Ik wist dat hij achter mij stond. Zo een goeie twee meter twintig
groot, gans in het zwart gekleed, van kop tot teen, en schouders
om ‘U’ tegen te zeggen. Eén van de twaalf gevaarlijkste geesten
ter wereld. Hij raakte me aan, zo goed als onvoelbaar. Ik wist
dat hij mijn lumbago zou betasten. Die was enkele jaren geleden
vanwege een aanslag op mijn leven onherroepelijk beschadigd.
Olie op de trap. Sindsdien ben ik kreupel. En als toetje werd ik
door het gerecht verplicht om de bijna-moordenares maandelijks
geld over te maken. Aardse “Rechtvaardigheid” waarschijnlijk.
Het was stil in mijn woning. Werkelijk niets was te horen.
Buiten zwegen zelfs de vogeltjes, waarschijnlijk vanwege de
onzichtbare aanwezigheid van iemand die hen niet eens één
pluim zou krenken. Zelfs de wind was gaan liggen.
Gans mijn lichaam ontspande zich. Een warme gloed ging door
mijn onderrug en was voelbaar over gans mijn ruggegraat.
Ware het mogelijk geweest ik had zo kunnen overgaan, naar
het Rijk der Geesten. Maar mijn tijd was nog niet gekomen.
Dan begreep ik dat vanwege de contactname van die Geest
mij getoond werd dat heel binnenkort bij enkele anderen hun
levensduur ingekort zou worden. Vier veroordeelden zullen
de eindejaarsfeesten niet meer meemaken.
Is er op aarde bitter weinig of geen rechtvaardigheid, in het
hiernamaals is er des te meer. Hemelse gedachte.
Arriba la Muerte !
|