horen

je keert je
meer en meer naar binnen
zegt hij

stiller dan de stilte die je onderdak geeft
rondom jezelf

ik kijk hem bevreemd aan
bemerkt hij het lawaai dan niet

de wind alom
en hoe ik alles hoor vallen

het blaadje, bedekt met bedrog
de rotsblokken op mijn naam, de assen van de zolder
waarvan ik het beeld verdrongen heb

dit land is niet van mij, antwoord ik
alles wat ik achterlaat zijn de muren
de vele muren in mijn handpalm

en de boom vol vogels, die nog steeds verlangt
naar het vergezicht van een kinderdroom

ergens in mijn hoofd
toen we nog samen speelden


kerima ellouise ©



Illustratie: kunstenaar onbekend

zij zijn de tijd

en zo ze zijn, zeven kinderen
uit zeven verborgen
hoeken

allen met hetzelfde raam
uit klei

niets bestaat zonder reliëf
wanneer dromen veel verder gaan
dan grenzen

geef hen een hand
veeg het snijden uit hun gezicht
en dat wat er rest tussen Oost en West

laat hen, het daglicht in, veilig
met naakte voetjes slapen

voorbij muren en meren
wind en de wreedheid van ingepakte
verwaarlozing

geef hen een hand
vol waardigheid en blijf nog
even wenken naar de vrede in hun lach


kerima ellouise ©




Illustratie:
De Verdens Barn

( de kinderen van de Aarde)

op de Noordkaap, foto: Rudolf ©

ontilbaar

een nerf wikkelt zich
rond de avond
ik regen mij in het kussen;
bemost

het land waar ik zijn wil
en waar bomen betrouwbaar in mijn schrijven
staan

misschien heb ik een uur of meer
ook jij hebt het nodig
toch zwijg je uit het nest, het maakt je bang

ik nader het web, zo broos als
het woord zelf

een tak breekt de vergetelheid
van de kamer

en weer is alles oneven


Schrijver: kerima ellouise ©




Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010,

kunstenaar Alied Nyp-Holman

prooi

zij die geen dromen vangen
verstrikt in het web
van de werkelijkheid raken

waarheen

wanneer een spin nadert
een woordenskelet achterlaat
brandend in de keel van de nacht

zeg me
waarheen zij moeten
zij die nooit over blauwe luchten praten
maar vanuit de donkere schemering zoemen

met brekende schouders en de in flarden
hangende maan, meegevoerd door de dichter die zichzelf nooit
uit zijn zinnen tilt, ze nooit verleid heeft tot kleur vol hartstocht

zeg me
waarheen ook

dat ik, aan het web verwant, de zachtheid
dromen zal


kerima ellouise ©

.

gevoed door de blaren

waarom zou ik je
nog tonen
waar de wind schuilt in huis
wanneer het bulderen
begint

het kind hokt in hoeken
tussen niet goed
en verkeerd

verdunt zich in woorden
en wat het bloed
met haar doet

het raam houdt de nacht vast
drijft de meeuwen
uit haar hoofd

ik was de maan en het galmen
van het water

terwijl het zeezout, als een ogenblik
geleden, bulkt uit haar lijf



- waar schuilt in huis de wind
wanneer het bulderen begint
een kind staat in de hoek
stomp en overhoop

je deed het alweer niet goed
ik ga met mezelf op de loop -


kerima ellouise ©

Later

“Ik ben uw vriendje niet meer."
"Nooit meer ?", weerklinkt een kinderstemmetje.
"Nee, nooit meer."



Het begint te waaien
terwijl ik luister naar het vrolijk spel
bij de buren. Daar geuren bloemen.

Grenzen keren. Niemand dringt binnen.
Naaldbomen, ooit zelf geplant, lopen
langs de jaren, dag aan dag.

Ik groet de vogels, wil even aaien
met mijn duim en het zicht op het heden; voortdurend.
In deze ronding is alles vreemd.

Alleen bladeren vallen op dit gras
als veel te lage, grijze wolken.

Vrienden lijken op zichzelf.
Ik klapwiek vruchteloos. Er staat een
stam voor mijn raam.


kerima ellouise ©

verandering

het is niet meer
ik haal je tevoorschijn
op een doordeweekse dag

dit moment wordt korter
niets is nog bezig, haastig of hongerig
zichzelf te blijven

ons begrijpen
verlegt zich, het zal ook vreemd blijven
jij die de bladeren scheurt, zo mogelijk
en opnieuw

het is daarom
dat ik niet meer glimlach, geen vogel geef
of lente

aan de boom, zijn takken onder
een onberedeneerde maan

de avond grijpt mij
zonder zwaaien

ik leg het leven neer
op alles dat naar boven komt


kerima ellouise ©





Illustratie: Beeldentuin Dehullu 2009, kunstenaar Kieta Nuij

het spoor van de meeuw

het zwijgen van het strand
draagt een ander gezicht, vreemd
toegevouwen

alsof haar stilte is zwartgemaakt
op wimpers en wenkbrauwen
vele dagen lang

uren waarin het reizen
steeds kleiner werd door het twijfelend tasten
aan torenklokken

die zonder reliëf
de wijzers vastmaakten, noordwaarts
tegen voorbijgaande duinen

en het geraamte
van een gebedsloze schelp. ongegroeid
zoals de meeuw die zich verloren waande

mij achterliet tussen de dunne vellen
van mijn droom en de helderheid
van witte waanzin


kerima ellouise ©

het oog

but I turned to the left and walked to the river

                                 (Henk van Dijk)





en zag boven het water
het oog

van twintig lentes, wagenwijd
open

het dreef schuin door het gordijn
naar mijn vingers

alsof de ondergrondse gangen
geen bestaan kenden, ik altijd al geweten had
om welke richting ik heen zou lopen

met aan de heupen van de Theems
de slapeloosheid van het verlangen, gekruist met bruggen
en vogels, achter iedere stilte

waar woorden gezichten werden
omdat ik toen, tot op het bot, nog niet
aan overleven dacht



kerima ellouise ©


Illustratie: The eye of London

wandeling

wind zwerft
door de stilte, door de dorst
naar een eerlijk inzicht

bomen wuiven, zeggen
even gedag tegen de lijster
in de lucht

het water bouwt een eilandje
aan de oeverkant, luistert tussen het riet
naar de avond die zo graag zingen wil

