Pittig cabaret en sfeervolle poëzie

Voor het poëziegedeelte hebben wij

vier krachtige dichters uitgenodigd, het zijn:

Kerima Ellouise

Julius Dreyffsandt zu Schlamm

Cees-Jan Sierhuis

Marcel de Kleijn

En.......... het langverwachte debuut van Frits Hendrikse.

Datum Zondag 26 februari 2012 Aanvang 14.30 uur Zaal open 14.00 uur

Locatie Het pand Hawa Komhata, Westzijde 181 te Zaandam

steegje inlopen tussen nr 179 en nr 185 (geboortecentrum

)Parkeren Gratis, op het J.A. Laanplein (vlak achter de Westzijde)

goocheltruc

het enige ritueel dat de kamer kent
is er niet meer, hoe hard ik ook 
met mijn mouw schud

een betraande zakdoek
maakt elk woord overbodig:
de duif is dood

kaarten voorspellen 
nuchterheid, het teken is het lege glas

zonder dubbele bodem 
kan ik niet verdwijnen

de asbak geeft geen gehoor
aan het rookgordijn; die illusie brandt
zichzelf op

ik veeg alles opzij, het papier 
en het stroompje dat meedogenloos
met de tijd tikt

de kamer draait, als een foetus 
keten ik mezelf vast 

het vruchtwater breekt en bevrijdt
woorden

ik laat een eerste, ontrijmde schreeuw




kerima ellouise ©



*

naar aanleiding van Gedichtendag

bestemming

ik kijk verder
zie vreemde gezichten 
ze schuiven als schaduwen voorbij

- wie speelt er met 
het lijk van de maan -

onder de huid van het water
verdwijnt het geluid van de zee

ik luister, tast aan 
de beweging van stilte
van golf naar golf naar de holte
van mijn hand

luister, hoor het kind
dat op meeuwen vliegt
naar jou zwaait

vloedgewassen, op weg
naar liefde

- wie speelt er met
het lijk van de maan -

*

voor het raam
is de dag zo zacht, zo
vanzelfsprekend dragend

blauw



kerima ellouise ©

met liefde

het raam gaat open
en ik draai rond 

verdwijn voortdurend 
in de wind, gekruld

zoals een zee-adem of een woord 
van trouw dat minnend 
tot mij komt

het zal zacht zijn, zachter
dan de binnenvleugel van
een vogel 

die geen 
andere naam heeft 
dan die waarmee hij geboren is 

uit het blauwe
uit het lichaam van het licht

in de langste dagen
van mijn traagheid en alles 
wat ik liefde noem

http://www.youtube.com/watch?v=-r-BrFJ3t6Y

kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

impressie van het onzichtbare

niemand kijkt 
vragend 
wanneer ik nacht word
eenzaam val
uit de schoot van het licht
als was ik enkel een stem
waarvan waanzin zich 
niet meer lost
het is wat het is
en geloven was nooit
een waarheid
slechts een ontbinden
van gedachten zonder 
gezicht 
waar wil je dat ik sterf
mij te grijpen leg, 
vierhoofdig
in de onmacht 
op lippen droog
doorzichtig zoals het water 
geweven uit het maanzand
waar overwintering
de buitenstaander doet vluchten
van de ene krater 
naar de andere

niemand voelt 
wanneer de ochtend woorden slaat
luidop leest in een boek
hoe jij de poëzie in mij verdooft


kerima ellouise ©

Verzwegen panorama

Welke stilte doet ons spreken? 
Is het de stilte die woorden geeft? 
Of geeft het spreken net zichtbaarheid 
aan het geluidloze?

Ik luister. Niemand laat zich onafgemeten zien.
We ontmoeten elkaar tussen verzen. 
Vreemd. Je zegt niets. Ik ook niet. 

Misschien gebaren je ogen of je lijf. 
Ik probeer te voelen, aarzelend, onderzoekend. 
Op een afstand schikken klanken zich. 
Ik herken ze niet, ik herken jou niet. Ben je wel diegene
met wie ik praat? Gedachten razen door een gesloten veld van onzekerheid. 

Je kijkt me aan. Je zoekt een titel van een boek waarvan ik het begin noch het einde ken.
Lachende stemmen sluiten de ondoordringbare cirkel. Hun echo meet de verte niet.
Geen enkele vinger bindt zich aan lichtjaren. Welke woorden heb ik begrepen? 

Ons gesprek heeft de stilte niet omhoog getild. 
Ik hef mijn glas op en mompel: “Fijn dat ik je weer zag”. 
Op het scherm praten we jaren verder.



kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise

je geeft me stilzwijgen

bomen blazen winter uit
het is voorspelbaar om mij heen, ook de sneeuw
en het trotseren
zelfs de eenzaamheid
die in de onverschilligheid kerft 
met dit late uur
binnen is het warm
tweehonderd lichtjes fonkelen
ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd
jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne
cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur ze wel niet zijn
ik draai me weg
de scheur verschuift mijn stembanden naar de stilte
naar de dakloze die de maan van zich afwendde
beschaamd om het licht
en dat wat nog kleur bezat

wie is de vreemdeling, wie is diegene zonder kamer
wie bevindt zich daar buiten
ik mocht hem niet eens een euro schenken


kerima ellouise ©

blue landscape

blauw is mooi
ik zie het in je weerspiegeling
het overweegt de tijd
van het landschap

er is iets gebeurd
een boodschap misschien
of een verborgen oogst
waarin het sterven alleen
maar woorden vindt

misschien deelbaar
voor hen
die het bestaan herkennen
wanneer het blauwe
uit oevers treedt

als vingers
die een stem vertolken

als lief
zo lief

zo veelzijdig lief


kerima ellouise ©



Zie ook:http://www.youtube.com/wa...wqgIfkFV2_3VmVBI9hLoWg&index=1

Illustratie: schilderij 'blue landscape' door Marcel Dekoning

licht

er was eens een heel klein woordje
dat vond zichzelf maar zo gewoon
het plooide bij niemand een glimlach 
voltooide zelfs geen enkele droom

een dichter kwam langs en vroeg:
"waarom al die tranen alsof ze komen 
uit het merg van oude manen"

