Weer veel kindjes die op de kamer moeten blijven; maar elke keer opnieuw zijn die zo gelukkig met de plezante aandacht en het stukje speelgoed, puzzle of gezelschapsspel. Anderen zijn, spijtig genoeg te ziek of te moe en willen liever TV kijken, rusten en slapen We hadden er eentje vandaag dat wel naar de klas kwam, maar uiteindelijk toch liever terug naar haar kamer wou … een beetje een verlegen meisje. Er zijn wel meer kinderen die liever niet naar de klas komen … te ziek, te moe of gewoon verlegen. (zeker de plus 10 jarigen) De jongen met het charge syndroom, die al eerder werd opgenomen, herkende meteen en gaf me een glimlach cadeau van oor tot oor… zo iets geeft natuurlijk een geweldig goed gevoel. Dan was er ook nog het kleine lieve meisje, dat maar al te graag op de gang of in het klasje wou spelen, maar ze mocht haar kamer niet echt uit, maar het badje met pop en een DVD van minions maakte veel goed voor de lieve meid … maar zijn ze niet allemaal lief? … ieder op zijn/haar eigen manier? Zoals die jongen, op de kamer ernaast. Geen woord Nederlands, Frans, Duits of Engels … en toch zo duidelijk kunnen maken dat hij blij was met de aandacht, maar hij moest echt niets hebben; hij had al meer dan genoeg. Andere kinderen willen enkel tekenen en/of kleuren, zoals dat ene meisje dat absoluut een tekening wou maken voor de dokter die haar had geopereerd. Super blij was ze, toen ik haar wat stiften gaf en een klerenplaat van een ‘berendokter’ … en ze wou graag ook het spel monopoly, zodat haar papa ook wat te doen had. Het meisje dat net werd opgenomen wou enkel rusten en slapen … te gespannen voor wat er allemaal gaat gebeuren. De jongen, die net aankwam, nam maar al te graag wat speelgoed mee om de spanning wat te breken. Sommige kinderen zitten er wat gestrest bij als je de kamer binnen komt, maar met een paar zotte gezichten, fleuren die al snel op. De kindjes die te klein zijn , bezoek ik meestal ook (als het toegelaten wordt), al was het maar om ook wat aandacht te geven aan de ouders en/of grootouders, die de aandacht ook wel kunnen appreciëren … maar speelgoed krijgen ze natuurlijk niet. Veel meer kan je voor die kids niet doen, maar het maakt voor hen een wereld van verschil.
Voor ik kon beginnen vandaag, moest ik na een korte en snelle briefing, eerst een MRI laten doen (voor een Schwannoom in mijn oren) Tegen dat ik terug was, had Sara reeds bijna alle kamers gedaan. Er waren weer veel baby’s en kleine peutertjes; dus weer niet veel volk voor ons klasje.
Op de gang kwam ik nog één van de twee gekke CliniClowns tegen. Blijkbaar is die andere gekke mevrouw op haar poep gevallen en dat moet 'wreed' veel pijn gedaan hebben, want los in twee hé; die poep… en dat groeit niet vanzelf aaneen natuurlijk. Nu ja veel mensen lopen rond met twee halve poepen (gevallen als kind en zo zeker?) Dus je kan daar mee leven! Tegenwoordig verkopen ze wel zo van die secondelijm, misschien is dat wel een goed zalfje? Enfin, hopelijk is weer snel te been; met één poep of met twee halve.
Dus maar één knutsel- en babbelmeisje in onze klas … een deugniet eerste klas. Sara en ik hebben in alle geval veel bijgeleerd hoe je centjes kan los krijgen van je mama en zeker van papa, als je spaarpot(ten) al propvol zitten en je er niet mag aankomen. We hebben weer hartelijk en vooral veel gelachen; want of het allemaal waar is, is nog maar de vraag. Door al dat gebabbel, is haar knutselwerkje niet afgeraakt en ze mocht vandaag nog naar huis, dus hebben we alles mooi bij elkaar geraapt en kan ze het thuis verder afwerken.
Ondanks de relatief korte tijd dat ik vandaag aanwezig was, heb ik me toch weer goed in m’n vel en nuttig gevoeld … waarvoor vooral dank aan die kleine wijsneus.
Vandaag geen pediatrie voor mij. De griep heeft mij geveld en dus lig ik maar, zoals en echte vent, zielig te wezen op de canapé. . Ha ja; ik kon die 4 Russen toch niet mee naar het hospitaal nemen… Niks aan te doen, een vrijwilliger is ook maar een mens. Hopelijk zijn de CliniClowns geweest en hebben die twee gekke mevrouwen dan toch voor wat afleiding kunnen zorgen …. Enfin volgende week weer gezond en wel op post, want ik mis die dutskes wel.
“Opgeruimd staat netjes” is eigenlijk alles wat ik over vandaag te vertellen heb. Nadat alle kinderen voorzien waren van het gevraagde speelgoed, kleurtjes of puzzels, ben ik begonnen met de kast in de klas een beetje netjes op te ruimen. Tussendoor had in dus ook meer dan tijd, om een paar kadees eens extra in de watten te leggen, waarvoor ik uiteraard beloond werd met die typische, guitige pretoogjes en brede glimlachjes. Mensen vragen me vaak of het niet emotioneel moeilijk is om met die zieke kindjes te werken… maar mijn antwoord is dan steevast, dat de apparatuur rond die kids ‘ziekenhuis’ is; wij, de vrijwilligers, zijn er voor de kinderen en de rest is bijzaak en voor de professionelen… en als beloning krijgen wij allemaal die pretoogjes en glimlachjes en, maar al te dikwijls, ook een dikke knuffel.