ik word schaduw, een maan
onder alle manen

een hond blaft de verte toe
in grote dromen

daartussen huilt iemand
op weg naar het westen



kerima ellouise ©



Illustratie: beeldentuin Dehullu, kunstenaar Andreas Kuhnlein

sluit de stenen

in het woord
van de avond woont
een donkere schaduw

waanzinnig broos

hij draait zich om en om
in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken
tot groteske vogels, nog lelijker
dan de as waarin ze hun vleugels zoeken

ik breek de stilte tot bestemming
verzwijg mijn zinnen voor ieder
die mij draagt

ergens vallen stenen, eenzelvig
in hun vlucht



kerima ellouise ©




Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010, kunstenaar Barbara de Clercq

 schilderij van Marcel Dekoning 
                                                                                    'familie'     

familie

en zie
daar zijn we weer tezamen
om de afstand af te leggen

met een steeds zwijgzamere verbeelding

misschien zullen we weer vertrekken
en verder leven

achter het gebarsten raam
van de stamboom

het schateren hebben we immers
achtergelaten in kinderlijven, geen kus meer
die nog vruchten schudt

uit het koele water dat tussen ogen
grenzen trekt

het schreien is opgehouden
het verlangen ook

luister je ?


kerima ellouise ©

op ooghoogte

op de dijk
ligt een perspectief
dat enkele dagen later
zou gestraald hebben in het zonlicht

met precisie omkadert hij
de lijnen die hem voor zijn gegaan
en wendt zich dan af van wat meer
en meer op een droom begint te lijken

regen vult de diepte
reist langs een bedrieglijke branding

langs het vluchtpunt dat op de horizon ligt
als een oever vol bitterzoet

schaduwen en golven blijven slaan
op het wegglijden van het licht

en hij, hij verdraagt meer stilte
dan het gezichtsbedrog
van de meeuw

wanneer ze samen vallen



kerima ellouise ©

 

kunstwerk

door Marcel Dekoning (antwerpen)
"de kus"

de kus

beschrijf me
deze belofte niet als zacht de zee
oneindige golven

wanneer dan ook

geen enkel woord
draagt de eeuwigheid, aan beide zijden
alsof er wind zou waaien, heen en weer

laat het zijn het voorjaar dat komt
twee vogels onvolmaakt

zichzelf
in het vinden en almaar
mooier

beschrijf me niet
maar laat ons

het strand als licht een lelieblad
en een beetje niet meer willen missen

kus me

en laat het de meeuwen zijn



kerima ellouise ©

clair-obscur

hoe hij naar hen keek
gezichten
als getuigen van ingelijste leegte
nog leger dan haar gesloten mond
van leugens

hij zag haar zitten
bij de lindeboom, naast
een ongeboren zoon, zag het scharrelen
rond haar lijf

hoe ze
handen vulde

telkens in nieuwe verhalen
die de wind door zijn hoofd joeg

gespleten tongen markeerden
het zaaigoed, buiten adem

en hij luisterde
geloofde ogen gelijk de zijne

er staan nog steeds kattentongen
voor het raam; ze houden hem warm





kerima ellouise ©



Illustratie: beeldentuin 2009 Dehullu, kunstenaar Tjikkie Krueger

nood breekt elke leeftijd

dat het goed aanvoelt
zei ze

hij keek in de poppenwagen
waar een wereld
nog in het dunste kleedje
wachtte

ook een kinderhart
vraagt om geruststelling, dacht hij

zij broedde verder op liefde
langs opgewreven schaduwen, groette mensen
in een nog veilig lichaam

hij zong haar in slaap
het kind

werd teruggegeven, weerloos
onder een regenlucht

veel later herkende ze
de onafwendbaarheid



kerima ellouise ©

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Illustratie: beeldentuin Dehullu 2009, kunstenaar: Kieta Nuij

 

kunstwerk door  
                                                Marcel  Dekoning   (antwerpen)

                                            

het ijzeren paard

"jeugdigheid is als een verzameld gedicht
dat ongedateerd blijft"





een koning keert terug
uit donkere sprookjes en gelaten gezichten
wie zou hem geschreven hebben

verzilverd, in spinrag
langs het pad van de wind

ik zit tegenover hem
de kachel verbrandt zijn woorden
midden in het bos

hij lacht zijn voeten vast in as
wanneer het leven zich spiegelen laat

ik schrijf ‘gelukkig’
uit naam van zijn schoonheid

geschetst
op het gewricht van tijd



kerima ellouise ©


               *opgedragen aan Marcel Dekoning

er wonen spotvogels in het zand

ik leg ogen apart
los van hun lichaam, los van mijn eigen weg
een ogenblik kijken ze me aan

is het een teken zoals een zwarte veeg
dat mij overbodig maakt

is het hier, tussen zaadlozers
en woordvluchtigen, tussen losgetornde liefde
en verdampte voltooiing

dat gezichten zonder weelde
uit het landschap vallen

naakter dan hun trekken
ooit zullen zijn

met scherpe vleugels

heb ik je ooit beledigd, vraagt hij
met beide handen

ik draai me om
en drink woestijntranen



kerima ellouise ©





* n.a.v. "Op zomaar een zondag"
poëzienamiddag, 15 mei 2011
Hombeek (B)

de lucht was blauw

de tamtam slaat
zoveel hij dragen kan
totdat een man uit zijn mond kruipt
hij laat het regenen
om naar gisteren te kunnen kijken

het raam hangt zich op aan
zijn schaduw, de vlag halfstok

ik kijk naar binnen
en naar verloren liefdes
terwijl hij zijn hoed van stro opeet

hij geeft haar een naam
die hij vergeten zal en vaart verder
op een wankel vlot van woorden



kerima ellouise ©


foto:  beeldentuin Dehullu 2008, kunstenaar John Deckers

‘t zachtblije

er ligt licht in het water
intiem
dat van je hand
dat van het woord in de zon
dat van je armen om dit alles
op een zomerdag
witte waterlelieknoppen
dat tussen vruchten en de vlinder
op een seringenboom
dat wat je streelt over mijn buik
in een zachte stroom
samen als dragers
van wat jij en ik verwachten
terwijl de tijd kronkelt in het licht
dat van je hand
intiem
zoals 't zachtblije op het water