"ik wil zo graag meer zijn 
voor een mens en zijn naam dan alleen maar
een betekenisloos bestaan"

de dichter aaide hem over zijn aardsheid
en zei zacht maar heel toegewijd

"je kan alles zijn wat je maar wilt
maar je moet er zelf in geloven;

je kan kastelen bouwen of zeeën zo zilt
of een gedicht voor een zwervende weerloze"

het woordje dacht na vanuit zijn diepste dalen
veel verder dan een vogelvlucht 
in blauwe kralen

hij keerde zijn ziel om met vonken vuur
werd ‘licht’ in het hart van ieder uur

voor ieder die hem wilde lezen
in dichte en schreiende regen


kerima ellouise ©

Zie ook: http://www.youtube.com/wa...ch?v=3s0wIpXwh-I&feature=share

gedicht voor een onbekende

de nacht is maan en leeggeschreven stilte
en een halve kop koude koffie en een raam
en een man zonder naam die voorbijloopt 
misschien naar een vreemd land of 
de volgende bladzijde waarop nog 
geen einde geschreven staat
ga je weg, man, of zal ik zachter blijven
en dit papier achterlaten zodat ik je raak
in je eenzaamheid alsof je onverwacht mee
naar huis genomen wordt door een warme schoot
die bloemrijk zal rijpen en die je zal vertellen 
dat uit het donker licht vloeit
voor wie zichzelf kan beschrijven

kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

de maan in een fles

de nacht verdwijnt
in een witte zakdoek, ver 
van het geluk af

waarheid wordt weer een leugen
of zijn het twee gelijken, zonder einde

ik treur om ons
en de windvlagen zonder 
scheppingsdrang

wij hadden “wij” opgetild
verdronken met koraalogen
aan het strand 
naast het beeldhouwwerk
uit brede golven
gemaakt

ik ben nooit
een goede matroos geweest
en de maan poseert enkel voor sprookjes;

het schuim tussen vroeger en er was eens



kerima ellouise ©

 

 

blauwe periode

 

jij zegt

“je hebt de ogen van Picasso
ik zal je tekenen 
met gekruiste armen”

ik weet wat ik zie
en wat bij de leegte hoort
je hoeft de regen niet uit te vegen
in elke lijn van mijn hoofd

jij vraagt dan 
waarom ik de druppels dragen wil
het verdriet, onverwisselbaar
zoals jij en ik

ik
antwoord

“ik geef je eerlijke uren
maar durf niet te vragen
of je uit mijn woorden 
ook zonnebloemen vouwt”

van Gogh 
ligt op mijn lippen
tot ver na de nacht



kerima ellouise ©

afbeelding: Picasso, vrouw met gekruiste armen

bij het breken van de bast

wij dekselse dwaze dichters
schrijven op basten van bomen
het gewin van hart en zin

vloeken op wat wij minnen
het zwerven diep van binnen

voor wat het vluchtend licht zo raakt
stellen wij ons onsterfelijk op
alsof naaktheid nooit heeft gestaakt
langs smalle wegen in galop

welk uur is het dat wij vrezen
als sluimerend de dageraad ontwaakt
zijn het de schimmen, uit onszelf verdreven
of is het de eenzaamheid, door kwelling vergaard



kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

feestgroei

vandaag is het een bijzondere dag
ik heb namelijk besloten
om mezelf te vieren

het wordt vast een succes
ook al ben ik een naamloze dichter
een mens van weinig gewicht

toch ziet u, zelfs zonder top
enige wildgroei van het licht

dat, gedoodvierd en geverfd,
mij ontslaat van enige plicht

kom, feest mee
en laat het vieren beginnen
hang slingers op vol talent

wanneer u mijn ijdelheid bejubelt
nog voor ik mij bezin

want op dit literair toneel
spendeer zelfs ik
een halve cent


(vrijwillige bijdragen zijn uiteraard welkom
mits het vieren uitbundig gedeeld wordt)


kerima ellouise ©

vleugels (haiku)

uit de kerktoren
stijgt met engelengeduld
doodstille nevel


kerima ellouise ©

jaren worden dieper

legt een vraag zich neer
in poëzie

de dood 
met besneeuwde lippen
aan woorden likt

het blijft een bewegen
al is de avond net 
hetzelfde
en lacht een kind om honing
aan moeders hand

ween ik dan
om de vreemdeling
die in de schemer de stilte
binnentreedt


*

ik tik tegen de binnenkant
van deze verzen
en ruik angst omdat er liefde is



kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise ©

elf

het is een feestdag 
vandaag

op dit papier 
schrijf ik de oorlog neer
heel even is er stilstand, de doden
staan niet op

liefde is hard, ik wil het eten
als een zoet broodje, onverdoofd

een trompet schalt;
waar ik morgen zal staan
schreit een bom, onder een vlag
bedekt


kerima ellouise ©

foto, kerima ellouise ©

 

 

 

wachten

het beeld 
dat als vanouds
om verbeelding vraagt
draagt meer dan woorden

het verschuilt in een huis 
of een enkele kamer, afgesloten
van daglicht

soms, lijf aan lijf, 
bij elke gedachte dat zichzelf een huid geeft
groeit het dwars

bezwijkt onder het onzichtbare gewicht

"tijd is niet waar, dat weet jij ook
en stilte luistert niet naar zichzelf"

het beeld zwijgt even, laat huilen
zoekt een andere plek
ver voor mij

“wanneer ik je vind als bron van verbintenis
en evenwicht

dan zal ik
ja, zal ik
dan
mezelf dragen”

 

kerima ellouise ©

 

zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=iTIf9-ORqjY

Illustratie: kunstenaar:

Marcel Dekoning 'wachten',

pentekening in pastel

 

 

Het woord

 

er is nooit een toekomst geweest voor ons
zelfs het heden is langzaam verdwenen
in een restant van zwarte dons

tanden van tijd hebben zomers opengereten
en, in de bron, het bruidsnest ontwricht
het enige dat vleugels kon bewegen

en nu ik zwijg, huil om het ontsluierd gezicht;
wij vluchten van dit ongemeubileerd leven,
verwekt schijn het ontwijde takkenlicht

op een stenen tafel hadden wij woorden geschreven:
tweevoud begint met elkaar in zacht gegons
onze lippen hoefden geen winters aan te kleden



kerima ellouise ©

 

foto kerima ellouise ©

 

 

 

met de gordijnen dicht

of een welkom
warm kan zijn, vraag je

ik adem jou in
met woord
en wederwoord

stapel de letters
van kop tot teen

steeds completer




kerima ellouise ©

dicsmare

zij gaf het me
en hij
golven die zacht opstaan
en zo de weg veranderen

hun dromen, gekust
en uit het krijt gehaald

als pianogolven
wild boven de branding

hoe zij poëzie spraken, gesalonneerd
in elkaars hoofd en tot in de kleinste hoek
aan de horizon

zij gaf het me
en hij

en ik zag wat ik bewaren wilde;
hun vonken in een vuurtoren
vrij

en met het licht



kerima ellouise ©

 

foto kerima ellouise ©

uniek

(de traagheid van het onvermijdelijke)





ze volgt de ogen
van de wind wanneer het regent
op zijn rug

hij deelt verhalen
als het meest nabije in hoeken
van vreemde huizen

ik hoor haar gaan
en graaf de maan uit

ze is de nacht, de schaduw waaruit
het licht kinderen baart

dichter bij de waarheid en liefdeswoorden
die de stilte bij haar glimlach brengen

het zijn geen matrozen
in de diepte van duisternis, geen riviermannen
die meer schelp zijn dan steen

ik wil een spiegel buigen
in de stroming van de zee, vleugels openvouwen
boven de herinnering aan witte aarde

voor haar, voor haar

als een nabijkomende oever
en voor dat andere waarmee ze zilverkleurig licht
op glas ademt



