Iemand fronste de wenkbrauwen.

Wat deed in hemelsnaam een met een zware kernbom geladen onderzeeboot op tienduizend meter diepte ?

Het grijze vaartuig gleed langzaam en geluidloos door het donkergroene water en een aantal rare en zeldzame vissen maakten ietwat angstig plaats. Met de regelmaat van een klok verlieten luchtbellen het tuig en stegen traagjes naar het zeeoppervlak.   Enkele diepzeevissen zwommen bellen achterna en hapten er speels in. Andere verwijderden zich. Aan deze bellen was fijntjes te ruiken dat het tuig een kernbom vervoerde. Wat was er verdorie gaande ? De onderzeeër zette koers naar de kust van zijn land van herkomst ….

Wat had dat te betekenen ?

Iemand fronste de wenkbrauwen nog dieper.

Was het weer een “false flag” zoals zo vaak gebeurde ? Waren die onnozelaars weer bezig met de wereld kapot te maken ?

“Wacht maar !” grinnikte iemand onhoorbaar, en naderde het tuig nog langzamer en geluidlozer dan hetzelf.

Een zware klop ging door het oorlogstuig heen en het werd ruw tegen de zeebodem gedrukt. En op die diepte kan je nu precies niet uitstappen. Er ontstond paniek aan boord. De techniek had de totale tijd voor de bom zou ontploffen op 48 uur gezet en daarvan waren er al 36 verstreken. Met alle mogelijke middelen werd geprobeerd weer vaart te maken, maar tevergeefs. Er kwam geen centimeter beweging in.

Hoe het er de volgende 12 uren aan toe ging zal ik niet beschrijven. De aangestormde Duivels maakten zich rustig grinnikend klaar om de bemanning mee te nemen. Hun kapitein op kop. En exact 720 minuten later deed het door de mens ingestelde technisch ontploffingssysteem het werk waarvoor het moest dienen. De Dood zaaien.

Na enkele minuutjes kwamen vissen toezwemmen en deden zich te goed aan de nog overblijvende stukjes vers zij het dan ook aangebrand vlees.

Met een krachtige ruk werd de grote drietand uit het zand getrokken. Die hoefde de duikboot nu niet meer klem te zetten. Die was immers aan flarden gereten.

Neptunus glimlachte genoegzaam en zette rustig zijn weg verder.