horen

je keert je
meer en meer naar binnen
zegt hij

stiller dan de stilte die je onderdak geeft
rondom jezelf

ik kijk hem bevreemd aan
bemerkt hij het lawaai dan niet

de wind alom
en hoe ik alles hoor vallen

het blaadje, bedekt met bedrog
de rotsblokken op mijn naam, de assen van de zolder
waarvan ik het beeld verdrongen heb

dit land is niet van mij, antwoord ik
alles wat ik achterlaat zijn de muren
de vele muren in mijn handpalm

en de boom vol vogels, die nog steeds verlangt
naar het vergezicht van een kinderdroom

ergens in mijn hoofd
toen we nog samen speelden


kerima ellouise ©



Illustratie: kunstenaar onbekend

zij zijn de tijd

en zo ze zijn, zeven kinderen
uit zeven verborgen
hoeken

allen met hetzelfde raam
uit klei

niets bestaat zonder reliëf
wanneer dromen veel verder gaan
dan grenzen

geef hen een hand
veeg het snijden uit hun gezicht
en dat wat er rest tussen Oost en West

laat hen, het daglicht in, veilig
met naakte voetjes slapen

voorbij muren en meren
wind en de wreedheid van ingepakte
verwaarlozing

geef hen een hand
vol waardigheid en blijf nog
even wenken naar de vrede in hun lach


kerima ellouise ©




Illustratie:
De Verdens Barn

( de kinderen van de Aarde)

op de Noordkaap, foto: Rudolf ©

ontilbaar

een nerf wikkelt zich
rond de avond
ik regen mij in het kussen;
bemost

het land waar ik zijn wil
en waar bomen betrouwbaar in mijn schrijven
staan

misschien heb ik een uur of meer
ook jij hebt het nodig
toch zwijg je uit het nest, het maakt je bang

ik nader het web, zo broos als
het woord zelf

een tak breekt de vergetelheid
van de kamer

en weer is alles oneven


Schrijver: kerima ellouise ©




Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010,

kunstenaar Alied Nyp-Holman

prooi

zij die geen dromen vangen
verstrikt in het web
van de werkelijkheid raken

waarheen

wanneer een spin nadert
een woordenskelet achterlaat
brandend in de keel van de nacht

zeg me
waarheen zij moeten
zij die nooit over blauwe luchten praten
maar vanuit de donkere schemering zoemen

met brekende schouders en de in flarden
hangende maan, meegevoerd door de dichter die zichzelf nooit
uit zijn zinnen tilt, ze nooit verleid heeft tot kleur vol hartstocht

zeg me
waarheen ook

dat ik, aan het web verwant, de zachtheid
dromen zal


kerima ellouise ©

.

gevoed door de blaren

waarom zou ik je
nog tonen
waar de wind schuilt in huis
wanneer het bulderen
begint

het kind hokt in hoeken
tussen niet goed
en verkeerd

verdunt zich in woorden
en wat het bloed
met haar doet

het raam houdt de nacht vast
drijft de meeuwen
uit haar hoofd

ik was de maan en het galmen
van het water

terwijl het zeezout, als een ogenblik
geleden, bulkt uit haar lijf



- waar schuilt in huis de wind
wanneer het bulderen begint
een kind staat in de hoek
stomp en overhoop

je deed het alweer niet goed
ik ga met mezelf op de loop -


kerima ellouise ©