*
voor Amanda Malinka



kerima ellouise ©

Illustratie: "een beeldige wandeling', Blankenberge

foto kerima ellouise ©

 

 

Dát

 

meer en meer
vind ik mezelf terug
wanneer je naar me kijkt

wij elkaar laten ontstaan
wachten op het ontdekken
van de tocht

alles golft
in het verlangen

naar het oor
van de rivier dat oevers
bemint

jij in mij ruist
als een echo van wiegende wenken

wind
en lotus
wanneer de zon ondergaat

dát zegt
in minder dan een armlengte

raak mij aan



kerima ellouise ©

 

 

zij was haar naam

 

vragen rennen me
achterna

en terwijl de stilte tegen me leunt
of ben ik in de waan

luidt een vlinder
de metamorfose van de dood

kinderen wisselen land
en keren herfst om

verplaatsen aarde
naar hemel, weer naar aarde

en wanneer ik me aan hen bind
blijft de weerspiegeling
niet onberoerd

wij huilen
om het afscheid

en vinden het leven in haar



R.I.P. G.


kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

 

 

door alle ruimte heen

 

zopas werd een vader begraven
onder bomen
en in de dag

zijn hart was zijn zoon
zoals het hare
haar dochter

handen waren moeder
ogen en een kus

het ontwaken
werd een glimlach; de bewaakster
van een kind

dromen voltooiden nachten, het luisteren
naar verdriet

want haar liefde kende sprookjes
en een deur naar omarming
even groots

als de tijd
die nu voor haar naar ruimte
glijdt


*


in het licht eindigt
niets, de hoogte naar
haar




opgedragen aan A.

 

 

kerima ellouise ©

foto beeldentuin Dehullu

de dag verlaten

 

je zal het met zijn woorden moeten doen
met de beelden door hem
achtergelaten

en ergens op een stille stek
waar leven begint
misschien nog in zichzelf gekeerd

waar de dingen van de dag
je naar de toekomst
zullen wijzen

daar zal hij zijn

en steeds zal hij wederkeren
blijven

wie hij was
in jou zelf, in de sporen van de aardse
dagen en nachten

jouw hand strekt naar omhoog
aangeraakt

de zijne, langs wolken
naar beneden


ja, jouw vader



*opgedragen aan B.



kerima ellouise ©

foto kerima ellouise ©

wiegen

het noodlot spreekt
tegen de uitvaart in mijn hoofd
alsof het breken zal

een kind opent er
een septemberroos uit verlangen
en sluit het voorvertrek

vanavond zal ik je lichaam vlechten
tussen de lakens

tezamen met je zoete stem

ik kan niet meer
terug

zelfs niet in dit vers




kerima ellouise ©

er is een wens

bloesems keren zich van me af
ik schrik
het is tijd om te gaan, terug

naar wie ik was

ergens is het feest
vanavond

*

ik verlaat het zomerhuis
ga langs onvoltooide velden
en dagen

steeds weer breekt
de verte

nabijheid
was nooit welwillend

*

vrijwel alles is tegenstrijdig
en ruilt zich telkens
weer

ontelbaarheden
liggen op de rand

tezamen met een voorbode

*

ergens is het feest
vanavond

te vroeg noch te laat



kerima ellouise ©

 foto , bewerking Rob Bonenkamp ©

alle stappen

wat als de onmogelijkheid nog het enige dierbare is
dat we kunnen opzoeken, vasthouden
in onze gedachten

zoals een oude stad, uitgeput door tijd
maar niet meer van ons

ook al staan huizen dichter dan ooit
in de dag, in de nacht

lopen uren in elkaar over
naar liefde en de glinstering
van dit mysterie

dan nog, antwoord jij
weet ik jou omringd
zacht en teder

teruggevouwen in mezelf en ieder vers dat ik schrijf
op de treden van de waarheid


kerima ellouise ©




Illustratie: Beeldentuin Dehullu, kunstenaar: Lucia Fransen

foto beeldentuin Dehullu

een heerlijk recht

 

 

langs mooie vijvers en onverharde paden
zonder hek of enige tralie
ga ik op zoek

geen Dwingelderveld
noch een andere laagte
zal mij weerhouden om te zweven

tussen stilte en de woorden
die, in mij, diep dansen

ach, deze tijd, deze heide schone tijd
niets maakt hier de vogels oud
of het kind dat regendruppels vangt

met open hand en de zee hoort
in zijn klompen

verzonken zijn de oude stenen
van de dagen, ver ervoor

ik ga liggen op de grond
waarop ik lag en adem zichtbaar
de gratie van de aarde



kerima ellouise ©

Chaos in de woonwijk

de woonwijk in mijn hoofd
brengt ogen naar het straatlicht
als een oude vogel vlieg ik traag
langs huizen

ik zie de linker
en de rechterbuur
en de bovenbuur rimpelt
in het raam mijn naam

de buur drie deuren verder
lijkt ook op mij

ik voel hun binnenkant, hoe ze tasten aan chaos
in de winterkamer en steeds wisselt de scherpte
van de lucht

het is het leven van alledag

ik heb je lief, schreeuw ik
tegen hen

langzaam wijken de vleugels
uit mijn lichaam

ik stort neer
in de zesde strofe

de regen druilt verder



kerima ellouise ©




*
(met dank aan Marion Spronk voor de titel)