kerima ellouise ©

 foto kerima ellouise ©

dromen komen terug

en de lente
legt zich naast een langer lied
langs niet te stuiten stromen

het vergezicht glanst
glazuur op blauw

het heeft effect op mij

het oeroude weten
klokt traag
laag over laag
wanneer wij ons vasthouden
aan elkaar

door gelijke lanen
de liefde beschrijven en de verbeelding
die we tussen onze vingers wrijven

met geen andere waarheid
dan die op oog en lippen

het heeft effect op de laatste schimmen
en ieder metronoom van tijd


kerima ellouise ©


Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010, kunstenaar Irene Wieland

kringsgewijs

bloesems in de schaduw
ze geuren als vlinders op het water
mijn hand reikt naar het dwarrelen, halverwege

een kindervuist is onzichtbaar
het verbaast me niet

ik ben groter dan ik was en verspreid de tijd
het zingen leg ik neer in stenen


kerima ellouise ©


Illustratie: Margo Tilborghs ©

 

 

geen andere zee dan deze

ik wacht niet langer
op enig teken van leven
noch laat woordjes achter
op de rand van je oorschelp
en terwijl jij langzaam verdwijnt
schep ik de zee uit jouw lijf
golf per golf

ik val in slaap
het geruis binnen bereik


kerima ellouise ©

foto: kerima ellouise ©

wintertelg

zal lente koude verjagen
zwarte knopen lichter maken

metaforen in vraag stellen
weer en steeds

wanneer transparante rozen
onverteerbaar
illusies bouwen op een horizon

zoals het meisje
dat met roze plastic emmertjes
een vochtig huis naar zich toe praat

verdorde bloemen plukt
uit lijf en leden
kringsgewijs

lintjes knoopt rond slagregen
in ogen
en uitgesproken stappen

zal, in het ware, het licht
monumenten maken
zonder leugens uit het zand
te schudden


kerima ellouise ©

drenkplaats

stilte
het is er
in een kamer zonder ogen
ontrouw door de tijd vooraf

alsof ik zeeziek word
in een beker met water gevuld;
een waarheid waaraan leeuwen likken
en daar beginnen te vechten

gekooid met witte, wilde manen
die soms samen vallen in één enkele nacht

stilte
en het meest nabije
als een zachte beweging
van een wimper in jouw hand
en hoe wij spreken wanneer de maan
over de horizon trekt

mijn gebaar inademt
en de vele manieren liefkozend temt
tijdens een bestaande ochtend


kerima ellouise ©


foto: beeldentuin Dehullu 2009, kunstenaar Antoinette Briët

in your hands

 

 

If I was not broken
not in my childhood nor in the dark
would I smile the same behind a wall of glass
give warmth to lashes or a cheek
or to the bottom
when eyes are closed

If I was not who I became
could I give love, without a story
without a shell above a mourning soil
like a searching sea in an homeless mirror
a wave to touch
a bird to feed

could I be the gate or
one letter of recognition
just before the moment you move

if I was not broken
between the sky and the water
the tidings of our world

and every knot I bare

voor C.

kerima ellouise©

zij

zij
die ik niet ben
kijkt me aan

ze kust me niet
noch de kinderen in mijn open buik

en hoe meer ik verander, mijn gebeden
in de rivier verdrink, eerdere gedachten aan
ontwortelde bomen bind

de schemer vasthoud alsof ik daardoor de terugkeer
kan vermijden

ze is slechts een getij
aangespoeld door de zon

ik kijk haar aan
het meisje in het ochtendlicht

we zijn elkaar niet
maar bewegen onder dezelfde huid



kerima ellouise ©

lijken uit de kast

  

*opgedragen aan Rob Spronk

  

ze tilden zichzelf uit bed
met gestrekte benen
iedere morgen weer
werd gezocht naar
ogen zonder spijlen

wind rook naar de kamer
en een enkel wisseldeken

nog immer waait
hij over nachten en jaren heen
met schimmen, zo dichtbij als gister
aldoor slijpen zij dromen
in halfzijdigen
wrijven tussen hart en steen

eens als de adem zich vernedert
zal wellicht bevrijding komen

de kinderen, soms niet meer
dan een wimper van waarheid
van een oorlog die donker blijft
in een waterloze kast
vervloekt tot angst en felle strijd

geklemd tussen het klapwieken
en een pijn als ijzeren bast

 

 

kerima ellouise en Julius Dreyfsandt zu Schlamm ©

levensvragen

we blijven staan
soms duurt het jaren eer we spreken
in driekwart shag of een eigen taal

rookpluimen stijgen, zij wil het zo
en tilt de maan op, ik zie haar
oogopslag in het water

schipbreukelingen herstellen schepen, toch ?

zwarte krullen maken kringetjes
en hij, nabij Zeus, legt zijn arm rondom
ons en het licht

ik verwonder me om zijn lippen
hij houdt niet van tuinieren, glimlacht hij
maar spelt de zilvergrijze lente in meer dan één synoniem
voor een lieve dame

‘ik hou van mij’, zegt ze, viooltjes tokkelen
in haar stem, voelen het leven wanneer een oase
ademt, mijn hart voegt zich erbij

een sprookjesmaker leunt
en slingert schilderachtige nabijheid
naar zijn maanvrouw, bouwt er paddenstoelen
met gekke hoedjes, beschermt haar tegen de regen

de zon opent;
een bankje tekent Afrika met kralenkrijt
wanneer kleuren uit de zee rollen

rijkdom is zoveel meer dan een enkele golf, toch ?

