geluid over het hoofd van de onverwacht knielende jongen ….

 …. en plantte zich net onder de schedel van het traag passerende staatshoofd.

Een donker personage grinnikte alvorens in het niets te verdwijnen.