 

slinger

ik mag dan dicht
bij de tijd komen
en verdwijnen in zijn handen
zonder magie

de vertaling
van deze woorden
laat ik bij jou achter

omdat de waarheid onbewoonbaar is
en liefde zo transparant


kerima ellouise  ©

nooit heeft de kamer nog naar vanille geroken

ik zie een schip
voorbij mijn raam varen

beelden
van toen ik zes was
drijven doorheen tijd en zeewind

een verloren ziel helt
over moeders en dochters
en wie niet zien kan

zij, op het dek, verliest; er liggen
stenen, straks of later zal ik woorden
vinden

om vorm te geven
aan het schreeuwen

het is nooit van mij alleen:
het water zonder grond

en het oog
verzameld door de regen
op de horizon


kerima ellouise ©

afrodisiacum

kom, laat ons dansen
wees niet bang

dansen
dicht bij de rivier, de hemel
in ons hoofd

laat mij toe
de avondzon en daar waar
onze schouders de schemer raken

ik wil blijven
jou beschrijven

en ieder het weten mag
om een mens
om wat het leven doet en ik gaan mag

in
en uit

laat ons
want vannacht, van boom tot boom
zingt de maan

vanillewoorden op het water



kerima ellouise ©

horen

je keert je
meer en meer naar binnen
zegt hij

stiller dan de stilte die je onderdak geeft
rondom jezelf

ik kijk hem bevreemd aan
bemerkt hij het lawaai dan niet

de wind alom
en hoe ik alles hoor vallen

het blaadje, bedekt met bedrog
de rotsblokken op mijn naam, de assen van de zolder
waarvan ik het beeld verdrongen heb

dit land is niet van mij, antwoord ik
alles wat ik achterlaat zijn de muren
de vele muren in mijn handpalm

en de boom vol vogels, die nog steeds verlangt
naar het vergezicht van een kinderdroom

ergens in mijn hoofd
toen we nog samen speelden


kerima ellouise ©



Illustratie: kunstenaar onbekend

zij zijn de tijd

en zo ze zijn, zeven kinderen
uit zeven verborgen
hoeken

allen met hetzelfde raam
uit klei

niets bestaat zonder reliëf
wanneer dromen veel verder gaan
dan grenzen

geef hen een hand
veeg het snijden uit hun gezicht
en dat wat er rest tussen Oost en West

laat hen, het daglicht in, veilig
met naakte voetjes slapen

voorbij muren en meren
wind en de wreedheid van ingepakte
verwaarlozing

geef hen een hand
vol waardigheid en blijf nog
even wenken naar de vrede in hun lach


kerima ellouise ©




Illustratie:
De Verdens Barn

( de kinderen van de Aarde)

op de Noordkaap, foto: Rudolf ©

ontilbaar

een nerf wikkelt zich
rond de avond
ik regen mij in het kussen;
bemost

het land waar ik zijn wil
en waar bomen betrouwbaar in mijn schrijven
staan

misschien heb ik een uur of meer
ook jij hebt het nodig
toch zwijg je uit het nest, het maakt je bang

ik nader het web, zo broos als
het woord zelf

een tak breekt de vergetelheid
van de kamer

en weer is alles oneven


Schrijver: kerima ellouise ©




Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010,

kunstenaar Alied Nyp-Holman

prooi

zij die geen dromen vangen
verstrikt in het web
van de werkelijkheid raken

waarheen

wanneer een spin nadert
een woordenskelet achterlaat
brandend in de keel van de nacht

zeg me
waarheen zij moeten
zij die nooit over blauwe luchten praten
maar vanuit de donkere schemering zoemen

met brekende schouders en de in flarden
hangende maan, meegevoerd door de dichter die zichzelf nooit
uit zijn zinnen tilt, ze nooit verleid heeft tot kleur vol hartstocht

zeg me
waarheen ook

dat ik, aan het web verwant, de zachtheid
dromen zal


kerima ellouise ©

.

gevoed door de blaren

waarom zou ik je
nog tonen
waar de wind schuilt in huis
wanneer het bulderen
begint

het kind hokt in hoeken
tussen niet goed
en verkeerd

verdunt zich in woorden
en wat het bloed
met haar doet

het raam houdt de nacht vast
drijft de meeuwen
uit haar hoofd

ik was de maan en het galmen
van het water

terwijl het zeezout, als een ogenblik
geleden, bulkt uit haar lijf



- waar schuilt in huis de wind
wanneer het bulderen begint
een kind staat in de hoek
stomp en overhoop

je deed het alweer niet goed
ik ga met mezelf op de loop -


kerima ellouise ©

Later

“Ik ben uw vriendje niet meer."
"Nooit meer ?", weerklinkt een kinderstemmetje.
"Nee, nooit meer."



Het begint te waaien
terwijl ik luister naar het vrolijk spel
bij de buren. Daar geuren bloemen.

Grenzen keren. Niemand dringt binnen.
Naaldbomen, ooit zelf geplant, lopen
langs de jaren, dag aan dag.

Ik groet de vogels, wil even aaien
met mijn duim en het zicht op het heden; voortdurend.
In deze ronding is alles vreemd.

Alleen bladeren vallen op dit gras
als veel te lage, grijze wolken.

Vrienden lijken op zichzelf.
Ik klapwiek vruchteloos. Er staat een
stam voor mijn raam.


kerima ellouise ©

verandering

het is niet meer
ik haal je tevoorschijn
op een doordeweekse dag

dit moment wordt korter
niets is nog bezig, haastig of hongerig
zichzelf te blijven

ons begrijpen
verlegt zich, het zal ook vreemd blijven
jij die de bladeren scheurt, zo mogelijk
en opnieuw

het is daarom
dat ik niet meer glimlach, geen vogel geef
of lente

aan de boom, zijn takken onder
een onberedeneerde maan

de avond grijpt mij
zonder zwaaien

ik leg het leven neer
op alles dat naar boven komt


kerima ellouise ©





Illustratie: Beeldentuin Dehullu 2009, kunstenaar Kieta Nuij

het spoor van de meeuw

het zwijgen van het strand
draagt een ander gezicht, vreemd
toegevouwen

alsof haar stilte is zwartgemaakt
op wimpers en wenkbrauwen
vele dagen lang

uren waarin het reizen
steeds kleiner werd door het twijfelend tasten
aan torenklokken

die zonder reliëf
de wijzers vastmaakten, noordwaarts
tegen voorbijgaande duinen

en het geraamte
van een gebedsloze schelp. ongegroeid
zoals de meeuw die zich verloren waande

mij achterliet tussen de dunne vellen
van mijn droom en de helderheid
van witte waanzin


kerima ellouise ©

het oog

but I turned to the left and walked to the river

                                 (Henk van Dijk)





en zag boven het water
het oog

van twintig lentes, wagenwijd
open

het dreef schuin door het gordijn
naar mijn vingers

alsof de ondergrondse gangen
geen bestaan kenden, ik altijd al geweten had
om welke richting ik heen zou lopen

met aan de heupen van de Theems
de slapeloosheid van het verlangen, gekruist met bruggen
en vogels, achter iedere stilte

waar woorden gezichten werden
omdat ik toen, tot op het bot, nog niet
aan overleven dacht