ze verwelkomt mij
ik loop achterwaarts, terug naar het begin


kerima ellouise ©



* Branoul, Den Haag
literair theater
27 maart 2011,
"we are family"

laat me je lezen

woorden
zijn er, soms
onverwacht

ze geven en nemen
iets van mij, ik laat ze
gaan als een zielenvlinder,
zwerf even mee want nooit
ben ik, alleen, volledig
in deze stilte waaruit
je bloemen maakt
of in het donker
een losgeraakte
vleugel

en al sla ik dromen stuk

dans met nachten tussen vlagen regen
groeien mantelloze zwaarden uit de aarde,
het zien en het zijn

halfuitgesproken

zwerf even mee
en schrijf de vlinders die je zijn kan
hoorbaar in lentehanden


kerima ellouise ©

  zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise_deutsch voor voordracht

zo jij

zo schuchter is het vogeltje
in natte winterbomen
het weet niet of het al gestorven is
in zijn of een andere wereld

dat hij er is
en dat elders de levenden zijn, hun gekwetter
veelal leeg in een steeds weer herbeginnen
doch onbereikbaar voor hunzelf
in een hijgende seizoenendrift

het vogeltje, ik hoor zijn geroep
en hoe het in de nevel tuimelt
ik wil antwoord geven

en buig diep mijn hoofd
voor zijn schoonheid

vertel dat hij altijd al
een zonnelied was, zelfs
in eigen roerloosheid


(voor jou)


kerima ellouise ©


zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise_deutsch voor voordracht

acrazedoenimacrabra!

geen supermaan zal mij weerhouden
om in de nacht verdoemenis te brouwen
vrees, gij wratloze wangedrochten
want ik heb al met iedere duisternis gevochten
vol zal mijn gif zijn in iedere ster en 't water

mijn betoverd gezang zal jullie lokken
als een onweerstaanbare sater

gij klein gespuis, al baadt gij nog
in superlicht, leiden elfjes u, maangebogen
onder poorten nog zo hoge

ik zal u stelen op mijn bezem
gij zult schreeuwen en sterven
mijn vloek zal u bederven

niets kan u nog redden
leg u alvast klaar in uwe doosbedde



getekend: De Windeheks

*Morgenavond is het volle maan

en daarbij optisch de grootste maan

sinds twintig jaar.

Een zogenaamde supermaan op

"slechts" 356.577 km van de aarde.

kerima ellouise ©

het eindigt niet

twee kraaien
in een nog kale boom

het schemerlicht valt uiteen,
rolt een nieuw gevoel uit voorjaarsverte, de wenk
is zichtbaar

ze kijkt
en weet zich eenzaam

wacht tot wind
haar adem verdeelt en golven achterlaat
in het zand dat er ligt

blijf staan, zegt ze

het verleden vindt houvast
tussen de jaren, intiem
wanneer een ster zich bevrijdt

ze wisselt van gedaante



kerima ellouise ©

foto: beeldentuin Dehullu 2010, kunstenaar Lia van Rhijn













ontmoeting met een dichter

ik zoek de lente
en een deel in mezelf
om aan jou te laten zien

schrijf je toe dat er een schaduw is
waarin ik af en toe verdwijn, in veelvoud
en dat het zo moet gebeuren

woordverwarrend tegen het diepe
en de windvlaag, vol met oude kuilen

zo gaat het steeds weer
het staart me aan, het grijpt en richt zich op
vanuit de ribben van doodgravende droefheid

vouwt zich ongebaand
rond mijn lichaam en wordt dan weer beweging
met een handslag, stil in nieuwe aarde

jij beaamt wat ik geschreven heb
kijkt mee in donkere hoeken, in dit gedicht
en wrijft dan jonge vogels op mijn huid



kerima ellouise ©

Zondag 27 MAART 2011 14:00

VERZAMELPROGRAMMA MET DICHTERS EN KUNST

Ze houden van het woord, dichterlijke vrienden.

Deze dichters vieren graag met u het begin van een nieuwe Lente.

Hef samen met hen het glas op de Muze

en het zich ontluikende nieuw leven.

Zij houden ook van bloemetjes en bijtjes,

deze dichters.  Amanda Visch, Kerima Ellouise,

Marion Spronk, Enno Paulusma en

Julius Dreyfsandt zu Schlamm

dragen voor uit eigen werk.

Het programma ontstaat

door de interactie met het publiek.



http://www.1900.nu/?page_id=1042

waarin rozenbottels geuren

is het spreken
een daad van geluk wanneer
het licht lente schrijft, vloeiend

in het uur van
een helderwitte dag

en jij, in al jouw naaktheid,
het hoge gras volgt naar volmaakte
zeebloesems

tot diep in de hoeken
van het omgebogen getij

dat bevrucht en reeds ontelbare malen
stoeit met het hart

zoals de zon met het nieuwe hooi
voluit stromend over een veld
van dromen

en woorden, deelbaar rood



kerima ellouise ©

lieve landvrouw

en als ik je vind
in een thuisloze zomer
anoniem
en tussen regenvlagen
zal ik tegen duisternis vertellen
dat maanlicht in ogen zeldzaam is

ze kruisen dichterlijke stappen
vegen het grind in de kamer op
zonder volgorde om ergens te zijn

wanneer niets geluid geeft in de velden
heide de vlakte kent en de lakens
uitrekt tot sluiers rond verlaten nesten

ik zal over je zoektocht naar ooit vastgehouden
woorden vertellen en hoe je de echo vult
met wonderlijk raamlicht

waarin jouw stappen, zo nabij,
weet hebben van nachten
in verweer



*opgedragen aan Annabel


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=RFohbGGNxdI



kerima ellouise ©

hij zei

"ik ben poëzie"
zijn stilte drong tot mij door
ik werd boom met hem


kerima ellouise ©

welkom

ik kom slechts
om te gaan, mag even op de drempel zitten,
leven in iedere taal, misschien één tel
een glimp of een glinster
van die ene oceaan die ik niet
in de werkelijkheid kan thuisbrengen
maar die een anker uitwerpt
rondom huizen, wolken, bomen,
verleiding en schuimende geschenken

soms vervaagt
de deur tot een onbereikbaar eiland, hoor ik
een stervensroep als een schouderkloppende
schaduw op het water
tot jij mij weer verder stuurt, voorbij
het zachte vraagteken dat zich
als een golf omhoog werpt en alle zinnen
vult met wakkerend zout

tijd is niet meer dan een ontmoeting
het vruchtbaar beminnen of verloochenen
van iedere dwaasheid tussen wijzers

vrij om in te schuilen of naar te groeten
waarin jij mijn hand vasthoudt
en misschien ik de jouwe



kerima ellouise ©

een ondergaand onderonsje

welke kracht heeft nabijheid
misschien terloops
in een naam genoemd
of in nachtkledij
wanneer, onbewaakt, tijd
de voor -en achterkant volschrijft
met een contrasterende stilte

