Demokratie in Fascististhan.
Het politiek debat was in volle gang.
Kaken bloosden, stemmen werden scherp, blikken dodelijk. Eén deelnemer sprak de waarheid en in dit land is zulks niet geoorloofd. De cameraman die deze televisieuitzending in stand hield was beginnen zweten. Uitzonderlijk werd dit programma hoogst waarschijnlijk per vergissing rechtstreeks uitgezonden. Nog andere mensen kregen het warm. Die ene moedige spreker kreeg bijval bij het nochtans politiek-korrekt geselekteerd aanwezig publiek.
De waarheid boekte een bescheiden triomf.
De moedige man had echter een oude wijsheid uit het oog verloren. Immers, ooit zei een Armeniër dat Hij, die de waarheid spreekt, er steeds zorg voor moet dragen één voet in de stijgbeugel te hebben. En de Armeniërs kunnen het weten. Zij die de turkse kultuur overleeft hebben dan toch.
De korrekte spreker fronste de wenkbrauwen. Een bittere grijns kwam over zijn enigszins ineens bleek geworden gelaat. Zijn mond sloot zich en geen woord kwam nog over zijn lippen. Hij bewaarde de stilte. Zijn vijanden triomfeerden.
Na het beëindigen van de show stond hij haastig recht, nam zijn zaktelefoon en belde naar zijn vrouw :
“Sluit onmiddellijk alle deuren en ramen en vraag enkele vrienden om hulp. Ik kreeg in mijn oortje te horen dat ik op staande voet diende te zwijgen of dat “de veiligheid van mijn gezin niet meer gewaarborgd kon worden”.
"Voor niemand de deur openen. Ik kom onmiddellijk naar huis.”
Tja, dat is demokratie in Fascististhan.
Waar ligt dat nu ook weer ?
|