prooi
zij die geen dromen vangen
verstrikt in het web
van de werkelijkheid raken
waarheen
wanneer een spin nadert
een woordenskelet achterlaat
brandend in de keel van de nacht
zeg me
waarheen zij moeten
zij die nooit over blauwe luchten praten
maar vanuit de donkere schemering zoemen
met brekende schouders en de in flarden
hangende maan, meegevoerd door de dichter die zichzelf nooit
uit zijn zinnen tilt, ze nooit verleid heeft tot kleur vol hartstocht
zeg me
waarheen ook
dat ik, aan het web verwant, de zachtheid
dromen zal
kerima ellouise ©
.
|