is nabijheid niet meer dan een reiziger
zoals een vuur in beweging
dat naar buiten groeit, bezit neemt
van een opgaande zon die dronken
van dwaasheid het tijdelijke beleeft
en de horizon vleit met zomer en lichtjes,
zo welkom als het raam waardoor je
de zee hoort zingen, tot diep in dromen
en het begeerlijke van het water

en nadien, ter plekke

zichzelf niet meer vindt
in een vreemd echoënde stortvloed
van druppels


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=RJ7eu412Ufg



kerima ellouise ©

neem me mee

“iedere droom stuurt me
naar de werkelijkheid
iedere werkelijkheid
stuurt me naar een droom”

neem me mee

de klok luidt nog meer dag
ik blijf achter, luister naar de herinnering
van mijn naaktheid waar echte vogels
de nacht wegvlogen, onbevreesd om uren
uit nieuw geluid te winnen

ik verwacht de zee, wil de doofheid
uit mezelf wegduwen naar de duinen,
rustig ademen zoals de wind rondom golven
en de leeshonger van het oninwisselbare

onder de ogen van liefde en leven
waarin je kunt plaatsnemen, steeds weer
op een ander moment, vrij van falen
en het schuilhouden voor het ochtendlicht


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=8Di1-8iTz3s


kerima ellouise ©

voorspelbaar

ik ben er niet
ik ben er wel
ik ben er niet
wel
in het rondgaan
achteraf beschouwd
van de nacht en mijn mond
voor om het even welke overgave

de herhaling
bij de eerste lichaamsschemering
wanneer
vooraf beschouwd
de rest van mijn zwaartekracht
verdwijnt

als een eiland
in het midden van de dag



kerima ellouise ©

waarvandaan

het was een zacht begin
toen jij dichterbij
kwam
en de rivier achterliet
die ten dode was opgeschreven

je was de enige
die zag hoe het water
treurde
hoe stil haar stroom de klanken
volgde

van de wind, de verte
waar niemand wil komen
en nog trager vogels herleest

dan de woorden, die zichzelf,
nog in hun schaal, niet begrijpen

het was meer dan een omhelzing
de dag
waarnaar jij en ik zochten

we schoven hem aan elkaars vinger
met een ring van zilverpapier


*

dat wat we niet zien
raakt ons aan als wit wuivende lelies
van oever naar oever

*

kerima ellouise ©




Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010, kunstenaar: Ludovicus van Eijnatte 'introspectie'

geschenk

met de rechterhand
schreef hij zijn verzen, angstvallig
de toekomst vermijdend
alsof
lijnen voorspelbaar waren

de linker bleef gesloten
voor de wind die met de bomen mee
langs het water huilde

herhaaldelijk onderstreepte hij
tot het punt waar een ouder wordende horizon
de regen wilde opvangen:

“als een zon breekt
tel ik de bloemblaadjes
op mijn tocht

vergeten zal ik niet
wat zij in mij zocht”

ik gaf hem
wat ik schenken kon: het eerste rozenblad



kerima ellouise ©

op mijn weg

er hing een merkwaardig
vuil licht over het verveloze
kruis

alsof het ingegroeid was, vastgebonden
zonder inscriptie

ieder dag liep ik er langs
raakte het verweerde hout net niet aan
doodsbang
om met de doden
tikkertje te moeten spelen

vandaag, jaren later
zag ik het kruis weer

het viel uit het dunne schrift
waarin ik een memoriam had geschreven

een spiegeltekst vol klinkers
waarover ik nooit gesprongen heb, ook niet toen
ik naast hem liep

schouderloos
tot op het laatste woord
van angst




kerima ellouise ©




foto: kerima ellouise ©

volume

elke boom die ze telde
onderweg
stond gelijk aan moed

tien bomen en dan zou
ze praten

hem tegemoet
in haar onbestaan

het werden er
twintig en nog meer
in schaduw

als tussenruimte
voor hoop

ze raapte stammen
uit haar schoot, verzette nerven
en woorden

naar een vaderbestemming
op zijn gezicht

niets hield stand

behalve de autoradio
en de gewenning tot op het bot



kerima ellouise ©


Illustratie: beeldentuin Dehullu, kunstenaar Miriam Severijns

( . )

al vroeg
in het voorjaar
schreef ik dit punt
diep in mijn buik
ik wachtte op een geluid
of een ander teken
van leven
helaas brak het niet open
zoals u ziet

het wordt een dag
zonder gedicht
vandaag


kerima ellouise ©

naar aanleiding van gedichtendag

onomatopee

ik had eerder
moeten opstaan
om zes uur

of wanneer kraait de haan

om het woord te horen in mijn keel
dat tegen het raam wil tikken
als tijd
zonder knarsen
in stille ochtendwind

wat mag je vragen
wat mag ik vragen

van dit onderkomen
en van wat me ontsnapt;

de stem
waarmee je me roept
om liefde binnen te laten

wanneer kraait de haan

of zal ik later op bezoek komen
en blijven in jouw woord
waarin ik wijzers vind


kerima ellouise ©


Illustratie: beeldentuin Dehullu, kunstenaar Jan Leeuwenburgh

en dan wordt het stil

op een dag
zullen de lijnen op mijn lijf
tastbaar zijn

regen zal mij vinden
en mijn karkas dragen
alsof alles met het waarnemen
verdwijnt

en enkel nog
de waanzin wordt opgenomen
in verbeten visioenen

het wordt donker
in de schaduw van de maan

ook de tijd
uit vergeet-mij-nietjes genomen



kerima ellouise ©

kunstenaar: Ria Willems ©


















met niet meer dan wat liefde

om er naar te kunnen kijken
rotsvast
maar misschien onvindbaar
roep ik jou

eenvoudig, zoals de dagen
en de handen
waarmee je me liefkoost
met niet meer dan wat dromen

plekjes waar ik wil zijn
waar ik je kan omringen, warmzacht
bij de waterval

en tussen de wilde bloemen
die, door hun dans, ons willoos meevoeren
naar de uitgestrektheid van vervulling

blaadje
voor blaadje

om dan weer opnieuw
te beginnen, tot in het kleinst
van één seconde



kerima ellouise ©

            



            een vonk

 

.