kerima ellouise ©


Illustratie: The eye of London

wandeling

wind zwerft
door de stilte, door de dorst
naar een eerlijk inzicht

bomen wuiven, zeggen
even gedag tegen de lijster
in de lucht

het water bouwt een eilandje
aan de oeverkant, luistert tussen het riet
naar de avond die zo graag zingen wil

ik word schaduw, een maan
onder alle manen

een hond blaft de verte toe
in grote dromen

daartussen huilt iemand
op weg naar het westen



kerima ellouise ©



Illustratie: beeldentuin Dehullu, kunstenaar Andreas Kuhnlein

sluit de stenen

in het woord
van de avond woont
een donkere schaduw

waanzinnig broos

hij draait zich om en om
in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken
tot groteske vogels, nog lelijker
dan de as waarin ze hun vleugels zoeken

ik breek de stilte tot bestemming
verzwijg mijn zinnen voor ieder
die mij draagt

ergens vallen stenen, eenzelvig
in hun vlucht



kerima ellouise ©




Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010, kunstenaar Barbara de Clercq

 schilderij van Marcel Dekoning 
                                                                                    'familie'     

familie

en zie
daar zijn we weer tezamen
om de afstand af te leggen

met een steeds zwijgzamere verbeelding

misschien zullen we weer vertrekken
en verder leven

achter het gebarsten raam
van de stamboom

het schateren hebben we immers
achtergelaten in kinderlijven, geen kus meer
die nog vruchten schudt

uit het koele water dat tussen ogen
grenzen trekt

het schreien is opgehouden
het verlangen ook

luister je ?


kerima ellouise ©

op ooghoogte

op de dijk
ligt een perspectief
dat enkele dagen later
zou gestraald hebben in het zonlicht

met precisie omkadert hij
de lijnen die hem voor zijn gegaan
en wendt zich dan af van wat meer
en meer op een droom begint te lijken

regen vult de diepte
reist langs een bedrieglijke branding

langs het vluchtpunt dat op de horizon ligt
als een oever vol bitterzoet

schaduwen en golven blijven slaan
op het wegglijden van het licht

en hij, hij verdraagt meer stilte
dan het gezichtsbedrog
van de meeuw

wanneer ze samen vallen



kerima ellouise ©

 

kunstwerk

door Marcel Dekoning (antwerpen)
"de kus"

de kus

beschrijf me
deze belofte niet als zacht de zee
oneindige golven

wanneer dan ook

geen enkel woord
draagt de eeuwigheid, aan beide zijden
alsof er wind zou waaien, heen en weer

laat het zijn het voorjaar dat komt
twee vogels onvolmaakt

zichzelf
in het vinden en almaar
mooier

beschrijf me niet
maar laat ons

het strand als licht een lelieblad
en een beetje niet meer willen missen

kus me

en laat het de meeuwen zijn



kerima ellouise ©

clair-obscur

hoe hij naar hen keek
gezichten
als getuigen van ingelijste leegte
nog leger dan haar gesloten mond
van leugens

hij zag haar zitten
bij de lindeboom, naast
een ongeboren zoon, zag het scharrelen
rond haar lijf

hoe ze
handen vulde

telkens in nieuwe verhalen
die de wind door zijn hoofd joeg

gespleten tongen markeerden
het zaaigoed, buiten adem

en hij luisterde
geloofde ogen gelijk de zijne

er staan nog steeds kattentongen
voor het raam; ze houden hem warm





kerima ellouise ©



Illustratie: beeldentuin 2009 Dehullu, kunstenaar Tjikkie Krueger

nood breekt elke leeftijd

dat het goed aanvoelt
zei ze

hij keek in de poppenwagen
waar een wereld
nog in het dunste kleedje
wachtte

ook een kinderhart
vraagt om geruststelling, dacht hij

zij broedde verder op liefde
langs opgewreven schaduwen, groette mensen
in een nog veilig lichaam

hij zong haar in slaap
het kind

werd teruggegeven, weerloos
onder een regenlucht

veel later herkende ze
de onafwendbaarheid



kerima ellouise ©

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Illustratie: beeldentuin Dehullu 2009, kunstenaar: Kieta Nuij

 

kunstwerk door  
                                                Marcel  Dekoning   (antwerpen)

                                            

het ijzeren paard

"jeugdigheid is als een verzameld gedicht
dat ongedateerd blijft"





een koning keert terug
uit donkere sprookjes en gelaten gezichten
wie zou hem geschreven hebben

verzilverd, in spinrag
langs het pad van de wind

ik zit tegenover hem
de kachel verbrandt zijn woorden
midden in het bos

hij lacht zijn voeten vast in as
wanneer het leven zich spiegelen laat

ik schrijf ‘gelukkig’
uit naam van zijn schoonheid

geschetst
op het gewricht van tijd



kerima ellouise ©


               *opgedragen aan Marcel Dekoning

er wonen spotvogels in het zand

ik leg ogen apart
los van hun lichaam, los van mijn eigen weg
een ogenblik kijken ze me aan

is het een teken zoals een zwarte veeg
dat mij overbodig maakt

is het hier, tussen zaadlozers
en woordvluchtigen, tussen losgetornde liefde
en verdampte voltooiing

dat gezichten zonder weelde
uit het landschap vallen

naakter dan hun trekken
ooit zullen zijn

met scherpe vleugels

heb ik je ooit beledigd, vraagt hij
met beide handen

ik draai me om
en drink woestijntranen



kerima ellouise ©





* n.a.v. "Op zomaar een zondag"
poëzienamiddag, 15 mei 2011
Hombeek (B)

de lucht was blauw

de tamtam slaat
zoveel hij dragen kan
totdat een man uit zijn mond kruipt
hij laat het regenen
om naar gisteren te kunnen kijken

het raam hangt zich op aan
zijn schaduw, de vlag halfstok

ik kijk naar binnen
en naar verloren liefdes
terwijl hij zijn hoed van stro opeet

hij geeft haar een naam
die hij vergeten zal en vaart verder
op een wankel vlot van woorden



kerima ellouise ©


foto:  beeldentuin Dehullu 2008, kunstenaar John Deckers

‘t zachtblije

er ligt licht in het water
intiem
dat van je hand
dat van het woord in de zon
dat van je armen om dit alles
op een zomerdag
witte waterlelieknoppen
dat tussen vruchten en de vlinder
op een seringenboom
dat wat je streelt over mijn buik
in een zachte stroom
samen als dragers
van wat jij en ik verwachten
terwijl de tijd kronkelt in het licht
dat van je hand
intiem
zoals 't zachtblije op het water


kerima ellouise ©

 foto kerima ellouise ©

dromen komen terug

en de lente
legt zich naast een langer lied
langs niet te stuiten stromen

het vergezicht glanst
glazuur op blauw

het heeft effect op mij

het oeroude weten
klokt traag
laag over laag
wanneer wij ons vasthouden
aan elkaar

door gelijke lanen
de liefde beschrijven en de verbeelding
die we tussen onze vingers wrijven

met geen andere waarheid
dan die op oog en lippen

het heeft effect op de laatste schimmen
en ieder metronoom van tijd


kerima ellouise ©


Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010, kunstenaar Irene Wieland

kringsgewijs

bloesems in de schaduw
ze geuren als vlinders op het water
mijn hand reikt naar het dwarrelen, halverwege

een kindervuist is onzichtbaar
het verbaast me niet

ik ben groter dan ik was en verspreid de tijd
het zingen leg ik neer in stenen


kerima ellouise ©


Illustratie: Margo Tilborghs ©

 

