Ik wist dat hij achter mij stond. Zo een goeie twee meter twintig

groot, gans in het zwart gekleed, van kop tot teen, en schouders

om ‘U’ tegen te zeggen. Eén van de twaalf gevaarlijkste geesten

ter wereld. Hij raakte me aan, zo goed als onvoelbaar. Ik wist

dat hij mijn lumbago zou betasten. Die was enkele jaren geleden

vanwege een aanslag op mijn leven onherroepelijk beschadigd.

Olie op de trap. Sindsdien ben ik kreupel. En als toetje werd ik

door het gerecht verplicht om de bijna-moordenares maandelijks

geld over te maken. Aardse “Rechtvaardigheid” waarschijnlijk.

Het was stil in mijn woning. Werkelijk niets was te horen.

Buiten zwegen zelfs de vogeltjes, waarschijnlijk vanwege de

onzichtbare aanwezigheid van iemand die hen niet eens één

pluim zou krenken. Zelfs de wind was gaan liggen.

Gans mijn lichaam ontspande zich. Een warme gloed ging door

mijn onderrug en was voelbaar over gans mijn ruggegraat.

Ware het mogelijk geweest ik had zo kunnen overgaan, naar

het Rijk der Geesten. Maar mijn tijd was nog niet gekomen.

Dan begreep ik dat vanwege de contactname van die Geest

mij getoond werd dat heel binnenkort bij enkele anderen hun

levensduur ingekort zou worden. Vier veroordeelden zullen

de eindejaarsfeesten niet meer meemaken.

Is er op aarde bitter weinig of geen rechtvaardigheid, in het

hiernamaals is er des te meer. Hemelse gedachte.

Arriba la Muerte !