De meeste kinderen die naar de klas mochten komen, mochten ook naar huis, dus hadden we maar 1 meisje in de klas, dat trouwens ook naar huis zou mogen gaan. Ze heeft een drietal tekeningen mooi ingekleurd, waarna we, samen met Sarah, het spel ‘Bunny Hop’ gespeeld (zowat het populairste spel op onze pediatrie). En wees gerust, er werd weer veel gelachen. Onder tussen kregen we weer bezoek van de cliniclowns en ze hadden op de kamer van het meisje in de klas een inbreker gezien met rechtopstaand blauw (of roze) haar en roze (of blauwe) benen. Dus moest dringend de politie gebeld worden en dat liep natuurlijk weer niet van een leien dak … enfin … uiteindelijk bleek het om de knuffel van het meisje te gaan. Na enkele bezoekjes op ander kamers, kwamen die twee gekke dames op bezoek naar de kamer recht over ons klasje, waar de poetsvrouw net de vloer aan ’t dweilen was. Dus die kamervloer was kletsnat en dus konden ze niet binnen, zonder hun voeten nat te maken … dis maar hard blazen, zodat de vloer vlug zou opdrogen. Na lang en veel blazen en wat over en weer geduw en enkele liedjes, raakte vloer droog genoeg om binnen te kunnen. Je kan al denken dat het meije in de klas en die van de kamer zich bijna een breuk gelachen hebben. We hebben ons ‘Buddy Hop’ spel nog uitgespeeld en ons meisje is uiteindelijk konijnen koningin geworden.
Zeer rustige dag doorgebracht, met een stagiaire, vandaag. De enige jongen in de klas vandaag, moet plots naar de fysiotherapie en moest z’n star wars monopoly spel afbreken (‘k wist nog ineens niet dat dat bestond).
Een Perzisch sprekende mama had gelukkig per GSM een tolk, zodat we haar kindje toch iets leuk konden brengen om de dag door te komen.
Voila, meer valt er niet te vertellen vandaag…. Behalve dan, dat ik sinds vorige week een sympathieke oude man (78) ontmoet heb, die erg geïnteresseerd is in mijn dagboek. Zelf heeft hij ook 3 jaar vrijwilligerswerk gedaan op de medische beeldvorming. Vroeger was hij advocaat (dacht ik begrepen te hebben) … ik heb trouwens zo’n donker bruin vermoeden dat ik de mens nog wel meer zal zien op dinsdag, om samen te lunchen.
Alweer een erg leuke dag vandaag… rustig begonnen om met z’n allen een playmobil circus op te zetten. Toen we klaar waren en de vertoning net begonnen was, kregen we, als bij toeval en totaal onverwacht, tot groot jolijt van iedereen, cliniclowns op bezoek in het klasje … Twee wat gekke dames, met rode neus, die de grootste moete hadden om uit te zoeken welk kind er bij welke mama hoorde, want ze hadden allemaal twee benen, twee handen, twee ogen, één hoofd enz. … Enfin, toen ze er min of meer uit waren, kregen de kinderen allemaal nog echte zeepbellen cadeau, maar sprongen allemaal stuk … dus dan maar heel het klasje vol geblazen. Plots merkten de dames dat daar ook nog een meneer stond … alleen … de Patrick … met bril en zonder vriend … helemaal alleen; dus kreeg die Patrick een dubbele troostknuffel, met de raad maar snel een vriend te zoeken, zodat hij niet alleen hoefde te blijven … Patrick zei dat alle kinderen zijn vriendjes waren … en dus werd die Patrick algemeen uitgeroepen tot die meneer met de veelste vrienden van heel de wereld.
Vandaag de eerst keer op dinsdag i.p.v. donderdag … dus vanaf nu meestal de enige vrijwilliger aanwezig (behalve dan Bea af en toe). Hannelore had het zelf te druk, dus op haar kon ik vandaag niet echt rekenen; maar ik ben gelukkig nogal een plantrekker. Normaal gingen de cliniclowns langs komen, maar die heb ik gemist. Waarschijnlijk kwamen die maar in de namiddag … spijtig … Uiteindelijk slechts één kindje in de klas (1jaar en10 maanden), samen met z’n mama. Tijdens het spelen met die jonge knaap, werd er behoorlijk wat gelachen en rommel gemaakt (of wat had je gedacht) en ook gebabbeld met de mama over een mogelijk goede school, over pampers ook, Marokko en kinderen in ’t algemeen. De mama vond haar kind nogal druk, terwijl het – volgens mij - gewoon een enthousiast en experimenterend kind is, zoals er zoveel zijn… Het kwam er dus op neer dat het vooroordeel dat die Marokkanen veel kinderen moeten of willen kopen, meteen naar de prullenmand kan... want zij - en vele Marokkanse vrouwen - blijven voortaan bij één kind. Enfin, ik heb me vandaag weer eens ‘vrijwillig’ volledig nuttig kunnen maken voor een moeder met haar kind. Als slot kreeg ik nog een dikke knuffel van die kleine, een brede glimlach en iets dat moet betekend hebben als ‘merci meneer, da-ag’ (of zoiets ) Het blijft zalig om te doen en het is tegelijk een erg relativerende therapie voor mezelf … maar ik denk dat dat voor alle vrijwilligers zo i
…
)