                   op

               de heuvel

           stond een boom

       daar beefde een man

     de man leek op de boom

     de boom leek op de man

   niet anders lag er een schaduw

   aan hun voeten, als een spiegel

       om de dood te scheiden

           toen de zon zich draaide

                roerde er een blad

                   en droeg ik

                      de boom

                       de man

                         en de schaduw

                         op mijn rug

                         de heuvel

                         af

           ze werden lichter

door de voorbestemdheid van dit gedicht





kerima ellouise ©

onbewogen

schrijf geen waanzin
over mijn woorden heen

of waar de wind zal zijn
wanneer alle richtingen
verdwijnen

het huis bloedt nog steeds
uit linker
en rechtermondhoek

veegt de vloer rood
in de kamer waar ik nooit meer kom

misschien had je het weten
anders verwacht

maar achter in de sneeuw
waar de wind een huid
krijgt

staat het kind
met kletsnatte voeten


kerima ellouise ©

waar we waren

vreemd blijft het
om het bed te zien
kussens liggen stil, haast gerangschikt
als museumstukken in een eigenaardig, oud licht

het wordt koud, killer dan buiten
ook dit schrijven kost meer tijd
zoals de weg langs muren
en loze lakens

het doet pijn
wanneer jij beweegt in een veranderde blik
en ik vecht voor eigen recht

de hemel leeft met de tijd
toen ik nog wensen telde



kerima ellouise ©


(geïnspireerd op het gedicht
van Amanda Malinka 'het is')

bronnen en barsten

jij denkt aan de ochtend
jezelf nabij

maar soms
houd ik op met leven
zet de wereld stil
en het geluid uit

zoek onderdak
om de ongelijkheid in mij
tegen de grond te drukken

of wens een vogel
die ik van buiten kan leren
en in mijn buik trekken

tot het schrijven, aangetast
door de tweestrijd, een landschap
neerlegt

in het diepe van de lucht
en in de bronnen, binnen onderweg
naar een warme plek

waar het licht lacht
om de schaduwen, vol geraakt



kerima ellouise©


foto: beeldentuin Dehullu 2010,
kunstenaar Hermien Buytendijk

soms, in de nacht

achter me reikt de verte
tot aan het gehinnik

paarden stijgen uit het weiland
nog vol van nacht
ik laat ze voorbij draven
en zie hoe een bizarre zeewind kronkelt
langs het zout
dat bij volle maan werd gewonnen

basaltrivieren banen zich een weg
langs de ondergrondse waanzin
van mijn ziel

het waaien houdt op
zoals het beeld van het water
waarin de tijd verglijdt

ik bezit niets
zelfs niet het stille gemurmel
van mijn droom, naar dood geschreven

en reis verder



kerima ellouise ©

sometimes, during the night

 

the distance  behind me
reaches to the whinny

horses rise from the meadow
still full of night
I let them trot by 
and see how a bizarre sea breeze twists
along the salt
that at full moon was won

basalt rivers edge a way
along the underground madness
of my soul

the blowing of the wind stops
like the image of the water
in which time slips away

I don't possess anything 
not even the silent murmur
of my dream, written to death

I travel further

kerima ellouise ©

*


Ik bezit niets, en heb er vrede mee
Mijn dagen zijn gevuld met leven en zijn
Ja, ik ben;
licht
licht zonder schaduw
mijn vleugels leg ik af

weer mens



Arie van der Pijl ©


*


Hartelijk dank Arie om dit prachtig gedicht te mogen plaatsen!

de som van vragen

zal ik mezelf weer verbergen
gedachten
die vastlopen
in het harde van je lippen
wanneer mijn kus blijft
om niets

moet ik dan de pijn
op vragen kleven, niets meer
geven aan de waarheid, het wachten op
en nog eens opnieuw
als dat niet wordt gevoeld

of zal ik verder blijven dromen
zoals een maan in volle dracht
wanneer jij
uit steeds meer ramen
mij in iedere naam vergeet

zal je me ooit verstaan
het afgeknotte en de steile heuvels
waarrond papieren vogels
de bladeren ophopen

nog donkerder dan
de wolken
aan de grond



kerima ellouise ©


Illustratie: beeldentuin Dehullu 2007,
kunstenaar Lebuïn D'Haese

pimpajoentje

ik droomde dat je in mij geloofde
het was zichtbaar
zoals een traan
zachtjes slaapt
op de wang van een kind
dat aan het huilen wordt gebracht
door een lieveheersbeestje
gestorven
in een smoezelig doosje
waarop rode stippen dansten
en een zachte zoen

het was in mij
misschien slechts met een paar woorden
maar meer dan ooit

het kind, het beestje, de dans
op het doosje
waarin één zwavelstokje
verlangde naar licht
en hoe het zou zijn
om te glinsteren
gelukzalig
als een Avondster

ik droomde
dat ik was, zoals jij in mij
geloofde



kerima ellouise ©

Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010
kunstenaar: Lia van Rhijn

te leven

een stem roept
het slaan van de deur

het is avond

schemer
kopieert woorden, de bleekheid van de maan
en nog veel meer koude

misschien zoek ik een weg
waarachtig achter ramen
ongeteld

"zou dit het sterven zijn
uit tussenpozen gegroeid"

het voelt zo aan, zeg je
je ogen op mij en het verschil
gericht

zonder gezicht
loop je mijn hart voorbij



kerima ellouise ©

nabestaand

misschien
was er nog een laatste gesprek
ik weet niet welk
of wanneer de woorden
zijn ondergegaan

winter kwam, vele keren
ook vanuit de binnenkant
en op lente

met een zwart, zwermend geluid

het sterven was nooit
vogellicht, zei je, weerloos tussen blauw;
dagen
en nachten

genoeg om het leven te vergeten
dat als een bedelkind vruchteloos op zoek ging
naar een beeltenis van toekomst

voorbij het schreien;
het zinberovend schreien
van de tijd



kerima ellouise ©

wintergaard

in de stilte, minuten van een nacht
heb ik je verzen
ondergaan

het is donker
zo zonder achtergrond

waar lengte noch breedte
de warmte bewaren van
je zwijgen

of de dag
zou mij moeten losmaken
en de ramen zacht schuren

met het onderkomen
van een zomer

voor een versteende nomade
mij vluchtend vindt

zoals vandaag



kerima ellouise ©

Michael and his own sweet songs

hier en daar
de avond
in achtentachtig raampjes

ik wilde zwaaien naar ze
en naar jou
de velden voorbij

je muziek als nieuw, als leven
in het gebogen ‘Lake’ landschap en zij
die blootsvoets mee stapten

in de chaos en de verwarring, het zoeken
naar waarheid van de ziel
glanzend
en dan weer uitgeput

het was telkens een blijde dag
overal
wanneer je terugkeerde naar
een nog grotere expressie

en alles wat mogelijk was
tussen vrijheid en componeren
tussen passie, romantiek en de ernst van ruïnes

between little clocks and lonely lanes of Ireland


“er is geen vergelijk, zo bevlogen
boven elke maat iets meer”




kerima ellouise ©






n.a.v. memorial concert ter ere van Michael Jon Smith
(mei 1941- december 2009)
altviolist, dichter en componist