 

geen andere zee dan deze

ik wacht niet langer
op enig teken van leven
noch laat woordjes achter
op de rand van je oorschelp
en terwijl jij langzaam verdwijnt
schep ik de zee uit jouw lijf
golf per golf

ik val in slaap
het geruis binnen bereik


kerima ellouise ©

foto: kerima ellouise ©

wintertelg

zal lente koude verjagen
zwarte knopen lichter maken

metaforen in vraag stellen
weer en steeds

wanneer transparante rozen
onverteerbaar
illusies bouwen op een horizon

zoals het meisje
dat met roze plastic emmertjes
een vochtig huis naar zich toe praat

verdorde bloemen plukt
uit lijf en leden
kringsgewijs

lintjes knoopt rond slagregen
in ogen
en uitgesproken stappen

zal, in het ware, het licht
monumenten maken
zonder leugens uit het zand
te schudden


kerima ellouise ©

drenkplaats

stilte
het is er
in een kamer zonder ogen
ontrouw door de tijd vooraf

alsof ik zeeziek word
in een beker met water gevuld;
een waarheid waaraan leeuwen likken
en daar beginnen te vechten

gekooid met witte, wilde manen
die soms samen vallen in één enkele nacht

stilte
en het meest nabije
als een zachte beweging
van een wimper in jouw hand
en hoe wij spreken wanneer de maan
over de horizon trekt

mijn gebaar inademt
en de vele manieren liefkozend temt
tijdens een bestaande ochtend


kerima ellouise ©


foto: beeldentuin Dehullu 2009, kunstenaar Antoinette Briët

in your hands

 

 

If I was not broken
not in my childhood nor in the dark
would I smile the same behind a wall of glass
give warmth to lashes or a cheek
or to the bottom
when eyes are closed

If I was not who I became
could I give love, without a story
without a shell above a mourning soil
like a searching sea in an homeless mirror
a wave to touch
a bird to feed

could I be the gate or
one letter of recognition
just before the moment you move

if I was not broken
between the sky and the water
the tidings of our world

and every knot I bare

voor C.

kerima ellouise©

zij

zij
die ik niet ben
kijkt me aan

ze kust me niet
noch de kinderen in mijn open buik

en hoe meer ik verander, mijn gebeden
in de rivier verdrink, eerdere gedachten aan
ontwortelde bomen bind

de schemer vasthoud alsof ik daardoor de terugkeer
kan vermijden

ze is slechts een getij
aangespoeld door de zon

ik kijk haar aan
het meisje in het ochtendlicht

we zijn elkaar niet
maar bewegen onder dezelfde huid



kerima ellouise ©

lijken uit de kast

  

*opgedragen aan Rob Spronk

  

ze tilden zichzelf uit bed
met gestrekte benen
iedere morgen weer
werd gezocht naar
ogen zonder spijlen

wind rook naar de kamer
en een enkel wisseldeken

nog immer waait
hij over nachten en jaren heen
met schimmen, zo dichtbij als gister
aldoor slijpen zij dromen
in halfzijdigen
wrijven tussen hart en steen

eens als de adem zich vernedert
zal wellicht bevrijding komen

de kinderen, soms niet meer
dan een wimper van waarheid
van een oorlog die donker blijft
in een waterloze kast
vervloekt tot angst en felle strijd

geklemd tussen het klapwieken
en een pijn als ijzeren bast

 

 

kerima ellouise en Julius Dreyfsandt zu Schlamm ©

levensvragen

we blijven staan
soms duurt het jaren eer we spreken
in driekwart shag of een eigen taal

rookpluimen stijgen, zij wil het zo
en tilt de maan op, ik zie haar
oogopslag in het water

schipbreukelingen herstellen schepen, toch ?

zwarte krullen maken kringetjes
en hij, nabij Zeus, legt zijn arm rondom
ons en het licht

ik verwonder me om zijn lippen
hij houdt niet van tuinieren, glimlacht hij
maar spelt de zilvergrijze lente in meer dan één synoniem
voor een lieve dame

‘ik hou van mij’, zegt ze, viooltjes tokkelen
in haar stem, voelen het leven wanneer een oase
ademt, mijn hart voegt zich erbij

een sprookjesmaker leunt
en slingert schilderachtige nabijheid
naar zijn maanvrouw, bouwt er paddenstoelen
met gekke hoedjes, beschermt haar tegen de regen

de zon opent;
een bankje tekent Afrika met kralenkrijt
wanneer kleuren uit de zee rollen

rijkdom is zoveel meer dan een enkele golf, toch ?

ze verwelkomt mij
ik loop achterwaarts, terug naar het begin


kerima ellouise ©



* Branoul, Den Haag
literair theater
27 maart 2011,
"we are family"

laat me je lezen

woorden
zijn er, soms
onverwacht

ze geven en nemen
iets van mij, ik laat ze
gaan als een zielenvlinder,
zwerf even mee want nooit
ben ik, alleen, volledig
in deze stilte waaruit
je bloemen maakt
of in het donker
een losgeraakte
vleugel

en al sla ik dromen stuk

dans met nachten tussen vlagen regen
groeien mantelloze zwaarden uit de aarde,
het zien en het zijn

halfuitgesproken

zwerf even mee
en schrijf de vlinders die je zijn kan
hoorbaar in lentehanden


kerima ellouise ©

  zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise_deutsch voor voordracht

zo jij

zo schuchter is het vogeltje
in natte winterbomen
het weet niet of het al gestorven is
in zijn of een andere wereld

dat hij er is
en dat elders de levenden zijn, hun gekwetter
veelal leeg in een steeds weer herbeginnen
doch onbereikbaar voor hunzelf
in een hijgende seizoenendrift

het vogeltje, ik hoor zijn geroep
en hoe het in de nevel tuimelt
ik wil antwoord geven

en buig diep mijn hoofd
voor zijn schoonheid

vertel dat hij altijd al
een zonnelied was, zelfs
in eigen roerloosheid


(voor jou)


kerima ellouise ©


zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise_deutsch voor voordracht

acrazedoenimacrabra!

geen supermaan zal mij weerhouden
om in de nacht verdoemenis te brouwen
vrees, gij wratloze wangedrochten
want ik heb al met iedere duisternis gevochten
vol zal mijn gif zijn in iedere ster en 't water

mijn betoverd gezang zal jullie lokken
als een onweerstaanbare sater

gij klein gespuis, al baadt gij nog
in superlicht, leiden elfjes u, maangebogen
onder poorten nog zo hoge

ik zal u stelen op mijn bezem
gij zult schreeuwen en sterven
mijn vloek zal u bederven

niets kan u nog redden
leg u alvast klaar in uwe doosbedde



getekend: De Windeheks

*Morgenavond is het volle maan

en daarbij optisch de grootste maan

sinds twintig jaar.

