Pittig cabaret en sfeervolle poëzie

Voor het poëziegedeelte hebben wij

vier krachtige dichters uitgenodigd, het zijn:

Kerima Ellouise

Julius Dreyffsandt zu Schlamm

Cees-Jan Sierhuis

Marcel de Kleijn

En.......... het langverwachte debuut van Frits Hendrikse.

Datum Zondag 26 februari 2012 Aanvang 14.30 uur Zaal open 14.00 uur

Locatie Het pand Hawa Komhata, Westzijde 181 te Zaandam

steegje inlopen tussen nr 179 en nr 185 (geboortecentrum

)Parkeren Gratis, op het J.A. Laanplein (vlak achter de Westzijde)

goocheltruc

het enige ritueel dat de kamer kent
is er niet meer, hoe hard ik ook 
met mijn mouw schud

een betraande zakdoek
maakt elk woord overbodig:
de duif is dood

kaarten voorspellen 
nuchterheid, het teken is het lege glas

zonder dubbele bodem 
kan ik niet verdwijnen

de asbak geeft geen gehoor
aan het rookgordijn; die illusie brandt
zichzelf op

ik veeg alles opzij, het papier 
en het stroompje dat meedogenloos
met de tijd tikt

de kamer draait, als een foetus 
keten ik mezelf vast 

het vruchtwater breekt en bevrijdt
woorden

ik laat een eerste, ontrijmde schreeuw




kerima ellouise ©



*

naar aanleiding van Gedichtendag

bestemming

ik kijk verder
zie vreemde gezichten 
ze schuiven als schaduwen voorbij

- wie speelt er met 
het lijk van de maan -

onder de huid van het water
verdwijnt het geluid van de zee

ik luister, tast aan 
de beweging van stilte
van golf naar golf naar de holte
van mijn hand

luister, hoor het kind
dat op meeuwen vliegt
naar jou zwaait

vloedgewassen, op weg
naar liefde

- wie speelt er met
het lijk van de maan -

*

voor het raam
is de dag zo zacht, zo
vanzelfsprekend dragend

blauw



kerima ellouise ©

met liefde

het raam gaat open
en ik draai rond 

verdwijn voortdurend 
in de wind, gekruld

zoals een zee-adem of een woord 
van trouw dat minnend 
tot mij komt

het zal zacht zijn, zachter
dan de binnenvleugel van
een vogel 

die geen 
andere naam heeft 
dan die waarmee hij geboren is 

uit het blauwe
uit het lichaam van het licht

in de langste dagen
van mijn traagheid en alles 
wat ik liefde noem

http://www.youtube.com/watch?v=-r-BrFJ3t6Y

kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

impressie van het onzichtbare

niemand kijkt 
vragend 
wanneer ik nacht word
eenzaam val
uit de schoot van het licht
als was ik enkel een stem
waarvan waanzin zich 
niet meer lost
het is wat het is
en geloven was nooit
een waarheid
slechts een ontbinden
van gedachten zonder 
gezicht 
waar wil je dat ik sterf
mij te grijpen leg, 
vierhoofdig
in de onmacht 
op lippen droog
doorzichtig zoals het water 
geweven uit het maanzand
waar overwintering
de buitenstaander doet vluchten
van de ene krater 
naar de andere

niemand voelt 
wanneer de ochtend woorden slaat
luidop leest in een boek
hoe jij de poëzie in mij verdooft


kerima ellouise ©

Verzwegen panorama

Welke stilte doet ons spreken? 
Is het de stilte die woorden geeft? 
Of geeft het spreken net zichtbaarheid 
aan het geluidloze?

Ik luister. Niemand laat zich onafgemeten zien.
We ontmoeten elkaar tussen verzen. 
Vreemd. Je zegt niets. Ik ook niet. 

Misschien gebaren je ogen of je lijf. 
Ik probeer te voelen, aarzelend, onderzoekend. 
Op een afstand schikken klanken zich. 
Ik herken ze niet, ik herken jou niet. Ben je wel diegene
met wie ik praat? Gedachten razen door een gesloten veld van onzekerheid. 

Je kijkt me aan. Je zoekt een titel van een boek waarvan ik het begin noch het einde ken.
Lachende stemmen sluiten de ondoordringbare cirkel. Hun echo meet de verte niet.
Geen enkele vinger bindt zich aan lichtjaren. Welke woorden heb ik begrepen? 

Ons gesprek heeft de stilte niet omhoog getild. 
Ik hef mijn glas op en mompel: “Fijn dat ik je weer zag”. 
Op het scherm praten we jaren verder.



kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise

je geeft me stilzwijgen

bomen blazen winter uit
het is voorspelbaar om mij heen, ook de sneeuw
en het trotseren
zelfs de eenzaamheid
die in de onverschilligheid kerft 
met dit late uur
binnen is het warm
tweehonderd lichtjes fonkelen
ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd
jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne
cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur ze wel niet zijn
ik draai me weg
de scheur verschuift mijn stembanden naar de stilte
naar de dakloze die de maan van zich afwendde
beschaamd om het licht
en dat wat nog kleur bezat

wie is de vreemdeling, wie is diegene zonder kamer
wie bevindt zich daar buiten
ik mocht hem niet eens een euro schenken


kerima ellouise ©