18 december 2010, Lambertuskerk Vught

****


Fly, fly little wings
Fly where only angels sing
Fly away, the time is right
Go now, find the light...



***

Roo$je ©

dank je Roosje voor dit moois! x

engelenmomenten later

besuikerde cherubijntjes
spreiden hun vleugels
sparren door ijspegelende ruiten
op poederend tapijt

maar later veel later
na oliebollen en wafels
pruttelende ketels
en glimmende ballen

engelenmomenten later
de stilte voorbij
zullen hyacinten en krokussen
dwars door de witte pracht

de hemel in komen steken
kleuren verspreiden
een heel scala
in herhalende pracht

zij zullen mee vleugelen
de engelen
geraakt door de pijlen
in harten geraakt

Marije Hendrikx ©


Hartelijk dank om te mogen plaatsen Marije!

ik wil je aaien

heb je moed nodig, vraag ik me af
om ademhalend in een witte wereld
te staan

jezelf in de berm neer te leggen
terwijl elke gedachte waarvan de draad
verloren is, kraakt

alsof diepte verschuift
en ik klank en licht ontverf, onherstelbaar
met stijve tong

een roodborstje dringt
in mijn hoofd, schrikt
zoals ik

hij is mijn angst voor
en vliegt weg

onder de wind
vind ik nog een veer
waarop de tijd vergleden is

er is geen tegenlicht
wanneer ik mezelf wil ruilen



kerima ellouise ©

hoofdpersonage

hij bakent zijn territorium af
plast
tegen iedere prikkel
de draad, voor haar, loopt geen kant meer uit

en nu ze niet meer huilen kan, de dagen
anders denkt

lapjeskatten met het oog gevolgd worden
krols en mooier, binnen blafbereik

verliest ze de zon
en haar lichaam dat aan de wolken hangt

omwille van
en haar naam vergeten


kerima ellouise ©

Tussen jou en de zee

behouden twinkelt het maanlicht
over het zilte water

ongeveinsd tekent zich
een beeltenis voor later

sierlijke vogelpluimen
vliegen als zeegodinnen

schetsen langs het hemeldak
een zinnebeeld van liefde en beminnen

ademzuchtjes blazen
zanderige hartjes op het strand

de horizon, de aarde
laten zich dragen op je hand


Hilly Nicolay ©



Heel veel lieve dank Hilly!

Like a Deventer Carol

wonderlijk
alsof warmte vanzelfsprekend was
en stemmen veel meer
dan gebaren

of een toevallige ontmoeting tussen stromend water
en de kieren van een zoveelste woord

zij gaf het me
en hij
en nog meer wangen met een thuisreis
bij het raam op de stad en de binnendeur
van beeldspraak

al ben ik dan onvolgroeid
en bouw burchten op het zand van zwijgzaamheid
om de vlucht naar zee
te beperken

ik zag dromen, gekust
en uit het krijt gehaald, pianogolven
wild boven de branding

poëzie gesalonneerd
in het hoofd en tot in de kleinste hoek
aan de horizon

ik zag wat ik bewaren wilde;
als vonken in een vuurtoren aan de IJssel





(n.a.v. de poëzienamiddag van de Stand up Club
in De Salon te Deventer, 12 december 2010)



kerima ellouise ©

de warmste kus

wanneer
koude alles lijkt
te erven

de voorzijde
van het geleende landschap
zich keert naar verlatenheid

en zelfs de allerkleinste steen
hongerig knaagt aan een gebarsten zeeschelp
door een geliefde achtergelaten

vogels angstvallig
het vliegen vermijden

zich laven aan sneeuw
en ieder overlevend woord
van lijden

schep dan mijn weg te gaan
door duinen, bijna
als wind

en vertel me waar rozen
gerechtvaardigd dromen over het zachte zingen
van de zon

zodat ik weet
wanneer ik bloesems ruik:

jouw schoonheid komt nabij



kerima ellouise ©

het treurlied van een decemberroos

het zal zo niet blijven
het donkere oog van winter
dat mij het argeloze ontneemt

en alles doet vervagen
alsof ik je nog nauwelijks ken;
de belofte die je gaf

tussen zwaluwen
en de twee stenen waarop het vervolg
te lezen was, je gedicht onder een bloeiende boom

als een zachte blos op de mijne
op het licht dat neerviel, zonder aarzelen

en dat nu het lot
onder de sneeuwstilte vandaan
haalt



kerima ellouise ©

het landschap dat jij voor mij had opgezocht

er is geen wind
in dit oude dorp
het dwarrelen is ongezien
zoals het kind in die ene lichtvlek
dat blijft fluisteren en ongestoord rozen plukt

heb ik dan de oorsprong losgeweekt, de hele kleine woorden
die zoveel overeind hielden en die ik wilde houden

graveren
in de straten van mijn jeugd, vrij van huiver en zwarte richels

al waren die onbespreekbaar
en nergens hetzelfde, zonder zomer
of één seconde zon

en de manier waarop ik vroeg:
is dit dan liefde



kerima ellouise ©

het verharde licht

wanneer stilte jou niets meer vraagt
het dwarrelen aan de bomen staakt
herfst een steen keilt over het water
onbeschermd en bedoeld voor later

schrijf je dan nog in de taal van liefde
of doe je, geveld, je dromen dicht
windverloren door al wat griefde
in de magerte van dit vergezicht