Een zogenaamde supermaan op

"slechts" 356.577 km van de aarde.

kerima ellouise ©

het eindigt niet

twee kraaien
in een nog kale boom

het schemerlicht valt uiteen,
rolt een nieuw gevoel uit voorjaarsverte, de wenk
is zichtbaar

ze kijkt
en weet zich eenzaam

wacht tot wind
haar adem verdeelt en golven achterlaat
in het zand dat er ligt

blijf staan, zegt ze

het verleden vindt houvast
tussen de jaren, intiem
wanneer een ster zich bevrijdt

ze wisselt van gedaante



kerima ellouise ©

foto: beeldentuin Dehullu 2010, kunstenaar Lia van Rhijn













ontmoeting met een dichter

ik zoek de lente
en een deel in mezelf
om aan jou te laten zien

schrijf je toe dat er een schaduw is
waarin ik af en toe verdwijn, in veelvoud
en dat het zo moet gebeuren

woordverwarrend tegen het diepe
en de windvlaag, vol met oude kuilen

zo gaat het steeds weer
het staart me aan, het grijpt en richt zich op
vanuit de ribben van doodgravende droefheid

vouwt zich ongebaand
rond mijn lichaam en wordt dan weer beweging
met een handslag, stil in nieuwe aarde

jij beaamt wat ik geschreven heb
kijkt mee in donkere hoeken, in dit gedicht
en wrijft dan jonge vogels op mijn huid



kerima ellouise ©

Zondag 27 MAART 2011 14:00

VERZAMELPROGRAMMA MET DICHTERS EN KUNST

Ze houden van het woord, dichterlijke vrienden.

Deze dichters vieren graag met u het begin van een nieuwe Lente.

Hef samen met hen het glas op de Muze

en het zich ontluikende nieuw leven.

Zij houden ook van bloemetjes en bijtjes,

deze dichters.  Amanda Visch, Kerima Ellouise,

Marion Spronk, Enno Paulusma en

Julius Dreyfsandt zu Schlamm

dragen voor uit eigen werk.

Het programma ontstaat

door de interactie met het publiek.



http://www.1900.nu/?page_id=1042

waarin rozenbottels geuren

is het spreken
een daad van geluk wanneer
het licht lente schrijft, vloeiend

in het uur van
een helderwitte dag

en jij, in al jouw naaktheid,
het hoge gras volgt naar volmaakte
zeebloesems

tot diep in de hoeken
van het omgebogen getij

dat bevrucht en reeds ontelbare malen
stoeit met het hart

zoals de zon met het nieuwe hooi
voluit stromend over een veld
van dromen

en woorden, deelbaar rood



kerima ellouise ©

lieve landvrouw

en als ik je vind
in een thuisloze zomer
anoniem
en tussen regenvlagen
zal ik tegen duisternis vertellen
dat maanlicht in ogen zeldzaam is

ze kruisen dichterlijke stappen
vegen het grind in de kamer op
zonder volgorde om ergens te zijn

wanneer niets geluid geeft in de velden
heide de vlakte kent en de lakens
uitrekt tot sluiers rond verlaten nesten

ik zal over je zoektocht naar ooit vastgehouden
woorden vertellen en hoe je de echo vult
met wonderlijk raamlicht

waarin jouw stappen, zo nabij,
weet hebben van nachten
in verweer



*opgedragen aan Annabel


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=RFohbGGNxdI



kerima ellouise ©

hij zei

"ik ben poëzie"
zijn stilte drong tot mij door
ik werd boom met hem


kerima ellouise ©

welkom

ik kom slechts
om te gaan, mag even op de drempel zitten,
leven in iedere taal, misschien één tel
een glimp of een glinster
van die ene oceaan die ik niet
in de werkelijkheid kan thuisbrengen
maar die een anker uitwerpt
rondom huizen, wolken, bomen,
verleiding en schuimende geschenken

soms vervaagt
de deur tot een onbereikbaar eiland, hoor ik
een stervensroep als een schouderkloppende
schaduw op het water
tot jij mij weer verder stuurt, voorbij
het zachte vraagteken dat zich
als een golf omhoog werpt en alle zinnen
vult met wakkerend zout

tijd is niet meer dan een ontmoeting
het vruchtbaar beminnen of verloochenen
van iedere dwaasheid tussen wijzers

vrij om in te schuilen of naar te groeten
waarin jij mijn hand vasthoudt
en misschien ik de jouwe



kerima ellouise ©

een ondergaand onderonsje

welke kracht heeft nabijheid
misschien terloops
in een naam genoemd
of in nachtkledij
wanneer, onbewaakt, tijd
de voor -en achterkant volschrijft
met een contrasterende stilte

is nabijheid niet meer dan een reiziger
zoals een vuur in beweging
dat naar buiten groeit, bezit neemt
van een opgaande zon die dronken
van dwaasheid het tijdelijke beleeft
en de horizon vleit met zomer en lichtjes,
zo welkom als het raam waardoor je
de zee hoort zingen, tot diep in dromen
en het begeerlijke van het water

en nadien, ter plekke

zichzelf niet meer vindt
in een vreemd echoënde stortvloed
van druppels


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=RJ7eu412Ufg



kerima ellouise ©

neem me mee

“iedere droom stuurt me
naar de werkelijkheid
iedere werkelijkheid
stuurt me naar een droom”

neem me mee

de klok luidt nog meer dag
ik blijf achter, luister naar de herinnering
van mijn naaktheid waar echte vogels
de nacht wegvlogen, onbevreesd om uren
uit nieuw geluid te winnen

ik verwacht de zee, wil de doofheid
uit mezelf wegduwen naar de duinen,
rustig ademen zoals de wind rondom golven
en de leeshonger van het oninwisselbare

onder de ogen van liefde en leven
waarin je kunt plaatsnemen, steeds weer
op een ander moment, vrij van falen
en het schuilhouden voor het ochtendlicht