zal winter koude stemmen brengen
een rouwband dragen rond de maan
of wil je het noodlot met de nacht verlengen
omdat ook de dood verlangt naar een bestaan

hier en nu
en in alles wat op de toekomst zal slaan



kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu
kunstenaar Jan Leeuwenburgh




compliment

ooit zal ik het leren
wanneer je spreekt met mij
er geen antwoord komt
tot aan het oog
gevuld

niets mijn zwijgen in nevel
zal neerslaan
of vogels, onhandig
rond mijn mond

houden van zal zich dierbaar draaien
als een woord onder
een woord

een landschap in volle zon
waarop ik mijn handen
leggen kan

misschien ben ik bang
dat je weg zult gaan, je niet meer komt
tot waar ik ben

aangestaard door het verbloemen
- je bent geen waarheid, nooit herkend –


kerima ellouise ©

loslaten

het werd stil, het werd anders
het werd ook veel meer dan
onvervangbaar of een lang verhaal

beelden mompelden over troost
alsof de dans van chrysanten hen verwarde
in eigen, uitgesneden armen

de wereld was ook niet groter dan de aders
van steen, uit het zaad gegroeid

dan de zekerheid van de aarden weg
tot het verlangen naar jou
bij jou

het was stil, het was anders
tot jij sprak, terugstroomde
in mij

ik je vinden kon


kerima ellouise ©

Illustratie: Heide Renier ©

Bomen van Dichters

Bert sprak zichzelf een lus toe
hij ging op zoek naar een boom
een mooie boom
en de dingen die hij kwijt was

onderweg verkleinde hij
liefde tot woord, tot eisprong
ongewenst, donkerzwart

zoals de houten vloer
en de harde kneepjes in zijn
moederloze wangen

Bert stapte in de lus
boog het hoofd en het verschil

hij werd dichter van duizend
doden, zonder onderbreken



kerima ellouise ©




(n.a.v. Cabaret meets Poetry te Chaam)
21 nov 2010

een gesprek

 

 

 

onwerkelijk

hoe stilte het witte daglicht draagt

alsof winter over haar heen groeit

en wenst te horen

dat woorden ongezegd blijven leven

in zijn handschrift

 

ik loop er heen, de bomen

trager in het water, aan het einde

van het onlangs gestorven huis

                                                           

het is vandaag, een dag zonder

schaduwen

 

alles lijkt anders van vorm

 

 

*

bloemengeur

en de vele blaadjes

die ik heb gedragen

luister

er is licht

*

 

(rust zacht Otto)




kerima ellouise ©

heimelijk verlangen
(voor Kerima)



misschien als woorden
niet meer kunnen dienen als
schuilplaats, je het harnas aflegt
en sterft in eigen dood van gedachten

een waarheid groter dan het licht van troost
het masker van de mens buiten jezelf om
rolt
maar niet meer voortgestuwd door eigen kracht

misschien dan
blijft er een grotere waarheid over
een zee van rust, vrede en weerbare vreugde

geen druppels maar golven
als werelden in een oneindige dimensie van zijn

geen verhaal, maar verbonden in navel en geest.


Pelgrim ©






Heel hartelijk dank voor
dit rakendmooizachtaardighellend gedicht Pelgrim !

ik spreek tot het labyrint




wat gebeurt er, wat blijft me over
als de vanzelfsprekendheid van leugens
naar buiten rolt

als er niet meer gezongen wordt
en dat besef mij naar binnen lokt
om een eigen dood te sterven

is er nog een grotere stilte
dan de waarheid

wanneer de betekenis van leegte
een stem krijgt

druppel bij druppel
opengesperd
geërfd

in een navelstrengverhaal



kerima ellouise ©

Onwaarschijnlijk

 

 

 

Het golfje gaf het op.

Het overkwam hem

in het openliggen van het duister.

Toen het water stil werd

en hij langzaam een verleden kreeg

zoals de stervende meeuw

op het strand

probeerde hij nog de vloed

tegen te houden.

En daarna het aflopen van het water.

Hij besefte dat zelfs met al het vocht in zijn ogen

hij nooit sterk genoeg zou zijn

om zee te worden.

Ik waaide verder met een roos.

Op de bodem bloeide geen enkele bloem.




kerima ellouise ©

"dat we elkaar nooit meer zullen weerzien

is geen antwoord

maar een vraag, onbegaanbaar

 

in dit oude licht”

 

 

 

 

het heeft niets met november te maken

 

 

het denken aan mijn grootmoeder

doordat haar zwijgen

een grote ernst was

 

op het land, in de koeienstal

tijdens de zoektocht in het kellekamertje

naar confituur

 

sluiers van spinrag

en rabarber, haar hand bewoog

tot aan het einde toe

 

ik voel het, zo breekbaar

de lange bogen van haar leven

hoe ver ze reiken, in een nog grotere boog

als in regen

 

 

 

kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu 2007
kunstenaar Lebuïn D'Haese
 

touwladder

 

 

 

het verwachten afleren
is haast onmogelijk
zei ik

toen mijn hand vingerloos bleef
en het ruilen ook niet
werd aangeboden

ik staarde verder
naar het kind in de boom

en zong zacht verder
over bloei en twijgen

 

kerima ellouise ©

weerzien

hoe stil legt herfst
zijn hand over de aarde
de verste klokken hoor ik nu
geluiden die de witte berken
voor me bewaarden

en ieder die hier is
ook de vogels grijs en traag
zien bomen rillen

ik wrijf over schaduwen
maar er is niemand die wat vraagt


kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu 2010

kunstenaar: Evert van Fucht

het voelt zo aan

 

woorden vallen zacht in warme regen

dicht bij de dagelijksheid,  gedateerd

en waarin ik me stil houd

 

waar stromen ze heen, waar zullen ze geven

zonder het ultieme

te verlaten

 

zal jij ze leren zingen, de tijd er uit verdringen

vermommen als herinneringen

 

als verzen die ik uit mijn lichaam heb geschreven

met één grote beweging

van het hart

 

of zal je ze in levend water dompelen

uitgesproken, golf na golf

wanneer ik ’s nachts de sterren zie

 

 

‘er is geen onwetendheid

wanneer ik zeg dat ik je mis’ 

kerima ellouise ©