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=8Di1-8iTz3s


kerima ellouise ©

voorspelbaar

ik ben er niet
ik ben er wel
ik ben er niet
wel
in het rondgaan
achteraf beschouwd
van de nacht en mijn mond
voor om het even welke overgave

de herhaling
bij de eerste lichaamsschemering
wanneer
vooraf beschouwd
de rest van mijn zwaartekracht
verdwijnt

als een eiland
in het midden van de dag



kerima ellouise ©

waarvandaan

het was een zacht begin
toen jij dichterbij
kwam
en de rivier achterliet
die ten dode was opgeschreven

je was de enige
die zag hoe het water
treurde
hoe stil haar stroom de klanken
volgde

van de wind, de verte
waar niemand wil komen
en nog trager vogels herleest

dan de woorden, die zichzelf,
nog in hun schaal, niet begrijpen

het was meer dan een omhelzing
de dag
waarnaar jij en ik zochten

we schoven hem aan elkaars vinger
met een ring van zilverpapier


*

dat wat we niet zien
raakt ons aan als wit wuivende lelies
van oever naar oever

*

kerima ellouise ©




Illustratie: beeldentuin Dehullu 2010, kunstenaar: Ludovicus van Eijnatte 'introspectie'

geschenk

met de rechterhand
schreef hij zijn verzen, angstvallig
de toekomst vermijdend
alsof
lijnen voorspelbaar waren

de linker bleef gesloten
voor de wind die met de bomen mee
langs het water huilde

herhaaldelijk onderstreepte hij
tot het punt waar een ouder wordende horizon
de regen wilde opvangen:

“als een zon breekt
tel ik de bloemblaadjes
op mijn tocht

vergeten zal ik niet
wat zij in mij zocht”

ik gaf hem
wat ik schenken kon: het eerste rozenblad



kerima ellouise ©

op mijn weg

er hing een merkwaardig
vuil licht over het verveloze
kruis

alsof het ingegroeid was, vastgebonden
zonder inscriptie

ieder dag liep ik er langs
raakte het verweerde hout net niet aan
doodsbang
om met de doden
tikkertje te moeten spelen

vandaag, jaren later
zag ik het kruis weer

het viel uit het dunne schrift
waarin ik een memoriam had geschreven

een spiegeltekst vol klinkers
waarover ik nooit gesprongen heb, ook niet toen
ik naast hem liep

schouderloos
tot op het laatste woord
van angst




kerima ellouise ©




foto: kerima ellouise ©

volume

elke boom die ze telde
onderweg
stond gelijk aan moed

tien bomen en dan zou
ze praten

hem tegemoet
in haar onbestaan

het werden er
twintig en nog meer
in schaduw

als tussenruimte
voor hoop

ze raapte stammen
uit haar schoot, verzette nerven
en woorden

naar een vaderbestemming
op zijn gezicht

niets hield stand

behalve de autoradio
en de gewenning tot op het bot



kerima ellouise ©


Illustratie: beeldentuin Dehullu, kunstenaar Miriam Severijns

( . )

al vroeg
in het voorjaar
schreef ik dit punt
diep in mijn buik
ik wachtte op een geluid
of een ander teken
van leven
helaas brak het niet open
zoals u ziet

het wordt een dag
zonder gedicht
vandaag


kerima ellouise ©

naar aanleiding van gedichtendag

onomatopee

ik had eerder
moeten opstaan
om zes uur

of wanneer kraait de haan

om het woord te horen in mijn keel
dat tegen het raam wil tikken
als tijd
zonder knarsen
in stille ochtendwind

wat mag je vragen
wat mag ik vragen

van dit onderkomen
en van wat me ontsnapt;

de stem
waarmee je me roept
om liefde binnen te laten

wanneer kraait de haan

of zal ik later op bezoek komen
en blijven in jouw woord
waarin ik wijzers vind


kerima ellouise ©


Illustratie: beeldentuin Dehullu, kunstenaar Jan Leeuwenburgh

en dan wordt het stil

op een dag
zullen de lijnen op mijn lijf
tastbaar zijn

regen zal mij vinden
en mijn karkas dragen
alsof alles met het waarnemen
verdwijnt

en enkel nog
de waanzin wordt opgenomen
in verbeten visioenen

het wordt donker
in de schaduw van de maan

ook de tijd
uit vergeet-mij-nietjes genomen



kerima ellouise ©

kunstenaar: Ria Willems ©


















met niet meer dan wat liefde

om er naar te kunnen kijken
rotsvast
maar misschien onvindbaar
roep ik jou

eenvoudig, zoals de dagen
en de handen
waarmee je me liefkoost
met niet meer dan wat dromen

plekjes waar ik wil zijn
waar ik je kan omringen, warmzacht
bij de waterval

en tussen de wilde bloemen
die, door hun dans, ons willoos meevoeren
naar de uitgestrektheid van vervulling

blaadje
voor blaadje

om dan weer opnieuw
te beginnen, tot in het kleinst
van één seconde



kerima ellouise ©

            



            een vonk

 

.

                   op

               de heuvel

           stond een boom

       daar beefde een man

     de man leek op de boom

     de boom leek op de man

   niet anders lag er een schaduw

   aan hun voeten, als een spiegel

       om de dood te scheiden

           toen de zon zich draaide

                roerde er een blad

                   en droeg ik

                      de boom

                       de man

                         en de schaduw

                         op mijn rug

                         de heuvel

                         af

           ze werden lichter

door de voorbestemdheid van dit gedicht





kerima ellouise ©

onbewogen

schrijf geen waanzin
over mijn woorden heen

of waar de wind zal zijn
wanneer alle richtingen
verdwijnen

het huis bloedt nog steeds
uit linker
en rechtermondhoek

veegt de vloer rood
in de kamer waar ik nooit meer kom

misschien had je het weten
anders verwacht

maar achter in de sneeuw
waar de wind een huid
krijgt

staat het kind
met kletsnatte voeten


kerima ellouise ©

waar we waren

vreemd blijft het
om het bed te zien
kussens liggen stil, haast gerangschikt
als museumstukken in een eigenaardig, oud licht

het wordt koud, killer dan buiten
ook dit schrijven kost meer tijd
zoals de weg langs muren
en loze lakens

het doet pijn
wanneer jij beweegt in een veranderde blik
en ik vecht voor eigen recht

de hemel leeft met de tijd
toen ik nog wensen telde



kerima ellouise ©


(geïnspireerd op het gedicht
van Amanda Malinka 'het is')